Strona główna Blog Strona 48

Dieta w hipercholesterolemii. Co jeść, a czego unikać przy wysokim cholesterolu? Przykładowy jadłospis

Cholesterol jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu, ale jego nadmiar ma negatywne skutki zdrowotne. Wysoki cholesterol wiąże się, przede wszystkim, z ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych, w tym miażdżycy. Wielu pacjentów chce to ryzyko zmniejszyć i wiedzieć, co jeść. Jakie produkty spożywcze będą najlepszym wyborem żywieniowym? Czy są produkty zakazane oraz, czy istnieje specjalna dieta cholesterolowa? Odpowiedzi na te pytania zostały zawarte w artykule.

Spis treści:

  1. Czym jest wysoki cholesterol?
  2. Jakie są założenia diety cholesterolowej?
  3. Przykładowy jadłospis dla osób z wysokim poziomem cholesterolu i hipercholesterolemią
  4. Inne zalecenia w hipercholesterolemii i diecie antycholesterolowej
  5. Podsumowanie

Czym jest wysoki cholesterol?

Wysoki cholesterol to taki, który przekracza normę. Zgodnie z Europejskim Towarzystwem Kardiologicznym nieprawidłowe są stężenia:

  • cholesterolu LDL powyżej 3 mmol/l (115 mg/dl),
  • oraz cholesterolu całkowitego powyżej 5 mmol/l (190mg/dl).

W wytycznych leczenia zaburzeń lipidowych w Polsce podstawą przywrócenia prawidłowych stężeń lipidogramu jest zmiana stylu życia, zwłaszcza diety. W zależności od oceny klinicznej wymagane może być również leczenie farmakologiczne.

pakiet lipidogram extra baner

>> Przeczytaj także: Czym jest miażdżyca? Objawy i konsekwencje

Wysoki cholesterol może wynikać również z choroby genetycznie uwarunkowanej, czyli hipercholesterolemii rodzinnej. Wyższy poziom cholesterolu może wystąpić wówczas nawet w młodym wieku. Leczenie jest jednak takie samo – polega, przede wszystkim, na prozdrowotnym stylu życia oraz farmakoterapii.

>> Przeczytaj też: Hipercholesterolemia rodzinna

Jakie są założenia diety cholesterolowej?

Głównym celem „diety cholesterolowej” jest przywrócenie poziomu cholesterolu do wartości prawidłowych. Jakie są założenia diety w hipercholestrolemii?

  • Tłuszcz dostarcza nie więcej niż 35% energii
  • Spożywa się mniej tłuszczów nasyconych i trans
  • Spożywa się nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT) z rodziny omega-3 i omega-6
  • Zmniejsza się spożycie tłuszczów zwierzęcych
  • Zwiększa się spożycie produktów roślinnych
  • Wybiera się margaryny wzbogacane w fitosterole roślinne o udowodnionym działaniu klinicznym
  • Spożywa się produkty dostarczające EPA i DHA
  • Wybiera się produkty o niskim indeksie glikemicznym (IG)
  • Dba się odpowiednią ilość błonnika
  • Spożywa się warzywa oraz 2-3 porcje owoców dziennie (1 porcja = 1 sztuka / garść)
  • Stosuje się prozdrowotne metody przygotowania potraw, tj. gotowanie na wodzie, na parze, duszenie, pieczenie
  • Dba się o odpowiednie nawodnienie organizmu

Dodatkowo:

  • Uprawia się regularnie aktywność fizyczną (150-300 minut umiarkowanej lub 75-100 minut intensywnej w ciągu tygodnia)
  • Dba się o higienę życia (odpoczynek, sen, higienę spożywania posiłków)
  • Zaprzestaje się palenia tytoniu oraz ogranicza się spożycie alkoholu
  • Dąży się do normalizacji masa ciała (BMI w zakresie 18,5-24,9 kg/m²) – według badań, redukcja masy ciała o 10 kg zmniejsza cholesterol LDL o około 8 mg/dl (!) i korzystnie wpływa na inne parametry profilu lipidowego

>> Przeczytaj również: Cholesterol nie-HDL – kiedy, jak i dlaczego zbadać jego poziom?

Czy istnieją gotowe rodzaje diety, które pomogą obniżyć cholesterol?

Jakikolwiek prozdrowotny rodzaj diety w połączeniu z regularną aktywnością fizyczną przyczyni się do obniżenia cholesterolu. Do zdrowych diet należą m.in. śródziemnomorska, DASH, MIND oraz fleksitariańska. Cechują się one spożywaniem warzyw, owoców, pełnoziarnistych produktów zbożowych, ryb, nasion roślin strączkowych, zdrowych olejów roślinnych. Osoby odżywiające się zgodnie z zasadami tych diet mają mniejsze ryzyko dyslipidemii, tworzenia się blaszek miażdżycowych, czy powikłań sercowo-naczyniowych. Na stronie Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Narodowego Centrum Edukacji Żywieniowej można pobrać przykładowe gotowe jadłospisy.

>> Zobacz również: Dyslipidemia – objawy, rozpoznanie i leczenie

Dieta na podwyższony cholesterol – zalecane produkty

Wysoki cholesterol – co jeść? Do najlepszych wyborów dietetycznych będą należały produkty spożywcze wymienione poniżej:

  • oliwa z oliwek, olej rzepakowy, olej lniany, awokado, oliwki
  • orzechy, pestki i siemię lniane
  • margaryny roślinne wzbogacane w sterole i stanole roślinne
  • ryby (1-2 razy w tygodniu), tj. łosoś, śledź, makrela, szprot
  • chude mięso spożywane bez skóry, tj. kurczak, indyk, polędwiczka, chude części wołowiny
  • warzywa oraz owoce
  • pełnoziarniste makarony, grube kasze, brązowy ryż, płatki owsiane
  • mąka pełnoziarnista, owsiana
  • pieczywo razowe, graham, pełnoziarniste
  • rośliny strączkowe, tj. fasola, groch, soczewica, ciecierzyca, tofu, hummus
  • niskotłuszczowe produkty mleczne
  • jogurty naturalne, kefir, maślaka
  • białe sery, tj. mozzarella, grani, ricotta, twarogowe, jogurtowe, kozie, typu włoskiego, feta
  • domowe wypieki o przemyślanym składzie

Powyższe produkty są produktami zalecanymi w diecie cholesterolowej. Ważne jest jednak spożywanie ich w odpowiednich ilościach zgodnie ze swoim zapotrzebowaniem energetycznym.

wysoki cholesterol produkty zalecane tabela

Dieta antycholesterolowa – produkty przeciwwskazane

Wysoki cholesterol – czego unikać? Produkty spożywcze, których spożywanie w większych ilościach podwyższa cholesterol, przedstawiono poniżej:

  • twarde margaryny
  • tłuszcze zwierzęce, tj. smalec, boczek, bekon, parówki, kiełbasy, karkówka, salami
  • sery żółte, topione
  • olej kokosowy i palmowy
  • cukier
  • wyroby cukiernicze i czekoladowe tj. ciasta, ciasteczka, batony
  • ciasta z margaryną i cukrem
  • żywność wysokoprzetworzona
  • gotowe fast-foody
  • zasmażki do warzyw i panierki do mięsa
  • tytoń i alkohol

Powyższe produkty nie są produktami zakazanymi. Można je spożywać okazjonalnie w rozsądnych ilościach np. jeden kawałek tortu urodzinowego, biała kiełbasa do żurku świątecznego.

wysoki cholesterol produkty niezalecane tabela

Przykładowy jadłospis dla osób z wysokim poziomem cholesterolu i hipercholesterolemią

Przykładowy jednodniowy jadłospis dla osób z wysokim cholesterolem na jesień (około 1900 kcal)

Śniadanie: Płatki z mlekiem (418 kcal)

  • Płatki owsiane – 4 łyżki (40 g)
  • Napój sojowy – 1 szklanka (200 ml)
  • Migdały – 1 łyżka (15 g)
  • Jabłko – 1 mała sztuka
  • Suszona śliwka – 1 sztuka
  • Ulubione przyprawy np. cynamon, imbir, kardamon

Płatki zagotuj na napoju sojowym, dodając w międzyczasie pokrojone (lub starte) jabłko, migdały, suszoną śliwkę oraz przyprawy. Po zagotowaniu odczekaj chwilę, aż płatki napęcznieją.

II Śniadanie: Bułka z jajkiem (391 Kcal)

  • Bułka graham – 1 sztuka
  • Margaryna roślinna wzbogacana w fitosterole – 2 łyżki (30 g)
  • Jajo kurze – 1 sztuka
  • Ulubione warzywo np. ogórek, pomidor, papryka, sałata

Bułkę posmaruj margaryną. Jajko ugotuj według preferencji – twardo, miękko, pół-miękko. Podaj z dodatkiem warzywa.

Obiad: Kurczak z kaszą i warzywami (462 kcal)

  • Mięso z piersi kurczaka – 120 g
  • Kasza gryczana – 4 łyżki (60 g)
  • Olej rzepakowy – 1 łyżka
  • Ulubione warzywa np. cebula, czosnek, cukinia, bakłażan, brokuł
  • Ulubione przyprawy

Kaszę ugotuj według instrukcji na opakowaniu. Mięso podduś na oleju, dopraw do smaku. Dodaj garść ulubionych warzyw. Podaj z ugotowaną kaszą.

Podwieczorek: Budyń z gruszką (277 kcal)

  • Budyń waniliowy bez cukru – ½ opakowania (20 g)
  • Mleko spożywcze 1,5% tłuszczu – 250 ml
  • Gruszka – 1 sztuka

Budyń ugotuj na mleku według instrukcji na opakowaniu. Gruszkę pokrój (lub zetrzyj na tarce) i podduś w garnuszku. Budyń podaj z gruszką.

Kolacja: Sałatka z burakiem (424 kcal)

  • Rukola – 1 garść
  • Burak – 2 średnie sztuki
  • Pomarańcza – ½ sztuki
  • Kozi serek do smarowania – 3 łyżeczki (40 g)
  • Pestki słonecznika – 1 łyżeczka (5 g)
  • Olej lniany – 1 łyżeczka
  • Chleb graham – 1 kromka (50 g)

Sałatkę przygotuj z rukoli, ugotowanych i pokrojonych buraków, obranej i pokrojonej w plasterki pomarańczy. Dodaj kozi ser, posyp pestkami i skrop olejem lnianym. Podaj z ciepłą kromką chleba (możesz upiec w piekarniku lub tosterze).

Inne zalecenia w hipercholesterolemii i diecie antycholesterolowej

Rekomendowanymi przez Międzynarodową Grupę Ekspertów Lipidowych i uwzględnione w wytycznych leczenia zaburzeń lipidowych są m.in. kwasy omega-3, wyciąg z czerwonego ryżu drożdżowego (monakolina K) oraz berberyna. Można je stosować wyłącznie po konsultacji z lekarzem. Stosuje się je, przede wszystkim, u osób we wczesnej terapii zaburzeń lipidowych, które nie wymagają jeszcze leczenia farmakologicznego.

>> Zobacz również: Kwasy omega-3 i omega-6 – czy masz ich dość w diecie?

badanie kwasów omega-3

Podsumowanie

Za nieprawidłowe uznaje się stężenia cholesterolu LDL powyżej 3,0 mmol/l (115 mg/dl) oraz cholesterolu całkowitego powyżej 5 mmol/l (190mg/dl).

Do niefarmakologicznego leczenia zaburzeń lipidowych należą stosowanie zasad zdrowej diety, regularna aktywność fizyczna oraz eliminacja czynników ryzyka, tj. palenia tytoniu.

Dieta osób z podwyższonym stężeniem cholesterolu powinna uwzględniać warzywa, owoce, pełnoziarniste produkty zbożowe, nasiona roślin strączkowych, ryby, chude rodzaje mięs, naturalne produkty mleczne oraz zdrowe źródła tłuszczy.


Bibliografia

  1. Wytyczne PTLKLRWPPTKPTDLPTDPTNT diagnostyki i leczenia zaburzeń lipidowych w Polsce 2021.pdf (nadcisnienietetnicze.pl)
  2. Postępowanie w dyslipidemiach. Podsumowanie wytycznych European Society of Cardiology i European Atherosclerosis Society 2019 – Prewencja chorób sercowo-naczyniowych – Wytyczne i stanowiska – Kardiologia – Medycyna Praktyczna dla lekarzy (mp.pl)
  3. 2021 Dietary Guidance to Improve Cardiovascular Health: A Scientific Statement From the American Heart Association | Circulation (ahajournals.org)
  4. Cholesterol a dieta – Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej (pzh.gov.pl)
  5. Dieta-w-zaburzeniach-lipidowych.pdf (pzh.gov.pl)
  6. Hipercholesterolemia: Dieta na obniżenie cholesterolu – jadłospis, przepisy | Dieta i ruch – mp.pl

Przysadka mózgowa i jej rola w organizmie. Jakie hormony wydziela?

Przysadka mózgowa to bardzo ważny narząd, który spełnia wiele kluczowych funkcji dla zdrowia. Gdzie jest położony? Jakie pełni zadania w organizmie? Jakie są objawy chorób tego gruczołu? Przeczytaj nasz artykuł, a uzyskasz odpowiedzi na powyższe oraz wiele innych pytań.

