Strona główna Blog Strona 38

Tkanka tłuszczowa – funkcje, rodzaje, prawidłowa ilość w organizmie człowieka

Choroba cywilizacyjna, jaką jest otyłość, rozwinęła potrzebę dokładniejszego poznania i zrozumienia czym jest tkanka tłuszczowa, jak funkcjonuje i jak można tę wiedzę wykorzystać w walce z otyłością. Zapraszamy do przeczytania artykułu, który syntetyzuje informacje o tym, jaką rolę tkanka tłuszczowa pełni w naszym organizmie, jakie są rodzaje tkanki tłuszczowej, co wpływa na jej powstawanie i dlaczego obecnie uważa się, że tkanka tłuszczowa jest ważną częścią układu endokrynnego.

Spis treści:

  1. Czym jest tkanka tłuszczowa?
  2. Prawidłowa zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie
  3. Funkcje tkanki tłuszczowej
  4. Endokrynna funkcja tkanki tłuszczowej
  5. Rodzaje tkanki tłuszczowej
  6. Podsumowanie

Czym jest tkanka tłuszczowa?

Tkanka tłuszczowa jest rodzajem tkanki łącznej, składającej się z:

  • adipocytów – komórek tłuszczowych,
  • zrębu łącznotkankowego,
  • komórek tworzących podścielisko,
  • naczyń krwionośnych i limfatycznych,
  • komórek układu nerwowego i immunologicznego,
  • komórki macierzyste.

Dzięki takiej budowie tkanka tłuszczowa stanowi nie tylko magazyn energii, ale bierze udział w procesach metabolicznych (glikoliza, lipoliza – rozkład trójglicerydów, lipogeneza – synteza trójglicerydów, synteza białek) i jest miejscem wytwarzania licznych hormonów. Dlatego zaburzenia ilości tkanki tłuszczowej (jej nadmiar lub niedomiar) skutkują problemami w całym organizmie.

>> Przeczytaj też: Profil lipidowy – część 1: Triglicerydy

Prawidłowa zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie

Zawartość tkanki tłuszczowej i jej rozmieszczenie w organizmie człowieka zależy od wielu czynników. Należą do nich płeć, wiek, pochodzenie etniczne, uwarunkowania genetyczne, środowiskowe i społeczne i oczywiście nawyki żywieniowe oraz aktywność fizyczna.

Najmniejszą zawartość tkanki tłuszczowej mają noworodki, stanowi ona ok. 13% ich masy ciała. Rośnie ona z wiekiem, u niemowląt (pod koniec 9. miesiąca życia) stanowi już 25-28% masy ciała, co odgrywa istotną rolę w rozwoju dziecka.

Prawidłowa zawartość tkanki tłuszczowej w wieku dorosłym u kobiet wynosi 20-30%, u mężczyzn 15-20%. Najwięcej tkanki tłuszczowej umiejscowione jest w tkance podskórnej. Za zawartość krytyczną uznaje się 33% masy ciała u kobiet i 25% u mężczyzn.

Funkcje tkanki tłuszczowej

Tkanka tłuszczowa pełni kilka funkcji w organizmie człowieka. Należą do nich:

  • magazynowanie energii i zapewnienie bilansu cieplnego,
  • funkcja amortyzująca,
  • funkcja izolująca,
  • funkcja wydzielania hormonów – endokrynna.

Podstawową funkcją tkanki tłuszczowej jest gromadzenie energii i zapewnienie prawidłowego bilansu cieplnego. Ta rola tkanki tłuszczowej staje się zrozumiała, jeśli uświadomimy sobie, że zwierzęta stałocieplne i ludzie muszą dysponować rezerwuarem energii, a tłuszcz – jako tkanka o dużej gęstości energetycznej i słabo uwodniony (w przeciwieństwie do białek czy glikogenu) – jest magazynem bardzo efektywnym.

Oblicza się, że gdyby ciało 70 kg człowieka chciało zgromadzić taką samą ilość energii w glikogenie (zawierającego dużo więcej wody), musiałoby dysponować aż 150 kg tego związku.

Poza funkcją energetyczną tłuszcz jest dobrym amortyzatorem, chroniącym narządy wewnętrzne przed urazami mechanicznymi. Spełnia również funkcję izolatora.

Bardzo ważną, stosunkowo niedawno odkrytą funkcją tkanki tłuszczowej jest jej rola endokrynna, tłuszcz wydziela bardzo wiele hormonów.

>> Przeczytaj też: Układ hormonalny człowieka. Budowa, funkcje, hormony

Endokrynna funkcja tkanki tłuszczowej

Tkanka tłuszczowa to ważny producent hormonów i innych substancji aktywnych o budowie białkowej i peptydowej. Są to hormony, adopokiny, cytokiny, i wiele innych.

Adipokiny wpływają m.in. na regulację głodu i sytości, równowagę energetyczną organizmu, działanie insuliny, biorą udział w metabolizmie glukozy i lipidów.

Adipokiny – hormony wydzielane przez tkankę tłuszczową to:

  • leptyna – hormon kontrolujący uczucie głodu i sytości odgrywający bardzo ważną rolę w regulacji masy ciała i metabolizmu
  • adiponektyna – białko wydzielane przez adipocyty korzystnie wpływające na metabolizm i homeostazę energetyczną całego organizmu, jej poziom często jest obniżony u osób otyłych
  • rezystyna – polipeptyd, którego nazwa pochodzi od angielskiego terminu „resistence to insuline”, co oddaje jej funkcję w organizmie jako czynnika zmniejszającego wrażliwość tkanek na insulinę i rozwoju insulinooporności, wydzielana głównie przez wisceralną tkankę tłuszczową, w dużo mniejszym stopniu przez tkankę gynoidalną,
  • wisfatyna,
  • apelina,
  • omentyna,
  • iryzyna.

Cytokiny i czynniki wzrostu produkowane przez adipocyty:

  • TNF-α,
  • IL-6 (interleukina 6) – cytokina prozapalna odpowiedzialna m.in. za nasilanie lipolizy, wzrost oksydacji tłuszczów, endogennej glukozy oraz kortyzolu,
  • IGF-1.

>> Przeczytaj też:

Hormony:

  • estrogeny – estron i estradiol – kojarzone głównie jako hormony żeńskie, jednak tkanka tłuszczowa jest ich źródłem również u płci męskiej,
  • testosteron,
  • hormon wzrostu.

>> Przeczytaj też: Testosteron u kobiet – co oznacza nieprawidłowy wynik?

Pozostałe związki produkowane przez tkankę tłuszczową to liczne enzymy, kwasy tłuszczowe, prostaglandyny, białka związane z układem dopełniacza i wiele innych, ocenia się, że jest ich kilkadziesiąt.

Substancje aktywne, wydzielane przez tkankę tłuszczową, wpływają na organizm człowieka na wielu różnych poziomach, zarówno w samej tkance tłuszczowej jak i w odległych tkankach i narządach. Dlatego nadmierna ilość tkanki tłuszczowej negatywne wpływa na funkcjonowanie wielu procesów metabolicznych, przyczynia się do powstawania chorób oraz rozwoju i nasilania objawów (np. cukrzycy, chorób układu sercowo-naczyniowego, PCOS, itp.)

Rodzaje tkanki tłuszczowej

Tkanka tłuszczowa u człowieka występuje pod postacią:

  • białej tkanki tłuszczowej (WAT, ang. white adipose tissue)
  • brunatnej tkanki tłuszczowej (BAT, ang. brown adipose tissue)
  • różowej tkanki tłuszczowej (PAT, ang. pink adipose tissue)
tkanka tluszczowa infografika

Każda z trzech postaci tkanki tłuszczowej pełni różne funkcje fizjologiczne, wspólną ich cechą jest jednak zdolność do pełnienia funkcji endokrynnych, chociaż rodzaj wydzielanych substancji i ich proporcje są różne.

Ilość tkanki tłuszczowej białej i brązowej, oraz ich wzajemne proporcje zależą do wielu czynników:

  • wieku,
  • metabolizmu,
  • uwarunkowań środowiskowych,
  • uwarunkowań genetycznych.

Badania wskazują, iż istnieją również adipocyty beżowe, powstające w wyniku transdyferencji – przemiany jednych komórek w inne, uważane za postać pośrednią pomiędzy tkanką białą i brązową.

Tkanka tłuszczowa biała (WAT)

Biała tkanka tłuszczowa jest przede wszystkim magazynem energii, gromadzonej pod postacią trójglicerydów. Większość w ten sposób przechowywanej energii pochodzi ze spożywanego pokarmu. Tkanka tłuszczowa biała charakteryzuje się dużą plastycznością – w porównaniu do innych komórek organizmu człowieka może w dużym stopniu zmieniać swój rozmiar, a tłuszcz może stanowić aż 90% objętości komórki białego adipocytu. W sytuacji nadmiernego dostarczania i gromadzenia energii prowadzi to do powstawania otyłości.

Oprócz kumulowania energii ten rodzaj tkanki tłuszczowej jest odpowiedzialny za wydzielanie wielu adipokin, dlatego ma ona poważny udział w procesach patofizjologicznych towarzyszących chorobie otyłościowej.

Tkanka tłuszczowa gromadzi się w tzw. depozytach, dla tkanki tłuszczowej białej są to depozyty:

  • podskórny,
  • brzuszny,
  • międzynarządowy.

Rozmieszczenie białej tkanki tłuszczowej jest bardzo ważnym wskaźnikiem i czynnikiem ryzyka wystąpienia zaburzeń metabolicznych. Jeśli jej nadmiar gromadzi się w okolicy jamy brzusznej mamy do czynienia z otyłością centralną (typu jabłko), natomiast jeśli rozmieszczony jest w dolnej części ciała (biodra, pośladki) występuje otyłość gynoidalna (typu gruszka). Otyłość centralna wiąże się w ryzykiem występowanie chorób sercowo-naczyniowych, cukrzycy i innych zaburzeń metabolicznych, wisceralna tkanka tłuszczowa charakteryzuje się bowiem dużo większą aktywnością metaboliczną.

pakiet hormony regulujące apetyt rozszerzony

Tkanka tłuszczowa brunatna (BAT)

Ten rodzaj tkanki tłuszczowej u ssaków naczelnych i u człowieka występuje przede wszystkim we wczesnym okresie życia. U osób dorosłych zlokalizowana jest głównie w okolicach nerek i nadnerczy, na szyli i w okolicy międzyżebrowej. Jej rola polega głównie na wytwarzaniu ciepła z długołańcuchowych kwasów tłuszczowych.

Adipocyty brunatnej tkanki tłuszczowej są mniejsze niż białej, tłuszcz stanowi 30-50% ich objętości. Badania wskazują, iż długotrwała ekspozycja na zimno może aktywować BAT i zwiększać jej objętość, co obserwuje się u osób pracujących na wolnym powietrzu. Aktywacja brunatnych adopicytów do wytwarzania energii regulowana jest przez układ współczulny.

Nowsze odkrycia związane z brunatną tkanką tłuszczową pokazują, iż komórki BAT znajdują się również w białek tkance tłuszczowej i odwrotnie, co pokazuje możliwości transformacji jednych komórek w drugie.

Deficyt kaloryczny może modyfikować brunatne adipocyty, które wówczas kurczą się i zatrzymują tylko części energii wydatkowanej na termogenezę. Całkowicie skurczone adipocyty prawdopodobnie ulegają apoptozie.

taknka tluszczowa ramka

Tkanka tłuszczowa różowa (PAT)

Adipocyty różowe to rodzaj komórek tłuszczowych występujących u kobiet z ciąży i karmiących. Powstają z tkanki tłuszczowej podskórnej, umiejscowione są w gruczołach piersiowych, a ich rolą jest udział w wytwarzaniu mleka.

>> Przeczytaj też: Otyłość a ciąża. Jakie są zagrożenia i konsekwencje otyłości w ciąży?

Podsumowanie

Tkanka tłuszczowa to fascynujący narząd, którego funkcjonowanie jest ciągle przedmiotem badań naukowców. To co wiemy do tej pory pokazuje jednak jak złożone procesy w nim zachodzą i dlaczego leczenie otyłości jest tak trudne.


PIŚMIENNICTWO

  1. Murawska-Ciałowicz E., Tkanka tłuszczowa – charakterystyka morfologiczna i biochemiczna różnych depozytów, Postepy Hig Med Dosw (online), 2017; 71: 466-484 e-ISSN 1732-2693
  2. Buczkowska M, Buczkowski K, Głogowska-Gruszka A, Duda S, Dyaczyński M, Nowak P. Tkanka tłuszczowa – budowa i funkcje, ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki wybranych adipokin i ich wpływu na organizm. Med Og Nauk Zdr. 2019;25(3):162-169. doi:10.26444/monz/110429.

Co podawać dziecku do jedzenia, gdy jest chore?

Chore dziecko wymaga szczególnej uwagi, stałej obserwacji, nawodnienia i odpowiedniej modyfikacji żywienia. W artykule opisano, jak powinno wyglądać żywienie dziecka w czasie gorączki, w przypadku wystąpienia biegunki lub ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego.

