Strona główna Blog Strona 44

Neutrofile (neutrocyty) – czym są? O czym świadczy podwyższony i obniżony poziom?

Neutrofile to komórki, zaliczane do leukocytów, które pełnią istotną rolę w procesach odpornościowych. O jakich schorzeniach może świadczyć obniżenie liczby neutrofili we krwi? Czy wzrost ich liczby wiąże się tylko z infekcjami bakteryjnymi? Dowiedz się więcej na temat neutrocytów.

Spis treści:

  1. Neutrofile – co to jest?
  2. Podwyższone lub obniżone neutrocyty we krwi – co oznacza wynik badania?
  3. Poziom neutrofili poniżej normy u dziecka lub podwyższone. Jak zinterpretować wyniki badań?
  4. Obniżone lub podwyższone stężenie neutrocytów w ciąży. Czy jest groźne?
  5. Czy poziom neutrofili można ustabilizować?

Neutrofile – co to jest?

Neutrofile (neutrocyty) to jeden z rodzajów leukocytów, a więc krwinek białych. Komórki te nazywane są również granulocytami obojętnochłonnymi.

Neutrocyty to najliczniejsza populacja leukocytów – komórki te stanowią bowiem aż 50-70% wszystkich krwinek białych. Neutrofile należą do granulocytów, a więc krwinek białych, które cechują się licznymi ziarnistościami w cytoplazmie komórkowej. Oprócz neutrofili do tej grupy zaliczamy również eozynofile i bazofile. Komórki te produkowane są w szpiku kostnym.

W prawidłowych warunkach neutrofile krążą we krwi obwodowej, jednak mogą również wędrować do narządów i tkanek.

>> Przeczytaj też: Bazofile we krwi – jak interpretować wyniki badania?

Za co odpowiadają neutrofile?

Neutrofile odgrywają niezwykle istotną rolę w procesach odpornościowych przebiegających w organizmie człowieka. Neutrocyty odpowiedzialne są między innymi za:

  • proces fagocytozy patogenów – reakcja ta polega na pochłanianiu patogenów lub ich fragmentów oraz ich „unicestwianiu”,
  • unieszkodliwianie patogenów z wykorzystaniem enzymów o działaniu przeciwbakteryjnym przeciwwirusowym i przeciwgrzybiczym,
  • zwalczanie patogenów z wykorzystaniem reaktywnych form tlenu (reakcje wybuchu tlenowego),
  • wiązanie żelaza – w neutrofilach znajduje się białko nazywane laktoferyną, które zdolne jest do wiązania żelaza, a więc mikroelementu, który jest niezbędny do życia niektórym gatunkom bakterii.

    >> To może Cię zainteresować: Żelazo – zapotrzebowanie, źródła w diecie, niedobór i nadmiar

Jakie badanie pozwala zbadać poziom neutrocytów we krwi?

Badaniem, które pozwala na określenie liczby neutrofili we krwi, jest morfologia krwi obwodowej z rozmazem automatycznym. Badanie to jest podstawowym badaniem laboratoryjnym, które pozwala również na ocenę liczby pozostałych rodzajów leukocytów oraz – między innymi – na oznaczenie liczby erytrocytów, leukocytów, płytek krwi, a także stężenia hemoglobiny.

Morfologia jest wykonywana z próbki krwi żylnej i nie wymaga od pacjenta specjalnego przygotowania. Przed udaniem się na badanie najlepiej pozostać na czczo, a poprzedniego dnia zjeść lekką kolację.

Morfologia banerek

>> Przeczytaj też: PDW (wskaźnik anizocytozy płytek krwi) – badanie, podwyższone i obniżone wskaźniki, interpretacja wyników

Podwyższone lub obniżone neutrocyty we krwi – co oznacza wynik badania?

Obniżenie i podwyższenie liczby neutrofili może towarzyszyć wielu jednostkom chorobowym. Samo odchylenie w liczbie neutrofili nie pozwala na ustalenie konkretnego rozpoznania. Badanie to należy interpretować w połączeniu z innymi badaniami laboratoryjnymi lub obrazowymi. Należy wziąć również pod uwagę obraz kliniczny prezentowany przez pacjenta.

Jakiekolwiek odchylenia w morfologii krwi obwodowej powinny być interpretowane w gabinecie lekarskim. W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza rodzinnego lub internisty.

>> Przeczytaj też: Neutropenia – niski poziom neutrofili. Przyczyny, objawy, leczenie

Podwyższone neutrofile. Co wpływa na wzrost stężenia granulocytów obojętnochłonnych?

Podwyższona liczba neutrofili we krwi obwodowej nazywana jest w mianownictwie medycznym neutrofilią. Neutrofilia towarzyszy takim stanom klinicznym jak:

Neutrocyty poniżej normy. Co wpływa na spadek stężenia granulocytów obojętnochłonnych?

Obniżona liczba granulocytów obojętnochłonnych nazywana jest neutropenią. Neutropenia towarzyszy takim sytuacjom klinicznym, jak np.:

  • niedokrwistość aplastyczna (a więc związaną z niewydolnością szpiku kostnego),
  • infekcja wirusowa,
  • włóknienie szpiku,
  • gruźlica,
  • leczenie przeciwnowotworowe (chemioterapia, radioterapia),
  • przyjmowanie niektórych leków, w tym: niektórych leków przeciwpadaczkowych, tyreostatyków, penicyliny, sulfonamidy,
  • niedobór witaminy B12 lub kwasu foliowego,
  • neutropenia autoimmunologiczna,
  • niektóre ostre białaczki.

>> Przeczytaj również: Białaczka (leukemia, rak krwi) – objawy, rodzaje, diagnostyka i leczenie

Poziom neutrofili poniżej normy u dziecka lub podwyższone. Jak zinterpretować wyniki badań?

Zmiany liczby neutrofili u dzieci są najczęściej związane z infekcjami. W przypadku infekcji bakteryjnych obserwuje się typowo wzrost ich liczby, z kolei w trakcie infekcji wirusowych – spadek liczby neutrocytów, a więc neutropenię. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że wszelkie niepokojące objawy i odchylenia w badaniach laboratoryjnych u najmłodszych należy konsultować z lekarzem pediatrą. Uwagę powinno zwrócić przede wszystkim znaczne obniżenie liczby neutrofili i częste infekcje, ale również przewlekłe utrzymywanie się nieprawidłowej liczby neutrocutów w wyniku morfologii krwi obwodowej.

Obniżone lub podwyższone stężenie neutrocytów w ciąży. Czy jest groźne?

Okres ciąży to taki czas, w którym w organizmie kobiety zachodzi wiele zmian. Dotyczy to również funkcjonowania układu immunologicznego. W czasie ciąży obserwuje się wzrost produkcji neutrofili i spadek ich apoptozy – a więc „zaprogramowanej” śmierci.

Jak pokazują doniesienia naukowe, w okresie ciąży neutrocyty wykazują zachowanie określane mianem chemotaksji i przemieszczają się do miejsca, gdzie toczy się stan zapalny. Procesem tym steruje hormon – progesteron. Ma to na celu zapobieganie nadmiernej reakcji immunologicznej przeciwko rozwijającemu się płodowi.

Warto wiedzieć:
Okres ciąży wiąże się ze zwiększeniem tolerancji immunologicznej, co ma na celu zapobieganie odrzucaniu płodu.

Czy poziom neutrofili można ustabilizować?

Ustabilizowanie liczby neutrofili wymaga leczenia choroby podstawowej, która spowodowała wystąpienie tego odchylenia. Neutrofilia i neutropenia nie są schorzeniami samymi w sobie, lecz objawami laboratoryjnymi innych stanów klinicznych. Jeżeli zmiana liczby neutrofili jest związana z infekcją bakteryjną, wirusową lub grzybiczą, to wraz ze zdrowieniem liczba tych komórek będzie wracać do normy.

Neutrofile to komórki należące do krwinek białych, które odgrywają bardzo ważną rolę w obronie organizmu przed patogenami. Ich zdolność do przeprowadzania procesu fagocytozy oraz zawartość związków przeciwdrobnoustrojowych w ziarnistościach sprawia, że są niezbędne do utrzymywania prawidłowej odporności. Oznaczenie liczby neutrofili można wykonać wykorzystując do tego proste badanie, jakim jest morfologia krwi obwodowej. Wszelkie odchylenia dotyczące liczby neutrofili lub innych składowych morfologii powinno się skonsultować z lekarzem.


Bibliografia

  1. A. Szczeklik i inni, Choroby wewnętrzne, PZWL 2018/2019,
  2. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
  3. E. Bańkowski, Biochemia podręcznik dla studentów uczelni medycznych. Wrocław: Elsevir Urban & Partner, 2010,
  4. S. Dockree i inni, White blood cells in pregnancy: reference intervals for before and after delivery, ebioMedicine, Volume 74, December 2021.

Opryszczka na ustach i w nosie – objawy, przyczyny, badania i leczenie opryszczki wargowej

0

Wirus opryszczki jest bardzo powszechny i może się rozwinąć zarówno u kobiet, jak i mężczyzn w każdym wieku. Zazwyczaj zmiany są zlokalizowane na czerwieni wargowej , ale również mogą pojawić się na skórze otaczającej czerwień oraz w obrębie błony śluzowej jamy ustnej. Jak je rozpoznać i skutecznie wyleczyć? Dowiesz się z naszego artykułu.

Spis treści:

  1. Co to jest opryszczka?
  2. Jak wygląda opryszczka w nosie?
  3. Przyczyny opryszczki
  4. Diagnostyka opryszczki 
  5. Leczenie opryszczki na twarzy

Co to jest opryszczka?

Opryszczka wargowa to schorzenie wirusowe, które pojawia się zazwyczaj w okolicy czerwieni wargowej, choć może pojawić się również w obrębie innych obszarów ciała, a także na śluzówkach. Do pierwszego kontaktu z wirusem opryszczki dochodzi najczęściej u dzieci.  Opryszczka wargowa to choroba zakaźna, która bardzo łatwo przenosi się przez kontakt bezpośredni. Nie zawsze jednak od razu manifestuje się na skórze. Przez wiele lat może pozostawać w postaci utajonej. Ma charakter nawrotowy, co oznacza, że u niektórych osób może pojawić się wielokrotnie.

Jak wygląda opryszczka w nosie?

Opryszczka w obrębie błony śluzowej nosa powoduje duży dyskomfort. Zazwyczaj towarzyszy jej obrzęk, który w zaawansowanych postaciach może prowadzić do trudności z oddychaniem. Przypadłości tej towarzyszy również swędzenie, pieczenie i mrowienie. Podobnie, jak w przypadku opryszczki wargowej, pojawiają się pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Po kilku dniach pękają, na ich miejscu powstają nadżerki, a następnie strupy. Z łatwością można je rozdrapać podczas wydmuchiwania nosa czy pocierania go palcem, co wydłuża proces gojenia. W ten sposób można również przenieść opryszczkę na kolejne części ciała lub na inne osoby.

