Strona główna Blog Strona 34

Rak skóry – rodzaje, objawy, badania i leczenie

Skóra to największy narząd naszego organizmu, w obrębie którego również mogą rozwijać się nowotwory złośliwe, w tym rak skóry. Jakie są objawy choroby? Na czym polega diagnostyka i leczenie raków skóry? Jakie jest rokowanie w przypadku tych nowotworów? Na te i inne pytania odpowiedzi znajdziesz w poniższym artykule.

Spis treści:

  1. Czym jest rak skóry?
  2. Rak skóry: rodzaje
  3. Przyczyny rozwoju raka skóry: czynniki ryzyka
  4. Jak wygląda rak skóry: objawy sygnalizujące rozwój zmiany nowotworowej
  5. Rozpoznanie raka skóry
  6. Rak skóry: leczenie
  7. Profilaktyka raka skóry. Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania?

Czym jest rak skóry?

Raki skóry to niejednolita grupa nowotworów złośliwych, która stanowi największy ich odsetek. Zgodnie z wiedzą histologiczną, raki wywodzą się z tkanki nabłonkowej. Należy w tym miejscu wyjaśnić, że nie każdy nowotwór złośliwy to rak. Nowotwory złośliwe to szersza grupa, ponieważ zalicza się do nich raki, ale również nowotwory wywodzące się z innych tkanek niż tkanka nabłonkowa.

Dla przykładu czerniak to nowotwór złośliwy skóry niebędący rakiem skóry, ponieważ wywodzi się on z melanocytów, a nie z komórek nabłonka. Mówiąc więc o rakach skóry, nie mamy na myśli czerniaka.

Predyspozycja do zachorowania na raka skóry (czerniaka) – przesiewowy panel genetyczny

Zachorowalność na raka skóry

Raki skóry mogą wystąpić w każdym wieku, jednak zdecydowanie częściej pojawiają się u osób starszych. Ich powstawanie jest związane z narażeniem na promieniowanie ultrafioletowe, co sprawia, że są częściej diagnozowane w krajach o dużym nasłonecznieniu (np. w Australii). Zgodnie z danymi statystycznymi, raki skóry stanowią aż 97% nowotworów złośliwych skóry i około 30-40% wszystkich nowotworów złośliwych ogólnie.

Najczęściej występującym nowotworem złośliwym skóry jest rak podstawnokomórkowy – stanowi on ponad 80% wszystkich raków skóry. Drugim pod względem częstości występowania jest rak kolczystokomórkowy, który stanowi około 20% raków skóry. Warto wspomnieć, że zauważalny jest wzrost częstości występowania raków skóry w populacji europejskiej.

>> Przeczytaj: Glikacja i jej wpływ na proces starzenia skóry

Rak skóry: rodzaje

Jak już wspomniano, raki skóry to niejednorodna grupa nowotworów. Wyróżniamy wśród nich:

  • raka podstawnokomórkowego,
  • raka kolczystokomórkowego, określanego również jako rak skóry płaskonabłonkowy,
    • raka brodawkującego (zaliczanego do raków kolczystokomórkowych).

Wymienione powyżej dwa główne rodzaje raków skóry różnią się od siebie nie tylko częstością występowania, ale również przebiegiem i rokowaniem, o czym więcej można przeczytać w kolejnych akapitach.

>> Sprawdź też: Przebarwienia skóry. Przyczyny, diagnostyka i terapia

Podstawnokomórkowy rak skóry

Rak podstawnokomórkowy to nowotwór wywodzący się z komórek macierzystych mieszka włosowego. Wyróżniamy kilka typów raka podstawnokomórkowego, a mianowicie:

  • typ guzkowy,
  • typ barwnikowy,
  • typ powierzchowny,
  • typ twardzinopodobny.

Należy podkreślić, że rak podstawnokomórkowy niezwykle rzadko daje przerzuty (mniej, niż 0,6% przypadków). Typowo wykazuje powolny, wieloletni wzrost oraz tendencję do miejscowego naciekania otaczających tkanek.

Rak skóry kolczystokomórkowy

Rak kolczystokomórkowy to nowotwór złośliwy skóry, wywodzący się z komórek warstwy kolczystej naskórka.

Naskórek to najbardziej zewnętrzna warstwa skóry, która zbudowana jest typowo z czterech warstw, jedną z nich jest właśnie warstwa kolczysta. Na ten nowotwór złośliwy częściej zapadają mężczyźni. Z rakiem kolczystokomórkowym wiąże się większe ryzyko naciekania tkanek otaczających oraz przerzutowania (3-5%). Nowotwór ten może przerzutować między innymi do węzłów chłonnych i płuc.

>> To może Cię zainteresować: Najczęstsze nowotwory u kobiet i mężczyzn

Przyczyny rozwoju raka skóry: czynniki ryzyka

Przyczyną rozwoju raków skóry są mutacje genetyczne, do których dochodzi między innymi pod wpływem działania pewnych czynników środowiskowych. Do czynników ryzyka rozwoju raków skóry zalicza się:

  • narażenie na promieniowanie ultrafioletowe,
  • korzystanie z solariów, niestosowanie fotoprotekcji (kremów z filtrem),
  • ekspozycja na promieniowanie jonizujące, węglowodory aromatyczne, tytoń do żucia,
  • obniżenie odporności, zakażenie wirusem HIV,
  • stan po przeszczepie narządów,
  • przewlekłe drażnienie skóry,
  • palenie tytoniu,
  • przewlekłe stany zapalne w obrębie skóry,
  • starszy wiek,
  • dodatni wywiad rodzinny.

>> Przeczytaj również: Rola badań genetycznych w diagnostyce nowotworów

Jak wygląda rak skóry: objawy sygnalizujące rozwój zmiany nowotworowej

Raki skóry są związane z promieniowaniem UV, a więc lokalizują się najczęściej na odsłoniętych częściach ciała, szczególnie na twarzy, szyi, grzbietach rąk.

W odniesieniu do raka podstawnokomórkowego obserwuje się najczęściej obecność pojedynczego guzka, który cechuje się perłowo-białym brzegiem, a czasami centralnie zlokalizowanym owrzodzeniem.

Rak kolczystokomórkowy również jest zazwyczaj twardym guzkiem, często owrzodziałym, z tendencją do rozpadu. Raki kolczystokomórkowe często lokalizują się na pograniczu skóry i błon śluzowych, na przykład na czerwieni wargowej.

Rozpoznanie raka skóry

Doświadczony dermatolog już na podstawie obrazu klinicznego jest w stanie wysnuć podejrzenie raka skóry. Należy mieć jednak świadomość, że zarówno rak podstawnokomórkowy, jak i kolczystokomórkowy może występować w różnych odmianach i nie zawsze przyjmuje klasyczny, podręcznikowy wygląd.

Z tego powodu ogromną rolę w diagnostyce raków skóry oraz czerniaka odgrywa badanie dermatoskopowe, a więc oglądanie zmian skórnych z użyciem narzędzia powiększającego obraz. Obraz dermatoskopowy poszczególnych rodzajów nowotworów skóry jest różny, co pozwala lekarzowi na postawienie wstępnej diagnozy. Potwierdzeniem rozpoznania jest jednak badanie histopatologiczne usuniętej zmiany.

Badania laboratoryjne przy raku skóry

Badania laboratoryjne nie mają zastosowania w rozpoznawaniu raków skóry. Najważniejsze jest dokładnie przeprowadzone badanie dermatoskopowe, które ma na celu wytypowanie zmian wzbudzających niepokój onkologiczny. Zmiany te powinny zostać wycięte chirurgicznie i ocenione w badaniu histopatologicznym.

Badania histopatologiczne przy raku skóry

Badanie histopatologiczne jest niezbędną procedurą przy podejrzeniu raka skóry. Badaniu temu poddaje się usuniętą chirurgicznie zmianę skórną.

Badanie histopatologiczne pozwala na potwierdzenie rozpoznania oraz identyfikację rodzaju raka skóry. Co więcej, umożliwia ocenę marginesu, z jakim usunięto zmianę i tym samym ocenę doszczętności wycięcia.

>> Sprawdź też: Czym są markery nowotworowe i jakich dostarczają informacji?

Rak skóry: leczenie

Leczeniem z wyboru w przypadku raków skóry jest wycięcie chirurgiczne. Jednak nie w każdym przypadku możliwe jest usunięcie zmiany.

W sytuacji, gdy pacjent nie kwalifikuje się do usunięcia chirurgicznego wykorzystywane są inne metody leczenia, w tym między innymi:

  • terapia fotodynamiczna,
  • kriochirurgia,
  • radioterapia,
  • stosowanie substancji miejscowych takich jak imikwimod, 5-fluorouracyl.

Rak skóry: rokowanie

W większości przypadków rokowanie w przebiegu raków skóry jest dobre, szczególnie w przypadku niezwykle rzadko przerzutującego raka podstawnokomórkowego. Rokowanie zależy jednak od wybranej metody leczniczej (najlepsze w przypadku wycięcia chirurgicznego) oraz od rozległości i stopnia zajęcia tkanek otaczających. W przypadku raka kolczystokomórkowego wyleczalność określaną poprzez 5-letni okres wolny od choroby wynosi około 90%.

>> To może Cię zainteresować: Wpływ promieni słonecznych na skórę

Profilaktyka raka skóry. Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania?

Najważniejszym czynnikiem ryzyka rozwoju raków skóry jest narażenie na promieniowanie ultrafioletowe. Co więc można zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania? Należy pamiętać o kilku zasadach, a mianowicie o:

  • rezygnacji z korzystania z solarium,
  • stosowaniu kremów z filtrem (najlepiej SPF 50), również zimą,
  • unikaniu ekspozycji na promieniowanie UV w godzinach jego największego natężenia (11-15 latem),
  • używaniu czapek, kapeluszy i innych nakryć głowy, które zmniejszają narażenie skóry twarzy na promieniowanie UV,
  • rezygnacji z palenia papierosów,
  • regularnych, corocznych kontrolach dermatoskopowych.

>> Przeczytaj także: Tatuaż a zdrowie. Przeciwwskazania i choroby, uczulenie, ciąża

Raki skóry to najczęstsze nowotwory złośliwe. Częstość ich występowania rośnie wraz z wiekiem, a co za tym idzie z dłuższą ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe, co sprzyja powstawaniu mutacji genetycznych. Coroczna kontrola w gabinecie lekarza dermatologa pozwala na wczesne wychwycenie niepokojących zmian i usunięcie ich na początkowym etapie. Poprawia to istotnie rokowanie, ale i pozwala na osiągnięcie lepszych efektów estetycznych związanych z zabiegiem chirurgicznym.


Bibliografia

  1. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2022,
  2. T. Jastrzębski, Klinika Chirurgii Onkologicznej Uniwersyteckie Centrum Kliniczne w Gdańsku, Nowotwory skóry, rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy – klasyfikacja i leczenie. [dostęp online],
  3. S. Jabłońska i inni, Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową, PZWL 2005.

Niedobory witamin i minerałów u dzieci – objawy, przyczyny, badania

Prawidłowy rozwój psychosomatyczny dziecka i jego dobry stan zdrowia zależny jest od prawidłowej diety. Intensywny rozwój młodego organizmu sprawia, że łatwo reaguje on na wszelkie niedobory pokarmowe. Jakie dzieci są szczególnie podatne na hipowitaminozę (niedobór witamin) i czy należy zalecać dzieciom dodatkową suplementację składników odżywczych? Jakich składników odżywczych dzieci w Polsce spożywają zbyt dużo? Zapraszamy do przeczytania artykułu.

