Strona główna Blog Strona 38

Badanie ASO – kiedy i po co się je wykonuje? Interpretacja wyników

Badanie miana ASO jest jednym z istotnych testów diagnostycznych stosowanych w przypadku podejrzenia infekcji paciorkowcowej. Pozwala na wykrycie przeciwciał przeciwko streptolizynie O. Tym samym umożliwia podjęcie decyzji dotyczącej dalszego postępowania terapeutycznego. Dowiedz się, co to jest badanie ASO i o czym świadczy podwyższony wynik.

Spis treści:

  1. Na czym polega badanie ASO?
  2. Kiedy warto wykonać badanie ASO?
  3. Badanie ASO – interpretacja wyników

Na czym polega badanie ASO?

Badanie ASO polega na oznaczeniu poziomu przeciwciał przeciwko streptolizynie O (ASO) w surowicy krwi. Jest to toksyna produkowana przez paciorkowce beta-hemolizujące z grupy A.

Warto wiedzieć
Paciorkowce beta-hemolizujące z grupy A są Gram-dodatnimi bakteriami o kulistym kształcie. Mają zdolność do wywoływania hemolizy (rozpadu krwinek czerwonych). Są odpowiedzialne głównie za zapalenie gardła i migdałków (anginę), a także płonicę, różę oraz rzadziej martwicze zapalenie powięzi czy ropne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Po kontakcie ze streptolizyną O organizm osoby zakażonej wytwarza przeciwciała, które hamują jej aktywność hemolityczną. Należy pamiętać, że miano ASO zaczyna zwiększać się w ciągu 7-10 dni od zakażenia, osiągając maksymalną wartość w ciągu 3-6 tygodni. Przeciwciała utrzymują się długo – ich wartość zmniejsza się stopniowo po 3-6 miesiącach.

Badanie ASO jest jednym z parametrów, które mogą pomóc w diagnostyce stanów zapalnych wywołanych przez paciorkowce. Szczególnie gdy pacjent ma objawy sugerujące powikłania po przebytej infekcji.

Badanie ASO polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi – najczęściej z żyły łokciowej. Wykonywane jest w warunkach ambulatoryjnych w laboratorium medycznym.

Jak przygotować się do badania?

Specjalne przygotowania do badania ASO nie są wymagane. Do laboratorium można zgłosić się o każdej porze i nie trzeba pozostawać na czczo. Jeżeli jednocześnie wykonywane są inne testy z krwi, konieczne może być jej pobranie w godzinach porannych, przed jedzeniem. W takich sytuacjach najlepiej skonsultować tę kwestię z lekarzem.

>> Sprawdź: Jak prawidłowo przygotować się do badań laboratoryjnych?

Kiedy warto wykonać badanie ASO?

Badanie ASO wykonuje się zazwyczaj w przypadku podejrzenia przebytej infekcji paciorkowcowej lub w momencie, gdy istnieje ryzyko wystąpienia powikłań po zakażeniu paciorkowcem grupy A. Wśród wskazań można wymienić m.in.:

  • przedłużającą się anginę paciorkowcową (badanie ASO nie ma zastosowania w niepowikłanym ostrym zapaleniu gardła),
  • podejrzenie ostrej gorączki reumatycznej,
  • podejrzenie popaciorkowcowego ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek.

Badanie ASO – interpretacja wyników

Wynik badania ASO wyrażany jest w jednostkach międzynarodowych na mililitr (IU/ml). Norma ASO różni się w zależności od wieku pacjenta. Dlatego istotne jest, aby interpretować wyniki w kontekście indywidualnym.

Warto wiedzieć:
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca wykonywanie dwóch oznaczeń ASO w odstępie 10-14 dni.

Wynik powyżej normy może wskazywać na przebytą infekcję paciorkowcową lub jej powikłania. Wartość ta może utrzymywać się podwyższona nawet przez kilka miesięcy po infekcji.

Natomiast niski poziom ASO najczęściej sugeruje, że pacjent nie miał kontaktu z paciorkowcem grupy A. Należy pamiętać, że zdarzają się także wyniki fałszywie ujemne związane z pobraniem pierwszej próbki krwi zbyt późno od rozpoczęcia się infekcji.

>> To może Cię zainteresować: Sezonowe zakażenia układu oddechowego – ostre zakażenia górnych dróg oddechowych

Co oznacza podwyższone ASO?

Podwyższone ASO stwierdza się przy m.in.:

Podwyższone ASO może również wskazywać na nosicielstwo paciorkowca.

Pamiętaj:
Co najmniej 4-krotny wzrost ASO w kolejno pobranych próbkach w odstępie 10–14 dni może oznaczać aktywną infekcję paciorkowcową.

Podwyższone ASO nie zawsze jest jednoznaczne z infekcją. Również poziom tych przeciwciał w normie nie wyklucza zachorowania i powikłań. Z tego powodu lekarze często zalecają wykonanie dodatkowych badań – m.in. OB, stężenia CRP, morfologii krwi obwodowej z rozmazem, oznaczenie innych przeciwciał (np. anty-DNazy B – te przeciwciała również są wytwarzane po zakażeniu paciorkowcowym).

>> Przeczytaj także: GBS – badanie przesiewowe u kobiet w ciąży

Badanie ASO ocenia poziom przeciwciał przeciwko streptolizynie O – toksynie produkowanej przez paciorkowce. Pomaga ono w ocenie, czy organizm miał styczność z patogenem, a tym samym umożliwia postawienie prawidłowej diagnozy i zaplanowanie działań terapeutycznych. Zalecane jest dwukrotne oznaczenie poziomu ASO – na początku infekcji i po 10–14 dniach.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. World Health Organization, Basic Laboratory Procedures in Clinical Bacteriology, wydanie 2, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005
  2. https://www.mp.pl/pediatria/artykuly-wytyczne/artykuly-przegladowe/110931,jaka-jest-przydatnosc-oznaczania-miana-aso-u-dzieci (dostęp 18.10.2024)
  3. L. Szenborn, Płonica, Pediatria po Dyplomie 2012, nr 6

Brzuch kortyzolowy (stresowy): przyczyny, objawy i leczenie

W ostatnich latach coraz częściej mówi się o wpływie stresu na nadmierne odkładanie się tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha. Głównym winowajcą jest kortyzol – hormon stresu, który w nadmiarze sprzyja nadwadze i otyłości brzusznej. Dowiedz się, co to jest brzuch kortyzolowy, jak go rozpoznać oraz jakie są sposoby walki z nadmierną masą ciała.

Spis treści:

  1. Brzuch stresowy a kortyzol. Jaki mają na siebie wpływ?
  2. Stres a tycie. Jak styl życia oddziałuje na powstanie brzucha kortyzolowego?
  3. Jak rozpoznać brzuch stresowy?
  4. Dieta na brzuch stresowy: co uwzględnić w jadłospisie?
  5. Zmiana trybu życia a redukcja brzucha kortyzolowego
  6. Czy brzuch kortyzolowy powinien być sygnałem do umówienia się do lekarza?

Brzuch stresowy a kortyzol. Jaki mają na siebie wpływ?

Brzuch kortyzolowy (stresowy) to określenie na otyłość brzuszną związaną ze stresem i działaniem kortyzolu. Należy pamiętać, że termin ten nie funkcjonuje w nomenklaturze medycznej.

W normalnych warunkach poziom kortyzolu wzrasta w momencie stresu, a następnie powraca do normy po ustąpieniu sytuacji stresowej. Problem pojawia się, gdy organizm jest narażony na przewlekły stres. Wówczas poziom kortyzolu utrzymuje się na wysokim poziomie przez dłuższy czas, co może prowadzić do szeregu negatywnych skutków zdrowotnych.

>> Przeczytaj także: Nadwaga a otyłość – czym się różnią? Klasyfikacja, leczenie i konsekwencje otyłości.

Kortyzol: co to za hormon?

Kortyzol, często określany jako „hormon stresu”, jest hormonem steroidowym produkowanym przez nadnercza w odpowiedzi na sytuację stresową. Wówczas powoduje zwiększenie stężenia glukozy we krwi, dostarczając organizmowi szybki zastrzyk energii.

Ponadto kortyzol w działaniu krótkofalowym:

  • ma działanie przeciwzapalne,
  • wpływa na ciśnienie tętnicze,
  • reguluje rytm snu i czuwania,
  • wpływa na katabolizm i produkcję białek,
  • zwiększa zużycie kwasów tłuszczowych,
  • powoduje wzrost stężenia ciał ketonowych we krwi.

Kortyzol jest wydzielany w cyklach dobowych – jego najwyższe stężenie występuje rano, natomiast wieczorem spada. Pod wpływem stresujących czynników ten naturalny rytm może zostać zaburzony, skutkując utrzymywaniem się podwyższonego poziomu kortyzolu przez cały dzień.

Jak duże stężenie kortyzolu sprzyja nadwadze?

Podwyższony poziom kortyzolu utrzymujący się przez dłuższy czas może powodować odkładanie się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha, powodując tzw. brzuch kortyzolowy. Gromadzeniu tłuszczu sprzyja zwiększona liczba receptorów glikokortykoidowych w tkance trzewnej. Często jednocześnie rozwija się insulinooporność i zespół metaboliczny. Przewlekły stres może nie tylko powodować wzrost masy ciała, ale także utrudniać jej redukcję.

Kortyzol zwiększa apetyt poprzez zaburzenie odpowiedzi organizmu na leptynę i neuropeptydy odpowiedzialne za regulację pobierania pokarmów. Ze wzrostem tego hormonu koreluje również wzrost poziomu greliny działającej pobudzająco na ośrodki głodu. W efekcie pojawia się chęć zwłaszcza na wysokoenergetyczne produkty bogate w cukry i tłuszcze, co prowadzi do podaży energii przewyższającej zapotrzebowanie organizmu.

Dodatkowo przewlekły stres wzmaga produkcję insuliny, wpływa na spowolnienie metabolizmu, obniża zdolność do spalania tłuszczu i zwiększa jego magazynowanie.

Stres a tycie. Jak styl życia oddziałuje na powstanie brzucha kortyzolowego?

Współczesny tryb życia sprzyja nadmiernej produkcji kortyzolu, czego pierwszym objawem może być tzw. brzuch stresowy. Obecnie społeczeństwo żyje w pośpiechu i ciągłym napięciu związanym z pracą, obowiązkami domowymi czy problemami finansowymi. Brak czasu na odpoczynek, ciągłe zmęczenie, brak aktywności fizycznej, jedzenie w biegu, sięganie po przekąski, nieregularny sen powodują nie tylko utrzymywanie się podwyższonego poziomu kortyzolu, ale zwiększają ryzyko nadwagi i otyłości ogólnie.

Jak rozpoznać brzuch stresowy?

Otyłość brzuszna charakteryzuje się nadmiernym odkładaniem tkanki tłuszczowej w centralnej części ciała – głównie w okolicy talii. Obwód brzucha jest zbyt duży w stosunku do bioder. Sylwetka staje się zbyt szeroka i traci swój naturalny zarys. Jednocześnie kończyny górne i dolne pozostają stosunkowo szczupłe. Natomiast podwyższony poziom kortyzolu można stwierdzić w badaniach laboratoryjnych.

Warto wiedzieć
Nadmiar kortyzolu sprzyja także odkładaniu się tkanki tłuszczowej na twarzy, szyi i w okolicy nadobojczykowej.
badanie kortyzolu we krwi

>> Przeczytaj też: Jak zbadać poziom kortyzolu? Badanie kortyzolu z krwi, śliny i moczu – różnice

Dieta na brzuch stresowy: co uwzględnić w jadłospisie?

Podstawowym elementem walki z nadwagą i otyłością jest dieta – dobrze zbilansowana, dostarczająca wszystkich niezbędnych składników odżywczych oraz o umiarkowanie obniżonej kaloryczności. Najczęściej dzienne spożycie energii jest redukowane o 500–600 kalorii, ale powinno być to dostosowane do indywidualnych potrzeb. Wskazane jest spożywanie 3–5 posiłków w regularnych odstępach czasu, bez podjadania pomiędzy nimi.

W jadłospisie na brzuch stresowy powinny znaleźć się m.in.:

  • produkty bogate w błonnik (pełnoziarniste produkty zbożowe, warzywa i owoce),
  • dobre źródła białka (np. drób, ryby, tofu),
  • zdrowe tłuszcze (m.in. awokado, orzechy, oliwa z oliwek),
  • nabiał.

Ważne jest, aby być świadomym swoich nawyków i dokonywać dobrych wyborów żywieniowych, rezygnując żywności wysoko przetworzonej. Należy unikać jedzenia w pośpiechu, a także nauczyć się odróżniać głód od apetytu oraz definiować swoje emocje. Pomóc może w tym współpraca z psychodietetykiem.

