Strona główna Blog Strona 43

Najczęstsze nowotwory u kobiet i mężczyzn

Każdy z nas obawia się zachorowania na nowotwór złośliwy, dlatego poszukujemy wiedzy nt. możliwych objawów choroby nowotworowej. Jakie nowotwory najczęściej występują w Polsce u kobiet i mężczyzn, jakie czynniki mogą sprzyjać rozwojowi choroby? Zachęcamy do lektury tekstu.

Spis treści:

  1. Jakie nowotwory występują u kobiet i mężczyzn? Zachorowalność na nowotwory a śmiertelność z powodu nowotworów
  2. Nowotwory a wiek
  3. Objawy nowotworu
  4. Czynniki rakotwórcze – kancerogenne. Co sprzyja powstawaniu nowotworów?
  5. Podsumowanie

Jakie nowotwory występują u kobiet i mężczyzn? Zachorowalność na nowotwory a śmiertelność z powodu nowotworów

Zachorowalność na nowotwory w Polsce różni się w zależności od płci.

Mężczyźni – na jakie nowotwory w Polsce najczęściej chorują i z powodu jakich nowotworów najczęściej umierają?

najczestsze nowotwory u mezczyzn w polsce tabela

Dominującą przyczyną zgonów z powodu nowotworów u mężczyzn pozostaje rak płuc, chociaż od kilkunastu lat spada zachorowalność na ten nowotwór, co wiąże się ze zmniejszeniem odsetka palaczy tytoniu wśród płci męskiej w ciągu ostatnich kilku dekad.

>> To może Cię zainteresować: Rak żołądka – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

pakiet markery nowotworowe mężczyzna

Kobiety – jaki jest najczęstszy rak u kobiet? Z powodu jakich nowotworów kobiety umierają najczęściej?

najczestsze nowotwory u kobiet w polsce tabela

Najczęstszym nowotworem u kobiet jest rak piersi, jednak pierwszą przyczyną zgonów spowodowanych nowotworem wśród kobiet również jest rak płuc. Umieralność z powodu raka piersi została zahamowana w połowie lat dziewięćdziesiątych XX w, a na początku XXI w. zanotowano spadek liczby zgonów z tego powodu. Dzieje się tak dlatego, iż nowotwory piersi u kobiet są coraz lepiej leczone. Niestety kobiety zaczęły palić więcej tytoniu, dlatego rak płuc staje się u nich główną przyczyną śmierci spowodowanej nowotworem.

W populacji polskich kobiet rak trzustki ma mniejszą częstość występowania w porównaniu z innymi nowotworami. Niestety niski wskaźnik przeżywalności i późna wykrywalność plasuje go w czołówce nowotworów, które są przyczyną śmierci kobiet w Polsce.

>> Przeczytaj też: Rak jelita grubego – jakie są wczesne objawy?

pakiet markery nowotworowe kobieta

Nowotwory a wiek

Częstość występowania nowotworów rośnie z wiekiem. W całej Polsce na nowotwór choruje rocznie ok. 1 tys. dzieci i ok. 60 tys. osób po 65 r.ż.

Trochę inna jest również struktura zachorowalności i śmiertelności z powodu raka w różnych grupach wiekowych.

Najczęstsze nowotwory u mężczyzn w Polsce w zależności od wieku

U młodych mężczyzn (20-44 r.ż.) ważną rolę odgrywają nowotwory jąder, chłoniak nieziarniczy (non-Hodgkin lymphoma – NHL), nowotwory jamy ustnej (powodowane zakażeniem HPV) oraz rak mózgu. Do 65 r.ż znaczenia nabierają również nowotwory trzustki.

nowotwory u mezczyzn w polsce w grupach wiekowych tabela

Najczęstsze nowotwory u kobiet w Polsce w zależności od wieku

U młodych kobiet (20-44 r.ż.) notuje się dużą zachorowalność na raka szyjki macicy, raka tarczycy oraz rak mózgu. W grupie kobiet do 65 r.ż śmiertelne żniwo zbiera rak szyjki macicy, pomimo, że nie występuje w grupie najczęstszych nowotworów tej grupy wiekowej.

nowotwory u kobiet w polsce w grupach wiekowych tabela

>> Sprawdź także: Rak jajnika – objawy, czynniki ryzyka, diagnostyka laboratoryjna

Objawy nowotworu

Choroba nowotworowa zazwyczaj rozwija się przez lata, a jej objawy nie są widoczne. Obecność nowotworu w organizmie można zauważyć dopiero wówczas, gdy:

  • komórki nowotworowe wydzielają w większych ilościach aktywną biologicznie substancję (cytokinę zapalną lub hormon);
  • ognisko nowotworu powoduje ucisk na jakąś strukturę, powodując zablokowanie przewodu (np. przewodu żółciowego, a w efekcie żółtaczkę) lub naruszając ciągłość tkanek wewnętrznych lub zewnętrznych;
  • znacząca liczba komórek nowotworowych ulega martwicy wywołując reakcję zapalną w organizmie;
  • ognisko nowotworu, guz, rozwija się w miejscu widocznym lub oglądanym w celach profilaktycznych.

Niestety takie objawy nowotworu często wykrywa się w późnym stadium choroby nowotworowej, dlatego tak ważna jest profilaktyka raka, w tym wykonywanie badań profilaktycznych.

Czynniki rakotwórcze – kancerogenne. Co sprzyja powstawaniu nowotworów?

Ok. 80-90 % nowotworów złośliwych wiąże się z:

  • niewłaściwym stylem życia – w tym brakiem aktywności fizycznej i złymi nawykami żywieniowymi;
  • miejscem pracy i narażeniem na działanie czynników kancerogennych;
  • miejscem zamieszkania;
  • zachowaniami społeczno-kulturalnymi.
Nowotwory złośliwe określane są jako „man made diseases” –
czyli schorzenia wywoływane przez człowieka.

Palenie tytoniu a nowotwory

Szacuje się, iż około 50% zgonów z powodu nowotworów ma związek z nowotworami, w tym

  • 30% ma pewny i udowodniony związek z tym nałogiem,
  • 20% zgonów pośrednio zależy od palenia tytoniu,
  • 10 % zgonów to związek prawdopodobny.

Palenie tytoniu to:

  • 85% nowotworów płuc,
  • rak pęcherza moczowego – zaprzestanie palenia nawet już po rozpoznaniu choroby nowotworowej aż 80% zmniejsza ryzyko śmierci,
  • rak przełyku,
  • rak trzustki.

Otyłość a choroby nowotworowe

Otyłość jest drugim – po paleniu papierosów – czynnikiem ryzyka rozwoju nowotworu złośliwego. Ma związek z następującymi nowotworami:

  • rak jelita grubego,
  • rak piersi u kobiet po menopauzie,
  • rak trzonu macicy,
  • rak nerki,
  • rak przełyku,
  • prawdopodobnie rak pęcherzyka żółciowego.

Zakażenia wirusowe i bakteryjne a choroby nowotworowe

Niektóre wirusy i bakterie człowieka ułatwiają występowanie nowotworów złośliwych, ich obecność lub wywołane przez nie choroby, stwarzają warunki do rozwoju raka.

Jakie bakterie i wirusy mogą być groźne?

  • HPV – rak szyjki macicy, rak odbytu, rak jamy ustnej;
  • HBV, HCV – rak wątroby;
  • HIV – mięsak Kaposiego;
  • EBV – chłoniak typu B;
  • Helicobacter pylori – rak żołądka.

Z tego powodu warto wykonywać badania wykrywające obecność tych drobnoustrojów w organizmie. Wykrycie infekcji umożliwia eradykację czynnika chorobotwórczego lub wnikliwszą obserwację pacjenta i zapobiega ewentualnemu rozwojowi choroby.

Czynniki fizyczne i chemiczne występujące w środowisku

Czynniki fizyczne sprzyjające powstawaniu nowotworów to ekspozycja na światło słoneczne – rak skóry.

Czynniki chemiczne to azbest i inne czynniki środowiska pracy, na które narażeni są szczególnie pracownicy przemysłu chemicznego, hut, cementowni, fabryk farb i lakierów, itp.

Podsumowanie

Nowotwory złośliwe są przyczyną przedwczesnych zgonów bardzo wielu Polaków. Dobra informacja jest taka, iż bardzo duża część naszego zdrowia leży w naszych rękach, mamy bardzo duży wpływ na to, aby nie zachorować na nowotwór. Wystarczy aktywność fizyczna, zdrowe nawyki żywieniowe oraz badania profilaktyczne i możemy cieszyć się dobry zdrowiem do późnego wieku.

Zapraszamy do lektury II części artykułu: Rozpoznawanie nowotworów a badania laboratoryjne. Co może sugerować obecność nowotworu?


Piśmiennictwo

1. Charliński G., Jak zostać mistrzem diagnostyki hematoonkologicznej w POZ?, wykład  XI Ogólnopolska Konferencja Pułapki Codziennej Praktyki Lekarskiej, online 04.09.2024-05.09.2024

 2. Szczepański T., Czy zwiększoną aktywność LDH można uznać za jeden z przesiewowych parametrów u pacjentów z nawet minimalnym ryzykiem nowotworu (nieswoiste objawy)?, https://www.mp.pl/pytania/pediatria/chapter/B25.QA.11.6.1, 22.01.2015, dostęp 24.09.2024

3. Nowotwory złośliwe w Polsce w 2020 roku; Urszula Wojciechowska, Klaudia Barańska, Irmina Michałek, Paweł Olasek, Marta Miklewska, Joanna A. Didkowska; Warszawa 2022.

4. https://ecis.jrc.ec.europa.eu

5. Kobiela-Mednis A. Wybrane wskaźniki stanu zapalnego, Centrum Wiedzy ALAB laboratoria, 24 lipca 2023, https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/wybrane-wskazniki-stanu-zapalnego/ , dostęp 24.09.2024

Endometrioza i dysbioza przewodu pokarmowego. Endometrioza jelit

Endometrioza to przewlekła choroba ginekologiczna, która charakteryzuje się obecnością ektopowego endometrium rozwijającego się poza jamą macicy. W tej chorobie ektopowe (nieprawidłowo położone) endometrium znajduje się głównie w jajnikach, ale może rozprzestrzeniać się również na otrzewną miednicy, więzadła maciczno-krzyżowe, jajowody, więzadła szerokie oraz jelita.

Szacuje się, że endometrioza może dotyczyć nawet 10–15% kobiet w wieku rozrodczym, przy czym częstość jej występowania jest wyraźnie większa wśród kobiet niepłodnych (25–50%). Warto również zauważyć, że u 30–50% pacjentek z tą chorobą występują trudności z zajściem w ciążę.

Spis treści:

  1. Etiopatogeneza – przyczyny endometriozy
  2. Endometrioza a mikrobiota. Czy dysbioza ma wpływ na rozwój endometriozy?
  3. Rola estrobolomu w rozwoju endometriozy
  4. Mikrobiota jelitowa w endometriozie
  5. Endometrioza – objawy jelitowe
  6. Endometrioza jelit – trudności diagnostyczne
  7. Objawy żołądkowo-jelitowe w endometriozie
  8. Endometrioza jelit – leczenie
  9. Podsumowanie

Etiopatogeneza – przyczyny endometriozy

Endometrioza pod względem rozwoju należy do chorób wieloczynnikowych, a jej etiopatogeneza nie jest do końca poznana. Teorią wyjaśniającą pochodzenie ektopowej tkanki endometrialnej, która zyskała dość szeroką akceptację, jest koncepcja „miesiączki wstecznej”.

Zakłada ona cofanie się resztek menstruacyjnych wraz z żywymi komórkami endometrium przez jajowody do jamy miednicy. Tak przemieszczone komórki endometrium muszą przylgnąć do powierzchni otrzewnej (zjawisko adhezji), a następnie namnożyć się, aby przekształcić się w zmiany inwazyjne.