Spis treści:

  1. Czym jest przysadka mózgowa i gdzie się znajduje?
  2. Za co odpowiada przysadka mózgowa?
  3. Objawy chorób przysadki mózgowej
  4. Badania niezbędne w diagnostyce chorób przysadki mózgowej
  5. Leczenie chorób przysadki mózgowej
  6. Podsumowanie

Czym jest przysadka mózgowa i gdzie się znajduje?

Przysadka mózgowa to niewielki, bo posiadający wymiary około 12 na 8 mm narząd, który jest jednym z najważniejszych elementów regulacji hormonalnej. Jest położony w zagłębieniu kostnym jednej z kości czaszki – klinowej – w tzw. siodle tureckim, które otacza jego dolną, przednią i tylną część.

Gruczoł jest podzielony na płaty: przedni i tylny, a każdy z nich posiada różne funkcje. Czynność przysadki jest regulowana przez część mózgu zwaną podwzgórzem. Oprócz tego przysadka mózgowa sąsiaduje z innymi ważnymi strukturami anatomicznymi, między innymi ze skrzyżowaniem nerwów wzrokowych.

Przysadka_mózgowa_infografika

Za co odpowiada przysadka mózgowa?

Funkcja przysadki mózgowej jest zdeterminowana przez uwalniane hormony, które wykazują bardzo szeroką aktywność biologiczną:

  • przedni płat przysadki odpowiada za uwalnianie:
    • ludzkiego hormonu wzrostu (somatotropiny), który poprzez dalszą stymulację wydzielania (głównie) insulinopodobnych czynników wzrostu, pobudza organizm do zwiększenia wzrostu tkanek miękkich i szkieletu, podnosi poziom glukozy i wapnia we krwi, a także zwiększa wychwyt kwasów tłuszczowych przez mięśnie,
    • hormonu tyreotropowego (TSH), którego celem jest stymulacja tarczycy do wytwarzania oraz uwalniania trój- i tetrajodotyroniny,
    • hormonu luteinizującego i folikulotropowego (LH i FSH), które regulują czynność hormonalną jajników i jąder,
    • hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), regulującego czynność nadnerczy,
    • prolaktyny, pomagającej we wzroście i rozwoju piersi oraz w utrzymaniu laktacji u kobiet.
  • płat tylny uwalnia:
    • wazopresynę (hormon antydiuretyczny, ADH), która utrzymuje odpowiednią gęstość i ciśnienie krwi,
    • oksytocynę, której działanie przejawia się poprzez odruch wyrzutu mleka podczas laktacji, skurczu mięśni macicy podczas porodu, a także w czasie orgazmu.
pakiet tarczycowy

To może Cię zainteresować:

>> Niskorosłość – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie niedoboru wzrostu

>> Hormon wzrostu (HGH) – działanie, nadmiar, niedobór i badanie poziomu hormonu wzrostu u dzieci i dorosłych

Objawy chorób przysadki mózgowej

Mimo niewielkich rozmiarów przysadka mózgowa – jak widać powyżej – po pierwsze, znajduje się w ciasnej, newralgicznej lokalizacji anatomicznej, a po drugie, jest ważnym punktem wielu kluczowych osi hormonalnych, stąd choroby przysadki mózgowej skutkują wieloma zróżnicowanymi objawami. Można je podzielić na zależne od:

  • efektu masy (guz, w znacznej większości przypadków niezłośliwy nowotwór – gruczolak):
    • dwuskroniowe ograniczenie pola widzenia (ucisk na skrzyżowanie nerwów wzrokowych); zajęcie nerwu okoruchowego może prowadzić do podwójnego widzenia,
    • ból głowy: częsty, lecz bardzo niespecyficzny, którego charakter nie wskazuje jednoznacznie na patologię przysadki,
    • jeden lub więcej niedoborów hormonalnych przedniego płata przysadki mózgowej:
      • niedobór LH i FSH skutkuje brakiem miesiączki u kobiet i zaburzeniami wzwodu u mężczyzn,
      • niedobór GH prowadzi do zmęczenia i przyrostu masy ciała, a u dzieci dodatkowo do zahamowania wzrastania,
      • objawy niedoboru TSH to przyrost masy ciała, zmęczenie, nietolerancja zimna, zaparcia,
      • niedobór ACTH prowadzi do zmęczenia, utraty masy ciała, niskim ciśnieniem, zawrotami głowy, nudnościami, wymiotami i bólem brzucha,
      • niedobór wazopresyny prowadzi do rozwoju moczówki prostej centralnej.
  • aktywnością hormonalną gruczolaka przysadki:
    • gruczolak wydzielający GH skutkuje gigantyzmem (u dzieci i młodzieży) lub akromegalią; co ważne, w momencie rozpoznania mogą występować powikłania w postaci nadciśnienia, obturacyjnego bezdechu sennego i kardiomiopatii,
    • gruczolak wydzielający prolaktynę prowadzi do niepłodności, zmniejszenia libido i osteoporozy u obu płci, a u kobiet dodatkowo do braku miesiączki i mlekotoku; u mężczyzn mogą pojawić się zaburzenia erekcji i ginekomastia,
    • gruczolak wydzielający ACTH jest nazywany chorobą Cushinga, która manifestuje się przyrostem masy ciała, osłabieniem mięśni, zaokrągleniem twarzy i licznymi rozstępami na skórze,
    • gruczolak wydzielający TSH prowadzi do nadmiernego uwalniania hormonów tarczycy, co przejawia się jako kołatania serca, nadpotliwość, bóle brzucha, gorączka i utrata masy ciała.

Badania niezbędne w diagnostyce chorób przysadki mózgowej

Przy podejrzeniu zaburzeń w obrębie przysadki mózgowej pierwszym krokiem jest szczegółowo zebrany wywiad i badanie przedmiotowe. Ten wstępny element postępowania jest niezwykle istotny, pozwala bowiem na określenie, czy występuje wspomniany efekt masy i/lub objawy zaburzeń poszczególnych osi hormonalnych. To pozwala na odpowiednie zaplanowanie diagnostyki:

  • rezonans magnetyczny przysadki mózgowej służy do uwidocznienia guzów,
  • poziom prolaktyny w surowicy większy niż 200 ng/ml sugeruje makrogruczolaka wydzielającego prolaktynę; w przypadkach wątpliwych wykonywany jest tzw. test z metokroplamidem,
  • stężenie IGF-1 w surowicy jest testem przesiewowym w diagnostyce akromegalii i niedoboru GH; gdy niedobór jest izolowany wymaga dalszej oceny za pomocą testów prowokacyjnych (np. test stymulacji glukagonem),
  • poziom kortyzolu na czczo wcześnie rano może być przydatny w ocenie niewydolności osi podwzgórze-przysadka-nadnercza; do oceny przyczyny hiperkoryzolemii stosowany jest test hamowania uwalniania ACTH przy pomocy deksametazonu,
  • oznaczenie TSH, fT3 i fT4; gruczolak wytwarzający TSH będzie objawiał się podwyższonym poziomem fT4 i fT3 oraz podwyższonym poziomem TSH,
  • oznaczenie poziomu gonadotropin (LH i FSH): niski poziom estradiolu lub testosteronu przy prawidłowym lub niskim poziomie LH/FSH sugeruje patologię jąder lub jajników.
Pakiet hormony kobiece diagnostyka płodności (6 badań)

Leczenie chorób przysadki mózgowej

Podstawą leczenia jest usunięcie gruczolaka przysadki – przy jego obecności. Nie zawsze prowadzi to do szybkiego odzyskania równowagi hormonalnej, stąd niezbędne jest wyrównywanie zaburzeń powstałych wskutek choroby. Równolegle jest prowadzone leczenie powikłań takich jak np. osteoporoza, kardiomiopatia czy złamania patologiczne.

Pakiet hormony męskie diagnostyka płodności (5 badań)

Podsumowanie

Przysadka mózgowa jest niewielkim, lecz bardzo ważnym gruczołem położonym w przednim dole czaszki, który reguluje funkcjonowanie wielu kluczowych osi hormonalnych. Objawy choroby tego narządu wynikają z efektu masy lub dysfunkcji hormonalnej. Wywiad i badanie lekarskie pozwalają na zaplanowanie diagnostyki i wdrożenie leczenia.


Źródła

  1. Ilahi S, Ilahi TB. Anatomy, Adenohypophysis (Pars Anterior, Anterior Pituitary) [Updated 2022 Oct 3]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK519039/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Ganapathy MK, Tadi P. Anatomy, Head and Neck, Pituitary Gland. [Updated 2023 Jul 24]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK551529/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Rawindraraj AD, Basit H, Jialal I. Physiology, Anterior Pituitary. [Updated 2023 May 1]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK499898/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Sadiq NM, Tadi P. Physiology, Pituitary Hormones. [Updated 2023 May 1]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK557556/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Lechan RM, Toni R. Functional Anatomy of the Hypothalamus and Pituitary. [Updated 2016 Nov 28]. In: Feingold KR, Anawalt B, Blackman MR, et al., editors. Endotext [Internet]. South Dartmouth (MA): MDText.com, Inc.; 2000-.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK279126/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Russ S, Anastasopoulou C, Shafiq I. Pituitary Adenoma. [Updated 2023 Mar 27]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK554451/ (dostęp: 09.09.2024).

Co to są estrogeny, za co odpowiadają i kiedy je badać?

Estrogeny to hormony płciowe kojarzone z wpływem na organizm kobiety i jest to skojarzenie prawidłowe. Estrogeny są kluczowe dla kobiecej płodności, wpływają jednak nie tylko na funkcjonowanie kobiecego układu rozrodczego, ale działają także ochronnie na układ krwionośny i kostny. Mają również znaczenie dla równowagi hormonalnej mężczyzny. Zapraszamy do lektury artykułu na temat estrogenów.

Spis treści:

  1. Estrogeny – co to za hormony?
  2. Rola estrogenów w organizmie – za co odpowiadają?
  3. Badanie poziomu estrogenów – przygotowanie do badania. Kiedy badać estrogeny?
  4. Badanie estrogenów – wskazania
  5. Możliwe przyczyny nieprawidłowych wyników estrogenów
  6. Estrogeny – podsumowanie

Estrogeny – co to za hormony?

Estrogeny są hormonami układu rozrodczego, należącymi do grupy hormonów steroidowych. Hormony steroidowe to cząstki:

  • związane z białkami osocza.
  • rozpuszczalne w tłuszczach (co oznacza, iż mogą przenikać przez błony komórkowe).
  • syntetyzowane z cholesterolu (pozyskiwanego z diety lub wyprodukowanego w komórkach organizmu).

Do estrogenów zaliczamy trzy hormony:

estrogeny rodzaje infografika

>> To może Cię zainteresować: Wybrane hormony a procesy starzenia się organizmu

Synteza estrogenów w organizmie kobiety

Synteza estrogenów w organizmie kobiety ma miejsce w jajnikach, a ich wydzielanie regulowane jest przez oś podwzgórze-przysadka-jajniki, za pomocą hormonów przysadki (FSH i pośrednio LH).

W niewielkich ilościach organizm kobiety syntetyzuje estrogeny również w tkance tłuszczowej, kościach i mózgu.

Estrogeny u mężczyzn

Estrogeny produkuje również organizm mężczyzny – ich prekursorem jest testosteron. Synteza estrogenów u płci męskiej ma miejsce głównie w jądrach; reakcję nadzoruje i katalizuje enzym aromataza cytochromu P450. Aktywność tego enzymu wykrywa się nie tylko w komórkach gonad, ale wykazują ją także ludzie plemniki już po opuszczeniu jąder, przy czym jest ona wyższa w plemnikach prawidłowych, niż w plemnikach niewykazujących ruchu. Oznacza to, iż plemniki z ejakulatu również są miejscem potencjalnej syntetazy estrogenów.

Inne źródło estrogenów u mężczyzny stanowi tkanka tłuszczowa, w której również zachodzi aromatyzacja androgenów do estrogenów. Badania wskazują, iż ta przemiana skorelowana jest ze wzrostem masy ciała i BMI. Mężczyźni z nadwagą i otyłością mają wyższe stężenie estradiolu we krwi, czemu towarzyszy spadek poziomu testosteronu. Jest to zależność odwracalna, wraz z normalizacją masy ciała ilość produkowanego estradiolu spada. Dodatkowe źródło tych hormonów u mężczyzny stanowią komórki mięśni, mózg, gruczoły piersiowe, tkanka kostna i skóra.

>> Sprawdź również: Od zmęczenia do maksymalnej wydajności: jak wolny testosteron może wpływać na poziom energii

Rola estrogenów w organizmie – za co odpowiadają?

Estrogeny to grupa hormonów wpływających na prawidłowe funkcje narządów płciowych, układu rozrodczego i rozwój drugorzędowych cech płciowych u kobiety. Działają ochronnie na układ krążenia, wspomagają prawidłowy profil lipidowy oraz mineralizację kości.

Estrogeny są również ważne dla przebiegu ciąży, dzięki temu, iż mają wpływ na powiększanie się macicy, sprzyjają działaniu oksytyocyny na receptory macicy, wpływają na rozwój płodu i przewodów mlecznych w gruczołach piersiowych u kobiety.

U mężczyzny mają wpływ na dojrzewanie plemników, regulację libido oraz wzrost organizmu i metabolizm kości.

