Strona główna Blog Strona 28

Wymaz z gardła – co wykrywa badanie i kiedy się je zleca? Jak się przygotować?

Wymaz z gardła jest badaniem służącym wykryciu patogennych mikroorganizmów odpowiedzialnych za zakażenia górnych dróg oddechowych. Wymaz może służyć również do oceny kolonizacji gardła (obecność drobnoustrojów bez objawów chorobowych). Warunkiem prawidłowego wykonania badania jest odpowiednie przygotowanie pacjenta i właściwa technika pobrania materiału biologicznego.

Spis treści:

  1. Wymaz z gardła – co to za badanie?
  2. Co wykrywa wymaz z gardła?
  3. Kiedy zrobić wymaz z gardła?
  4. Przygotowanie do wymazu z gardła
  5. Wymaz z gardła – interpretacja wyników
  6. Podsumowanie

Wymaz z gardła – co to za badanie?

Wymaz z gardła to badanie mikrobiologiczne, w którym wykrywane są drobnoustroje bytujące w górnych drogach oddechowych. Próbka materiału biologicznego pobierana jest z tylnej ściany gardła oraz obu migdałków podniebiennych sterylnymi (jałowymi) wymazówkami.

Możliwe jest samodzielne pobieranie próbki przez pacjenta. Specjalne zestawy transportowe zawierające wymazówkę i podłoże transportowe dostępne są w punktach pobrań i aptekach. Materiał pozyskuje się poprzez kilkukrotne wykonywanie zdecydowanych, uciskających ruchów obrotowych zbierających wydzielinę z dróg oddechowych. Należy unikać zanieczyszczenia próbki śliną oraz unikać dotykania wymazówką języka, języczka podniebiennego i policzków.

W przypadku diagnozowania infekcji, należy pobierać materiał z miejsc zmienionych (czopy ropne, pęcherzyki, zaczerwienienia). Doświadczenie w pobraniu próbki do badania ma istotny wpływ na wynik końcowy, zalecane jest pobranie wymazu z gardła przez osoby kompetentne, np. przez personel medyczny w punkcie zabiegowym.

Wymazy z gardła są analizowane w laboratorium z zastosowaniem techniki posiewów, szybkich testów antygenowych lub badań molekularnych (genetycznych). Wybór metody, zależnie od celu badania, dokonywany jest przy jego zlecaniu.

>> Sprawdź: Czy warto poznać swoje geny? Znaczenie badań genetycznych w diagnostyce i leczeniu chorób

Co wykrywa wymaz z gardła?

W materiale pobieranym z gardła i migdałków podniebiennych wykrywane są bakterie, grzyby i wirusy. Badanie może być ukierunkowane na konkretny patogen/patogeny lub może służyć szerszej ocenie flory zasiedlającej górne drogi oddechowe.

Technika posiewów mikrobiologicznych służy wykrywaniu bakterii i grzybów drożdżopodobnych.

Szybkie testy antygenowe i badania molekularne, oprócz identyfikacji bakterii i grzybów, znalazły również zastosowanie w wykrywaniu wirusów.

Wymaz z gardła na paciorkowce

Paciorkowiec ropotwórczy grypy A (Streptococcus pyogenes) jest głównym bakteryjnym czynnikiem anginy, czyli ostrego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych u ludzi. Przyczyną anginy mogą być również paciorkowce grupy C i G. Angina bakteryjna dotyczy przede wszystkim dzieci (15-30% przypadków zapalenia gardła i migdałków), rzadziej pojawia się u dorosłych.

Głównymi objawami anginy bakteryjnej są:

  • nagły początek,
  • ból gardła i ból przy przełykaniu,
  • zaczerwienienie gardła i migdałków podniebiennych,
  • ból głowy,
  • gorączka (>38°C),
  • powiększone węzły chłonne podżuchwowe,
  • wybroczyny na podniebieniu,
  • malinowy język,
  • czasami bóle brzucha, nudności i wymioty.