Komórki endometrium u kobiet cierpiących na endometriozę wykazują zwiększone właściwości adhezyjne w wyniku dwóch mechanizmów:

  1. Zmienionego profilu specyficznych białek zwanych integrynami, które są odpowiedzialne za przyleganie komórek.
  2. Adhezja komórkowa jest dodatkowo zwiększona przez zmienione zapalnie środowisko otrzewnej, które jest postrzegane jako cecha charakterystyczna endometriozy. Ogromną rolę odgrywa tu działanie prozapalnej cytokiny interleukiny-8, która moduluje początkowe stadium choroby.

>> Więcej w artykule: Endometrioza – życie z chorobą

Endometrioza a mikrobiota. Czy dysbioza ma wpływ na rozwój endometriozy?

Rozwój ognisk endometriozy uzależniony jest również od pewnej dysfunkcji układu odpornościowego. U pacjentek z endometriozą obserwuje się różnice w inicjacji i intensywności odpowiedzi immunologicznej.

Wykazano, że głównym czynnikiem regulującym te procesy jest mikrobiota jelitowa. Obecność określonych bakterii w jelitach wstępnie stymuluje neutrofile i przygotowuje je do mobilizacji w ogniskach zapalnych w otrzewnej. Dodatkowo, dysbioza jelitowa upośledza funkcję barierową, powodując zwiększoną przepuszczalność jelit, co może dodatkowo intensyfikować zapalenie.

Finalnie wzrasta liczba makrofagów w otrzewnej, ale nie są one pełnowartościowe, gdyż ich zdolność do fagocytozy nowo wszczepionych zmian endometrialnych jest ograniczona, co ułatwia przeżycie takich wszczepów.

Zaburzenia immunologiczne powodowane dysbiozą przewodu pokarmowego stanowią czynnik stymulujący przewlekły stan zapalny, który jest ściśle związany z endometriozą. To z kolei stwarza środowisko sprzyjające neoangiogenezie (tworzeniu nowych naczyń krwionośnych), włóknieniu i zrostom, czyli krytycznym cechom tej choroby.

endometrioza jelit proces infografika

Obecnie powszechnie akceptowana jest teza, że wysokie stężenie miejscowe cytokin powodujące odczyn zapalny w otrzewnej jest cechą charakterystyczną endometriozy. Samo zjawisko wysokich stężeń cytokin może mieć również swoje implikacje w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego, np. hamowaniu perystaltyki jelit i wydzielania kwasu solnego w żołądku.

Takie warunki są mniej sprzyjające dla gatunków Lactobacilli i pozwalają na rozrost bakterii Gram-ujemnych, co wykazano na modelu zwierzęcym.

Rola estrobolomu w rozwoju endometriozy

Innym zjawiskiem wiążącym mikrobiotę jelitową z endometriozą jest regulacja puli ogólnoustrojowego estrogenu. Wiadomo, że część bakterii jelitowych wykazuje aktywność enzymu β-glukuronidazy. Enzym ten przekształca estrogeny w ich aktywne formy, dzięki czemu mogą one ponownie wiązać się z receptorem estrogenowym.

Zbiór genów kodujących enzymy metabolizujące estrogeny w mikrobiocie jelitowej jest powszechnie znany jako „Estrobolom”. W przypadku dysbiozy jelitowej może dochodzić do zwiększonego wydzielania β-glukuronidazy przez drobnoustroje, co niesie ze sobą zwiększenie ogólnej puli estrogenów.

Aktywny estrogen w jelitach może być następnie transportowany naczyniami krwionośnymi do różnych tkanek organizmu. Obecnie podejrzewa się, że mikrobiota jelitowa pacjentek z endometriozą wykazuje większą liczebność bakterii wytwarzających β-glukuronidazę.

>> Dowiedz się więcej: Mikrobiota jelitowa – estrobolom i zaburzenia hormonalne u kobiet

Mikrobiota jelitowa w endometriozie

Analiza genomu drobnoustrojów ujawniła, że kilka rodzajów bakterii wchodzących w skład mikrobioty jelitowej, w tym Bacteroides, Bifidobacterium, Escherichia coli i Lactobacillus, może wytwarzać β-glukuronidazę.

Co ciekawe, badania wykazały znaczny wzrost liczebności Escherichia coli w stolcu pacjentek z endometriozą. Odkrycia te sugerują, że mikrobiota jelitowa może przyczyniać się do podwyższonego stężenia estrogenów, tworząc środowisko sprzyjające postępowi endometriozy.

Dodatkowo konsekwencje związane z dysbiozą i zaburzonym stosunkiem Firmicutes/Bacteroidetes mogą również skutkować rozregulowaniem metabolizmu estrogenów, ponieważ drobnoustroje w tych gromadach posiadają geny związane z glukuronidazą. Do najliczniejszych typów bakterii w stolcu pacjentek z endometriozą zaliczają się Firmicutes, Bacteroidetes i Proteobacteria, wszystkie z częstością występowania >90%.

Analizując liczebność poszczególnych rodzajów bakterii w stolcu pacjentek chorujących na endometriozę, wykazano, że rodzaje Sneathia, Barnesiella i Gardnerella były znacząco zmniejszone.

Analiza konkretnych taksonów wykazała, że liczebność Clostridia Clostridiales, Lachnospiraceae Ruminococcus, Clostridiales Lachnospiraceae i Ruminococcaceae Ruminococcus była znacząco niższa, podczas gdy Eggerthella lenta i Eubacterium dolichum wykazywały podwyższoną liczebność w stolcu pacjentek z endometriozą w porównaniu z grupą kontrolną.

Badania przeprowadzone przez Svenssona i wsp. wykazały, że mikrobiota jelitowa pacjentek z endometriozą wykazywała mniejsze zróżnicowanie w porównaniu z kobietami zdrowymi z grupy kontrolnej.

Endometrioza – objawy jelitowe

Wśród kobiet z histologicznie potwierdzoną endometriozą aż 90% zgłaszało objawy ze strony przewodu pokarmowego. Najczęściej zgłaszanym objawem były wzdęcia, które dotyczyły 83% chorych. Co ciekawe, tylko niewielki odsetek kobiet z objawami żołądkowo-jelitowymi miał endometriozę jelit. To dowodzi, że objawy gastroenterologiczne w endometriozie nie zależą wyłącznie od nacieku endometrialnego jelit.

endometrioza jelit objawy infografika
Częstość występowania różnych objawów u pacjentek z endometriozą

Częstość występowania endometriozy jelit wynosi 3-37% wszystkich kobiet dotkniętych tą chorobą. Najczęstszą lokalizacją jest:

  • odbytnica i esica (70-93%),
  • okolica krętniczo-kątnicza,
  • wyrostek robaczkowy,
  • inne odcinki okrężnicy i jelita cienkiego.

Endometrioza jelit zwykle jest bezobjawowa. Często zostaje rozpoznana dopiero po zabiegach operacyjnych wykonanych z innych wskazań. Objawy, jeżeli występują, często są niespecyficzne. Niemniej należy pamiętać, że czasem naciek endometrialny na jelita może być powodem  ostrych bólów brzucha, których przyczyną jest niedrożność przewodu pokarmowego.

Endometrioza jelit – trudności diagnostyczne

Współwystępowanie objawów żołądkowo-jelitowych u pacjentek chorych na endometriozę, nawet bez zajęcia jelit, ma swoje implikacje w dwóch obszarach. Po pierwsze, zwiększa ryzyko błędnej diagnozy lub zjawiska nakładania się chorób, takich jak zespół jelita nadwrażliwego (IBS) lub nieswoistej choroby zapalnej jelit (IBD). Po drugie, jest to pośredni dowód współistniejących w endometriozie zaburzeń mikrobioty jelitowej, których głównym objawem mogą być właśnie wzdęcia.

Objawy żołądkowo-jelitowe w endometriozie

Warto zwrócić uwagę na inne, poza wzdęciami, objawy żołądkowo-jelitowe, które często zgłaszają kobiety z endometriozą. Należą do nich:

  • zaparcia,
  • nudności,
  • wymioty,
  • biegunka.

Należy podkreślić, że u większości pacjentek przed ostatecznym rozpoznaniem wyżej wymienione objawy żołądkowo-jelitowe trwają długo (powyżej 5 lat). Pacjentki te, w 21% przypadków, były wcześniej diagnozowane i leczone w kierunku zespołu jelita nadwrażliwego.

Endometrioza jelit – leczenie

Czy leczenie endometriozy poprzez zabieg laparoskopowy zmniejsza objawy gastroenterologiczne? Przeprowadzone badania zdają się potwierdzać tę tezę. Istotną poprawę w zakresie objawów żołądkowo-jelitowych zgłosiło 72,6% chorych po sześciu miesiącach i 52,1% po 12 miesiącach od zabiegu.

Podsumowanie

Endometrioza jest częstą chorobą ginekologiczną, której objawy – nie zawsze specyficzne i zazwyczaj obejmujące przewód pokarmowy – powodują, że rozpoznanie i leczenie bywa opóźnione. Przedstawione powyżej argumenty przemawiają za istnieniem interakcji pomiędzy endometriozą a dysbiozą jelitową, a poznanie tych zależności może przyczynić się do poprawy diagnostyki i leczenia tej choroby.


Piśmiennictwo

1. Zizolfi B, Foreste V, Gallo A, i wsp.  Endometriosis and dysbiosis: State of art. Front Endocrinol (Lausanne). 2023 Feb 20;14:1140774. 

2. Practice Committee of the American Society for Reproductive Medicine . Endometriosis and infertility. Fertil Steril (2004) 81(5):1441–6.

3. Machairiotis N, Stylianaki A, Dryllis G, i wsp. Extrapelvic endometriosis: A rare entity or an under diagnosed condition? Diagn Pathol (2013) 8(1):194.

4. Yovich J.L., Rowlands P.K., Lingham S., Sillender M., Srinivasan S. Pathogenesis of Endometriosis: Look No Further than John Sampson. Reprod. Biomed. Online. 2020;40:7–11.

5.Halme J., Hammond M.G., Hulka J.F., Ri wsp. Retrograde Menstruation in Healthy Women and in Patients with Endometriosis. Obstet. Gynecol. 1984;64:151–154

6. Klemmt P.A.B., Carver J.G., Koninckx P. i wsp. Endometrial Cells from Women with Endometriosis Have Increased Adhesion and Proliferative Capacity in Response to Extracellular Matrix Components: Towards a Mechanistic Model for Endometriosis Progression. Hum. Reprod. 2007;22:3139–3147.

7. Garcia-Velasco J.A., Arici A. P-255. Interleukin-8 Stimulates Endometrial Stromal Cell Adhesion to Fibronectin. Hum. Reprod. 1999;14:268.

8.  Laschke M.W., Menger M.D. The Gut Microbiota: A Puppet Master in the Pathogenesis of Endometriosis? Am. J. Obstet. Gynecol. 2016;215:68.e1–68.e4. 

9. Bailey M.T., Coe C.L. Endometriosis Is Associated with an Altered Profile of Intestinal Microflora in Female Rhesus Monkeys. Hum. Reprod. 2002;17:1704–1708. 

10. Ervin SM, L i H, Lim L, i wspGut microbial β-GlucuronidasesReactivate estrogens as components of the estrobolome that reactivate estrogens. J Biol Chem (2019) 294:18586–99.

11. Baker JM, Al-Nakkash L, Herbst-Kralovetz MM. Estrogen–gut microbiome axis: Physiological and clinical implications. Maturitas (2017) 103:45–53. 

12. Huang L, Liu B, Liu Z, i wsp.. Gut Microbiota Exceeds Cervical Microbiota for Early Diagnosis of Endometriosis. Front Cell Infect Microbiol. 2021 Dec 7;11:788836.

13.  Svensson A., Brunkwall L., Roth B., i wsp.  Associations between endometriosis and gut microbiota. Reprod. Sci. 2021;28:2367–2377. 