>> Warto przeczytać: Otyłość brzuszna a dieta. Co jeść, a czego unikać? Przykładowy jadłospis

Zmiana trybu życia a redukcja brzucha kortyzolowego

Oprócz zmian w jadłospisie niezwykle ważna jest także zmiana trybu życia. Należy szczególnie zadbać o:

  • regularną aktywność fizyczną (nie tylko zaplanowane ćwiczenia, ale także więcej naturalnego ruchu w ciągu dnia),
  • odpowiednią ilość snu,
  • odpoczynek i relaks.

Warto także nauczyć się technik radzenia sobie ze stresem, a w razie potrzeby skorzystać z pomocy psychologicznej.

Czy brzuch kortyzolowy powinien być sygnałem do umówienia się do lekarza?

Jeżeli mimo zmiany stylu życia brzuch stresowy nie znika, należy skonsultować się z lekarzem. Wysoki poziom kortyzolu może być objawem poważnych schorzeń – takich jak, np. zespół Cushinga – które wymagają odpowiedniego leczenia. W ramach diagnostyki specjalista może zlecić badanie m.in. morfologii krwi, poziomu kortyzolu, glukozy, insuliny, elektrolitów, hormonów tarczycy.

Brzuch kortyzolowy to problem, który dotyka coraz więcej osób żyjących w przewlekłym stresie. Wpływa nie tylko na wygląd, ale także na zdrowie. Nauka sposobów radzenia sobie ze stresem, zdrowa i dobrze zbilansowana dieta, odpowiednia ilość snu oraz regularna aktywność fizyczna mogą pomóc w zredukowaniu nadmiernej tkanki tłuszczowej.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/badania_zabiegi/99731,kortyzol-co-to-badanie-norma-przyczyny-podwyzszonego-i-obnizonego-stezenia (dostęp 22.10.2024)
  2. https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/kortyzol-hormon-stresu/ (dostęp 22.10.2024)
  3. E. Murawska-Ciałowicz, Tkanka tłuszczowa – charakterystyka morfologiczna i biochemiczna różnych depozytów, PostepyHigMedDosw (online), 2017, 71, 466–484
  4. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5958156/ (dostęp 22.10.2024)
  5. P. Kłósek, Rola stresu psychologicznego w neuroendokrynnej regulacji pobierania pokarmu i powstawaniu otyłości, Forum Zaburzeń Metabolicznych 2016, nr 3, 111–118
  6. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0739724016300340?via%3Dihub (dostęp 22.10.2024)
  7. Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na otyłość 2022. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Leczenia Otyłości

Zapalenie wielomięśniowe – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Zapalenie wielomięśniowe to rzadka choroba autoimmunologiczna, która atakuje mięśnie, prowadząc do stanu zapalnego i ich osłabienia. Jakie są jej przyczyny, objawy i jak można ją zdiagnozować? O tym wszystkim dowiesz się z tego artykułu. Przeczytaj, jak przebiega leczenie i dlaczego szybka diagnostyka jest kluczowa w walce z tą chorobą.

Spis treści:

  1. Co to jest zapalenie wielomięśniowe?
  2. Przyczyny zapalenia wielomięśniowego
  3. Zapalenie wielomięśniowe – jakie daje objawy
  4. Diagnostyka zapalenia wielomięśniowego
  5. Zapalenie wielomięśniowe – jakie badania wykonać
  6. Zapalenie wielomięśniowe – leczenie
  7. Podsumowanie

Co to jest zapalenie wielomięśniowe?

Zapalenie wielomięśniowe (ang. polymyositis, PM) to przewlekła choroba zapalna mięśni. Należy do grupy chorób reumatycznych i najczęściej pojawia się między 45. a 60. rokiem życia. PM zalicza się do autoimmunologicznych miopatii zapalnych, czyli schorzeń, w których dochodzi do niszczenia tkanki mięśniowej przez własny układ odpornościowy.

Proces zapalny prowadzi do stopniowego osłabienia mięśni, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie. Choroba zazwyczaj dotyczy mięśni w obrębie ramion, bioder, karku i pleców.

>> Przeczytaj też: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Przyczyny zapalenia wielomięśniowego

Przyczyny zapalenia wielomięśniowego nie są do końca poznane. Kluczową rolę odgrywają tu mechanizmy autoimmunologiczne. Układ odpornościowy atakuje komórki mięśniowe, powodując ich uszkodzenie i stan zapalny. Skutkuje to pogłębiającymi się problemami z funkcjonowaniem mięśni.

Na rozwój choroby mogą wpływać czynniki genetyczne i środowiskowe, np. infekcje wirusowe, które u osób predysponowanych genetycznie mogą wywołać nieprawidłową reakcję immunologiczną. Co ważne, zapalenie wielomięśniowe występuje dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn i może współwystępować z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak toczeń rumieniowaty układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów.

>> Przeczytaj też: Choroby autoimmunologiczne – czym są? Objawy, diagnostyka i leczenie

Zapalenie wielomięśniowe – jakie daje objawy

Głównym objawem zapalenia wielomięśniowego jest osłabienie mięśni, szczególnie tych w obrębie bioder, ud, ramion i karku. Pacjenci mogą mieć trudności z wykonywaniem codziennych czynności, takich jak wstawanie z krzesła, chodzenie po schodach czy podnoszenie rąk. Inne objawy występujące u chorych na zapalenie wielomięśniowe to:

  • osłabienie i ból mięśni obręczy barkowej, miednicznej, karku, grzbietu, mięśni oddechowych, przełyku, gardła i innych,
  • uczucie zmęczenia,
  • utrata masy ciała,
  • trudności z połykaniem,
  • w niektórych przypadkach występowanie zmian skórnych (jeśli choroba współistnieje z zapaleniem skórno-mięśniowym),
  • zmiany w sercu, płucach, przewodzie pokarmowym,
  • bóle stawów,
  • objaw Raynauda u ok. 10–15% chorych.

Objawy te często rozwijają się stopniowo i subtelnie, co może utrudniać szybkie postawienie diagnozy. Niekiedy jednak zdarza się, że pojawienie się symptomów choroby ma charakter nagły. Należy mieć również na uwadze, że zapalenie wielomięśniowe podnosi ryzyko wystąpienia choroby nowotworowej.

>> Przeczytaj też: Zapalenie skórno-mięśniowe – co to jest? Objawy, przyczyny, badania i leczenie

Diagnostyka zapalenia wielomięśniowego

Rozpoznanie zapalenia wielomięśniowego bywa trudne, ponieważ objawy mogą przypominać inne schorzenia związane z postępującym osłabieniem mięśni. Diagnostyka obejmuje dokładny wywiad lekarski, ocenę objawów klinicznych, badanie fizykalne oraz szeroki zakres badań laboratoryjnych i obrazowych. Ważną rolę w diagnostyce odgrywają:

  • badania z krwi, w tym oznaczenie poziomu enzymów mięśniowych (np. kinaza kreatynowa, aldolaza),
  • badania immunologiczne, w szczególności przeciwciała przeciwjądrowe (ANA) oraz przeciwciała specyficzne dla miopatii zapalnych (grupa ponad 20 autoprzeciwciał, np. anty-Jo-1, anty-SRP, anty-Mi-2 oraz anty-Ro, anty-U1-RNP, anty-Ku, anty-Sm, anty-PM/Scl),
  • badania obrazowe, np. rezonans magnetyczny (MRI), który może uwidocznić obszary zapalenia w mięśniach,
  • elektromiografia (EMG) mięśni, która pozwala na ocenę stopnia ich funkcjonowania w odpowiedzi na bodźce elektryczne,
  • biopsja mięśnia, która umożliwia ocenę mikroskopową zmian zapalnych.
przeciwciała przeciwjądrowe ANA

Zapalenie wielomięśniowe – jakie badania wykonać

Badania laboratoryjne są niezbędne w diagnostyce zapalenia wielomięśniowego. Wśród wykonywanych badań diagnostycznych na szczególną uwagę zasługuje ocena obecności autoprzeciwciał – w szczególności przeciwciał przeciwjądrowych (ANA, obecne u 40–80% chorych) i przeciwciał specyficznych dla miopatii zapalnych.

Dostępne są tzw. badania panelowe, które pozwalają na sprawdzenie podczas jednego badania obecności nawet kilkunastu rodzajów przeciwciał powiązanych z miopatiami zapalnymi. Każde z tych przeciwciał może pojawiać się z różną częstością w zależności od postaci klinicznej miopatii zapalnych.

Przeciwciała te charakteryzują się wysoką, sięgającą 100% specyficznością, co oznacza, że rzadko występują w innych chorobach lub u osób zdrowych.

Wykrycie autoprzeciwciał w surowicy pacjenta może ułatwić określenie postaci choroby, która wiąże się z charakterystycznymi objawami klinicznymi.

Warto pamiętać, że dokładna i wczesna diagnostyka pozwala na szybsze wdrożenie leczenia, co może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjenta.

Profil zapalenia mięśni (myositis)

Zapalenie wielomięśniowe – leczenie

Leczenie zapalenia wielomięśniowego opiera się głównie na tłumieniu procesu zapalnego i poprawie funkcji mięśni. Celem terapii jest uzyskanie stanu remisji klinicznej, czyli ustąpienia uciążliwych objawów. W pierwszej kolejności stosuje się leki immunosupresyjne, takie jak kortykosteroidy, które pomagają zmniejszyć stan zapalny.

W przypadku braku odpowiedzi na leczenie włącza się inne leki immunosupresyjne. Niezwykle istotną rolę w terapii odgrywa rehabilitacja, pomagająca pacjentom odzyskać siłę mięśniową i poprawić ich funkcjonowanie.

>> To może Cię zainteresować: Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe: co to za choroba. Przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Podsumowanie

Zapalenie wielomięśniowe to poważne schorzenie autoimmunologiczne, które może znacznie pogorszyć jakość życia pacjenta z powodu postępującego osłabienia mięśni. Kluczowe dla skutecznego leczenia są wczesne rozpoznanie i kompleksowa diagnostyka.

Jeśli doświadczasz objawów, takich jak osłabienie mięśni, nadmierna męczliwość czy trudności w codziennym funkcjonowaniu, niezwłocznie skonsultuj się z lekarzem specjalistą. Odpowiednie badania umożliwią szybką diagnozę, co pozwoli na rozpoczęcie leczenia, zmniejszenie ryzyka poważnych powikłań i poprawę jakości życia.


Piśmiennictwo

  1. https://laboratorium.info.pl/autoimmunologia/reumatologia/zapalenie-wielomiesniowe/.
  2. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.16.7.
  3. https://www.mp.pl/pacjent/reumatologia/choroby/142387,zapalenie-wielomiesniowe-i-skorno-miesniowe.

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe: co to za choroba. Przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe (JDM, ang. juvenile dermatomyositis) jest chorobą należącą do grupy dziecięcych chorób reumatycznych (PRD, ang. paediatric rheumatic diseases), która może prowadzić do znacznych problemów zdrowotnych. Objawia się zapaleniem mięśni (miopatią) i charakterystycznymi zmianami skórnymi o różnym przebiegu i nasileniu.

Z tego artykułu dowiesz się o przyczynach, objawach, diagnostyce i leczeniu młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego.

Spis treści:

  1. Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe – co to za choroba?
  2. Przyczyny młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego
  3. Zapalenie skórno-mięśniowe u dzieci – jakie daje objawy
  4. Diagnostyka zapalenia skórno-mięśniowego u dzieci
  5. Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe – leczenie
  6. Podsumowanie

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe – co to za choroba?

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe to rzadka, przewlekła choroba autoimmunologiczna, której początek występuje w dzieciństwie. Charakteryzuje się osłabieniem mięśni proksymalnych (zlokalizowanych najbliżej tułowia) oraz wysypkami skórnymi. Może również wpływać na stawy, przewód pokarmowy, płuca, serce i inne narządy wewnętrzne, prawdopodobnie w odpowiedzi na czynniki środowiskowe.

>> Przeczytaj też: Zapalenie skórno-mięśniowe – co to jest? Objawy, przyczyny, badania i leczenie

Częstość występowania młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego wynosi od 2 do 4 przypadków na milion dzieci rocznie. Schorzenie to obserwuje się częściej u dziewczynek niż u chłopców, a średni wiek, w którym pojawiają się pierwsze objawy, wynosi około 7 lat.

JDM odróżnia się od postaci zapalenia skórno-mięśniowego występującego u dorosłych ze względu na różnice w przebiegu choroby i rokowania. W przypadku JDM pojawiają się inne objawy kliniczne, a prognozy dotyczące odpowiedzi na stosowane terapie są lepsze.

>> Przeczytaj też: Autoimmunologia zdemaskowana: jak system obronny organizmu może zwrócić się przeciwko tobie

Przyczyny młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego

Przyczyny powstawania JDM nie są w pełni poznane, ale przyjmuje się hipotezę, że choroba ta wynika z połączenia czynników środowiskowych (np. promieniowanie UV i przebyte infekcje), dysfunkcji układu odpornościowego oraz specyficznych reakcji tkankowych (zwłaszcza mięśni i skóry) u genetycznie predysponowanych osób.