Spis treści:

  1. Żywienie dziecka podczas choroby: dlaczego jest ono tak ważne?
  2. Co do jedzenia dla chorego dziecka?
  3. Nie tylko odpowiednia żywność: pamiętaj o nawodnieniu dziecka
  4. Jedzenie dla dziecka po biegunce i wymiotach: czego unikać?
  5. Śniadanie, obiad i kolacja dla chorego dziecka: przykładowy jadłospis
  6. Podsumowanie

Żywienie dziecka podczas choroby: dlaczego jest ono tak ważne?

W przypadku ostrej biegunki dobór odpowiednich produktów (lekkostrawnych i zapierających) nie nasila występujących objawów i tym samym nie pogarsza stanu chorego dziecka.

Przewlekłe biegunki mogą prowadzić do niedożywienia i innych powikłań. Wymagają konsultacji lekarskiej i diagnostyki w celu ustalenia jej przyczyny. Konsekwencją niezdiagnozowania i nieleczenia choroby wymagającej diety eliminacyjnej są poważne powikłania, tj. niedobór masy ciała, niedobory pokarmowe, anemia, wczesna osteoporoza, nieosiągnięcie szczytowej masy kostnej, zaburzenia psychoruchowe lub psychiczne.

W czasie gorączki powyżej 39 °C spożywane posiłki powinny być bardziej kaloryczne. Szacuje się, że wzrost temperatury ciała o 1°C zwiększa podstawową przemianę materii o około 12%. Z tego powodu zapotrzebowanie energetyczne jest większe w stosunku do standardowego zapotrzebowania.

Co do jedzenia dla chorego dziecka?

Jedzenie dla chorego dziecka będzie się różniło w zależności od występujących objawów i stopnia ich nasilenia.

Co dać dziecku przy biegunce?

Ostra biegunka spowodowana zakażeniem powoduje odwodnienie i utratę elektrolitów. Z tego powodu należy skupić się przede wszystkim na nawadnianiu organizmu dziecka. Ostra biegunka trwa zazwyczaj mniej niż 7 dni i nie wymaga hospitalizacji. Opiekun powinien jak najszybciej po wystąpieniu biegunki podać dziecku doustny płyn nawadniający (ORS). Jest to gotowa mieszanina elektrolitów i glukozy w formie saszetek, którą można nabyć w każdej aptece i większości sklepów spożywczych. Dodatkowo dziecko można nawadniać wodą niegazowaną. Wskazane jest również picie napojów o działaniu zapierającym, tj. czarna herbata, kakao na wodzie, buliony warzywne, sok pomidorowy z dodatkiem soli.

W przypadku przewlekłej biegunki trwającej więcej niż 4 tygodnie przeprowadza się szczegółową diagnostykę. Jest to ważne, zwłaszcza jeśli dziecku towarzyszą zaburzenia wchłaniania i wzrastania. Przewlekła biegunka jest dużym wyzwaniem diagnostycznym. Przyczyny jej wystąpienia mogą być różne. Do jednych z nich należą np. alergia pokarmowa czy celiakia. Wówczas dziecko jest na diecie eliminacyjnej, aby nie dopuścić do wystąpienia objawów.

Pakiet małego dziecka (6 badań)

Przyczyną wystąpienia biegunki osmotycznej może być nadmierne spożycie fruktozy zawartej w owocach lub produktów mających w składzie sorbitol, mannitol lub ksylitol (np. słodyczy). Przewlekła biegunka osmotyczna może natomiast wskazywać na niedobór laktazy lub innych węglowodanów. Wymaga zatem przeprowadzania badań w tym kierunku. Jeśli przyczyną wystąpienia biegunki u dziecka okaże się niedobór laktazy, dziecko powinno spożywać produkty bezlaktozowe (i przyjmować wapń), dzieci z zaburzeniami wchłaniania fruktozy powinny stosować dietę o zmniejszonej ilości fruktozy itd.

Biegunka czynnościowa częściej występuje u dzieci starszych (bez objawów alarmowych i z prawidłowymi wynikami badań), a jej przyczyną może być zespół jelita drażliwego (IBS-D). Lekarz może zalecić dietę FODMAP ubogą w fermentowalne oligosacharydy, disacharydy, monosacharydy i poliole. Dieta ta składa się z trzech etapów i pozwala ustalić, które z produktów wywołują i/lub nasilają niepożądane objawy.

>> Przeczytaj także:

Co dać dziecku przy tzw. grypie żołądkowej?

Ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy to stan zapalny przewodu pokarmowego, który prowadzi do wystąpienia biegunki i/lub wymiotów. Zakażenie może wystąpić w wyniku spożycia nieprawidłowo przygotowanego posiłku, skażonej wody lub niedostateczną higieną rąk dzieci. Podstawą leczenia w przypadku łagodnego lub umiarkowanego przebiegu jest nawodnienie za pomocą doustnych płynów nawadniających (ORS) dostępnych w aptekach.

W przypadku nasilonych objawów zaleca się dietę z ograniczeniem błonnika. Dziecku można zaproponować produkty lekkostrawne, tj. dojrzały banan, chleb pszenny, czerstwe pieczywo, tosty, sucharki, biszkopty, krakersy lub kaszkę mannę na bulionie. Odpowiednie mogą okazać się posiłki bazujące na gotowanej skrobi (ziemniakach, białym ryżu, makaronie) i drobnych kaszach z dodatkiem gotowanego mięsa i warzyw (np. gotowana marchew). Działanie zapierające ma również jabłko (mus jabłkowy, pieczone jabłko). Dziecku należy podawać zwykłą wodę oraz czarną herbatę. Korzystniejsze jest częstsze spożywanie posiłków o małej objętości. Gdy biegunka ustąpi, należy powrócić do normalnej diety.

>> Przeczytaj też: Norowirusy – przyczyna zimowej biegunki

Co dać dziecku przy gorączce?

Do jednych z postępowań w przypadku gorączki powyżej 38°C jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia. Aby dziecko piło więcej, można podawać dziecku wodę w różnych atrakcyjnych formach (z kubka, butelki, ze słomki, strzykawki). Dziecko powinno pić często, małymi łykami. Jeśli nie występuje biegunka, można podać dziecku sok owocowy rozcieńczony z wodą.

W trakcie gorączki zapotrzebowanie energetyczne jest większe niż zazwyczaj. Zaleca się zatem podawanie dziecku produktów o wysokiej gęstości odżywczej. Wskazane będą zatem:

  • napoje wysokokaloryczne (koktajle mleczne, soki owocowe),
  • produkty zbożowe (pieczywo pszenne, biszkopty, drobne kasze),
  • wędliny (polędwica, drobiowa),
  • jaja (lekko ścięte, w formie jajecznicy, omletu, jajko sadzone).

W przypadku długotrwałej gorączki i osłabienia organizmu dochodzi do obniżenia łaknienia, które może prowadzić do niedożywienia. W takim przypadku zaleca się dietę papkowatą, półpłynną lub nawet płynną. Jeśli dziecko jest w stanie jeść, rekomenduje się dietę lekkostrawną. Potrawy powinny być gotowane w wodzie, na parze, pieczone w folii, naczyniu żaroodpornym lub duszone.

Nie tylko odpowiednia żywność: pamiętaj o nawodnieniu dziecka

Nawadnianie dziecka jest kluczowe w przypadku wystąpienia biegunki i/lub gorączki. Odwodnienie może prowadzić do poważnych powikłań, a w najgorszym przypadku do zgonu. Jeśli dziecko w trakcie choroby pije, kiedy chce, to znaczy, że pije za mało! Należy podawać dziecku wodę i zachęcać do jej picia, nawet jeśli nie prosi. Co więcej, małe dzieci często nie potrafią powiedzieć, że chce im się pić lub też ze względu na osłabienie nie są w stanie samodzielnie się napić. W przypadku oznak odwodnienia tj. niewielka ilość oddawanego moczu, suchość spojówek, brak łzawienia, suchy język, patologiczna senność, dezorientacja, apatia, ból głowy, przyśpieszony oddech (tachykardia) należy niezwłocznie skorzystać z pomocy lekarskiej.

Jedzenie dla dziecka po biegunce i wymiotach: czego unikać?

Dzieci w takcie biegunki i wymiotów powinny jeść pokarmy lekkostrawne, na które mają ochotę. Nie zaleca się karmienia na siłę (dziecku może tymczasowo towarzyszyć brak apetytu). Unikać należy potraw ciężkostrawnych, smażonych, produktów wędzonych i słodyczy. W przypadku wystąpienia biegunki dzieciom nie należy podawać napoi zawierających cukry proste (tj. napoje słodzone, soki owocowe), ponieważ mogą one nasilać zaburzenia wodno-elektrolitowe. W czasie ostrej biegunki nie zaleca się również picia mleka krowiego, które może nasilić objawy. Gdy stan dziecka się poprawi należy stopniowo wrócić do normalnej diety.

>> Sprawdź również: Wybiórczość pokarmowa – gdy dziecko odmawia jedzenia

Śniadanie, obiad i kolacja dla chorego dziecka: przykładowy jadłospis

Propozycja posiłków dla kilkuletniego dziecka z gorączką powyżej 39 °C.

  • Śniadanie I: płatki owsiane błyskawiczne na mleku 2%, banan, sok pomarańczowy.
  • Śniadanie II: serek homogenizowany pełnotłusty, maliny, herbatniki maczane w herbacie.
  • Obiad: krem z kalafiora, pulpety drobiowe z puree ziemniaczanymi, kompot.
  • Podwieczorek: budyń na mleku 2%, mus z truskawek.
  • Kolacja: bułka pszenna z masłem i jajkiem, sok marchewkowo-brzoskwiniowy.

Propozycja posiłków dla kilkuletniego dziecka z biegunką.

  • Śniadanie I: płatki ryżowe na wodzie, jogurt naturalny, dojrzały banan.
  • Śniadanie II: kaszka manna na bulionie, mus jabłkowy.
  • Obiad: krupnik, pulpety drobiowe z ziemniakami i gotowaną marchewką.
  • Podwieczorek: biszkopty, czarna herbata.
  • Kolacja: bułka pszenna z masłem i jajkiem, kakao na wodzie.

>> To może Cię zainteresować: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Podsumowanie

Dietę należy odpowiednio zmodyfikować na czas trwania choroby.

Podczas wystąpienia ostrej biegunki należy zadbać w pierwszej kolejności o odpowiednie nawodnienie i równowagę elektrolitową. W tym czasie zaleca się dietę lekkostrawną z przewagą produktów zapierających.

W przypadku objawów trwających ponad 14 dni wymagana jest diagnostyka i leczenie. Przyczyną przewlekłej biegunki mogą być choroby przewodu pokarmowego wymagające diety eliminacyjnej.

Gdy dziecko gorączkuje konieczne jest dostarczenie większej ilości zarówno płynów, jak i energii. Gorączka powoduje zwiększoną podstawową przemianę materii. Nie należy jednak karmić dziecka na siłę, a jedynie zadbać o gęstość odżywczą posiłków.


Bibliografia

  1. Algorytm postępowania w przewlekłej biegunce u dzieci – Artykuły przeglądowe – Artykuły i wytyczne – Pediatria – Medycyna Praktyczna dla lekarzy (dostęp: 28.10.2024).
  2. Postępowanie w ostrej biegunce u dzieci. Aktualne (2014) wytyczne ESPGHN oraz ESPID – Wytyczne – Artykuły i wytyczne – Pediatria – Medycyna Praktyczna dla lekarzy (mp.pl) (dostęp: 28.10.2024).
  3. Pediatria po Dyplomie – Zasady postępowania w ostrej i przewlekłej biegunce u dzieci (dostęp: 28.10.2024).
  4. Krawczyński M. (red.), Stany gorączkowe. [w]: Żywienie dzieci w zdrowiu i chorobie. Help-Med., Kraków 2015, s. 283-286.
  5. Overview | Diarrhoea and vomiting caused by gastroenteritis in under 5s: diagnosis and management | Guidance | NICE (dostęp: 28.10.2024).
  6. Objawy odwodnienia u dzieci i dorosłych – Objawy – mp.pl (dostęp: 28.10.2024).

Dieta lekkostrawna dla dziecka. Przykładowe przepisy

Dzieci, podobnie jak dorośli, mogą wymagać tymczasowego odciążenia przewodu pokarmowego i zastosowania diety łatwostrawnej. Dieta lekkostrawna jest najczęściej stosowana u dzieci przy zatruciach pokarmowych, wymiotach lub po zabiegach na przewodzie pokarmowym. Co dokładnie oznacza dieta lekkostrawna? Jak zmniejszyć zawartość błonnika? Jakie produkty są łatwostrawne? O tym w poniższym artykule.

Spis treści:

  1. Dieta lekkostrawna dla dziecka: to znaczy?
  2. Jedzenie lekkostrawne dla dziecka: jakie produkty wybierać?
  3. Lekkostrawne śniadanie dla dziecka: pomysły
  4. Lekki obiad dla dziecka: przepisy
  5. Lekka kolacja dla dziecka: czyli jaka?
  6. Podsumowanie

Dieta lekkostrawna dla dziecka: to znaczy?

Dieta lekkostrawna jest zmodyfikowanym sposobem żywienia dzieci zdrowych. Polega na wyborze łatwych do strawienia produktów spożywczych i zastosowania odpowiedniej obróbki kulinarnej. Jest stosowana u dzieci z chorobami przewodu pokarmowego, po zabiegach chirurgicznych lub w przypadku zatrucia pokarmowego.