Opryszczka wargowa wygląda podobnie, jak zmiany zlokalizowane w nosie. Dla wielu osób stanowi ona problem natury estetycznej. Częste dotykanie zmiany czy naruszanie jej podczas jedzenia czy mycia twarzy może skutkować przeniesieniem jej, nadkażeniem bakteryjnym i wydłużeniem procesu leczenia. Zarówno opryszczka na ustach, jak i w nosie trwa ok. 2 tygodni i zazwyczaj zanika samoistnie.

Przyczyny opryszczki

Za pojawienie się opryszczki na czerwieni wargowej odpowiedzialny jest w większości przypadków wirus HSV-1 (Herpes simplex virus). Szacuje się, że ponad 90% populacji jest jego nosicielami, co oznacza, że pod wpływem określonych bodźców mogą wystąpić opisywane zmiany na wargach czy w nosie. Najczęściej opryszczka na ustach pojawia się w wyniku osłabienia odporności, czyli:

  • po chorobie,
  • z przemęczenia,
  • w sytuacjach stresowych,
  • podczas miesiączki,
  • pod wpływem promieniowania ultrafioletowego,
  • w przypadku przyjmowania leków obniżających odporność (immunosupresyjnych).

Przyczyny opryszczki wargowej

Usta są miejscem bardzo narażonym na pojawienie się opryszczki. Poza obniżeniem odporności może być ona wynikiem urazu, np. podczas jedzenia, ekspozycji na promienie słoneczne czy stosowania pomadki innej osoby, która jest nosicielem wirusa. Wystarczy lekkie przeziębienie, zmęczenie czy intensywny okres w pracy, aby na ustach pojawiły się swędzące pęcherzyki z płynem.

Opryszczką na ustach można się zarazić nie tylko podczas pocałunków, ale również korzystając z przedmiotów należących do innych osób, jak ręcznik, kosmetyki, szczoteczka do zębów, sztućce czy pościel.

Opryszczka na nosie – przyczyny 

Opryszczka w nosie może pojawić się, kiedy organizm jest osłabiony i bardziej narażony na różne czynniki wyzwalające. Zakażenie wirusem HSV może rozwinąć się również podczas innych zakażeń, np. COVID-19.

Warto prawidłowo odróżnić opryszczkę w nosie od innych przypadłości, które mogą mieć podobny przebieg. Podczas kataru w jamie nosowej również mogą pojawiać rany i strupy, wynikające z częstego wydmuchiwania i wycierania nosa i związanego z tymi czynnościami podrażnienia śluzówki nosa.

Czasami opryszczka wymaga różnicowania z innymi schorzeniami. Podobne zmiany na skórze lub w obrębie śluzówek mogą również świadczyć o:

  • półpaścu,
  • liszajcu pęcherzowym,
  • postaci śluzówkowej pęcherzycy zwykłej,
  • aftach,
  • zespole Stevensa-Johnsona.

W celu rozwiania wątpliwości, wskazana jest konsultacja z lekarzem.

Diagnostyka opryszczki

W diagnostyce opryszczki niezbędny jest wnikliwy wywiad i badanie lekarskie. Rozpoznanie stawia się typowo na podstawie obrazu klinicznego. W przypadku wątpliwości, rozwiązaniem mogą być dodatkowe badania różnicowe, takie jak badanie mikroskopowe, serologiczne, wykrywanie materiału genetycznego wirusa czy jego izolacja. W przypadku wątpliwości diagnostycznych, gdy zmiany skórne zlokalizowane są w nietypowych lokalizacjach konieczne może być pobranie wycinka do badania histopatologicznego lub immunopatologicznego. Jest to niezbędne na przykład w przypadku podejrzenia pęcherzycy.

Warto pamiętać, że opryszczka ma wpływ na wyniki badań krwi. Może zaburzyć morfologię krwi, a także CRP i OB., których stężenie może być wyższe podczas aktywnego stanu zapalnego w organizmie. Chcąc wykonać badania należy odczekać przynajmniej tydzień po ustaniu wszelkich dolegliwości związanych z opryszczką.

Morfologia krwi obwodowej

Leczenie opryszczki na twarzy

Leczenie opryszczki na ustach jest ustalane przez lekarza. Zazwyczaj polega ono na połączeniu doustnego leku przeciwwirusowego z leczeniem miejscowym. Leki miejscowe łagodzą ból i przyspieszają gojenie się zmian. Warto również zadbać o odporność organizmu. Opryszczka na ustach w okresie ciąży może być leczona bezpiecznymi lekami przeciwwirusowymi, które hamują namnażanie się patogenu, zmniejszają objawy i jednocześnie nie zagrażają płodowi.

Zmiany na ustach czy w nosie o niewielkim nasileniu można leczyć samodzielnie, wykorzystując preparaty do stosowania miejscowego, jak maści, kremy czy plasterki. Popularnym środkiem jest pasta cynkowa, która ma działanie wysuszające. Aby nie przenosić zmian na inne partie należy zadbać o higienę rąk i unikać dotykania zakażonych miejsc.

Opryszczka może powodować dyskomfort, a także stanowić problem natury estetycznej. Jeśli pojawia się często warto udać się do lekarza i wykonać niezbędne badania. Po ocenie stanu klinicznego pacjenta, lekarz zaproponuje odpowiednie postępowanie diagnostyczno-lecznicze.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. A.Lesiak, J. Narbutt, Kompleksowe leczenie opryszczki wargowej, „Forum Dermatologicum” 2017, t. 3, nr 4, s. 147–151.
  2. A.Karowicz-Bilińska, E. Kurowska, E. Nowak-Markwitz i wsp., Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego dotyczące postępowania w przypadku zakażenia wirusem HSV w położnictwie, „Ginekologia Polska” 2015, nr 86, s. 715–717.
  3. E. Biało-Wójcicka, S. Majewski, K. Łoza, Zakażenie wirusem opryszczki pospolitej – badanie ankietowe dotyczące wiedzy na temat infekcji wirusem opryszczki wśród osób w wieku 18–35 lat, „Przegląd Dermatologiczny” 2015, nr 102, s. 8–13.

Rak jąder i prostaty – wczesne wykrywanie oraz profilaktyka nowotworów męskich narządów płciowych

0

Nowotwory jądra i prostaty stanowią znaczący odsetek wszystkich zachorowań na raka w populacji męskiej. W kontekście skutecznego radzenia sobie z konsekwencjami tych schorzeń kluczową rolę odgrywa wczesna diagnostyka, która wydatnie zwiększa szanse na całkowite wyleczenie. Przeczytaj nasz artykuł i zapoznaj się z najważniejszymi badaniami przesiewowymi oraz dowiedz się, jak ważna jest profilaktyka w odniesieniu do raka jąder i gruczołu krokowego.

Spis treści:

  1. Rak prostaty. Jakie daje objawy i kiedy udać się do specjalisty?
  2. Rak jąder: jakie objawy powinny Cię zaniepokoić?
  3. Rak jądra i prostaty. Czy można im zapobiec?
  4. Nowotwory męskich narządów płciowych – jak zadbać o swoje zdrowie?

Rak prostaty. Jakie daje objawy i kiedy udać się do specjalisty?

Początkowe objawy raka prostaty mają niespecyficzny charakter, przez co na wczesnym etapie choroby ich podłoże może zostać błędnie zinterpretowane. Tego typu symptomy najczęściej pojawiają się po 50 roku życia i obejmują między innymi:

  • zaburzenia oddawania moczu – uczucie niepełnych wypróżnień i zwiększenie ich częstotliwości, wydłużenie czasu mikcji, osłabienie strumienia moczu, nykturię (częstomocz nocny), a także pojawienie się krwiomoczu oraz problemów z kontrolowaniem wypróżnień,
  • zaburzenia seksualne – problemy z erekcją,
  • dolegliwości bólowe – najczęściej w okolicy podbrzusza, miednicy, krocza oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Należy pamiętać o tym, że obecność niepokojących objawów z powyższej listy powinna skłonić do niezwłocznej wizyty u specjalisty z zakresu urologii. Aspekt ten jest niezwykle ważny, ponieważ część symptomów charakterystycznych dla raka prostaty jest zbliżonych do tych, które występują w przebiegu przerostu gruczołu krokowego. Może to zatem skutkować opóźnieniem postawienia właściwego rozpoznania choroby, a tym samym zmniejszyć szansę na wdrożenie skutecznego, celowanego sposobu leczenia.

Nowotwory prostaty – wczesne wykrywanie

Nowotwory prostaty mogą w początkowej fazie przebiegać w sposób bezobjawowy, dlatego podstawą wczesnej diagnostyki są badania laboratoryjne. W przypadku tej choroby najistotniejszą klinicznie procedurą jest badanie tPSA, czyli określenie całkowitego poziomu PSA (glikoproteiny będącej markerem przerostu i nowotworzenia komórek prostaty).

Badanie PSA całkowitego

Warto jednak pamiętać o tym, że wyniki badania należy w każdym przypadku skonsultować z lekarzem specjalistą urologii. Uzyskanie trafnej diagnozy wymaga bowiem porównania wartości określonych parametrów z wnioskami, jakie płyną z przeprowadzonego przez specjalistę badania fizykalnego.

W celach przesiewowych należy również regularnie wykonywać badanie per rectum. Prostata zlokalizowana jest tuż pod pęcherzem moczowym, dlatego najprostszym sposobem zbadania jej powierzchni tylnej i tylno-bocznej jest ocena poprzez dostęp odbytniczy. To właśnie w obrębie tych części narządu najczęściej pojawiają się bowiem zmiany o charakterze guzków. Badanie per rectum jest szybkie i bezbolesne oraz dostarcza bezcennych informacji w kontekście diagnostycznym.

Badanie PSA wolnego

Mężczyźni po 50. roku życia (lub po 40. roku życia, w przypadku obciążonego wywiadu rodzinnego) powinni wykonywać badanie tPSA cyklicznie (np. raz w roku), natomiast badanie per rectum co najmniej raz na 12 miesięcy.

Rak jąder: jakie objawy powinny Cię zaniepokoić?

Znacznie młodszej części populacji dotyczy występowanie raka jądra – choroba ta dotyka bowiem najczęściej mężczyzn w przedziale wiekowym od 14 do 35 roku życia. Objawy kliniczne obejmują wówczas najczęściej:

  • powiększenie jądra (również bezbolesne),
  • pojawienie się w uczucia ciężaru w mosznie,
  • zmianę kształtu, konsystencji oraz struktury w obrębie jądra,
  • uczucie bólu i dyskomfortu w okolicy narządów płciowych.