Estron – E1

Estron jest hormonem wydzielanym przez jajniki, jednak jego największa część powstaje z androstendionu w tkankach obwodowych. Jest to hormon silniejszy niż estriol, ale siła jego działania jest słabsza niż estradiolu. Jest głównym estrogenem krążącym w organizmie kobiety po menopauzie.

Estradiol – E2

Estradiol to najsilniejszy estrogen, produkowany przede wszystkim w jajnikach. Jego prawidłowy poziom warunkuje wystąpienie owulacji i następnie zapłonienie, dlatego jego poziom u kobiety jest najniższy w I fazie cyklu miesiączkowego, następnie stopniowo rośnie, aby osiągnąć stężenie maksymalnie ok. 24 godziny przed owulacją. Jest to hormon pierwszej fazy cyklu.

Jest to również dla kobiet hormon ochronny, odgrywający ważną rolę w kontroli profilu lipidowego oraz metabolizmu kostnego. Ponieważ jego poziom spada po okresie reprodukcyjnym, kobiety po menopauzie narażone są na wzrost ryzyka chorób sercowo-naczyniowych i osteoporozy.

>> Więcej o równowadze hormonalnej kobiety w artykule: Równowaga hormonalna u kobiet

Estradiol u mężczyzn występuje w dużo niższych stężeniach, ma wpływ na jakość nasienia i płodność. Odgrywa również pewną rolę w utrzymaniu libido.

Estriol – E3

Estriol jest głównym estrogenem u kobiet w ciąży. Jego wydzielanie zwiększa się około 8. tygodnia ciąży i rośnie aż do chwili porodu. Źródłem estriolu jest przede wszystkim łożysko, dlatego jego poziom jest ważnym wskaźnikiem zdrowia rozwijającego się płodu. Jego systematyczny wzrost w czasie trwania ciąży świadczy o prawidłowym funkcjonowaniu łożyska i płodu. W przypadku pogorszenia dobrostanu płodu, bez względu na przyczynę, obserwuje się zmniejszanie stężenia estriolu.

Oznaczenie tego hormonu poza ciążą nie przynosi dodatkowych korzyści klinicznych.

pakiet hormony kobiece rozszerzony

Badanie poziomu estrogenów – przygotowanie do badania. Kiedy badać estrogeny?

Oznaczenie poziomu estrogenów dokonywane jest najczęściej z krwi żylnej. Badanie nie wymaga specjalnego przygotowania, nie jest wymagane pozostawanie na czczo, chociaż jest to rekomendowane.

Estrogeny – wartości referencyjne (normy estrogenów) kobiety

Poziom estradiolu u kobiety miesiączkującej i niebędącej w ciąży zmienia się wraz z cyklem miesięcznym, dlatego wartości referencyjne (czyli normy estrogenu) zależą od dnia cyklu i są wyznaczone osobno dla każdej fazy.

W fazie pierwszej (folikularnej) poziom hormonów wzrasta z każdym dniem cyklu, dlatego – aby wyniki były możliwe do interpretacji i porównywalne – należy je wykonywać pomiędzy 2-5 dniem cyklu. Dokładny czas wykonania badania zależy od tego, w jakim celu się je wykonuje i powinien o tym zadecydować lekarz. Ważne jest, aby – jeśli kobieta wykonuje serię oznaczeń w kolejnych miesiącach – wykonywać badania w tym samym dniu cyklu i o tej samej porze dnia i w tym samym laboratorium. Jeśli nie dochodzi do zapłodnienia, poziom estradiolu obniża się i w czasie owulacji oraz w II fazie cyklu wartości referencyjne (normy estradiolu) są niższe. Po menopauzie, gdy czynność wydzielnicza jajników zanika, poziom estrogenów we krwi staje się jeszcze niższy, dlatego normy laboratoryjne dla tego okresu są wyznaczone osobno.

Poziom estradiolu u kobiety w ciąży systematycznie rośnie przez cały okres jej trwania, aby osiągnąć maksimum w 40 tygodniu.

Faza cyklu nie ma znaczenia w przypadku oznaczania poziomu estronu, dlatego w przypadku tych wyników na sprawozdaniu z laboratorium będzie widoczny podział na okres rozrodczy i menopauzę. Estriol jest hormonem, gdzie na wyniku podawana jest tylko jedna wartość referencyjna.

Estrogeny – wartości referencyjne (normy estrogenów) u mężczyzn

Normy estrogenów u mężczyzn są takie same dla każdej grupy wiekowej.

pakiet hormony męskie

W naszym artykule nie podajemy konkretnych wartości, ponieważ – w zależności od stosowanych przez laboratorium metod oznaczania i odczynników – mogą się one nieznacznie różnić. Ponadto mogą być podawane w różnych jednostkach, dlatego zawsze należy kierować się zakresem wartości określonym na wyniku laboratoryjnym.

Badanie estrogenów – wskazania

Estrogeny – kiedy wykonać badanie u kobiet

Oznaczenie stężenia estronu wykonuje się w okresie menopauzy, aby wykluczyć niedoboru estrogenów, oraz w celu kontroli terapii hormonalnej.

Oznaczenie stężenia estradiolu u kobiet wykonuje się w przypadku:

  • zaburzeń miesiączkowania – ocena przyczyny, np. ciąża, menopauza.
  • w poszczególnych fazach cyklu, aby ocenić rezerwę jajnikową, dojrzewanie pęcherzyka Graffa przed owulacją, czynność ciałka żółtego po owulacji.
  • zaburzeń dojrzewania płciowego.
  • diagnostyki przyczyn niepłodności.
  • procedur związanych z zapłodnieniem in vitro oraz kontroli owulacji wywoływanej przez leki.
  • diagnostyki guzów jajników lub nadnerczy.
  • zmiany masy ciała (np. w anoreksji).
  • diagnostyki przyczyn trądziku.
  • monitorowania terapii antyestrogenowej w leczeniu raka piersi.

>> Sprawdź też: Torbiel na jajniku – przyczyny, objawy, skutki, leczenie

Estrogeny – kiedy wykonać badanie u mężczyzn

Oznaczenie poziomu estradiolu u mężczyzn wykonuje się w przypadku:

  • oceny zaburzeń wydzielanie męskich hormonów płciowych, np. testosteronu.
  • ginekomastii.
  • diagnostyce guzów jąder lub nadnerczy.
  • opóźnionego dojrzewania płciowego.
  • problemów z płodnością.

>> Przeczytaj także: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Możliwe przyczyny nieprawidłowych wyników estrogenów

Nieprawidłowe wyniki badania estrogenów muszą być intepretowane przez lekarza w powiązaniu z objawami oraz innymi badaniami laboratoryjnymi i obrazowymi.

Wartości podwyższone

Podwyższone wartości estrogenów u kobiety – w powiązaniu z objawami, fazą cyklu i wiekiem pacjentki – mogą świadczyć m.in. o:

  • prawidłowej ciąży.
  • guzie jajników lub nadnerczy.
  • przedwczesnym dojrzewaniu.

Podwyższone wartości u mężczyzn mogą wiązać się m.in. z:

  • występowaniem guza jąder lub nadnerczy,
  • zaburzonym rozwoju męskich cech płciowych,
  • otyłością,
  • terapią TRT (terapią zastępczą testosteronem).

Podwyższony poziom estrogenów obserwuje się także w przypadkach upośledzenia funkcji wątroby (w marskości wątroby) lub nerek, u osób ze zdiagnozowaną nadczynnością tarczycy.

Wartości obniżone

Obniżone wartości estrogenów u kobiety – w powiązaniu z objawami, fazą cyklu i wiekiem pacjentki mogą świadczyć m.in. o:

  • pierwotnej niewydolności jajników powodowanej przez:

– przedwczesne wygasanie czynności jajników.

– okres pomenopauzalny.

– niedorozwój jajników.

– dysgenezję jajników (z. Turnera, z. Sweyera).

  • wtórnej niewydolności jajników powodowanej przez:

– niedoczynność przysadki mózgowej.

– leki hamujące owulację.

– anoreksję, przewlekłe głodzenie.

– nadmierny wysiłek fizyczny (u sportowców).

Obniżone wartości estrogenów u mężczyzny nie mają znaczenia klinicznego, ale mogą pogarszać jakość życia seksualnego i być przyczyną problemów z płodnością (na skutek obniżenia jakości nasienia i zmniejszenia ruchliwości plemników).

Estrogeny – podsumowanie

Estrogeny to niezwykle ważne hormony płciowe, wpływający w bardzo istotny sposób na płodność kobiety, jej zdrowie fizyczne i psychiczne. Badanie poziomu estrogenów u kobiet to jedno z podstawowych badań pozwalających na ocenę jej stanu zdrowia.

Jest to również badanie coraz częściej wykonywane w diagnostyce zaburzeń hormonalnych i ocenie zdrowia mężczyzny.


PIŚMIENNICTWO:

  1. Thomas MP, Potter BV. The structural biology of oestrogen metabolism. J Steroid Biochem Mol Biol. 2013 Sep;137:27-49. doi: 10.1016/j.jsbmb.2012.12.014. Epub 2013 Jan 4. PMID: 23291110; PMCID: PMC3866684.
  2. Schulster M, Bernie AM, Ramasamy R. The role of estradiol in male reproductive function. Asian J Androl. 2016 May-Jun;18(3):435-40. doi: 10.4103/1008-682X.173932. PMID: 26908066; PMCID: PMC4854098
  3. Pilutin Anna Karolina, rozprawa doktorska ”Wpływ długotrwałego niedoboru estrogenów na morfologię i funkcję gonady męskiej”, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie 2011, publikacja w Repozytorium URL/ https://ppm.pum.edu.pl/info/phd/PUM617eff16f504418992d868c746443ed3/ 14.10.2020, dostęp 16.09.2024
  4. Wielka Interna, Endokrynologia, pod redakcją Wojciecha Zgliczyńskiego. Medical Tribune Polska, Warszawa 2020. Wydanie II. 
  5. Caquet R., 250 badań laboratoryjnych. Kiedy zlecać, jak interpretować. PZWL, Warszawa 2007, 2009
  6. Pagana K., Pagana T., Testy laboratoryjne i badania diagnostyczne w medycynie, Elsevier Urban&Partner, Wrocław, 2013.

Otyłość brzuszna (trzewna) u kobiet i mężczyzn – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Otyłość brzuszna to nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w jamie brzusznej, w wyniku czego sylwetka pacjenta przybiera kształt jabłka. Brzuszny typ otyłości występuje częściej u mężczyzn; otyłość brzuszna u kobiet pojawia się w okresie menopauzy. Jak wygląda pacjent z otyłością brzuszną? Jakie są jej przyczyny, jakie zagrożenia niesie otyłość brzuszna, jakie badania pacjent powinien przejść i jakie jest leczenie tej formy otyłości? Odpowiedź znajdziesz w artykule, zapraszamy do przeczytania.

Spis treści:

  1. Czym jest otyłość brzuszna (trzewna)?
  2. Jakie są przyczyny otyłości brzusznej?
  3. Powikłania otyłości brzusznej
  4. Otyłość androidalna – pacjent o typie sylwetki jabłko – postępowanie i leczenie
  5. Badania w otyłości brzusznej

Czym jest otyłość brzuszna (trzewna)?

Brzuszny typ otyłości (nazywany również otyłością androidalną, centralną lub wisceralną) to pacjent o typie sylwetki jabłko. Jest to sylwetka z zaokrąglonym, stanowiącym najszerszą część ciała brzuchem (pacjent nie ma talii), szeroką klatką piersiową i szczupłymi nogami.

Najczęściej pacjenci postrzegają otyłość wisceralną jako zaburzenie wyglądu, niestety problem jest głębszy. Dzieje się tak, ponieważ tkanka tłuszczowa gromadzi się nie tylko pod skórą. Otacza również narządy wewnętrzne, pogarszając warunki ich funkcjonowania i wydolność, dlatego jest to typ otyłości związany z większym ryzykiem występowania chorób sercowo-naczyniowych, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy t.2.

Kryterium diagnostyczne otyłości brzusznej

Rozpoznanie otyłości brzusznej jest możliwe na podstawie pomiaru obwodu talii, pomocny jest również wskaźnik WHR. Z otyłością mamy do czynienia, gdy wskaźnik BMI > 30 kg/m2. Kryterium otyłości brzusznej w populacji dorosłych Europejczyków, według International Diabetes Federation, jest obwód talii u mężczyzn większy niż 94 cm, a u kobiet większy niż 80 cm.

Rozpoznanie otyłości brzusznej na podstawie wskaźnika WHR:

  • kobiety > 0,85,
  • mężczyźni > 0,9

Czym jest wskaźnik WHR?

Wskaźnik WHR (ang. waist-hip ratio), nazywany współczynnikiem talia-biodro, jest parametrem pomocnym w uproszczonej ocenie rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w ustroju. Oblicza się go jako iloraz obwodu talii i obwodu bioder, obydwie wielkości podaje się w centymetrach.

Wzór na obliczenie współczynnika WHR:

Jakie są przyczyny otyłości brzusznej?