Dieta lekkostrawna dla dziecka charakteryzuje się małą ilością błonnika i lekkostrawną obróbką termiczną. Dziecku podaje się posiłki o małej objętości i jednocześnie dba się o ich wartość odżywczą. Potrawy podaje się w temperaturze pokojowej. Warto zapewnić spożywanie posiłków w spokojnej atmosferze, tak aby dziecko mogło skupić się na dokładnym i powolnym przeżuwaniu każdego kęsa. Istotne jest zachęcanie dziecka do częstego picia wody małymi łyczkami.

Dziecko będąc na diecie lekkostrawnej, powinno mieć zapewnioną odpowiednią podaż witaminy D zgodnie z zaleceniami lekarza. Jest to istotne zwłaszcza w przypadku dzieci, które ze względów na swój stan nie wychodzą na słońce i witamina D nie jest syntetyzowana przez promieniowanie UV.  

W diecie lekkostrawnej nie należy pomijać naturalnych produktów mlecznych. Są one źródłem wapnia – niezbędnym do prawidłowego wzrostu i rozwoju, który w przypadku małych dzieci przebiega bardzo intensywnie.

Kiedy dziecko jest obciążone dużym ryzykiem żywieniowym (niedożywieniem) lekarz może zalecić żywność specjalnego przeznaczenia medycznego, którą należy podawać zgodnie z indywidualnymi ustaleniami.

>> Przeczytaj też: Przedawkowanie witaminy D – objawy, przyczyny, badania laboratoryjne, leczenie

Pakiet małego dziecka (6 badań)

Ilość błonnika w lekkostrawnej diecie dla dziecka

Błonnik pokarmowy spowalnia opróżnianie żołądka, mechanicznie drażni ściany jelita i ulega fermentacji. Z tego powodu jest niewskazany w diecie lekkostrawnej. Jego zawartość powinna być nieco niższa niż w przypadku norm dzieci zdrowych ustalone na poziomie wystarczające spożycia, które wynoszą odpowiednio:

  • Dzieci 1-3 lata 10 g błonnika / dobę,
  • Dzieci 4-6 lat 14 g błonnika / dobę,
  • Dzieci 7-9 lat 16 g błonnika /dobę,
  • Dziewczęta i chłopcy 10-12 lat 19 g błonnika / dobę,
  • Dziewczęta i chłopcy 13-15 lat 19 g błonnika / dobę,
  • Dziewczęta i chłopcy 16-18 lat 19 g błonnika / dobę.

Głównym źródłem błonnika są skórki warzyw i owoców, pełnoziarniste produkty zbożowe, otręby, orzechy. Są to produkty niezalecane w diecie lekkostrawnej.

Aby zmniejszyć zawartość błonnika w diecie dziecka:

  • obieraj skórki z warzyw i owoców,
  • usuwaj pestki,
  • odkrawaj twarde części produktów,
  • rozdrabniaj produkty przez miksowanie lub przecieranie,
  • wydłużaj czas gotowania produktów.

Jedzenie lekkostrawne dla dziecka: jakie produkty wybierać?

Dobór produktów zależy od indywidualnej tolerancji i stanu dziecka. Poniżej znajduje się przykładowa lista lekkostrawnych produktów i potraw dla dzieci.

  • Chleb pszenny, bułka pszenna.
  • Mąka pszenna, ziemniaczana, kukurydziana, owsiana, ryżowa.
  • Kasza krakowska, kukurydziana, jęczmienna drobna, kuskus.
  • Ryż biały, makaron pszenny, makaron ryżowy.
  • Płatki owsiane błyskawiczne, kaszka manna, płatki ryżowe, płatki jaglane.
  • Ziemniaki gotowane, purée ziemniaczane.
  • Zupy warzywne z dodatkiem chleba, lanego ciasta, kaszy drobnej, ryżu białego lub ziemniaków.
  • Mleko o zawartości tłuszczu do 2%, kefir, jogurt naturalny, maślanka.
  • Twaróg chudy i półtłusty, serek ziarnisty, ricotta, lekkie naturalne serki do smarowania, mozzarella.
  • Budyń na mleku, kisiel, galaretka.
  • Jajecznica na parze, jajka gotowane na miękko.
  • Chude gatunki mięsa, tj. cielęcina, wołowina, kura, indyk, królik (pieczone w rękawie foliowym lub w naczyniu żaroodpornym z pokrywką).
  • Ryby tj. dorsz, sandacz, szczupak, flądra.
  • Tofu naturalne.
  • Wędlina drobiowa lub wieprzowa gotowana, polędwica.
  • Masło, masło klarowane, olej rzepakowy, oliwa z oliwek, olej lniany, awokado.
  • Pomidory bez skórek i pestek, sałata masłowa, marchew, dynia, szparagi, buraki, papryka, pasternak, pietruszka, szpinak.
  • Dojrzałe owoce bez skórki i pestki.
  • Sól, majeranek, liść laurowy, ziele angielskie, tymianek, bazylia, zioła prowansalskie, papryka słodka, koperek, pietruszka zielona, cynamon.
  • Woda, herbata z mlekiem, herbata czarna, zielona, owocowa, herbatki ziołowe, kakao (w ograniczonych ilościach).
  • Sucharki, biszkopty, wafle ryżowe naturalne, chałka, ciasto drożdżowe (bez dodatków, najlepiej czerstwe).
  • Dżem i konfitura bez pestek, marmolada, miód, sok warzywny i owocowy, kompot.
  • Naleśniki przygotowywane bez tłuszczu.
  • Pierogi z serem, z mięsem, ruskie, kluski leniwe (lekkostrawnie przygotowane, gotowane i spożyte w umiarkowanych ilościach).

>> Przeczytaj także: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Lekkostrawne śniadanie dla dziecka: pomysły

Lekkostrawne śniadanie dla dziecka nie musi być skomplikowane. Mogą to być proste posiłki, tj. zwykła bułka z masłem i chudą wędliną, jogurt naturalny o lekkiej konsystencji i dojrzały banan, kaszka manna z mlekiem lub jajecznica przygotowana na parze. Takie śniadania nie tylko zapewnią podaż energetyczną i składniki odżywcze, ale również będą lekkie do strawienia. 

Jajecznica na parze

> Składniki: jajo kurze całe, mleko 2%, masło, chleb pszenny

> Sposób przygotowania: Jaja wbij do metalowej miseczki, dodaj łyżkę mleka i roztrzep widelcem (można doprawić np. solą i majerankiem). Umieść miskę nad garnuszkiem z wrzącą wodą. Gotuj tak długo, aż jajecznica się zetnie. Podaj z pieczywem pszennym i łyżeczką masła.

Płatki z mlekiem

> Składniki: płatki ryżowe, mleko 2%, jabłko, masło, cynamon

> Sposób przygotowania: Płatki ryżowe przygotuj na mleku według instrukcji producenta na opakowaniu. Jabłko obierz ze skórki, zetrzyj na tarce i podduś na patelni z łyżeczką masła i cynamonem aż do miękkości. Płatki podaj z duszonym jabłkiem.

>> Sprawdź również: Wybiórczość pokarmowa – gdy dziecko odmawia jedzenia

Lekki obiad dla dziecka: przepisy

Jak przygotować lekkostrawny obiad dla dziecka? Powinien być przede wszystkim poddany odpowiedniej obróbce termicznej. Zaleca się gotowanie na wodzie, na parze, pieczenie w rękawie foliowym lub w naczyniu żaroodpornym. Posiłki przygotuj się z niewielką ilością tłuszczu, np. jedną łyżeczką oleju rzepakowego lub masła. Dania podaj w temperaturze pokojowej.

Pulpeciki z ryżem

> Składniki: cukinia, papryka czerwona, kukurydza konserwowa 4 łyżki, zmielone mięso z piersi indyka 120 g, ryż biały 1 woreczek, kasza manna 3 łyżki, masło 2 łyżeczki

> Sposób przygotowania: Ryż opłucz pod bieżącą wodą i wsyp do naczynia żaroodpornego. Cukinię zetrzyj na drobnych oczkach i wymieszaj razem ze zmielonym mięsem i kaszą manną. Dopraw szczyptą soli. Formuj nieduże pulpety i układaj na ryżu. Paprykę sparz wrzątkiem, obierz ze skórki, pokrój w kostkę i wysyp na pulpety razem z kukurydzą. Masło wymieszaj z pół litra wrzącej wody i zalej zawartość naczynia. Piecz w piekarniku około 30 minut. Danie podaj po ostygnięciu.

Zupa jarzynowa

> Składniki: mięso z kurczaka bez skórki, ziemniaki, mieszanka z mrożonych warzyw do zupy, koperek

> Sposób przygotowania: Mięso zagotuj na wolnym ogniu w wodzie z dodatkiem liścia laurowego, ziela angielskiego i szczyptą soli. W międzyczasie dodaj obrane i pokrojone w kostkę ziemniaki. Po zagotowaniu dodaj mieszankę z mrożonych warzyw. Gotuj aż do miękkości. Zupę podaj po ostygnięciu z dodatkiem posiekanego koperku. W razie potrzeby zblenduj zupę na krem.

>> To może Cię zainteresować: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Lekka kolacja dla dziecka: czyli jaka?

Lekka kolacja dla dziecka to taka, która nie odciąży przewodu pokarmowego. Może to być krem warzywno-drobiowy lub kanapka z masłem i wędliną z dodatkiem sałaty masłowej. Dla bardzo podrażnionego przewodu pokarmowego można dziecku zaproponować kleik lub kisiel. Pamiętać należy, że to „dziecko decyduje, czy i ile zje”.

Kleik owsiany

> Składniki: płatki owsiane błyskawiczne 4 łyżki, bulion 1 szklanka (250 ml), masło 1 łyżeczka

> Sposób przygotowania: Płatki owsiane zalej bulionem i gotuj do zupełnego rozklejenia. Odstaw by kleik przestygnął i zgęstniał. Możesz dodać więcej bulionu do uzyskania płynnej konsystencji. Podaj z łyżeczką masła. Kleik możesz przygotować również na mleku lub wodzie.

Bułka z wędliną

> Składniki: bułka pszenna, masło, wędlina drobiowa gotowana, sałata masłowa, herbata z mlekiem 2%

> Sposób przygotowania: Bułkę posmaruj masłem, podaj z sałatą i wędliną. W zależności od tolerancji i preferencji dziecka, podaj również z warzywem (np. ogórkiem bez skórki). Zaparz herbatę (słaby napar) i dodaj odrobinę mleka, podaj po przestygnięciu.

>> Przeczytaj również: Zaparcia u dziecka – praktyczne wskazówki dla rodziców

Podsumowanie

Dieta lekkostrawna u dzieci jest stosowana najczęściej w przypadku chorób przewodu pokarmowego, zabiegów chirurgicznych lub zatrucia pokarmowego.

W zależności od stanu dziecka, wybiera się produkty o niskiej zawartości błonnika, które nie obciążają przewodu pokarmowego. Posiłki należy przygotować stosując odpowiednią obróbkę termiczną (gotowanie w wodzie, na parze lub pieczenie w naczyniu żaroodpornym), tak aby były lekkie do strawienia. Korzystniejsze jest częstsze spożywanie posiłków o małej objętości.


Bibliografia:

  1. Jarosz M., Rychlik E., Stoś K, Charzewska J. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, Warszawa 2020.
  2. Produkty zalecane i przeciwwskazane w diecie lekkostrawnej, Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej, 2022
  3. Wieczorek-Chełmińska Zofia, Nowoczesna dietetyczna książka kucharska, 2011, Wydawnictwo lekarskie PZWL.

Dieta lekkostrawna z wysoką i niską zawartością białka. Zasady żywienia i przykładowy jadłospis  

Dieta lekkostrawna znajduje szerokie zastosowanie w medycynie i dietetyce. Jest to model żywienia, który stawia na produkty łatwo przyswajalne i o niskiej zawartości błonnika, tłuszczów oraz przypraw drażniących przewód pokarmowy. W zależności od indywidualnych potrzeb pacjentów, dieta lekkostrawna może być modyfikowana w zakresie zawartości białka, co wpływa na jej przeznaczenie i skuteczność w konkretnych przypadkach zdrowotnych. W niniejszym artykule omówimy zasady zarówno dietę lekkostrawną wysokobiałkową, jak i niskobiałkową oraz co jeść na diecie z wysoką zawartością białka oraz tą bez nabiału.

Spis treści:

  1. Na czym polega dieta lekkostrawna wysokobiałkowa i niskobiałkowa?
  2. Dieta łatwostrawna bogatobiałkowa – najważniejsze zasady i dla kogo jest zalecana
  3. Dieta łatwostrawna niskobiałkowa – najważniejsze zasady, dla kogo jest zalecana
  4. Co jeść na diecie lekkostrawnej wysokobiałkowej?
  5. Co jeść na diecie lekkostrawnej bez nabiału?
  6. Dieta łatwostrawna bogatobiałkowa i niskobiałkowa – przykładowy jadłospis
  7. Podsumowanie

Na czym polega dieta lekkostrawna wysokobiałkowa i niskobiałkowa?

Dieta lekkostrawna wysokobiałkowa i bez nabiału znajduje zastosowanie w przypadku wielu dolegliwości zdrowotnych, takich jak:

  • choroby układu pokarmowego,
  • nadwrażliwość na białka mleka,
  • nietolerancja laktozy,
  • czy rekonwalescencja po operacjach.