Możliwe jest, że szereg czynników środowiskowych zakłóca prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego dzieci, co wywołuje początek lub wpływa na przebieg choroby. Autoprzeciwciała występują u ponad 60% pacjentów z JDM i dzielą się na specyficzne dla zapalenia mięśni (ang. myositis-specific autoantibodies, MSAs) oraz związane z zapaleniem mięśni (ang. myositis-associated antibodies, MAAs), mogące występować również w innych chorobach autoimmunologicznych.

U każdego chorego zazwyczaj występuje pojedyncze autoprzeciwciało specyficzne dla zapalenia mięśni, a dzieci z tym samym autoprzeciwciałem często prezentują zbliżone cechy kliniczne i podobne rokowania.

>> Przeczytaj też: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Zapalenie skórno-mięśniowe u dzieci – jakie daje objawy

W diagnostyce młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego kluczowa jest analiza cech klinicznych, a najczęstsze z nich to:

  • charakterystyczna wysypka skórna w postaci obrzęków i fioletowych przebarwień wokół oczu,
  • osłabienie lub ból mięśni wokół bioder, tułowia, ramion i szyi,
  • pojawienie się tzw. guzków Gottrona, występujących najczęściej na palcach rąk, kolanach i łokciach.

Pacjenci z JDM mają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak wchodzenie po schodach, podnoszenie przedmiotów czy nawet utrzymanie pozycji stojącej. U niektórych osób mogą wystąpić także objawy ogólnoustrojowe, np. zmęczenie, gorączka, bóle stawów, brzucha, a nawet problemy z oddychaniem, gdy choroba wpływa na inne narządy, w tym płuca.

W niektórych przypadkach pojawia się również wapnica skóry, czyli utworzenie się twardych guzów zawierających wapń, trudnych do leczenia.

Przebieg choroby u każdego dziecka jest inny. U niektórych objawy uwidaczniają się przede wszystkim na skórze, a osłabienie mięśni nie jest znaczne lub nie występuje. U innych choroba ma bardziej zaawansowane stadium i może obejmować wiele części ciała.

>> Przeczytaj też: Przebarwienia skóry. Przyczyny, diagnostyka i terapia

Diagnostyka zapalenia skórno-mięśniowego u dzieci

Diagnostyka zapalenia skórno-mięśniowego u dzieci jest wieloetapowa i wymaga kompleksowego podejścia, ponieważ objawy mogą być zróżnicowane, a ich nasilenie zmienia się w zależności od pacjenta. Główne kroki w diagnostyce JDM to wywiad lekarski,podczas którego lekarz zbiera szczegółowe informacje na temat historii choroby, objawów, przebytych infekcji, stosowanych leków i suplementów diety, oraz badanie fizykalne, kiedy to ocenia siłę mięśniową, obecność wysypki i bada ruchomość stawów.

Badania laboratoryjne obejmują morfologię krwi, pełny panel metaboliczny, poziom enzymów mięśniowych (podwyższone wartości dla kinazy kreatynowej i aldolazy mogą wskazywać na uszkodzenie mięśni) oraz badania serologiczne w kierunku specyficznych autoprzeciwciał.

Profil zapalenia mięśni jest precyzyjnym narzędziem diagnostycznym, które pozwala na oznaczenie podczas jednego badania aż 18 różnych autoprzeciwciał związanych z miopatiami zapalnymi. Wykrywanie autoprzeciwciał specyficznych dla miopatii zapalnych odgrywa istotną rolę w różnicowaniu poszczególnych fenotypów klinicznych oraz w weryfikacji postawionej diagnozy.

Dzięki tym badaniom można lepiej poznać indywidualne cechy choroby u pacjenta, co z kolei pozwala na dokładniejsze dopasowanie leczenia do specyficznych potrzeb chorego. Ponadto w ocenie stanu mięśni pomagają badania obrazowe, takie jak rezonans magnetyczny, RTG lub tomografia komputerowa. W ostateczności, jeśli inne badania nie dają jednoznacznego wyniku, wykonuje się biopsję mięśnia.

Okres między wystąpieniem pierwszych objawów a potwierdzeniem diagnozy może trwać od 5 tygodni do nawet 2 lat, średnio wynosi 6 miesięcy.

Profil zapalenia mięśni (myositis)

>> Przeczytaj też: Jak prawidłowo przygotować się do badań laboratoryjnych?

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe – leczenie

W ostatnich latach coraz większy nacisk kładzie się na wczesne, agresywne leczenie młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego, aby poprawić rokowania pacjentów. Reakcja na farmakoterapię, na którą składają się najczęściej kortykosteroidy i leki immunosupresyjne, jest trudna do przewidzenia, a stosowanie wielu z nich wiąże się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych.

Kluczowe znaczenie ma z tego względu poznanie patogenezy choroby. Coraz więcej badań wskazuje, że genotyp pacjenta, obecność autoprzeciwciał i histologia mięśni mogą stanowić istotne biomarkery, które pomogą w dostosowaniu indywidualnej, skutecznej terapii.

Równolegle z postępami w spersonalizowanej terapii lekowej rośnie też świadomość znaczenia aktywności fizycznej w leczeniu JDM. Multidyscyplinarny zespół specjalistów, w skład którego wchodzą fizjoterapeuci, reumatolodzy i psycholodzy, odgrywa kluczową rolę we wspieraniu dzieci nie tylko w adaptacji do choroby, ale także w odzyskaniu pełnej sprawności po osiągnięciu remisji.

Ze względu na rzadkość choroby niezbędna jest międzynarodowa współpraca lekarzy, aby zgromadzić jak najwięcej danych na temat skuteczności różnych terapii stosowanych u pacjentów.

Podsumowanie

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe to rzadka choroba autoimmunologiczna, która może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Odpowiednia diagnostyka i leczenie są kluczowe dla poprawy rokowań. Jeśli u dziecka pojawiają się takie objawy jak przewlekłe zmęczenie, osłabienie mięśni czy nietypowe wysypki skórne, należy skonsultować się z lekarzem i wykonać odpowiednie badania. Wczesne wykrycie JDM może znacznie zwiększyć skuteczność terapii i poprawić jakość życia dziecka.


Piśmiennictwo

  1. Enders B.F. et al., Consensus-based recommendations for the management of juvenile dermatomyositis, Ann Rheum Dis 2017; 76: 329–340.
  2. Kostańska A. et al., Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe, Reumatologia News 2019; 4(2): 67–71.
  3. https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.87.4.16.3 [dostęp: 16.10.2024].

Dieta z niskim Indeksem glikemicznym (IG). Dla kogo jest wskazana? Przykładowy jadłospis

Niski indeks glikemiczny w diecie ma wpływ na poziom cukru we krwi. Spożywanie produktów o niskim indeksie glikemicznym jest kluczowe u osób z cukrzycą i insulinoopornością, ale pokarmy z niskim IG są także zalecane u pacjentów w innych jednostkach chorobowych np. w chorobach tarczycy. Z niniejszego artykułu dowiemy się na czym polega dieta z niskim indeksem glikemicznym. Jakie są najważniejsze zasady diety z niskim IG. Podpowiem, co jeść na diecie o niskim indeksie glikemicznym a czego unikać.  

Spis treści:

  1. Czym jest dieta z niskim indeksem glikemicznym? O czym należy pamiętać przy wprowadzaniu diety z niskim IG
  2. Dieta z niskim indeksem glikemicznym – najważniejsze zasady
  3. Dieta z niskim indeksem glikemicznym – dla kogo będzie odpowiednia?
  4. Co jeść na diecie z niskim IG?
  5. Dieta z niskim indeksem glikemicznym – przykładowy jadłospis
  6. Podsumowanie

Czym jest dieta z niskim indeksem glikemicznym? O czym należy pamiętać przy wprowadzaniu diety z niskim IG

Indeks glikemiczny jest to pogrupowanie produktów spożywczych na trzy grupy w zależności od podatności na trawienie oraz różnego czasu wchłaniania węglowodanów do krwi. Wartość IG wyliczana jest na podstawie wzrostu glikemii po spożyciu produktu zawierającego 50g przyswajalnych węglowodanów, i wyrażając go jako odsetek węglowodanów pokarmu referencyjnego glukozy lub białego pieczywa.

Jeżeli spożyty produkt pokarmowy powoduje niższy i mniej gwałtowny poposiłkowy wzrost glikemii, oznacza to, iż ma on niski IG ( czyli < 55 przy założeniu, że wartość IG = 100 przyjęto dla glukozy).

Trzeba pamiętać, że na wartość IG poszczególnych produktów wpływa szereg czynników, a mianowicie:

Na zwiększenie indeksu glikemicznego mają wpływ:

  • rodzaj skrobi (wysoka ilość amylopektyn),
  • rodzaj i stopień przetworzenia produktu – im większe przetworzenie produkty, tym IG jest wyższe,
  • stopień rozdrobnienia – IG będzie większe im produkt jest drobniejszy,
  • glukoza i sacharoza,
  • rodzaj i czas obróbki kulinarnej – im  dłuższa obróbka termiczna tym wyższy indeks glikemiczny.

Na zmniejszenie indeksu glikemicznego mają wpływ:

  • błonnik pokarmowy – forma rozpuszczalna w wodzie,
  • zawartość białka i tłuszczu w produkcie pokarmowym,
  • obecność substancji antyodżywczych – kwas fitynowy, pektyny, taniny i kwasy organiczne
  • warunki i czas przechowywania – dłuższe przechowywanie w niskich temperaturach np. ziemniaki po ugotowaniu mają wysokie IG, natomiast po przestudzeniu i przechowaniu w lodówce IG ziemniaków spada.
pakiet lipidogram extra baner

Dieta z niskim indeksem glikemicznym – najważniejsze zasady

W komponowaniu diety z niskim indeksem glikemicznym musimy pamiętać o ładunku glikemiczny. Odnosi się on do rzeczywistej spożytej porcji produktu czy posiłku. Dlatego bardzo ważne jest, aby planowanie diety osoby chorej na cukrzycę opierało się na komponowaniu posiłków o niskim ładunku glikemicznym.

Na jego wpływ ma nie tylko indeks glikemiczny produktów, ale także ilość tego produktu. Oznacza to, że posiłek składający się z samej kaszy z warzywami ma większy ładunek glikemiczny, niż kasza z warzywami, porcją mięsa i olejem.

Najważniejsze zasady diety z niskim IG:

  • korzystanie z produktów o niskim indeksie glikemicznym <55 IG,
  • korzystanie z owoców o małym stopniu dojrzałości (np. dojrzały banan ma wyższy IG od niedojrzałego lekko zielonkawego),
  • gotowanie al dente produktów wchodzących w skład posiłku,
  • ugotowanie węglowodanów a następnie schłodzenie ich sprzyja spadkowi IG,
  • dodanie źródła białka do posiłku,
  • dodanie źródła tłuszczu do posiłku,
  • dodanie warzyw do posiłku korzystna obecność błonnika pokarmowego.

    >> To może Cię zainteresować: Wskaźnik HOMA – co to jest, jak i w jakim celu się go oblicza?   

Dieta z niskim indeksem glikemicznym – dla kogo będzie odpowiednia?

Badania wykazały, że dieta o niskim indeksie glikemicznym może mieć korzyści zdrowotne dla:

  • Cukrzyków, ponieważ osoby chore na cukrzycę nie są w stanie skutecznie przetwarzać cukrów. To może utrudniać utrzymanie prawidłowego poziomu cukru we krwi. Jednak dobra kontrola poziomu cukru we krwi pomaga zapobiegać i opóźniać wystąpienie powikłań, w tym chorób serca, udarów, chorób nerek. Wiele badań sugeruje, że dieta z niskim IG obniża znacznie poziom cukru w organizmie chorego. Przyczynia się do obniżenia masy ciała i poziomu cukru we krwi na czczo u osób ze stanem przed cukrzycowym lub cukrzycą. Niektóre badania powiązały diety o wysokim indeksie glikemicznym z większym ryzykiem zachorowania na cukrzycę typu 2 nawet do 33%.
  • Kobiet ciężarnych z cukrzycą ciążową – ponadto wykazano, że dieta o niskim indeksie glikemicznym zmniejsza ryzyko makrosomii (o 73%) – stan, w którym masę urodzeniowa noworodka jest powyżej 4 kg i wiąże się z licznymi krótko czy długoterminowymi komplikacjami dla matki i dziecka.
  • Osób, które mają podwyższony poziom cholesterolu – diety o niskim indeksie glikemicznym obniżają poziom cholesterolu całkowitego o 9,6% a cholesterolu LDL o 8,6%. Cholesterol LDL jest powiązany ze zwiększonym ryzykiem powstania i rozwoju chorób serca i udaru mózgu.