Spis treści:

  1. Niedobory witamin u dzieci – kiedy mogą występować?
  2. Niedobory witamin i składników pokarmowych u niemowląt
  3. Niedobory witamin i składników pokarmowych u dzieci od 1 do 3 r.ż.
  4. Niedobór NNKT u dzieci
  5. Jak zapobiegać niedoborom witamin i minerałów u dzieci?
  6. Nadmiar składników pokarmowych w diecie
  7. Podsumowanie

Niedobory witamin u dzieci – kiedy mogą występować?

Niedobory witamin i minerałów u dzieci – dzięki postępowi w zakresie żywienia oraz poprawie warunków życia – nie są już problemem u dzieci zdrowych i spożywających zróżnicowaną dietę. Mogą pojawiać się natomiast w środowiskach, gdzie stosowany model żywieniowy jest:

  • bogaty w produkty przetworzone, ubogi w świeże warzywa i owoce oraz pełnowartościowe białko
  • wegański lub wegetariański – jeśli nie jest odpowiednio zbilansowany.

Drugą grupą dzieci narażonych na niedobory witamin i składników pokarmowych są dzieci z chorobami, którym towarzyszy zespół złego wchłaniania (celiakia, nieswoiste choroby zapalne jelit) lub takie, które wymagają diet eliminacyjnych (np. alergie pokarmowe).

Niedobory witamin i składników pokarmowych u niemowląt

Jakie niedobory pokarmowe zdarzają się u niemowląt?

  • Witamina K – jest bardzo ważnym elementem prawidłowego działania układu krzepnięcia. Na niedobór witaminy K, a tym samym ryzyko krwawień, narażone są noworodki. Nasilenie krwawienia oraz jego umiejscowienie może być różne. Mogą to być wybroczyny na skórze, ale – co jest szczególnie groźne – mogą to być krwawienia śródczaszkowe, prowadzące do uszkodzenia mózgu. Dlatego noworodki objęte są programem profilaktyki, polegającym na podaniu witaminy K domięśniowo w ciągu 6 godzin po urodzeniu.
  • Witamina D – niedobór witaminy D jest powszechny w naszej szerokości geograficznej, zarówno wśród dorosłych, jak i wśród dzieci. Niedobór witaminy D w młodszej populacji skutkuje krzywicą – stan, w którym obserwuje się zaburzenia mineralizacji kości. Objawy rozwiniętej krzywicy u dziecka to m.in. deformacja kości długich, rozmiękanie kości potylicy, zahamowanie wzrostu.
    Jedynym sposobem zapobiegania krzywicy u dzieci jest suplementacja tej witaminy od pierwszych dni życia dziecka, niezależnie od tego czy jest karmione piersią czy nie.

Zalecana dawka witaminy D zależna jest od wieku niemowlęcia, u dzieci do 6 m.ż. zaleca się 400 IU/dobę, u dzieci od 6 do 12 m.ż. zaleca się do 600 IU/dobę.

  • Jod – Polska jest krajem z niedoborem jodu, ale niedobór tego składnika pokarmowego – dzięki wzbogacaniu w jod soli – u osób dorosłych nie jest powszechny. Jednak jest problemem u niemowląt. U dzieci karmionych piersią pełne zapotrzebowanie na jod zaspokajane jest tylko w dwóch pierwszych miesiącach życia. Aby nie dopuścić do niedoborów tego pierwiastka u dziecka, kobieta karmiąca powinna zadbać o odpowiednią podaż jodu w swojej diecie. Dzieci karmione mlekiem zastępczym w mniejszym stopniu są narażone na niedobór jodu, ponieważ jest ono wzbogacane w ten składnik pokarmowy. Jednak ocenia się, iż w Polsce, aż u 82% niemowląt niekarmionych piersią, spożycie jodu jest niższe niż rekomendują zalecenia.

Tymczasem jod jest niezbędny do produkcji hormonów tarczycy, bardzo ważnych dla prawidłowego rozwoju ośrodkowego układu nerwowego już w życiu płodowym, ale także u niemowląt i małych dzieci. Prawidłowa zawartość jodu w diecie zmniejsza ryzyko wystąpienia zaburzeń funkcji mózgu i poprawia funkcje poznawcze.

  • Żelazo – to pierwiastek niezwykle ważny dla młodego organizmu. W ludzkim organizmie najwięcej żelaza jest w erytrocytach i hemoglobinie krwi. W organizmie dziecka żelazo jest również niezbędne dla prawidłowego rozwoju mózgu, jego odpowiedni poziom musi również zagwarantować przyrost masy mięśni i produkcję mioglobiny. Aby zapewnić optymalny poziom żelaza u niemowlęcia, musi być odpowiednie stężenie ferrytyny we krwi pępowinowej oraz prawidłowy poziom ferrytyny i hemoglobiny we krwi matki. W Polsce nie ma zaleceń, aby rutynowo suplementować żelazo u dzieci (nadmiar żelaza również nie jest korzystny dla zdrowia). Ponieważ jednak około 25% niemowląt spożywa mniej żelaza niż zalecają rekomendacje, należy być wyczulonym na wczesne wykrywanie jego niedoboru.
Badanie ferrytyny

Do objawów niedoboru żelaza u dzieci należą:

  • osłabienie, rozdrażnienie, nadpobudliwość psychoruchowa, zaburzenia apetytu;
  • opóźniony rozwój psychoruchowy;
  • zaburzenia neurologiczne, np. ADHD;
  • sucha i szorstka skóra, wypadanie włosów, zapalenie kącików ust i języka.
Niedobory witamin u dzieci _ramka_1

Najlepszym sposobem zapobiegania niedoborom pokarmowym niemowląt jest dbanie o zrównoważoną i pokrywającą zapotrzebowanie dietę. Należy zwracać uwagę na to, w jaki sposób odbywa się rozszerzanie jadłospisu dziecka. W Polsce zwraca uwagę fakt, iż przy rozszerzaniu diety niemowlęcia nieproporcjonalnie rośnie udział cukru i słodyczy, brakuje natomiast ryb i mięsa. Niewielka jest w ich dietach ilość tłuszczów, aż 95% (sic!) niemowląt spożywa mniej tłuszczu niż jest to zalecane.

Niedobory witamin i składników pokarmowych u dzieci od 1 do 3 r.ż.

W diecie dziecka, które ukończyło 1 r.ż., zwraca uwagę nadmiar udziału energii pochodzący z sacharozy – prawie 75% dzieci spożywa za dużo cukru. U dzieci starszych znacząco większy niż zalecany, jest także udział białka w diecie.

A jak kształtuje się udział witamin i minerałów?

  • Witamina D – najczęstszy niedobór witamin u dzieci powyżej 1 r.ż. 95% dzieci spożywa mniej witaminy D niż zalecają rekomendacje, a należy pamiętać, iż tylko ok. 20 % tego związku pochodzi z diety. Dlatego u każdego, również zdrowego dziecka, należy suplementować witaminę D i jest to jedyny uzasadniony suplement podawany dzieciom.

Dawka rekomendowana dla dzieci po ukończeniu 1 r.ż. wynosi od 600 -1000 IU/dobę, w zależności od masy ciała. Witaminę D należy dziecku podawać od września do kwietnia lub przez cały rok, jeśli niemożliwa jest synteza skórna w miesiącach letnich. Najlepszym sposobem dobrania indywidualnej dawki jest oznaczenie stężenia witaminy D we krwi. Wartości referencyjne stężenia tego związku w surowicy wynoszą 30-50 ng/ml i są takie same jak dla osób dorosłych.

badanie witaminy D

Dzieci z otyłością powinny otrzymywać wyższe dawki suplementu (od 1200 IU/dobę).

Niedobory witamin u dzieci _ramka_2
  • Witamina E – witamina rozpuszczalna w tłuszczach – badania wskazują, iż ok. 60% dzieci od 1-3 r.ż otrzymuje niewystarczającą ilość witaminy E, chociaż niedobry jej niedobory nie są obserwowane. Źródłami witaminy E w pokarmach są oleje roślinne, oliwa z oliwek, migdały i orzechy.  Niedobory witamin rozpuszczalnych w tłuszczach mogą występować u dzieci z mukowiscydozą, charakterystyczne symptomy to neuropatia obwodowa, obrzęki i zmiany skórne.  
  • Potas – aż 87% dzieci w wieku 1-3 r.ż. w Polsce spożywa zbyt mało potasu.
  • Wapń – blisko połowa dzieci od 1-3 r.ż ma niewystarczająca ilość wapnia w diecie.
  • Jod – niewystarczająca ilość jodu w diecie występuje u 27% dzieci.

Niedobór NNKT u dzieci

Ważnym składnikiem odżywczym, którego niedobór w diecie dzieci jest powszechny są wielonienasycone kwasy tłuszczowe. Problem dotyczy aż 99% (!) – zarówno niemowląt jak i dzieci starszych. Tymczasem ich rola w organizmie małych dzieci jest nie do przecenienia (mają wpływ m.in. na rozwój układu nerwowego i narządu wzroku).

Jak zapobiegać niedoborom witamin i minerałów u dzieci?

Jedynym sposobem, aby dziecko miało optymalny poziom wszystkich niezbędnych składników odżywczych, jest prawidłowo zbilansowana dieta. Ważne jest, aby w diecie dziecka codziennie były warzywa (połowa dzieci w Polsce spożywa za mało błonnika) oraz aby dziecko jadło przetwory mleczne i ryby.

Często można usłyszeć, że „moje dziecko nie lubi warzyw” albo „nie chce jeść warzyw”. Pamiętajmy jednak, iż dieta naszych dzieci i ich upodobania żywieniowe są uwarunkowane tym, co na co dzień gości na stole całej rodziny.

Badania jasno wskazują, iż matki ze zwiększoną masą ciała mają dzieci z otyłością, dzieci z niedoborem masy ciała mają rodziców z niskim BMI. Dlatego jeśli chcemy, aby nasze dzieci jadły zdrowo, sami musimy mieć takie nawyki żywieniowe.

Dla niektórych rodziców „rozwiązaniem” problemu potencjalnych niedoborów składników pokarmowych jest suplementacja preparatów wielowitaminowych. Należy podkreślić, iż nie jest to właściwe podejście do żywienia dziecka. Jedynym uzasadnionym suplementem dla naszych dzieci jest witamina D.

Morfologia krwi obwodowej

Oprócz niewystarczającej ilości warzyw, dzieci w Polsce mają zbyt małe spożycie mleka i mlecznych napojów fermentowanych, co skutkuje m.in. zbyt małym spożyciem wapnia. Niektórzy rodzice wykluczają te produkty z diety nawet w przypadkach, gdy to nie jest konieczne lub uzasadnione (np. nietolerancją laktozy). Należy jednak mieć świadomość, zwiększa to ryzyko niedoborów witamin z grupy B (B12, B2 ,B5) czy witaminy A.

Dlatego – aby nie dopuścić do niedoboru witamin lub minerałów u dziecka i przeciwdziałać niedoborowi błonnika i nienasyconych kwasów tłuszczowych, zaleca się:

  • spożywanie trzech porcji warzyw i jednej porcji owoców dziennie;
  • spożywanie produktów pełnoziarnistych (produkty zbożowe, kasza, ryż, makaron);
  • spożywanie nabiału i jego przetworów.

Jeśli chodzi o warzywa, najlepszą opcją jest jedzenie ich w postaci surowej. Jeśli nie jest to możliwe, należy dbać o to, aby czas ich gotowania być jak najkrótszy i aby je wkładać do już gotującej się wody. Dobrym sposobem na ich przygotowanie jest również gotowanie na parze.