14. Greene R., Stratton P., Cleary S.D., i wsp. Diagnostic experience among 4,334 women reporting surgically diagnosed endometriosis. Fertil. Steril. 2009;91:32–39.

15. Hu S., Ding Q., Zhang W. i wsp. Gut microbial beta-glucuronidase: A vital regulator in female estrogen metabolism. Gut Microbes. 2023;15:2236749. 

16. Maroun P., Cooper M.J.W., Reid G.D., i wsp. Relevance of gastrointestinal symptoms in endometriosis. Aust. N. Z. J. Obstet. Gynaecol. 2009;49:411–414.

17. Paixão-Barradas F.P., Sousa V., Pereira D., i wsp. Endometriosis and Crohn’s Disease Side by Side: A Case Report. J. Endometr. Pelvic Pain Disord. 2016;8:24–27.

18. . Viganò D., Zara F., Usai P. i wsp. Irritable bowel syndrome and endometriosis: New insights for old diseases. Dig. Liver Dis. 2018;50:213–219. 

19. Xholli A, Cremonini F, Perugi I, i wsp. Gut Microbiota and Endometriosis: Exploring the Relationship and Therapeutic Implications. Pharmaceuticals (Basel). 2023 Dec 7;16(12):1696. 

20. Sánchez Cifuentes Á, Candel Arenas MF, Albarracín Marín-Blázquez A. Intestinal endometriosis. Our experience. Rev Esp Enferm Dig. 2016 Aug;108(8):524-5.

Choroba Duhringa – skórna postać celiakii

Jelita to duży narząd, którego choroby mogą manifestować się na wiele różnych sposobów. Niejednokrotnie wyrazem zaburzeń jelitowych jest skóra. Jedną z takich chorób jest opryszczkowate zapalenie skóry. Skąd bierze się to schorzenie? Jakie wywołuje objawy i jak przebiega? Co jest niezbędne do postawienia rozpoznania? Przeczytaj, a dowiesz się, kiedy podejrzewać chorobę Duhringa.

Spis treści:

  1. Czym jest choroba Duhringa?
  2. Jak objawia się choroba Duhringa?
  3. Choroba Duhringa: diagnostyka
  4. Jakie badania krwi wykonać przy podejrzeniu choroby Duhringa?
  5. Jak leczy się skórną postać celiakii?
  6. Czy nieleczona choroba Duhringa jest niebezpieczna?
  7. Podsumowanie

Czym jest choroba Duhringa?

Opryszczkowate zapalenie skóry, zwane inaczej chorobą Duhringa, jest zapalną chorobą skóry o przewlekłym, nawrotowym przebiegu, z wielopostaciowymi swędzącymi zmianami.

Jest ona skórną manifestacją celiakii (inaczej choroby trzewnej), w której przebiegu dochodzi do nieprawidłowej reakcji układu odpornościowego po spożyciu glutenu – białka zawartego w ziarnach wielu zbóż.

Celiakia pakiet diagnostyczny I etap

Jak objawia się choroba Duhringa?

Obraz kliniczny opryszczkowatego zapalenia skóry jest dość charakterystyczny i obejmuje:

  • swędzącą wysypkę występującą w pobliżu łokci, powierzchni wyprostnej przedramion, kolan i pośladków, w tym w okolicy krzyżowej,
    • wysypka ma charakter polimorficzny i składa się z małych pęcherzy, grudek i otaczającego je rumienia,
  • nadżerki, strupy i przebarwienia pozapalneze względu na intensywny świąd i związane z nim drapanie,
  • nasilenie wysypki jest różne u poszczególnych osób, a zmiany skórne mogą również dotyczyć innych miejsc, takich jak skóra głowy, twarz i górna część pleców.

Zmiany skórne nie zawsze są bardzo nasilone od samego początku,  dlatego należy zwrócić uwagę na występowanie dolegliwości, które można wiązać z celiakią, a są to:

  • u młodszych dzieci: biegunka, zaparcia, utrata apetytu, wzdęcia brzucha i brak prawidłowego rozwoju,
  • u starszych dzieci: biegunka, zaparcia, wzdęcia, bóle brzucha lub utrata masy ciała u dzieci starszych,
  • u dorosłych: może pojawić się zespół złego wchłaniania z przewlekłą biegunką, utratą masy ciała i znacznym osłabieniem.

Jak wygląda osoba z chorobą Duhringa?

Choroba może wystąpić w każdym wieku, od wczesnego dzieciństwa do starości, jednak wyróżnia się dwa szczyty zachorowań: w pierwszych dwóch latach, następnie w drugiej lub trzeciej dekadzie życia.

Na tej podstawie można przedstawić dwóch “modelowych” pacjentów:

  • małe dziecko z licznymi, drobnymi pęcherzykami i/lub krostkami zlokalizowanymi symetrycznie w okolicy łokci, przedramion, kolan i pośladków; w zależności od nasilenia choroby podstawowej dziecko może być niskiego wzrostu i drobnej budowy ciała,
  • młody dorosły z podobnymi objawami, jednak obraz zmian skórnych może być zamazany przez przeczosy powstałe wskutek drapania; mogą być widoczne cechy niedożywienia.

Choroba Duhringa: diagnostyka

Charakterystyczny obraz kliniczny stanowi podstawę do wysunięcia podejrzenia choroby, którą potwierdza się przy pomocy biopsji skóry o prawidłowym wyglądzie, sąsiadującej z wysypką, czyli skóry wokół zmian chorobowych. Uwidocznienie ziarnistych złogów przeciwciał w klasie IgA w obrębie warstw skóry właściwej pozwala na rozpoznanie choroby.

Jakie badania krwi wykonać przy podejrzeniu choroby Duhringa?

Obecność choroby Duhringa stanowi wskazanie do rozszerzenia diagnostyki w kierunku celiakii:

celiakia pakiet diagnostyczny z genetyką

Jak leczy się skórną postać celiakii?

Leczenie składa się z elementu głównego – eliminacji glutenu z diety przez całe życie, która rozpoczyna się tuż po potwierdzeniu rozpoznania. Oprócz tego stosowane są leki, które mają za zadanie złagodzenie przebiegu choroby:

  • większość pacjentów, szczególnie tych z rozległą wysypką i intensywnym świądem, wymaga dodatkowego leczenia dapsonem,
  • gdy ten powoduje poważne skutki uboczne lub jego stosowanie jest przeciwwskazane to należy zastosować inne leki (np. sulfasalazynę lub rytuksymab),
  • miejscowe łagodzenie zmian skórnych można osiągnąć stosując maści sterydowe.

Czy możliwe jest całkowite wyleczenie choroby Duhringa?

Pacjenci przestrzegający ściśle diety bezglutenowej mają doskonałe rokowanie. Dane literaturowe pokazują, że jakość życia tej grupy chorych jest porównywalna z populacją ogólną.

Obecnie nie ma danych medycznych dotyczących powrotu do normalnej diety po osiągnięciu remisji, stąd rozsądne jest, aby wszyscy pacjenci utrzymywali dietę bezglutenową przez całe życie.

Czy nieleczona choroba Duhringa jest niebezpieczna?

Tak, nieleczona choroba Duhringa może powodować poważne powikłania:

  • zespół złego wchłaniania,
  • zaburzenia psychiczne (wygląd skóry, uporczywy świąd),
  • zakażenia skóry,
  • chłoniak przewodu pokarmowego,
  • niedokrwistość złośliwa.

Podsumowanie

Opryszczkowate zapalenie skóry to manifestacja skórna choroby trzewnej – celiakii. W jej przebiegu, wskutek nieprawidłowej reakcji układu odpornościowego na gluten, dochodzi do niszczenia kosmków jelitowych odpowiedzialnych za wchłanianie strawionego pokarmu.

Typowe zmiany skórne to pęcherzyki i grudki zlokalizowane na łokciach, przedramionach, kolanach i pośladkach, ale mogą też wystąpić w innych miejscach. Zmianom towarzyszy uporczywy świąd.

Leczenie to przede wszystkim dieta bezglutenowa, pozwalająca na całkowite ustąpienie zmian skórnych.


Źródła

Antiga E, Caproni M. The diagnosis and treatment of dermatitis herpetiformis. Clin Cosmet Investig Dermatol. 2015 May 13;8:257-65. doi: 10.2147/CCID.S69127. PMID: 25999753; PMCID: PMC4435051.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4435051/

Nguyen CN, Kim SJ. Dermatitis Herpetiformis: An Update on Diagnosis, Disease Monitoring, and Management. Medicina (Kaunas). 2021 Aug 20;57(8):843. doi: 10.3390/medicina57080843. PMID: 34441049; PMCID: PMC8400185.
https://www.mdpi.com/1648-9144/57/8/843

Reunala T, Hervonen K, Salmi T. Dermatitis Herpetiformis: An Update on Diagnosis and Management. Am J Clin Dermatol. 2021 May;22(3):329-338. doi: 10.1007/s40257-020-00584-2. PMID: 33432477; PMCID: PMC8068693.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8068693/

Caio G, Volta U, Sapone A, Leffler DA, De Giorgio R, Catassi C, Fasano A. Celiac disease: a comprehensive current review. BMC Med. 2019 Jul 23;17(1):142. doi: 10.1186/s12916-019-1380-z. PMID: 31331324; PMCID: PMC6647104.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6647104/

Neutrofile (neutrocyty) – czym są? O czym świadczy podwyższony i obniżony poziom?

Neutrofile to komórki, zaliczane do leukocytów, które pełnią istotną rolę w procesach odpornościowych. O jakich schorzeniach może świadczyć obniżenie liczby neutrofili we krwi? Czy wzrost ich liczby wiąże się tylko z infekcjami bakteryjnymi? Dowiedz się więcej na temat neutrocytów.

Spis treści:

  1. Neutrofile – co to jest?
  2. Podwyższone lub obniżone neutrocyty we krwi – co oznacza wynik badania?
  3. Poziom neutrofili poniżej normy u dziecka lub podwyższone. Jak zinterpretować wyniki badań?
  4. Obniżone lub podwyższone stężenie neutrocytów w ciąży. Czy jest groźne?
  5. Czy poziom neutrofili można ustabilizować?

Neutrofile – co to jest?

Neutrofile (neutrocyty) to jeden z rodzajów leukocytów, a więc krwinek białych. Komórki te nazywane są również granulocytami obojętnochłonnymi.

Neutrocyty to najliczniejsza populacja leukocytów – komórki te stanowią bowiem aż 50-70% wszystkich krwinek białych. Neutrofile należą do granulocytów, a więc krwinek białych, które cechują się licznymi ziarnistościami w cytoplazmie komórkowej. Oprócz neutrofili do tej grupy zaliczamy również eozynofile i bazofile. Komórki te produkowane są w szpiku kostnym.

W prawidłowych warunkach neutrofile krążą we krwi obwodowej, jednak mogą również wędrować do narządów i tkanek.

>> Przeczytaj też: Bazofile we krwi – jak interpretować wyniki badania?

Za co odpowiadają neutrofile?

Neutrofile odgrywają niezwykle istotną rolę w procesach odpornościowych przebiegających w organizmie człowieka. Neutrocyty odpowiedzialne są między innymi za:

  • proces fagocytozy patogenów – reakcja ta polega na pochłanianiu patogenów lub ich fragmentów oraz ich „unicestwianiu”,
  • unieszkodliwianie patogenów z wykorzystaniem enzymów o działaniu przeciwbakteryjnym przeciwwirusowym i przeciwgrzybiczym,
  • zwalczanie patogenów z wykorzystaniem reaktywnych form tlenu (reakcje wybuchu tlenowego),
  • wiązanie żelaza – w neutrofilach znajduje się białko nazywane laktoferyną, które zdolne jest do wiązania żelaza, a więc mikroelementu, który jest niezbędny do życia niektórym gatunkom bakterii.