Otyłość to choroba przewlekła, którą – ze względu na przyczyny – dzielimy na pierwotną i wtórną. Otyłość pierwotna, która jest efektem dodatniego bilansu energetycznego, niskiej aktywności fizycznej i/lub zaburzeń psychiczno-emocjonalnych, jest przyczyną ponad 90% wszystkich przypadków tej choroby. Otyłość wtórna może być spowodowana zaburzeniami hormonalnymi, czynnikami genetycznymi, zażywaniem leków, zaburzeniami odżywiania.

Przyczyny hormonalne otyłości to m.in.;

>> Przeczytaj także: Otyłość i jej zapobieganie – profilaktyka otyłości pierwotnej i wtórnej

Brzuch tarczycowy, brzuch kortyzolowy, brzuch stresowy a otyłość centralna

Określenia brzuch tarczycowy lub brzuch kortyzolowy są określeniami stosowanymi potocznie, w odniesieniu do sytuacji, gdy tkanka tłuszczowa gromadzi się w okolicach jamy brzusznej u osób, które cierpią na zaburzenia pracy tarczycy (niedoczynność tarczycy) lub cierpią na przewlekły stres czy zespół Cushinga.

Gdy mówimy o brzuchu tarczycowym lub kortyzolowym musimy mieć świadomość, iż nie są to terminy medyczne. Ważne również jest, aby zdawać sobie sprawę, że zaburzenia hormonalne nie zawsze są przyczyną pojawienia się tego typu otyłości, a mogą być jej skutkiem.

pakiet tarczycowy

Powikłania otyłości brzusznej

Otyłość brzuszna – częściej niż gynoidalna – wiąże się z powikłaniami, w tym powikłaniami metabolicznymi i sercowo-naczyniowymi.

Wykazano, że zwiększony WHR jest silnym czynnikiem predykcyjnym – wskazującym na ryzyko pojawienia się – zawału serca. U osób z już rozpoznaną chorobą niedokrwienną serca otyłość wiąże się z krótszą oczekiwaną długością życia. Każdy wzrost BMI o 1 kg/m2 wiąże się ze wzrostem ryzyka wystąpienia niewydolności serca o 5% w grupie mężczyzn i o 7% w grupie kobiet. U chorych na otyłość aż o 50% wzrasta ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca pod postacią migotania przedsionków.

Otyłość wiąże się również z częstszym występowaniem:

  • zaburzeń metabolicznych: cukrzycy t.2, stłuszczenia wątroby, kamicy pęcherzyka żółciowego.
  • zaburzeń hormonalnych: zespołu policystycznych jajników.
  • powikłań ze strony układu oddechowego: astmy oskrzelowej, bezdechu sennego, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.
  • powikłań nerkowych.
  • chorób nowotworowych: raka endometrium, raka nerki, raka przełyku, raka jelita grubego, raka trzustki, raka piersi.
  • powikłań dermatologicznych w wyniku zaburzonej bariery ochronnej skóry, nieprawidłowego wydzielania gruczołów łojowych i potowych, zaburzeń gojenia się ran.

Otyłość sprzyja również występowaniu depresji.

>> Przeczytaj także: Wpływ otyłości, zapalenia i leptyny na rozwój chorób cywilizacyjnych

Otyłość androidalna – pacjent o typie sylwetki jabłko – postępowanie i leczenie

Pacjent z otyłością centralną w pierwszej kolejności musi zmodyfikować styl życia. Podstawą postępowania jest dieta, budowanie świadomych nawyków żywieniowych oraz aktywność fizyczna. Ponieważ jednak sylwetka typu jabłko sprzyja powikłaniom otyłości, konieczna jest w tym przypadku ocena przyczyny i ewentualnych skutków choroby.

Jeśli mamy do czynienia z otyłością pierwotną modyfikacja stylu życia i dieta są podstawą leczenia. Jeśli natomiast otyłość jest wtórna lub modyfikacja stylu życia nieskuteczna, dołącza się metody farmakologiczne, a w przypadku otyłości olbrzymiej – leczenie chirurgiczne.

Leczenie żywieniowe – dieta w otyłości brzusznej

Dieta w otyłości brzusznej jest de facto leczeniem żywieniowym, ponieważ otyłość jest chorobą klasyfikowaną w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10. Leczenie żywieniowe to podstawa leczenia tej choroby, rekomendowana jest dieta o ograniczonej kaloryczności. Niezwykle ważne jest aby dieta nie wprowadzała nadmiernych restrykcji kalorycznych i była zrównoważona pod względem zawartości składników odżywczych. Ułożony we współpracy z dietetykiem plan żywieniowy powinien uwzględniać redukcję 5-10% początkowej masy ciała w czasie pierwszych 3-6 miesięcy. Oznacza to, iż optymalny tygodniowy cel to zmniejszenie masy ciała o 1 kg w pierwszym tygodniu i o 0,5 kg w kolejnych tygodniach i miesiącach.

Korzystne modele żywieniowe u pacjentów z otyłością to leczenie z ograniczeniem kalorii i dbałością o zawartość błonnika w diecie na poziomie 25-29 g dziennie. Dodatkowe korzyści zdrowotne przynosi:

  • dieta typu śródziemnomorskiego – działanie na profil lipidowy, kontrolę glikemii (zmniejszenie ryzyka cukrzycy t.2) oraz ograniczenie śmiertelności z powodu chorób sercowo-naczyniowych i ryzyka wystąpienia zespołu metabolicznego
  • dieta wegetariańska – działanie na profil lipidowy, kontrolę glikemii (zmniejszenie ryzyka cukrzycy t.2) oraz ograniczenie śmiertelności z powodu chorób sercowo-naczyniowych.

Z punktu widzenia otyłości brzusznej szczególnie korzystna jest dieta DASH, w której  obserwuje się redukcję obwodu w pasie.

>> To może Cię zainteresować: Wpływ diety wegańskiej i wegetariańskiej na poziom lipidów

Otyłość brzuszna a suplementy diety

Pacjenci z otyłością brzuszną często pytają o polecenia suplementów diety. Reklamy suplementów wypełnione są obietnicami bezwysiłkowego i szybkiego chudnięcia. Rynek „odchudzających” suplementów diety i tzw. spalaczy tłuszczu jest ogromny. Założeniem tej grupy produktów ma być szybsze spalanie tkanki tłuszczowej lub hamowanie wchłaniania tłuszczu w przewodzie pokarmowym. Lista substancji, które mają poprawiać spalanie tłuszczu w organizmie jest długa, często są ze sobą w suplementach łączone.

Suplementy diety w Polsce nie są badane pod kątem składu czy wzajemnych interakcji, dlatego pacjent przyjmuje je na własną odpowiedzialność. Nie mają również badań pokazujących skuteczność. Dlatego, biorąc pod uwagę ich – bardzo często – wysoką cenę, nie warto ich stosować. Więcej o suplementach w Polsce przeczytasz w naszym artykule: Czym są suplementy diety i czym się różnią od leków?

W badaniu porównującym działanie termogenicznych (zamieniających energię w ciepło) suplementów diety z planem łączącym ćwiczenia i dietę okazało się, iż efekt wywołanym suplementami odchudzającymi był mniejszy niż po zastosowaniu samych ćwiczeń lub ćwiczeń połączonych z dietą bez wspomagania suplementacją.

>> Przeczytaj również: Karnityna – rola w organizmie, zapotrzebowanie. Czy karnityna wspomaga odchudzanie?

Otyłość wisceralna a liposukcja brzucha

Innym, szybkim sposobem na pozbycie się tkanki tłuszczowej na brzuchu, ma być liposukcja. Jest to zabieg inwazyjny, który niesie za sobą ryzyko powikłań, o których pacjenci często nie myślą.

Osoby, które rozważają takie postępowanie, powinny również wziąć pod uwagę, iż liposukcja jest zabiegiem, który usuwa tylko tłuszcz gromadzący się pod skórą jamy brzusznej; pozostawia natomiast ten zgromadzony wokół narządów jamy brzusznej. Dlatego nie poprawia ich funkcjonowania, nie wpływa korzystnie na zdrowie otyłego pacjenta, nie zmniejsza ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych i wszystkich pozostałych związanych z otyłością. Liposukcja nie jest elementem leczenia otyłości.

Badania w otyłości brzusznej

Każdy pacjent z otyłością powinien przechodzić badania w kierunku zaburzeń metabolicznych i chorób związanych z nadmierną masą ciała. Wśród tych badań jest pomiar ciśnienia tętniczego oraz następujące badania laboratoryjne:

Badania uzupełniające tę diagnostykę mogą obejmować dodatkowe testy hormonalne: leptyna, adnipnektyna, kortyzol, badania w kierunku zespołu policystycznych jajników.

U osób z otyłością może być również wskazane wykonanie USG jamy brzusznej.

pakiet lipidogram extra baner

Otyłość to poważna choroba, wpływająca nie tylko na wygląd, ale również na zdrowie i komfort życia pacjenta. Pacjent z otyłością nie powinien być postrzegany jako osoba o słabym charakterze, która powinna po prostu mniej jeść. Podstawą leczenia otyłości rzeczywiście jest odpowiedni plan żywieniowy, ale powinien być uzupełniony o aktywność fizyczną, pomoc psychologiczną, i – jeśli są wskazania – farmakoterapię i leczenie chirurgiczne.


Bibliografia

  1. Bąk-Sosnowska M., Białkowska M., Bogdański P., Chomiuk T., Gałązka-Sobotka M., Holecki M., Jarosińska A., Jezierska M., Kamiński P., Kłoda K., Kręgielska-Narożna M., Lech M., Mamcarz A., Mastalerz-Migas A., Matyjaszek-Matuszek B., Ostrowska L., Płaczkiewicz-Jankowska E., Stachowska E., Stelmach-Mardas M., Szeliga J., Szulińska M., Walczak M., Wyleżoł M.: Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na otyłość 2022 – stanowisko Polskiego Towarzystwa Leczenia Otyłości. Med. Prakt. Wyd. Specj.; maj 2022: 1–87
  2. Bieńko N., Dystrybucja tkanki tłuszczowej. Lepsze jabłko czy gruszka?,https://ncez.pzh.gov.pl/zdrowe-odchudzanie/dystrybucja-tkanki-tluszczowej-lepsze-jablko-czy-gruszka/# (dostęp 12.09.2024)
  3. Wielka Interna, Endokrynologia, pod redakcją Wojciecha Zgliczyńskiego. Medical Tribune Polska, Warszawa 2020. Wydanie II. 
  4. Clark JE, Welch S. Comparing effectiveness of fat burners and thermogenic supplements to diet and exercise for weight loss and cardiometabolic health: Systematic review and meta-analysis. Nutr Health. 2021 Dec;27(4):445-459. doi: 10.1177/0260106020982362. Epub 2021 Jan 11. PMID: 33427571.
  5. Harris MB, Kuo CH. Scientific Challenges on Theory of Fat Burning by Exercise. Front Physiol. 2021 Jul 6;12:685166. doi: 10.3389/fphys.2021.685166. PMID: 34295263; PMCID: PMC8290478.
  6. Berry, M.G. et al, Liposuction: A review of principles and techniques. Journal of Plastic, Reconstructive & Aesthetic Surgery, Volume 64, Issue 8, 985 – 992

Niedokrwienie mięśnia sercowego (zawał serca) – przyczyny, objawy, badania i leczenie

Zawał serca to jedno z najgroźniejszych schorzeń układu krążenia. Stanowi stan bezpośredniego zagrożenia życia i wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. Rozwija się nagle, a jego przyczyną jest najczęściej zamknięcie światła jednej z tętnic wieńcowych, co uniemożliwia napływ krwi do mięśnia sercowego. Dowiedz się, jakie są objawy i jak rozpoznać zawał serca.

Spis treści:

  1. Czym jest zawał serca?
  2. Zawał serca: objawy
  3. Diagnostyka zawału serca
  4. Zawał serca: leczenie

Czym jest zawał serca?

Zawał serca to stan, w którym dochodzi niedokrwienia części mięśnia sercowego. Najczęściej jego przyczyną jest zamknięcie tętnicy wieńcowej przez zakrzep, który powstaje na podłożu pękniętej blaszki miażdżycowej. Brak dopływu tlenu i substancji odżywczych do mięśnia sercowego prowadzi do jego uszkodzenia, a w przypadku braku szybkiej interwencji – do martwicy tkanki.

Na podstawie zmian w zapisie EKG wyróżnia się:

  • zawał serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI) – w zapisie nie występuje uniesienie odcinka ST.
  • zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) – w zapisie widoczne jest charakterystyczne uniesienie odcinka ST.

Określenie rodzaju zawału serca jest ważne dla postępowania leczniczego. W przeciwieństwie do NSTEMI w zawale mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST dochodzi do całkowitego zamknięcia tętnicy.

>> Sprawdź też: Mrowienie i drętwienie lewej ręki – co oznacza i jak leczyć te objawy?

Niedokrwienie mięśnia sercowego: przyczyny

Jak już wspomniano, najczęstszą przyczyną zawału serca jest pęknięcie blaszki miażdżycowej i zablokowanie światła tętnicy wieńcowej przez wytworzoną wokół niej skrzeplinę. Niedokrwienie mięśnia sercowego może również być skutkiem narastania blaszki miażdżycowej, co skutkuje zwężeniem naczynia krwionośnego.

Inną przyczyną zawału serca jest niedokrwienie mięśnia sercowego spowodowane dysproporcją między jego zapotrzebowaniem a zaopatrzeniem w tlen. Może przyczynić się do tego m.in. długotrwała tachyarytmia, ciężkie nadciśnienie tętnicze, niedokrwistość, skurcz tętnicy wieńcowej.