Nie każda zmiana o charakterze wypukłości oznacza raka jądra, ponieważ pojawienie się masy w tej okolicy może być także spowodowane stanem zapalnym (np. jądra lub najądrza), skrętem jądra lub łagodnymi zmianami w postaci guzków i torbieli.

>> Sprawdź także: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Rak jąder – ocena laboratoryjna i samobadanie jąder

W kontekście wczesnego wykrywania raka jąder najwięcej informacji dostarczają wyniki dwóch parametrów – AFP (alfa-fetoproteiny) oraz beta-HCG (podjednostki beta gonadotropiny kosmówkowej). Zarówno oznaczanie stężenia AFP, jak i badanie beta-HCG, są powszechnie wykorzystywanymi w praktyce sposobami różnicowania oraz monitorowania raka jąder u mężczyzn.

Każdy mężczyzna powinien regularnie wykonywać także samodzielne badanie jąder. Cyklicznie przeprowadzana ocena tego typu daje bowiem największe szanse na wykrycie zmian. Ta prosta procedura sprowadza się do oceny wizualnej worka mosznowego oraz palpacyjnego wykrycia potencjalnych zgrubień i guzków w obrębie jądra. Całość nie zajmuje więcej niż kilka minut, a jednocześnie pozwala na zwiększenie własnych szans w walce z nowotworem poprzez wczesne rozpoznanie choroby.

Rak jądra i prostaty. Czy można im zapobiec?

Zapobieganie chorobom nowotworowym to jedno z największych wyzwań współczesnej medycyny. Nawet rygorystyczne przestrzeganie zasad zdrowego trybu życia nie daje pełnej gwarancji na uniknięcie tych schorzeń w przyszłości. Badania wykazują jednak, że obniżenie ryzyka zachorowania i zmniejszenie prawdopodobieństwa zgonu w ich przebiegu jest możliwe do uzyskania poprzez:

  • regularną aktywność fizyczną i unikanie siedzącego trybu życia,
  • rzucenie palenia,
  • ograniczenie lub całkowitą rezygnację ze spożywania alkoholu,
  • stosowanie zdrowej diety, która jest oparta na tłuszczach nienasyconych, warzywach i owocach (w szczególności pomidorach), zbożach oraz rybach,
  • redukcję nadmiernej masy ciała.

>> Przeczytaj także: Andropauza – męskie przekwitanie

Nowotwory męskich narządów płciowych – jak zadbać o swoje zdrowie?

Regularne  przeprowadzanie badań przesiewowych – zarówno laboratoryjnych, jak i fizykalnych (np. samodzielne badanie jąder, badanie per rectum) ma kluczowe znaczenie w kontekście chorób nowotworowych męskich narządów płciowych. Zarówno w przypadku raka jądra, jak i nowotworu prostaty, działania umożliwiające wczesne wykrycie chorobypozwalają uzyskać wysokie wskaźniki przeżyć 5-letnich (67%, rak prostaty) oraz całkowitych wyleczeń (około 90%, rak jądra).Pamiętaj o zatem, aby:

  • regularnie wykonywać badania kluczowe dla rozpoznawania raka jąder i prostaty,
  • decydować się na wizyty u lekarzy specjalistów w przypadku pojawienia się niepokojących objawów,
  • wykonywać zlecone przez lekarzy badania,
  • przestrzegać zasad obniżające ryzyko zachorowania.

Warto również zadbać o przeprowadzanie cyklicznych, kompleksowych badań diagnostycznych, takich jak np. badanie ogólne moczu, morfologia krwi, profil lipidowy, próby wątrobowe oraz ocena laboratoryjna stężenia kreatyniny, glukozy i kwasu moczowego we krwi.

Takie postępowanie jest w połączeniu ze zdrowym trybem życia najskuteczniejszym orężem w walce z nowotworami męskich narządów. Badaj zatem swoje jądra przez całe życie, kontroluj stan swojej prostaty raz w roku po wejściu w szóstą dekadę życia i pamiętaj, że w starciu z nowotworem nie jesteś na straconej pozycji.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://pacjent.gov.pl/aktualnosc/meska-sprawa-profilaktyka-raka-prostaty-i-jader (dostęp: 07.09.2024).
  2. Perdana NR, Mochtar CA, Umbas R, Hamid ARA. The Risk Factors of Prostate Cancer and Its Prevention: A Literature Review. Acta Medica Indonesiana [Internet]. 2016 Jul 1;48(3):228–38.
  3. Wprost o prostacie. Co należy zmienić w systemie opieki nad chorymi z nowotworem gruczołu krokowego w Polsce. Wielgus M, Karasek J, Okulicz-Kozaryn N, Wiśniewski W, Pączka A. Federacja Przedsiębiorców Polskich. Warszawa. 2023.
  4. Bergengren O, Pekala KR, Matsoukas K, Fainberg J, Mungovan SF, Bratt O, et al. 2022 Update on Prostate Cancer Epidemiology and Risk Factors—A Systematic Review. European Urology. 2023 May 1;84(2).
  5. https://planujedlugiezycie.pl/aktualnosci/nowotwor-jadra-meska-sprawa/ (dostęp: 07.09.2024).

Nowotwór jądra: objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

0

Nowotwór jądra to jeden z najczęściej diagnozowanych nowotworów u mężczyzn w wieku od 15 do 40 lat. Stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia, zwłaszcza gdy zostanie zdiagnozowany zbyt późno. Natomiast jego wczesne wykrycie znacząco zwiększa szansę na całkowite wyleczenie. Dlatego bardzo ważne jest podejmowanie działań profilaktycznych. Dowiedz się, jak rozpoznać nowotwór jądra.

Spis treści:

  1. Nowotwór jądra – co to za choroba?
  2. Przyczyny nowotworu jądra
  3. Objawy nowotworu jądra
  4. Nowotwór jądra – jakie badania wykonać?
  5. Nowotwór jądra – leczenie
  6. Profilaktyka nowotworu jądra

Nowotwór jądra – co to za choroba?

Nowotwór jądra to nowotwór złośliwy rozwijający się w tkankach jądra – męskiego narządu rozrodczego odpowiedzialnego za produkcję plemników i hormonów płciowych. W większości przypadków rozwija się w jednym jądrze, ale zdarza się także, że proces nowotworowy obejmuje oba jądra jednocześnie (1–3% zachorowań).

Liczba przypadków nowotworu jądra stale rośnie. Najczęściej chorują mężczyźni między 15. a 40. rokiem życia [2]. Natomiast szczyt zachorowalności przypada między 25. a 30. rokiem życia.

Histologicznie wyróżnia się 2 główne grupy nowotworów jądra:

  • guzy germinalne,
  • guzy gonadalne.

Ponad 95% stanowią guzy germinalne. Dzieli się je na nasieniaki i nienasieniaki.

Jak wygląda nowotwór jądra?

Nowotwór jądra zazwyczaj przybiera postać bezbolesnego zgrubienia lub guzka w jądrze. Często jest on niewielki, ale z czasem może się powiększać. Niekiedy występuje także obrzęk moszny. Przez długi czas nowotwór jądra może być trudny do zauważenia, dlatego mężczyźni powinni przykładać ogromną wagę do regularnego samobadania jąder.

Przyczyny nowotworu jądra

Przyczyny nowotworu jądra nie są w pełni poznane. Do czynników mogących zwiększać ryzyko jego rozwoju zalicza się głównie:

  • wnętrostwo (niezstąpienie jąder do moszny),
  • nowotwór jądra u krewnych I stopnia (szczególnie brata),
  • wcześniejsze zachorowanie na nowotwór jądra,
  • dysgenezja gonad (nieprawidłowe wykształcenie się gruczołów rozrodczych),
  • zespół Klinefeltera,
  • niepłodność,
  • zakażenie wirusem HIV.

Na podstawie badań dużych grup pacjentów ustalono, że urazy nie zwiększają ryzyka nowotworu jądra.

Objawy nowotworu jądra

Objawy nowotworu jądra to m.in.:

  • niebolesny guzek lub zgrubienie wyczuwalne palpacyjnie,
  • zmiana wielkości jądra,
  • stwardnienie moszny,
  • obrzęk moszny,
  • uczucie ciężkości w mosznie.

Zdarza się, że pierwszymi objawami nowotworu jądra są dolegliwości związane z przerzutami. Mogą to być m.in. krwioplucie, bóle pleców, bóle brzucha, powiększone węzły chłonne. Niekiedy dochodzi do obustronnego powiększenia piersi.

Warto wiedzieć
Przerzuty nowotworu jądra najczęściej szerzą się spływem chłonki. Występują w węzłach chłonnych, płucu, wątrobie i kościach.

Nowotwór jądra – jakie badania wykonać?

Diagnostyka nowotworu jądra rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu lekarskiego i badania przedmiotowego. Pacjent zwykle jest kierowany na USG jąder, a niekiedy także na inne badania obrazowe (np. rezonans magnetyczny). W celu postawienia ostatecznego rozpoznania przeprowadza się biopsję, którą wykonuje się po chirurgicznym usunięciu jądra.

Badania krwi w diagnostyce nowotworu jądra to przede wszystkim markery nowotworowe. Zalecane jest oznaczenie podjednostki beta gonadotropiny kosmówkowej (beta-HCG), alfa-fetoproteiny (AFP) oraz dehydrogenazy mleczanowej (LDH).

pakiet markery nowotworowe mężczyzna

Nowotwór jądra – leczenie

Podstawą leczenia nowotworu jądra jest chirurgiczne usunięcie jądra wraz z powrózkiem nasiennym (orchidektomia). Dotyczy to chorych we wszystkich stadiach zaawansowania nowotworu.

W zależności od stopnia zaawansowania choroby, rodzaju guza i stanu chorego terapię uzupełnia się o chemioterapię i/lub radioterapię. Każdy pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarza. Należy mieć świadomość, że w każdym momencie guz może pojawić się również w drugim jądrze.

Czy nowotwór jądra jest wyleczalny?

Nowotwór jądra może być w pełni wyleczalny – szczególnie gdy zostanie wykryty na bardzo wczesnym etapie. W przypadku nowotworów germinalnych odsetek wyleczeń wynosi niemal 100% (w I stopniu zaawansowania choroby). Natomiast gorsze jest rokowanie w nienasieniakowych nowotworach jądra. Odsetek 5-letnich przeżyć wynosi około 50%.

Profilaktyka nowotworu jądra

Profilaktyka obejmuje przede wszystkim regularne samobadanie jąder. Pozwala ono na wczesne wykrycie guzów na jądrze. Zalecane jest, aby wykonywać je raz w miesiącu – najlepiej po ciepłej kąpieli, gdy skóra moszny jest rozluźniona. Podczas badania należy zwrócić uwagę na wszelkie zgrubienia, guzki czy zmiany w konsystencji i wielkości jąder.