Potwierdzeniem bakteryjnej przyczyny anginy jest dodatni wynik badania mikrobiologicznego wykonanego z  materiału pobranego z gardła i migdałków podniebiennych. Najczęściej z wymazu z gardła wykonywany jest posiew i/lub szybki test kasetkowy w kierunku Streptococcus pyogenes.

  • Posiew mikrobiologiczny w kierunku paciorkowców grupy A, C i G obejmuje identyfikację drobnoustrojów do gatunku i grupy serologicznej oraz wykonanie antybiogramu (ocena wrażliwości na leki przeciwdrobnoustrojowe). Na wynik badania oczekuje się 3-4 dni. Dodatni wynik badania jest pewnym potwierdzeniem rozpoznania zakażenia.
  • Test kasetkowy w kierunku paciorkowców grupy A jest badaniem przesiewowym i stosowany jest jako badanie pomocnicze. Czułość i swoistość dostępnych na rynku szybkich testów antygenowych jest stosunkowo duża – czułość 85–95%, swoistość ≥95%.
Uwaga:
Ze względu na możliwość nosicielstwa S. pyogenes w gardle, pomocniczą wartość w diagnozowaniu anginy paciorkowcowej ma skala punktowa Centora/McIsaaca, która pozwala na określenie prawdopodobieństwa zakażenia na podstawie objawów klinicznych i wieku pacjenta.

Wymaz z gardła na bakterie i grzyby

Zapalenie gardła wywołane przez bakterie inne niż paciorkowce grupy A, C i G zdarzają się niezwykle rzadko i stanowią ok. 1% wszystkich przypadków.

Przyczyną zakażeń mogą być:

  • Fusobacterium necrophorum,
  • Streptococcus pneumoniae,
  • Haemophilus influenzae,
  • Chlamydia pneumoniae,
  • Mycoplasma,
  • Neisseria gonorrhoeae,
  • Corynebacterium diphteriae.

Wykrycie w/w patogenów najczęściej wymaga zlecenia ukierunkowanego badania mikrobiologicznego ze względu na specyficzne wymagania wzrostowe drobnoustrojów.

Obecność w gardle grzybów drożdżopodobnych z rodzaju Candida spp. może świadczyć o kolonizacji górnych dróg oddechowych (obecność w jamie ustnej u 20–50% zdrowych osób dorosłych i u 65% dzieci) lub być przyczyną grzybiczego zapalenia gardła i migdałków.

Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi grzybicy są: antybiotykoterapia, terapia sterydami, leczenie immunosupresyjne, cukrzyca, zaburzenia hormonalne, niedożywienie; niedobory żelaza, kwasu foliowego, witaminy C; nieprawidłowa higiena jamy ustnej, uszkodzenia śluzówki (źle dopasowane protezy), zanieczyszczone smoczki (noworodki).

Grzybica gardła objawia się występowaniem:

Badaniem potwierdzającym grzybicę jest posiew wymazu z gardła na podłoża mikrobiologiczne przeznaczone do hodowli grzybów.

>> To może Cię zainteresować: Grzybica jako najczęstsza choroba płytki paznokcia

Wymaz gardła z antybiogramem

Celem określenia wrażliwości bakterii odpowiedzialnych za stan zapalny gardła na leki przeciwustrojowe wykonywany jest antybiogram. Antybiogram jest ostatnim etapem posiewu mikrobiologicznego. Na wyniku badania laboratoryjnego podawana jest interpretacja kliniczna wrażliwości wykrytego patogenu na leki z określeniem „wrażliwy” lub „oporny”.  

Wykonanie antybiogramu jest istotne, jeżeli wcześniej zastosowana terapia antybiotykowa u pacjenta z bakteryjnym zakażeniem nie spowodowała poprawy stanu zdrowia.

Uwaga:
Zapalenia gardła są wywoływane najczęściej przez wirusy, na które antybiotyki nie działają! Antybiotyk jest dobierany i przepisywany przez lekarza przy rozpoznaniu zakażenia bakteryjnego. Wykonanie badania mikrobiologicznego zwiększa prawdopodobieństwo dobrania odpowiedniej terapii. Należy ściśle przestrzegać przyjmowania leku zgodnie z zaleceniami lekarza.