Czynniki ryzyka zawału serca to m.in.:

  • nadciśnienie tętnicze,
  • nadwaga i otyłość,
  • wysokie stężenie cholesterolu LDL i trójglicerydów,
  • miażdżyca,
  • palenie tytoniu,
  • niska aktywność fizyczna,
  • stan przedcukrzycowy lub cukrzyca.

Ryzyko zawału serca wzrasta wraz z wiekiem. Jednak w ostatnich latach choruje również coraz więcej osób młodych.

Pakiet serce pod kontrolą kompleksowy (9 badań) banerek

Zawał serca: objawy

Głównym objawem zawału serca jest ból w klatce piersiowej. Jest on zlokalizowany za mostkiem. U części osób promieniuje do lewego ramienia, barku, żuchwy lub okolicy międzyłopatkowej. Trwa ponad 20 minut i narasta z czasem. Chorzy zgłaszają uczucie pieczenia, dławienia lub gniecenia w okolicy mostka. Ból przy zawale serca nie ustępuje po przyjęciu nitrogliceryny.

Zdarza się, że ból przy zawale serca nie występuje wcale, ma inny charakter niż typowy, opisany powyżej lub lokalizuje się w nadbrzuszu (co może być mylnie interpretowane jako objaw choroby żołądkowo-jelitowej). Dzieje się tak szczególnie u osób chorujących na cukrzycę, seniorów i kobiet.

Warto wiedzieć:
Tak zwany „kobiecy zawał serca” objawia się często osłabieniem, spadkiem tolerancji wysiłku, bólem brzucha lub pleców, zawrotami głowy, nudnościami, omdleniem. Ze względu na nietypowe objawy kobiety później zgłaszają się po pomoc lekarską.

>> To może Cię zainteresować: Najczęstsze rodzaje anemii i ich przyczyny

Inne objawy zawału mięśnia sercowego

Inne objawy zawału mięśnia sercowego to:

  • nagłe zmęczenie lub osłabienie,
  • duszność,
  • wzmożone pocenie,
  • uczucie kołatania lub nieregularnego bicia serca,
  • nudności,
  • zawroty głowy,
  • niepokój i lęk.
Pamiętaj:
Zawał serca można przejść nawet kilka razy w życiu. Za każdym razem objawy mogą się od siebie różnić.

Diagnostyka zawału serca

Rozpoznanie zawału serca opiera się na:

  • obecności objawów podmiotowych,
  • zmianach w zapisie spoczynkowego EKG,
  • nieprawidłowościach w badaniach laboratoryjnych z krwi i badaniach obrazowych.

>> Przeczytaj także: Wpływ mikrobioty jelitowej na funkcjonowanie układu krążenia

Morfologia a zawał serca

Morfologia krwi jest podstawowym badaniem, które może dostarczyć informacji o ogólnym stanie zdrowia pacjenta. Jej wykonanie jest zlecane osobom z podejrzeniem zawału serca wraz z oceną lipidogramu, poziomu elektrolitów, stężenia kreatyniny, koagulogramem oraz markerami martwicy mięśnia sercowego. Nie jest to jednak badanie, z którego możemy wnioskować o przebytym niedokrwieniu mięśnia sercowego.

Morfologia banerek

Zawał serca: badania krwi różnicujące

Do badań krwi różnicujących zawał serca należą markery martwicy mięśnia sercowego:

  • troponiny – białka specyficzne dla mięśnia sercowego, których podwyższony poziom we krwi świadczy o uszkodzeniu serca. Jest to najważniejszy marker zawału serca,
  • CK-MB (kinaza kreatynowa MB) – enzym specyficzny dla serca, którego wzrost we krwi również wskazuje na zawał,
  • mioglobina – białko występujące w mięśniach, którego podwyższony poziom we krwi może wskazywać na wczesny etap zawału serca,
  • peptyd natriuretyczny – białko wytwarzane przez kardiomiocyty komór serca czułe na przeciążenie mięśnia sercowego.

Zawał serca: badania obrazowe

Badania obrazowe, które mogą być zastosowane przy świeżym lub przebytym zawale serca to:

  • echokardiografia,
  • scyntygrafia perfuzyjna mięśnia sercowego,
  • rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa,
  • koronarografia.

>> Sprawdź też: Peptyd natriuretyczny typu B – czym jest? Kiedy go oznaczać?

Zawał serca: leczenie

Leczenie zawału serca ma na celu jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi przez zablokowane naczynie krwionośne. Chory powinien niezwłocznie wezwać pogotowie ratunkowe – wdrożenie terapii w ciągu godziny od wystąpienia objawów znacząco poprawia rokowania.

W leczeniu zawału serca stosuje się metody farmakologiczne i zabiegowe:

  • leki przeciwzakrzepowe,
  • statyny,
  • pierwotną angioplastykę wieńcową (odetkanie tętnicy wieńcowej przy pomocy cewnika z balonikiem i wszczepienie stentów, które utrzymują drożność naczynia krwionośnego),
  • operację pomostowania aortalno-wieńcowego (tzw. by-passy).

Angioplastyka jest uważana za najskuteczniejszą metodę leczenia. U chorych z zawałem STEMI powinna być wykonana natychmiast.

>> To może Cię zainteresować: Czym jest miażdżyca? Objawy i konsekwencje

Skutki zawału serca

Uszkodzenie mięśnia sercowego po zawale jest nieodwracalne. Skutki to m.in. obniżenie tolerancji wysiłku, pogorszenie wydolności fizycznej, niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca czy powikłania zakrzepowo-zatorowe. Zawał może zakończyć się również śmiercią.

Zawał serca wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. Szybkie rozpoznanie i podjęcie leczenia może uratować życie i zmniejszyć ryzyko powikłań. Rokowania są znacznie lepsze, jeżeli leczenie zostało wdrożone w ciągu 60 minut od pojawienia się objawów niedokrwienia mięśnia sercowego.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. Stanowisko Ekspertów, Czwarta uniwersalna definicja zawału serca (2018), Kardiologia Polska 2018, 76, 10, s. 1383–1415
  2. Kumar, C.P., Cannon, Ostre zespoły wieńcowe: diagnostyka i leczenie (STEMI), Medycyna po Dyplomie 2010, s. 53–72
  3. D. Płaczkiewicz i in., Postępowanie przedszpitalne w ostrych zespołach wieńcowych, Kardiologia po Dyplomie 2010, s. 59–72

Badania serologiczne – co to jest serologia, na czym polegają badania i kiedy się je wykonuje?

0

Testy serologiczne są ważnym narzędziem diagnostycznym wykorzystywanym w diagnozowaniu i monitorowaniu przebiegu wielu chorób, a także w ocenie stanu odporności pacjenta. Badania umożliwiają wykrycie – w próbkach materiału biologicznego – obcych dla organizmu antygenów oraz wytwarzanych do walki z nimi przeciwciał. Artykuł skupia się na wyjaśnieniu, na czym polega diagnostyka serologiczna.

Spis treści:

  1. Serologia – co to jest?
  2. Na czym polegają badania serologiczne?
  3. Jakie są rodzaje badań serologicznych?
  4. Kiedy należy wykonać badania serologiczne?
  5. Badania serologiczne – podsumowanie

Serologia – co to jest?

Reakcją organizmu na wtargnięcie obcych cząsteczek, zwanych antygenami, jest uruchomienie odpowiedzi immunologicznej. Antygenami mogą być różne patogeny odpowiedzialne za zakażenia i zarażenia oraz alergeny (np. pyłki roślin, pokarm). W chorobach autoimmunologicznych za obce mogą zostać uznane również komórki własne organizmu.

W swoistej odpowiedzi immunologicznej podstawową rolę odgrywają limfocyty, które na swojej powierzchni posiadają receptory rozpoznające obce substancje. Odpowiedź komórkowa warunkowana jest przez limfocyty T, zdolne do bezpośredniego niszczenia intruzów. Za odpowiedź humoralną odpowiadają limfocyty B wytwarzające przeciwciała (immunoglobuliny), których zadaniem jest eliminacja antygenów z organizmu oraz ochrona przed powtórnym wnikaniem patogenów.

Serologia jest dziedziną immunologii, która zajmuje się wzajemnymi oddziaływaniami między antygenami i przeciwciałami w warunkach in vitro oraz rozwojem metod służących ich wykryciu. Testy serologiczne znajdują zastosowanie w diagnozowaniu wielu chorób, w tym chorób zakaźnych, alergii czy chorób autoimmunologicznych.

Zdolność do tworzenia kompleksów antygen-przeciwciało wykorzystywana jest do opracowywania testów służących wykrywaniu antygenów i specyficznych przeciwciał.

Na czym polegają badania serologiczne?

Zasada testów serologicznych opiera się na reakcji wiązania przeciwciał z antygenami, a konkretnie z ich charakterystycznymi fragmentami, zwanymi determinantami. Wiązanie takie jest bardzo swoiste i występuje tylko wtedy, gdy cząsteczki są do siebie ściśle dopasowane (dochodzi wtedy do tworzenia kompleksów antygen-przeciwciało).

Wykrywanie kompleksów jest możliwe metodami chemicznymi lub fizycznymi. Próbką do badań serologicznych jest krew i inne materiały biologiczne – takie jak np. mocz, kał, ślina – w których, w zależności od celu badania, możliwe jest oznaczanie przeciwciał lub antygenów.

Wykrywanie przeciwciał

W przypadku badań wykrywających przeciwciała, testy laboratoryjne zawierają znane antygeny. Badania wykonywane są w kierunku różnych klas przeciwciał.

Rodzaje przeciwciał:

  • Klasa IgA – przeciwciała obecne są w krwi i błonach śluzowych (IgA wydzielnicza). Są głównymi immunoglobulinami wydzielin przewodu pokarmowego, układu oddechowego, dróg rodnych, śliny, łez i siary. Badania serologiczne w kierunku IgA wykonywane są w niektórych chorobach zakaźnych, w przypadku zaburzeń odporności organizmu, a także dolegliwości związanych z jelitami; mogą być zlecone również jako element diagnostyki chorób autoimmunologicznych.
  • Klasa IgM – przeciwciała wytwarzane są w pierwotnej odpowiedzi immunologicznej; ich obecność zazwyczaj wskazuje na aktywną infekcję. Badania w kierunku immunoglobulin IgM wykonywane są w chorobach zakaźnych do oceny fazy zakażenia oraz w przypadku wykrywania dziedzicznych lub nabytych niedoborów przeciwciał IgM.
  • IgG – przeciwciała pojawiają się w krwi później niż IgM, a ich obecność może świadczyć o przebyciu zakażenia i nabyciu odporności (są elementami pamięci immunologicznej).
  • IgE – przeciwciała mają znaczenie przy diagnostyce chorób pasożytniczych i alergii.

>> Przeczytaj też: Infekcje – reakcja organizmu na zakażenie

Wyniki badań serologicznych w kierunku przeciwciał wymagają rozważnej interpretacji przez kompetentną, doświadczoną osobę, z uwzględnieniem objawów i stanu odporności pacjenta. Pojedynczy wynik często nie pozwala na rozpoznanie choroby.

Dla rozpoznania i określenia fazy choroby często konieczne jest wykonanie badania w kierunku kilku klas przeciwciał oraz powtórzenie badania po upływie 2-4 tygodni, co umożliwia określenie dynamiki serologicznej (zwiększenie lub zmniejszenie stężenia przeciwciał w czasie).

>> To może Cię zainteresować: Odporność populacyjna – co to takiego?

Wykrywanie antygenów

Testy antygenowe zawierają znane specyficzne przeciwciała skierowane przeciwko fragmentom wykrywanych atogenów i/lub ich produktów. Badania tego typu stosowane są do diagnozowania chorób zakaźnych wywoływanych przez różne drobnoustroje np. COVID-19, legionelloza, grypa, angina paciorkowcowa, zakażenie wirusem RSV, biegunki wywołane przez toksynotwórcze szczepy Clostridioides difficile i inne.

Jakie są rodzaje badań serologicznych?

Badania serologiczne można podzielić na kilka grup ze względu na cel analizy. Wyniki testów mogą służyć wstępnemu rozpoznaniu lub wykluczeniu choroby (screening), potwierdzeniu wyników dodatniego badania przesiewowego, określeniu fazy choroby, ocenie stanu odporności organizmu, w tym odporności poszczepiennej.

W zależności od celu badania dobierana jest odpowiednia metoda wykonania oznaczenia. Testy dostępne na rynku różnią się między sobą czułością (ryzyko uzyskania wyniku fałszywie ujemnego) oraz specyficznością (ryzyko uzyskania wyniku fałszywie dodatniego).

