ORGANIX GASTRO test dysbiozy

Dysbioza jest zaburzeniem, w którym doszło do zakłócenia równowagi mikroflory jelitowej wynikającej ze zmiany w jej ilości, składzie i funkcjonowaniu.

Przyczyny dysbiozy mogą mieć charakter środowiskowy, np. chroniczny stres, zła dieta, ale również zażywanie niektórych leków (np. niektórych antybiotyków, niesteroidowych leków przeciwzapalnych, inhibitorów pompy protonowej) i stymulantów (alkohol), a także występowanie chorób przewlekłych.

Rezultatem dysbiozy mogą być krótkotrwałe objawy powodujące dyskomfort (bóle brzucha, zaparcia, biegunka, niewyjaśnione zmęczenie), jak również poważniejsze choroby przewlekłe np. reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca typu I, alergie, przewlekłe choroby zapalne jelit, a nawet objawy neuropsychiatryczne czy nowotwory.

Zaburzenia trawienia powstałe w wyniku braku enzymów, koenzymów czy witamin, ale także schorzenia jelit oraz nieodpowiednia dieta prowadzą najczęściej do niecałkowitej degradacji węglowodanów i białek (protein) w jelicie. W konsekwencji dochodzi do zmiany wartości pH, które sprzyja przyrostowi i rozprzestrzenianiu się mikroorganizmów patogennych aż do górnych odcinków jelita cienkiego. Diagnoza dysbiozy jest zwykle ustalana klinicznie przez bezpośrednie wykrycie nieprawidłowego stanu mikroflory jelitowej. Diagnoza pośrednia natomiast jest oparta na określaniu zawartości produktów metabolizmu mikroflory, uważanych za chemiczne markery tego zaburzenia. Istnieje wiele związków, które można uznać za biomarkery. Niektóre kwasy organiczne są takimi specyficznymi produktami bakteryjnego działania metabolicznego. Ich podwyższony poziom może podrażniać błony śluzowe jelit, wywołując objawy żołądkowo-jelitowe, finalnie wydalane są przez nerki.

Badanie Organix Gastro wykonywane jest na podstawie próbki moczu i w związku z tym łatwo można pozyskać materiał do badania. Badania z moczu w kierunku dysbiozy stanowią świetne uzupełnienie klasycznych badań oceniających zaburzenia mikroflory jelitowej z kału.

Badanie Organix Gastro oparte jest na szczegółowej metodzie analizy ilościowej moczu pod kątem zawartości następujących związków: kwasu benzoesowego, kwasu 2-hydroksy-2-metylobutanodiowego, kwasu m-hydroksyfenylooctowego, kwasu p-hydroksybenzoesowego, kwasu p-hydroksyfenylooctowego, kwasu winowego, Indykanu, kwasu trikarbalilowego, D-arabinitolu, kwasu hipurowego, kwasu dihydroksyfenylopropanowego, p-krezolu.

W metodzie wykorzystano bezpośrednią derywatyzację związków organicznych w małej objętości próbki moczu, a następnie chromatografię gazową z tandemową spektrometrią mas GC–MS/MS.

Wykrywane w moczu produkty metabolizmu bakterii mogą świadczyć o nadmiernym przyroście i rozprzestrzenianiu się patogenu w organizmie. Podwyższone stężenia poszczególnych związków mogą wskazywać na:

• Kwas benzoesowy - jest wytwarzany przez liczne szczepy bakterii w wyniku dezaminacji z fenyloalaniny. W wątrobie jest on wiązany przez glicynę oraz witaminę B6 i przekształcany w kwas hipurowy. Podwyższone stężenia kwasu benzoesowego w moczu wskazują na brak witaminy B6 i glicyny w organizmie.
• Kwas 2-hydroksy-2-metylobutanodiowy - wskaźnik nadmiernej kolonizacji drożdżaków i bakterii beztlenowych.
• Kwas m-hydroksyfenylooctowy - ogólny wskaźnik nadmiernego przerostu patogennej flory bakteryjnej.
• Kwas p-hydroksybenzoesowy - jest degradowany z tyrozyny przez bakterie E-coli - wskaźnik wzmożonej obecności bakterii E. coli.
• Kwas p-hydroksyfenylooctowy - stanowi produkt degradacji tyrozyny, zaś przyczyn należy szukać w nadmiernym zasiedleniu jelita cienkiego przez Giardia lamblia oraz niektóre bakterie beztlenowe. Te mikroorganizmy pojawiają się w dużej ilości przede wszystkim po resekcji jelita oraz w przypadku częstych terapii z użyciem antybiotyków (np. neomycny).
• Kwas winowy - jest kwasem karboksylowym, który jest zawarty w winogronach a poza tym, ze względu na swe właściwości smakowe oraz konserwujące jest używany jako dodatek do produktów spożywczych (E334). Organizm ludzki nie potrafi wytwarzać tego kwasu. Drożdżaki w jelicie są jednak w stanie wytworzyć duże ilości kwasu winowego z cukru. Zwiększone wykrywanie tego metabolitu w moczu może w związku z tym stanowić sygnał wzmożonego przyrostu grzybów w jelicie.
• Indykan - stanowi produkt degradacji zaburzonego metabolizmu tryptofanu, który powstał w wyniku nadmiernego przyrostu masy bakterii w jelicie cienkim. Zwiększone wydalanie obserwuje się m.in. w przypadku schorzeń jelita cienkiego (celiakia), po operacjach chirurgicznych w obrębie jelita cienkiego oraz w przypadku zablokowania przewodów żółciowych w wyniku niewydolności trzustki.
• Kwas trikarbalilowy - marker ekspozycji na związki pochodzenia grzybiczego, głównie fumonizyny (wytwarzane np. przez Fusarium verticillioides). Posiada działanie chelatujące jony dwuwartościowe – tworzy komleksy z magnezem, wapniem i cynkiem, co może stanowić przyczynę niedoborów tych bardzo istotnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu pierwiastków. Podwyższone stężenie kwasu trikarbalilowego często bywa wynikiem spożycia kukurydzy zanieczyszczonej fumonizynami lub jej przetworów.
• D-arabinitol - kolonizacje szczepami Candida spp., jest produktem metabolizmu drożdżaków z rodzaju Candida, jego obecność w moczu świadczy o kolonizacji jelit przez drożdżaki, co jest bardzo niekorzystne i wymaga leczenia
• Kwas hipurowy - może pojawić się w większych stężeniach w moczu, jeśli występuje zwiększenie podaży kwasu benzoesowego z pożywieniem lub zostanie on wytworzony w wyniku wzmożonych procesów gnilnych białek w jelicie.
• Kwas dihydroksyfenylopropanowy - nadmierne zasiedlenie szczepami Clostridium spp. lub Pseudomonas spp. Bakterie te produkują toksyczne związki, które powodują ciężkie stany zapalne.
• P-krezol - krezolu jest jednym z produktów końcowych metabolizmu polifenoli lub fermentacji reszt białkowych zawierających tyrozynę . Powstaje wskutek obecności bakterii takich jak Proteus vulgaris i Clostridium difficile oraz pierwotniaków Giardia lamblia.