>> Dowiedz się więcej: Antybiotyki – do czego prowadzi ich nadużywanie i jak temu przeciwdziałać?

Kiedy zrobić wymaz z gardła?

Wykonanie badania mikrobiologicznego wymazu z gardła może być zlecone przez lekarza lub można je wykonać odpłatnie, bez skierowania,  w punkcie pobrań przyjmującym materiał do badań laboratoryjnych.

posiew z górnych dróg oddechowych rozszerzony

Najczęstszą przyczyną zlecania wymazu z gardła jest podejrzenie bakteryjnej przyczyny zapalenia, czemu towarzyszy:

  • gorączka,
  • powiększone węzły chłonne podżuchwowe i szyjne,
  • zmiany na migdałkach podniebiennych,
  • ból gardła utrudniający przełykanie.

Wykonanie badania jest szczególnie ważne, jeżeli zastosowana wcześniej terapia antybiotykowa nie przyniosła pozytywnych rezultatów. Rozpoznanie patogenu (drobnoustroju, który jest przyczyną zakażenia) jest ważnym elementem skutecznej walki z chorobą.

Posiew wymazu z jamy ustnej (tlenowo)

Wynik badania umożliwia dobranie odpowiedniego leku, co może złagodzić i skrócić czas choroby oraz zapobiec powikłaniom w postaci zapalenia zatok, ucha środkowego, ropnego zapalenia migdałków, ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek czy gorączki reumatycznej.

>> Przeczytaj także: Zapalenie nerek – objawy, przyczyny, rodzaje, diagnostyka i leczenie

Przygotowanie do wymazu z gardła

Pobieranie wymazu z gardła wymaga od pacjenta odpowiedniego przygotowania. Przestrzeganie zaleceń istotnie wpływa na uzyskanie wiarygodnego, niezafałszowanego wyniku.

Na minimum 2 godziny przed pobraniem wymazu z gardła nie należy:

  • spożywać pokarmów i płynów,
  • żuć gumy,
  • palić papierosów,
  • płukać jamy ustnej,
  • myć zębów,
  • przyjmować leków (np. tabletek do ssania, syropów, aerozoli),
  • wykonywać inhalacji.

Bezpośrednio przed pobraniem należy wyjąć z jamy ustnej ruchome protezy.

Wymaz z gardła – interpretacja wyników

Prezentacja wyniku wymazu z gardła jest zależna od rodzaju zleconego badania:

  • Badania ukierunkowane – wynik dodatni wskazuje na wyhodowanie poszukiwanego drobnoustroju, wynik ujemny świadczy o braku wykrycia patogenu w próbce materiału pobranej od pacjenta;
  • Badanie rozszerzone – wynik badania obejmuje informację zarówno o drobnoustrojach, które mogą być przyczyną zapalenia gardła, jak i o florze fizjologicznej, która zasiedla górne drogi oddechowe.

Prawidłowo skonstruowany wynik powinien obejmować identyfikację do gatunku wykrytych patogennych/potencjalnie patogennych drobnoustrojów. W przypadku wykrycia paciorkowców określana jest ich przynależność do grupy serologicznej. Wyniki posiewów mikrobiologicznych obejmują zazwyczaj również antybiogram (są wyjątki), który określa wrażliwość wyhodowanych bakterii na leki.

Uwaga:
Obecność antybiogramu na wyniku badania wymazu z gardła nie jest równoznaczna z sugestią konieczności stosowania antybiotyków. Interpretacja wyniku powinna być dokonywana przez lekarza, który w zestawieniu z objawami klinicznymi pacjenta podejmuje decyzję o wdrożeniu terapii antybiotykami, innymi lekami przeciwdrobnoustrojowymi lub zaleca jedynie leczenie objawowe.