Rodzaje badań serologicznych

  • Badania jakościowe – mają na celu stwierdzenie obecności w badanej próbce przeciwciał lub antygenów bez oceny ich stężenia.
  • Badania ilościowe – mają na celu określenie poziomu stężenia przeciwciał w krwi pacjenta; testy są istotne dla oceny fazy zakażenia oraz stopnia odporności po przechorowaniu i po szczepieniu. Są stosowane również w chorobach autoimmunologicznych i chorobach o podłożu alergicznym.
  • Testy przesiewowe – mają znaczenie w badaniach epidemiologicznych; umożliwiają wstępną identyfikację choroby i podjęcie działań zapobiegających jej szerzeniu. Dodatnie wyniki badań przesiewowych często wymagają wykonania potwierdzenia innymi metodami.
  • Testy potwierdzenia – stosowane są w wielu chorobach jako badania potwierdzające dodatnie wyniki badań jakościowych (w tym przesiewowych). Testy charakteryzują się wysoką specyficznością i wykluczają fałszywie dodatnie wyniki uzyskane w przesiewie.

>> Sprawdź również: Wirus RSV – przyczyna sezonowych zakażeń układu oddechowego

Metody badań serologicznych

  • Odczyn aglutynacji – odczyn immunologiczny oparty na zjawisku zlepiania się komórek (np. erytrocytów lub bakterii) pod wpływem swoistych przeciwciał. Badanie znajduje zastosowanie w określaniu grup krwi oraz w testach wykrywających antygeny lub przeciwciała przeciwko znanym patogenom.
  • Odczyn neutralizacji – wykrywa i określa ilościowo stężenie przeciwciał zobojętniających patogenne właściwości wirusów.
  • Test immunoenzymatyczny (ELISA – ang. Enzyme-Linked Immunosorbent Assay) – jest to powszechnie stosowana czuła i specyficzna technika, w której tworzenie kompleksów antygen-przeciwciało wywołuje zabarwienie testu. Przyczyną pojawienia się koloru jest reakcja enzymu, którym znakowane jest przeciwciało z substratem obecnym w środowisku testowym. Metoda służy ilościowej ocenie poszukiwanych przeciwciał i znajduje szerokie zastosowanie zarówno w diagnostyce chorób zakaźnych (szczególnie wirusowych), jak i w autoimmunologii.
  • Test chemiluminescencyjny (CLIA – ang. Chemiluminescent Immunoassays) – w metodzie wykorzystuje się znakowanie przeciwciał znacznikami chemiluminescencyjnymi emitującymi światło w trakcie reakcji chemicznej i immunologicznej. Pomiar intensywności emisji światła pozwala na określenie stężenia wykrywanych przeciwciał. Technikę wykorzystuje się w diagnostyce chorób zakaźnych i autoimmunologicznych.
  • Immunoprecypitacja – tworzenie kompleksów antygen-przeciwciało zachodzi w roztworze i widoczne jest w postaci osadu (zmętnienia). Precypitacja pierścieniowa i szkiełkowa znalazły zastosowanie w jakościowym teście wykrywania antygenów bakteryjnych.

Kiedy należy wykonać badania serologiczne?

Badania serologiczne mają bardzo szerokie zastosowanie w różnych obszarach medycyny. W większości przypadków badanie  serologiczne nie wymaga specjalnego przygotowania, ale przed jego wykonaniem, ze względu na rozmaitość badań i różny charakter próbek, należy skonsultować to z personelem medycznym.

Zastosowanie badań serologicznych

Badanie_serologiczne_ramka

W przypadku wykrywania przeciwciał z krwi przy podejrzeniu choroby zakaźnej należy pamiętać, że testy wykonane zbyt wcześnie mogą dawać wyniki fałszywie ujemne. Przyczyną tego jest tzw. okienko serologiczne, czyli okres od momentu zakażenia, do momentu rozpoczęcia wytwarzania przez organizm przeciwciał. Okres ten ma różną długość – zależy od rodzaju patogenu oraz od indywidualnych cech pacjenta.

W przypadku uzyskania wyniku ujemnego, przy współistniejących objawach lub podejrzeniu zakażenia, badanie należy powtórzyć po upływie 2-4 tygodni. Wpływ na uzyskanie fałszywych  wyników badań mogą mieć również ostre stany zapalne, choroby autoimmunologiczne i alergiczne, stosowane leki.

>> Przeczytaj też: Konflikt serologiczny – co to jest, jakie są jego skutki i sposoby na wykrycie

Badania serologiczne – podsumowanie

Badania serologiczne są niezwykle przydatnym narzędziem oceny zdrowia pacjenta. Wykrycie swoistych przeciwciał lub antygenów może być kluczowe w diagnozowaniu wielu chorób zakaźnych, autoimmunologicznych i alergicznych. Istotny wpływ na wyniki badań serologicznych ma wybór momentu wykonania oznaczenia, choroby współistniejące, stosowana terapia oraz wybór właściwej metody i testu o odpowiednio wysokich parametrach czułości i specyficzności.

Niektóre badania mogą wymagać powtórnego wykonania dla określenia dynamiki zmian w przebiegu choroby. O rozpoznaniu choroby i wdrożeniu leczenia decyduje lekarz, który wynik laboratoryjny interpretuje w połączeniu z objawami i stanem ogólnym pacjenta. W przypadku infekcji badania serologiczne są zazwyczaj badaniami pomocniczymi, które powinny być poparte dalszą pogłębioną diagnostyką.


Piśmiennictwo

  1. dr hab. med. Leszek Szenborn, dr hab. med. Brygida Knysz, dr med. Sabina Dobosz  „Zasady diagnostyki serologicznej chorób zakaźnych” https://infekcje.mp.pl/problemywpraktyce/59531,zasady-diagnostyki-serologicznej-chorob-zakaznych?postlogin (dostęp 30.08.2024 r.)
  2. Patric R. Murray, K.S. Rozenthal, M.A.Pfaller –  Mikrobiologia wyd.VI Wrocław 2011
  3. Anna Dmoszyńska, Maciej Siedlar  Immunoglobuliny  https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.166.2.1. (dostęp 31.08.2024 r.)
  4. Anna Dmoszyńska, Maciej Siedlar  Stężenie immunoglobulin https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.166.2.1.1.  (dostęp 01.09.2024 r.)

Bóle głowy u dzieci – kiedy powinny niepokoić?

Każdy zapewne choć raz w życiu doświadczył bólu głowy. Ten przykry objaw jest szczególnie niepokojący, gdy zgłasza go dziecko. Co zrobić, gdy skarży się ono na ból głowy? Skąd wiedzieć, czy ma on przyczyny prozaiczne, czy bardzo groźne? Przeczytaj, a dowiesz się, jak poradzić sobie w takiej sytuacji.

Spis treści:

  1. Przyczyny bólu głowy u dzieci
  2. Jak wyglądają najczęstsze rodzaje bólów głowy?
  3. Kiedy ból głowy dziecka powinien niepokoić?
  4. Moje dziecko zmaga się z bólem głowy – co zrobić?
  5. Ból głowy u dzieci – podsumowanie

Przyczyny bólu głowy u dzieci

Bóle głowy są bardzo częstym i uciążliwym problemem u dzieci i młodzieży. Według danych epidemiologicznych na całym świecie prawie 60% populacji pediatrycznej doświadcza istotnych, wpływających na codzienne funkcjonowanie, bólów głowy, a nawet do 10% cierpi z powodu migreny.

Niemniej przyczyny bólu głowy są zróżnicowane – część z nich można zaklasyfikować jako łagodne i niezagrażające życiu, inne jako bardzo poważne. Główne z nich to:

  • bóle głowy napięciopochodne,
  • migrena,
  • wady wzroku,
  • spędzanie dużej liczby godzin przed ekranem smartfona i/lub komputera,
  • zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
  • infekcje (inne niż zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych),
  • ostre i przewlekłe zapalenie zatok przynosowych,
  • guzy w obrębie czaszki.

>> Sprawdź też: Migrena: objawy, przyczyny i diagnoza. Jakie badania wykonać?

Jak wyglądają najczęstsze rodzaje bólów głowy?

Znajomość charakterystyki bólów głowy towarzyszących określonym chorobom jest kluczowa; w znacznej większości przypadków do postawienia rozpoznania wystarcza bowiem szczegółowo zebrany wywiad:

  • silny ból obejmujący najczęściej połowę głowy, o charakterze pulsującym, trwający od 4 do nawet 72 godzin, któremu towarzyszą wymioty, nudności, nadwrażliwość na światło i dźwięki jest charakterystyczny dla migreny bez aury (czyli bez objawów „przepowiadających” epizod bólowy); gdy na 5 do 60 minut przed takim bólem pojawiają się np. objawy wzrokowe, czuciowe, mrowienie języka, wtedy mówi się o migrenie z aurą.
  • u dzieci poniżej 5. roku życia migrena wygląda nieco inaczej; ból głowy trwa 30 minut lub dłużej, może być obustronny, dziecko unika zabawy, traci apetyt, może zgłaszać ból brzucha.
  • obustronny, łagodny do umiarkowanego ból obejmujący całą głowę, o charakterze ucisku, pojawiający się z reguły po południu, któremu nie towarzyszą inne objawy i który nie prowadzi do istotnego ograniczenia codziennej aktywności, jest najczęściej bólem głowy napięciopochodnym – potocznie zwanym „bólem głowy na tle nerwowym”.
  • bardzo silny ból pojawiający się nagle, jednostronne wokół oka, nad okiem i/lub wzdłuż boku twarzy, trwający kilka do kilkudziesięciu minut, któremu towarzyszą takie objawy jak zaczerwienienie oka, przekrwienie błony śluzowej nosa i/lub katar, opuchlizna powieki, pocenie się czoła i twarzy, odpowiada bólowi głowy typu klasterowego,
  • ból głowy pojawiający się w nocy lub wcześnie rano, któremu towarzyszą poranne wymioty (najczęściej bez długotrwałego uczucia nudności), jest bardzo alarmującym zjawiskiem; jest on najczęściej skutkiem wzmożonego ciśnienia śródczaszkowego, najczęściej w przebiegu łagodnych lub złośliwych guzów mózgu.
  • nagły, bardzo silny ból obejmujący całą głowę, często opisywany przez pacjentów jako „najgorszy ból w życiu”, może wskazywać na krwawienie podpajęczynówkowe.
  • gdy dziecko gorączkuje i jednocześnie zgłasza ból głowy (o jakimkolwiek charakterze), wymiotuje, jest apatyczne, to należy wykluczyć zapalenie opon mózgowo rdzeniowych.
  • ból głowy w okolicy czołowej lub po boku nosa, często nasilający się przy pochylaniu, któremu towarzyszy przewlekły katar i/lub uczucie zatkanego nosa, może wskazywać na przewlekłe zapalenie zatok przynosowych.
Uwaga:
Niemowlęta nie zgłaszają bólu głowy, a są populacją szczególnie narażoną na zakażenia; stąd powyższe objawy (nie licząc bólu głowy) każdorazowo wskazują na konieczność pilnej konsultacji lekarskiej.

>> Przeczytaj także: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Kiedy ból głowy dziecka powinien niepokoić?

Mianem „czerwone flagi” określa się cechy towarzyszące, które świadczą o potencjalnie zagrażającej zdrowiu i życiu przyczynie bólu głowy. Literatura medyczna podaje, że są to:

  • ciężkie wymioty
  • choroby współistniejące (jak np. obecność wodogłowia),
  • gorączka,
  • zaburzenia poruszania częścią lub całą kończyną dolną albo górną,
  • zmiany nastroju albo osobowości w ciągu dni lub tygodni,
  • zmieniony stan świadomości,
  • napady drgawek,
  • nieprawidłowe ruchy gałek ocznych, zez, patologiczne reakcje źrenic,
  • zwiększenie nasilenia lub zmiana charakterystyki wcześniej odczuwanego bólu,
  • ból, który wybudza dziecko ze snu lub pojawia się po przebudzeniu,
  • zaburzenia chodu, zaburzenia koordynacji.
Pakiet małego dziecka rozszerzony (9 badań)

Moje dziecko zmaga się z bólem głowy – co zrobić?

Podstawą rozpoznania przyczyn bólu głowy jest szczegółowo zebrany wywiad. Cenną praktyczną wskazówką dla każdego pacjenta jest notowanie (np. w zeszycie, kalendarzu), kiedy dochodzi do epizodów, jak długo trwają, którą część głowy obejmuje ból, jaki ma charakter, nasilenie, czy towarzyszą mu inne objawy, jakie czynniki łagodzą, a jakie wzmagają dolegliwości. Kolejnym krokiem jest badanie przedmiotowe. Na podstawie tych dwóch elementów (podstawowych, a jakże kluczowych) podejmowana jest decyzja co do rozszerzenia diagnostyki.

Ważne:
Zadbaj o to, by Twoje dziecko nie spędzało w sumie więcej niż 2 h dziennie przed ekranem komputera, telewizora czy smartfona. Długotrwałe skupianie wzroku na wyświetlaczu nie tylko jest pierwotną przyczyną bólu głowy, ale może nasilać wcześniej istniejące.

Gdy wskazane jest badanie obrazowe, w większości przypadków najcenniejszym jest rezonans magnetyczny (MRI) bez kontrastu. W przypadkach ostrych – gdy podejrzewane jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, krwawienie podpajęczynówkowe lub dynamicznie narastające objawy guza mózgu – wykonuje się tomografię komputerową (TK).

Niekiedy objawy dodatkowe, takie jak drgawki, zaburzenia widzenia, przewlekły katar i/lub uczucie zatkanego nosa stanowią wskazanie do konsultacji odpowiednich specjalistów.