Nadmiar składników pokarmowych w diecie

Często mówimy o ryzyku niedoborów składników odżywczych u dzieci, rzadko wspomina się jednak o tym, iż już w diecie dzieci 1-3 r.ż widać nadmiar sodu. Aż 91% spożywa więcej sodu niż przewidują to normy dla poszczególnych grup wiekowych. Jest to oczywiście związane z tym, iż dodajemy nadmierną ilość soli do posiłków przygotowanych dla całej rodziny, w tym dla naszych dzieci.

Podsumowanie

Zbilansowana i zróżnicowana dieta dziecka jest podstawą jest zdrowia fizycznego oraz prawidłowego rozwoju. Dbajmy o to, aby nasze dzieci od najmłodszych lat nabierały zdrowych nawyków żywieniowych i pamiętajmy, iż jesteśmy dla nich wzorami do naśladowania. Jeśli jedynym warzywem, które gości na naszym stole są ziemniaki, nie dziwmy się, że nasze dziecko „nie lubi” warzyw.


PIŚMIENNICTWO

  1. Weker H. Barańska M., Mazur J. i wsp. Badanie pt. Kompleksowa ocena sposobu żywienia dzieci w wieku 13–36 miesięcy w Polsce. Instytut Matki i Dziecka Warszawa 2011.
  2. https://forumpediatrii.pl/artykul/niedobory-witaminowe-czym-sie-przejawiaja-jak-im-przeciwdzialac
  3. Halczuk K.M., Karwowski B., Zaopatrzenie w jod w Polsce – niemowlęta do szóstego miesiąca życia, Endokrynologia Pediatryczna 2019.18.2.67:61-70. DOI: 10.18544/EP-01.18.02.1717
  4. Pleskaczyńska A., Profilaktyka i znaczenie niedoboru żelaza u dzieci – standard postępowania, Standardy Medyczne Pediatria, 2024 T. 21 409-414

Zatrucie ciążowe (gestoza) – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Zatrucie ciążowe, znane również jako gestoza, to jedno z poważniejszych powikłań występujących u ciężarnych, zwykle w drugiej połowie ciąży. Cechuje się podwyższonym ciśnieniem krwi oraz obecnością białka w moczu. Nieleczone może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych zarówno u matki, jak i u dziecka. Dowiedz się, jakie są przyczyny, objawy i czym grozi zatrucie ciążowe.

Spis treści:

  1. Co to jest zatrucie ciążowe (gestoza)?
  2. Zatrucie ciążowe – przyczyny
  3. Zatrucie ciążowe – objawy gestozy
  4. Jak szybko rozwija się zatrucie ciążowe?
  5. Zatrucie ciążowe a konsekwencje dla dziecka
  6. Jak rozpoznać zatrucie ciążowe – badania i diagnostyka
  7. Jak leczy się zatrucie ciążowe?
  8. Jak uniknąć zatrucia ciążowego?

Co to jest zatrucie ciążowe (gestoza)?

Gestoza to zespół objawów pojawiający się u ciężarnych powyżej 20. tygodnia ciąży. Rozpoznaje się ją, gdy występuje:

  • nadciśnienie tętnicze u kobiety mającej do tej pory prawidłowe wartości ciśnienia krwi  (powyżej 140/90 mmHg) lub dojdzie do zaostrzenia nadciśnienia tętniczego zdiagnozowanego wcześniej,
  • białkomocz (powyżej 300 mg na dobę).

Oprócz tego mogą wystąpić:

  • uszkodzenie nerek,
  • niewydolność wątroby,
  • małopłytkowość,
  • zaburzenia neurologiczne,
  • zagrożenie dobrostanu płodu.

Przy występowaniu powyższych białkomocz nie jest niezbędny do postawienia rozpoznania.

Warto wiedzieć
Zatrucie ciążowe i gestoza to określenia używane dawniej. Obecnie w terminologii medycznej spotkać można się z nazwą stan przedrzucawkowy lub preeklampsja.

Zatrucie ciążowe – przyczyny

Przyczyny gestozy nie są jednoznacznie określone, ale uważa się, że jest to wynik złożonych interakcji między czynnikami genetycznymi, immunologicznymi i naczyniowymi. Może być związana z nieprawidłową czynnością lub zaburzeniami czynności łożyska. Gdy dochodzi do jego niedokrwienia, do krwiobiegu ciężarnej wydzielane są substancje antyangiogenne. To powoduje aktywację układu krzepnięcia, dysfunkcję śródbłonka i zwiększenie oporu naczyniowego.

Istnieje kilka czynników, które mogą predysponować do zatrucia ciążowego. Są to m.in.:

Ryzyko zatrucia ciążowego jest wyższe, jeżeli występowało ono również u matki kobiety ciężarnej.

Zatrucie ciążowe – objawy gestozy

Przebieg zatrucia ciążowego może być łagodny lub ciężki. Drugi z nich rozpoznawany jest w każdym przypadku, gdy ciśnienie tętnicze ma wartość powyżej 160/110 mmHg, a białkomocz przekracza 1 g na dobę.

Warto wiedzieć
Zatrucie ciążowe występuje w 5–8% ciąż. Ciężka postać dotyczy 0,6–1,2% przypadków.

Objawy gestozy mogą być bardzo zróżnicowane. Łagodna postać może przebiegać bezobjawowo lub z nieznacznie nasilonymi dolegliwościami. W takich przypadkach zwykle jest wykrywana przypadkowo podczas rutynowych badań.

Objawy zatrucia ciążowego o cięższym przebiegu to:

  • silny ból głowy,
  • zaburzenia psychiczne,
  • zaburzenia widzenia,
  • nudności,
  • wymioty,
  • ból w nadbrzuszu.

W ciężkim przebiegu gestozy mogą wystąpić drgawki padaczkowe, obrzęk płuc, niedokrwienie mięśnia sercowego, niewydolność oddechowa, udar mózgu, deficyty neurologiczne, uszkodzenie wątroby lub nerek. Niekiedy rozwija się także syndrom HELLP, w którym obecne są:

Najcięższym powikłaniem gestozy jest śmierć ciężarnej.

Jak szybko rozwija się zatrucie ciążowe?

Gestoza może być:

  • wczesna – rozpoznana przed 34. tygodniem ciąży,
  • późna – rozpoznana po 34. tygodniu ciąży.

Pierwsza z nich charakteryzuje się cięższym przebiegiem i dotyczy 5–20% wszystkich przypadków zatrucia ciążowego.

Warto wiedzieć
W rzadkich przypadkach zatrucie ciążowe może rozwinąć się w połogu.

Zatrucie ciążowe a konsekwencje dla dziecka

Nieleczona gestoza stanowi zagrożenie nie tylko dla zdrowia matki, ale także dla dziecka. Powikłania zatrucia ciążowego dla płodu to:

  • wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu,
  • niedotlenienie,
  • małowodzie,
  • powikłania związane z wcześniactwem,
  • zgon wewnątrzmaciczny.

Aby zminimalizować ryzyko powikłań, bardzo ważne jest jak najszybsze rozpoznanie gestozy.

Jak rozpoznać zatrucie ciążowe – badania i diagnostyka

Zatrucie ciążowe rozpoznaje się na podstawie wywiadu medycznego, badania przedmiotowego (pomiar ciśnienia tętniczego krwi) oraz badań  laboratoryjnych, do których zaliczają się głównie:

badanie preek - predykcja preeklampsji (stanu przedrzucawkowego) baner

Uzupełnieniem standardowej diagnostyki gestozy może być ocena stężenia łożyskowego czynnika wzrostu (PlGF) oraz sFLT-1 (czynnik antyangiogenny). Badanie umożliwia wczesne wykrycie nieprawidłowości i wdrożenie działań terapeutycznych.

Jak leczy się zatrucie ciążowe?

Leczenie gestozy zależy od jej ciężkości, stanu ciężarnej, zagrożenia dla płodu i wieku ciąży. Przy łagodnym zatruciu ciążowym stosuje się nadzór ambulatoryjny wraz ze ścisłym monitorowaniem ciśnienia tętniczego, parametrów laboratoryjnych oraz oceną wzrastania i dobrostanu płodu, a także leczenie hipotensyjne. Wskazane jest zakończenie ciąży po 37. tygodniu lub wcześniej, jeżeli pogarsza się stan matki lub dziecka.

W przypadku ciężkiego zatrucia ciążowego wskazana jest hospitalizacja, leczenie hipotensyjne oraz ścisłe monitorowanie stanu ciężarnej i dziecka. Rozwiązanie powinno nastąpić po 34. tygodniu ciąży. Jeżeli jest to konieczne, wcześniej podaje się siarczan magnezu w celu zapobiegania  napadom drgawkowym oraz steroidy w celu przyspieszenia dojrzewania płuc płodu.

Warto wiedzieć
Zakończenie ciąży jest jedyną metodą skutecznego leczenia gestozy. Stabilny stan matki i dziecka pozwala na postępowanie wyczekujące, jednak w większości przypadków poród i tak następuje przed terminem.

Jak uniknąć zatrucia ciążowego?

Ryzyko wystąpienia zatrucia ciążowego można zmniejszyć poprzez [2, 4]:

  • podawanie ciężarnej kwasu acetylosalicylowego (u kobiet w grupie ryzyka),
  • suplementację wapnia (u kobiet w grupie ryzyka),
  • ćwiczenia aerobowe,
  • ograniczenie spożycia soli (u kobiet z nadciśnieniem tętniczym rozpoznanym przed ciążą).

Zatrucie ciążowe (gestoza) wymaga szybkiego rozpoznania i wdrożenia odpowiedniego leczenia. Nieleczona może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych lub zgonu – zarówno u ciężarnej, jak i dziecka. Diagnostyka opiera się o wywiad medyczny, badanie przedmiotowe oraz testy laboratoryjne z krwi i moczu.


Bibliografia

  1. E. Jurewicz, A. Filipek, Preeklampsja choroba kobiet w ciąży, Postępy Biochemii 2018, 64(4), s. 323–329
  2. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.2.20.4.1. (dostęp 10.11.2024)
  3. C.S. Han i in., Postępowanie wyczekujące w ciężkim stanie przedrzucawkowym w czasie ciąży, której termin rozwiązania jest odległy: nie dla każdej pacjentki, Ginekologia po Dyplomie, maj 2011, s. 45–52
  4. https://www.mp.pl/pacjent/ciaza/przebiegciazy/75579,stan-przedrzucawkowy-i-rzucawka (dostęp 10.11.2024)

Objawy skórne chorej wątroby. Jakie badania wykonać?

Skóra to największy narząd, na którym można dostrzec wiele objawów chorobowych. Niektóre z nich mogą sygnalizować nieprawidłowości dotyczące narządów wewnętrznych, w tym wątroby.

Czy choroby wątroby widać na skórze? Jakie badania laboratoryjne wykonać, by sprawdzić czy funkcjonuje ona prawidłowo? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się, jakie objawy skórne mogą świadczyć o nieprawidłowościach wątroby.

Spis treści:

  1. Zmiany skórne od wątroby: kiedy się manifestują?
  2. Kępki żółte przy chorobach wątroby
  3. Przebarwienia i zmiany skórne od wątroby
  4. Pajączki naczyniowe (tzw. pajączki wątrobowe)
  5. Dłonie przy chorej wątrobie
  6. Inne charakterystyczne skórne objawy chorej wątroby

Zmiany skórne od wątroby: kiedy się manifestują?

Schorzenia wątroby mogą dawać o sobie znać w postaci wykwitów skórnych, ale również zmian w obrębie włosów i paznokci. Na skórze można dostrzec zmiany świadczące między innymi o:

marskości wątroby,
● chorobach dróg żółciowych,
● wirusowym zapaleniu wątroby,
● pierwotnej marskości żółciowej.