    >> Przeczytaj też: Cholesterol nie-HDL – holistyczne podejście do monitorowania zaburzeń metabolicznych
  • Osób z nadwagą – niski IG produktów pokarmowych ma wpływ na utratę wagi. Niektóre dowody sugerują, że diety o niskim indeksie glikemicznym mogą sprzyjać utracie tłuszczu. Jednak aby ustalić, czy diety o niskim IG są skuteczne w długotrwałej utracie wagi należy przeprowadzić jeszcze szereg badań.
  • Chorych na nowotwory – badania sugerują, że osoby, które wprowadziły dietę o wysokim IG, są bardziej narażone na rozwój niektórych rodzajów raka, np. raka trzonu macicy, raka jelita grubego i raka piersi, niż osoby, które są na diecie o niskim indeksie glikemicznym.
  • Osób chorujących na serce – badania powiązały diety o niskim indeksie glikemicznym i ładunku glikemicznym ze zmniejszonym ryzykiem chorób serca.
pakiet ryzyko cukrzycy rozszerzony

Co jeść na diecie z niskim IG?

dieta z niskim ig ramka

Dieta o niskim indeksie glikemicznym powinna zawierać produkty o niskim IG <55. Możemy korzystać z wielu zdrowych produktów czy potraw. W codziennej diecie zaleca się spożywanie następujących produktów pokarmowych o niskim indeksie glikemicznym:

  • pieczywo pełnoziarniste, razowe żytnie na zakwasie,
  • płatki/otręby śniadaniowe owsiane, żytnie,
  • owoce – jabłka, gruszki, truskawki, maliny, morele, brzoskwinie, śliwki, kiwi i zielonkawe banany,
  • warzywa – marchew surowa, pomidory, brokuły, kalafior, seler, cukinia, czosnek, warzywa zielone,
  • rośliny strączkowe – soczewica, ciecierzyca, fasola po bretońsku, fasola półksiężycowata i inne;
  • makarony gotowane al dente – makaron sojowy, makaron pełnoziarnisty, makaron ryżowy
  • ryż – ryż basmati, długoziarnisty, brązowy;
  • zboża – komosa ryżowa, jęczmień, kuskus perłowy, kasza gryczana,
  • nabiał i zamienniki nabiału – mleko, ser, jogurt, mleko kokosowe, mleko sojowe, mleko migdałowe.

Dieta z niskim indeksem glikemicznym – przykładowy jadłospis

I śniadanie

Jaja na miękko do tego chleb żytni pełnoziarnisty. Sałatka z rukoli, pomidorków koktajlowych, połówki dojrzałego awokado. Sałatkę kropimy oliwa z oliwek doprawiamy do smaku ziołami.

II śniadanie

W wysokiej szklance lub misce wlewamy mleko migdałowe dosypujemy nasiona chia, porządnie mieszamy do połączenia składników (odstawiamy do napęcznienia nasion). Na wierzch układamy umyte maliny.

Obiad

Makaron pełnoziarnisty kokardki czy penne gotujemy al’dente. Udziec z indyka kroimy w plastry, nacieramy ulubionymi ziołami, kropimy olejem rzepakowym. Pieczemy w piekarniku lub gęsiarce do miękkości. Na patelni dusimy szpinak z czosnkiem i przyprawami, na koniec zaprawiamy jogurtem naturalnym 2% . Makaron łączymy ze szpinakiem podajemy z upieczonymi plastrami udźca.

Podwieczorek

Marchew, pietruszka i cukinia pokrojone w plastry i paski, doprawione do smaku solą i ziołami. Pieczemy w piekarniku, ułożone w naczyniu żaroodpornym wysmarowanym olejem rzepakowym. Możemy zjeść na ciepło jak i na zimno.

Kolacja

Bułka razowa z sardynkami wędzonymi i zielonym ogórkiem.

Podsumowanie

Ważne aby zapamiętać, że produkty spożywcze o wysokim indeksie glikemicznym, zawierają głównie węglowodany proste, szybko przyswajalne. Po ich spożyciu, organizm pacjenta reaguje szybkim wzrostem glukozy we krwi, a następnie mamy gwałtowny jej spadek. Efektem takiego stanu jest szybkie uczucie głodu.

Gwałtowne wahania stężenia glukozy we krwi, indukując zmiany metaboliczne i hormonalne, przyczyniają się do nadmiernego jedzenia. Wiąże się to z zaburzonym odczuwaniem sytości, przy jednocześnie zwiększonym apetycie, co w konsekwencji może prowadzić do nadwagi lub  otyłości.

Produkty o niskim indeksie glikemicznym zawierają głównie węglowodany złożone. Glukoza we krwi wzrasta powoli, nie powodując nagłych wyrzutów insuliny i nie wzmagają szybkiego uczucia głodu.


PIŚMIENNICTWO

  1. Gawęcki J. (red.): Żywienie człowieka. Podstawy nauki o żywieniu. Tom 1. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010,
  2. Włodarek D., Lange E., Kozłowska L., Głąbska D., Dietoterapia, PZWL, Warszawa, 2014,
  3. Jarosz M., Siuba M., Gugała S.: Indeks glikemiczny a masa ciała. Żywienie Człowieka i Metabolizm, 2008, 35, 5-6, 443-454,
  4. Foster-Powell K., Holt S., Brand-Miller J.: International table of glycemic index and glycemic load values. Am. J. Clin. Nutr., 2002, 76, 5-56,
  5. Atkinson FS, Foster-Powell K, Brand-Miller JC: International tables of glycemic index and glycemic load values: 2008. Diabetes Care. 2008, 31, 12, 2281-3,
  6. Ciok J., Dolna A.: Indeks glikemiczny a zaburzenia gospodarki lipidowej. Żyw. Człow. Metab., 2005, 32, 1, 39-47,
  7. Fros D., Dornhorst A.: The relevance of the glyceamic index to our understanding of dietary carbohydrates. Diabet. Med., 2003, 17, 336-345,
  8. Jarosz M., Kłosiewicz L. Zapobieganie i leczenie. w: Instytut Żywności i Żywienia zaleca. Otyłość. M. Jarosz, J. Dzieniszewski (red.), Warszawa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, 37-46,
  9. Lange E.: Wykorzystanie indeksu glikemicznego żywności w dietoterapii otyłości. w: Fizjologiczne uwarunkowania postępowania dietetycznego, praca zbiorowa, Warszawa, Wydawnictwo SGGW, 2004, 335-341,
  10. Brand-Miller J., Marsh K.: Dieta o małym indeksie glikemicznym– nowy sposób odżywiania dla wszystkich? Pol. Arch. Med. Wew., 2008, 118, 5, 1-3,
  11. Cichocka A.: Praktyczny poradnik żywieniowy w odchudzaniu oraz profilaktyce i leczeniu cukrzycy typu 2 i chorób sercowo-naczyniowych. Wyd. Medyk, Warszawa, 2016

Wtrętowe zapalenie mięśni. Objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Wtrętowe zapalenie mięśni to rzadkie, przewlekłe schorzenie zapalne, które prowadzi do postępującego osłabienia mięśni. Z tego artykułu dowiesz się, czym dokładnie jest ta choroba, jakie są jej przyczyny, objawy oraz jak się ją diagnozuje i leczy.

Spis treści:

  1. Wtrętowe zapalenie mięśni – co to za choroba?
  2. Wtrętowe zapalenie mięśni a inne miopatie zapalne
  3. Jakie są przyczyny wtrętowego zapalenia mięśni?
  4. Objawy wtrętowego zapalenia mięśni
  5. Jak diagnozuje się wtrętowe zapalenie mięśni?
  6. Leczenie wtrętowego zapalenia mięśni
  7. Podsumowanie

Wtrętowe zapalenie mięśni – co to za choroba?

Wtrętowe zapalenie mięśni (ang. inclusion body myositis, IBM) to jedno z najrzadszych schorzeń z grupy miopatii zapalnych, czyli chorób mięśni o nieznanej przyczynie. IBM ma podłoże autoimmunologiczne i charakteryzuje się przewlekłym zapaleniem, które prowadzi do postępującego osłabienia mięśni.

Osłabienie i zanik mięśni często występują asymetrycznie, zwykle zajęte są mięśnie odpowiedzialne za prostowanie podudzia oraz za ruchy prostowania i zginania palców dłoni i stóp. W ciężkich przypadkach może dojść do problemów z oddychaniem. IBM jest najczęstszą chorobą mięśni szkieletowych u osób starszych.

Nazwa wtrętowe zapalenie mięśni odnosi się do wyników badań próbek pobranych z mięśni osób chorych. Stwierdza się tam nacieki limfocytów oraz obecność wakuoli w komórkach mięśniowych i charakterystycznych wtrętów włókienkowych w strukturach komórkowych.

IBM często rozwija się powoli, co sprawia, że początkowe objawy mogą być trudne do zauważenia. W przeciwieństwie do innych miopatii zapalnych wtrętowe zapalenie mięśni zazwyczaj dotyka osoby po 50. roku życia, częściej mężczyzn niż kobiety.

>> Przeczytaj też: Choroby autoimmunologiczne – czym są? Objawy, diagnostyka i leczenie

Wtrętowe zapalenie mięśni a inne miopatie zapalne

IBM różni się od innych miopatii zapalnych, np. zapalenia wielomięśniowego czy zapalenia skórno-mięśniowego. Choć wszystkie te choroby należą do grupy schorzeń autoimmunologicznych, IBM charakteryzuje się unikalnymi zmianami morfologicznymi w komórkach mięśniowych, takimi jak obecność inkluzji (wtrętów), które widoczne są w mikroskopie elektronowym.

Ponadto leczenie IBM jest trudniejsze, ponieważ standardowe terapie stosowane w zapaleniach mięśni, np. kortykosteroidy, nie są w tym przypadku skuteczne.

W diagnostyce i różnicowaniu wtrętowego zapalenia mięśni (IBM) z innymi schorzeniami mięśniowymi ważną rolę spełnia obecność przeciwciał anty-cN-1A (5’-nukleotydaza cytozolowa 1A) u pacjentów z IBM.

Jakie są przyczyny wtrętowego zapalenia mięśni?

Przyczyny wtrętowego zapalenia mięśni nie są do końca poznane. Uważa się, że IBM może być wynikiem połączenia czynników genetycznych i autoimmunologicznych. Do tej pory nie zostały zidentyfikowane konkretne czynniki genetyczne odpowiedzialne za tę chorobę, jednak uważa się, że mogą istnieć geny zwiększające podatność na zachorowanie.

Procesy autoimmunologiczne prowadzą do ataku układu odpornościowego na własne komórki mięśniowe, co wywołuje stan zapalny i stopniowe osłabienie lub nawet zanik mięśni. U części chorych na IBM wykrywa się autoprzeciwciała anty-CN-1A, które przyczyniają się do uszkodzeń komórek mięśniowych i uruchamiają reakcje zapalne z udziałem cytotoksycznych limfocytów T.

Złożony proces chorobowy IBM obejmuje nie tylko wyraźne reakcje zapalne, ale także mechanizmy prowadzące do degeneracji mięśni.

>> Przeczytaj też: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Objawy wtrętowego zapalenia mięśni

Wtrętowe zapalenie mięśni ma przewlekły i postępujący przebieg. Prowadzi do znacznego upośledzenia funkcji ruchowych. Główne objawy obejmują:

  • Osłabienie i zanik mięśni – dotyczy to zarówno mięśni proksymalnych (blisko tułowia), np. mięśnia czworogłowego uda i mięśni pośladkowych, jak i dystalnych (dalej od tułowia), w tym zginaczy grzbietowych stóp – „opadająca stopa”. Osłabienie mięśni prowadzi do trudności w wykonywaniu codziennych czynności.
  • Dysfagia – u 40-80% pacjentów występują trudności w połykaniu, co jest spowodowane zaburzeniem funkcji górnej części przełyku. Objaw ten negatywnie wpływa na rokowanie pacjenta.
  • Zaburzenia rytmu serca – mogą występować u niektórych pacjentów, ale w przebiegu IBM nie stwierdza się zapalenia mięśnia sercowego ani zmian w płucach.
  • Ograniczenie sprawności – pacjenci z IBM często mają trudności w podstawowych czynnościach, takich jak pisanie, zapinanie guzików, podnoszenie szklanki czy noszenie zakupów. W miarę postępu choroby palce stają się coraz mniej sprawne.
  • Niepewny chód – osłabienie mięśni prowadzi do niestabilności i zwiększa ryzyko upadków, co może skutkować poważnymi urazami. „Stopa opadająca” dodatkowo utrudnia poruszanie się.

IBM najczęściej dotyka mężczyzn po 50. roku życia, a rozwój objawów jest powolny, co w dłuższej perspektywie prowadzi do znacznej niepełnosprawności.

>> Przeczytaj też:

Jak diagnozuje się wtrętowe zapalenie mięśni?