Dzięki eliminacji trudnych do strawienia składników (w tym nabiału) oraz zwiększeniu spożycia białka, dieta ta może wspomagać trawienie, przyspieszać regenerację organizmu i wspierać budowę masy mięśniowej.

>> Przeczytaj też: Enzymy trawienne – co to jest, jakie są rodzaje i ich funkcje. Objawy niedoboru i diagnostyka

pakiet lipidogram extra baner

Dieta łatwostrawna bogatobiałkowa – najważniejsze zasady i dla kogo jest zalecana

Dieta łatwostrawna bogatobiałkowa jest zalecana głównie w stanach zwiększonego zapotrzebowania na białko, takich jak:

  • rekonwalescencja po zabiegach chirurgicznych,
  • okresy infekcji,
  • choroby nowotworowe,
  • stany zapalne i regeneracyjne.

Celem jej jest dostarczenie organizmowi odpowiedniej ilości białka o wysokiej wartości biologicznej, co pozwala wspierać odbudowę tkanek oraz prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego.

Najważniejsze zasady diety łatwostrawnej bogatobiałkowej:

  • Zwiększona podaż białka – spożycie białka powinno wynosić od 1,2 do 1,5 g na kilogram masy ciała. Należy dążyć do źródeł białka wysokiej jakości, takich jak chude mięso (kurczak, indyk), ryby, jaja oraz niskotłuszczowe produkty mleczne – np. jogurty naturalne, ser twarogowy.
  • Unikanie ciężkostrawnych produktów – wybierając białko, warto unikać tłustych i smażonych potraw mięsnych, wędlin wysokoprzetworzonych oraz ostrych przypraw. Preferowane są produkty gotowane na parze, duszone lub pieczone.
  • Odpowiednia obróbka termiczna – produkty białkowe powinny być przygotowywane w sposób minimalizujący trudności trawienne. Zaleca się gotowanie, duszenie, pieczenie bez dodatku tłuszczu oraz gotowanie na parze.
  • Uzupełnienie węglowodanami złożonymi – produkty zbożowe powinny być lekkostrawne, dlatego najlepiej wybierać drobne kasze (np. kasza manna, jaglana), ryż biały oraz pieczywo pszenne lub graham.
  • Bogactwo witamin i minerałów – warto dbać o dostarczenie witamin i minerałów, takich jak witaminy z grupy B, cynk oraz witamina D, które wspierają metabolizm białka i odbudowę tkanek.
  • Unikanie błonnika – nadmiar błonnika może obciążać przewód pokarmowy, dlatego należy ograniczać warzywa i owoce surowe, a zamiast tego wybierać je w formie gotowanej lub pieczonej. Zaleca się wybór warzyw takich jak marchew, dynia, ziemniaki oraz jabłka i banany w wersji gotowanej.

Dieta lekkostrawna wysokobiałkowa przeznaczona jest dla osób, które potrzebują zwiększonej ilości białka przy jednoczesnym ograniczeniu składników obciążających układ pokarmowy. Przykładem takich pacjentów mogą być osoby po zabiegach chirurgicznych, intensywnie trenujący sportowcy oraz osoby w okresie rekonwalescencji, które zmagają się z utratą masy mięśniowej. W przypadku tej diety, produkty bogate w białko muszą być jednocześnie lekkostrawne, aby nie wywoływać dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego.

>> Przeczytaj też: Suplementacja witaminy D – co to dokładnie oznacza?

Dieta łatwostrawna niskobiałkowa – najważniejsze zasady, dla kogo jest zalecana

Dieta łatwostrawna niskobiałkowa jest wskazana w sytuacjach, gdy nadmiar białka może obciążać organizm:

  • w chorobach nerek,
  • chorobach wątroby,
  • niektórych chorobach metabolicznych.

Ograniczenie białka ma na celu zmniejszenie ilości metabolitów azotowych, które mogą negatywnie wpływać na stan zdrowia przy niewydolności organów odpowiedzialnych za ich usuwanie.

pakiet zdrowe jelita

Najważniejsze zasady diety łatwostrawnej niskobiałkowej:

  • Redukcja spożycia białka – zaleca się ograniczenie białka do około 0,6–0,8 g na kilogram masy ciała. W niektórych przypadkach ilość ta może być jeszcze niższa, co zależy od stanu zdrowia pacjenta i zaleceń lekarza lub dietetyka.
  • Wybór niskobiałkowych źródeł pokarmowych – podstawą diety powinny być węglowodany lekkostrawne, takie jak białe pieczywo, makaron pszenny, ryż oraz kasza manna. Produkty białkowe należy wybierać z rozwagą – odpowiednie mogą być przetworzone sery, niskotłuszczowe jogurty, ograniczone ilości chudego mięsa i ryb.
  • Wzbogacanie diety w tłuszcze roślinne – aby uzupełnić kaloryczność diety, warto włączyć do niej zdrowe tłuszcze pochodzenia roślinnego, takie jak oliwa z oliwek, olej lniany czy awokado.
  • Ograniczenie błonnika pokarmowego – warzywa i owoce powinny być spożywane w formie przetworzonej (np. gotowane lub duszone), aby ograniczyć błonnik, który może obciążać układ pokarmowy. Preferowane są warzywa lekkostrawne, takie jak marchew, dynia czy ziemniaki.
  • Kontrola zawartości fosforu i potasu – w chorobach nerek ważne jest monitorowanie fosforu i potasu, dlatego należy ograniczać produkty takie jak banany, orzechy, nasiona, nabiał oraz ryby morskie. Substancje te mogą obciążać układ wydalniczy i wpływać negatywnie na zdrowie pacjenta.
  • Spożywanie posiłków o regularnych porach – zaleca się jedzenie 4-5 małych posiłków w ciągu dnia, co pomoże uniknąć przeciążenia przewodu pokarmowego i lepiej dostosować poziom białka do potrzeb organizmu.

Dieta lekkostrawna niskobiałkowa jest nieodzowna dla osób z niewydolnością nerek lub wątroby, które mają utrudnione wydalanie produktów przemiany białkowej, takich jak mocznik. Badania wskazują, że obniżenie poziomu białka u pacjentów nefrologicznych może istotnie poprawić parametry zdrowotne i zapobiegać pogłębianiu się niewydolności nerek (Grzybowski, Kowalczyk, 2018).

>> Przeczytaj też: Poziom mocznika we krwi – kiedy wykonać badanie i jak interpretować wyniki?

Co jeść na diecie lekkostrawnej wysokobiałkowej?

Podstawą diety lekkostrawnej wysokobiałkowej są produkty łatwe do strawienia, które dostarczają białka, a jednocześnie nie obciążają przewodu pokarmowego. Oto przykłady takich produktów:

  • chude mięsa – gotowany lub pieczony kurczak i indyk (bez skóry), chuda wołowina, cielęcina,
  • ryby i owoce morza – ryby gotowane lub pieczone, takie jak dorsz, sandacz, łosoś (w małych ilościach, gdyż jest bardziej tłusty), krewetki i małże,
  • jaja – zwłaszcza białko jaja, które jest bogate w białko i bardzo lekkostrawne,
  • roślinne źródła białka – tofu, tempeh, soczewica i drobne warzywa strączkowe, które można gotować, aby ułatwić ich trawienie,
  • kasze i ryż – kasza jaglana, ryż biały, kasza manna, które są łatwo strawne, a jednocześnie dostarczają nieco białka,
  • zupy na bazie bulionu – chude wywary z dodatkiem mięsa lub ryby, bez ciężkich sosów,
  • chude buliony – z kurczaka czy warzyw, które dostarczają nieco białka, a także elektrolitów wspierających organizm.

Co jeść na diecie lekkostrawnej bez nabiału?

Dieta lekkostrawna bez nabiału wymaga eliminacji produktów mlecznych, ale dzięki odpowiednim zamiennikom można nadal dostarczać organizmowi wartościowe składniki takich jak:

  • mleko roślinne – mleko ryżowe, migdałowe czy owsiane, które może zastąpić mleko krowie i jest lekkostrawne,
  • jogurty i kefiry roślinne – oparte na mleku kokosowym, sojowym czy migdałowym, są lekkostrawne i często wzbogacane w probiotyki,
  • białka roślinne – tofu, soczewica, groszek, ciecierzyca i tempeh, które dostarczają białka i mogą być łatwo przyswajalne, jeśli są odpowiednio przerobione,
  • ryby i chude mięsa – kurczak i indyk, ryby, owoce morza, które są źródłem łatwo przyswajalnego białka bez obecności laktozy,
  • gotowane warzywa – marchew, dynia, ziemniaki, cukinia, które nie obciążają przewodu pokarmowego, a jednocześnie dostarczają witamin i minerałów,
  • kasze i ryż – kasza jaglana, ryż biały, które są dobrym źródłem węglowodanów bez nabiału.

>> Przeczytaj też: Dieta lekkostrawna – komu jest zalecana i na czym polega?

Dieta łatwostrawna bogatobiałkowa i niskobiałkowa – przykładowy jadłospis

Jadłospis:

Dieta niskobiałkowa:

I śniadanie

Owsianka na mleku migdałowym z dodatkiem borówki amerykańskiej i zblanszowanych migdałów.

II śniadanie

Sałatka z jajkiem na twardo, gotowanym burakiem i oliwą z oliwek.

Obiad

Pieczony filet z kurczaka z ryżem białym i gotowaną marchewką oraz brokułem.

Podwieczorek

Koktajl na bazie mleka ryżowego z bananem, garścią szpinaku i odrobiną miodu.

Kolacja

Zupa krem z dyni z dodatkiem pieczonego tofu.

Dieta wysokobiałkowa:

I śniadanie

Jaglanka z jabłkiem podduszonym.

II śniadanie

Omlet z jaj z pomidorem i upieczoną piersią z kurczaka.

Obiad

Pierś z indyka w potrawce z ciecierzycy z dodatkiem ryżu białego.

Podwieczorek

Szklanka świeżo wyciśniętego soku pomarańczowego.

Kolacja

Zupa jarzynowa z kurczakiem i kaszą jaglaną.

Podsumowanie

Dieta lekkostrawna wysokobiałkowa i bez nabiału może wspomóc nas zdrowotnie w przebiegu wielu ww. chorób. Wzmacnia zdrowie układu pokarmowego, dostarcza wysokiej jakości białka niezbędnego do regeneracji i budowy mięśni oraz pomaga zredukować dolegliwości związane z nietolerancją laktozy lub alergią na białka mleka.


Piśmiennictwo

1.Prusiński, A., Kowalewski, Z., Nowak, P. (2020). Znaczenie diety wysokobiałkowej w okresie rekonwalescencji. Medycyna Sportowa, 27(2), 113-123.
2.Grzybowski, J., Kowalczyk, M. (2018). Zalecenia dietetyczne dla pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Nefrologia Polska, 34(4), 209-217.

3.Freeman J., The ketogenic diet: from molecular action to clinical effects Epilepsy Research. 2006. 68.

4.Elizabeth G Neal, Hannah Chaff e, Ruby H Schwartz, Margaret S Lawson, Nicole Edwards, Geogianna Fitzsimmons, Andrea Whitney, J Helen Cross The ketogenic diet for the treatment of childhood epilepsy: a randomised controlled trial Lancet Neurol; 2008. 7: 500–06.

5.F.Branco et al. Ketogenic diets: from cancer to mitochondrial diseases and beyond Eur J Clin Invest; 2016. 46 (3): 285–298.

Antyoksydanty (przeciwutleniacze). Rodzaje, źródła, jak dbać o ich optymalny poziom

Antyoksydanty są związkami, które neutralizują wolne rodniki, poprawnie określane jako „reaktywne formy tlenu”.  Czym są antyoksydanty, jakie są źródła antyoksydantów w ciele człowieka, czy suplementacja antyoksydantów ma sens, i jak wzmacniać nasz system antyoksydacyjny. O tym wszystkim piszemy w artykule, zapraszamy do lektury.

Spis treści:

  1. Czym są antyoksydanty?
  2. Antyoksydanty endogenne
  3. Antyoksydanty w żywności. Źródła antyoksydantów w diecie
  4. Podsumowanie

Czym są antyoksydanty?

Antyoksydanty to substancje neutralizujące wolne rodniki. Określane również jako przeciwutleniacze, działają przez zapobieganie powstawaniu lub neutralizowanie reaktywnych form tlenu w organizmie człowieka, co zapobiega powstawaniu stresu oksydacyjnego.

Jeśli produkcja wolnych rodników przewyższa możliwości ich unieszkodliwiania powstaje stres oksydacyjny, proces przyczyniający się do:

  • rozwoju wielu schorzeń (chorób sercowo-naczyniowych, chorób neurodegeneracyjnych, nowotworów, chorób metabolicznych)
  • powstawania uszkodzeń białek (w tym kolagenu), lipidów (zwiększając przepuszczalność błon komórkowych), DNA (indukując powstawanie mutacji i zaburzenia replikacji DNA)

Zwalczanie stresu oksydacyjnego to zadanie systemu antyoksydacyjnego, składającego się z:

  • antyoksydantów dostarczanych z pożywieniem – egzogennych
  • antyoksydantów wytwarzanych w organizmie człowieka – endogennych.