Obecność wykwitów chorobowych mogących świadczyć o schorzeniach wątroby powinny skłonić do wizyty u lekarza oraz pilnego wykonania badań laboratoryjnych, w tym oznaczenia stężenia enzymów wątrobowych. W kolejnych akapitach zostaną przedstawione najważniejsze objawy dermatologiczne chorób wątroby.

pakiet wątrobowy baner

Kępki żółte przy chorobach wątroby

Kępki żółte to żółtawe grudki lub guzki, które lokalizują się najczęściej w okolicach oczodołów, ale również w obrębie dłoni, tułowia, kolan, łokci, fałdów skóry i pośladków. Mogą występować w postaci rozsianej (na całym ciele) lub skupiać się w określonej lokalizacji. Powstają na skutek odkładania się w skórze złogów lipidowych. Złogi te są porównywane pod względem ich składu do blaszek miażdżycowych, powstających w naczyniach tętniczych. Obecność licznych kępek żółtych może świadczyć m. in. o pierwotnej marskości żółciowej, a także towarzyszącej cholestazie, a więc zaburzeniu w odpływie i wydzielaniu żółci.

>> To może Cię zainteresować: Czym jest miażdżyca? Objawy i konsekwencje

Przebarwienia i zmiany skórne od wątroby

W przebiegu schorzeń wątroby można również spotkać się z występowaniem przebarwień. Występują one na przykład w przebiegu hemochromatozy, a więc schorzenia, którego istotą jest defekt metabolizmu żelaza i wtórnego uszkodzenia wątroby. Przebarwienia wynikają w tym przypadku z nasilonej syntezy melaniny, do której dochodzi na skutek magazynowania żelaza. Zmiany te najczęściej lokalizują się na odsłoniętych częściach ciała. Pigment może pojawiać się jednak również w obrębie śluzówek i spojówek.

Przebarwienia skóry mogą się również pojawić w przebiegu choroby Wilsona, a więc schorzenia wynikającego z nadmiernego gromadzenia się miedzi w narządach organizmu.

Zmiany skórne od wątroby: skóra banknotowa

W przebiegu schorzeń wątroby można zaobserwować ścieńczenie, suchość oraz pomarszczenie skóry. Uwidocznieniu ulegają linie skórne, co sprawia, że skóra zaczyna przypominać banknot, który dość długo pozostaje w obiegu. Taka skóra nazywana jest skórą banknotową. Obecność tego rodzaju zmian powinna skłonić do pogłębienia diagnostyki hepatologicznej.

>> Przeczytaj też: Choroba Duhringa – skórna postać celiakii

Świąd skóry jako objaw chorej wątroby

Świąd skóry często towarzyszy schorzeniom hepatologicznym. Każdy pacjent zgłaszający świąd skóry bez istnienia uchwytnej przyczyny dermatologicznej powinien mieć wykonane badania oceniające funkcjonowanie wątroby. Objaw ten dotyczy 50% przypadków pierwotnej marskości żółciowej i bardzo często towarzyszy cholestazie.

Świąd predysponuje do drapania, co sprawia, że na skórze pojawiają się przeczosy (linijne zadrapania), a z czasem także przebarwienia. Warto dodać, że świąd w przebiegu schorzeń wątroby nie poddaje się standardowemu leczeniu przeciwświądowemu.

Skórne objawy chorej wątroby: żółtaczka

Żółtaczka to żółte zabarwienie skóry i białkówek oka, spowodowane wzrostem stężenia bilirubiny we krwi. Jest to objaw towarzyszący wielu schorzeniom wątroby, w tym schorzeniom onkologicznym. Pierwsze objawy zmiany zabarwienia skóry pojawiają się typowo po przekroczeniu stężenia 2,0-2,5 mg/dl.

W przypadku wymienionej już pierwotnej marskości wątroby, początkowo obserwuje się zmianę zabarwienia skóry w górnych partiach ciała. Wraz z zaawansowaniem procesu chorobowego skóra na całym ciele może przyjąć odcień zielono-żółty.

Pakiet wątrobowy rozszerzony

Pajączki naczyniowe (tzw. pajączki wątrobowe)

Pajączki naczyniowe, nazywane również naczyniakami gwiaździstymi, to objaw skórny często towarzyszący marskości wątroby, ale i innym jej schorzeniom. Uważa się, że ich pojawienie związane jest ze wzrostem stężenia estrogenów. W przebiegu nieprawidłowego funkcjonowania wątroby, estrogeny nie są prawidłowo metabolizowane, co powoduje wzrost ich stężenia. Jedna z teorii sugeruje natomiast, że pajączki naczyniowe oraz teleangiektazje wynikają ze wzrostu ciśnienia żylnego w przebiegu marskości wątroby.

Dłonie przy chorej wątrobie

Schorzenia wątroby mogą być również związane ze zmianami w obrębie dłoni – zarówno skóry, jak i płytek paznokciowych. O zmianach w obrębie dłoni można przeczytać w kolejnych akapitach tego artykułu.

Rumień dłoniowy przy marskości wątroby

Charakterystycznym objawem marskości wątroby i innych przewlekłych schorzeń tego narządu jest tak zwany rumień dłoniowy. Jest to zaczerwienienie pojawiające się najczęściej w obrębie kłębu kciuka oraz w okolicy palca piątego ręki. Rumień dłoniowy może występować jednostronnie lub obustronnie. Należy wyraźnie podkreślić, że rumień dłoniowy może być obecny również u zdrowych osób, nieobciążonych schorzeniami hepatologicznymi.

Wygląd paznokci a choroby wątroby

Choroby wątroby mogą manifestować się również w obrębie płytek paznokciowych. Jak mogą wyglądać paznokcie przy chorej wątrobie? Możemy zaobserwować między innymi:

  • pałeczkowatość (a więc nadmierną wypukłość paznokci),
  • łyżeczkowatość (czyli ich nadmierną wklęsłość),
  • obecność poprzecznych, białych prążków,
  • białawe zabarwienie paznokci (tak zwane paznokcie Terryego).

>> To może Cię zainteresować: Białe plamki na paznokciach – co oznaczają i dlaczego powstają?

Inne charakterystyczne skórne objawy chorej wątroby

Oprócz wymienionych powyżej objawów chorobowych, w przebiegu schorzeń wątroby zaobserwować można również:

  • uogólnioną suchość skóry,
  • wyprysk podudzi, a więc grudki i zmiany rumieniowo-złuszczające w obrębie podudzi,
  • zmiany plamicze wynikające z obniżenia stężenia czynników krzepnięcia produkowanych w wątrobie,
  • liszaj płaski, czyli przewlekłe schorzenie dermatologiczne, mogące mieć związek m. in. z wirusowymi zapaleniami wątroby,
  • livedo reticularis (siność siatkowatą) charakteryzującą się obecnością sino-różowych, płaskich zmian, przypominających mozaikę, które wynikają z zaburzeń związanych z naczyniami krwionośnymi,
  • łysienie, uogólnione przerzedzenie włosów,
  • przewlekłą pokrzywkę,
  • piodermię zgorzelinową.

Sprawdź również:

>> Wirusowe zapalenie wątroby typu A. Objawy, przyczyny, leczenie i profilaktyka

>> Wirusowe zapalenie wątroby typu B. Objawy, przyczyny, leczenie i profilaktyka

Schorzenia wątroby mogą wiązać się z wystąpieniem wielu różnorodnych symptomów klinicznych. Niektóre z nich możemy zobaczyć gołym okiem. Jeżeli na naszej skórze pojawią się objawy mogące sugerować choroby wątroby, to zdecydowanie warto udać się do lekarza. Niezbędnym krokiem jest również wykonanie badań laboratoryjnych, w tym oznaczenie prób wątrobowych. Wykrycie choroby wątroby na wczesnym etapie istotnie poprawia rokowanie i zwiększa szansę na osiągnięcie sukcesu terapeutycznego.


Bibliografia

  1. A. Kaszuba, Zmiany skórne w chorobach ogólnoustrojowych, Wydawnictwo Czelej, Wydanie I, Lublin 2018,
  2. K. Gutkowski, Skórne manifestacje chorób wątroby, Dermatologia po Dyplomie, 2014/03,
  3. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2022,
  4. L. Bolognia i inni, Fourth Edition Dermatologia, Medipage, Warszawa 2022.

Liszajec zakaźny u dzieci i dorosłych. Objawy, diagnostyka, leczenie

Liszajec zakaźny to ostra, bakteryjna choroba skóry, która występuje najczęściej u dzieci. Na czym polega leczenie i diagnostyka tego schorzenia? Jakie są możliwe powikłania liszajca zakaźnego? Na te i inne pytania odpowiedzi znajdziesz w poniższym artykule.

Spis treści:

  1. Liszajec zakaźny – co to za choroba?
  2. Przyczyny liszajca zakaźnego
  3. Liszajec zakaźny – objawy  
  4. Liszajec zakaźny – diagnostyka
  5. Liszajec zakaźny – leczenie

Liszajec zakaźny – co to za choroba?

Liszajec zakaźny zaliczany jest do chorób infekcyjnych o etiologii bakteryjnej. Jest to powierzchowne zakażenie skóry wywoływane najczęściej przez florę mieszaną – paciorkowcowo-gronkowcową. Liszajec jest bardzo zakaźną chorobą. Schorzenie szerzy się na drodze kontaktów bezpośrednich z osobą chorą, ale możliwe jest również zakażenie drogą pośrednią, na przykład poprzez przedmioty, których używał chory, w tym ręczniki i zabawki. W dermatologii wyróżniamy dwie odmiany liszajca zakaźnego – pęcherzową i niepęcherzową, o których więcej przeczytamy w kolejnych akapitach tego artykułu.

Liszajec zakaźny a liszaj płaski

Należy mieć świadomość, że liszaj płaski i liszajec zakaźny to dwie zupełnie odmienne jednostki chorobowe. Liszajec zakaźny jest ostrą chorobą bakteryjną, z kolei liszaj płaski to niezakaźna, często przewlekła choroba skóry o nadal nie do końca poznanej etiologii. Należy wyraźnie podkreślić, że liszajem płaskim nie możemy się zarazić.

Przyczyny liszajca zakaźnego

Za wystąpienie liszajca zakaźnego odpowiadają bakterie – paciorkowce i/lub gronkowce. Schorzenie najczęściej powodowane jest przez gronkowca złocistego lub rzadziej przez paciorkowca beta-hemolizującego z grupy A. Często stwierdza się współwystępowanie tych dwóch bakterii. Odnosząc się do wspomnianej już postaci pęcherzowej, jest ona wywoływana przez gronkowce zdolne do wytwarzania specjalnej toksyny, która powoduje uszkodzenie połączeń między komórkami naskórka i powstanie pęcherzy. Takie toksyny nazywane są toksynami epidermolitycznymi. Patogeny niezdolne do wytwarzania tego rodzaju substancji odpowiadają za wystąpienie postaci niepęcherzowej liszajca zakaźnego. 

Liszajec zakaźny u dzieci

Liszajec zakaźny zdecydowanie częściej występuje w populacji pediatrycznej. Wynika to przede wszystkim z przebywania w większych grupach – w żłobkach, przedszkolach i szkołach. Co jakiś czas widoczne są liczne przypadki zakażenia liszajcem zakaźnym, dotykające dzieci z danego ośrodka edukacyjnego.