Diagnostyka wtrętowego zapalenia mięśni obejmuje szereg badań. Kluczowe kroki w rozpoznawaniu IBM to:

  • Ocena objawów klinicznych – lekarz ocenia funkcjonowanie i stopień osłabienia mięśni, zwłaszcza zginaczy palców, czas trwania objawów oraz wiek pacjenta.
  • Biopsja mięśni – próbka mięśnia pobrana podczas biopsji do badań histopatologicznych jest analizowana w laboratorium, aby ocenić, czy są obecne cechy zapalne lub degeneracyjne, w tym charakterystyczne dla IBM wtręty.
  • Badania krwi – badania obejmują m.in. poziom enzymów mięśniowych, np. kinazy kreatynowej (CK), oraz obecność autoprzeciwciał, w tym anty-cN-1A, które mogą wskazywać na cięższy przebieg choroby.
  • Elektromiografia (EMG) – to badanie potwierdza, czy osłabienie mięśni ma podłoże miopatyczne. Pozwala na ocenę funkcjonowania mięśni w reakcji na bodźce elektryczne.
  • Rezonans magnetyczny (MRI) – pozwala zobaczyć, które mięśnie są zajęte przez chorobę.

W diagnostyce różnicowej bierze się także pod uwagę inne choroby zapalne mięśni oraz schorzenia stawów czy neuronów ruchowych.

>> Przeczytaj też: Ból stawów – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie bólów stawowych

Badanie kinazy kreatynowej (CK)

Leczenie wtrętowego zapalenia mięśni

Leczenie wtrętowego zapalenia mięśni jest wyzwaniem, ponieważ schorzenie to słabo lub wcale nie reaguje na tradycyjne terapie stosowane w innych miopatiach zapalnych. Niestety obecnie nie ma skutecznej terapii, która mogłaby całkowicie zatrzymać postęp choroby.

Leczenie koncentruje się głównie na łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia pacjentów. Rehabilitacja i fizjoterapia odgrywają ważną rolę w utrzymaniu sprawności fizycznej i minimalizowaniu skutków osłabienia mięśni.

Niektóre badania sugerują, że terapia immunosupresyjna może przynieść krótkotrwałą poprawę u niektórych pacjentów, ale jej skuteczność jest ograniczona.

Podsumowanie

Wtrętowe zapalenie mięśni to rzadkie i trudne w leczeniu schorzenie o charakterze autoimmunologicznym, które może znacząco wpływać na codzienne życie pacjentów. Choć obecnie nie ma skutecznej terapii, wczesne rozpoznanie oraz odpowiednia rehabilitacja mogą pomóc w łagodzeniu objawów i utrzymaniu sprawności.

Jeśli odczuwasz osłabienie mięśni, trudności z przełykaniem lub inne objawy opisane w artykule, warto skonsultować się z lekarzem specjalistą i wykonać odpowiednie badania.


Piśmiennictwo

  1. Ryniewicz B., Miopatie zapalne, [w:] Neuroimmunologia kliniczna, wyd. II. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2015, s. 101–110.
  2. https://neurologia-praktyczna.pl/a5496/Miopatie-zapalne.html/.
  3. https://www.orpha.net/en/disease/detail/611.
  4. Askanas V., King Engel W., Wójcik S., Wtrętowe zapalenie mięśni: objawy kliniczne, diagnostyczne parametry biopsji mięśniowej i rozważania patogenetyczne, Aktualności Neurologiczne 2005, 4(5), s. 244–254.
  5. Rogoziewicz M., Wiszniewska M., Problemy diagnostyczne w przypadku wtrętowego zapalenia mięśni, Polski Przegląd Neurologiczny 2008, 4(1), s. 32–35.
  6. https://laboratorium.info.pl/autoimmunologia/reumatologia/wtretowe-zapalenie-miesni/.

Dieta niskowęglowodanowa: dla kogo jest wskazana i jakie daje efekty? Przykładowy jadłospis i przepisy 

Dieta niskowęglowodanowa, jest oparta na znacznym ograniczeniu węglowodanów z diety.  W krótkim czasie, umożliwi zrzucenie nadmiernych kilogramów. Niniejszy artykuł odpowie na pytanie dla kogo jest wskazana dieta niskowęglowodanowa, jakie daje efekty. Odpowie na pytanie czy warto ją stosować i czy nie narazimy naszego organizmu na efekt jo-jo?

Spis treści:

  1. Na czym polega dieta niskowęglowodanowa?
  2. Co jeść na diecie niskowęglowodanowej?
  3. Dieta niskowęglowodanowa – przykładowy jadłospis
  4. Podsumowanie

Na czym polega dieta niskowęglowodanowa?

Główną zasadą diety niskowęglowodanowej jest ograniczenie spożycia węglowodanów, które stanowią najbardziej przystępne źródło energii dla organizmu. Powoduje to, że dieta niskowęglowodanowa zaliczana jest do diet odchudzających. Węglowodany w diecie mogą stanowić maksymalnie 25 procent naszego dziennego zapotrzebowania na energię. Spożycie tłuszczu waha się między 50-60 procent energii a białka ca 20-30 procent energii. Dlatego zmiana proporcji składników odżywczych umożliwia efektywną redukcję masy ciała.

Do diet niskowęglowodanowych można zaliczyć:

  • skrajnie niskowęglowodanowa dietę ketogeniczną,
  • bardzo restrykcyjna w obecność węglowodanów jest dieta Atkinsa,
  • dieta Paleo.

Zasady stosowania diety niskowęglowodanowej:

  • Najważniejszą zasadą w diecie niskowęglowodanowej jest ograniczenie spożycia cukru, odpowiedzialnego za tycie. Zbyt duża ilość węglowodanów prostych i złożonych w diecie, to jeden z powodów odkładania się tłuszczu w organizmie. Zatem całkowicie eliminujemy cukier, wyroby cukiernicze, słodkie soki i napoje a także jogurty owocowe, miód oraz słodkie przetwory np. dżemy, konfitury.
  • Aby dieta niskowęglowodanowa była skuteczna, z diety eliminujemy lub znacznie ograniczamy spożycie węglowodanów: z ziemniaków, makaronu, kasz, ryżu, płatków śniadaniowych, mąki oraz pieczywa.
  • Dieta niskowęglowodanowa wyklucza spożywanie warzyw i owoców, w których węglowodany to skrobia, cukry i włókna roślinne.
  • Dzienna dawka kalorii w diecie niskowęglowodanowej plasuje się pomiędzy 1000-1300 kCal.
  • W czasie trwania diety niskowęglowodanowej, wykluczamy produkty wysokoprzetworzone, dania typu fast food.

Dieta niskowęglowodanowa będzie skuteczna, gdy:

  • Jemy powoli, dzięki czemu zjadamy mniejsze porcje, szybciej czujemy się nasyceni.
  • Nie popijamy w trakcie posiłków. Picie płynów podczas jedzenia powoduje, że niestrawione białko dostaje się do jelit i jest jedną z przyczyn powiększania się zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie.
  • Nie dopuszczamy do odczuwania tzw. ssania w żołądku. Jeżeli spotka nas taka sytuacja, powinniśmy między posiłkami zjeść surowe warzywa. Dieta niskowęglowodanowa powinna trwać od jednego do trzech tygodni.

Czy dieta niskowęglowodanowa jest zdrowa? Dla kogo będzie odpowiednia?

Co do stosowania diety niskowęglowodanowej, badania nie są jednoznaczne, szczególnie jeśli chodzi o jej długotrwały wpływ na zdrowie.

Ograniczenie spożycia węglowodanów przynosi pewne korzyści:

  • spadek masy ciała,
  • obniżenie poziomu trójglicerydów we krwi,
  • stabilizacja ciśnienia,
  • zmniejszenie uczucia głodu,
  • wyższa wrażliwość tkanek na insulinę,
  • poprawa wskaźników metabolicznych.

Dieta niskowęglowodanowa prowadzi do wyeliminowania cukrów prostych z codziennych posiłków co pozytywnie wpływa na poprawę parametrów zespołu metabolicznego. Następuje obniżenie poziomu glukozy we krwi oraz obniżenie insuliny.

Restrykcyjne ograniczenie podaży cukrów w diecie, prowadzi do zmniejszenia częstości występowania ataków padaczkowych.

>> Zobacz też: Jak obniżyć poziom cukru we krwi? Dieta cukrzycowa

Nie do końca wiadomo czy dieta niskowęglowodanowa  zapobiega chorobom metabolicznym oraz jaki ma wpływ na ich leczenie. Wymaga to przeprowadzenia wielu badań.

pakiet ryzyko cukrzycy rozszerzony

W przypadku diet radykalnie obniżających podaż węglowodanów – diet ketogenicznych – obserwuje się pozytywny wpływ diety na osoby chorujące na nowotwory. Badania wskazują, że znaczne ograniczenie węglowodanów w diecie, hamuje wzrost zmian nowotworowych i prowadzi do zmniejszenia guzów nowotworowych. Co za tym idzie, samopoczucie pacjentów jest dużo lepsze.

Potencjalnie niekorzystny wpływ diety niskowęglowodanowej na organizm wynika z:

  • wysokiego spożycia tłuszczów zwierzęcych i cholesterolu,
  • niskiej podaży witamin, składników mineralnych czy błonnika,
  • występuje ryzyko niedoborów i ubytku wapnia z kości,
  • niewykluczony jest rozwój kamicy nerkowej a także chorób wątroby czy miażdżycy,
  • mogą wystąpić także skutki uboczne w postaci:
    • biegunek,
    • zaparć,
    • bóle głowy,
    • pogorszone samopoczucie.

Ze względu na ryzyko rozwoju ww. chorób, dieta niskowęglowodanowa powinna być stosowana jedynie przez określony czas. Szczególnie w przypadku, gdy jest to dieta restrykcyjna – dieta keto. Dieta ta powinna być stosowana zgodnie z zaleceniami lekarza czy dietetyka. W przypadku odchudzania należy pamiętać, że dobre efekty uzyskuje się, zrzucając jeden kilogram tygodniowo.

Należy pamiętać, że przed rozpoczęciem diety niskowęglowodanowej, zalecana jest konsultacja z lekarzem, nawet jeśli nie występują u nas problemy zdrowotne. Dieta ta jest uboga w potrzebne dla naszego organizmu, poszczególne składniki odżywcze. Silne ograniczanie węglowodanów może być  wyniszczające dla naszego organizmu. Może to doprowadzić do zaburzeń odżywiania. W efekcie końcowym możemy dojść do tzw. efektu jo-jo, co przyczyni się do szybkiego powrotu do dawnej wagi.

pakiet lipidogram extra baner

Co jeść na diecie niskowęglowodanowej?

Produkty i ich przetwory zalecane w diecie niskowęglowodanowej:

  • mięso – wołowina, wieprzowina, jagnięcina, drób (kurczak/indyk),
  • ryby i owoce morza – łosoś, tuńczyk, makrela, krewetki, ostrygi,
  • jaja,
  • warzywa – warzywa liściaste tu sałaty, szpinak, jarmuż, warzywa kapustne brokuły, kalafior, szparagi, ogórek, pomidor, oliwki, bakłażan, cukinia, papryka, rzodkiewka, marchew, buraki,
  • owoce – maliny, borówka amerykańska, jagody, truskawki,
  • orzechy i nasiona – migdały, orzechy włoskie, orzechy laskowe, orzechy makadamia, siemię lniane, nasiona chia, pestki dyni i słonecznika,
  • tłuszcze – oliwa z oliwek, olej kokosowy, awokado, masło, śmietana, sery.

Produkty niewskazane w diecie niskowęglowodanowej:

  • produkty zbożowe – chleb, bułki, kasze, płatki, makarony, ryże,
  • słodycze – ciastka, batony, cukierki, lody, chipsy,
  • napoje – napoje gazowane, soki owocowe, napoje energetyczne, alkohol,
  • większość owoców – z wyjątkiem owoców jagodowych w ograniczonych ilościach,
  • warzywa – ziemniaki, kukurydza, groszek, dyni, fasola, soczewica, ciecierzyca, groch,
  • produkty przetworzone typu fast-food, z dodatkiem cukru – jogurty owocowe, ketchup, majonez, gotowe sosy.

Dieta niskowęglowodanowa – przykładowy jadłospis

I śniadanie

  • Jajecznica na maśle i bekonie.
  • Sałatka z rukoli, awokado i pomidora posypana uprażonymi pestkami słonecznika i skropiona oliwą z oliwek.

II śniadanie

  • Jogurt naturalny z malinami i nasionami chia.

Obiad

  • Bitki wołowe z warzywami grillowanymi cukinia, papryka czerwona, bakłażan, marchew.

Kolacja

  • Sałatka z brokuła, jajka na twardo, rzodkiewki i jarmużu.

>> Zobacz też: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Podsumowanie

Należy podkreślić, że dieta niskowęglowodanowa zalecana jest każdej zdrowiej, dorosłej osobie, która chce pozbyć się zbędnych kilogramów. Lekarz może zarekomendować jej stosowanie w przypadku określonych  schorzeń lub problemów zdrowotnych.

Diety niskowęglowodanowej nie powinny stosować kobiety w ciąży, matki karmiące oraz dzieci.Dieta niskowęglowodanowa nie jest wskazana przy intensywnym wysiłku intelektualnym, pracy fizycznej oraz uprawianiu sportów.