    >> To może Cię zainteresować: Żelazo – zapotrzebowanie, źródła w diecie, niedobór i nadmiar

Jakie badanie pozwala zbadać poziom neutrocytów we krwi?

Badaniem, które pozwala na określenie liczby neutrofili we krwi, jest morfologia krwi obwodowej z rozmazem automatycznym. Badanie to jest podstawowym badaniem laboratoryjnym, które pozwala również na ocenę liczby pozostałych rodzajów leukocytów oraz – między innymi – na oznaczenie liczby erytrocytów, leukocytów, płytek krwi, a także stężenia hemoglobiny.

Morfologia jest wykonywana z próbki krwi żylnej i nie wymaga od pacjenta specjalnego przygotowania. Przed udaniem się na badanie najlepiej pozostać na czczo, a poprzedniego dnia zjeść lekką kolację.

Morfologia banerek

>> Przeczytaj też: PDW (wskaźnik anizocytozy płytek krwi) – badanie, podwyższone i obniżone wskaźniki, interpretacja wyników

Podwyższone lub obniżone neutrocyty we krwi – co oznacza wynik badania?

Obniżenie i podwyższenie liczby neutrofili może towarzyszyć wielu jednostkom chorobowym. Samo odchylenie w liczbie neutrofili nie pozwala na ustalenie konkretnego rozpoznania. Badanie to należy interpretować w połączeniu z innymi badaniami laboratoryjnymi lub obrazowymi. Należy wziąć również pod uwagę obraz kliniczny prezentowany przez pacjenta.

Jakiekolwiek odchylenia w morfologii krwi obwodowej powinny być interpretowane w gabinecie lekarskim. W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza rodzinnego lub internisty.

>> Przeczytaj też: Neutropenia – niski poziom neutrofili. Przyczyny, objawy, leczenie

Podwyższone neutrofile. Co wpływa na wzrost stężenia granulocytów obojętnochłonnych?

Podwyższona liczba neutrofili we krwi obwodowej nazywana jest w mianownictwie medycznym neutrofilią. Neutrofilia towarzyszy takim stanom klinicznym jak:

Neutrocyty poniżej normy. Co wpływa na spadek stężenia granulocytów obojętnochłonnych?

Obniżona liczba granulocytów obojętnochłonnych nazywana jest neutropenią. Neutropenia towarzyszy takim sytuacjom klinicznym, jak np.:

  • niedokrwistość aplastyczna (a więc związaną z niewydolnością szpiku kostnego),
  • infekcja wirusowa,
  • włóknienie szpiku,
  • gruźlica,
  • leczenie przeciwnowotworowe (chemioterapia, radioterapia),
  • przyjmowanie niektórych leków, w tym: niektórych leków przeciwpadaczkowych, tyreostatyków, penicyliny, sulfonamidy,
  • niedobór witaminy B12 lub kwasu foliowego,
  • neutropenia autoimmunologiczna,
  • niektóre ostre białaczki.

>> Przeczytaj również: Białaczka (leukemia, rak krwi) – objawy, rodzaje, diagnostyka i leczenie

Poziom neutrofili poniżej normy u dziecka lub podwyższone. Jak zinterpretować wyniki badań?

Zmiany liczby neutrofili u dzieci są najczęściej związane z infekcjami. W przypadku infekcji bakteryjnych obserwuje się typowo wzrost ich liczby, z kolei w trakcie infekcji wirusowych – spadek liczby neutrocytów, a więc neutropenię. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że wszelkie niepokojące objawy i odchylenia w badaniach laboratoryjnych u najmłodszych należy konsultować z lekarzem pediatrą. Uwagę powinno zwrócić przede wszystkim znaczne obniżenie liczby neutrofili i częste infekcje, ale również przewlekłe utrzymywanie się nieprawidłowej liczby neutrocutów w wyniku morfologii krwi obwodowej.

Obniżone lub podwyższone stężenie neutrocytów w ciąży. Czy jest groźne?

Okres ciąży to taki czas, w którym w organizmie kobiety zachodzi wiele zmian. Dotyczy to również funkcjonowania układu immunologicznego. W czasie ciąży obserwuje się wzrost produkcji neutrofili i spadek ich apoptozy – a więc „zaprogramowanej” śmierci.

Jak pokazują doniesienia naukowe, w okresie ciąży neutrocyty wykazują zachowanie określane mianem chemotaksji i przemieszczają się do miejsca, gdzie toczy się stan zapalny. Procesem tym steruje hormon – progesteron. Ma to na celu zapobieganie nadmiernej reakcji immunologicznej przeciwko rozwijającemu się płodowi.

Warto wiedzieć:
Okres ciąży wiąże się ze zwiększeniem tolerancji immunologicznej, co ma na celu zapobieganie odrzucaniu płodu.

Czy poziom neutrofili można ustabilizować?

Ustabilizowanie liczby neutrofili wymaga leczenia choroby podstawowej, która spowodowała wystąpienie tego odchylenia. Neutrofilia i neutropenia nie są schorzeniami samymi w sobie, lecz objawami laboratoryjnymi innych stanów klinicznych. Jeżeli zmiana liczby neutrofili jest związana z infekcją bakteryjną, wirusową lub grzybiczą, to wraz ze zdrowieniem liczba tych komórek będzie wracać do normy.

Neutrofile to komórki należące do krwinek białych, które odgrywają bardzo ważną rolę w obronie organizmu przed patogenami. Ich zdolność do przeprowadzania procesu fagocytozy oraz zawartość związków przeciwdrobnoustrojowych w ziarnistościach sprawia, że są niezbędne do utrzymywania prawidłowej odporności. Oznaczenie liczby neutrofili można wykonać wykorzystując do tego proste badanie, jakim jest morfologia krwi obwodowej. Wszelkie odchylenia dotyczące liczby neutrofili lub innych składowych morfologii powinno się skonsultować z lekarzem.


Bibliografia

  1. A. Szczeklik i inni, Choroby wewnętrzne, PZWL 2018/2019,
  2. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
  3. E. Bańkowski, Biochemia podręcznik dla studentów uczelni medycznych. Wrocław: Elsevir Urban & Partner, 2010,
  4. S. Dockree i inni, White blood cells in pregnancy: reference intervals for before and after delivery, ebioMedicine, Volume 74, December 2021.

Opryszczka na ustach i w nosie – objawy, przyczyny, badania i leczenie opryszczki wargowej

0

Wirus opryszczki jest bardzo powszechny i może się rozwinąć zarówno u kobiet, jak i mężczyzn w każdym wieku. Zazwyczaj zmiany są zlokalizowane na czerwieni wargowej , ale również mogą pojawić się na skórze otaczającej czerwień oraz w obrębie błony śluzowej jamy ustnej. Jak je rozpoznać i skutecznie wyleczyć? Dowiesz się z naszego artykułu.

Spis treści:

  1. Co to jest opryszczka?
  2. Jak wygląda opryszczka w nosie?
  3. Przyczyny opryszczki
  4. Diagnostyka opryszczki 
  5. Leczenie opryszczki na twarzy

Co to jest opryszczka?

Opryszczka wargowa to schorzenie wirusowe, które pojawia się zazwyczaj w okolicy czerwieni wargowej, choć może pojawić się również w obrębie innych obszarów ciała, a także na śluzówkach. Do pierwszego kontaktu z wirusem opryszczki dochodzi najczęściej u dzieci.  Opryszczka wargowa to choroba zakaźna, która bardzo łatwo przenosi się przez kontakt bezpośredni. Nie zawsze jednak od razu manifestuje się na skórze. Przez wiele lat może pozostawać w postaci utajonej. Ma charakter nawrotowy, co oznacza, że u niektórych osób może pojawić się wielokrotnie.

Jak wygląda opryszczka w nosie?

Opryszczka w obrębie błony śluzowej nosa powoduje duży dyskomfort. Zazwyczaj towarzyszy jej obrzęk, który w zaawansowanych postaciach może prowadzić do trudności z oddychaniem. Przypadłości tej towarzyszy również swędzenie, pieczenie i mrowienie. Podobnie, jak w przypadku opryszczki wargowej, pojawiają się pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Po kilku dniach pękają, na ich miejscu powstają nadżerki, a następnie strupy. Z łatwością można je rozdrapać podczas wydmuchiwania nosa czy pocierania go palcem, co wydłuża proces gojenia. W ten sposób można również przenieść opryszczkę na kolejne części ciała lub na inne osoby.

Opryszczka wargowa wygląda podobnie, jak zmiany zlokalizowane w nosie. Dla wielu osób stanowi ona problem natury estetycznej. Częste dotykanie zmiany czy naruszanie jej podczas jedzenia czy mycia twarzy może skutkować przeniesieniem jej, nadkażeniem bakteryjnym i wydłużeniem procesu leczenia. Zarówno opryszczka na ustach, jak i w nosie trwa ok. 2 tygodni i zazwyczaj zanika samoistnie.

Przyczyny opryszczki

Za pojawienie się opryszczki na czerwieni wargowej odpowiedzialny jest w większości przypadków wirus HSV-1 (Herpes simplex virus). Szacuje się, że ponad 90% populacji jest jego nosicielami, co oznacza, że pod wpływem określonych bodźców mogą wystąpić opisywane zmiany na wargach czy w nosie. Najczęściej opryszczka na ustach pojawia się w wyniku osłabienia odporności, czyli:

  • po chorobie,
  • z przemęczenia,
  • w sytuacjach stresowych,
  • podczas miesiączki,
  • pod wpływem promieniowania ultrafioletowego,
  • w przypadku przyjmowania leków obniżających odporność (immunosupresyjnych).

Przyczyny opryszczki wargowej

Usta są miejscem bardzo narażonym na pojawienie się opryszczki. Poza obniżeniem odporności może być ona wynikiem urazu, np. podczas jedzenia, ekspozycji na promienie słoneczne czy stosowania pomadki innej osoby, która jest nosicielem wirusa. Wystarczy lekkie przeziębienie, zmęczenie czy intensywny okres w pracy, aby na ustach pojawiły się swędzące pęcherzyki z płynem.

Opryszczką na ustach można się zarazić nie tylko podczas pocałunków, ale również korzystając z przedmiotów należących do innych osób, jak ręcznik, kosmetyki, szczoteczka do zębów, sztućce czy pościel.

Opryszczka na nosie – przyczyny 

Opryszczka w nosie może pojawić się, kiedy organizm jest osłabiony i bardziej narażony na różne czynniki wyzwalające. Zakażenie wirusem HSV może rozwinąć się również podczas innych zakażeń, np. COVID-19.

Warto prawidłowo odróżnić opryszczkę w nosie od innych przypadłości, które mogą mieć podobny przebieg. Podczas kataru w jamie nosowej również mogą pojawiać rany i strupy, wynikające z częstego wydmuchiwania i wycierania nosa i związanego z tymi czynnościami podrażnienia śluzówki nosa.

Czasami opryszczka wymaga różnicowania z innymi schorzeniami. Podobne zmiany na skórze lub w obrębie śluzówek mogą również świadczyć o:

  • półpaścu,
  • liszajcu pęcherzowym,
  • postaci śluzówkowej pęcherzycy zwykłej,
  • aftach,
  • zespole Stevensa-Johnsona.

W celu rozwiania wątpliwości, wskazana jest konsultacja z lekarzem.

Diagnostyka opryszczki

W diagnostyce opryszczki niezbędny jest wnikliwy wywiad i badanie lekarskie. Rozpoznanie stawia się typowo na podstawie obrazu klinicznego. W przypadku wątpliwości, rozwiązaniem mogą być dodatkowe badania różnicowe, takie jak badanie mikroskopowe, serologiczne, wykrywanie materiału genetycznego wirusa czy jego izolacja. W przypadku wątpliwości diagnostycznych, gdy zmiany skórne zlokalizowane są w nietypowych lokalizacjach konieczne może być pobranie wycinka do badania histopatologicznego lub immunopatologicznego. Jest to niezbędne na przykład w przypadku podejrzenia pęcherzycy.