>> Sprawdź również: Ostre zapalenie ucha środkowego u dzieci – jeden z najczęstszych problemów małych dzieci

Ból głowy u dzieci – podsumowanie

Dzieci dość często odczuwają ból głowy, z czego w większości przypadków – mimo że uciążliwy – nie stanowi on zagrożenia dla życia. Najistotniejszym elementem postępowania jest szczegółowe określenie charakteru dolegliwości. Pozwala to na ocenę wskazań do diagnostyki, której celem jest wykluczenie przyczyn potencjalnie zagrażających życiu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, w których obecne są wymienione wyżej tzw. czerwone flagi. Gdy masz wątpliwości co do bólu głowy u Twojego dziecka, nie zwlekaj – zgłoś się do pediatry. Profesjonalnie przeprowadzony wywiad w znacznej większości przypadków odpowie na pytanie o przyczynę dolegliwości.


Źródła

  1. Kim S. Pediatric headache: a narrative review. J Yeungnam Med Sci. 2022 Oct;39(4):278-284. doi: 10.12701/jyms.2022.00528. Epub 2022 Sep 14. PMID: 36102115; PMCID: PMC9580058.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9580058/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Szperka C. Headache in Children and Adolescents. Continuum (Minneap Minn). 2021 Jun 1;27(3):703-731. doi: 10.1212/CON.0000000000000993. PMID: 34048400; PMCID: PMC9455826.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9455826/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Onofri A, Pensato U, Rosignoli C, Wells-Gatnik W, Stanyer E, Ornello R, Chen HZ, De Santis F, Torrente A, Mikulenka P, Monte G, Marschollek K, Waliszewska-Prosół M, Wiels W, Boucherie DM, Onan D, Farham F, Al-Hassany L, Sacco S; European Headache Federation School of Advanced Studies (EHF-SAS). Primary headache epidemiology in children and adolescents: a systematic review and meta-analysis. J Headache Pain. 2023 Feb 14;24(1):8. doi: 10.1186/s10194-023-01541-0. PMID: 36782182; PMCID: PMC9926688.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9926688/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Kacperski J, Kabbouche MA, O’Brien HL, Weberding JL. The optimal management of headaches in children and adolescents. Ther Adv Neurol Disord. 2016 Jan;9(1):53-68. doi: 10.1177/1756285615616586. PMID: 26788131; PMCID: PMC4710107.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4710107/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. Wang J, Su H, Xie W, Yu S. Mobile Phone Use and The Risk of Headache: A Systematic Review and Meta-analysis of Cross-sectional Studies. Sci Rep. 2017 Oct 3;7(1):12595. doi: 10.1038/s41598-017-12802-9. PMID: 28974725; PMCID: PMC5626766.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5626766/ (dostęp: 09.09.2024).

  1. National Institute for Health and Care Excellence, Headaches in over 12s: diagnosis and management, Clinical guidelines 2012, updated 2021

https://www.nice.org.uk/guidance/cg150 (dostęp: 09.09.2024).

Reakcje krzyżowe w alergii na lateks

0

Zjawisko reakcji krzyżowych to alergie wywołane podobieństwem białek lateksu do alergenów zawartych w pokarmach. Reakcje krzyżowe są istotnym zagadnieniem w alergologii, zwłaszcza dla osób z zespołem lateks-owoce, gdzie uczulenie na lateks może prowadzić do reakcji alergicznej po spożyciu niektórych owoców.

Spis treści:

  1. Czym są reakcje krzyżowe?
  2. Alergeny lateksu odpowiedzialne za reakcje krzyżowe
  3. Zespół lateks-owoce – najczęstsze pokarmy reagujące krzyżowo
  4. Diagnostyka i leczenie
  5. Podsumowanie

Czym są reakcje krzyżowe?

Reakcje krzyżowe zachodzą, gdy układ odpornościowy osoby uczulonej na lateks mylnie rozpoznaje białka obecne w innych produktach jako podobne do białek lateksu, co prowadzi do reakcji alergicznych. To zjawisko jest szczególnie powszechne w przypadku osób cierpiących na tzw. zespół lateks-owoce.

>> Przeczytaj też: Zrozumieć alergię na lateks – objawy, diagnostyka, leczenie i profilaktyka

Alergeny lateksu odpowiedzialne za reakcje krzyżowe

Hev b 6.01 (Proheweina) i Hev b 6.02 (Heweina) – są to główne alergeny odpowiedzialne za zespół lateks-owoce. Osoby uczulone na te białka mogą reagować na owoce, takie jak banany, awokado, kiwi, a także kasztany jadalne. Strukturalne podobieństwo tych białek do alergenów pokarmowych prowadzi do silnych reakcji krzyżowych z możliwością wystąpienia reakcji anafilaktycznej. Dowiedz się więcej.

Hev b 8 należy do rodziny profilin, które są alergenami wywołującymi reakcje krzyżowe z pyłkami traw (Phl p 12) oraz brzozy (Bet v 2). Uczulenie na profiliny jest częstą przyczyną fałszywie dodatnich wyników testów na sIgE dla lateksu. U większości osób uczulonych na Hev b 8 nie obserwuje się objawów alergii na lateks, jednak mogą pojawić się objawy zespołu alergii jamy ustnej (OAS) w wyniku reakcji krzyżowej z pokarmami zawierającymi profiliny, takimi jak owoce czy warzywa. Dowiedz się więcej.

W mniejszym stopniu za reakcje krzyżowe z owocami i warzywami odpowiedzialne są takie alergeny jak Hev b 2 (reaktywność krzyżowa z  Mus a 5 banana), Hev b 5 (reaktywność krzyżowa z alergenem kiwi), Hev b 7 (reaktywność krzyżowa z Sol t 1 ziemniaka), Hev b 11, Hev b 12 (reaktywność krzyżowa z Pru p 3 brzoskwini), Hev b 14 (reaktywność krzyżowa z alergenem owoców jujuby). Dowiedz się więcej.

Zespół lateks-owoce – najczęstsze pokarmy reagujące krzyżowo

Zespół lateks-owoce występuje u 30 do 50% osób uczulonych na lateks. Znanych jest ponad 25 różnych owoców, które mogą wywołać reakcję alergiczną u pacjentów z alergią na lateks. Owoce, które najczęściej przyczyniają się do wystąpienia objawów alergicznych w tym zespole, zostały zebrane w poniższej tabeli:

alergia krzyżowa na lateks infografika

Osoby uczulone na lateks powinny zwracać szczególną uwagę na swoją dietę, aby unikać spożycia pokarmów, które mogą wywołać objawy alergiczne, takie jak wysypka, obrzęk, duszności czy nawet wstrząs anafilaktyczny.

>> Zobacz też: Znajdź swój alergen – diagnostyka alergii w laboratorium

Diagnostyka i leczenie

Diagnostyka reakcji krzyżowych opiera się głównie na testach alergicznych, które mogą obejmować testy skórne oraz badania z krwi na obecność swoistych przeciwciał IgE. W przypadku potwierdzenia, że przyczyną objawów jest reaktywność krzyżowa z danymi pokarmami, kluczowe jest unikanie ich spożycia oraz stosowanie diety eliminacyjnej.

Badanie przeciwciał IgE swoistych - lateks

Leczenie reakcji krzyżowych obejmuje najczęściej stosowanie leków przeciwhistaminowych oraz kortykosteroidów, a w ciężkich przypadkach pacjentom przepisuje się adrenalinę do samodzielnego podania w razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej.

Podsumowanie

Reakcje krzyżowe są powszechne u osób uczulonych na lateks, szczególnie w kontekście zespołu lateks-owoce. Zrozumienie specyfiki białek alergenowych lateksu, takich jak Hev b 6.02, Hev b 8 i innych wymienionych w tym artykule, pozwala na skuteczniejsze zarządzanie dietą i unikanie alergenów. Zachęcamy do konsultacji z alergologiem w celu przeprowadzenia odpowiednich testów i opracowania odpowiedniej strategii leczenia.


Bibliografia

  1. Błażowski Ł, Kurzawa R, ABC diagnostyki molekularnej w alergologii 2022, 98-101.
  2. EAACI, et al. Molecular allergology user’s guide. Zurich, Switzerland: European Academy of Allergy and Clinical Immunology; 2016. 277-284 p.
  3. Wu M, McIntosh J, Liu J. Current prevalence rate of latex allergy: Why it remains a problem? J Occup Health. 2016 May 25;58(2):138-44. doi: 10.1539/joh.15-0275-RA. Epub 2016 Mar 24. PMID: 27010091; PMCID: PMC5356959.
  4. Parisi CAS, et al. Update on latex allergy: New insights into an old problem. World Allergy Organ J. 2021 Jul 28;14(8):100569. doi: 10.1016/j.waojou.2021.100569. PMID: 34386153; PMCID: PMC8335653.
  5. Allergy & Asthma NETWORK [Internet]. Dostępne na stronie: https://allergyasthmanetwork.org/allergies/latex-allergy/

Impotencja – przyczyny, objawy, badania i leczenie zaburzeń erekcji

Chociaż z zaburzeniami erekcji zmagają się miliony mężczyzn na całym świecie, nadal jest to temat bardzo delikatny i wstydliwy. Tymczasem o zaburzeniach seksualnych należy otwarcie rozmawiać ze swoim lekarzem, ponieważ mogą mieć one związek z poważnymi chorobami somatycznymi i psychicznymi. Dowiedz się, na czym polega impotencja, jakie są jej przyczyny i objawy oraz czy zaburzenia erekcji można wyleczyć.

  1. Co to jest impotencja?
  2. Przyczyny zaburzeń erekcji
  3. Jakie są objawy impotencji?
  4. Diagnostyka zaburzeń erekcji
  5. Jak leczyć impotencję?

Co to jest impotencja?

Impotencja to niemożność uzyskania lub utrzymania erekcji wystarczającej do odbycia satysfakcjonującego stosunku seksualnego. Problem ten może występować sporadycznie, ale jeśli powtarza się regularnie wymaga niezwłocznej konsultacji lekarskiej. Zaburzenia erekcji mogą mieć podłoże zarówno fizyczne, jak i psychiczne.

Warto wiedzieć
„Impotencja” jest określeniem, które zgodnie z rekomendacjami Światowej Organizacji Zdrowia nie powinno być używane w terminologii medycznej. Zamiast niego profesjonalnie stosuje się termin „zaburzenia erekcji”, który nie jest uznawany za stygmatyzujący, prześmiewczy i wstydliwy.

Zaburzenia erekcji mogą być:

  • pierwotne – pojawiają się jeszcze zanim dojdzie do pierwszej inicjacji seksualnej,
  • wtórne – pojawiają się w późniejszym okresie życia.

Ponadto wyróżnia się uogólnione zaburzenia erekcji, które występują we wszystkich sytuacjach oraz sytuacyjne, czyli takie, które mają miejsce tylko w ściśle określonych okolicznościach.

Przyczyny zaburzeń erekcji

Przyczyny zaburzeń erekcji dzielą się na organiczne (naczyniowe, hormonalne, nerwowe) i psychogenne. Do pierwszej grupy zalicza się m.in.:

  • miażdżyca,
  • cukrzyca,
  • nadciśnienie tętnicze,
  • niewydolność krążenia,
  • neuropatia,
  • urazy kręgosłupa,
  • urazy miednicy mniejszej,
  • guzy obwodowego układu nerwowego,
  • niektóre choroby neurologiczne (np. stwardnienie rozsiane),
  • niedoczynność tarczycy,
  • zaburzenia hormonalne (np. zbyt niski poziom testosteronu),
  • przerost gruczołu krokowego.

Warto również wspomnieć, że zaburzenia erekcji mogą być skutkiem wad wrodzonych układu moczowo-płciowego lub powikłaniem po zabiegach w obrębie miednicy. Natomiast impotencja psychogenna może być wynikiem stresu, lęku, depresji, uzależnień.

Warto wiedzieć
Na zaburzenia erekcji mają wpływ również przyjmowane leki i substancje (np. nikotyna, alkohol), a także prowadzony styl życia (m.in. brak aktywności fizycznej, niezdrowa dieta).

Jakie są objawy impotencji?

Głównym objawem impotencji jest niemożność uzyskania lub utrzymania wzwodu wystarczającego do odbycia stosunku seksualnego. Mogą pojawić się także inne dolegliwości – np. spadek libido czy zaburzenia ejakulacji – oraz symptomy choroby podstawowej będącej przyczyną zaburzeń erekcji.

Warto wiedzieć
Objawy zaburzeń erekcji mogą narastać stopniowo lub pojawić się nagle – również u osoby, która do tej pory nie doświadczała żadnych trudności w sferze seksualnej.

Diagnostyka zaburzeń erekcji

Pierwszym krokiem w diagnostyce impotencji jest szczegółowy wywiad medyczny. Lekarz uzyskuje informacje m.in. na temat ogólnego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego, stylu życia, przyjmowanych leków i używek, jakości życia seksualnego, jakości erekcji, nasilenia zaburzeń erekcji i sytuacji, w których występują.

Diagnostyka zaburzeń erekcji obejmuje także badanie przedmiotowe. Składa się na nie:

  • pomiar podstawowych parametrów życiowych,
  • badanie okolicy moczowo-płciowej z oceną czucia,
  • badanie jąder,
  • badanie prostaty per rectum.