>> Przeczytaj też: Stres oksydacyjny cz. 4 – system antyoksydacyjny

Antyoksydanty endogenne

Mówiąc o antyoksydantach najczęściej skupiamy się na tych dostarczanych z dietą lub suplementacją, zapominając o tym, że nasz organizm ma swój system antyoksydacyjny, który – jeśli zadbamy o niego w sposób właściwy – jest bardzo sprawną barierą dla stresu oksydacyjnego.

Endogenne antyoksydanty działają wewnątrz komórek (gdzie nie będą w stanie dotrzeć antyoksydanty z diety), a mechanizm ich działania może być enzymatycznych lub nieenzymatyczny.

Enzymy budujące system antyoksydacyjny to:

  • należące do pierwszej linii obrony: dysmutaza katalazy ponadtlenkowej, peroksydaza glutationu
  • budujące kolejną linię obrony: reduktaza glutationu, dehydrogenaza glukozo-6-fosforanowa.

Wewnętrzny system antyoksydacyjny wykazuje największą skuteczność gdy wszystkie enzymy są siecią współdziałających ze sobą elementów.

Antyoksydanty endogenne, niebędące enzymami to:

  • ubichinon,
  • kwas liponowy,
  • kwas moczowy,
  • glutation,
  • związki wiążące metale ciężkie: ferrytyna, albuminy, ceruloplazmina, metalotioneiny
  • melatonina – hormon niezbędny dla prawidłowego rytmu snu i czuwania.

Endogenny system antyoksydacyjny jest kluczowy dla prawidłowego funkcjonowania zabezpieczenia przed skutkami działania wolnych rodników. Pierwszoplanową rolę w tym systemie odgrywa glutation – trójpeptyd produkowany przez komórki, zbudowany z trzech aminokwasów.

Najważniejszym z nich jest cysteina, jej optymalny poziom jest wyznacznikiem prawidłowej produkcji glutationu w komórkach. Dostarczanie glutationu z suplementacją nie jest efektywnym sposobem zapewnienia prawidłowej pracy endogennego systemu antyoksydacyjnego, ponieważ jego działanie odbywa się wewnątrz komórek.

Glutation dostarczany w postaci suplementów nie przenika do wnętrza komórek, dlatego optymalnym będzie dostarczenie organizmowi produktów do produkcji tego trójpeptydu, w tym przede wszystkim cysteiny. Do produkcji glutationu niezbędny jest odpowiedni poziom magnezu, dlatego ten pierwiastek – chociaż nie jest antyoksydantem – jest niezbędny w prawidłowym funkcjonowaniu systemu antyoksydacyjnego.

Antyoksydanty_ramka_1
Badanie_glutationu

>>> Przeczytaj też: Glutation – co to jest? Właściwości, objawy niedoboru, suplementacja, przeciwwskazania

Antyoksydanty w żywności. Źródła antyoksydantów w diecie

Drugim ramieniem systemu antyoksydacyjnego są antyoksydanty egzogenne, czyli te, które dostarczamy z dietą. Możemy wyróżnić kilka grup tych substancji. Należą do nich:

  • witaminywitamina C (współdziała z glutationem), witamina E, witamina A,
  • pierwiastkiselen, cynk, miedź, mangan, żelazo,
  • karotenoidy – α-karoten, β-karoten, zeaksantyna, luteina, likopen, β-kryptoksantyna
  • polifenole – flawony, flawonoidy, antocyjany, kwas fenolowy, flawonole, flawanole.

Ciekawym antyoksydantem jest witamina C, której organizm człowieka nie jest w stanie wytwarzać, musimy jej dostarczać z dietą. Jednak glutation może regenerować witaminę C obecną w organizmie.

W cyklu glutationowo-askorbinowym utleniona forma witaminy C, zamiast wydalania z organizmu, jest odzyskiwana dzięki działaniu glutationu i ponownie wykorzystana.

Antyoksydanty są obecne przede wszystkim w owocach, bogate w te związki są również warzywa oraz niektóre zioła i przyprawy.

pakiet witamin rozszerzony

Owoce polecane ze względu na wysoką zawartość przeciwutleniaczy to np.:

  • dzika róża,
  • borówka amerykańska,
  • jeżyny,
  • aronia,
  • żurawina,
  • jagody,
  • śliwki,
  • jabłka.

Warzywa bogate w antyoksydanty to:

  • sałaty (czerwona karbowana, masłowa),
  • szparagi,
  • kapusty (biała, czerwona, włoska),
  • brokuły,
  • szpinak,
  • czosnek.

Zioła i przyprawy:

  • cynamon,
  • kurkuma,
  • goździki,
  • oregano,
  • rozmaryn,
  • tymianek.

Innym źródłem przeciwutleniaczy mogą być algi morskie.

Najsilniejsze naturalne antyoksydanty

Siła działania antyoksydacyjnego może być mierzona wieloma parametrami a potencjał przeciwutleniający antyoksydantów zależy od wielu czynników. Dlatego analiza porównawcza potencjałów antyoksydacyjnych różnych produktów, czy nawet pojedynczych substancji chemicznych, jest trudna.

Poza tym przeciwutleniacze działają poprzez różne mechanizmy, wykazując nie tylko działanie wychwytywania wolnych rodników, ale również rozkładając nadtlenek wodoru, wygaszając prooksydanty, naprawiając już powstałe uszkodzenia w komórkach. Wreszcie pamiętać należy, iż potencjał antyoksydacyjny mierzony jest poza organizmem człowieka, czyli in vitro.

Dlatego – z praktycznego punktu widzenia – klasyfikacja siły działania przeciwutleniaczy ma znaczenie drugorzędne. Wystarczy aby nasza dieta opierała się na różnorodności i zawierała rekomendowaną, dzienną porcję warzyw i owoców, a potencjał przeciwutleniający każdego produktu będzie działał synergistycznie i na naszą korzyść. Najlepiej korzystać z sezonowych warzyw i owoców, ale można je również spożywać w postaci mrożonek i przetworów.

>> Przeczytaj też: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Antyoksydanty_ramka_2

Antyoksydanty – czy warto suplementować ?

Potencjał zdrowotny antyoksydantów skłania wiele osób do ich suplementowania. Jednak rola egzogennych przeciwutleniaczy w profilaktyce zdrowotnej lub w naprawianiu uszkodzeń spowodowanych przez stres oksydacyjny, jest obecnie źródłem dyskusji.

Badania wskazują, iż potencjał antyoksydacyjny wykazany in vitro, nie przekłada się na korzyści in vivo – czyli po ich zażyciu przez człowieka. Przykładem jest witamina E, która nie wykazała skuteczności w zapobieganiu ryzyku chorób układu krążenia czy udaru mózgu.

Stosowanie β-karotenu w wysokich dawkach okazało się mieć działanie stymulujące powstawanie nowotworów u mężczyzn palących papierosy. Witamina C może zaś mieć działania indukujące stres oksydacyjny w obecności metali przejściowych, np. żelaza. Niekontrolowana suplementacja selenu czy cynku – zwłaszcza jeśli nie notuje się ich niedoborów – może być toksyczna.

Dlatego suplementacja antyoksydantów nie jest rekomendowana, nie przynosi żadnych korzyści prozdrowotnych.

>> To może Cię zainteresować: Suplementacja – świadome budowanie odporności

Podsumowanie

Rola wolnych rodników w powstawaniu stresu oksydacyjnego i wynikających z niego chorób jest już dobrze udokumentowana. Dlatego wiele zainteresowania budzi zastosowanie antyoksydantów jako potencjalnych składników wspomagających profilaktykę zdrowotną.

Warto jednak podkreślić, iż organizm człowieka ma wewnętrzny system antyoksydacyjny, który jest gwarantem zwalczania wolnych rodników wewnątrz komórek, czego nie zapewniają egzogenne (dostarczane z pożywieniem lub suplementami) przeciwutleniacze.

Badania nie potwierdzają, że suplementy diety są skuteczne w profilaktyce chorób związanych ze stresem oksydacyjnym, mogą natomiast mieć działanie indukujące procesy chorobowe. Przeciwutleniacze są różnorodną grupą substancji, działających w różny sposób, ich skuteczność polega również na tym, że działają jako sieć antyoksydantów. Dlatego dostarczanie jednego lub nawet kilku elementów z ewentualną suplementacją nie może efektywne, ponieważ jest to bardzo złożony system.

Dlatego jedynym efektywnym sposobem zwalczania skutków stresu oksydacyjnego i zapobieganiu jego powstawania jest zróżnicowana dieta – spożywanie co najmniej 400 g owoców i warzyw dziennie – oraz dbałość o podstawowy system antyoksydacyjny naszego organizmu – glutation.


PIŚMIENNICTWO

  1. Flieger, J., Flieger, W., Baj, J. i wsp.: Maciejewski, R. Antioxidants: Classification, Natural Sources, Activity/Capacity Measurements, and Usefulness for the Synthesis of Nanoparticles. Materials 2021, 14, 4135. https://doi.org/10.3390/ma14154135
  2. https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/stres-oksydacyjny-cz-2-czym-jest-i-jakie-sa-jego-skutki/
  3. Apak, Reşat, Gorinstein, Shela, Böhm, Volker, Schaich, Karen M., Özyürek, Mustafa and Güçlü, Kubilay. „Methods of measurement and evaluation of natural antioxidant capacity/activity (IUPAC Technical Report)” Pure and Applied Chemistry, vol. 85, no. 5, 2013, pp. 957-998. https://doi.org/10.1351/PAC-REP-12-07-15

Otyłość gynoidalna, otyłość typu gruszka – charakterystyka, przyczyny

Otyłość jest chorobą przewlekłą, która jest wielkim problemem zdrowotnym, ponieważ wiąże się z wieloma chorobami (insulinoopornością, cukrzycą t.2, chorobami układu sercowo-naczyniowego, nowotworami).

Badania jednak wskazują, iż nie sama otyłość jest czynnikiem ryzyka chorób metabolicznych, ale rozmieszczenie tkanki tłuszczowej w organizmie. Wiadomo, iż odkładanie się tłuszczu w okolicach brzucha (otyłość brzuszna) jest czynnikiem ryzyka wystąpienia tych chorób, podczas gdy odkładanie się tłuszczu w okolicach pośladkowo-udowych (otyłość gynoidalna) wydaje się raczej chronić przed tymi chorobami.

Jaki czynniki wpływają na dystrybucję tłuszczu oraz jakie są przesłanki łączące sylwetkę typu gruszka z efektem chroniącym przed chorobami układu krążenia? Jak postępować w przypadku otyłości gynoidalnej? Zapraszamy do artykułu.

Spis treści:

  1. Otyłość gynoidalna i androidalna
  2. Przyczyny otyłości gynoidalnej
  3. Otyłość gynoidalna a zaburzenia metaboliczne. Jakie zagrożenia niesie otyłość gynoidalna?
  4. Otyłość pośladkowo-udowa – postępowanie i leczenie
  5. Podsumowanie

Otyłość gynoidalna i androidalna

Otyłość androidalna charakteryzuje się gromadzeniem tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha, który stanowi najszerszą część sylwetki, szeroką klatką piersiową i szczupłymi nogami. W otyłości brzusznej (typu jabłko) tkanka tłuszczowa rozmieszczona jest nie tylko podskórnie, ale również wewnątrz jamy brzusznej, otaczając poszczególne organy. Niestety pogarsza to ich funkcjonowanie i wydolność, dlatego ten typ otyłości związany jest z ryzykiem chorób układu krążenia, cukrzycą i nadciśnieniem tętniczym.

>> Więcej o tym typie otyłości w artykule: Otyłość brzuszna (trzewna) u kobiet i mężczyzn – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Otyłość gynoidalna natomiast gromadzi tłuszcz w okolicach ud, bioder i pośladków jako tkankę podskórną i tkankę międzymięśniową mięśni szkieletowych. Takie rozmieszczenie adipocytów nadaje sylwetce kształt gruszki, a jej charakterystyczne cechy to:

  • szerokie biodra i pełne uda
  • duże i opadające pośladki
  • szczupła górna część ciała z wąskimi ramionami
  • widoczna talia i zazwyczaj płaski brzuch.

Otyłość gynoidalną rozpoznaje się gdy BMI > 30 kg/m2 , a wskaźnik WHR jest niższy niż 0,85 u kobiet i 0,9 u mężczyzn.

>> Przeczytaj także: Adiponektyna – jak wpływa na otyłość?

pakiet ryzyko cukrzycy rozszerzony

Przyczyny otyłości gynoidalnej

Rozmieszczenie tkanki tłuszczowej w ciele człowieka zależy od wielu czynników, do których należą:

  • czynniki genetyczne – podłoże genetyczne odgrywa znaczącą rolę w tym procesie, niektóre geny powiązane są ze zwiększoną ilością tkanki tłuszczowej w jamie brzusznej, podczas gdy ze zwiększoną ilością tkanki tłuszczowej w biodrach i udach,
  • pochodzenie etniczne,
  • płeć – otyłość typu gruszka częściej występuje u kobiet, estrogeny sprzyjają bowiem gromadzeniu się tłuszczu w udach i biodrach,
  • zmiany hormonalnemenopauza sprzyja rozrostowi tkanki tłuszczowej wisceralnej
  • dieta i aktywność fizyczna.