Warto pamiętać, że opryszczka ma wpływ na wyniki badań krwi. Może zaburzyć morfologię krwi, a także CRP i OB., których stężenie może być wyższe podczas aktywnego stanu zapalnego w organizmie. Chcąc wykonać badania należy odczekać przynajmniej tydzień po ustaniu wszelkich dolegliwości związanych z opryszczką.

Morfologia krwi obwodowej

Leczenie opryszczki na twarzy

Leczenie opryszczki na ustach jest ustalane przez lekarza. Zazwyczaj polega ono na połączeniu doustnego leku przeciwwirusowego z leczeniem miejscowym. Leki miejscowe łagodzą ból i przyspieszają gojenie się zmian. Warto również zadbać o odporność organizmu. Opryszczka na ustach w okresie ciąży może być leczona bezpiecznymi lekami przeciwwirusowymi, które hamują namnażanie się patogenu, zmniejszają objawy i jednocześnie nie zagrażają płodowi.

Zmiany na ustach czy w nosie o niewielkim nasileniu można leczyć samodzielnie, wykorzystując preparaty do stosowania miejscowego, jak maści, kremy czy plasterki. Popularnym środkiem jest pasta cynkowa, która ma działanie wysuszające. Aby nie przenosić zmian na inne partie należy zadbać o higienę rąk i unikać dotykania zakażonych miejsc.

Opryszczka może powodować dyskomfort, a także stanowić problem natury estetycznej. Jeśli pojawia się często warto udać się do lekarza i wykonać niezbędne badania. Po ocenie stanu klinicznego pacjenta, lekarz zaproponuje odpowiednie postępowanie diagnostyczno-lecznicze.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. A.Lesiak, J. Narbutt, Kompleksowe leczenie opryszczki wargowej, „Forum Dermatologicum” 2017, t. 3, nr 4, s. 147–151.
  2. A.Karowicz-Bilińska, E. Kurowska, E. Nowak-Markwitz i wsp., Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego dotyczące postępowania w przypadku zakażenia wirusem HSV w położnictwie, „Ginekologia Polska” 2015, nr 86, s. 715–717.
  3. E. Biało-Wójcicka, S. Majewski, K. Łoza, Zakażenie wirusem opryszczki pospolitej – badanie ankietowe dotyczące wiedzy na temat infekcji wirusem opryszczki wśród osób w wieku 18–35 lat, „Przegląd Dermatologiczny” 2015, nr 102, s. 8–13.

Rak jąder i prostaty – wczesne wykrywanie oraz profilaktyka nowotworów męskich narządów płciowych

0

Nowotwory jądra i prostaty stanowią znaczący odsetek wszystkich zachorowań na raka w populacji męskiej. W kontekście skutecznego radzenia sobie z konsekwencjami tych schorzeń kluczową rolę odgrywa wczesna diagnostyka, która wydatnie zwiększa szanse na całkowite wyleczenie. Przeczytaj nasz artykuł i zapoznaj się z najważniejszymi badaniami przesiewowymi oraz dowiedz się, jak ważna jest profilaktyka w odniesieniu do raka jąder i gruczołu krokowego.

Spis treści:

  1. Rak prostaty. Jakie daje objawy i kiedy udać się do specjalisty?
  2. Rak jąder: jakie objawy powinny Cię zaniepokoić?
  3. Rak jądra i prostaty. Czy można im zapobiec?
  4. Nowotwory męskich narządów płciowych – jak zadbać o swoje zdrowie?

Rak prostaty. Jakie daje objawy i kiedy udać się do specjalisty?

Początkowe objawy raka prostaty mają niespecyficzny charakter, przez co na wczesnym etapie choroby ich podłoże może zostać błędnie zinterpretowane. Tego typu symptomy najczęściej pojawiają się po 50 roku życia i obejmują między innymi:

  • zaburzenia oddawania moczu – uczucie niepełnych wypróżnień i zwiększenie ich częstotliwości, wydłużenie czasu mikcji, osłabienie strumienia moczu, nykturię (częstomocz nocny), a także pojawienie się krwiomoczu oraz problemów z kontrolowaniem wypróżnień,
  • zaburzenia seksualne – problemy z erekcją,
  • dolegliwości bólowe – najczęściej w okolicy podbrzusza, miednicy, krocza oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Należy pamiętać o tym, że obecność niepokojących objawów z powyższej listy powinna skłonić do niezwłocznej wizyty u specjalisty z zakresu urologii. Aspekt ten jest niezwykle ważny, ponieważ część symptomów charakterystycznych dla raka prostaty jest zbliżonych do tych, które występują w przebiegu przerostu gruczołu krokowego. Może to zatem skutkować opóźnieniem postawienia właściwego rozpoznania choroby, a tym samym zmniejszyć szansę na wdrożenie skutecznego, celowanego sposobu leczenia.

Nowotwory prostaty – wczesne wykrywanie

Nowotwory prostaty mogą w początkowej fazie przebiegać w sposób bezobjawowy, dlatego podstawą wczesnej diagnostyki są badania laboratoryjne. W przypadku tej choroby najistotniejszą klinicznie procedurą jest badanie tPSA, czyli określenie całkowitego poziomu PSA (glikoproteiny będącej markerem przerostu i nowotworzenia komórek prostaty).

Badanie PSA całkowitego

Warto jednak pamiętać o tym, że wyniki badania należy w każdym przypadku skonsultować z lekarzem specjalistą urologii. Uzyskanie trafnej diagnozy wymaga bowiem porównania wartości określonych parametrów z wnioskami, jakie płyną z przeprowadzonego przez specjalistę badania fizykalnego.

W celach przesiewowych należy również regularnie wykonywać badanie per rectum. Prostata zlokalizowana jest tuż pod pęcherzem moczowym, dlatego najprostszym sposobem zbadania jej powierzchni tylnej i tylno-bocznej jest ocena poprzez dostęp odbytniczy. To właśnie w obrębie tych części narządu najczęściej pojawiają się bowiem zmiany o charakterze guzków. Badanie per rectum jest szybkie i bezbolesne oraz dostarcza bezcennych informacji w kontekście diagnostycznym.

Badanie PSA wolnego

Mężczyźni po 50. roku życia (lub po 40. roku życia, w przypadku obciążonego wywiadu rodzinnego) powinni wykonywać badanie tPSA cyklicznie (np. raz w roku), natomiast badanie per rectum co najmniej raz na 12 miesięcy.

Rak jąder: jakie objawy powinny Cię zaniepokoić?

Znacznie młodszej części populacji dotyczy występowanie raka jądra – choroba ta dotyka bowiem najczęściej mężczyzn w przedziale wiekowym od 14 do 35 roku życia. Objawy kliniczne obejmują wówczas najczęściej:

  • powiększenie jądra (również bezbolesne),
  • pojawienie się w uczucia ciężaru w mosznie,
  • zmianę kształtu, konsystencji oraz struktury w obrębie jądra,
  • uczucie bólu i dyskomfortu w okolicy narządów płciowych.

Nie każda zmiana o charakterze wypukłości oznacza raka jądra, ponieważ pojawienie się masy w tej okolicy może być także spowodowane stanem zapalnym (np. jądra lub najądrza), skrętem jądra lub łagodnymi zmianami w postaci guzków i torbieli.

>> Sprawdź także: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Rak jąder – ocena laboratoryjna i samobadanie jąder

W kontekście wczesnego wykrywania raka jąder najwięcej informacji dostarczają wyniki dwóch parametrów – AFP (alfa-fetoproteiny) oraz beta-HCG (podjednostki beta gonadotropiny kosmówkowej). Zarówno oznaczanie stężenia AFP, jak i badanie beta-HCG, są powszechnie wykorzystywanymi w praktyce sposobami różnicowania oraz monitorowania raka jąder u mężczyzn.

Każdy mężczyzna powinien regularnie wykonywać także samodzielne badanie jąder. Cyklicznie przeprowadzana ocena tego typu daje bowiem największe szanse na wykrycie zmian. Ta prosta procedura sprowadza się do oceny wizualnej worka mosznowego oraz palpacyjnego wykrycia potencjalnych zgrubień i guzków w obrębie jądra. Całość nie zajmuje więcej niż kilka minut, a jednocześnie pozwala na zwiększenie własnych szans w walce z nowotworem poprzez wczesne rozpoznanie choroby.

Rak jądra i prostaty. Czy można im zapobiec?

Zapobieganie chorobom nowotworowym to jedno z największych wyzwań współczesnej medycyny. Nawet rygorystyczne przestrzeganie zasad zdrowego trybu życia nie daje pełnej gwarancji na uniknięcie tych schorzeń w przyszłości. Badania wykazują jednak, że obniżenie ryzyka zachorowania i zmniejszenie prawdopodobieństwa zgonu w ich przebiegu jest możliwe do uzyskania poprzez:

  • regularną aktywność fizyczną i unikanie siedzącego trybu życia,
  • rzucenie palenia,
  • ograniczenie lub całkowitą rezygnację ze spożywania alkoholu,
  • stosowanie zdrowej diety, która jest oparta na tłuszczach nienasyconych, warzywach i owocach (w szczególności pomidorach), zbożach oraz rybach,
  • redukcję nadmiernej masy ciała.

>> Przeczytaj także: Andropauza – męskie przekwitanie

Nowotwory męskich narządów płciowych – jak zadbać o swoje zdrowie?

Regularne  przeprowadzanie badań przesiewowych – zarówno laboratoryjnych, jak i fizykalnych (np. samodzielne badanie jąder, badanie per rectum) ma kluczowe znaczenie w kontekście chorób nowotworowych męskich narządów płciowych. Zarówno w przypadku raka jądra, jak i nowotworu prostaty, działania umożliwiające wczesne wykrycie chorobypozwalają uzyskać wysokie wskaźniki przeżyć 5-letnich (67%, rak prostaty) oraz całkowitych wyleczeń (około 90%, rak jądra).Pamiętaj o zatem, aby:

  • regularnie wykonywać badania kluczowe dla rozpoznawania raka jąder i prostaty,
  • decydować się na wizyty u lekarzy specjalistów w przypadku pojawienia się niepokojących objawów,
  • wykonywać zlecone przez lekarzy badania,
  • przestrzegać zasad obniżające ryzyko zachorowania.

Warto również zadbać o przeprowadzanie cyklicznych, kompleksowych badań diagnostycznych, takich jak np. badanie ogólne moczu, morfologia krwi, profil lipidowy, próby wątrobowe oraz ocena laboratoryjna stężenia kreatyniny, glukozy i kwasu moczowego we krwi.

Takie postępowanie jest w połączeniu ze zdrowym trybem życia najskuteczniejszym orężem w walce z nowotworami męskich narządów. Badaj zatem swoje jądra przez całe życie, kontroluj stan swojej prostaty raz w roku po wejściu w szóstą dekadę życia i pamiętaj, że w starciu z nowotworem nie jesteś na straconej pozycji.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://pacjent.gov.pl/aktualnosc/meska-sprawa-profilaktyka-raka-prostaty-i-jader (dostęp: 07.09.2024).
  2. Perdana NR, Mochtar CA, Umbas R, Hamid ARA. The Risk Factors of Prostate Cancer and Its Prevention: A Literature Review. Acta Medica Indonesiana [Internet]. 2016 Jul 1;48(3):228–38.
  3. Wprost o prostacie. Co należy zmienić w systemie opieki nad chorymi z nowotworem gruczołu krokowego w Polsce. Wielgus M, Karasek J, Okulicz-Kozaryn N, Wiśniewski W, Pączka A. Federacja Przedsiębiorców Polskich. Warszawa. 2023.
  4. Bergengren O, Pekala KR, Matsoukas K, Fainberg J, Mungovan SF, Bratt O, et al. 2022 Update on Prostate Cancer Epidemiology and Risk Factors—A Systematic Review. European Urology. 2023 May 1;84(2).
  5. https://planujedlugiezycie.pl/aktualnosci/nowotwor-jadra-meska-sprawa/ (dostęp: 07.09.2024).