Ponadto wskazane są regularne wizyty u urologa (zwłaszcza u mężczyzn obciążonych czynnikami ryzyka) oraz badanie jąder przez lekarza raz na 3 lata. W ramach profilaktyki należy także prowadzić zdrowy styl życia, który obejmuje m.in. dobrze zbilansowaną dietę, regularną aktywność fizyczną oraz rezygnację z używek.

Warto wiedzieć
Na całym świecie miesiącem świadomości i profilaktyki nowotworu jądra jest listopad. W Polsce co roku organizowana jest akcja „Mosznowładcy”. Jej organizatorzy uczą mężczyzn samobadania jąder, edukują na temat niepokojących objawów, a także przeprowadzają bezpłatne badania USG w mobilnych gabinetach.

Nowotwór jądra to poważna, ale w wielu przypadkach całkowicie wyleczalna choroba – zwłaszcza gdy zostanie wykryta na wczesnym etapie. Regularne samobadanie oraz znajomość niepokojących objawów mogą uratować życie. Dolegliwości, takie jak wyczuwalny guzek lub zgrubienie w jądrze, obrzęk moszny, stwardnienie moszny oraz zmiana wielkości jądra powinny być zawsze skonsultowane z lekarzem.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. M. Rabijewski, Nowotwory jąder, Wielka Interna. Endokrynologia, red. W. Zgliczyński, Medical Tribune Polska 2011
  2. T. Sarosiek i in., Nasieniak z przerzutem zaotrzewnowym o innej komponencie guza – opis przypadku, Review of MedicalPractice 2023, vol. XXIX, nr 3, s. 57–62
  3. A. Sugajska i in., Ryzyko wystąpienia raka jądra w świadomości młodych mężczyzn, Biuletyn Polskiego Towarzystwa Onkologicznego NOWOTWORY 2020, t. 5, nr 6, s. 321–326
  4. Krajowy Rejestr Nowotworów, Nowotwór jądra
  5. A. Witkoś i in., Chemioterapia radykalna raka jądra w stadium masywnego rozsiewu u 24-letniego chorego z towarzyszącą ostrą niewydolnością nerek i kacheksją nowotworową — opis przypadku, Onkologia w Praktyce Klinicznej – Edukacja 2017, t. 3, nr 3

Badanie RBC (liczby erytrocytów) – po co się je wykonuje? Interpretacja wyników    


W ramach morfologii krwi jednym z kluczowych parametrów jest RBC (Red Blood Cells), czyli liczba erytrocytów. Erytrocyty, zwane także czerwonymi krwinkami, odgrywają kluczową rolę w transporcie tlenu z płuc do tkanek oraz dwutlenku węgla z tkanek do płuc. Monitorowanie ich liczby pomaga wykrywać wiele chorób, od anemii po zaburzenia związane z układem krążenia. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej badaniu RBC – po co się je wykonuje, kiedy warto je przeprowadzić oraz jak interpretować jego wyniki.

Spis treści:

  1. Czym są erytrocyty?
  2. RBC – co to za badanie krwi?
  3. Kiedy wykonać badanie RBC?
  4. Wynik RBC – co oznacza?

Czym są erytrocyty?

Erytrocyty to najliczniejsze komórki krwi, które pełnią niezwykle istotną funkcję w organizmie. Ich głównym zadaniem jest transportowanie tlenu z płuc do wszystkich tkanek organizmu oraz przenoszenie dwutlenku węgla z tkanek do płuc, skąd jest wydalany z organizmu. Zbudowane są głównie z hemoglobiny, białka odpowiedzialnego za wiązanie cząsteczek tlenu. Erytrocyty mają charakterystyczny, dwuwklęsły kształt, co zwiększa ich powierzchnię i ułatwia wymianę gazów.

Wytwarzanie erytrocytów odbywa się w szpiku kostnym, a proces ten nazywany jest erytropoezą. Erytrocyty żyją przeciętnie około 120 dni, po czym są usuwane przez wątrobę i śledzionę. Optymalna liczba erytrocytów jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu – zbyt mała ich ilość prowadzi do niedotlenienia, a nadmiar może wskazywać na poważne zaburzenia krążenia.

Czy wiesz że?
Erytrocyty są niezwykle elastyczne, co pozwala im przeciskać się przez bardzo wąskie naczynia włosowate, które są mniejsze niż one same. Mogą zmieniać swój kształt, by dopasować się do tych naczyń, a następnie wrócić do pierwotnej formy.

RBC – co to za badanie krwi?

Badanie RBC to oznaczenie liczby czerwonych krwinek we krwi. Jest jednym z podstawowych parametrów morfologii krwi. Liczba erytrocytów mierzona jest w milionach komórek na mikrolitr (μL) krwi. Zakres norm dla tego parametru zależy od wieku, płci i stanu fizjologicznego pacjenta.

Morfologia banerek

Wykonanie badania RBC daje pełny obraz liczby czerwonych krwinek, ale jego wyniki powinny być analizowane wraz z parametrami takimi jak hemoglobina (HGB) i hematokryt (HCT).

>> Przeczytaj także: Morfologia krwi – badanie, które może uratować życie!

Kiedy wykonać badanie RBC?

Badanie RBC jest często zlecane przez lekarzy jako część rutynowej morfologii krwi lub w przypadku podejrzenia zaburzeń związanych z erytrocytami. Wskazania do wykonania tego badania mogą obejmować:

  • Objawy anemii, takie jak chroniczne zmęczenie, osłabienie, bladość skóry, zawroty głowy, duszność czy przyspieszona akcja serca.
  • Zaburzenia układu krążenia – nagłe spadki ciśnienia, omdlenia, czy przewlekłe choroby sercowo-naczyniowe.
  • Kontrola stanu zdrowia w trakcie leczenia chorób przewlekłych, takich jak niewydolność nerek, choroby płuc czy cukrzyca.
  • Podejrzenie krwawienia wewnętrznego – np. po urazach, zabiegach chirurgicznych lub w wyniku chorób przewodu pokarmowego.
  • Monitorowanie w trakcie terapii – zwłaszcza w przypadku pacjentów poddawanych leczeniu, które może wpływać na erytropoezę, np. chemioterapii lub radioterapii.

>>>Przeczytaj też: MCHC w morfologii krwi. Co to za wskaźnik, co oznacza niski lub podwyższony poziom?

Wynik RBC – co oznacza?

Interpretacja wyników badania RBC zależy od tego, czy liczba erytrocytów mieści się w normie, czy też jest podwyższona bądź obniżona. Wartości w normie oznaczają prawidłową produkcję erytrocytów i zazwyczaj świadczą o dobrym stanie zdrowia.

Podwyższone RBC – o czym świadczy?

Podwyższony poziom erytrocytów we krwi, zwany erytrocytozą lub policytemią, może być wynikiem różnych stanów. Może to być odpowiedź organizmu na zwiększone zapotrzebowanie na tlen, np. w przypadku przebywania na dużych wysokościach lub podczas długotrwałego wysiłku fizycznego. Jednak w niektórych przypadkach może świadczyć o poważniejszych problemach zdrowotnych, takich jak:

  • Czerwienica prawdziwa (policytemia vera) – nowotworowe schorzenie szpiku kostnego, które prowadzi do nadprodukcji erytrocytów.
  • Przewlekłe choroby płuc – np. POChP, gdzie organizm kompensuje zmniejszoną zdolność wymiany gazowej zwiększoną produkcją erytrocytów.
  • Odwodnienie – prowadzące do zagęszczenia krwi i fałszywego wzrostu liczby erytrocytów.
  • Choroby serca, zwłaszcza te związane z niedotlenieniem organizmu, jak wrodzone wady serca.

>>>Przeczytaj też: PDW (wskaźnik anizocytozy płytek krwi) – badanie, podwyższone i obniżone wskaźniki, interpretacja wyników

Podwyższone RBC u dziecka – co oznacza?

Przyczyny tego stanu mogą obejmować podobnie jak u dorosłych odwodnienie, wady serca, choroby płuc lub przewlekłe niedotlenienie, które powodują zwiększoną produkcję czerwonych krwinek w celu poprawy dostarczania tlenu do tkanek. Rzadziej, podwyższone RBC może być wynikiem wrodzonych chorób krwi. W takich przypadkach konieczna jest dokładna diagnostyka, aby ustalić przyczynę i wdrożyć odpowiednie leczenie.

RBC poniżej normy – na co może wskazywać?

Obniżony poziom erytrocytów we krwi, zwany erytropenią, najczęściej wskazuje na anemię, która może być spowodowana:

  • Niedoborem żelaza, witaminy B12 lub kwasu foliowego, co upośledza produkcję erytrocytów w szpiku kostnym.
  • Chorobami przewlekłymi, takimi jak choroby nerek, gdzie zmniejsza się produkcja erytropoetyny – hormonu odpowiedzialnego za stymulację erytropoezy.
  • Utratą krwi w wyniku przewlekłych krwawień, np. z przewodu pokarmowego czy narządów rodnych.
  • Zaburzeniami funkcji szpiku kostnego, np. aplazją szpiku, gdy szpik nie produkuje wystarczającej ilości erytrocytów.
  • Chorobami autoimmunologicznymi, w których organizm atakuje własne erytrocyty, jak w przypadku niedokrwistości hemolitycznej.

Należy pamiętać że w drugiej połowie ciąży ze względu na wzrost objętości krążącego osocza ilość erytrocytów także może być zmniejszona.

Badanie RBC to podstawowe, ale niezwykle istotne narzędzie diagnostyczne, które pozwala ocenić ogólny stan zdrowia pacjenta. Odchylenia od normy, zarówno w przypadku podwyższonej, jak i obniżonej liczby erytrocytów, mogą wskazywać na poważne problemy zdrowotne, takie jak anemia, odwodnienie, choroby serca czy schorzenia płuc. Dlatego regularne monitorowanie liczby erytrocytów, wraz z innymi parametrami morfologicznymi, jest istotne dla wczesnego wykrycia zaburzeń hematologicznych. A właściwa interpretacja tych wyników i szybka reakcja mogą przyczynić się do skuteczniejszego leczenia oraz poprawy jakości życia pacjenta.

>>>Przeczytaj też: Bazofile we krwi – jak interpretować wyniki badania?


Piśmiennictwo

  1. https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.71.3.1.1.2.
  2. Bain BJ., Bates I., Laffan MA. Dacie and Lewis Practical Haematology. 12th ed. Elsevier; 2017.
  3. McKenzie SB., Williams JL. Clinical Laboratory Hematology. 3rd ed. Pearson; 2014.