Liszajec zakaźny u dorosłych

Choć na liszajca zakaźnego częściej chorują dzieci, to należy mieć świadomość, że choroba może wystąpić w każdym wieku. Osoby dorosłe są bardziej narażone na powikłania liszajca zakaźnego. Do możliwych powikłań tego schorzenia zaliczamy:

Liszajec zakaźny – objawy  

Klasyczna odmiana pęcherzowa cechuje się obecnością na skórze bardzo wiotkich pęcherzy, wypełnionych początkowo przejrzystą, a następnie mętną treścią. Pęcherze te mają cienką pokrywę, co sprawia, że bardzo szybko pękają i przekształcają się w miodowo-żółte strupy. W postaci niepęcherzowej obserwuje się występowanie wysiękowych ognisk rumieniowych, które przekształcają się w żółtawe strupy. Objawy liszajca zakaźnego najczęściej manifestują się w obrębie twarzy, jednak mogą wystąpić na skórze w dowolnej lokalizacji. Zmiany skórne w niepowikłanych sytuacjach nie pozostawiają po sobie blizn. Do ich powstawania predysponować może nadkażenie innymi drobnoustrojami oraz mechaniczna manipulacja w obrębie wykwitów.

Liszajec zakaźny – diagnostyka

W klasycznej postaci liszajca zakaźnego rozpoznanie stawiane jest na podstawie obrazu klinicznego. Pomocne może być wykonanie badania bakteriologicznego (wymazu), najlepiej z treści nieuszkodzonego pęcherza. Takie badanie pozwala na uzyskanie odpowiedzi, jaki dokładnie patogen odpowiada za chorobę oraz na określenie jego antybiotykowrażliwości. Jeżeli u danego pacjenta występują nawroty liszajca, to konieczne może być wykonanie wymazu z nosa/nosogardła. Takie badanie pozwala na potwierdzenie lub wykluczenie nosicielstwa gronkowców, które odpowiadają za nawroty choroby.

posiew ze zmian skórnych tlenowo

Liszajec zakaźny wymaga niekiedy różnicowania z innymi jednostkami dermatologicznymi, w tym między innymi z takimi chorobami jak:

  • kandydoza kątów ust,
  • opryszczka zwykła,
  • niesztowica,
  • nadkażenie bakteryjne w przebiegu innych schorzeń dermatologicznych – na przykład atopowego zapalenia skóry, czy wyprysku.

Liszajec zakaźny – leczenie

Liszajec jest chorobą bakteryjną, co sprawia, że w jej leczeniu stosowana jest antybiotykoterapia. W przypadkach o niedużym nasileniu leczeniem pierwszego wyboru są antybiotyki w postaci maści lub kremu. Lekami z wyboru są preparaty miejscowe zawierające kwas fusydowy lub mupirocynę. Pomocniczo można stosować również preparaty odkażające.

W sytuacji rozległego zajęcia skóry z pomocą przychodzą antybiotyki stosowane doustnie. Takie leczenie powinno dobierać się na podstawie wyniku posiewu wykonanego ze zmian skórnych. Najczęściej wybiera się antybiotyki doustne zawierające amoksycylinę i kwas klawulanowy, klindamycynę, czy też erytromycynę. Wybór substancji i sposób dawkowania uzależniony jest od wieku i masy ciała pacjenta.

W przypadku stwierdzenia nosicielstwa gronkowców w jamie nosowej stosuje się specjalne preparaty donosowe w postaci maści, zawierające mupirocynę. Pozwala to na eradykację nosicielstwa, a tym samym na zmniejszenie ryzyka nawrotów liszajca zakaźnego.

Liszajec zakaźny – jak długo zaraża?

Do kiedy pacjent z liszajcem zakaźnym jest zakaźny dla otoczenia? Zmiany skórne są zakaźne do momentu pokrycia się strupami, a więc przez cały czas utrzymywania się pęcherzy i zmian sączących. Okres ten można skrócić poprzez włączenie leczenia. Jak pokazują dane literaturowe, zmiany skórne są niezakaźne po 24 godzinach od włączenia odpowiedniej terapii. Należy również pamiętać o odpowiedniej higienie. Mycie rąk z użyciem mydła lub substancji odkażających pozwala na istotne zmniejszenie ryzyka zachorowania.

Podsumowując, liszajec zakaźny to schorzenie bakteryjne, cechujące się bardzo wysoką zakaźnością. Jest to infekcja skóry, która istotnie częściej występuje w populacji pediatrycznej i zazwyczaj nie wiąże się z trwałymi powikłaniami. Jeżeli wystąpią u nas objawy mogące sugerować liszajca zakaźnego – warto udać się na konsultację dermatologiczną. Po ocenie stanu skóry i przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu, lekarz zadecyduje o dalszym postępowaniu.


Bibliografia

  1. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2022,
  2. L. Bolognia i inni, Fourth Edition Dermatologia, Medipage, Warszawa 2022,
  3. Su Hlaing Htwe i inni, Liszajec zakaźny – szybkie leczenie to mniejsze ryzyko rozprzestrzenienia się choroby, The Practitioner, 2020; 264 (1838): 17–20.

Dobowa zbiórka moczu – czym jest i w jakim celu się ją wykonuje?

0

Badania moczu są jednymi z podstawowych i najczęściej wykonywanych testów diagnostycznych. Dzięki nim możliwe jest wczesne wykrycie różnych schorzeń nie tylko ze strony układu moczowego, ale całego organizmu. Szczególnym rodzajem jest dobowa zbiórka moczu. Wykonuje się ją w celu analizy składników wydalanych z moczem na przestrzeni całego dnia. Dowiedz się, jak prawidłowo przeprowadzić dobową zbiórkę moczu.

Spis treści:

  1. Dobowa zbiórka moczu – co to za badanie?
  2. Jak wykonać dobową zbiórkę moczu?
  3. Po co wykonuje się dobową zbiórkę moczu?
  4. Dobowa zbiórka moczu – jak przygotować się do badania?

Dobowa zbiórka moczu – co to za badanie?

Dobowa zbiórka moczu to badanie polegające na zgromadzeniu całości moczu oddanego w ciągu 24 godzin. Jest ono bardziej precyzyjne niż jednorazowe badanie próbki moczu, ponieważ pozwala na dokładniejszą ocenę funkcji nerek i umożliwia analizę poziomu różnych substancji, których stężenie może się zmieniać w ciągu doby. Badanie to pozwala również na ocenę objętości moczu, wydalanego w ciągu doby.

W dobowej zbiórce moczu można ocenić stężenie wielu substancji, w tym m.in.:

Dobowa zbiórka moczu wraz z pomiarem stężenia kreatyniny we krwi umożliwia obliczenie klirensu kreatyniny pozwalającego na ocenę funkcji nerek.

Jak wykonać dobową zbiórkę moczu?

Dobowa zbiórka moczu zwykle rozpoczyna się rano i kończy następnego dnia o tej samej godzinie. Pierwszy poranny mocz należy oddać do toalety, a każdy kolejny zbierać do specjalnego pojemnika. Umieszcza się w nim każdą porcję – również w nocy oraz podczas oddawania kału (wówczas konieczne odpowiednie zabezpieczenie). Pominięcie jakiejkolwiek z nich może zafałszować wynik badania.

Pojemnik na mocz musi być przechowywany w chłodnym i zacienionym miejscu. Nie zaleca się trzymania go w łazience – szczególnie w okresie grzewczym. Wyższa temperatura może spowodować zmianę właściwości moczu, a tym samym zafałszowanie wyniku.

Ostatnią próbką, która powinna trafić do pojemnika jest pierwszy mocz oddany kolejnego dnia – dokładnie po upływie 24 godzin od rozpoczęcia badania. Nie należy przeciągać zbiórki nawet o godzinę, ponieważ może to wpłynąć niekorzystnie na wynik.

Zebrany mocz należy wymieszać, zmierzyć jego objętość i zapisać wynik w mililitrach (ml). Następnie odlać 100–150 ml do standardowego pojemnika na mocz, opisać (według instrukcji laboratorium) i niezwłocznie dostarczyć do punktu pobrań.

Warto wiedzieć
Zalecane jest, aby podczas miesiączki odstąpić od wykonywania dobowej zbiórki moczu, gdyż krwawienie menstruacyjne może wpłynąć na wynik badania.

Po co wykonuje się dobową zbiórkę moczu?

Dobowa zbiórka moczu umożliwia dokładne określenie ilości i składu substancji wydalanych z moczem, co jest pomocne w diagnostyce wielu schorzeń, m.in.:

Dobowa zbiórka moczu – jak przygotować się do badania?

Odpowiednie przygotowanie do dobowej zbiórki moczu jest bardzo ważne, aby wyniki badania były miarodajne. Dokładne instrukcje zostaną przekazane przez lekarza lub pracownika laboratorium. Jeżeli cokolwiek wzbudza wątpliwości, nie należy bać się zadawać pytań.

Na przeprowadzenie badania najlepiej wybrać dzień wolny, w którym możliwe jest przebywanie w domu. Ułatwia to zebranie całego moczu i przechowywanie pojemnika w odpowiednich warunkach.

Przed przystąpieniem do badania należy zaopatrzyć się w odpowiedni pojemnik. Można nabyć go bez problemu w każdej aptece. Ponadto w dniu badania i na dzień przed należy:

  • powstrzymać się od intensywnego wysiłku fizycznego,
  • spożywać standardową ilość płynów.

Konieczne jest zanotowanie godziny rozpoczęcia dobowej zbiórki moczu. Jest to moment oddania pierwszego porannego moczu (porcja, która trafia do toalety).

Warto wiedzieć
Zdarza się, że pomiar niektórych substancji w dobowej zbiórce moczu (np. metoksykatecholaminy) wymaga użycia specjalnego stabilizatora. Jest on udostępniany przez laboratorium wraz z instrukcją użycia.

Dobowa zbiórka moczu – czego nie jeść?

Na 3–4 dni przed dobową zbiórką moczu należy nieco zmodyfikować dietę, aby spożywane produkty nie zafałszowały wyniku badania. Zalecane jest wyeliminowanie:

  • owoców cytrusowych,
  • bananów i kiwi,
  • awokado,
  • pokarmów bogatych w sól,
  • wanilii,
  • kakao,
  • orzechów.

Wskazane jest także zrezygnowanie z kawy, herbaty i alkoholu.

Pojemnik do dobowej zbiórki moczu – jaki będzie odpowiedni?

Pojemnik do dobowej zbiórki moczu powinien mieć pojemność około 2–3 litrów. Musi być szczelnie zamykany, aby zapobiec dostawaniu się do środka zanieczyszczeń z zewnątrz. Może być wyposażony w skalę, która ułatwia monitorowanie ilości zebranego moczu. Ponadto należy zaopatrzyć się w standardowy pojemnik na mocz o pojemności 100–150 ml.

Dobowa zbiórka moczu jest stosowana w diagnostyce m.in. zaburzeń pracy nerek, chorób metabolicznych czy nieprawidłowości hormonalnych. Badanie trwa 24 godziny i jest najczęściej przeprowadzane w warunkach domowych. Bardzo ważne jest odpowiednie przygotowanie, które obejmuje zakup specjalnych pojemników, zrezygnowanie z intensywnego wysiłku fizycznego oraz unikanie spożywania niektórych produktów.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. https://nursing.com.pl/artykul/dobowa-zbiorka-moczu-diureza-godzinowa-wskazania-i-przeciwskazania-5f33a4cd643341036688c097 (dostęp 06.11.2024)
  2. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK482482/ (dostęp 06.11.2024)
  3. https://www.mp.pl/pediatria/praktyka-kliniczna/badania-laboratoryjne/176082,laboratoryjne-wskazniki-czynnosci-nerek,1 (dostęp 06.11.2024)

Sód – rola w organizmie człowieka, źródła w diecie

Sód to bardzo ciekawy element naszego jadłospisu. Jest składnikiem soli kuchennej, która jeszcze w średniowieczu była tak cennym i wyjątkowym surowcem, że niewielu było na nią stać, a jej cena dorównywała cenie złota. Dzisiaj jest przyprawą powszechnie dostępną, a jej nadmiar jest jedną z przyczyn chorób układu krążenia. Jaką rolę pełni sód w organizmie? Jakie są jego źródła w diecie człowieka, jak dbać o właściwy poziom sodu. O tym wszystkim przeczytasz w artykule.