Podsumowanie

  • Zapalenie gardła wywoływane jest w 90% przez wirusy, ale jego przyczyną mogą być również bakterie i grzyby.
  • Streptococcus pyogenes (paciorkowiec grupy A) odpowiada za większość przypadków bakteryjnego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych.
  • Najczęściej zlecanymi badaniami laboratoryjnymi wymazu z gardła są szybkie testy kasetkowe i posiewy na pożywki mikrobiologiczne; dostępne są również testy genetyczne.
  • Badania serologiczne wymazu z gardła są ukierunkowanymi badaniami przesiewowymi, w których poszukiwane są antygeny charakterystyczne dla danego gatunku drobnoustroju.
  • Posiew mikrobiologiczny wymazu z gardła służy wykryciu i określeniu do gatunku wyhodowanych drobnoustrojów, obejmuje również określenie lekowrażliwości patogenów (są wyjątki).
  • Posiew mikrobiologiczny wymazu z gardła może być badaniem ukierunkowanym na konkretny patogen lub badaniem rozszerzonym, w którym dodatkowo ocenia się występowanie flory fizjologicznej zasiedlającej gardło.

Piśmiennictwo

  1. dr hab. n. med. Katarzyna Dzierżanowska-Fangrat, Czy szybki test na obecność antygenów paciorkowca pozwala odróżnić zakażenie od kolonizacji? Czy jest sens go wykonywać? Czy dostępne w Polsce testy mają wystarczającą czułość? Skąd należy pobierać materiał – czy wystarczy wymaz ze śluzówki jamy ustnej? (dostęp 01.12.2024 r.)
  2. dr n. med. Mariola Zagor, Ostre i przewlekłe zapalenie gardła (dostęp 01.12.2024 r.)

Pielęgnacja skóry atopowej. Jak dbać o skórę z AZS w zimie?

Zimowa aura to wyzwanie dla osób z atopowym zapaleniem skóry (AZS). Chłodne powietrze, niska wilgotność i zmienne temperatury mogą nasilać objawy tej choroby. Ale czy wiesz, że u podłoża AZS może leżeć alergia? W tym artykule dowiesz się, jak pielęgnować skórę atopową zimą i jak diagnostyka alergii może pomóc w walce z objawami. Sprawdź, jak właściwe badania mogą ułatwić życie!

Spis treści:

  1. Jak wygląda skóra z AZS?
  2. Pielęgnacja skóry atopowej – od czego zacząć?
  3. Dlaczego warto dbać o skórę atopową?
  4. Jak pielęgnować skórę atopową zimą?
  5. Czego unikać w pielęgnacji skóry atopowej?
  6. Pielęgnacja skóry atopowej – zrób krok dalej

Jak wygląda skóra z AZS?

Skóra atopowa to więcej niż tylko suchość i świąd. Może być:

  • zaczerwieniona,
  • szorstka,
  • podatna na pękanie.

Objawy nasilają się w zimie, gdy sucha, ogrzewana powietrzem przestrzeń w pomieszczeniach oraz mróz na zewnątrz pozbawiają skórę naturalnej ochrony. Nie bez znaczenia są także alergeny, które mogą działać jak niewidzialny czynnik drażniący, zaostrzając stan skóry.

>> To może Cię zainteresować: Sucha skóra cz. 1. Postawienie prawidłowej diagnozy – problem interdyscyplinarny

Pielęgnacja skóry atopowej – od czego zacząć?

Podstawą jest odbudowa bariery ochronnej skóry. Krótkie kąpiele w letniej wodzie z dodatkiem delikatnych olejków myjących to pierwszy krok. Po kąpieli należy nałożyć emolienty, które zatrzymują wilgoć i zmniejszają swędzenie.

Wybór odpowiednich kosmetyków jest kluczowy – produkty te powinny być pozbawione substancji zapachowych i alkoholu, aby zminimalizować ryzyko podrażnień.

Dlaczego warto dbać o skórę atopową?

Nieleczone AZS to więcej niż tylko dyskomfort. Zaniedbanie pielęgnacji prowadzi do zaostrzenia objawów, wtórnych infekcji i większego zapotrzebowania na leki. Co więcej, u podstaw objawów mogą leżeć alergeny pokarmowe lub wziewne, takie jak roztocza kurzu domowego czy białka mleka i jaj.