Nowotwór jądra: objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

0

Nowotwór jądra to jeden z najczęściej diagnozowanych nowotworów u mężczyzn w wieku od 15 do 40 lat. Stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia, zwłaszcza gdy zostanie zdiagnozowany zbyt późno. Natomiast jego wczesne wykrycie znacząco zwiększa szansę na całkowite wyleczenie. Dlatego bardzo ważne jest podejmowanie działań profilaktycznych. Dowiedz się, jak rozpoznać nowotwór jądra.

Spis treści:

  1. Nowotwór jądra – co to za choroba?
  2. Przyczyny nowotworu jądra
  3. Objawy nowotworu jądra
  4. Nowotwór jądra – jakie badania wykonać?
  5. Nowotwór jądra – leczenie
  6. Profilaktyka nowotworu jądra

Nowotwór jądra – co to za choroba?

Nowotwór jądra to nowotwór złośliwy rozwijający się w tkankach jądra – męskiego narządu rozrodczego odpowiedzialnego za produkcję plemników i hormonów płciowych. W większości przypadków rozwija się w jednym jądrze, ale zdarza się także, że proces nowotworowy obejmuje oba jądra jednocześnie (1–3% zachorowań).

Liczba przypadków nowotworu jądra stale rośnie. Najczęściej chorują mężczyźni między 15. a 40. rokiem życia [2]. Natomiast szczyt zachorowalności przypada między 25. a 30. rokiem życia.

Histologicznie wyróżnia się 2 główne grupy nowotworów jądra:

  • guzy germinalne,
  • guzy gonadalne.

Ponad 95% stanowią guzy germinalne. Dzieli się je na nasieniaki i nienasieniaki.

Jak wygląda nowotwór jądra?

Nowotwór jądra zazwyczaj przybiera postać bezbolesnego zgrubienia lub guzka w jądrze. Często jest on niewielki, ale z czasem może się powiększać. Niekiedy występuje także obrzęk moszny. Przez długi czas nowotwór jądra może być trudny do zauważenia, dlatego mężczyźni powinni przykładać ogromną wagę do regularnego samobadania jąder.

Przyczyny nowotworu jądra

Przyczyny nowotworu jądra nie są w pełni poznane. Do czynników mogących zwiększać ryzyko jego rozwoju zalicza się głównie:

  • wnętrostwo (niezstąpienie jąder do moszny),
  • nowotwór jądra u krewnych I stopnia (szczególnie brata),
  • wcześniejsze zachorowanie na nowotwór jądra,
  • dysgenezja gonad (nieprawidłowe wykształcenie się gruczołów rozrodczych),
  • zespół Klinefeltera,
  • niepłodność,
  • zakażenie wirusem HIV.

Na podstawie badań dużych grup pacjentów ustalono, że urazy nie zwiększają ryzyka nowotworu jądra.

Objawy nowotworu jądra

Objawy nowotworu jądra to m.in.:

  • niebolesny guzek lub zgrubienie wyczuwalne palpacyjnie,
  • zmiana wielkości jądra,
  • stwardnienie moszny,
  • obrzęk moszny,
  • uczucie ciężkości w mosznie.

Zdarza się, że pierwszymi objawami nowotworu jądra są dolegliwości związane z przerzutami. Mogą to być m.in. krwioplucie, bóle pleców, bóle brzucha, powiększone węzły chłonne. Niekiedy dochodzi do obustronnego powiększenia piersi.

Warto wiedzieć
Przerzuty nowotworu jądra najczęściej szerzą się spływem chłonki. Występują w węzłach chłonnych, płucu, wątrobie i kościach.

Nowotwór jądra – jakie badania wykonać?

Diagnostyka nowotworu jądra rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu lekarskiego i badania przedmiotowego. Pacjent zwykle jest kierowany na USG jąder, a niekiedy także na inne badania obrazowe (np. rezonans magnetyczny). W celu postawienia ostatecznego rozpoznania przeprowadza się biopsję, którą wykonuje się po chirurgicznym usunięciu jądra.

Badania krwi w diagnostyce nowotworu jądra to przede wszystkim markery nowotworowe. Zalecane jest oznaczenie podjednostki beta gonadotropiny kosmówkowej (beta-HCG), alfa-fetoproteiny (AFP) oraz dehydrogenazy mleczanowej (LDH).

pakiet markery nowotworowe mężczyzna

Nowotwór jądra – leczenie

Podstawą leczenia nowotworu jądra jest chirurgiczne usunięcie jądra wraz z powrózkiem nasiennym (orchidektomia). Dotyczy to chorych we wszystkich stadiach zaawansowania nowotworu.

W zależności od stopnia zaawansowania choroby, rodzaju guza i stanu chorego terapię uzupełnia się o chemioterapię i/lub radioterapię. Każdy pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarza. Należy mieć świadomość, że w każdym momencie guz może pojawić się również w drugim jądrze.

Czy nowotwór jądra jest wyleczalny?

Nowotwór jądra może być w pełni wyleczalny – szczególnie gdy zostanie wykryty na bardzo wczesnym etapie. W przypadku nowotworów germinalnych odsetek wyleczeń wynosi niemal 100% (w I stopniu zaawansowania choroby). Natomiast gorsze jest rokowanie w nienasieniakowych nowotworach jądra. Odsetek 5-letnich przeżyć wynosi około 50%.

Profilaktyka nowotworu jądra

Profilaktyka obejmuje przede wszystkim regularne samobadanie jąder. Pozwala ono na wczesne wykrycie guzów na jądrze. Zalecane jest, aby wykonywać je raz w miesiącu – najlepiej po ciepłej kąpieli, gdy skóra moszny jest rozluźniona. Podczas badania należy zwrócić uwagę na wszelkie zgrubienia, guzki czy zmiany w konsystencji i wielkości jąder.

Ponadto wskazane są regularne wizyty u urologa (zwłaszcza u mężczyzn obciążonych czynnikami ryzyka) oraz badanie jąder przez lekarza raz na 3 lata. W ramach profilaktyki należy także prowadzić zdrowy styl życia, który obejmuje m.in. dobrze zbilansowaną dietę, regularną aktywność fizyczną oraz rezygnację z używek.

Warto wiedzieć
Na całym świecie miesiącem świadomości i profilaktyki nowotworu jądra jest listopad. W Polsce co roku organizowana jest akcja „Mosznowładcy”. Jej organizatorzy uczą mężczyzn samobadania jąder, edukują na temat niepokojących objawów, a także przeprowadzają bezpłatne badania USG w mobilnych gabinetach.

Nowotwór jądra to poważna, ale w wielu przypadkach całkowicie wyleczalna choroba – zwłaszcza gdy zostanie wykryta na wczesnym etapie. Regularne samobadanie oraz znajomość niepokojących objawów mogą uratować życie. Dolegliwości, takie jak wyczuwalny guzek lub zgrubienie w jądrze, obrzęk moszny, stwardnienie moszny oraz zmiana wielkości jądra powinny być zawsze skonsultowane z lekarzem.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. M. Rabijewski, Nowotwory jąder, Wielka Interna. Endokrynologia, red. W. Zgliczyński, Medical Tribune Polska 2011
  2. T. Sarosiek i in., Nasieniak z przerzutem zaotrzewnowym o innej komponencie guza – opis przypadku, Review of MedicalPractice 2023, vol. XXIX, nr 3, s. 57–62
  3. A. Sugajska i in., Ryzyko wystąpienia raka jądra w świadomości młodych mężczyzn, Biuletyn Polskiego Towarzystwa Onkologicznego NOWOTWORY 2020, t. 5, nr 6, s. 321–326
  4. Krajowy Rejestr Nowotworów, Nowotwór jądra
  5. A. Witkoś i in., Chemioterapia radykalna raka jądra w stadium masywnego rozsiewu u 24-letniego chorego z towarzyszącą ostrą niewydolnością nerek i kacheksją nowotworową — opis przypadku, Onkologia w Praktyce Klinicznej – Edukacja 2017, t. 3, nr 3

Badanie RBC (liczby erytrocytów) – po co się je wykonuje? Interpretacja wyników    


W ramach morfologii krwi jednym z kluczowych parametrów jest RBC (Red Blood Cells), czyli liczba erytrocytów. Erytrocyty, zwane także czerwonymi krwinkami, odgrywają kluczową rolę w transporcie tlenu z płuc do tkanek oraz dwutlenku węgla z tkanek do płuc. Monitorowanie ich liczby pomaga wykrywać wiele chorób, od anemii po zaburzenia związane z układem krążenia. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej badaniu RBC – po co się je wykonuje, kiedy warto je przeprowadzić oraz jak interpretować jego wyniki.

Spis treści:

  1. Czym są erytrocyty?
  2. RBC – co to za badanie krwi?
  3. Kiedy wykonać badanie RBC?
  4. Wynik RBC – co oznacza?

Czym są erytrocyty?

Erytrocyty to najliczniejsze komórki krwi, które pełnią niezwykle istotną funkcję w organizmie. Ich głównym zadaniem jest transportowanie tlenu z płuc do wszystkich tkanek organizmu oraz przenoszenie dwutlenku węgla z tkanek do płuc, skąd jest wydalany z organizmu. Zbudowane są głównie z hemoglobiny, białka odpowiedzialnego za wiązanie cząsteczek tlenu. Erytrocyty mają charakterystyczny, dwuwklęsły kształt, co zwiększa ich powierzchnię i ułatwia wymianę gazów.

Wytwarzanie erytrocytów odbywa się w szpiku kostnym, a proces ten nazywany jest erytropoezą. Erytrocyty żyją przeciętnie około 120 dni, po czym są usuwane przez wątrobę i śledzionę. Optymalna liczba erytrocytów jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu – zbyt mała ich ilość prowadzi do niedotlenienia, a nadmiar może wskazywać na poważne zaburzenia krążenia.

Czy wiesz że?
Erytrocyty są niezwykle elastyczne, co pozwala im przeciskać się przez bardzo wąskie naczynia włosowate, które są mniejsze niż one same. Mogą zmieniać swój kształt, by dopasować się do tych naczyń, a następnie wrócić do pierwotnej formy.

RBC – co to za badanie krwi?

Badanie RBC to oznaczenie liczby czerwonych krwinek we krwi. Jest jednym z podstawowych parametrów morfologii krwi. Liczba erytrocytów mierzona jest w milionach komórek na mikrolitr (μL) krwi. Zakres norm dla tego parametru zależy od wieku, płci i stanu fizjologicznego pacjenta.

Morfologia banerek

Wykonanie badania RBC daje pełny obraz liczby czerwonych krwinek, ale jego wyniki powinny być analizowane wraz z parametrami takimi jak hemoglobina (HGB) i hematokryt (HCT).

>> Przeczytaj także: Morfologia krwi – badanie, które może uratować życie!

Kiedy wykonać badanie RBC?

Badanie RBC jest często zlecane przez lekarzy jako część rutynowej morfologii krwi lub w przypadku podejrzenia zaburzeń związanych z erytrocytami. Wskazania do wykonania tego badania mogą obejmować:

  • Objawy anemii, takie jak chroniczne zmęczenie, osłabienie, bladość skóry, zawroty głowy, duszność czy przyspieszona akcja serca.
  • Zaburzenia układu krążenia – nagłe spadki ciśnienia, omdlenia, czy przewlekłe choroby sercowo-naczyniowe.
  • Kontrola stanu zdrowia w trakcie leczenia chorób przewlekłych, takich jak niewydolność nerek, choroby płuc czy cukrzyca.
  • Podejrzenie krwawienia wewnętrznego – np. po urazach, zabiegach chirurgicznych lub w wyniku chorób przewodu pokarmowego.
  • Monitorowanie w trakcie terapii – zwłaszcza w przypadku pacjentów poddawanych leczeniu, które może wpływać na erytropoezę, np. chemioterapii lub radioterapii.