Dieta śródziemnomorska prowadzi do mobilizacji ektopowego tłuszczu do innych zdrowych magazynów, podczas gdy ćwiczenia prowadzą jedynie do ektopowej utraty tłuszczu.

Otyłość gynoidalna a zaburzenia metaboliczne. Jakie zagrożenia niesie otyłość gynoidalna?

Badania wskazują, iż tłuszcz gromadzony w górnej części ud ma działanie ochronne przeciwko ryzyku chorób układu sercowo-naczyniowego i insulinooporności, a co ciekawe takie działanie utrzymuje się również w starszym wieku. Mechanizmy wpływające na ten fakt są ciągle przedmiotem badań naukowych.

Postuluje się, iż ten efekt może być spowodowany przez:

  • lipolizę z udziałem katecholamin – metabolizm tkanki tłuszczowej jest niski w tkance podskórnej okolicy udowo-pośladkowej, średni w okolicach tkanki podskórnej brzucha i duży w tkance trzewnej. Hamowanie lipolitycznego działania katecholamin w podskórnych komórkach tłuszczu i zwiększona ich aktywność w komórkach trzewnych sprzyja uwalnianiu wolnych kwasów tłuszczowych z okolic brzucha i powoduje szereg powikłań metabolicznych,
  • działanie tłuszczu pośladkowo-udowego jak bufora kontrolującego nadmiar lipidów – większość tłuszczu zgromadzonego w udach jest przechowywana w podskórnym magazynie tłuszczu co utrzymuje jego nadmiar z dala od okolicy trzewnej i wiąże się z niższym ryzykiem postępu zaburzeń metabolicznych.
  • podwyższony poziom adipokin ochronnych (leptyny i adiponektyny) i mniejsza ilość cytokin prozapalnych (IL-6) wydzielany przez tłuszcz udowo-pośladkowy.

Leptyna to adipokina o kluczowym znaczeniu dla metabolizmu energii pochodzącej z tkanki tłuszczowej, poziom jej wydziałania jest wyższy w tkance tłuszczowej podskórnej w porównaniu z tkanką trzewną. Adiponektyna jest hormonem powiązanym z wrażliwością na insulinę oraz stanem zapalnym. Korzystny jest wyższy poziom adiponektyny, który obserwuje się u osób gromadzących tłuszcz w okolicy pośladkowo-udowej, w porównaniu z pacjentami gromadzącymi tłuszcz w tkance trzewnej brzucha. Podnosi się również rolę cytokin prozapalnych – interleukiny 6 – która wytwarzana jest przez wiele tkanek, w tym przez adopicyty. Poziom wydzielania tej substancji koreluje z BMI. Im wyższe BMI tym wyższy poziom IL-6 w osoczu, co powiązane jest z kaskadą stanu zapalnego.

Omówione mechanizmy wpływają na fakt, iż otyłość gynoidalna wiąże się z niższym ryzykiem powikłań metabolicznych oraz sercowo-naczyniowych, może jednak wpływać na zagrożenia ze strony układu oddechowego oraz sprzyjać powstawaniu nowotworów.

Sylwetka typu gruszka u kobiet, postrzegana jest jako sprzyjająca płodności i łatwiejszemu rodzeniu dzieci. Należy jednak wyraźnie podkreślić, iż jeśli mamy do czynienia z otyłością gynoidalną nie jest to stan sprzyjający płodności i zdrowej ciąży.

Otyłość pośladkowo-udowa – postępowanie i leczenie

Otyłość u pacjentów z sylwetką typu gruszka jest mniejszym zagrożeniem dla układu sercowo-naczyniowego niż otyłość trzewna. Jednak pacjent powinien pozostawać pod kontrolą specjalisty, regularnie wykonywać badania laboratoryjne i – w zależności od istniejącego zagrożenia zdrowotnego – podejmować leczenie choroby.

Leczenie otyłości polega na połączeniu kilku elementów:

  • diety,
  • aktywności fizycznej,
  • leków.

Niestety otyłość gynoidalna trudniej poddaje się redukcji przez dietę i aktywność fizyczną. Dieta sprzyjająca redukcji tkanki tłuszczowej w tym typie otyłości powinna zawierać produkty o niskim indeksie glikemicznym. Badania pokazały, iż dieta śródziemnomorska sprzyja mobilizacji tłuszczu ektopowego i przesuwaniu go do innych magazynów (co ma szczególne znaczenie w otyłości brzusznej, ale sprzyja redukcji masy ciała w każdym typie otyłości).

>> Przeczytaj też: Otyłość brzuszna a dieta. Co jeść, a czego unikać? Przykładowy jadłospis

Ćwiczenia fizyczne polecane pacjentom z sylwetką typu gruszka powinny uwzględniać mobilizację tłuszczu okolic ud i pośladków. Dlatego polecane są:

  • spacery,
  • nordic walking,
  • pływanie,
  • jazda na rowerze.

Aby zniwelować dysproporcje pomiędzy dolną, masywną częścią ciała a górną – szczupłą – można wzmacniać i rozbudowywać mięśnie ramion i klatki piersiowej.

pakiet lipidogram extra baner

Podsumowanie

Rozmieszczenie tkanki tłuszczowej w sylwetce typu gruszka do pewnego stopnia chroni przed ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych. Pamiętać jednak należy, iż w przypadku istnienia otyłości o typie gynoidalnym należy podejmować działania, aby zredukować masę ciała, ponieważ – pomimo mniejszych zagrożeń zdrowotnych – każda otyłość niesie za sobą niekorzystne skutki zdrowotne.


PIŚMIENNICTWO

  1. Alser M, Naja K, Elrayess MA. Mechanisms of body fat distribution and gluteal-femoral fat protection against metabolic disorders. Front Nutr. 2024 Mar 25;11:1368966. doi: 10.3389/fnut.2024.1368966. PMID: 38590830; PMCID: PMC10999599.

Zajady – skąd się biorą i co oznaczają? Przyczyny i leczenie

Zajady, czyli zapalenie kątów ust, to częste schorzenie dermatologiczne, które może powodować ból, dyskomfort i trudności w codziennym funkcjonowaniu. Objawia się zaczerwienieniem, pękaniem skóry i nadżerkami w kącikach warg. Problem może nawracać, dlatego ważne jest rozpoznanie jego przyczyny. Dowiedz się, od czego robią się zajady i jak je leczyć.

Spis treści:

  1. Jak wyglądają zajady i czym są?
  2. Zajady: objawy
  3. Przyczyny zajadów: od czego powstają?
  4. Czy zajady są zaraźliwe?
  5. Zajady: leczenie
  6. Jak zapobiegać zapaleniu błony śluzowej kącika ust?

Jak wyglądają zajady i czym są?

Zajady to potoczne określenie na zapalenie kątów ust (inaczej kątowe zapalenie ust). To proces zapalny obejmujący jednocześnie skórę i błonę śluzową w okolicy kącików warg – najczęściej symetrycznie. Powstające w jego przebiegu zmiany charakteryzują się zgrubieniem, maceracją i rumieniem, którym może towarzyszyć świąd, ból, drobne owrzodzenia i pęknięcia o różnej głębokości, a niekiedy również wysięk (surowiczy lub ropny) lub krwawienie.

Warto wiedzieć:
Zajady występują z częstością 0,7–4% u osób dorosłych i 0,2–15% u dzieci.

Zajady a opryszczka i inne schorzenia

Zdarza się, że zajady są mylone z opryszczką. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że są to dwa różne schorzenia, które mają inną etiologię i objawy. Różnią się także sposobem leczenia, dlatego ważne jest postawienie odpowiedniego rozpoznania.

W przeciwieństwie do zajadów opryszczka na ustach nie jest związana z zakażeniem grzybiczym, bakteryjnym czy alergią, ale z infekcją wirusową. Jest wywoływana przez wirusa opryszczki zwykłej typu 1 (HSV-1). Patogen pozostaje w organizmie przez całe życie i aktywuje się w sprzyjających warunkach. Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą lub przedmiotami mającymi styczność z wydzieliną pęcherzykową (np. sztućce). Natomiast zajady nie są zaraźliwe.

Objawem opryszczki, niewystępującym przy zajadach, są bolesne pęcherzyki zapalne, którym towarzyszy mrowienie, świąd, pieczenie, ból. Zmiany pękają, pozostawiając owrzodzenia lub nadżerki, które goją się samoistnie.

Zajady w kącikach ust mogą przypominać także liszajec zakaźny. Jest to choroba wywołana przez paciorkowce lub gronkowce. Charakteryzuje się występowaniem drobnych pęcherzyków na rumieniowatym podłożu, które szybko pękają i przybierają postać strupów o miodowym kolorze. Liszajec zakaźny najczęściej występuje u dzieci i, w przeciwieństwie do zajadów, wykazuje się dużą zakaźnością (szczególnie w dużych skupiskach dzieci, jak żłobki czy przedszkola).

>> Przeczytaj też: Szkarlatyna (płonica) – objawy, powikłania, diagnostyka

Zajady: objawy

Objawy zajadów mogą się różnić w zależności od zaawansowania stanu zapalnego. W początkowej fazie kąciki ust stają się zaczerwienione i mogą swędzieć. Następnie pojawiają się:

  • maceracja skóry i błony śluzowej,
  • linijne pęknięcia o różnej głębokości,
  • drobne owrzodzenia,
  • wysięk surowiczy,
  • krwawienie z powstałych pęknięć,
  • bolesność,
  • trudności z otwieraniem ust.

Jeżeli zajady utrzymują się dłużej, może dojść do proliferacji tkanki oraz ropnego wysięku spowodowanego nadkażeniem bakteryjnym. Należy pamiętać, że objawy zapalenia kątów ust mogą nawracać.

Przyczyny zajadów: od czego powstają?

Zajady najczęściej mają podłoże zakaźne. Odpowiada za nie infekcja:

  • grzybicza – 20% przypadków,
  • bakteryjna (gronkowcowa lub paciorkowcowa) – 15-20% przypadków,
  • bakteryjno-grzybicza – 60% przypadków.

Infekcję ułatwia maceracja śliną. Enzymy w niej zawarte rozluźniają połączenia międzykomórkowe w naskórku, co sprzyja wnikaniu drobnoustrojów. Zajady występują u osób z czynnikami ryzyka.

Do czynników ryzyka zajadów należą:

  • urazy mechaniczne kącików ust (np. podczas procedur stomatologicznych, spożywania pokarmów o ostrych krawędziach),
  • choroby przebiegające z suchością skóry (np. atopowe zapalenie skóry),
  • niedobór witamin lub minerałów (żelaza, witamin z grupy B, cynku),
  • nawykowe oblizywanie warg,
  • ssanie kciuka,
  • cukrzyca,
  • długotrwała antybiotykoterapia,
  • nadmierne ślinienie,
  • zespół złego wchłaniania,
  • niedobory odporności.

Powstawanie zajadów w kącikach ust często związane jest także z noszeniem aparatu ortodontycznego lub protez.

Pamiętaj:
Zdarza się, że przyczyną zajadów jest alergia kontaktowa – najczęściej na nikiel, który jest powszechnie obecny w sztućcach.

Zajady na ustach: jakie badania krwi wykonać w poszukiwaniu przyczyny?

W celu zdiagnozowania przyczyny zajadów lekarz może skierować pacjenta na badania krwi, takie jak:

Jeżeli lekarz podejrzewa, że przyczyną zajadów jest alergia lub choroba przewlekła, kieruje pacjenta na odpowiednie testy laboratoryjne (np. testy alergiczne, poziom glukozy).

Morfologia krwi obwodowej

Czy zajady są zaraźliwe?

Zajady nie są zaraźliwe. Czynnikiem infekcyjnym są drobnoustroje, które są obecne na skórze człowieka w okolicy warg. Zakażenie rozwija się pod wpływem czynników predysponujących.

Zajady: leczenie

Leczenie zajadów w większości przypadków polega na stosowaniu leków o działaniu miejscowym – przeciwgrzybiczych lub przeciwbakteryjnych. Pomocniczo stosuje się witaminę E oraz preparaty nawilżające wargi (np. na bazie oleju lnianego). Niekiedy wymagane jest wdrożenie terapii ogólnoustrojowej.

Co robić, jeżeli zajady trudno się goją?

Na nawracające lub niegojące się zajady oprócz preparatów o działaniu miejscowym stosuje się leczenie ogólne. Ważne jest także poznanie i wyeliminowanie czynników predysponujących do wystąpienia zapalenia kątów ust (np. uzupełnienie stwierdzonych niedoborów witamin lub minerałów). Powstawaniu zajadów sprzyja obniżona odporność, dlatego ważne jest wsparcie układu immunologicznego.

>> To może Cię zainteresować: Suplementacja – świadome budowanie odporności

Jak zapobiegać zapaleniu błony śluzowej kącika ust?

Profilaktyka zajadów opiera się o:

  • utrzymywanie prawidłowej higieny jamy ustnej,
  • regularne nawilżanie skóry i ust,
  • stosowanie pomadek ochronnych,
  • unikanie oblizywania ust,
  • stosowanie zdrowej i zbilansowanej diety dostarczającej wszystkich niezbędnych składników odżywczych,
  • unikanie spożywania pokarmów o ostrych krawędziach.