Łuszczyca krostkowa – objawy, przyczyny, badania i leczenie

0

Łuszczyca krostkowa to przewlekła dermatoza, która cechuje się odmiennym obrazem klinicznym niż klasyczna łuszczyca pospolita. Jakie są najczęstsze objawy łuszczycy krostkowej? Jakie rodzaje tej choroby wyróżniamy? Czy łuszczyca krostkowa może zagrażać życiu? Na te i inne pytania odpowiedzi znajdziesz w kolejnych akapitach tego artykułu.

Spis treści:

  1. Co to jest łuszczyca krostkowa?
  2. Łuszczyca krostkowa: przyczyny dolegliwości
  3. Rodzaje łuszczycy krostkowej: objawy choroby
  4. Diagnostyka łuszczycy krostkowej
  5. Łuszczyca krostkowa: leczenie

Co to jest łuszczyca krostkowa?

Łuszczyca to przewlekła zapalna choroba skóry, która dotyka nawet 1-3% populacji. Choroba ta występuje w kilku odmianach.

Łuszczyca krostkowa to jedna z cięższych odmian łuszczycy, która charakteryzuje się nieco odrębnym obrazem klinicznym. W przypadku łuszczycy krostkowej na skórze pacjentów nie obserwuje się bowiem typowych dla łuszczycy grudek skórno-naskórkowych pokrytych łuską, lecz zamiast tego zauważalne są krostki, zlokalizowane na rumieniowym podłożu lub na skórze niezmienionej. Krosty te są jałowe, co oznacza, że jeśli wykona się posiew z tych wykwitów – uzyska się ujemny wynik.

Łuszczyca krostkowa: czy jest zaraźliwa?

Łuszczyca to schorzenie niezakaźne. Nie powoduje go bowiem żaden drobnoustrój, a więc bakteria, wirus lub grzyb. Nie ma możliwości zarażenia się łuszczycą zarówno poprzez kontakt pośredni, jak i bezpośredni – na przykład przez podanie ręki czy dotknięcie zmian łuszczycowych. Warto zwiększać świadomość społeczeństwa w tej sprawie, ponieważ wielu pacjentów z łuszczycą spotyka się z wykluczeniem społecznym, związanym z obecnością na skórze zmian łuszczycowych.

>> Sprawdź też: Odkrywanie tajemnic HLA-Cw6: klucz do zrozumienia łuszczycy i łuszczycowego zapalenia stawów

Łuszczyca krostkowa: przyczyny dolegliwości

Nie ma jednej, konkretnej przyczyny, która odpowiada za rozwój łuszczycy, w tym jej odmiany krostkowej. Dużą rolę w patogenezie tej jednostki chorobowej odgrywa genetyka, szacuje się bowiem, że nawet u 30% pacjentów obserwuje się dodatni wywiad rodzinny. Ogromną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają także zjawiska immunologiczne, w tym między innymi cytokiny uwalniane przez limfocyty T. Nie bez wpływu na rozwój tej dermatozy pozostają również czynniki środowiskowe.

Do czynników mogących sprzyjać ujawnieniu się lub zaostrzeniu łuszczycy zaliczamy przede wszystkim:

  • stres,
  • palenie tytoniu,
  • spożywanie alkoholu,
  • infekcje, zakażenia,
  • ciąża, okres okołoporodowy,
  • otyłość,
  • glikokortykosteroidy stosowane ogólnie (domięśniowo, doustnie, dożylnie),
  • stosowanie preparatów litu,
  • przyjmowanie niektórych leków, w tym b-blokerów, indometacyny, cymetydyny, leków przeciwmalarycznych,
  • dieta bogata w tłuszcze zwierzęce.
Diagnostyka łuszczycy wykrywanie genu HLA-Cw6

Rodzaje łuszczycy krostkowej: objawy choroby

Łuszczyca krostkowa to również niejednorodna grupa dermatoz. Wyróżnić można bowiem ograniczone odmiany tego schorzenia, jak i krostkowicę uogólnioną, która jest najcięższą postacią łuszczycy. Więcej o poszczególnych odmianach łuszczycy krostkowej przeczytasz w kolejnych akapitach tego artykułu.

>> Dowiedz się więcej: Łuszczyca – objawy, diagnostyka, leczenie

Łuszczyca krostkowa uogólniona

Krostkowica uogólniona nazywana jest również łuszczycą krostkową von Zumbusch. W tym przypadku zmiany i typie krostek zajmują bardzo rozległe obszary na skórze. Zmianom krostkowym może towarzyszyć spełzanie naskórka. Z wykwitami skórnymi mogą współwystępować objawy ogólne takie jak wysoka gorączka, dreszcze, osłabienie czy bóle stawów. Przy zajęciu dużej powierzchni skóry, mogą się ujawnić zaburzenia elektrolitowe i odwodnienie.

Zaawansowana łuszczyca krostkowa uogólniona może być stanem zagrożenia życia. W przypadku niepodjęcia odpowiedniego leczenia ryzyko zgonu wynosi nawet 25%.

Łuszczyca krostkowa ograniczona

Łuszczyca krostkowa ograniczona to nic innego jak jednostka chorobowa o nazwie Acrodermatitis Continua Hallopeau. Pod tą skomplikowaną nazwą kryje się dermatoza, cechująca się obecnością krostek w obrębie palców rąk i stóp. Zmiany mogą również pojawiać się podpaznokciowo, co może grozić spełzaniem płytek paznokciowych. Zmianom skórnym mogą towarzyszyć uciążliwe dolegliwości bólowe.

Łuszczyca krostkowa dłoni i podeszw stóp

Łuszczyca krostkowa dłoni i podeszew występuje typowo po 50. roku życia i częściej dotyka osoby płci żeńskiej. Może współwystępować z łuszczycą zwykłą lub stawową. Ta odmiana łuszczycy cechuje się obecnością zmian rumieniowo-złuszczających oraz krostkowych zlokalizowanych na skórze dłoni i podeszew. Często w tych lokalizacjach pojawiają się także popękania i rozpadliny, które utrudniają wykonywanie codziennych czynności.

Diagnostyka łuszczycy krostkowej

W postawieniu diagnozy łuszczycy krostkowej ogromną rolę odgrywa obraz kliniczny. Wykonuje się również biopsję skóry i badanie histopatologiczne pobranego wycinka. W obrazie histopatologicznym dla łuszczycy krostkowej charakterystyczne są krosty spongiotyczne Kogoja i mikroropnie Munro.

Łuszczycę krostkową uogólnioną należy różnicować z innymi dermatozami, a przede wszystkim z:

  • ostrą uogólnioną osutką krostkową (AGEP),
  • krostkową dermatozą podrogową (chorobą Sneddona-Wilkinsona).

Natomiast łuszczycę krostkową dłoni i podeszew różnicuje się z takimi jednostkami chorobowymi jak:

  • wyprysk dyshydrotyczny,
  • grzybica potnicowa stóp,
  • alergiczny wyprysk kontaktowy.

>> To może Cię zainteresować: Egzema skóry – co to jest, objawy i leczenie egzemy na dłoniach i twarzy

Jakie badania krwi wykonać przy podejrzeniu łuszczycy krostkowej?

Choć badania laboratoryjne nie pozwalają na postawienie rozpoznania łuszczycy krostkowej, to są bardzo przydatne w czasie prowadzenia terapii. Jak już zostało wspomniane, łuszczyca krostkowa uogólniona może wiązać się z objawami ogólnymi i zaburzeniami wodno-elektrolitowymi. Z tego powodu pacjenci ci powinni być hospitalizowani i powinni mieć wykonane takie badania laboratoryjne jak między innymi:

W przypadku planowanego włączenia leczenia acytretyną również konieczne jest wykonanie wybranych badań laboratoryjnych, do których należy oznaczenie:

  • enzymów wątrobowych,
  • lipidogramu,
  • morfologii krwi obwodowej,
  • glukozy,
  • wykonanie testu ciążowego z krwi (beta-HCG), celem wykluczenia ciąży,
  • stężenia kreatyniny.
Pakiet wątrobowy rozszerzony

Łuszczyca krostkowa: leczenie

Łuszczyca krostkowa dłoni i podeszew często leczona jest preparatami miejscowymi. W terapii tej stosuje się typowo glikokortykosteroidy w postaci maści i kremów, a także złożone preparaty glikokortykosteroidów z pochodnymi witaminy D. Inną opcją terapeutyczną jest fototerapia (PUVA).

W leczeniu ogólnym zarówno w przypadku łuszczycy krostkowej uogólnionej, jak i łuszczycy krostkowej Hallopeau, leczeniem z wyboru jest retinoid doustny – acytretyna. Lek ten jest substancją teratogenną, dlatego jest bezwzględnie przeciwwskazany do stosowania u kobiet w ciąży. Inne możliwości leczenia ogólnego łuszczycy krostkowej obejmują zastosowanie metotreksatu oraz cyklosporyny. Leczenie to powinno być prowadzone pod okiem doświadczonego dermatologa po wykluczeniu przeciwwskazań do zastosowania danej substancji.

>> Przeczytaj też: Dieta w łuszczycy. Co jeść a czego unikać? Przykładowy jadłospis

Łuszczyca krostkowa to rodzaj łuszczycy, który zawiera w sobie kilka odrębnych jednostek dermatologicznych. W przypadku wystąpienia łuszczycy krostkowej uogólnionej pacjent wymaga pilnego kontaktu z dermatologiem i w wielu przypadkach również hospitalizacji. Jeżeli wystąpią u Ciebie objawy mogące sugerować łuszczycę krostkową, to zdecydowanie warto udać się na konsultację dermatologiczną. Na wizycie lekarz dermatolog, po ocenie stanu skóry, zadecyduje o dalszym postępowaniu diagnostyczno-leczniczym.


Bibliografia

  1. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2022, 
  2. L. Bolognia i inni, Fourth Edition Dermatologia, Medipage, Warszawa 2022,
  3. L. Kulczycka-Siennicka, Leczenie łuszczycy krostkowej – jakie propozycje przynosi konsensus Narodowej Fundacji ds. Łuszczycy? Dermatologia po Dyplomie, tom 4, nr 5, 2013.

Choroby autoimmunologiczne – czym są? Objawy, diagnostyka i leczenie

Choroby autoimmunologiczne to grupa schorzeń, które rozwijają się, gdy układ odpornościowy zamiast chronić organizm przed zagrożeniami z zewnątrz, zaczyna atakować własne komórki i tkanki. Mogą one dotknąć niemal każdy narząd czy układ organizmu. W większości mają charakter przewlekły, ale często przebiegają z okresami remisji. Dowiedz się, co wywołuje choroby autoimmunologiczne oraz na czym polega ich diagnostyka i leczenie.