Niezbędne jest także wykonanie testów laboratoryjnych z krwi. Badania w diagnostyce impotencji to m.in.:

  • morfologia krwi obwodowej,
  • lipidogram,
  • stężenie glukozy,
  • stężenie testosteronu.
Badanie wolnego testosteronu baner
pakiet lipidogram extra baner

W przypadku wykrycie nieprawidłowości diagnostykę laboratoryjną pogłębia się m.in. o oznaczenie stężenia globuliny wiążącej hormony płciowe, stężenie prolaktyny, poziom hormonu luteinizującego. Jeżeli lekarz podejrzewa, że przyczyną problemu mogą być czynniki psychiczne, pacjent zostaje skierowany na konsultację z psychologiem lub seksuologiem.

Badanie SHBG (globulina wiążąca hormony płciowe)
Warto wiedzieć
Uważa się, że zaburzenia erekcji są jednym z najczęściej niezdiagnozowanych, a tym samym nieleczonych problemów medycznych. Zgodnie z szacunkami po 2025 roku liczba mężczyzn zmagających się z impotencją będzie stale rosła i osiągnie wartość nawet 300 milionów. Jest to związane ze zwiększeniem się średniej długości życia i chorobami cywilizacyjnymi.

Jak leczyć impotencję?

Leczenie zaburzeń erekcji zależy od przyczyny. W terapii stosuje się:

  • farmakoterapię (doustną i w postaci iniekcji do ciał jamistych członka),
  • psychoterapię (indywidualną lub par),
  • zabiegi chirurgiczne,
  • fizjoterapię,
  • aparaty próżniowe wywołujące erekcję,
  • zmianę stylu życia.

Bardzo ważne jest rozpoczęcie leczenia choroby podstawowej przyczyniającej się do zaburzeń erekcji.

Czy zaburzenia erekcji można wyleczyć?

W wielu przypadkach zaburzenia erekcji są uleczalne – szczególnie, gdy ich przyczyną są czynniki fizyczne lub psychologiczne łatwe do ustalenia i wyeliminowania. Terapia jest trudniejsza i może nie przynieść oczekiwanych rezultatów w przypadku mężczyzn z zaawansowanymi chorobami przewlekłymi oraz uszkodzeniem naczyń krwionośnych, nerwów lub członka. Dla powodzenia leczenia bardzo ważne jest wczesne zgłoszenie się po pomoc lekarską.

Zaburzenia erekcji – jaki lekarz może pomóc?

Sporadyczne zaburzenia erekcji nie powinny stanowić powodu do niepokoju. Jednak utrzymujące się lub nawracające problemy z uzyskaniem wzwodu wymagają konsultacji lekarskiej i rozpoczęcia szczegółowej diagnostyki. Nieprawidłowości można omówić z lekarzem pierwszego kontaktu, który zleci podstawowe badania i pokieruje do odpowiedniego specjalisty. Możliwe jest także bezpośrednie zgłoszenie się do urologa, psychiatry, kardiologa, chirurga lub seksuologa.

Impotencja to problem, który dotyka wielu mężczyzn, ale dzięki postępowi w medycynie istnieje kilka skutecznych metod leczenia. Dla powodzenia terapii bardzo ważne jest ustalenie przyczyn zaburzeń erekcji. Pomagają w tym szczegółowy wywiad lekarski, badanie przedmiotowe, a także badania laboratoryjne. Osoby zmagające się z impotencją nie powinny wahać się szukać pomocy. W większości przypadków poprawa jakości i odczuwanie satysfakcji z życia seksualnego są możliwe do osiągnięcia.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. S. Jakima, H. Zakliczyńska, Zaburzenia erekcji w praktyce lekarza rodzinnego, https://www.mp.pl/medycynarodzinna/artykuly/170576,zaburzenia-erekcji-w-praktyce-lekarza-rodzinnego (dostęp 03.09.2024)
  2. Z. Lew-Starowicz, Diagnostyka różnicowa zaburzeń erekcji, Seksuologia Polska 2005, 3, 2, 60–63
  3. V. Skrzypulec i in., Nowe metody leczenia w aspekcie oczekiwań pacjentów dotkniętych problemem zaburzeń erekcji, Ginekologia Praktyczna 2004

Jak i kiedy pobrać kał do badania? Jak długo przechowywać? Pytania i odpowiedzi

Pobranie próbki kału do badania może przysporzyć trudności. Pacjent może mieć wątpliwość, np. jaki rodzaj pojemniczka wybrać, jak poprawnie umieścić stolec w opakowaniu bez ryzyka jego zanieczyszczenia oraz jak dużo go pobrać. W artykule zebraliśmy często zadawane pytania, m.in. na temat przechowywania próbek i czasu ich pobrania.

Spis treści:

  1. Jak prawidłowo pobrać kał do badania?
  2. Pobieranie kału do badań – często zadawane pytania

Jak prawidłowo pobrać kał do badania?

Odpowiednie przygotowanie do badania kału, a także technika jego pobrania, może zaważyć na wiarygodności testu, ale także zredukować ryzyko nieprawidłowych wyników:

  • fałszywie dodatnich, w których wskazuje się na obecność danego parametru, mimo braku jego rzeczywistego występowania;
  • fałszywie ujemnych, w których nie stwierdza się jego obecności, mimo realnego występowania.
Warto wiedzieć:
W aptekach dostępne są specjalne zestawy ułatwiające pobranie kału. Zwykle dołączany jest do nich  pojemnik na kał, jednorazowe rękawiczki i specjalny koszyczek, do którego oddaje się stolec.

Na co uważać i o czym pamiętać oddając kał do badania?

Pobierając kał do badania, należy zwrócić uwagę na kilka kwestii:

  • stolec nie może mieć kontaktu z moczem, a także wodą z toalety i detergentami;
  • kał powinien być oddany bez ingerencji jakichkolwiek leków przeczyszczających (zarówno doustnych, jak i doodbytniczych);
  • pacjent nie powinien zmieniać dotychczasowej diety na kilka dni przed badaniem;
  • stolec należy pobrać za pomocą szpatułki, która stanowi element zestawu do pobierania kału do badania.

Do badania potrzebna jest niewielka próbka świeżego kału pobrana w sposób losowy. Oznacza to, że powinna być ona pobrana z różnych części stolca, co określa się mianem „próbki reprezentatywnej”.

Pamiętaj:
Pobierając materiał do badania, należy uwzględnić fragmenty o zmienionym wyglądzie, np. z obecnością śluzu lub krwi na powierzchni stolca.

Jak duża powinna być próbka kału do badań?

Istotna jest również wielkość próbki stolca, która powinna odpowiadać objętości orzecha włoskiego/śliwki i sięgać ¼ wysokości pojemnika.

Badanie ogólne kału z oceną resztek pokarmowych

Jak pobrać kał do badania krwi utajonej?

Pacjent nie musi wprowadzać specjalnego przygotowania przed większością badań kału, podobnie w przypadku testu na krew utajoną. Przeprowadza się go na podstawie nowoczesnych metod immunochemicznych. Na ich wiarygodność nie wpływają spożywane pokarmy.

>> Przeczytaj również o badaniu krwi utajonej w kale i jego znaczeniu w diagnostyce raka jelita grubego.

Warto wiedzieć:
W przypadku pacjentów z krwawiącymi dziąsłami i po ekstrakcji zęba, badanie należy wykonać po ustąpieniu krwawienia. W przeciwnym wypadku grozi to wynikiem fałszywie dodatnim.
Krew utajona w kale (met. ilościowa)

Jak przygotować kał do badania na posiew?

W przypadku badań kału na posiew, należy wykorzystać jałowe pojemniki. Jest to istotne dla wiarygodności badania mikrobiologicznego stolca. Na podstawie próbki kału prowadzi się hodowlę i identyfikację bakterii, odpowiedzialnych za infekcje w obrębie układu pokarmowego.

>> Dowiedź się więcej: Posiew kału – czemu służy badanie i jak interpretować wyniki? 

posiew kału

Jak pobrać kał do badania dla sanepidu?

Badanie dla sanepidu ma na celu określenie nosicielstwa pałeczek Salmonella. Wykorzystuje się je m.in. u pracowników służby zdrowia i gastronomii. Test ten polega na badaniu 3 próbek kału, które są pobierane z trzech kolejnych dni (dzień po dniu) do specjalnych próbówek – są to wymazówki z podłożem transportowym.

Jak pobrać kał do badania parazytologicznego?

Kał do badania parazytologicznego (czyli na obecność pasożytów pokarmowych) pobiera się 1 lub 2-3 razy w odstępach 2-4 dni, z kilku różnych miejsc (dwóch lub trzech). Taki schemat zwiększa prawdopodobieństwo wykrycia patogenów.

>> Przeczytaj również o tasiemczycy, lambliozie, owsicy i glistnicy.

badanie kału w kierunku pasożytów baner

Niektóre badania wymagają użycia specjalnego zestawu, który dostępny jest w punktach pobrań, umożliwiającego identyfikację profilu bakteryjnego w kierunku dysbiozy, a także test na poziom kwasu masłowego w kale.

floragen badanie mikrobioty genetycznej baner do artykułu

>> Przeczytaj też: Badanie kału w kierunku pasożytów. Jak się przygotować, ile trwa, co wykrywa? Fakty i mity

Pobieranie kału do badań – często zadawane pytania

Poniżej zebraliśmy jedne z najczęściej zadawanych pytań dotyczących, m.in. przechowywania i czasu pobrania próbki kału.

Kiedy pobrać kał do badania – czy można pobrać dzień wcześniej?

Próbka kału powinna być możliwie jak najświeższa.

W przypadku większości badań poranny kał najlepiej jest oddać do laboratorium w ciągu 2-3 godzin od sporządzenia próbki. Maksymalny czas jej przechowywania nie powinien przekroczyć 24 godzin.

Należy unikać pobierania próbki dzień wcześniej lub wykonać to w wyjątkowych sytuacjach, np. przy problemach z defekacją. Podobne założenie dotyczy pobierania próbki wieczorem na dzień przed badaniem, więc w efekcie „wczorajszej próbki kału”.

Czy stosowane leki mają znaczenie przy pobieraniu próbki kału?

Próbkę kału pobiera się przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia lub po upływie kilku dni od jej zakończenia. Dłuższy odstęp czasu należy zachować w przypadku stosowania antybiotyków i wynosi on 2-3 tygodnie.

Czy można oddać kał do badania podczas okresu?

Próbek kału nie powinno pobierać się czasie trwania menstruacji. Należy zachować również odstęp 3 dni przed i po krwawieniu miesiączkowym. Niezastosowanie się grozi zafałszowaniem badań stolca, np. w kierunku krwi utajonej w kale, ale również badania mikroskopowego.

Jak przechowywać kał do badania i w jakich warunkach?

Gotową próbkę stolca do badań przechowuje się w warunkach, które przeciwdziałają rozpadowi i degradacji mas kałowych. W warunkach domowych spełnia je lodówka – gwarantuje ona temperaturę 2-8°C.

Jaki jest maksymalny czas przechowywania kału do badania?

W dużej części badań maksymalny czas przechowywania próbki stolca wynosi 24 godziny. Wyjątkiem jest badanie sanepidowskie (na Salmonellę i Shigellę), gdzie pierwsza próbka kału pochodzi sprzed 72 godzin, druga 48 godzin i trzecia 24 godzin.

Czy można używać dowolnego pojemnika do pobrania kału?

Zależnie od rodzaju badania wykorzystuje się jeden z trzech rodzajów pojemników, tj.:

  • pojemnik na kał niejałowy,
  • pojemnik na kał jałowy,
  • pojemnik na kał z podłożem, np. wymazówki do badania do książeczki sanepidowskiej.

Stosowanie niewłaściwych lub innych pojemników pozyskiwanych wtórnie (np. słoik) może grozić zafałszowaniem wyniku.

Warto wiedzieć:
Do badania mikroskopowego, mikrobiologicznego, na krew utajoną oraz jakościową ocenę zawartości tłuszczu w kale wystarczy jedna próbka.

Z pobraniem próbki kału wiąże się kilka reguł, których warto przestrzegać – decydują one o wiarygodności  wyniku, a tym samym o możliwości wykrycia chorób. Oprócz tego, istotny jest prawidłowy sposób pobrania stolca do badań, a także warunki przechowywania i inne ograniczenia dotyczące np. kobiet w okresie menstruacji.

Opieka merytoryczna: lek. Mateusz Nawrocki


Bibliografia

  1. Ciepiela Olga, Diagnostyka laboratoryjna w pielęgniarstwie i położnictwie, Warszawa, PZWL, 2021, wyd.1
  2. Ostrowska Lucyna, Orywal Karolina, Stefańska Ewa, Diagnostyka laboratoryjna w dietetyce, Warszawa, PZWL, 2023, wyd.2
  3. https://www.gov.pl/web/psse-turek/badanie-kalu, dostęp 12/08/2024
  4. https://www.gov.pl/web/psse-pabianice/szczegolowy-sposob-pobierania-i-dostarczenia-probek-do-badan-do-celow-sanitarno-epidemiologicznych–ksiazeczki-zdrowia, dostęp 12/08/2024
  5. https://www.gov.pl/web/wsse-krakow/badania-na-nosicielstwo, dostęp 12/08/2024
  6. https://www.gov.pl/web/wsse-poznan/pytania-i-odpowiedzi, dostęp 12/08/2024