Zajady wymagają odpowiedniego leczenia i profilaktyki. Jeżeli pojawiają się często, konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem i wykonanie badań diagnostycznych w celu poznania ich przyczyny. Pozwala to na skuteczne wyeliminowanie problemu.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. S. Kłosek, Zapalenie kątów ust czy to jedynie lokalny problem?, Magazyn Stomatologiczny 4/2023, s. 72–74
  2. U. Papierz i in., Zapalenie kątów ust jak nie popełnić błędu?, Dermatologia po Dyplomie 2018
  3. https://www.mp.pl/pacjent/choroby-zakazne/choroby/zakazenia-wirusowe/158823,zakazenie-wirusem-opryszczki-zwyklej-u-doroslych (dostęp 14.10.2024)
  4. https://www.mp.pl/pacjent/dermatologia/choroby/chorobyskory/169034,liszajec-zakazny (dostęp 14.10.2024)

Plucie krwią (krwioplucie) – możliwe przyczyny i diagnostyka

Krwioplucie jest niepokojącym objawem, który zawsze wymaga konsultacji lekarskiej. Obecność krwi może świadczyć o różnych schorzeniach od infekcji dróg oddechowych po nowotwory czy choroby układu krążenia. Pluciu krwią mogą towarzyszyć jeszcze inne dolegliwości, ale zdarza się, że jest to jedyny objaw. Dowiedz się, jakie są przyczyny krwioplucia, na czym polega diagnostyka oraz jakie są sposoby leczenia.

Spis treści:

  1. Co oznacza krwioplucie?
  2. Krwioplucie: przyczyny
  3. Plucie krwią: jak diagnozuje się źródło krwioplucia?
  4. Czy przyczynę krwioplucia można wyleczyć?

Co oznacza krwioplucie?

Krwioplucie to odkrztuszanie z dróg oddechowych krwistej plwociny lub krwi. Krew może być obecna w plwocinie w różnych ilościach. W zależności od tego wyróżnia się:

  • łagodne krwioplucie – poniżej 50 ml na dobę,
  • umiarkowane krwioplucie – do 200 ml na dobę,
  • masywne krwioplucie – powyżej 200 ml na dobę.

Krwioplucie masywne występuje rzadko, ale stanowi bezpośrednie zagrożenie życia.

Krew przy krwiopluciu pochodzi w większości przypadków z naczyń krwionośnych oskrzeli. Rzadziej jej źródłem jest krążenie płucne lub unaczynienie powstałe w przebiegu choroby nowotworowej.

Krwioplucie może przebiegać z dodatkowymi objawami lub bez nich. Dolegliwości towarzyszące to m.in. gorączka, kaszel, ból w klatce piersiowej, duszność, osłabienie i złe samopoczucie. W każdym przypadku konieczne jest niezwłoczne skonsultowanie się z lekarzem.

Krwioplucie rzekome – co to?

Wyróżnia się także krwioplucie rzekome. Jest to plucie krwią, która nie pochodzi z układu oddechowego. Jej źródłem jest zazwyczaj jama ustna, nosogardziel lub układ pokarmowy. Przyczyny krwioplucia rzekomego to m.in. uszkodzenie dziąseł, krwawienie z nosa. W tym przypadku konsultacja lekarska nie jest niezbędna.

Krwioplucie: przyczyny

Przyczyny krwioplucia mogą być różne. Ich ustalenie jest niezwykle ważne dla wdrożenia skutecznego leczenia i uniknięcia powikłań.

Częste przyczyny krwioplucia przy kaszlu lub bez

Do częstych przyczyn krwioplucia zalicza się:

  • zapalenie oskrzeli,
  • rozstrzenie oskrzeli,
  • bakteryjne zapalenie płuc,
  • gruźlicę,
  • rak płuca i inne nowotwory płuca,
  • zatorowość płucną,
  • niewydolność serca,
  • uraz płuca.

Krwioplucie może pojawić się również w konsekwencji jatrogennego uszkodzenia płuca – np. po biopsji płuca czy bronchoskopii.

Rzadko występujące przyczyny plucia krwią

Rzadkie przyczyny krwioplucia to:

  • zwężenie zastawki mitralnej,
  • skazy krwotoczne,
  • zapalenie naczyń,
  • zaburzenia krzepnięcia,
  • ciało obce w drogach oddechowych,
  • nadciśnienie płucne,
  • stosowanie niektórych leków lub używek,
  • aspergiloza (zakażenie lub reakcja alergiczna na grzyby rodzaju Aspergillus).
Warto wiedzieć:
Krwioplucie może być objawem endometriozy płuc. Jest to stan, w którym w jamie opłucnowej, przeponie lub miąższu płuc obecne są tkanki endometrium. Jej przyczyny nie zostały dotąd ustalone. Według dostępnych danych krwioplucie zgłasza nawet 14% chorych.

>> To może Cię zainteresować: Choroba von Willebranda – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Plucie krwią: jak diagnozuje się źródło krwioplucia?

Diagnostyka krwioplucia wymaga kompleksowego podejścia. Rozpoznanie opiera się o szczegółowy wywiad lekarski oraz badania dodatkowe, które pomagają ustalić źródło krwawienia oraz jego przyczynę.

Wywiad lekarski przy krwiopluciu

Wywiad lekarski przy krwiopluciu jest niezwykle ważny, ponieważ pozwala na uzyskanie informacji, które mogą pomóc w ustaleniu prawdopodobnej przyczyny. Są to:

  • częstotliwość występowania krwioplucia,
  • kolor odkrztuszanej krwi,
  • szacunkowa ilość odkrztuszanej krwi,
  • objawy towarzyszące krwiopluciu,
  • czas trwania dolegliwości,
  • czynniki zaostrzające krwioplucie.

Ponadto lekarz zbiera informacje na temat historii chorób, stosowanych leków czy stylu życia (np. palenia tytoniu).

Badania krwi przy krwiopluciu

W diagnostyce krwioplucia wykonuje się badania krwi, które mogą pomóc w ocenie stanu ogólnego pacjenta. Są to m.in.:

Morfologia krwi obwodowej
Test QuantiFERON-TB (test IGRA) – gruźlica utajona

Inne badania przy krwiopluciu

Badania przy krwiopluciu dobierane są przez lekarza w zależności od podejrzewanej przyczyny. Mogą być to:

  • RTG klatki piersiowej,
  • tomografia komputerowa,
  • angio-TK (przy podejrzeniu zatorowości płucnej),
  • bronchoskopia,
  • posiew plwociny,
  • próba tuberkulinowa (przy podejrzeniu gruźlicy).

>> Sprawdź także: Krztusiec – choroba napadowego kaszlu

Czy przyczynę krwioplucia można wyleczyć?

Krwioplucie zawsze wymaga skonsultowania się z lekarzem. Gdy ilość wykrztuszanej krwi jest duża lub pluciu krwią towarzyszy duszność, trzeba niezwłocznie wezwać pogotowie ratunkowe. Należy pamiętać, że zawsze leczy się przyczynę krwioplucia, a nie samo krwioplucie, które jest jedynie objawem.

Leczenie krwioplucia zależy od przyczyny, która wywołała objaw oraz stopnia nasilenia krwawienia. Oba czynniki wpływają również na rokowania.

Co zrobić, by plucie krwią ustało?

Masywne krwioplucie zawsze jest leczone w warunkach szpitalnych – zwykle na oddziale intensywnej terapii. Przy niewielkim krwawieniu możliwe jest postępowanie w warunkach ambulatoryjnych.

Istnieje kilka metod pozwalających na zatamowanie krwawienia z dróg oddechowych. Dopasowywane są one indywidualnie do każdego przypadku. Są to:

  • podanie do oskrzela niewielkiej ilości zimnej soli fizjologicznej (podczas bronchoskopii),
  • dotchawicze podanie adrenaliny lub noradrenaliny,
  • elektrokoagulacja (przy krwawiących guzach wewnątrzoskrzelowych),
  • fotokoagulacja termiczna (krwawienie z błony śluzowej dróg oddechowych).’

>> Przeczytaj też: Jak wygląda i ile trwa leczenie gruźlicy?

Krwioplucie może mieć wiele przyczyn. Wśród nich wymienia się m.in. zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, gruźlicę, ale także zatorowość płucną, niewydolność serca czy raka płuc. Dlatego objaw ten nigdy nie powinien być ignorowany. Konieczne jest zgłoszenie się do lekarza oraz wykonanie badań diagnostycznych. Szybka diagnoza i odpowiednie leczenie mogą zapobiec poważnym powikłaniom.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. K. Jusyk i in., Krwioplucie przyczyny, rozpoznanie, leczenie, Medycyna Paliatywna w Praktyce 2017, t. 11, nr 4, s. 166–173
  2. D. Ziora, Diagnostyka różnicowa krwioplucia, Onkologia po Dyplomie 2020, nr 2
  3. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.I.1.19. (dostęp 16.10.2024)
  4. M. Barnaś, Diagnostyka i postępowanie w krwawieniu z dróg oddechowych w chorobach onkologicznych, Onkologia po Dyplomie 2022, nr 5

Co to jest prokalcytonina? Kiedy i w jakim celu zleca się to badanie?

Prokalcytonina (PCT) jest jednym ze wskaźników stanu zapalnego. To rodzaj białka, którego stężenie zwiększa się w przypadku zakażeń bakteryjnych. Prokalcytonina jest cennym parametrem, zarówno diagnostycznym, jak i prognostycznym w diagnostyce sepsy (posocznicy). W artykule podpowiadamy, czym jest prokalcytonina, a także, kiedy i dlaczego oznacza się stężenie tego białka.

Spis treści:

  1. Co to jest prokalcytonina (PCT)?
  2. Podstawowe czynniki wyzwalające wzrost stężenia prokalcytoniny
  3. Jaka jest różnica między prokalcytoniną a CRP?
  4. Kiedy zbadać poziom prokalcytoniny?
  5. Jak przygotować się do badania PCT?
  6. Co oznacza podwyższone stężenie PCT?

Co to jest prokalcytonina (PCT)?

Prokalcytonina jest białkiem i prekursorem hormonu – kalcytoniny – który bierze udział w regulacji gospodarki  wapniowo – fosforanowej. PCT pełni także inną, ważną funkcję – jest markerem stanu zapalnego, którego poziom oznacza się  z  surowicy krwi.

Warto wiedzieć:
Pomiar ilościowy PCT wykorzystuje się m.in. w diagnostyce gorączek o niejasnej przyczynie.

>> Zobacz też: Wybrane wskaźniki stanu zapalnego

Kiedy wzrasta poziom prokalcytoniny?

W warunkach fizjologicznych PCT jest produkowane jedynie przez komórki neuroendokrynne tarczycy (tzw. komórki C). Dlatego ogólnoustrojowy poziom prokalcytoniny pozostaje niski.

„Wyzwalaczem” do zwiększonej produkcji PCT jest zakażenie bakteryjne. Może spowodować ono  zwiększone wydzielanie prokalcytoniny, m.in. przez tkanki narządów miąższowych (wątrobę, jelita, trzustkę, nerki).

Podstawowe czynniki wyzwalające wzrost stężenia prokalcytoniny

Wśród podstawowych czynników zwiększających produkcję i wydzielanie PCT wymienia się:

  • bakterie i produkowane przez nie toksyny, np. lipopolisacharyd bakterii Gram-ujemnych,
  • cytokiny prozapalne (interleukina-6, interleukina-1beta, czynnik martwicy nowotworów TNF).

>> Przeczytaj również: Escherichia coli – bakteria o różnych obliczach.

Warto wiedzieć:
Czynnikiem hamującym wytwarzanie prokalcytoniny jest interferon-gamma produkowany w infekcji wirusowej, co ma wpływ na różnicowanie infekcji o podłożu bakteryjnym i wirusowym.  

>> Przeczytaj również: Infekcja – definicja, mechanizmy rozwoju, diagnostyka.

Poziom prokalcytoniny u noworodków

U noworodków obserwuje się fizjologiczny wzrost stężenia PCT w pierwszych 2-3 dobach życia. W ich przypadku poziom prokalcytoniny znacznie się zmienia zaledwie w ciągu kilku godzin. Jeżeli nie występują objawy wskazujące na infekcję, nie ma powodów do niepokoju.

Jaka jest różnica między prokalcytoniną a CRP?

Zarówno prokalcytonina, jak i CRP (białko C-reaktywne) są markerami stanu zapalnego, jednak to PCT można oznaczyć z krwi pacjenta wcześniej. Wzrost jej stężenia następuje już w przeciągu 2 godzin od zakażenia i osiąga swój szczyt około 12 godziny.

Uważa się, że prokalcytonina ma przewagę nad CRP w przypadku oceny ciężkości, rokowań i monitorowania leczenia sepsy. Jest także użyteczna w jej wczesnej diagnozie u osób dorosłych [5].

Warto wiedzieć:
W przypadku ciężkich zakażeń poziom PCT może ulec znacznemu zwiększeniu  jak ma to miejsce w np. w posocznicy

Kiedy zbadać poziom prokalcytoniny?

Poziom prokalcytoniny jest istotnym parametrem diagnostycznym i prognostycznym w monitorowaniu ciężkich zakażeń bakteryjnych, np. sepsy oraz oceny skuteczności ich leczenia.