Spis treści:

  1. Co to są choroby autoimmunologiczne?
  2. Najpopularniejsze choroby autoimmunologiczne
  3. Co wywołuje choroby autoimmunologiczne?
  4. Jak sprawdzić, czy mam choroby autoimmunologiczne?
  5. Jak zatrzymać choroby autoimmunologiczne?
  6. Leczenie chorób autoimmunologicznych

Co to są choroby autoimmunologiczne?

Choroby autoimmunologiczne to schorzenia, w których układ odpornościowy atakuje zdrowe komórki, tkanki lub narządy organizmu, błędnie identyfikując je jako zagrożenie. W efekcie rozwija się przewlekły stan zapalny oraz dochodzi do uszkodzenia tkanek, co zaburza lub uniemożliwia ich prawidłowe funkcjonowanie.

Choroby autoimmunologiczne mogą dotyczyć jednego narządu (np. tarczycy, jak w przypadku choroby Hashimoto) lub obejmować cały organizm (np. toczeń rumieniowaty układowy). Przyczyny, objawy, przebieg zależą od rodzaju schorzenia.

Na chorobę autoimmunologiczną można zachorować w każdym wieku. Zdarza się, że u jednej osoby jednocześnie obecnych jest kilka schorzeń zaliczanych do tej grupy.

Według dostępnych danych epidemiologicznych choroby autoimmunologiczne dotyczą 3–5% populacji. Częstość występowania i rozpowszechnienie różnią się między poszczególnymi schorzeniami.

Czy choroby autoimmunologiczne są dziedziczne?

Czynniki genetyczne odgrywają istotną rolę w rozwoju chorób autoimmunologicznych, ale nie są jedyną przyczyną ich występowania. Istnieje wiele badań sugerujących, że osoby, u których w rodzinie występowały tego typu schorzenia, są bardziej narażone na ich rozwój.

Należy pamiętać, że nie u wszystkich osób, u których występują predyspozycje genetyczne, rozwinie się choroba autoimmunologiczna. Ważną rolę odgrywają także czynniki środowiskowe.

Najpopularniejsze choroby autoimmunologiczne

Obecnie znanych jest ponad 100 chorób autoimmunologicznych. Do najczęstszych z nich należą:

  • choroba Hashimoto – to przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy, w przebiegu którego dochodzi do zaburzenia produkcji hormonów tarczycy, a w konsekwencji rozwoju niedoczynności tarczycy;
  • cukrzyca typu 1 – w jej przebiegu dochodzi do niemal całkowitego zniszczenia komórek β trzustki, które produkują insulinę, co skutkuje jej brakiem i utrzymywaniem się zbyt wysokiego stężenia glukozy we krwi oraz zaburzeniami metabolicznymi;
  • reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) – to choroba tkanki łącznej prowadząca do zapalenia stawów i ich zniszczenia , schorzenie to może dotykać również wiele innych narządów;
  • toczeń rumieniowaty układowy – to choroba, w której proces zapalny obejmuje wiele tkanek i narządów, ma bardzo zróżnicowane nasilenie i przebieg.

>> Przeczytaj też: Cukrzyca typu 1 – przyczyny, objawy, badania. Przeciwciała w cukrzycy typu 1

Co wywołuje choroby autoimmunologiczne?

Przyczyny chorób autoimmunologicznych są złożone i wciąż nie do końca poznane. Wiadomo, że do ich rozwoju przyczynia się współistnienie kilku czynników. Są to przede wszystkim wspomniane wcześniej predyspozycje genetyczne, a także czynniki środowiskowe, do których zalicza się m.in.:

  • promieniowanie UV,
  • dym papierosowy,
  • zanieczyszczenia powietrza i toksyny,
  • niedobory witamin i minerałów,
  • stres,
  • przyjmowanie niektórych leków,
  • otyłość.

Również niektóre infekcje wirusowe i bakteryjne mogą wywoływać reakcje autoimmunologiczne.

Jak sprawdzić, czy mam choroby autoimmunologiczne?

Rozpoznanie chorób autoimmunologicznych często bywa trudne, ponieważ ich objawy są niespecyficzne i mogą przypominać inne schorzenia. Czujność powinny wzbudzić m.in.:

  • przewlekłe zmęczenie,
  • bóle stawów i mięśni,
  • zmiany skórne,
  • gorączka niewiadomego pochodzenia,
  • nagłe zmiany wagi,
  • częste biegunki i problemy z trawieniem,
  • zaburzenia równowagi.

Pojawienia się niepokojących objawów zawsze należy skonsultować z lekarzem i przeprowadzić szczegółową diagnostykę.

Diagnostyka chorób autoimmunologicznych

Diagnostyka chorób autoimmunologicznych opiera się na wywiadzie lekarskim, badaniu przedmiotowym i badaniach dodatkowych. Rodzaj tych ostatnich zależy od objawów klinicznych i tego, jakie schorzenie jest brane pod uwagę w danym przypadku.

Badania w diagnostyce chorób autoimmunologicznych to m.in.:

  • morfologia krwi obwodowej ,
  • CRP,
  • OB,
  • badania przeciwciał (np. przeciwciał przeciwjądrowych ANA, przeciwciał antyfosfolipidowych, przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie, przeciwciał endomyzjalnych EmA, czynnika reumatoidalnego),
  • badania oceniające pracę narządów (np. poziom hormonów tarczycy, poziom insuliny).
pakiet reumatologiczny podstawowy
przeciwciała przeciwjądrowe ANA

Dodatkowo często stosuje się także różnego rodzaju badania obrazowe (np. USG, rezonans magnetyczny) lub endoskopowe. Niekiedy konieczne jest wykonanie biopsji.

Jak zatrzymać choroby autoimmunologiczne?

Istotne w minimalizowaniu ryzyka chorób autoimmunologicznych są:

  • zdrowa i dobrze zbilansowana dieta,
  • utrzymywanie optymalnej masy ciała,
  • regularna aktywność fizyczna,
  • rezygnacja z używek,
  • nabycie umiejętności radzenia sobie ze stresem,
  • ochrona przed infekcjami i dbanie o odporność organizmu.

Bardzo ważne jest także regularne monitorowanie stanu zdrowia poprzez wykonywanie badań profilaktycznych i okresowe kontrole lekarskie. Należy pamiętać, że wczesna diagnostyka w wielu przypadkach pozwala na szybkie wdrożenie leczenia, a tym samym spowolnienie rozwoju choroby i uniknięcie poważnych powikłań.

Leczenie chorób autoimmunologicznych

Leczenie chorób autoimmunologicznych ma na celu złagodzenie objawów i zahamowanie postępu choroby. Terapia jest dopasowywana do rodzaju schorzenia. Zastosowanie mają m.in.:

  • leki immunosupresyjne,
  • leki przeciwzapalne,
  • glikokortykosteroidy,
  • terapie biologiczne.

Dodatkowo w leczeniu chorób autoimmunologicznych stosuje się także rehabilitację, psychoterapię czy dietoterapię. Jeżeli w wyniku procesów autoimmunizacyjnych dany narząd przestał spełniać swoją funkcję, konieczne jest wdrożenie odpowiedniej terapii (np. insulinoterapii przy cukrzycy typu 1).

Choroby autoimmunologiczne stanowią poważne wyzwanie dla współczesnej medycyny. Mają charakter przewlekły i zazwyczaj nie można ich całkowicie wyleczyć. Jednak wczesne rozpoznanie i odpowiednia terapia mogą znacząco spowolnić ich postęp i złagodzić objawy, a tym samym poprawić jakość życia osoby chorej.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/choroby/320906,choroby-autoimmunologiczne-co-to-lista-chorob-przyczyny (dostęp 03.10.2024)
  2. L. Wang i in., Human autoimmune diseases: a comprehensive update, Journal of Internal Medicine 2015, vol. 278, s. 369–395
  3. J. Luty, E. Bryl, Choroba Hashimoto — aspekt genetyczny i środowiskowy, Forum Medycyny Rodzinnej 2017, t. 11, nr 1, s. 1–6
  4. https://www.mp.pl/cukrzyca/cukrzyca/typ1/65948,cukrzyca-typu-1 (dostęp 03.10.2024)
  5. A. Marcol-Majewska i in., Reumatoidalne zapalenie stawów — propozycje postępowania diagnostycznego, Forum Reumatol. 2017, t. 3, nr 2, s. 88–92
  6. A. Daca, E. Bryl, Toczeń rumieniowaty układowy — kryteria diagnostyczne i kliniczne skale oceny aktywności choroby — rys historyczny, Forum Medycyny Rodzinnej 2013, t. 7, nr 5, s. 225–243

Nowotwór kości – objawy, przyczyny, badania i leczenie

0

Chociaż w języku potocznym można spotkać się z określeniem „rak kości”, to jest ono błędne i niewiele ma wspólnego z językiem medycznym. Poprawnym jest określenie nowotwór kości. Określenie „rak” odnosi się do chorób nowotworowych wywodzących się z tkanki nabłonkowej – są to na przykład rak płuc, piersi, jelita czy gruczołu krokowego. Przeczytaj artykuł, aby dowiedzieć się więcej na temat nowotworów kości.

Spis treści:

  1. Rodzaje nowotworów kości
  2. Nowotwór kości – objawy
  3. Nowotwór kości – badania i diagnostyka
  4. Leczenie nowotworu kości
  5. Najczęściej zadawane pytania o nowotwory kości

Rodzaje nowotworów kości

Nowotwór kości jako choroba pierwotna (czyli wywodząca się bezpośrednio z komórek kości) występuje rzadko – mowa wtedy o tak zwanych mięsakach. Statystycznie ten rodzaj nowotworu stanowi tylko 1% wszystkich chorób tego typu.

Znacznie częściej występującymi nowotworami kości są zmiany przerzutowe z innych narządów objętych procesem nowotworowym. Do kości mogą „przerzutować” nowotwory piersi, płuc, nerek czy gruczołu krokowego. Mowa wtedy jednak o zmianie przerzutowej. Poznanie prawidłowej nomenklatury jest kluczowe dla zrozumienia tematyki związanej z nowotworami kości.

badanie witaminy D

Nowotwór kości – objawy

Choroby nowotworowe, szczególnie w początkowym okresie, rzadko dają jakiekolwiek niepokojące objawy. W przypadku szeroko pojętych nowotworów kości – niezależnie od tego, czy jest to zmiana pierwotna wywodząca się z kości (czyli mięsak), czy jest to zmiana przerzutowa pochodząca wyjściowo z innego narządu, który jest objęty procesem nowotworowym – jednym z pierwszych jest ból.