Spis treści:

  1. Sód – rola w organizmie
  2. Źródła i zapotrzebowanie na sód. Jak uzupełnić sód w organizmie? Źródła w diecie
  3. Wchłanianie, rozmieszczenie i wydalanie sodu z organizmu. Co wypłukuje sód z organizmu?
  4. Sól i sód – jak przeliczać
  5. Jakie są objawy i skutki niedoboru sodu?
  6. Jakie są objawy i skutki nadmiaru sodu?
  7. Jak dbać o prawidłowy poziom sodu?
  8. Podsumowanie

Sód – rola w organizmie

Organizm człowieka zawiera ok. 100 g sodu i jest to pierwiastek niezbędny do jego prawidłowego funkcjonowania.

Za co sód odpowiada w organizmie? Bierze udział m.in. w utrzymaniu:

  • prawidłowego ciśnienia osmotycznego płynów ustrojowych,
  • równowagi kwasowo-zasadowej,
  • prawidłowej pobudliwości tkanki nerwowej i mięśniowej,
  • aktywnego transportu składników odżywczych do wnętrza komórek organizmu,
  • równowagi między środowiskiem wewnątrzkomórkowym oraz zewnątrzkomórkowym.

Ponadto sód jest składnikiem soku żołądkowego i trzustkowego – dzięki temu bierze udział w trawieniu.

>> Dowiedz się więcej: Jak łączyć witaminy i minerały?

Źródła i zapotrzebowanie na sód. Jak uzupełnić sód w organizmie? Źródła w diecie.

Zapotrzebowanie na sód zależne jest od wieku oraz aktywności fizycznej, obserwuje się również wpływ temperatury otoczenia. Aktualne normy spożycia sodu ustalone są dla tzw. spożycia wystarczającego (AI – z ang. Adequate Intake).

W Polsce wynoszą 1 500 mg/dobę dla osoby dorosłej, niższe są dla dzieci. Szczegółowe informacje nt. norm spożycia sodu dla polskiej populacji w tabeli.

Sód jest naturalnym składnikiem produktów spożywczych. Więcej sodu zawierają pokarmy pochodzenia zwierzęcego niż roślinnego. Jednak głównym źródłem sodu w diecie człowieka jest sól.

Należy pamiętać, iż sól dodajemy do przygotowywanych przez nas posiłków, ale dodawana jest również do żywności w procesie jej przetwarzania jako środek konserwujący. W rezultacie 90% spożywanego sodu pochodzi z soli, w tym tylko połowa to sól dodawana przez nas jako przyprawa kuchenna. Drugą połowę soli spożywamy jako środek używany do przetwarzania żywności.

Źródłem sodu w naszej diecie są również konserwanty. Należą do nich np.

  • benzoesan sodu – E211 – hamuje rozwój drobnoustrojów (bakterii i grzybów), dodawany jest nie tylko do żywności, ale również do leków i produktów kosmetycznych;
  • azotyn sodu – E250 i azotan sodu – E251 – ich zadaniem jest ochrona żywności przed rozwojem Clostridium botulinum – laseczki jadu kiełbasianego. Pomagają również zachować czerwoną barwę mięsa;
  • glutaminian sodu – E621 – wzmacniacz smaku, odpowiedzialny za smak umami. 

Zawartość sodu w wybranych produktach spożywczych przedstawiona jest w tabeli.

Wchłanianie, rozmieszczenie i wydalanie sodu z organizmu. Co wypłukuje sód z organizmu?

Zawartość sodu w organizmie człowieka ważącego 70 kg wynosi 96 g. Około 60% tego pierwiastka znajduje się w przestrzeni pozakomórkowej, 20-25% to przestrzeń wewnątrzkomórkowa, a 15-20% zawarte jest w układzie kostnym. Sód (obok chloru) jest głównym jonem przestrzeni pozakomórkowej.

Sód wchłania się prawie całkowicie w jelicie cienkim. Około połowa spożytego sodu wchłania się biernie, pozostałe 50% wymaga mechanizmów transportu aktywnego.

Jeśli zachowany jest bilans sodowy, najwięcej sodu wydala się przez nerki (z moczem) – ok. 95%, 4,5% wydala się z kałem, a ok. 0,5% przez skórę (z potem).

Wydalanie sodu z potem może zmieniać się w zależności od temperatury otoczenia oraz wysiłku fizycznego. Na jego wydalanie mają również wpływ choroby, np. mukowiscydoza.

Mniejsze wchłanianie sodu może mieć miejsce w chorobach przewodu pokarmowego, przebiegających z wymiotami czy biegunką.

Organizm człowieka wyposażony jest w mechanizm oszczędzania sodu. Oznacza to, iż jeśli jego stężenie w surowicy krwi zmniejszy się, zmniejszeniu ulegnie również jego wydalanie z moczem (poprzez nasilenie procesu resorpcji zwrotnej w kanalikach nerkowych).

Badanie stężenia sodu banerek

W sytuacji nadmiernej podaży sodu jego wydalanie z moczem również się nasila, jednak – jeśli organizm nie jest dostatecznie nawadniany – siła tego wydalania jest ograniczona. Organizm nie radzi sobie powyżej granicznego stężenia sodu w moczu, które wynosi 400 mmol/l.

>> Sprawdź też: Odwodnienie i nawodnienie organizmu – fakty i mity

Sól i sód – jak przeliczać

Dominującym źródłem sodu w organizmie jest sól. Dlatego warto wiedzieć jak można obliczyć zawartość sodu w spożywanej soli, a z drugiej strony – ile soli spożywamy z określoną porcją sodu. Sól zawiera ok. 40 % sodu, 1 g sodu zawarty jest w 2,5 g soli kuchennej.

Jakie są objawy i skutki niedoboru sodu?

Biorąc pod uwagę fakt, że nasza kulinarna rzeczywistość dostarcza nam nadmiaru soli, a tym samym sodu, niedobory tego pierwiastka nie są notowane.

Mogą się zdarzyć u osób starszych oraz chorych (np. z niewydolnością nerek, chorobami nowotworowymi) lub wyniszczonych.

Objawy niedoboru sodu to osłabienie, senność, splątanie, ból głowy, zaburzenia równowagi. Inne objawy to spadek ciśnienia tętniczego, przyspieszona akcja serca, zmniejszona diureza. Duże niedobory sodu mogą prowadzić do drgawek, obrzęku mózgu, śpiączki.

Jakie są objawy i skutki nadmiaru sodu?

Nadmiar sodu (i soli) w diecie wiąże się ze zwiększoną zachorowalnością na choroby układ sercowo-naczyniowego, przede wszystkim nadciśnienie tętnicze. Zwiększa ryzyko wystąpienia udaru mózgu oraz otyłości. Nadmiar sodu wiązany jest również ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka żołądka, osteoporozę i kamicę nerkową.

>> Przeczytaj też: Hiponatremia i hipernatremia – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Jak dbać o prawidłowy poziom sodu?

Źródłem sodu w naszej diecie jest sól, dlatego jednym z podstawowych sposobów jego ograniczania, jest zachowanie umiaru w spożyciu soli.

Rekomendacje mówią, iż spożycie soli powinno wynosić nie więcej niż 5-6 g/dobę, czyli płaską łyżeczkę od herbaty. Jak to osiągnąć w praktyce?

1. Zrezygnuj z dosalania potraw, stosuj świeże lub suszone zioła.

2. Zanim dosolisz potrawę, spróbuj, jaki ma smak.

3. Unikaj żywności przetworzonej i potraw gotowych (zupy w proszku, sosy, itp.).

4. Unikaj pokarmów z dużą zawartością soli – wędliny, sery żółte, wędzone mięso i ryby, przekąsek typu krakersy, chipsy.

5. Stosuj w swojej kuchni sól sodowo-potasową.

6. Czytaj etykiety i uważaj na konserwanty zawierające sód.

>> Więcej informacji o soli znajdziesz w artykule: Sól w diecie i jej wpływ na zdrowie

Podsumowanie

Sód to niezbędny dla zdrowia człowieka pierwiastek, jednak we współczesnych czasach spożywamy go za dużo. Powoduje to wiele konsekwencji zdrowotnych, którym łatwo jest zapobiegać, ograniczając spożycie sodu i soli. Pamiętajmy o tym na co dzień, kształtujmy też nawyki naszych dzieci.


PIŚMIENNICTWO

  1. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie – pod red. M. Jarosza, E. Rychlik, K. Stoś, J. Charzewskiej Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, 2020
  2. Gertig H., Przysławski J., Bromatologia. Zarys nauki o żywności i żywieniu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015.
  3. https://www.kopalnia.pl/kopalnia-wiedzy/cena-soli-w-sredniowieczu-jak-wartosciowe-bylo-biale-zloto-susj
  4. https://vitapedia.pl/kategoria/konserwanty

Hiponatremia i hipernatremia – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Sód to niezbędny dla życia człowieka pierwiastek. Czym grozi hiponatremia – czyli niedobór sodu i jak często mamy z nim do czynienia? Co to jest hipernatremia – nadmiar sodu i jakie mogą być jej skutki? Na jakiej podstawie lekarz stwierdza nadmiar lub niedobór sodu w organizmie? O tym wszystkim przeczytasz w artykule.

Spis treści:

  1. Hiponatremia – co to jest? Przyczyny hiponatremii
  2. Objawy niedoboru sodu
  3. Leczenie hiponatremii
  4. Hipernatremia – co to jest? Przyczyny hipernatremii 
  5. Hipernatremia – objawy
  6. Nadmierne spożycie sodu – konsekwencje zdrowotne
  7. Podsumowanie

Hiponatremia – co to jest? Przyczyny hiponatremii

Hiponatremia – obniżone stężenie sodu w organizmie – to stan, w którym jego poziom we krwi wynosi < 135 mmol/l.

Przyczyną hiponatremii mogą być:

  • choroby przewlekłechoroby nerek, choroby kardiologiczne (niewydolność serca), cukrzyca, choroby endokrynologiczne (niewydolność kory nadnerczy), onkologiczne;
  • przyjmowanie leków stosowanych w tych chorobach.

Objawy niedoboru sodu

Objawy towarzyszące hiponatremii są to najczęściej objawy neurologiczne. Ich natężenie zależy od stopnia hiponatremii.

  • Objawy hiponatremii łagodnej – 130-134 mmol/l:
    • zaburzenia koncentracji
    • zaburzenia chodu, upadki
    • zaburzenia funkcji poznawczych.
  • Objawy hiponatremii o natężeniu średnim – 125-129 mmol/l:
    • nudności, bez towarzyszących wymiotów
  • Objawy towarzyszące ciężkiemu niedoborowi sodu <125 mmol/l:
    • wymioty
    • drgawki
    • zaburzenia świadomości
    • śpiączka
    • zaburzenia krążeniowo-oddechowe.

>> To może Cię zainteresować: Sód – rola w organizmie człowieka, źródła w diecie

Leczenie hiponatremii

Leczenie hiponatremii zależy od czasu jej stopnia jej nasilenia, objawów, zagrażających powikłań neurologicznych oraz czasu trwania. O wskazaniach do hospitalizacji z powodu hiponatremii decyduje lekarz.