Piśmiennictwo

  1. Nebeling L., Miraldi F., Shurin S., Lerner E. Effects of a ketogenic diet on tumor growth and nutritional status in pediatric oncology: two case reportsJournal of the American College of Nutrition; 1995. Vol 14, No 2.
  2. Freeman J., The ketogenic diet: from molecular action to clinical effects Epilepsy Research. 2006. 68.
  3. Kristopher J. Bough andJong M. Rho      Anticonvulsant Mechanisms of the Ketogenic DietEpilepsia; 2007. 48(1):43–58.
  4. Karen Ballaban-Gil, C. Callahan, C. O’Dell, SM. Pappo, S. MoshC, and S. Shinnar  Complications of the Ketogenic Diet Epilepsia; 1998. 39(7):744-748.
  5. F. Branco et al. Ketogenic diets: from cancer to mitochondrial diseases and beyond Eur J Clin Invest; 2016. 46 (3): 285–298.

Tkanka tłuszczowa – funkcje, rodzaje, prawidłowa ilość w organizmie człowieka

Choroba cywilizacyjna, jaką jest otyłość, rozwinęła potrzebę dokładniejszego poznania i zrozumienia czym jest tkanka tłuszczowa, jak funkcjonuje i jak można tę wiedzę wykorzystać w walce z otyłością. Zapraszamy do przeczytania artykułu, który syntetyzuje informacje o tym, jaką rolę tkanka tłuszczowa pełni w naszym organizmie, jakie są rodzaje tkanki tłuszczowej, co wpływa na jej powstawanie i dlaczego obecnie uważa się, że tkanka tłuszczowa jest ważną częścią układu endokrynnego.

Spis treści:

  1. Czym jest tkanka tłuszczowa?
  2. Prawidłowa zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie
  3. Funkcje tkanki tłuszczowej
  4. Endokrynna funkcja tkanki tłuszczowej
  5. Rodzaje tkanki tłuszczowej
  6. Podsumowanie

Czym jest tkanka tłuszczowa?

Tkanka tłuszczowa jest rodzajem tkanki łącznej, składającej się z:

  • adipocytów – komórek tłuszczowych,
  • zrębu łącznotkankowego,
  • komórek tworzących podścielisko,
  • naczyń krwionośnych i limfatycznych,
  • komórek układu nerwowego i immunologicznego,
  • komórki macierzyste.

Dzięki takiej budowie tkanka tłuszczowa stanowi nie tylko magazyn energii, ale bierze udział w procesach metabolicznych (glikoliza, lipoliza – rozkład trójglicerydów, lipogeneza – synteza trójglicerydów, synteza białek) i jest miejscem wytwarzania licznych hormonów. Dlatego zaburzenia ilości tkanki tłuszczowej (jej nadmiar lub niedomiar) skutkują problemami w całym organizmie.

>> Przeczytaj też: Profil lipidowy – część 1: Triglicerydy

Prawidłowa zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie

Zawartość tkanki tłuszczowej i jej rozmieszczenie w organizmie człowieka zależy od wielu czynników. Należą do nich płeć, wiek, pochodzenie etniczne, uwarunkowania genetyczne, środowiskowe i społeczne i oczywiście nawyki żywieniowe oraz aktywność fizyczna.

Najmniejszą zawartość tkanki tłuszczowej mają noworodki, stanowi ona ok. 13% ich masy ciała. Rośnie ona z wiekiem, u niemowląt (pod koniec 9. miesiąca życia) stanowi już 25-28% masy ciała, co odgrywa istotną rolę w rozwoju dziecka.

Prawidłowa zawartość tkanki tłuszczowej w wieku dorosłym u kobiet wynosi 20-30%, u mężczyzn 15-20%. Najwięcej tkanki tłuszczowej umiejscowione jest w tkance podskórnej. Za zawartość krytyczną uznaje się 33% masy ciała u kobiet i 25% u mężczyzn.

Funkcje tkanki tłuszczowej

Tkanka tłuszczowa pełni kilka funkcji w organizmie człowieka. Należą do nich:

  • magazynowanie energii i zapewnienie bilansu cieplnego,
  • funkcja amortyzująca,
  • funkcja izolująca,
  • funkcja wydzielania hormonów – endokrynna.

Podstawową funkcją tkanki tłuszczowej jest gromadzenie energii i zapewnienie prawidłowego bilansu cieplnego. Ta rola tkanki tłuszczowej staje się zrozumiała, jeśli uświadomimy sobie, że zwierzęta stałocieplne i ludzie muszą dysponować rezerwuarem energii, a tłuszcz – jako tkanka o dużej gęstości energetycznej i słabo uwodniony (w przeciwieństwie do białek czy glikogenu) – jest magazynem bardzo efektywnym.

Oblicza się, że gdyby ciało 70 kg człowieka chciało zgromadzić taką samą ilość energii w glikogenie (zawierającego dużo więcej wody), musiałoby dysponować aż 150 kg tego związku.

Poza funkcją energetyczną tłuszcz jest dobrym amortyzatorem, chroniącym narządy wewnętrzne przed urazami mechanicznymi. Spełnia również funkcję izolatora.

Bardzo ważną, stosunkowo niedawno odkrytą funkcją tkanki tłuszczowej jest jej rola endokrynna, tłuszcz wydziela bardzo wiele hormonów.

>> Przeczytaj też: Układ hormonalny człowieka. Budowa, funkcje, hormony

Endokrynna funkcja tkanki tłuszczowej

Tkanka tłuszczowa to ważny producent hormonów i innych substancji aktywnych o budowie białkowej i peptydowej. Są to hormony, adopokiny, cytokiny, i wiele innych.

Adipokiny wpływają m.in. na regulację głodu i sytości, równowagę energetyczną organizmu, działanie insuliny, biorą udział w metabolizmie glukozy i lipidów.

Adipokiny – hormony wydzielane przez tkankę tłuszczową to:

  • leptyna – hormon kontrolujący uczucie głodu i sytości odgrywający bardzo ważną rolę w regulacji masy ciała i metabolizmu
  • adiponektyna – białko wydzielane przez adipocyty korzystnie wpływające na metabolizm i homeostazę energetyczną całego organizmu, jej poziom często jest obniżony u osób otyłych
  • rezystyna – polipeptyd, którego nazwa pochodzi od angielskiego terminu „resistence to insuline”, co oddaje jej funkcję w organizmie jako czynnika zmniejszającego wrażliwość tkanek na insulinę i rozwoju insulinooporności, wydzielana głównie przez wisceralną tkankę tłuszczową, w dużo mniejszym stopniu przez tkankę gynoidalną,
  • wisfatyna,
  • apelina,
  • omentyna,
  • iryzyna.

Cytokiny i czynniki wzrostu produkowane przez adipocyty:

  • TNF-α,
  • IL-6 (interleukina 6) – cytokina prozapalna odpowiedzialna m.in. za nasilanie lipolizy, wzrost oksydacji tłuszczów, endogennej glukozy oraz kortyzolu,
  • IGF-1.

>> Przeczytaj też:

Hormony:

  • estrogeny – estron i estradiol – kojarzone głównie jako hormony żeńskie, jednak tkanka tłuszczowa jest ich źródłem również u płci męskiej,
  • testosteron,
  • hormon wzrostu.

>> Przeczytaj też: Testosteron u kobiet – co oznacza nieprawidłowy wynik?

Pozostałe związki produkowane przez tkankę tłuszczową to liczne enzymy, kwasy tłuszczowe, prostaglandyny, białka związane z układem dopełniacza i wiele innych, ocenia się, że jest ich kilkadziesiąt.

Substancje aktywne, wydzielane przez tkankę tłuszczową, wpływają na organizm człowieka na wielu różnych poziomach, zarówno w samej tkance tłuszczowej jak i w odległych tkankach i narządach. Dlatego nadmierna ilość tkanki tłuszczowej negatywne wpływa na funkcjonowanie wielu procesów metabolicznych, przyczynia się do powstawania chorób oraz rozwoju i nasilania objawów (np. cukrzycy, chorób układu sercowo-naczyniowego, PCOS, itp.)

Rodzaje tkanki tłuszczowej

Tkanka tłuszczowa u człowieka występuje pod postacią:

  • białej tkanki tłuszczowej (WAT, ang. white adipose tissue)
  • brunatnej tkanki tłuszczowej (BAT, ang. brown adipose tissue)
  • różowej tkanki tłuszczowej (PAT, ang. pink adipose tissue)
tkanka tluszczowa infografika

Każda z trzech postaci tkanki tłuszczowej pełni różne funkcje fizjologiczne, wspólną ich cechą jest jednak zdolność do pełnienia funkcji endokrynnych, chociaż rodzaj wydzielanych substancji i ich proporcje są różne.

Ilość tkanki tłuszczowej białej i brązowej, oraz ich wzajemne proporcje zależą do wielu czynników:

  • wieku,
  • metabolizmu,
  • uwarunkowań środowiskowych,
  • uwarunkowań genetycznych.

Badania wskazują, iż istnieją również adipocyty beżowe, powstające w wyniku transdyferencji – przemiany jednych komórek w inne, uważane za postać pośrednią pomiędzy tkanką białą i brązową.

Tkanka tłuszczowa biała (WAT)

Biała tkanka tłuszczowa jest przede wszystkim magazynem energii, gromadzonej pod postacią trójglicerydów. Większość w ten sposób przechowywanej energii pochodzi ze spożywanego pokarmu. Tkanka tłuszczowa biała charakteryzuje się dużą plastycznością – w porównaniu do innych komórek organizmu człowieka może w dużym stopniu zmieniać swój rozmiar, a tłuszcz może stanowić aż 90% objętości komórki białego adipocytu. W sytuacji nadmiernego dostarczania i gromadzenia energii prowadzi to do powstawania otyłości.

Oprócz kumulowania energii ten rodzaj tkanki tłuszczowej jest odpowiedzialny za wydzielanie wielu adipokin, dlatego ma ona poważny udział w procesach patofizjologicznych towarzyszących chorobie otyłościowej.

Tkanka tłuszczowa gromadzi się w tzw. depozytach, dla tkanki tłuszczowej białej są to depozyty:

  • podskórny,
  • brzuszny,
  • międzynarządowy.

Rozmieszczenie białej tkanki tłuszczowej jest bardzo ważnym wskaźnikiem i czynnikiem ryzyka wystąpienia zaburzeń metabolicznych. Jeśli jej nadmiar gromadzi się w okolicy jamy brzusznej mamy do czynienia z otyłością centralną (typu jabłko), natomiast jeśli rozmieszczony jest w dolnej części ciała (biodra, pośladki) występuje otyłość gynoidalna (typu gruszka). Otyłość centralna wiąże się w ryzykiem występowanie chorób sercowo-naczyniowych, cukrzycy i innych zaburzeń metabolicznych, wisceralna tkanka tłuszczowa charakteryzuje się bowiem dużo większą aktywnością metaboliczną.

pakiet hormony regulujące apetyt rozszerzony

Tkanka tłuszczowa brunatna (BAT)

Ten rodzaj tkanki tłuszczowej u ssaków naczelnych i u człowieka występuje przede wszystkim we wczesnym okresie życia. U osób dorosłych zlokalizowana jest głównie w okolicach nerek i nadnerczy, na szyli i w okolicy międzyżebrowej. Jej rola polega głównie na wytwarzaniu ciepła z długołańcuchowych kwasów tłuszczowych.

Adipocyty brunatnej tkanki tłuszczowej są mniejsze niż białej, tłuszcz stanowi 30-50% ich objętości. Badania wskazują, iż długotrwała ekspozycja na zimno może aktywować BAT i zwiększać jej objętość, co obserwuje się u osób pracujących na wolnym powietrzu. Aktywacja brunatnych adopicytów do wytwarzania energii regulowana jest przez układ współczulny.

Nowsze odkrycia związane z brunatną tkanką tłuszczową pokazują, iż komórki BAT znajdują się również w białek tkance tłuszczowej i odwrotnie, co pokazuje możliwości transformacji jednych komórek w drugie.

Deficyt kaloryczny może modyfikować brunatne adipocyty, które wówczas kurczą się i zatrzymują tylko części energii wydatkowanej na termogenezę. Całkowicie skurczone adipocyty prawdopodobnie ulegają apoptozie.

taknka tluszczowa ramka

Tkanka tłuszczowa różowa (PAT)

Adipocyty różowe to rodzaj komórek tłuszczowych występujących u kobiet z ciąży i karmiących. Powstają z tkanki tłuszczowej podskórnej, umiejscowione są w gruczołach piersiowych, a ich rolą jest udział w wytwarzaniu mleka.

>> Przeczytaj też: Otyłość a ciąża. Jakie są zagrożenia i konsekwencje otyłości w ciąży?

Podsumowanie

Tkanka tłuszczowa to fascynujący narząd, którego funkcjonowanie jest ciągle przedmiotem badań naukowców. To co wiemy do tej pory pokazuje jednak jak złożone procesy w nim zachodzą i dlaczego leczenie otyłości jest tak trudne.