PCT oznacza się również w przebiegu innych chorób, przykładowo:

  • w ocenie ciężkości ostrego zapalenia trzustki i martwicy tego narządu,
  • w określeniu ryzyka SIRS (zespołu ogólnoustrojowej reakcji zapalnej),
  • w monitorowaniu zakażeń bakteryjnych układu oddechowego, np. w typowym zapaleniu płuc wraz z leukocytami i CRP.

>> Przeczytaj również: Sezonowe zakażenia układu oddechowego

badanie prokalcytoniny

Jak przygotować się do badania PCT?

Do badania stężenia prokalcytoniny nie są konieczne specjalne przygotowania, a oznaczenie prokalcytoniny z punktu widzenia pacjenta nie różni się specjalnie od pozostałych badań laboratoryjnych. Nie trzeba pozostawać na czczo, a do laboratorium można zgłosić się o dowolnej porze.

Co oznacza podwyższone stężenie PCT?

Podwyższone stężenie prokalcytoniny obserwuje się m.in. przy [6]:

  • miejscowych i uogólnionych zakażeniach bakteryjnych (np. zakażenie górnych dróg oddechowych, infekcja dróg moczowych, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych),
  • sepsie lub wstrząsie septycznym,
  • przewlekłych procesach zapalnych,
  • chorobach o tle autoimmunologicznym,
  • rozległych oparzeniach,
  • uogólnionych zakażeniach grzybiczych,
  • zespole zaburzeń wielonarządowych,
  • ostrym zapaleniu trzustki,
  • niektórych chorobach nowotworowych,
  • malarii.

Poziom PCT może wzrosnąć również w pierwszej dobie po urazie lub przebytej operacji.

Czy niskie PCT powinno niepokoić?

Niskie stężenie prokalcytoniny nie jest powodem do obaw. Wartości referencyjne ( tzw.„norma”) dla tego parametru zawierają się w przedziale 0,1 – 0,5 ug/l. Jednak – aby ostatecznie sprawdzić czy nasz wynik jest prawidłowy czy nie – należy sprawdzić jakie wartości referencyjne podaje laboratorium, w którym robimy badanie. Pamiętajmy, iż tzw. normy laboratoryjne zależą od stosowanej metody, wartości mogą być podawane również w różnych jednostkach.

CRP białko C-reaktywne

Prokalcytonina jest cennym parametrem w diagnostyce i ocenie skuteczności leczenia ogólnoustrojowych zakażeń bakteryjnych, ma  szczególne znaczenie w monitorowaniu terapii posocznicy. Stężenie PCT może wzrosnąć również m.in w przebiegu przewlekłych procesów zapalnych, chorób autoimmunologicznych, czy w rozległych oparzeniach. Oznaczanie jej poziomu wymaga pobrania niewielkiej próbki krwi. Badanie cechuje się wysoką czułością i swoistością.

Opieka merytoryczna: lek. Mateusz Nawrocki


Bibliografia

  1. Allison B Chambliss, Khushbu Patel, Jessica M Colón-Franco, Joshua Hayden, Sophie E Katz, Emi Minejima, Alison Woodworth, AACC Guidance Document on the Clinical Use of Procalcitonin, The Journal of Applied Laboratory Medicine, Volume 8, Issue 3, May 2023, Pages 598–634, https://doi.org/10.1093/jalm/jfad007
  2. Samsudin I, Vasikaran SD. Clinical Utility and Measurement of Procalcitonin. Clin Biochem Rev. 2017 Apr;38(2):59-68. PMID: 29332972; PMCID: PMC5759088.
  3. Ciepiela Olga, Diagnostyka laboratoryjna w pielęgniarstwie i położnictwie, Warszawa, PZWL, 2021, wydanie I, ISBN 978-83-200-6356-1
  4. Boroń-Kaczmarska Anna, Wiercińska-Drapało Alicja, Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, PZWL, 2022, wydanie II, ISBN 978-83-01-22487-5
  5. V. Dymicka-Piekarska, A. Wasiluk, Prokalcytonina (PCT), współczesny wskaźnik infekcji i stanów zapalnych, Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; 69: 723-728
  6. M. Grochowicz, Prokalcytonina (PCT) – podstawy teoretyczne i zastosowanie praktyczne w diagnostyce klinicznej, Borgis – Nowa Pediatria 2/2001, s. 16-19

Ból stawów – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie bólów stawowych

Ból stawów (artralgia) to jedna z najczęstszych przyczyn wizyt w gabinetach lekarskich. Dolegliwość ta może wynikać z nieprawidłowości dotyczących samego stawu lub też tkanek okołostawowych, do których należą między innymi więzadła i ścięgna. Jakie są najpowszechniejsze przyczyny bólu stawów? Jak wygląda diagnostyka bólu stawów? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się, co zrobić w przypadku wystąpienia tej nieprzyjemnej dolegliwości.

Spis treści:

  1. Przyczyny bólu stawów
  2. Bóle stawów – na jakie choroby mogą wskazywać?
  3. Jakie badania na ból stawów wykonać?
  4. Leczenie bólu stawów
  5. Domowe sposoby na bóle stawów

Przyczyny bólu stawów

Przyczyny bólu stawów mogą być naprawdę różnorodne. Najczęściej ból stawu jest wynikiem jego uszkodzenia mechanicznego lub zmian przeciążeniowych, wywołanych na przykład intensywnymi ćwiczeniami. Niestety dolegliwości bólowe w obrębie jednego lub wielu stawów mogą być również związane ze schorzeniami zapalnymi, które znajdują się w kręgu zainteresowań reumatologii.

>> Przeczytaj także: Choroby reumatyczne – reumatolog odpowiada

Na schorzenia reumatologiczne może wskazywać dodatkowo współistnienie takich dolegliwości jak na przykład:

  • stany podgorączkowe, gorączka,
  • przewlekłe zmęczenie,
  • utrata masy ciała,
  • bóle mięśniowe,
  • obecność guzków podskórnych,
  • wystąpienie zapalenia naczyń,
  • nadwrażliwość na światło słoneczne,
  • pojawienie się łysienia,
  • teleangiektazje, a więc widoczne poszerzenie żylnych naczyń krwionośnych na skórze,
  • powiększenie węzłów chłonnych.

Typowym objawem, często związanym z bólem stawów, jest pojawienie się sztywności porannej. Jest to charakterystyczne usztywnienie stawów pojawiające się po spoczynku nocnym. Czas trwania tego objawu klinicznego pozwala na wysnucie podejrzenia pewnych schorzeń reumatologicznych. W przypadku przewlekłych chorób zapalnych sztywność poranna wynosi typowo powyżej godziny, a zwykle nawet powyżej 2 godzin.

Bóle stawów – na jakie choroby mogą wskazywać?

Jakie stany kliniczne, pomijając uszkodzenia mechaniczne i przeciążenia mogą być przyczyną pojawienia się bólu stawów? Należy w tym miejscu wymienić przede wszystkim:

W rzadkich przypadkach bóle stawów o niejasnej przyczynie mogą okazać się bólami paranowotworowymi i świadczyć o rozwijającym się nowotworze.

Wędrujący ból stawów

Mianem wędrującego bólu stawów określa się występowanie dolegliwości bólowych kolejno w różnych lokalizacjach. Takie objawy kliniczne nie są jednak związane z jednym, konkretnym schorzeniem, ale mogą występować zarówno w przebiegu fibromialgii, choroby zwyrodnieniowej, jak i reumatoidalnego zapalenia stawów, czy spondyloartropatii seronegatywnych. Wędrujący ból stawów wymaga szczegółowej diagnostyki reumatologicznej.

Ból stawów a borelioza

Borelioza to schorzenie wielonarządowe wywołane przez bakterie – krętki z rodzaju Borrelia, które przenoszone są przez kleszcze. Choć borelioza kojarzona jest przede wszystkim ze zmianami skórnymi, to jednym z jej objawów są również bóle stawów. W przebiegu tego schorzenia może wystąpić zarówno ostre, jak i przewlekłe zapalenie stawów. Ostre zapalenie stawów rozwija się typowo w ciągu kilku tygodni do kilku miesięcy od zakażenia. Objawia się asymetrycznym zajęciem pojedynczych dużych stawów – najczęściej zajęty jest staw kolanowy. Objawy stanu zapalnego mogą ustąpić w ciągu kilku dni, jednak nie oznacza to wyleczenia. W przebiegu boreliozy można się również spotkać z przewlekłym zapaleniem stawów. Wówczas epizody bólu stawowego nawracają. Kolejne rzuty symptomów cechują się typowo dłuższym czasem trwania.

>> To może Cię zainteresować: Borelioza stawowa (boreliozowe zapalenie stawów) – objawy, leczenie

Bóle stawowe a nerwica

Dolegliwości bólowe w obrębie stawów mogą być niewspółmiernie odczuwane w przebiegu zaburzeń psychiatrycznych, a w szczególności przy jednoczesnym występowaniu depresji i zaburzeń lękowych (nazywanych potocznie nerwicą). Nasilony i przewlekły stres może być również czynnikiem spustowym wystąpienia niektórych schorzeń autoimmunizacyjnych, w tym na przykład reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS).

Warto w tym miejscu wspomnieć również o bólu stawów, towarzyszącemu fibromialgii. Jest to schorzenie o nie do końca poznanej etiologii, które objawia się doskwierającymi dolegliwościami bólowymi, występującymi w tak zwanych punktach spustowych. W leczeniu fibromialgii zastosowanie znajdują substancje przeciwdepresyjne i przeciwlękowe, co może świadczyć o wspólnych szlakach patogenetycznych tych schorzeń.

Jakie badania na ból stawów wykonać?

Diagnostykę bólu stawów powinno zacząć się od dokładnego badania przedmiotowego i przeprowadzenia wnikliwego wywiadu dotyczącego odczuwanych dolegliwości. W diagnostyce laboratoryjnej bólów stawowych istotną rolę odgrywa wykonanie takich oznaczeń jak:

W wielu przypadkach niezbędne jest również wykonanie badań obrazowych, w szczególności, gdy podejrzewana jest etiologia urazowa. W tym celu wykonuje się takie badania jak:

  • zdjęcia RTG,
  • tomografia komputerowa,
  • ultrasonografię stawów (USG),
  • rezonans magnetyczny (MR).

Konieczne może okazać się również wykonanie punkcji (nakłucia) stawu i pobranie płynu stawowego do badań. Badanie płynu stawowego jest wykorzystywane między innymi w diagnostyce zakażeń stawów, a także przy podejrzeniu dny moczanowej.

Pakiet reumatyczny (5 badań)
pakiet reumatyczny rozszerzony

Leczenie bólu stawów

Leczenie bólu stawów jest uzależnione od jego przyczyny. W przypadku etiologii urazowej i przeciążeniowej konieczne może być leczenie ortopedyczne oraz odpowiednio dobrane ćwiczenia z zakresu fizjoterapii. Z kolei w sytuacji potwierdzenia występowania schorzenia reumatologicznego, konieczne jest wczesne włączenie odpowiedniego leczenia, co ma na celu zapobiegnięcie trwałym zmianom w układzie kostno-stawowym. Natomiast, gdy przyczyną bólu stawów jest zakażenie bakteryjne lub borelioza – niezbędne jest włączenie leczenia przeciwbakteryjnego, a więc antybiotykoterapii. Decyzję o sposobie leczenia podejmuje lekarz prowadzący.

>> Przeczytaj też: Wczesne zapalenie stawów (WZS) – dlaczego ważne jest wczesne postawienie diagnozy?

Domowe sposoby na bóle stawów

Co można zrobić w warunkach domowych, by zniwelować dolegliwości związane z chorobami stawów? Działania pacjenta powinny skupić się przede wszystkim na:

  • odciążaniu bolącego stawu – warto na pewien czas ograniczyć nadmierną aktywność fizyczną,
  • wykonywaniu ćwiczenia wzmacniających – takie ćwiczenia powinny być dobrane przez doświadczonego fizjoterapeutę,
  • wykonywaniu okładów chłodzących z lodu – takie postępowanie może przynieść ulgę w sytuacji rozwijającego się stanu zapalnego i uszkodzenia związanego z przeciążeniem, warto zaznaczyć, że zimny okład nie powinien być utrzymywany na skórze dłużej, niż 10-15 minut, co ma na celu zapobiegnięcie odmrożeniu skóry,
  • przyjmowaniu leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych dostępnych bez recepty – w dawkach określonych na ulotce. 

Ból stawów to częsta dolegliwość, która może wynikać zarówno z uszkodzeń mechanicznych, jak i schorzeń ostrych i przewlekłych. Dolegliwości bólowe w obrębie stawów powinny być skonsultowane w pierwszym kroku z lekarzem rodzinnym, który po przeprowadzeniu wnikliwego wywiadu i badania przedmiotowego zadecyduje o dalszym postępowaniu. Jeżeli okaże się to konieczne, pacjent z bólem stawów może być skierowany na konsultację reumatologiczną. Nie warto bagatelizować bólu stawów, ponieważ opóźnienie w znalezieniu przyczyny tych dolegliwości może niekiedy wiązać się z pojawieniem się poważnych powikłań.

Bibliografia

  1. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021,
  2. M. Puszczewicz i inni, Wielka Interna – Reumatologia, Medical Tribune Polska, 2012.