Z fizjologicznego punktu widzenia źródłem hiponatremii najczęściej nie jest deficyt sodu, a zaburzenia dotyczą w głównej mierze ilości wody. Jest to ważne z praktycznego punktu widzenia, ponieważ próby doustnego wyrównywania niedoborów sodu (np. w postaci tabletek) czy zwiększania spożycia soli kuchennej nie są właściwym postępowaniem. W pewnych przypadkach mogą nawet – paradoksalnie – nasilić istniejący niedobór sodu.

>> Przeczytaj też: Odwodnienie i nawodnienie organizmu – fakty i mity

Jeśli natomiast objawy hiponatremii wynikają z rzeczywistego niedoboru sodu, jego suplementacja będzie wskazana.

Badanie stężenia sodu banerek

Hipernatremia – co to jest? Przyczyny hipernatremii

Hipernatremia to stan, w którym stężenie sodu w organizmie wynosi >145 mmol/l. Jeśli takie stężenie sodu utrzymuje się ponad 48 godzin, mamy do czynienia z hipernatremią przewlekłą.

Najczęstszą przyczyną tego stanu jest zbyt mała ilość wody w organizmie, co może być spowodowane jej nadmierną utratą (np. w czasie gorączki, przy nadmiernym poceniu, w czasie wymiotów, biegunki, lub z powodu nadmiernej jej utraty przez nerki) lub niedostateczną jej podażą. Dlatego jednym z najistotniejszych mechanizmów zapobiegających hipernatremii jest prawidłowe pragnienie.

Drugą przyczyną nadmiernego poziomu sodu jest jego nadmierna podaż.

Hipernatremia – objawy

Objawy hipernatremii są zależne od kilku czynników:

  • szybkości narastania zmian
  • nasilenia podwyższonego poziomu sodu.

W stanie przewlekłym objawy kliniczne mogą się w ogóle nie pojawiać. Do wczesnych objawów należą:

  • utrata apetytu
  • nudności i wymioty.

Następnie mogą się pojawiać zaburzenia świadomości, senność lub nadmierne pobudzenie.

Jeśli przyczyną zbyt wysokiego stężenia sodu jest zbyt mała podaż wody, może występować zagęszczony mocz i ograniczona jego ilość.

Nadmierne spożycie sodu – konsekwencje zdrowotne

We współczesnym społeczeństwie nadmierna podaż sodu w diecie jest dużym problemem zdrowotnym. Rekomendacje wskazują, iż spożycie sodu w grupie dzieci do 12 r.ż. nie powinno być wyższe niż 1300 mg/d – tzw. spożycie wystarczające.

Tymczasem dane z lat 2006-2011 pokazały, iż zawartość sodu w diecie polskich dzieci wynosiła 3215 mg wśród chłopców i 2850 wśród dziewcząt. Dieta osób dorosłych również zawiera zbyt dużo sodu.

Tymczasem niekorzystne skutki nadmiernego spożycia sodu obejmują:

  • nadciśnienie tętnicze;
  • wzrost ryzyka udaru mózgu;
  • wzrost ryzyka raka żołądka – sprzyja zakażeniu Helicobacter pylori;
  • otyłość – spożywanie nadmiernej ilości sodu skutkuje zaburzeniami metabolizmu tkanki tłuszczowej, wzrostem stężenia leptyny i TNF-α – w jednym z badań wykazano, iż wzrost spożycia soli o 1 g dziennie (400 mg sodu) powiązany jest ze wzrostem ryzyka otyłości u dzieci o 28% i o 26% u dorosłych;
  • ryzyko wystąpienia osteoporozy – spożywany w nadmiernych ilościach sód sprzyja wydalaniu wapnia.

Podsumowanie

Hiponatremia i hipernatremia to stany związane z nieprawidłowym poziomem sodu we krwi. Ich przebieg zależy od wielu czynników, ale mogą być groźne dla zdrowia. Dlatego nie należy na własną rękę szukać sposobów walki z nadmiernym lub zbyt niskim poziomem sodu.

Zawsze w przypadku podejrzenia hiponatremii lub hipernatremii należy skonsultować się z lekarzem.


PIŚMIENNICTWO

1. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie – pod red. M. Jarosza, E. Rychlik, K. Stoś, J. Charzewskiej Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, 2020

2. Gertig H., Przysławski J., Bromatologia. Zarys nauki o żywności i żywieniu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015

3. https://podyplomie.pl/medycyna/34045,hiponatremia-leczyc-dozylnie-czy-doustnie-zwiekszac-podaz-soli-czy-ograniczac-podaz-wody?srsltid=AfmBOooatemCMNGaZlvKiKKP_8sR-arrg7h_Sq8fgST3T1xYlxsSx3di

4. https://podyplomie.pl/wiedza/wielka-interna/1135,hipernatremia?srsltid=AfmBOoq0mgg7WRRgoQ0RmpboL46qOfC49fHocDACrkKsvjoM3SbgAV5U

5. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.19.1.3.1.

6. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.19.1.3.2.

Anemia w ciąży – objawy, badania, leczenie niedokrwistości

Anemia w ciąży to częsty problem zdrowotny, który może mieć poważne konsekwencje zarówno dla matki, jak i rozwijającego się dziecka. W artykule omówimy przyczyny i objawy anemii, metody diagnostyczne oraz sposoby leczenia i profilaktyki. Dowiedz się, jak ważne jest wczesne wykrycie niedoborów żelaza oraz jaką rolę odgrywa odpowiednia dieta i suplementacja.

Spis treści:

  1. Czym jest anemia?
  2. Przyczyny niedokrwistości w ciąży
  3. Anemia w ciąży: objawy przypadłości
  4. Czym grozi anemia w ciąży?
  5. Diagnostyka anemii w ciąży
  6. Leczenie niedokrwistości w ciąży

Czym jest anemia?

Anemia, czyli niedokrwistość, to stan, w którym organizm nie produkuje wystarczającej ilości czerwonych krwinek lub hemoglobiny, co prowadzi do niedoboru tlenu w tkankach. U kobiet w ciąży często występuje tzw. fizjologiczna anemia ciężarnych, która wynika ze zwiększenia objętości krwi krążącej, niezbędnej do zaopatrzenia płodu. W takim przypadku zmniejsza się stężenie hemoglobiny, jednak jest to naturalny proces. Kiedy jednak poziom hemoglobiny jest zbyt niski, konieczna staje się diagnostyka i wprowadzenie leczenia.

>> Dowiedz się więcej o różnych rodzajach anemii w naszym artykule o przyczynach i rodzajach niedokrwistości.

pakiet anemii baner

Przyczyny niedokrwistości w ciąży

Główną przyczyną anemii w ciąży jest zwiększone zapotrzebowanie organizmu na żelazo, witaminę B12 i kwas foliowy. Te składniki odżywcze są kluczowe dla produkcji czerwonych krwinek, a ich niedobory mogą prowadzić do anemii. U niektórych kobiet trudności z utrzymaniem prawidłowych poziomów wynikają z ograniczonej podaży składników odżywczych, często związanej z nudnościami, wymiotami i nieprawidłową dietą. Dodatkowymi czynnikami ryzyka są ciąże mnogie, przewlekłe infekcje i wcześniejsze niedobory żelaza.

Anemia w ciąży: objawy przypadłości

Objawy anemii w ciąży mogą przypominać typowe symptomy tego okresu, dlatego ich rozpoznanie może być trudne. Do najczęstszych symptomów anemii należą:

  • przewlekłe zmęczenie i osłabienie,
  • duszenie się przy wysiłku,
  • kruchość paznokci i łamliwość włosów,
  • bladość skóry,
  • problemy z koncentracją,
  • większa podatność na infekcje,
  • kołatanie serca.

Jeśli te symptomy występują, warto skonsultować się z lekarzem i wykonać podstawowe badanie morfologiczne krwi. Regularne monitorowanie poziomu hemoglobiny i ferrytyny jest kluczowe, by na czas wykryć niedobory.

Przeczytaj także:

>> Morfologia krwi – badanie, które może uratować życie!

>> Niskie stężenie ferrytyny we krwi – o czym może świadczyć, jak podnieść jej poziom?

Czym grozi anemia w ciąży?

Nie leczona anemia może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia matki i dziecka. Niedokrwistość zwiększa ryzyko przedwczesnego porodu, niskiej masy urodzeniowej oraz powikłań, takich jak obniżona odporność. Może również wpłynąć na samopoczucie matki, prowadząc do wyczerpania, zawrotów głowy, a w niektórych przypadkach nawet do depresji poporodowej.

Anemia w ciąży: skutki dla dziecka

Dzieci matek cierpiących na anemię w ciąży są bardziej narażone na zaburzenia rozwoju neurologicznego i mogą mieć problemy z prawidłowym wzrostem. Brak odpowiedniego leczenia niedokrwistości u ciężarnej może prowadzić do trudności adaptacyjnych noworodka oraz zwiększa ryzyko późniejszych problemów zdrowotnych.

>> To może Cię zainteresować: Niskorosłość – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie niedoboru wzrostu

Diagnostyka anemii w ciąży

Diagnostyka anemii u ciężarnych opiera się głównie na morfologii krwi oraz badaniu poziomu ferrytyny, które określa zapasy żelaza w organizmie. Dodatkowo, w niektórych przypadkach, lekarz może zalecić badanie poziomu witaminy B12 i kwasu foliowego, zwłaszcza u pacjentek stosujących dietę wegańską lub wegetariańską. Regularna diagnostyka pomaga we wczesnym wykryciu niedoborów i umożliwia szybkie wdrożenie leczenia. Wykonanie pakietu badań anemii pozwala kompleksowo ocenić stan zdrowia.

pakiet anemii rozszerzony baner

Znaczenie badań profilaktycznych w ciąży

Badania profilaktyczne są niezbędne do monitorowania poziomu żelaza, witamin i innych ważnych składników odżywczych. Systematyczne wykonywanie morfologii pozwala na bieżąco kontrolować stan zdrowia kobiety w ciąży oraz wczesne reagowanie na wszelkie nieprawidłowości.

>> Przeczytaj też: Jak łączyć witaminy i minerały? Synergizm i antagonizm składników odżywczych

Leczenie niedokrwistości w ciąży

W leczeniu anemii podstawą jest suplementacja żelaza oraz odpowiednia dieta. W diecie kobiety ciężarnej powinny znaleźć się produkty bogate w żelazo:

  • ryby i owoce morza (np. sardynki, makrela, ostrygi – jednak bez surowych ryb),
  • wątróbka,
  • zielone warzywa liściaste (np. szpinak, jarmuż),
  • orzechy i nasiona (np. pestki dyni, nasiona chia),
  • strączki (np. soczewica, ciecierzyca, fasola),
  • pełnoziarniste produkty zbożowe (np. płatki owsiane, kasza gryczana).

Dodatkowo, warto włączyć produkty zawierające witaminę C, która wspomaga wchłanianie żelaza – są to między innymi cytrusy, sok z czarnej porzeczki oraz natka pietruszki. Więcej o diecie w anemii przeczytasz w naszym artykule: Dieta w anemii. Co jeść, by zmniejszyć niedobory żelaza?

Warto wiedzieć
W cięższych przypadkach anemii lekarz może zalecić suplementację dożylną, która pozwala szybko uzupełnić niedobory żelaza, szczególnie gdy objawy są nasilone.

Anemia w ciąży to powszechny, lecz niebagatelny problem, który wymaga uwagi i regularnej kontroli. Odpowiednia diagnostyka oraz szybkie wdrożenie leczenia pozwalają ograniczyć ryzyko wystąpienia poważnych komplikacji zdrowotnych. Dzięki badaniom profilaktycznym i zbilansowanej diecie można zminimalizować ryzyko anemii oraz zadbać o zdrowie zarówno matki, jak i dziecka.