PIŚMIENNICTWO

  1. Murawska-Ciałowicz E., Tkanka tłuszczowa – charakterystyka morfologiczna i biochemiczna różnych depozytów, Postepy Hig Med Dosw (online), 2017; 71: 466-484 e-ISSN 1732-2693
  2. Buczkowska M, Buczkowski K, Głogowska-Gruszka A, Duda S, Dyaczyński M, Nowak P. Tkanka tłuszczowa – budowa i funkcje, ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki wybranych adipokin i ich wpływu na organizm. Med Og Nauk Zdr. 2019;25(3):162-169. doi:10.26444/monz/110429.

Co podawać dziecku do jedzenia, gdy jest chore?

Chore dziecko wymaga szczególnej uwagi, stałej obserwacji, nawodnienia i odpowiedniej modyfikacji żywienia. W artykule opisano, jak powinno wyglądać żywienie dziecka w czasie gorączki, w przypadku wystąpienia biegunki lub ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego.

Spis treści:

  1. Żywienie dziecka podczas choroby: dlaczego jest ono tak ważne?
  2. Co do jedzenia dla chorego dziecka?
  3. Nie tylko odpowiednia żywność: pamiętaj o nawodnieniu dziecka
  4. Jedzenie dla dziecka po biegunce i wymiotach: czego unikać?
  5. Śniadanie, obiad i kolacja dla chorego dziecka: przykładowy jadłospis
  6. Podsumowanie

Żywienie dziecka podczas choroby: dlaczego jest ono tak ważne?

W przypadku ostrej biegunki dobór odpowiednich produktów (lekkostrawnych i zapierających) nie nasila występujących objawów i tym samym nie pogarsza stanu chorego dziecka.

Przewlekłe biegunki mogą prowadzić do niedożywienia i innych powikłań. Wymagają konsultacji lekarskiej i diagnostyki w celu ustalenia jej przyczyny. Konsekwencją niezdiagnozowania i nieleczenia choroby wymagającej diety eliminacyjnej są poważne powikłania, tj. niedobór masy ciała, niedobory pokarmowe, anemia, wczesna osteoporoza, nieosiągnięcie szczytowej masy kostnej, zaburzenia psychoruchowe lub psychiczne.

W czasie gorączki powyżej 39 °C spożywane posiłki powinny być bardziej kaloryczne. Szacuje się, że wzrost temperatury ciała o 1°C zwiększa podstawową przemianę materii o około 12%. Z tego powodu zapotrzebowanie energetyczne jest większe w stosunku do standardowego zapotrzebowania.

Co do jedzenia dla chorego dziecka?

Jedzenie dla chorego dziecka będzie się różniło w zależności od występujących objawów i stopnia ich nasilenia.

Co dać dziecku przy biegunce?

Ostra biegunka spowodowana zakażeniem powoduje odwodnienie i utratę elektrolitów. Z tego powodu należy skupić się przede wszystkim na nawadnianiu organizmu dziecka. Ostra biegunka trwa zazwyczaj mniej niż 7 dni i nie wymaga hospitalizacji. Opiekun powinien jak najszybciej po wystąpieniu biegunki podać dziecku doustny płyn nawadniający (ORS). Jest to gotowa mieszanina elektrolitów i glukozy w formie saszetek, którą można nabyć w każdej aptece i większości sklepów spożywczych. Dodatkowo dziecko można nawadniać wodą niegazowaną. Wskazane jest również picie napojów o działaniu zapierającym, tj. czarna herbata, kakao na wodzie, buliony warzywne, sok pomidorowy z dodatkiem soli.

W przypadku przewlekłej biegunki trwającej więcej niż 4 tygodnie przeprowadza się szczegółową diagnostykę. Jest to ważne, zwłaszcza jeśli dziecku towarzyszą zaburzenia wchłaniania i wzrastania. Przewlekła biegunka jest dużym wyzwaniem diagnostycznym. Przyczyny jej wystąpienia mogą być różne. Do jednych z nich należą np. alergia pokarmowa czy celiakia. Wówczas dziecko jest na diecie eliminacyjnej, aby nie dopuścić do wystąpienia objawów.

Pakiet małego dziecka (6 badań)

Przyczyną wystąpienia biegunki osmotycznej może być nadmierne spożycie fruktozy zawartej w owocach lub produktów mających w składzie sorbitol, mannitol lub ksylitol (np. słodyczy). Przewlekła biegunka osmotyczna może natomiast wskazywać na niedobór laktazy lub innych węglowodanów. Wymaga zatem przeprowadzania badań w tym kierunku. Jeśli przyczyną wystąpienia biegunki u dziecka okaże się niedobór laktazy, dziecko powinno spożywać produkty bezlaktozowe (i przyjmować wapń), dzieci z zaburzeniami wchłaniania fruktozy powinny stosować dietę o zmniejszonej ilości fruktozy itd.

Biegunka czynnościowa częściej występuje u dzieci starszych (bez objawów alarmowych i z prawidłowymi wynikami badań), a jej przyczyną może być zespół jelita drażliwego (IBS-D). Lekarz może zalecić dietę FODMAP ubogą w fermentowalne oligosacharydy, disacharydy, monosacharydy i poliole. Dieta ta składa się z trzech etapów i pozwala ustalić, które z produktów wywołują i/lub nasilają niepożądane objawy.

>> Przeczytaj także:

Co dać dziecku przy tzw. grypie żołądkowej?

Ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy to stan zapalny przewodu pokarmowego, który prowadzi do wystąpienia biegunki i/lub wymiotów. Zakażenie może wystąpić w wyniku spożycia nieprawidłowo przygotowanego posiłku, skażonej wody lub niedostateczną higieną rąk dzieci. Podstawą leczenia w przypadku łagodnego lub umiarkowanego przebiegu jest nawodnienie za pomocą doustnych płynów nawadniających (ORS) dostępnych w aptekach.

W przypadku nasilonych objawów zaleca się dietę z ograniczeniem błonnika. Dziecku można zaproponować produkty lekkostrawne, tj. dojrzały banan, chleb pszenny, czerstwe pieczywo, tosty, sucharki, biszkopty, krakersy lub kaszkę mannę na bulionie. Odpowiednie mogą okazać się posiłki bazujące na gotowanej skrobi (ziemniakach, białym ryżu, makaronie) i drobnych kaszach z dodatkiem gotowanego mięsa i warzyw (np. gotowana marchew). Działanie zapierające ma również jabłko (mus jabłkowy, pieczone jabłko). Dziecku należy podawać zwykłą wodę oraz czarną herbatę. Korzystniejsze jest częstsze spożywanie posiłków o małej objętości. Gdy biegunka ustąpi, należy powrócić do normalnej diety.

>> Przeczytaj też: Norowirusy – przyczyna zimowej biegunki

Co dać dziecku przy gorączce?

Do jednych z postępowań w przypadku gorączki powyżej 38°C jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia. Aby dziecko piło więcej, można podawać dziecku wodę w różnych atrakcyjnych formach (z kubka, butelki, ze słomki, strzykawki). Dziecko powinno pić często, małymi łykami. Jeśli nie występuje biegunka, można podać dziecku sok owocowy rozcieńczony z wodą.

W trakcie gorączki zapotrzebowanie energetyczne jest większe niż zazwyczaj. Zaleca się zatem podawanie dziecku produktów o wysokiej gęstości odżywczej. Wskazane będą zatem:

  • napoje wysokokaloryczne (koktajle mleczne, soki owocowe),
  • produkty zbożowe (pieczywo pszenne, biszkopty, drobne kasze),
  • wędliny (polędwica, drobiowa),
  • jaja (lekko ścięte, w formie jajecznicy, omletu, jajko sadzone).

W przypadku długotrwałej gorączki i osłabienia organizmu dochodzi do obniżenia łaknienia, które może prowadzić do niedożywienia. W takim przypadku zaleca się dietę papkowatą, półpłynną lub nawet płynną. Jeśli dziecko jest w stanie jeść, rekomenduje się dietę lekkostrawną. Potrawy powinny być gotowane w wodzie, na parze, pieczone w folii, naczyniu żaroodpornym lub duszone.

Nie tylko odpowiednia żywność: pamiętaj o nawodnieniu dziecka

Nawadnianie dziecka jest kluczowe w przypadku wystąpienia biegunki i/lub gorączki. Odwodnienie może prowadzić do poważnych powikłań, a w najgorszym przypadku do zgonu. Jeśli dziecko w trakcie choroby pije, kiedy chce, to znaczy, że pije za mało! Należy podawać dziecku wodę i zachęcać do jej picia, nawet jeśli nie prosi. Co więcej, małe dzieci często nie potrafią powiedzieć, że chce im się pić lub też ze względu na osłabienie nie są w stanie samodzielnie się napić. W przypadku oznak odwodnienia tj. niewielka ilość oddawanego moczu, suchość spojówek, brak łzawienia, suchy język, patologiczna senność, dezorientacja, apatia, ból głowy, przyśpieszony oddech (tachykardia) należy niezwłocznie skorzystać z pomocy lekarskiej.

Jedzenie dla dziecka po biegunce i wymiotach: czego unikać?

Dzieci w takcie biegunki i wymiotów powinny jeść pokarmy lekkostrawne, na które mają ochotę. Nie zaleca się karmienia na siłę (dziecku może tymczasowo towarzyszyć brak apetytu). Unikać należy potraw ciężkostrawnych, smażonych, produktów wędzonych i słodyczy. W przypadku wystąpienia biegunki dzieciom nie należy podawać napoi zawierających cukry proste (tj. napoje słodzone, soki owocowe), ponieważ mogą one nasilać zaburzenia wodno-elektrolitowe. W czasie ostrej biegunki nie zaleca się również picia mleka krowiego, które może nasilić objawy. Gdy stan dziecka się poprawi należy stopniowo wrócić do normalnej diety.

>> Sprawdź również: Wybiórczość pokarmowa – gdy dziecko odmawia jedzenia

Śniadanie, obiad i kolacja dla chorego dziecka: przykładowy jadłospis

Propozycja posiłków dla kilkuletniego dziecka z gorączką powyżej 39 °C.

  • Śniadanie I: płatki owsiane błyskawiczne na mleku 2%, banan, sok pomarańczowy.
  • Śniadanie II: serek homogenizowany pełnotłusty, maliny, herbatniki maczane w herbacie.
  • Obiad: krem z kalafiora, pulpety drobiowe z puree ziemniaczanymi, kompot.
  • Podwieczorek: budyń na mleku 2%, mus z truskawek.
  • Kolacja: bułka pszenna z masłem i jajkiem, sok marchewkowo-brzoskwiniowy.

Propozycja posiłków dla kilkuletniego dziecka z biegunką.

  • Śniadanie I: płatki ryżowe na wodzie, jogurt naturalny, dojrzały banan.
  • Śniadanie II: kaszka manna na bulionie, mus jabłkowy.
  • Obiad: krupnik, pulpety drobiowe z ziemniakami i gotowaną marchewką.
  • Podwieczorek: biszkopty, czarna herbata.
  • Kolacja: bułka pszenna z masłem i jajkiem, kakao na wodzie.

>> To może Cię zainteresować: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Podsumowanie

Dietę należy odpowiednio zmodyfikować na czas trwania choroby.

Podczas wystąpienia ostrej biegunki należy zadbać w pierwszej kolejności o odpowiednie nawodnienie i równowagę elektrolitową. W tym czasie zaleca się dietę lekkostrawną z przewagą produktów zapierających.

W przypadku objawów trwających ponad 14 dni wymagana jest diagnostyka i leczenie. Przyczyną przewlekłej biegunki mogą być choroby przewodu pokarmowego wymagające diety eliminacyjnej.

Gdy dziecko gorączkuje konieczne jest dostarczenie większej ilości zarówno płynów, jak i energii. Gorączka powoduje zwiększoną podstawową przemianę materii. Nie należy jednak karmić dziecka na siłę, a jedynie zadbać o gęstość odżywczą posiłków.


Bibliografia

  1. Algorytm postępowania w przewlekłej biegunce u dzieci – Artykuły przeglądowe – Artykuły i wytyczne – Pediatria – Medycyna Praktyczna dla lekarzy (dostęp: 28.10.2024).
  2. Postępowanie w ostrej biegunce u dzieci. Aktualne (2014) wytyczne ESPGHN oraz ESPID – Wytyczne – Artykuły i wytyczne – Pediatria – Medycyna Praktyczna dla lekarzy (mp.pl) (dostęp: 28.10.2024).
  3. Pediatria po Dyplomie – Zasady postępowania w ostrej i przewlekłej biegunce u dzieci (dostęp: 28.10.2024).
  4. Krawczyński M. (red.), Stany gorączkowe. [w]: Żywienie dzieci w zdrowiu i chorobie. Help-Med., Kraków 2015, s. 283-286.
  5. Overview | Diarrhoea and vomiting caused by gastroenteritis in under 5s: diagnosis and management | Guidance | NICE (dostęp: 28.10.2024).
  6. Objawy odwodnienia u dzieci i dorosłych – Objawy – mp.pl (dostęp: 28.10.2024).

