Podstawowym zaleceniem dietetycznym w PCHN jest ograniczenie ilości białka w diecie. Zależnie od stopnia zaawansowania choroby nerek ogranicza się białko do 0,7 g/kg należnej masy ciała. Jednak pacjenci dializowani wymagają zwiększonej podaży białka (1,2–1,4 g/kg m.c./d). Przynajmniej połowę spożywanego białka powinno stanowić pochodzące z białka jaj, mięsa i nabiału białko pełnowartościowe, zawierające wszystkie niezbędne aminokwasy (białka o wysokiej wartości biologicznej). Dzienne spożycie białka wynosi więc 40 – 50 g (zalecenie spożycia mniejszej ilości białka w ciągu dnia kwalifikuje chorego do leczenia szpitalnego). W diecie łatwo strawnej, niskobiałkowej należy tak dobierać produkty żywnościowe, aby wartość biologiczna białka była duża. Podaje się jaja, mleko, ser biały, chude mięso i ryby. Ogranicza się białko roślinne do 1 / 3 ogólnej ilości. Warzyw strączkowych nie podaje się ze względu na ich właściwości wzdymające i dużą ilość białka roślinnego. W przypadku braku pełnowartościowego białka zmniejsza się synteza enzymów, hormonów i przeciwciał, zmniejsza się odporność, dochodzi do zaburzeń układów enzymatycznych. W przypadku obniżenia eGFR < 30 ml/min/1,73 m² można rozważyć dietę o bardzo ograniczonej zawartości białka (< 0,6 g/kg m.c./d). W przypadku takiej diety należy wprowadzić suplementację ketoanalogami aminokwasów egzogennych. Wraz z rozwojem PChN wzrasta częstość niedożywienia białkowo-kalorycznego , które wiąże się z dużym ryzykiem rozwoju powikłań i dużą śmiertelnością.

Jednymi z najczęściej występujących powikłań przewlekłej choroby nerek (PChN) są zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej. Stężenie fosforu w surowicy > 4,5 mg/dl jest przyczyną zwiększonej sekrecji hormonów: przede wszystkim parathormonu (PTH).

We wczesnych stadiach zaawansowania choroby nerek mechanizmy kompensacyjne pozwalają utrzymywać prawidłowe stężenie fosforu w surowicy, natomiast wraz z postępującym upośledzeniem czynności wydalniczej nerek następuje rozwój hiperfosfatemii, oraz zmniejszenia w surowicy stężenia aktywnej witaminy D - 1,25(OH)2D (kalcytriolu) i ekspresji jej receptorów. Jest to przyczyną wtórnej nadczynności przytarczyc (zmniejszenie stężenia wapnia zjonizowanego i zwiększonego wytwarzania PTH).

Dlatego też obowiązkowym elementem postępowania dietetycznego w PCHN jest również ograniczenie ilości dostarczanego z pokarmem fosforu . Podaż fosforu w diecie powinna być ograniczona do 800–1000 mg/d. Podstawą takiej diety jest ograniczenie podaży białka (1 g białka dostarcza ok. 12–16 mg fosforu).

Dieta osób z PCHN musi dostarczać nie tylko odpowiednią ilość energii i makroskładników odżywczych, ale również powinna być odpowiednio zbilansowana pod względem witamin i składników mineralnych. Związane jest to z koniecznością indywidualnego doboru zawartości poszczególnych składników pokarmowych przede wszystkim z uwzględnieniem aktualnych wyników badań. Jest to możliwe jedynie ścisłej współpracy z lekarzem i dietetykiem.