Wynik należy skonsultować z lekarzem zlecającym lub specjalistą w zakresie DZJ.

>>Pobierz przykładowy wynik badania<<

Stwierdzenie dysbiozy oznacza konieczność odpowiedniej modyfikacji diety, a często także podania leków regulujących metabolizm i działanie układu odpornościowego, o ile nastąpiło stosowne diagnostyczne wskazanie.

Test Organix Gastro - kto i kiedy powinien wykonać badanie mikrobioty jelitowej?

Badanie Organix Gastro dedykowane jest dla osób, u których występuje ryzyko rozwoju dysbiozy oraz dla tych, którzy chcą potwierdzić przyczynę występujących dolegliwości tj. objawów ze strony układu pokarmowego (wzdęcia, bóle brzucha jelit, zaparcia, biegunki), a także zaburzeń psychicznych w rodzaju senności, wahań nastroju, drażliwości. Szczególnie zaś dla pacjentów:

• po antybiotykoterapii lub przyjmującymi na stałe inne leki (np. sterydy czy niesteroidowe leki przeciwzapalne),
• z objawami nieswoistych stanów zapalnych jelit,
• z chorobami nowotworowymi,
• w podeszłym wieku,
• ze stanami alergicznymi (przewlekły katar, atopowe zapalenia skóry),
• żyjącym w stresie,
• stosującym w diecie dużo wysokoprzetworzonych produktów,
• z chorobami autoimmunologicznymi.

Badanie Organix Gastro można również wykonać u dzieci z ryzykiem zaburzeń mikroflory jelitowej (tj. urodzone poprzez cesarskie cięcie, karmione sztucznie, z nieswoistymi objawami z przewodu pokarmowego, zaburzenia psychicznymi, autyzmem).

Korzyści diagnostyczne wynikające z zastosowania pośredniego testu dysbiozy:

• wczesne wykrycie nierównowagi mikrobiologicznej,
• wskazanie na zaburzenia w zakresie przemiany materii,
• kontrola przebiegu w terapii mikrobiologicznej,
• nieinwazyjne pobieranie próbek do badań (mocz poranny).

Przygotowanie do badania:

Materiałem do badania jest mocz pobrany z próbki porannej, ze środkowego strumienia - pobrany do specjalnego zestawu do pobrań. W celu jego uzyskania skontaktuj się wcześniej z wybranym Punktem Pobrań. W skład zestawu do pobrań wchodzi instrukcja przeprowadzenia pobrania materiału.

Badanie ORGANIX GASTRO wymaga specjalnego przygotowania:

• WAŻNA WSKAZÓWKA DLA KOBIET - badania nie przeprowadza się w czasie miesiączki.
• W dniu poprzedzającym badanie w godzinach wieczornych i nocnych UNIKAJ PRZYJMOWANIA DUŻYCH ILOŚCI PŁYNÓW.
• Ostatni posiłek należy spożyć co najmniej 8 godzin przed oddaniem próbki moczu. Materiał do badania należy zbierać na czczo.
• W CIĄGU 48 GODZIN PRZED pobraniem moczu NIE NALEŻY spożywać RYB oraz OWOCÓW MORZA.
• W CIĄGU 24 GODZIN PRZED pobraniem moczu NIE NALEŻY spożywać następujących produktów:
  • owoców - w szczególności jabłek, śliwek, wiśni, borówek, bananów, kiwi, rabarbaru, rodzynek, awokado
  • pomidorów oraz dyni piżmowej
  • orzechów - w szczególności włoskich oraz pekan, pestek dyni
  • napojów, w szczególności lemoniady oraz wina (zawiera dwuwinian potasu)
  • dodatków do żywności: kwasu benzoesowego i aspartamu
• Po konsultacji z lekarzem - jeśli to możliwe - należy odstawić leki (w szczególności moczopędne).

Dodatkowe przygotowanie