Dieta lekkostrawna dla dziecka. Przykładowe przepisy

Dzieci, podobnie jak dorośli, mogą wymagać tymczasowego odciążenia przewodu pokarmowego i zastosowania diety łatwostrawnej. Dieta lekkostrawna jest najczęściej stosowana u dzieci przy zatruciach pokarmowych, wymiotach lub po zabiegach na przewodzie pokarmowym. Co dokładnie oznacza dieta lekkostrawna? Jak zmniejszyć zawartość błonnika? Jakie produkty są łatwostrawne? O tym w poniższym artykule.

Spis treści:

  1. Dieta lekkostrawna dla dziecka: to znaczy?
  2. Jedzenie lekkostrawne dla dziecka: jakie produkty wybierać?
  3. Lekkostrawne śniadanie dla dziecka: pomysły
  4. Lekki obiad dla dziecka: przepisy
  5. Lekka kolacja dla dziecka: czyli jaka?
  6. Podsumowanie

Dieta lekkostrawna dla dziecka: to znaczy?

Dieta lekkostrawna jest zmodyfikowanym sposobem żywienia dzieci zdrowych. Polega na wyborze łatwych do strawienia produktów spożywczych i zastosowania odpowiedniej obróbki kulinarnej. Jest stosowana u dzieci z chorobami przewodu pokarmowego, po zabiegach chirurgicznych lub w przypadku zatrucia pokarmowego.

Dieta lekkostrawna dla dziecka charakteryzuje się małą ilością błonnika i lekkostrawną obróbką termiczną. Dziecku podaje się posiłki o małej objętości i jednocześnie dba się o ich wartość odżywczą. Potrawy podaje się w temperaturze pokojowej. Warto zapewnić spożywanie posiłków w spokojnej atmosferze, tak aby dziecko mogło skupić się na dokładnym i powolnym przeżuwaniu każdego kęsa. Istotne jest zachęcanie dziecka do częstego picia wody małymi łyczkami.

Dziecko będąc na diecie lekkostrawnej, powinno mieć zapewnioną odpowiednią podaż witaminy D zgodnie z zaleceniami lekarza. Jest to istotne zwłaszcza w przypadku dzieci, które ze względów na swój stan nie wychodzą na słońce i witamina D nie jest syntetyzowana przez promieniowanie UV.  

W diecie lekkostrawnej nie należy pomijać naturalnych produktów mlecznych. Są one źródłem wapnia – niezbędnym do prawidłowego wzrostu i rozwoju, który w przypadku małych dzieci przebiega bardzo intensywnie.

Kiedy dziecko jest obciążone dużym ryzykiem żywieniowym (niedożywieniem) lekarz może zalecić żywność specjalnego przeznaczenia medycznego, którą należy podawać zgodnie z indywidualnymi ustaleniami.

>> Przeczytaj też: Przedawkowanie witaminy D – objawy, przyczyny, badania laboratoryjne, leczenie

Pakiet małego dziecka (6 badań)

Ilość błonnika w lekkostrawnej diecie dla dziecka

Błonnik pokarmowy spowalnia opróżnianie żołądka, mechanicznie drażni ściany jelita i ulega fermentacji. Z tego powodu jest niewskazany w diecie lekkostrawnej. Jego zawartość powinna być nieco niższa niż w przypadku norm dzieci zdrowych ustalone na poziomie wystarczające spożycia, które wynoszą odpowiednio:

  • Dzieci 1-3 lata 10 g błonnika / dobę,
  • Dzieci 4-6 lat 14 g błonnika / dobę,
  • Dzieci 7-9 lat 16 g błonnika /dobę,
  • Dziewczęta i chłopcy 10-12 lat 19 g błonnika / dobę,
  • Dziewczęta i chłopcy 13-15 lat 19 g błonnika / dobę,
  • Dziewczęta i chłopcy 16-18 lat 19 g błonnika / dobę.

Głównym źródłem błonnika są skórki warzyw i owoców, pełnoziarniste produkty zbożowe, otręby, orzechy. Są to produkty niezalecane w diecie lekkostrawnej.

Aby zmniejszyć zawartość błonnika w diecie dziecka:

  • obieraj skórki z warzyw i owoców,
  • usuwaj pestki,
  • odkrawaj twarde części produktów,
  • rozdrabniaj produkty przez miksowanie lub przecieranie,
  • wydłużaj czas gotowania produktów.

Jedzenie lekkostrawne dla dziecka: jakie produkty wybierać?

Dobór produktów zależy od indywidualnej tolerancji i stanu dziecka. Poniżej znajduje się przykładowa lista lekkostrawnych produktów i potraw dla dzieci.

  • Chleb pszenny, bułka pszenna.
  • Mąka pszenna, ziemniaczana, kukurydziana, owsiana, ryżowa.
  • Kasza krakowska, kukurydziana, jęczmienna drobna, kuskus.
  • Ryż biały, makaron pszenny, makaron ryżowy.
  • Płatki owsiane błyskawiczne, kaszka manna, płatki ryżowe, płatki jaglane.
  • Ziemniaki gotowane, purée ziemniaczane.
  • Zupy warzywne z dodatkiem chleba, lanego ciasta, kaszy drobnej, ryżu białego lub ziemniaków.
  • Mleko o zawartości tłuszczu do 2%, kefir, jogurt naturalny, maślanka.
  • Twaróg chudy i półtłusty, serek ziarnisty, ricotta, lekkie naturalne serki do smarowania, mozzarella.
  • Budyń na mleku, kisiel, galaretka.
  • Jajecznica na parze, jajka gotowane na miękko.
  • Chude gatunki mięsa, tj. cielęcina, wołowina, kura, indyk, królik (pieczone w rękawie foliowym lub w naczyniu żaroodpornym z pokrywką).
  • Ryby tj. dorsz, sandacz, szczupak, flądra.
  • Tofu naturalne.
  • Wędlina drobiowa lub wieprzowa gotowana, polędwica.
  • Masło, masło klarowane, olej rzepakowy, oliwa z oliwek, olej lniany, awokado.
  • Pomidory bez skórek i pestek, sałata masłowa, marchew, dynia, szparagi, buraki, papryka, pasternak, pietruszka, szpinak.
  • Dojrzałe owoce bez skórki i pestki.
  • Sól, majeranek, liść laurowy, ziele angielskie, tymianek, bazylia, zioła prowansalskie, papryka słodka, koperek, pietruszka zielona, cynamon.
  • Woda, herbata z mlekiem, herbata czarna, zielona, owocowa, herbatki ziołowe, kakao (w ograniczonych ilościach).
  • Sucharki, biszkopty, wafle ryżowe naturalne, chałka, ciasto drożdżowe (bez dodatków, najlepiej czerstwe).
  • Dżem i konfitura bez pestek, marmolada, miód, sok warzywny i owocowy, kompot.
  • Naleśniki przygotowywane bez tłuszczu.
  • Pierogi z serem, z mięsem, ruskie, kluski leniwe (lekkostrawnie przygotowane, gotowane i spożyte w umiarkowanych ilościach).

>> Przeczytaj także: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Lekkostrawne śniadanie dla dziecka: pomysły

Lekkostrawne śniadanie dla dziecka nie musi być skomplikowane. Mogą to być proste posiłki, tj. zwykła bułka z masłem i chudą wędliną, jogurt naturalny o lekkiej konsystencji i dojrzały banan, kaszka manna z mlekiem lub jajecznica przygotowana na parze. Takie śniadania nie tylko zapewnią podaż energetyczną i składniki odżywcze, ale również będą lekkie do strawienia. 

Jajecznica na parze

> Składniki: jajo kurze całe, mleko 2%, masło, chleb pszenny

> Sposób przygotowania: Jaja wbij do metalowej miseczki, dodaj łyżkę mleka i roztrzep widelcem (można doprawić np. solą i majerankiem). Umieść miskę nad garnuszkiem z wrzącą wodą. Gotuj tak długo, aż jajecznica się zetnie. Podaj z pieczywem pszennym i łyżeczką masła.

Płatki z mlekiem

> Składniki: płatki ryżowe, mleko 2%, jabłko, masło, cynamon

> Sposób przygotowania: Płatki ryżowe przygotuj na mleku według instrukcji producenta na opakowaniu. Jabłko obierz ze skórki, zetrzyj na tarce i podduś na patelni z łyżeczką masła i cynamonem aż do miękkości. Płatki podaj z duszonym jabłkiem.

>> Sprawdź również: Wybiórczość pokarmowa – gdy dziecko odmawia jedzenia

Lekki obiad dla dziecka: przepisy

Jak przygotować lekkostrawny obiad dla dziecka? Powinien być przede wszystkim poddany odpowiedniej obróbce termicznej. Zaleca się gotowanie na wodzie, na parze, pieczenie w rękawie foliowym lub w naczyniu żaroodpornym. Posiłki przygotuj się z niewielką ilością tłuszczu, np. jedną łyżeczką oleju rzepakowego lub masła. Dania podaj w temperaturze pokojowej.

Pulpeciki z ryżem

> Składniki: cukinia, papryka czerwona, kukurydza konserwowa 4 łyżki, zmielone mięso z piersi indyka 120 g, ryż biały 1 woreczek, kasza manna 3 łyżki, masło 2 łyżeczki

> Sposób przygotowania: Ryż opłucz pod bieżącą wodą i wsyp do naczynia żaroodpornego. Cukinię zetrzyj na drobnych oczkach i wymieszaj razem ze zmielonym mięsem i kaszą manną. Dopraw szczyptą soli. Formuj nieduże pulpety i układaj na ryżu. Paprykę sparz wrzątkiem, obierz ze skórki, pokrój w kostkę i wysyp na pulpety razem z kukurydzą. Masło wymieszaj z pół litra wrzącej wody i zalej zawartość naczynia. Piecz w piekarniku około 30 minut. Danie podaj po ostygnięciu.

Zupa jarzynowa

> Składniki: mięso z kurczaka bez skórki, ziemniaki, mieszanka z mrożonych warzyw do zupy, koperek

> Sposób przygotowania: Mięso zagotuj na wolnym ogniu w wodzie z dodatkiem liścia laurowego, ziela angielskiego i szczyptą soli. W międzyczasie dodaj obrane i pokrojone w kostkę ziemniaki. Po zagotowaniu dodaj mieszankę z mrożonych warzyw. Gotuj aż do miękkości. Zupę podaj po ostygnięciu z dodatkiem posiekanego koperku. W razie potrzeby zblenduj zupę na krem.

>> To może Cię zainteresować: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Lekka kolacja dla dziecka: czyli jaka?

Lekka kolacja dla dziecka to taka, która nie odciąży przewodu pokarmowego. Może to być krem warzywno-drobiowy lub kanapka z masłem i wędliną z dodatkiem sałaty masłowej. Dla bardzo podrażnionego przewodu pokarmowego można dziecku zaproponować kleik lub kisiel. Pamiętać należy, że to „dziecko decyduje, czy i ile zje”.

Kleik owsiany

> Składniki: płatki owsiane błyskawiczne 4 łyżki, bulion 1 szklanka (250 ml), masło 1 łyżeczka

> Sposób przygotowania: Płatki owsiane zalej bulionem i gotuj do zupełnego rozklejenia. Odstaw by kleik przestygnął i zgęstniał. Możesz dodać więcej bulionu do uzyskania płynnej konsystencji. Podaj z łyżeczką masła. Kleik możesz przygotować również na mleku lub wodzie.

Bułka z wędliną

> Składniki: bułka pszenna, masło, wędlina drobiowa gotowana, sałata masłowa, herbata z mlekiem 2%

> Sposób przygotowania: Bułkę posmaruj masłem, podaj z sałatą i wędliną. W zależności od tolerancji i preferencji dziecka, podaj również z warzywem (np. ogórkiem bez skórki). Zaparz herbatę (słaby napar) i dodaj odrobinę mleka, podaj po przestygnięciu.

>> Przeczytaj również: Zaparcia u dziecka – praktyczne wskazówki dla rodziców

Podsumowanie

Dieta lekkostrawna u dzieci jest stosowana najczęściej w przypadku chorób przewodu pokarmowego, zabiegów chirurgicznych lub zatrucia pokarmowego.

W zależności od stanu dziecka, wybiera się produkty o niskiej zawartości błonnika, które nie obciążają przewodu pokarmowego. Posiłki należy przygotować stosując odpowiednią obróbkę termiczną (gotowanie w wodzie, na parze lub pieczenie w naczyniu żaroodpornym), tak aby były lekkie do strawienia. Korzystniejsze jest częstsze spożywanie posiłków o małej objętości.


Bibliografia:

  1. Jarosz M., Rychlik E., Stoś K, Charzewska J. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, Warszawa 2020.
  2. Produkty zalecane i przeciwwskazane w diecie lekkostrawnej, Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej, 2022
  3. Wieczorek-Chełmińska Zofia, Nowoczesna dietetyczna książka kucharska, 2011, Wydawnictwo lekarskie PZWL.