>>>Przeczytaj też: MCHC w morfologii krwi. Co to za wskaźnik, co oznacza niski lub podwyższony poziom?

Wynik RBC – co oznacza?

Interpretacja wyników badania RBC zależy od tego, czy liczba erytrocytów mieści się w normie, czy też jest podwyższona bądź obniżona. Wartości w normie oznaczają prawidłową produkcję erytrocytów i zazwyczaj świadczą o dobrym stanie zdrowia.

Podwyższone RBC – o czym świadczy?

Podwyższony poziom erytrocytów we krwi, zwany erytrocytozą lub policytemią, może być wynikiem różnych stanów. Może to być odpowiedź organizmu na zwiększone zapotrzebowanie na tlen, np. w przypadku przebywania na dużych wysokościach lub podczas długotrwałego wysiłku fizycznego. Jednak w niektórych przypadkach może świadczyć o poważniejszych problemach zdrowotnych, takich jak:

  • Czerwienica prawdziwa (policytemia vera) – nowotworowe schorzenie szpiku kostnego, które prowadzi do nadprodukcji erytrocytów.
  • Przewlekłe choroby płuc – np. POChP, gdzie organizm kompensuje zmniejszoną zdolność wymiany gazowej zwiększoną produkcją erytrocytów.
  • Odwodnienie – prowadzące do zagęszczenia krwi i fałszywego wzrostu liczby erytrocytów.
  • Choroby serca, zwłaszcza te związane z niedotlenieniem organizmu, jak wrodzone wady serca.

>>>Przeczytaj też: PDW (wskaźnik anizocytozy płytek krwi) – badanie, podwyższone i obniżone wskaźniki, interpretacja wyników

Podwyższone RBC u dziecka – co oznacza?

Przyczyny tego stanu mogą obejmować podobnie jak u dorosłych odwodnienie, wady serca, choroby płuc lub przewlekłe niedotlenienie, które powodują zwiększoną produkcję czerwonych krwinek w celu poprawy dostarczania tlenu do tkanek. Rzadziej, podwyższone RBC może być wynikiem wrodzonych chorób krwi. W takich przypadkach konieczna jest dokładna diagnostyka, aby ustalić przyczynę i wdrożyć odpowiednie leczenie.

RBC poniżej normy – na co może wskazywać?

Obniżony poziom erytrocytów we krwi, zwany erytropenią, najczęściej wskazuje na anemię, która może być spowodowana:

  • Niedoborem żelaza, witaminy B12 lub kwasu foliowego, co upośledza produkcję erytrocytów w szpiku kostnym.
  • Chorobami przewlekłymi, takimi jak choroby nerek, gdzie zmniejsza się produkcja erytropoetyny – hormonu odpowiedzialnego za stymulację erytropoezy.
  • Utratą krwi w wyniku przewlekłych krwawień, np. z przewodu pokarmowego czy narządów rodnych.
  • Zaburzeniami funkcji szpiku kostnego, np. aplazją szpiku, gdy szpik nie produkuje wystarczającej ilości erytrocytów.
  • Chorobami autoimmunologicznymi, w których organizm atakuje własne erytrocyty, jak w przypadku niedokrwistości hemolitycznej.

Należy pamiętać że w drugiej połowie ciąży ze względu na wzrost objętości krążącego osocza ilość erytrocytów także może być zmniejszona.

Badanie RBC to podstawowe, ale niezwykle istotne narzędzie diagnostyczne, które pozwala ocenić ogólny stan zdrowia pacjenta. Odchylenia od normy, zarówno w przypadku podwyższonej, jak i obniżonej liczby erytrocytów, mogą wskazywać na poważne problemy zdrowotne, takie jak anemia, odwodnienie, choroby serca czy schorzenia płuc. Dlatego regularne monitorowanie liczby erytrocytów, wraz z innymi parametrami morfologicznymi, jest istotne dla wczesnego wykrycia zaburzeń hematologicznych. A właściwa interpretacja tych wyników i szybka reakcja mogą przyczynić się do skuteczniejszego leczenia oraz poprawy jakości życia pacjenta.

>>>Przeczytaj też: Bazofile we krwi – jak interpretować wyniki badania?


Piśmiennictwo

  1. https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.71.3.1.1.2.
  2. Bain BJ., Bates I., Laffan MA. Dacie and Lewis Practical Haematology. 12th ed. Elsevier; 2017.
  3. McKenzie SB., Williams JL. Clinical Laboratory Hematology. 3rd ed. Pearson; 2014.

Łuszczyca krostkowa – objawy, przyczyny, badania i leczenie

0

Łuszczyca krostkowa to przewlekła dermatoza, która cechuje się odmiennym obrazem klinicznym niż klasyczna łuszczyca pospolita. Jakie są najczęstsze objawy łuszczycy krostkowej? Jakie rodzaje tej choroby wyróżniamy? Czy łuszczyca krostkowa może zagrażać życiu? Na te i inne pytania odpowiedzi znajdziesz w kolejnych akapitach tego artykułu.

Spis treści:

  1. Co to jest łuszczyca krostkowa?
  2. Łuszczyca krostkowa: przyczyny dolegliwości
  3. Rodzaje łuszczycy krostkowej: objawy choroby
  4. Diagnostyka łuszczycy krostkowej
  5. Łuszczyca krostkowa: leczenie

Co to jest łuszczyca krostkowa?

Łuszczyca to przewlekła zapalna choroba skóry, która dotyka nawet 1-3% populacji. Choroba ta występuje w kilku odmianach.

Łuszczyca krostkowa to jedna z cięższych odmian łuszczycy, która charakteryzuje się nieco odrębnym obrazem klinicznym. W przypadku łuszczycy krostkowej na skórze pacjentów nie obserwuje się bowiem typowych dla łuszczycy grudek skórno-naskórkowych pokrytych łuską, lecz zamiast tego zauważalne są krostki, zlokalizowane na rumieniowym podłożu lub na skórze niezmienionej. Krosty te są jałowe, co oznacza, że jeśli wykona się posiew z tych wykwitów – uzyska się ujemny wynik.

Łuszczyca krostkowa: czy jest zaraźliwa?

Łuszczyca to schorzenie niezakaźne. Nie powoduje go bowiem żaden drobnoustrój, a więc bakteria, wirus lub grzyb. Nie ma możliwości zarażenia się łuszczycą zarówno poprzez kontakt pośredni, jak i bezpośredni – na przykład przez podanie ręki czy dotknięcie zmian łuszczycowych. Warto zwiększać świadomość społeczeństwa w tej sprawie, ponieważ wielu pacjentów z łuszczycą spotyka się z wykluczeniem społecznym, związanym z obecnością na skórze zmian łuszczycowych.

>> Sprawdź też: Odkrywanie tajemnic HLA-Cw6: klucz do zrozumienia łuszczycy i łuszczycowego zapalenia stawów

Łuszczyca krostkowa: przyczyny dolegliwości

Nie ma jednej, konkretnej przyczyny, która odpowiada za rozwój łuszczycy, w tym jej odmiany krostkowej. Dużą rolę w patogenezie tej jednostki chorobowej odgrywa genetyka, szacuje się bowiem, że nawet u 30% pacjentów obserwuje się dodatni wywiad rodzinny. Ogromną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają także zjawiska immunologiczne, w tym między innymi cytokiny uwalniane przez limfocyty T. Nie bez wpływu na rozwój tej dermatozy pozostają również czynniki środowiskowe.

Do czynników mogących sprzyjać ujawnieniu się lub zaostrzeniu łuszczycy zaliczamy przede wszystkim:

  • stres,
  • palenie tytoniu,
  • spożywanie alkoholu,
  • infekcje, zakażenia,
  • ciąża, okres okołoporodowy,
  • otyłość,
  • glikokortykosteroidy stosowane ogólnie (domięśniowo, doustnie, dożylnie),
  • stosowanie preparatów litu,
  • przyjmowanie niektórych leków, w tym b-blokerów, indometacyny, cymetydyny, leków przeciwmalarycznych,
  • dieta bogata w tłuszcze zwierzęce.
Diagnostyka łuszczycy wykrywanie genu HLA-Cw6

Rodzaje łuszczycy krostkowej: objawy choroby

Łuszczyca krostkowa to również niejednorodna grupa dermatoz. Wyróżnić można bowiem ograniczone odmiany tego schorzenia, jak i krostkowicę uogólnioną, która jest najcięższą postacią łuszczycy. Więcej o poszczególnych odmianach łuszczycy krostkowej przeczytasz w kolejnych akapitach tego artykułu.

>> Dowiedz się więcej: Łuszczyca – objawy, diagnostyka, leczenie

Łuszczyca krostkowa uogólniona

Krostkowica uogólniona nazywana jest również łuszczycą krostkową von Zumbusch. W tym przypadku zmiany i typie krostek zajmują bardzo rozległe obszary na skórze. Zmianom krostkowym może towarzyszyć spełzanie naskórka. Z wykwitami skórnymi mogą współwystępować objawy ogólne takie jak wysoka gorączka, dreszcze, osłabienie czy bóle stawów. Przy zajęciu dużej powierzchni skóry, mogą się ujawnić zaburzenia elektrolitowe i odwodnienie.

Zaawansowana łuszczyca krostkowa uogólniona może być stanem zagrożenia życia. W przypadku niepodjęcia odpowiedniego leczenia ryzyko zgonu wynosi nawet 25%.

Łuszczyca krostkowa ograniczona

Łuszczyca krostkowa ograniczona to nic innego jak jednostka chorobowa o nazwie Acrodermatitis Continua Hallopeau. Pod tą skomplikowaną nazwą kryje się dermatoza, cechująca się obecnością krostek w obrębie palców rąk i stóp. Zmiany mogą również pojawiać się podpaznokciowo, co może grozić spełzaniem płytek paznokciowych. Zmianom skórnym mogą towarzyszyć uciążliwe dolegliwości bólowe.

Łuszczyca krostkowa dłoni i podeszw stóp

Łuszczyca krostkowa dłoni i podeszew występuje typowo po 50. roku życia i częściej dotyka osoby płci żeńskiej. Może współwystępować z łuszczycą zwykłą lub stawową. Ta odmiana łuszczycy cechuje się obecnością zmian rumieniowo-złuszczających oraz krostkowych zlokalizowanych na skórze dłoni i podeszew. Często w tych lokalizacjach pojawiają się także popękania i rozpadliny, które utrudniają wykonywanie codziennych czynności.

Diagnostyka łuszczycy krostkowej

W postawieniu diagnozy łuszczycy krostkowej ogromną rolę odgrywa obraz kliniczny. Wykonuje się również biopsję skóry i badanie histopatologiczne pobranego wycinka. W obrazie histopatologicznym dla łuszczycy krostkowej charakterystyczne są krosty spongiotyczne Kogoja i mikroropnie Munro.

Łuszczycę krostkową uogólnioną należy różnicować z innymi dermatozami, a przede wszystkim z:

  • ostrą uogólnioną osutką krostkową (AGEP),
  • krostkową dermatozą podrogową (chorobą Sneddona-Wilkinsona).

Natomiast łuszczycę krostkową dłoni i podeszew różnicuje się z takimi jednostkami chorobowymi jak:

  • wyprysk dyshydrotyczny,
  • grzybica potnicowa stóp,
  • alergiczny wyprysk kontaktowy.

>> To może Cię zainteresować: Egzema skóry – co to jest, objawy i leczenie egzemy na dłoniach i twarzy

Jakie badania krwi wykonać przy podejrzeniu łuszczycy krostkowej?