Bibliografia

  1. Pietrzak B., Seremak-Mrozikiewicz A., Marciniak B., Witek A., Leszczyńska-Gorzelak B., Niedokrwistość z niedoboru żelaza w położnictwie i ginekologii. Iron deficiency anemia in obstetrics and gynecology.
  2. Anemia in pregnancy – UpToDate.com (dostęp: 14.11.2024).
  3. Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników dotyczące diagnostyki i leczenia niedoboru żelaza oraz niedokrwistości z niedoboru żelaza

Choroby cywilizacyjne: czym są, rodzaje, przyczyny i profilaktyka      


Współczesne tempo życia i postęp cywilizacyjny przyniosły nam niezwykłe osiągnięcia, ale z drugiej strony przyczyniły się do powstania tak zwanych chorób cywilizacyjnych. W miarę przyzwyczajania się do wygód i technologii, nasze zdrowie staje się podatne na coraz to nowsze wyzwania. To choroby, które stanowią ciemną stroną rozwoju: niepostrzeżenie rosną w siłe, napędzane siedzącym trybem życia, niezdrową dietą i stresem, aż po zanieczyszczenie środowiska. Czym dokładnie są choroby cywilizacyjne, jakie są ich przyczyny, jak się manifestują i co można zrobić, by im przeciwdziałać?

Spis treści:

  1. Czym są choroby cywilizacyjne?
  2. Przyczyny chorób cywilizacyjnych
  3. Jakie są choroby cywilizacyjne?
  4. Profilaktyka chorób cywilizacyjnych

Czym są choroby cywilizacyjne?

Choroby cywilizacyjne to w zasadzie efekt uboczny dynamicznych zmian społecznych, ekonomicznych i środowiskowych, które zaczęły postępować w czasach rewolucji przemysłowej, a ich wzrost widać wyraźnie w XX i XXI wieku. Nie wynikają one z rozprzestrzeniania się czynnika patogennego, jak kiedyś dżuma czy cholera, ale z naszego stylu życia i warunków otoczenia. To choroby, które „nabywamy” wraz z nadmiernym konsumpcjonizmem i komfortem, jakie oferuje nam współczesność. Takie choroby nie tylko wpływają na jednostki, ale mają także konsekwencje ekonomiczne i społeczne.

Przyczyny chorób cywilizacyjnych

U podstaw chorób cywilizacyjnych leży wiele czynników, które często kumulują się, wpływając na siebie nawzajem i wzmacniając swoje oddziaływanie:

  • Dieta i nawyki żywieniowe: Dzisiejsza dieta jest wypełniona produktami wysoko przetworzonymi, bogatymi w cukry proste, tłuszcze nasycone i sól, które zwiększają ryzyko chorób metabolicznych i sercowo-naczyniowych. Pamiętamy o tym, co wygodne i szybkie, zapominając o tym, co zdrowe. Nasze stoły obfitują w kalorie, ale niestety brakuje w nich wartościowych składników, co prowadzi do problemów z wagą i cukrzycą.

>> Przeczytaj także: Nadwaga a otyłość – czym się różnią? Klasyfikacja, leczenie i konsekwencje otyłości

  • Siedzący tryb życia: Choć technologia ułatwia nam codzienność, to wygodny, stacjonarny tryb życia sprawia, że rezygnujemy z ruchu. Coraz mniej osób codziennie spaceruje, jeździ na rowerze, czy wykonuje inne formy aktywności fizycznej. Tymczasem nasz organizm – który przez tysiące lat ewolucji przyzwyczaił się do pozostawania w ruchu – źle znosi jego brak, co prowadzi do problemów z krążeniem, nadwagą i chorobami serca.
  • Stres i tempo życia: Życie w pośpiechu, nieustanna rywalizacja i presja sukcesu powodują, że poziom stresu jest wyższy niż kiedykolwiek wcześniej. Stres zaburza równowagę hormonalną, prowadzi do problemów psychicznych, a także przyczynia się do powstawania schorzeń somatycznych.
  • Zanieczyszczenie środowiska: Współczesne środowisko pełne jest szkodliwych substancji: toksyn, pyłów i metali ciężkich. Choć na co dzień ich nie widzimy, są one nieustannie obecne wokół nas, odkładając się w naszym organizmie i negatywnie wpływając na nasze zdrowie.
Pakiet ciągłe zmęczenie kobieta (9 badań)
Pakiet ciągłe zmęczenie mężczyzna (9 badań)

Jakie są choroby cywilizacyjne?

Choroby cywilizacyjne to schorzenia związane z trybem życia, w tym choroby serca, nadciśnienie, otyłość, cukrzyca typu 2, depresja czy nowotwory.

Choroby cywilizacyjne układu krążenia

Choroby cywilizacyjne układu krążenia należą do najczęstszych i  obejmują przede wszystkim nadciśnienie tętnicze, miażdżycę oraz chorobę niedokrwienną serca. Nadciśnienie często prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych, co wtórnie zwiększa ryzyko udaru i zawału serca. Miażdżyca, wynikająca z odkładania się złogów tłuszczowych w tętnicach, powoduje zwężenie naczyń i utrudnia przepływ krwi, prowadząc do poważnych powikłań sercowo-naczyniowych.

Choroby cywilizacyjne psychiczne 

Wzrost zachorowań na zaburzenia psychiczne, takie jak depresja, stany lękowe czy zaburzenia nerwicowe, jest konsekwencją licznych czynników charakterystycznych dla współczesnego stylu życia. Do kluczowych należą przewlekły stres, niestabilność ekonomiczna oraz nadmiar obowiązków zawodowych, które intensyfikują obciążenie psychiczne. Ponadto, stała ekspozycja na niebieskie światło emitowane przez urządzenia elektroniczne zaburza rytm dobowy, prowadząc do pogorszenia jakości snu i utraty równowagi neurochemicznej.

Choroby cywilizacyjne – nowotwory

Nowotwory, niezależnie od rodzaju, należą do chorób, których częstość wzrasta alarmująco szybko. Powodem są zarówno uwarunkowania genetyczne, jak i czynniki środowiskowe: zanieczyszczenia, promieniowanie, dieta bogata w produkty przetworzone, niski poziom aktywności fizycznej i obecność substancji rakotwórczych, takich jak dym tytoniowy i alkohol. Dodatkowo, przewlekły stres, nadmierna ekspozycja na promieniowanie, w tym UV, oraz warunki pracy mogą znacząco zwiększać ryzyko ich rozwoju.

>> Przeczytaj także: Najczęstsze nowotwory u kobiet i mężczyzn

Choroby cywilizacyjne – otyłość

Otyłość jako jedna z głównych chorób cywilizacyjnych, wynika z niewłaściwej diety, opartej na wysokoprzetworzonej żywności, nadmiernego spożycia kalorii przy braku aktywności fizycznej. Wiąże się z wieloma poważnymi schorzeniami, takimi jak cukrzyca typu 2, nadciśnienie, choroby serca, a także niektóre nowotwory. Otyłość może prowadzić do zaburzeń metabolicznych, a jej leczenie wymaga kompleksowego podejścia.

>> Dowiedz się więcej: Wpływ otyłości, zapalenia i leptyny na rozwój chorób cywilizacyjnych

pakiet lipidogram extra baner

Choroby cywilizacyjne – cukrzyca

Cukrzyca, zwłaszcza typu 2, jest nie tylko wynikiem złej diety i braku ruchu, ale także współczesnych nawyków żywieniowych, które obfitują w cukry proste, obecne niemal wszędzie — w napojach, przekąskach, a nawet produktach uznawanych za „zdrowe”. Nadmiar cukru w diecie prowadzi do oporności na insulinę, co skutkuje zaburzeniami metabolizmu glukozy. Choroba ta wiąże się z ryzykiem wielu powikłań, w tym chorób serca, uszkodzenia nerek, a także problemów ze wzrokiem.

>> Przeczytaj także: Jak obniżyć poziom cukru we krwi? Dieta cukrzycowa

Pakiet ryzyko cukrzycy

Profilaktyka chorób cywilizacyjnych

Profilaktyka chorób cywilizacyjnych opiera się na kilku kluczowych elementach:

  • Zdrowa dieta: Dieta bogata w owoce, warzywa, białka pochodzenia roślinnego oraz zdrowe tłuszcze (np. tłuszcze nienasycone) jest fundamentem profilaktyki. Unikanie przetworzonych produktów, nadmiaru soli i cukru, a także spożywanie produktów pełnoziarnistych może znacząco obniżyć ryzyko chorób metabolicznych i kardiologicznych.
  • Aktywność fizyczna: Aktywność fizyczna, nawet w umiarkowanej formie, ma korzystny wpływ na zdrowie serca, poziom cukru we krwi oraz zdrowie psychiczne. Regularne ćwiczenia obniżają ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego, cukrzycy i otyłości.
  • Redukcja stresu: Praktykowanie technik relaksacyjnych, takich jak medytacja, joga, czy regularne przerwy w pracy, może znacząco wpłynąć na redukcję stresu, poprawiając zdrowie psychiczne i fizyczne. Osoby, które radzą sobie ze stresem, są mniej narażone na choroby psychiczne i schorzenia sercowo-naczyniowe.
  • Świadomość i edukacja: Edukacja społeczna na temat chorób cywilizacyjnych oraz ich profilaktyki jest kluczowa. Wdrażanie programów zdrowotnych oraz promocja zdrowego stylu życia w szkołach i miejscach pracy mogą pomóc w obniżeniu liczby przypadków chorób cywilizacyjnych.
  • Regularne badania profilaktyczne: Regularne badania, takie jak kontrola poziomu cholesterolu, ciśnienia krwi, poziomu cukru we krwi, mogą pomóc w szybkim wykryciu i leczeniu potencjalnych problemów zdrowotnych, zanim przejdą one w stan przewlekły.

Choroby cywilizacyjne są nieodłącznym elementem współczesnego życia, ale możemy aktywnie działać, by im zapobiegać. Wystarczy świadomie wprowadzić do codzienności proste, ale skuteczne nawyki, takie jak zdrowa dieta, regularna aktywność fizyczna, dbanie o równowagę między pracą a odpoczynkiem oraz unikanie nadmiernego stresu. Dzięki odpowiednim działaniom profilaktycznym możemy nie tylko zwiększyć jakość naszego życia, ale również zmniejszyć ryzyko wystąpienia schorzeń, które dotykają coraz większą część populacji.


Bibliografia

  1. Konduracka E. A link between environmental pollution and civilization disorders: a mini review. Rev Environ Health. 2019 Sep 25;34(3):227-233.
  2. Kones R., Rumana U. Cardiometabolic diseases of civilization: history and maturation of an evolving global threat. An update and call to action. Ann Med. 2017 May;49(3):260-274.
  3. Dziemidok P., Makara-Studzińska M., Jarosz MJ. Diabetes and depression: a combination of civilization and life-style diseases is more than simple problem adding – literature review. Ann Agric Environ Med. 2011;18(2):318-22.
  4. Kopp W. How Western Diet And Lifestyle Drive The Pandemic Of Obesity And Civilization Diseases. Diabetes Metab Syndr Obes. 2019 Oct 24;12:2221-2236.
  5. Clatici VG., Voicu C., Voaides C. et al. Diseases of Civilization – Cancer, Diabetes, Obesity and Acne – the Implication of Milk, IGF-1 and mTORC1. Maedica (Bucur). 2018 Dec;13(4):273-281.
  6. Isbit J. Preventing diseases of civilization. J Pediatr Surg. 2018 Jun;53(6):1261.