Ból może być ograniczony do danego miejsca, promieniować także na inne struktury ciała, doprowadzając do znacznego utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu. W zależności od tego, która kość jest objęta procesem chorobowym, może wystąpić też miejscowy obrzęk (w niektórych przypadkach bywa widoczny „gołym okiem”). Zdarza się jednak, że jednym z pierwszych objawów nowotworu kości jest złamanie. Do złamania może dojść nawet w przypadku zadziałania energii o niskiej sile, która w prawidłowej tkance nie wyrządziłaby szkody. Złamanie w takiej sytuacji jest nazywane „złamaniem patologicznym”.

Nowotwór kości – nietypowe objawy

Oprócz bólu i złamania w obrębie kości, nowotwory występujące w tym obszarze mogą także powodować inne objawy. Należą do nich, na przykład, zaburzenia wykrywane w badaniach laboratoryjnych, do których zalicza się nieprawidłowy poziom wapnia we krwi, nazywany w nomeklaturze medycznej hiperkalcemią. Oznaczenie poziomu wapnia we krwi jest możliwe na podstawie analizy laboratoryjnej próbki krwi.

wapń całkowity w surowicy baner

Nowotwór kości – badania i diagnostyka

Jednym z pierwszych kroków, istotnym w przypadku diagnostyki nowotworów kości, jest wywiad lekarski oraz przeprowadzenia badania fizykalnego pacjenta. W kolejnym kroku lekarz zleca badania dodatkowe, które są pomocne w ustaleniu rozpoznania. Należą do nich radiologiczne badania obrazowe – klasyczne zdjęcie radiologiczne (RTG), badanie tomografii komputerowej (TK) czy rezonansu magnetycznego (MRI). W niektórych przypadkach może okazać się konieczne wykonanie badania scyntygrafii kości czy badania pozytronowej tomografii emisyjnej (PET).

Chociaż badania obrazowe są pomocne w postawieniu rozpoznania, to jednak ostateczne określenie rodzaju zmiany nowotworowej możliwe jest na podstawie oceny wycinka zmiany w badaniu mikroskopowym. Konieczna jest zatem biopsja podejrzanej zmiany w obrębie kości.

>> Przeczytaj także: Badanie histopatologiczne – co to jest, co wykrywa i kiedy się je przeprowadza?

Leczenie nowotworu kości

Podobnie jak w przypadku innych chorób nowotworowych, terapia zależy od stopnia zaawansowania choroby w chwili rozpoznania. Często początkowo wykonywany jest zabieg chirurgiczny, który ma na celu usunięcie zmiany guzowatej. Oprócz zabiegu chirurgicznego może okazać się także konieczne zastosowanie terapii uzupełniającej (w formie chemio- lub radioterapii). U niektórych pacjentów, może znaleźć także zastosowanie chemioterapia indukująca, którą stosuje się przed zabiegiem chirurgicznym. Schemat leczenia nie jest uniwersalny w przypadku nowotworów kości i wymaga indywidualnego dopasowania w zależności od sytuacji klinicznej.

>> Sprawdź też: Białaczka (leukemia, rak krwi) – objawy, rodzaje, diagnostyka i leczenie

Najczęściej zadawane pytania o nowotwory kości

Czy martwica kości to rak?

Martwica kości, niezależnie od tego w jakim mechanizmie powstała, nie jest tożsama z nowotworem kości. Martwica jest zaburzeniem ukrwienia. Choroba nowotworowa w danym obszarze może powodować martwicę, ale nie są to jej synonimy.

Czy osteoporoza to rak kości?

Osteoporoza to zaburzenie mikroarchitektoniki kości, najczęściej występuje wraz z wiekiem. Nie jest zmianą o podłożu nowotworowym.

Czy zwapnienie kości to rak?

Zwapnienie kości jest zmianą strukturalną, która podobnie jak osteoporoza nie jest zmianą o podłożu onkologicznym.

pakiet osteoporozy rozszerzony

Nowotwory kości to złożona grupa chorób o różnym podłożu. Pierwotne nowotwory, wywodzące się z kości, nazywane są mięsakami. Znacznie częściej mamy jednak do czynienia z zmianami przerzutowymi do kości. Badania diagnostyczne obejmują badania obrazowe. Przydatne jest także oznaczenie poziomu wapnia we krwi. Za wysoki poziom wapnia we krwi nazywany jest hiperkalcemią.


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/onkologia/chorobynowotworowe/338103,nowotwory-zlosliwe-kosci-miesaki-kosci-jakie-sa-objawy-nowotworow-kosci-przerzuty-do-kosci-rokowania (dostęp: 08.10.2024).
  2. https://www.esmo.org/content/download/102775/1814988/1/PL-Mie%CC%A8sak-Kos%CC%81ci-Poradnik-dla-Pacjento%CC%81w.pdf (dostęp: 08.10.2024).
  3. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.16.20 (dostęp: 08.10.2024).
  4. https://www.mp.pl/pacjent/reumatologia/choroby/64948,osteoporoza (dostęp: 08.10.2024).
  5. R. Zajączkowska i in., Ból kostny u chorych na nowotwory – co wiadomo o mechanizmach jego powstawania?, Medycyna Paliatywna w praktyce 2017, tom 11, nr 1, s. 17-23.

Ból brzucha w ciąży. Jakie objawy powinny niepokoić?

Ból brzucha w ciąży może mieć różne przyczyny od zupełnie niegroźnych do stanów wymagających pilnej interwencji lekarskiej. Każda przyszła mama powinna zdawać sobie sprawę, których dolegliwości nigdy nie należy bagatelizować. Dowiedz się, co oznacza ból brzucha w ciąży i jakie objawy powinny niepokoić.

Spis treści:

  1. Przyczyny bólu brzucha w ciąży
  2. Jaki ból brzucha w ciąży powinien niepokoić?
  3. Co na ból brzucha w ciąży?

Przyczyny bólu brzucha w ciąży

W trakcie ciąży ciało kobiety przechodzi liczne zmiany fizjologiczne, które mogą powodować ból podbrzusza. Często dolegliwości są związane z adaptacją organizmu do ciąży i porodu. Wiele kobiet obserwuje je zwłaszcza na początku ciąży – zanim jeszcze wykona test ciążowy. Na tym etapie w wielu przypadkach ból podbrzusza może być mylnie interpretowany jako objaw zbliżającej się miesiączki.

Ból brzucha w I trymestrze może być objawem ciąży pozamacicznej. Jest to stan, w którym zapłodniona komórka jajowa zagnieżdża się poza jamą macicy. Stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia kobiety. Taka ciąża powinna zostać zakończona.

Ból brzucha w ciąży może być również objawem ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Zwykle trwa on przez kilka godzin oraz towarzyszą mu nudności, wymioty, biegunka, gorączka, wzmożone napięcie mięśni brzucha, bolesność palpacyjna i objaw Blumberga.

Warto wiedzieć
W I trymestrze ciąży lokalizacja bólu brzucha przy ostrym zapaleniu wyrostka robaczkowego jest taka sama jak u kobiet niebędących w ciąży (najpierw w okolicy pępka, następnie w prawym dole biodrowym). Wraz z rozwojem ciąży zmienia się rozmieszczenie narządów jamy brzusznej, a tym samym dolegliwości bólowe mogą być umiejscowione wyżej – w okolicach żołądka i wątroby.

Kolejną przyczyną bólu brzucha w ciąży jest przedwczesne odklejenie się łożyska. To poważne powikłanie ciążowe, które pojawia się, gdy łożysko częściowo lub całkowicie oddziela się od ściany macicy. Do objawów towarzyszących należą: krwawienie z dróg rodnych, wzmożone napięcie i tkliwość macicy, wstrząs hipowolemiczny.

Inne możliwe przyczyny bólu brzucha w ciąży to:

  • infekcje układu moczowego,
  • refluks żołądkowo-przełykowy,
  • zaburzenia trawienia,
  • zapalenie błony śluzowej żołądka,
  • zapalenie pęcherzyka żółciowego,
  • poród przedwczesny,
  • zgon wewnątrzmaciczny,
  • stan przedrzucawkowy.

Ból brzucha w III trymestrze ciąży przypominający bóle menstruacyjne może świadczyć o zbliżającym się porodzie.

>> To może Cię zainteresować: Badania laboratoryjne dla kobiet w ciąży – okiem ginekologa

Kłujący ból brzucha w ciąży – co może oznaczać?

Kłujący ból brzucha w ciąży najczęściej jest wynikiem napinania się mięśni i więzadeł podtrzymujących macicę. Tego typu dolegliwości mogą być bardziej odczuwalne przy nagłych ruchach, kaszlu, kichaniu lub zmianie pozycji ciała. Jest to zjawisko naturalne, które nie wymaga leczenia.

Kłujący ból brzucha w ciąży może być również spowodowany przez kolkę jelitową. To bolesne skurcze jelit spowodowane problemami trawiennymi, które często wynikają ze zmian hormonalnych. Progesteron, którego poziom wzrasta w ciąży, rozluźnia mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, co spowalnia procesy trawienne.

Ból w dole brzucha w ciąży – o czym może świadczyć?

Ból w dole brzucha ma kilka przyczyn, np. rozciąganie więzadeł macicy czy ucisk płodu na narządy wewnętrzne. W początkowych tygodniach ciąży może towarzyszyć zagnieżdżaniu się zarodka w macicy.

Należy jednak pamiętać, że ból w dole brzucha w ciąży może być objawem poronienia. To samoistna utrata ciąży przed 22. tygodniem, która  przytrafia się 12–24% ciężarnych. Do jego przyczyn zalicza się m.in. zaburzenia genetyczne, zaburzenia immunologiczne czy choroby przewlekłe matki. Bólowi brzucha zawsze towarzyszy krwawienie z dróg rodnych.

Jaki ból brzucha w ciąży powinien niepokoić?

W zależności od przyczyny ból brzucha w ciąży może mieć różne natężenie i charakter. Często nie jest zbyt nasilony i ustępuje samoistnie. Zdarza się jednak, że jest silny, długotrwały i towarzyszą mu dodatkowe objawy. W takiej sytuacji należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza, aby uniknąć groźnych powikłań.

Wiele przyszłych mam zastanawia się, jaki ból brzucha powinien niepokoić. Szczególną uwagę należy zwrócić na:

  • bardzo silny ból brzucha,
  • nawracający ból brzucha,
  • ból brzucha promieniujący do pleców,
  • ból brzucha o charakterze skurczowym,
  • ból brzucha utrzymujący się przez dłuższy czas (np. kilka godzin),
  • ból brzucha nieustający po zastosowaniu metod na jego złagodzenie,
  • objawy towarzyszące bólowi brzucha i podbrzusza w ciąży (np. wymioty, pieczenie podczas oddawania moczu, gorączka, krwawienie z dróg rodnych, brak apetytu, zmiana charakteru stolca).