Choć badania laboratoryjne nie pozwalają na postawienie rozpoznania łuszczycy krostkowej, to są bardzo przydatne w czasie prowadzenia terapii. Jak już zostało wspomniane, łuszczyca krostkowa uogólniona może wiązać się z objawami ogólnymi i zaburzeniami wodno-elektrolitowymi. Z tego powodu pacjenci ci powinni być hospitalizowani i powinni mieć wykonane takie badania laboratoryjne jak między innymi:

W przypadku planowanego włączenia leczenia acytretyną również konieczne jest wykonanie wybranych badań laboratoryjnych, do których należy oznaczenie:

  • enzymów wątrobowych,
  • lipidogramu,
  • morfologii krwi obwodowej,
  • glukozy,
  • wykonanie testu ciążowego z krwi (beta-HCG), celem wykluczenia ciąży,
  • stężenia kreatyniny.
Pakiet wątrobowy rozszerzony

Łuszczyca krostkowa: leczenie

Łuszczyca krostkowa dłoni i podeszew często leczona jest preparatami miejscowymi. W terapii tej stosuje się typowo glikokortykosteroidy w postaci maści i kremów, a także złożone preparaty glikokortykosteroidów z pochodnymi witaminy D. Inną opcją terapeutyczną jest fototerapia (PUVA).

W leczeniu ogólnym zarówno w przypadku łuszczycy krostkowej uogólnionej, jak i łuszczycy krostkowej Hallopeau, leczeniem z wyboru jest retinoid doustny – acytretyna. Lek ten jest substancją teratogenną, dlatego jest bezwzględnie przeciwwskazany do stosowania u kobiet w ciąży. Inne możliwości leczenia ogólnego łuszczycy krostkowej obejmują zastosowanie metotreksatu oraz cyklosporyny. Leczenie to powinno być prowadzone pod okiem doświadczonego dermatologa po wykluczeniu przeciwwskazań do zastosowania danej substancji.

>> Przeczytaj też: Dieta w łuszczycy. Co jeść a czego unikać? Przykładowy jadłospis

Łuszczyca krostkowa to rodzaj łuszczycy, który zawiera w sobie kilka odrębnych jednostek dermatologicznych. W przypadku wystąpienia łuszczycy krostkowej uogólnionej pacjent wymaga pilnego kontaktu z dermatologiem i w wielu przypadkach również hospitalizacji. Jeżeli wystąpią u Ciebie objawy mogące sugerować łuszczycę krostkową, to zdecydowanie warto udać się na konsultację dermatologiczną. Na wizycie lekarz dermatolog, po ocenie stanu skóry, zadecyduje o dalszym postępowaniu diagnostyczno-leczniczym.


Bibliografia

  1. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2022, 
  2. L. Bolognia i inni, Fourth Edition Dermatologia, Medipage, Warszawa 2022,
  3. L. Kulczycka-Siennicka, Leczenie łuszczycy krostkowej – jakie propozycje przynosi konsensus Narodowej Fundacji ds. Łuszczycy? Dermatologia po Dyplomie, tom 4, nr 5, 2013.

Choroby autoimmunologiczne – czym są? Objawy, diagnostyka i leczenie

Choroby autoimmunologiczne to grupa schorzeń, które rozwijają się, gdy układ odpornościowy zamiast chronić organizm przed zagrożeniami z zewnątrz, zaczyna atakować własne komórki i tkanki. Mogą one dotknąć niemal każdy narząd czy układ organizmu. W większości mają charakter przewlekły, ale często przebiegają z okresami remisji. Dowiedz się, co wywołuje choroby autoimmunologiczne oraz na czym polega ich diagnostyka i leczenie.

Spis treści:

  1. Co to są choroby autoimmunologiczne?
  2. Najpopularniejsze choroby autoimmunologiczne
  3. Co wywołuje choroby autoimmunologiczne?
  4. Jak sprawdzić, czy mam choroby autoimmunologiczne?
  5. Jak zatrzymać choroby autoimmunologiczne?
  6. Leczenie chorób autoimmunologicznych

Co to są choroby autoimmunologiczne?

Choroby autoimmunologiczne to schorzenia, w których układ odpornościowy atakuje zdrowe komórki, tkanki lub narządy organizmu, błędnie identyfikując je jako zagrożenie. W efekcie rozwija się przewlekły stan zapalny oraz dochodzi do uszkodzenia tkanek, co zaburza lub uniemożliwia ich prawidłowe funkcjonowanie.

Choroby autoimmunologiczne mogą dotyczyć jednego narządu (np. tarczycy, jak w przypadku choroby Hashimoto) lub obejmować cały organizm (np. toczeń rumieniowaty układowy). Przyczyny, objawy, przebieg zależą od rodzaju schorzenia.

Na chorobę autoimmunologiczną można zachorować w każdym wieku. Zdarza się, że u jednej osoby jednocześnie obecnych jest kilka schorzeń zaliczanych do tej grupy.

Według dostępnych danych epidemiologicznych choroby autoimmunologiczne dotyczą 3–5% populacji. Częstość występowania i rozpowszechnienie różnią się między poszczególnymi schorzeniami.

Czy choroby autoimmunologiczne są dziedziczne?

Czynniki genetyczne odgrywają istotną rolę w rozwoju chorób autoimmunologicznych, ale nie są jedyną przyczyną ich występowania. Istnieje wiele badań sugerujących, że osoby, u których w rodzinie występowały tego typu schorzenia, są bardziej narażone na ich rozwój.

Należy pamiętać, że nie u wszystkich osób, u których występują predyspozycje genetyczne, rozwinie się choroba autoimmunologiczna. Ważną rolę odgrywają także czynniki środowiskowe.

Najpopularniejsze choroby autoimmunologiczne

Obecnie znanych jest ponad 100 chorób autoimmunologicznych. Do najczęstszych z nich należą:

  • choroba Hashimoto – to przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy, w przebiegu którego dochodzi do zaburzenia produkcji hormonów tarczycy, a w konsekwencji rozwoju niedoczynności tarczycy;
  • cukrzyca typu 1 – w jej przebiegu dochodzi do niemal całkowitego zniszczenia komórek β trzustki, które produkują insulinę, co skutkuje jej brakiem i utrzymywaniem się zbyt wysokiego stężenia glukozy we krwi oraz zaburzeniami metabolicznymi;
  • reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) – to choroba tkanki łącznej prowadząca do zapalenia stawów i ich zniszczenia , schorzenie to może dotykać również wiele innych narządów;
  • toczeń rumieniowaty układowy – to choroba, w której proces zapalny obejmuje wiele tkanek i narządów, ma bardzo zróżnicowane nasilenie i przebieg.

>> Przeczytaj też: Cukrzyca typu 1 – przyczyny, objawy, badania. Przeciwciała w cukrzycy typu 1

Co wywołuje choroby autoimmunologiczne?

Przyczyny chorób autoimmunologicznych są złożone i wciąż nie do końca poznane. Wiadomo, że do ich rozwoju przyczynia się współistnienie kilku czynników. Są to przede wszystkim wspomniane wcześniej predyspozycje genetyczne, a także czynniki środowiskowe, do których zalicza się m.in.:

  • promieniowanie UV,
  • dym papierosowy,
  • zanieczyszczenia powietrza i toksyny,
  • niedobory witamin i minerałów,
  • stres,
  • przyjmowanie niektórych leków,
  • otyłość.

Również niektóre infekcje wirusowe i bakteryjne mogą wywoływać reakcje autoimmunologiczne.

Jak sprawdzić, czy mam choroby autoimmunologiczne?

Rozpoznanie chorób autoimmunologicznych często bywa trudne, ponieważ ich objawy są niespecyficzne i mogą przypominać inne schorzenia. Czujność powinny wzbudzić m.in.:

  • przewlekłe zmęczenie,
  • bóle stawów i mięśni,
  • zmiany skórne,
  • gorączka niewiadomego pochodzenia,
  • nagłe zmiany wagi,
  • częste biegunki i problemy z trawieniem,
  • zaburzenia równowagi.

Pojawienia się niepokojących objawów zawsze należy skonsultować z lekarzem i przeprowadzić szczegółową diagnostykę.

Diagnostyka chorób autoimmunologicznych

Diagnostyka chorób autoimmunologicznych opiera się na wywiadzie lekarskim, badaniu przedmiotowym i badaniach dodatkowych. Rodzaj tych ostatnich zależy od objawów klinicznych i tego, jakie schorzenie jest brane pod uwagę w danym przypadku.

Badania w diagnostyce chorób autoimmunologicznych to m.in.:

  • morfologia krwi obwodowej ,
  • CRP,
  • OB,
  • badania przeciwciał (np. przeciwciał przeciwjądrowych ANA, przeciwciał antyfosfolipidowych, przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie, przeciwciał endomyzjalnych EmA, czynnika reumatoidalnego),
  • badania oceniające pracę narządów (np. poziom hormonów tarczycy, poziom insuliny).
pakiet reumatologiczny podstawowy
przeciwciała przeciwjądrowe ANA

Dodatkowo często stosuje się także różnego rodzaju badania obrazowe (np. USG, rezonans magnetyczny) lub endoskopowe. Niekiedy konieczne jest wykonanie biopsji.

Jak zatrzymać choroby autoimmunologiczne?

Istotne w minimalizowaniu ryzyka chorób autoimmunologicznych są:

  • zdrowa i dobrze zbilansowana dieta,
  • utrzymywanie optymalnej masy ciała,
  • regularna aktywność fizyczna,
  • rezygnacja z używek,
  • nabycie umiejętności radzenia sobie ze stresem,
  • ochrona przed infekcjami i dbanie o odporność organizmu.

Bardzo ważne jest także regularne monitorowanie stanu zdrowia poprzez wykonywanie badań profilaktycznych i okresowe kontrole lekarskie. Należy pamiętać, że wczesna diagnostyka w wielu przypadkach pozwala na szybkie wdrożenie leczenia, a tym samym spowolnienie rozwoju choroby i uniknięcie poważnych powikłań.

Leczenie chorób autoimmunologicznych

Leczenie chorób autoimmunologicznych ma na celu złagodzenie objawów i zahamowanie postępu choroby. Terapia jest dopasowywana do rodzaju schorzenia. Zastosowanie mają m.in.:

  • leki immunosupresyjne,
  • leki przeciwzapalne,
  • glikokortykosteroidy,
  • terapie biologiczne.

Dodatkowo w leczeniu chorób autoimmunologicznych stosuje się także rehabilitację, psychoterapię czy dietoterapię. Jeżeli w wyniku procesów autoimmunizacyjnych dany narząd przestał spełniać swoją funkcję, konieczne jest wdrożenie odpowiedniej terapii (np. insulinoterapii przy cukrzycy typu 1).

Choroby autoimmunologiczne stanowią poważne wyzwanie dla współczesnej medycyny. Mają charakter przewlekły i zazwyczaj nie można ich całkowicie wyleczyć. Jednak wczesne rozpoznanie i odpowiednia terapia mogą znacząco spowolnić ich postęp i złagodzić objawy, a tym samym poprawić jakość życia osoby chorej.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/choroby/320906,choroby-autoimmunologiczne-co-to-lista-chorob-przyczyny (dostęp 03.10.2024)
  2. L. Wang i in., Human autoimmune diseases: a comprehensive update, Journal of Internal Medicine 2015, vol. 278, s. 369–395
  3. J. Luty, E. Bryl, Choroba Hashimoto — aspekt genetyczny i środowiskowy, Forum Medycyny Rodzinnej 2017, t. 11, nr 1, s. 1–6
  4. https://www.mp.pl/cukrzyca/cukrzyca/typ1/65948,cukrzyca-typu-1 (dostęp 03.10.2024)
  5. A. Marcol-Majewska i in., Reumatoidalne zapalenie stawów — propozycje postępowania diagnostycznego, Forum Reumatol. 2017, t. 3, nr 2, s. 88–92
  6. A. Daca, E. Bryl, Toczeń rumieniowaty układowy — kryteria diagnostyczne i kliniczne skale oceny aktywności choroby — rys historyczny, Forum Medycyny Rodzinnej 2013, t. 7, nr 5, s. 225–243