Powyższe objawy wymagają przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki. Badania, które wykonuje się przy bólu brzucha w ciąży to m.in. USG jamy brzusznej, gastroskopia, badanie ogólne moczu czy testy laboratoryjne z krwi (m.in. AST, ALT, morfologia krwi, CRP, kreatynina, elektrolity).

pakiet zakażenie układu moczowego

Co na ból brzucha w ciąży?

Na łagodne bóle brzucha w ciąży niezwiązane z procesem chorobowym mogą pomóc:

  • odpoczynek i przyjęcie wygodnej pozycji ciała,
  • unikanie gwałtownych ruchów,
  • ćwiczenia relaksacyjne i rozciągające,
  • zmiana diety (spożywanie lekkostrawnych posiłków bogatych w błonnik, o regularnych porach, w mniejszych porcjach),

Należy pamiętać, że farmakologiczne leczenie bólu brzucha w ciąży nigdy nie powinno być prowadzone na własną rękę. Przyszła mama zawsze powinna skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem jakichkolwiek leków.

>> To może Cię zainteresować: Żywienie w ciąży – na co warto zwrócić uwagę?

W większości przypadków ból brzucha w ciąży nie stanowi zagrożenia dla przyszłej mamy i jej dziecka. Jednak istnieją sytuacje, w których może oznaczać poważniejsze problemy. Jeżeli ból brzucha jest silny, długotrwały lub towarzyszą mu dodatkowe objawy (np. wymioty, ogólne złe samopoczucie, krwawienie z dróg rodnych, problemy z oddawaniem moczu), należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem i wykonać badania pozwalające ustalić przyczynę dolegliwości.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. A. Słabuszewska-Jóźwiak i in., Ciąża pozamaciczna czy nadal jest to stan naglący?, Postępy Nauk Medycznych 2014, t. XXVII, nr 8, s. 581–585
  2. O. Adamczyk-Gruszka i in., Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego w ciąży pojedynczej i mnogiej opis dwóch przypadków, Studia Medyczne 2013, 29(1), s. 83–87
  3. A. Karowicz-Bilińska, U. Kowalska-Koprek, Najczęstsze powikłania ciąży. Część 1, Wydawnictwo Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Łódź 2022
  4. https://www.mp.pl/medycynarodzinna/artykuly/show.html?id=218009 (dostęp 04.10.2024)
  5. A. Karowicz-Bilińska, U. Kowalska-Koprek, Najczęstsze powikłania ciąży. Część 2, Wydawnictwo Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Łódź 2022

Powiększone węzły chłonne pod pachą. Możliwe przyczyny

Powiększone węzły chłonne pod pachą to objaw, który może budzić niepokój zwłaszcza gdy towarzyszą mu inne dolegliwości, takie jak ból, gorączka czy ogólne osłabienie. Zmiany w rozmiarze węzłów chłonnych mogą wskazywać na niegroźne infekcje, ale też poważniejsze stany chorobowe. Dlatego w każdym przypadku wskazana jest konsultacja lekarska i przeprowadzenie szczegółowej diagnostyki. Dowiedz się, jakie są przyczyny powiększonych węzłów chłonnych pod pachą.

Spis treści:

  1. Czym są węzły chłonne i jaką pełnią funkcję w organizmie?
  2. Rola węzłów chłonnych
  3. Powiększone węzły chłonne pod pachami: objawy
  4. Powiększone węzły chłonne pod pachami: przyczyny dolegliwości
  5. Powiększone węzły chłonne pod pachami po jednej stronie: co to oznacza?
  6. Powiększone węzły chłonne u mężczyzn, kobiet i dzieci: jakie badania wykonać?
  7. Powiększone węzły chłonne pod pachami: jak leczyć?

Czym są węzły chłonne i jaką pełnią funkcję w organizmie?

Węzły chłonne to niewielkie struktury przypominające kształtem ziarenka, rozmieszczone w całym ciele. Są zbudowane z tkanki limfatycznej. Należą do układu odpornościowego. Szacuje się, że w organizmie człowieka jest nawet 600 węzłów chłonnych. Ich największe skupiska znajdują się m.in. w dołach pachowych.

Węzły chłonne razem ze śledzioną i grudkami chłonnymi błony śluzowej tworzą obwodową część układu limfatycznego. Leżą na przebiegu naczyń chłonnych. Są odpowiedzialne za filtrowanie chłonki (limfy) – płynu komórkowego zawierającego m.in. komórki układu odpornościowego.

>> Przeczytaj też: Powiększone węzły chłonne (limfadenopatia) – przyczyny, diagnostyka

Rola węzłów chłonnych

Węzły chłonne działają jak filtry, zatrzymując bakterie, wirusy i inne szkodliwe cząsteczki, aby zapobiec ich rozprzestrzenianiu się w organizmie. Wspomagają organizm w walce z infekcjami poprzez produkcję przeciwciał uczestniczących w odpowiedzi immunologicznej oraz aktywację limfocytów T i B.

Jeżeli w węźle chłonnym znajdzie się większa liczba prawidłowych lub nieprawidłowych limfocytów i komórek zapalnych, dochodzi do jego powiększenia oraz zmiany konsystencji. Taki stan określany jest mianem limfadenopatii.

Warto wiedzieć:
Węzły chłonne pod pachą zbierają chłonkę z kończyny górnej i gruczołów piersiowych.

>> To może Cię zainteresować: Powiększone węzły chłonne na szyi – przyczyny, objawy i diagnostyka

Powiększone węzły chłonne pod pachami: objawy

Powiększone węzły chłonne pod pachą to takie, których średnica przekracza 1 cm. Są wyczuwalne jako guzek lub guzki pod skórą w dole pachowym. Można wymacać je palcami po podniesieniu ręki w górę. Węzły chłonne mogą być powiększone z jednej lub obu stron jednocześnie.

Zdarza się, że powiększony węzeł pod pachą jest tkliwy i bolesny. Niekiedy obecne są także inne objawy – zależne od przyczyny limfadenopatii. Mogą to być m.in.:

  • bóle stawowe,
  • gorączka,
  • dreszcze,
  • zmęczenie,
  • osutki skórne,
  • niewyjaśniona utrata masy ciała.
Wskazówka:
W prawidłowych warunkach węzły chłonne pod pachą zwykle są niewyczuwalne.

Jak wyglądają powiększone węzły chłonne pod pachami?

Powiększone węzły chłonne pod pachami mogą mieć różne rozmiary – od małych guzków po większe struktury, które są nie tylko wyczuwalne palcami, ale także widoczne gołym okiem. Ponadto są:

  • miękkie lub twarde,
  • przesuwalne względem podłoża lub nieruchome,
  • bolesne lub niebolesne.

Węzły chłonne mogą być powiększone pojedynczo lub w grupach.

CRP białko C-reaktywne

Powiększone węzły chłonne pod pachami: przyczyny dolegliwości

Możliwe przyczyny powiększonych węzłów chłonnych pod pachą to:

Powiększone węzły chłonne pod pachą podczas karmienia piersią mogą wskazywać na zapalenie gruczołu piersiowego. Występuje ono nawet u 10% matek w pierwszych tygodniach po porodzie. Jest spowodowane zaleganiem mleka w przewodach mlecznych lub infekcją bakteryjną (najczęściej wywołaną przez gronkowca złocistego).

Powiększone węzły chłonne pod pachami po jednej stronie: co to oznacza?

Powiększone węzły chłonne pod lewą lub prawą pachą zwykle oznaczają lokalną infekcję lub stan zapalny – np. w obrębie skóry. Jednak w niektórych przypadkach wyczuwalny guzek w dole pachowym może wskazywać na raka piersi. Dlatego każda taka zmiana wymaga dokładnej oceny lekarskiej – zwłaszcza gdy towarzyszy jej ból, guzek w piersi lub inne nietypowe objawy.

Powiększone węzły chłonne u mężczyzn, kobiet i dzieci: jakie badania wykonać?

Powiększone węzły chłonne pod pachami u dziecka lub osoby dorosłej wymagają konsultacji lekarskiej i przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki. Lekarz ustala przyczynę limfadenopatii na podstawie:

  • wywiadu medycznego,
  • badania przedmiotowego,
  • badań laboratoryjnych,
  • badań obrazowych.

W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie biopsji węzła chłonnego i badania histopatologicznego.

Badania krwi przy powiększonych węzłach chłonnych pod pachami

Testy laboratoryjne wykonywane przy powiększonych węzłach chłonnych pod pachami to głównie:

Lekarz może zdecydować również o wykonaniu innych badań z krwi – w zależności od podejrzewanej przyczyny powiększenia węzłów chłonnych pod pachą.

Morfologia krwi obwodowej

Rola USG przy powiększonych węzłach chłonnych pod pachami

Ultrasonografia (USG) jest prostym i bezinwazyjnym badaniem pozwalającym na ocenę powiększonych węzłów chłonnych pod pachą. Lekarz może określić wielkość, kształt oraz strukturę węzłów, co pozwala ustalić prawdopodobną przyczynę problemu lub podjąć decyzję o rozszerzeniu diagnostyki.

Powiększone węzły chłonne pod pachami: jak leczyć?

Leczenie zależy od przyczyny powiększenia węzłów chłonnych pod pachą. W przypadku infekcji bakteryjnych stosuje się antybiotyki, a przy stanach zapalnych zastosowanie mają między innymi leki przeciwzapalne. Gdy zostanie wykryty nowotwór, wdrażane jest leczenie onkologiczne dopasowane indywidualnie do stanu pacjenta.

Powiększone węzły chłonne pod pachami mogą mieć wiele przyczyn – od infekcji po choroby nowotworowe. Zdarza się, że obecne są także dodatkowe objawy, zależne od przyczyny limfadenopatii – np. gorączka, utrata masy ciała, złe samopoczucie. Wyczuwalny guzek w dole pachowym należy skonsultować z lekarzem. W diagnostyce stosuje się m.in. badania obrazowe i laboratoryjne (morfologię krwi z rozmazem, OB, CRP, testy na obecność wybranych przeciwciał).

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. J. Styczyński, Limfadenopatia u dzieci i dorosłych: zasady postępowania diagnostycznego, Acta Haematologica Polonica 2019, 50(3), s. 98–102
  2. J. Mańko, Podstawowe wiadomości o węzłach chłonnych, https://podyplomie.pl/wiedza/wielka-interna/746,podstawowe-wiadomosci-o-wezlach-chlonnych (dostęp 12.09.2024)
  3. M. Karlikowska-Skwarnik, Powiększone węzły chłonne lokalizacja, przyczyny, badania, leczenie, https://www.mp.pl/pacjent/objawy/170512,powiekszone-wezly-chlonne (dostęp 12.09.2024)
  4. M. Nehring-Gugulska, M. Żukowska-Rubik, Protokół leczenia zapalenia piersi, Ginekologia po Dyplomie 2016