Diagnostyka alergii, np. z wykorzystaniem pojedynczych testów alergenowych, pomaga zidentyfikować potencjalne przyczyny i stworzyć plan leczenia.

>> Przeczytaj też: Znajdź swój alergen – diagnostyka alergii w laboratorium

Jak pielęgnować skórę atopową zimą?

Oto kilka wskazówek:

  • Codzienna rutyna –nawilżanie skóry emolientami to podstawa – stosuj je przynajmniej dwa razy dziennie.
  • Ochrona przed zimnem – przed wyjściem na zewnątrz używaj tłustych kremów barierowych, które ochronią skórę przed mrozem i wiatrem.
  • Unikanie drażniących materiałów –wełna czy szorstkie tkaniny mogą podrażniać – wybieraj ubrania z miękkiej bawełny.
  • Dieta i diagnostyka –skonsultuj się z lekarzem specjalistą, aby wykluczyć alergeny w diecie i otoczeniu, które mogą zaostrzać objawy.

Czego unikać w pielęgnacji skóry atopowej?

W pielęgnacji skóry atopowej równie ważne jak stosowanie odpowiednich kosmetyków jest unikanie czynników, które mogą pogorszyć jej stan. Wiele codziennych nawyków, choć pozornie nieszkodliwych, może prowadzić do nasilenia objawów AZS. Aby tego uniknąć, zwróć uwagę na poniższe kwestie:

  • Gorące kąpiele –wysoka temperatura wody usuwa naturalną barierę hydrolipidową skóry, co sprzyja jej wysuszaniu.
  • Kosmetyki perfumowane –substancje zapachowe mogą działać drażniąco na skórę wrażliwą i atopową.
  • Wełna i szorstkie materiały –tkaniny te mogą mechanicznie podrażniać skórę, zwiększając dyskomfort i świąd.
  • Przegrzewanie – zarówno w domu, jak i na zewnątrz, unikanie przegrzania pomoże zmniejszyć suchość skóry.

Pamiętaj, aby wprowadzać te zmiany stopniowo i dostosowywać je do indywidualnych potrzeb swojej skóry. Ważne jest także regularne obserwowanie, jak reaguje Twoja skóra na poszczególne zmiany w rutynie pielęgnacyjnej.

Pielęgnacja skóry atopowej – zrób krok dalej

Zimowa pielęgnacja skóry atopowej to proces, który wymaga konsekwencji i uwagi. Regularne nawilżanie, unikanie czynników drażniących i ochrona przed zimnem pomogą utrzymać skórę w lepszym stanie.

Nie zapominaj jednak o diagnostyce – alergeny często stoją u podłoża objawów AZS.  Pakietu testów na alergeny związane z AZS może pomóc w uzyskaniu odpowiedzi. Dzięki odpowiedniej diagnozie i pielęgnacji możesz cieszyć się większym komfortem na co dzień!


Bibliografia

  1. Purnamawati S, Indrastuti N, Danarti R, Saefudin T. The role of moisturizers in addressing various kinds of dermatitis: A review. Clin Med Res. 2017;15(3-4):75-87. doi:10.3121/cmr.2017.1363 (dostęp 16.12.2024).
  2. Murota H, Yamaga K, Ono E, Murayama N, Yokozeki H, Katayama I. Why does sweat lead to the development of itch in atopic dermatitis?. Exp Dermatol. 2019 Dec;28(12):1416-1421. doi: 10.1111/exd.13981 (dostęp 16.12.2024).
  3. Sargen MR, Hoffstad O, Margolis DJ. Warm, humid, and high sun exposure climates are associated with poorly controlled eczema: PEER (Pediatric Eczema Elective Registry) cohort, 2004-2012 [published correction appears in J Invest Dermatol. 2014 Jun;134(6):1779]. J Invest Dermatol. 2014;134(1):51-57. doi:10.1038/jid.2013.274 (dostęp 16.12.2024).
  4. Jaros J, Wilson C, Shi VY. Fabric selection in atopic dermatitis: An evidence-based review. Am J Clin Dermatol. 2020;21(4):467-482. doi:10.1007/s40257-020-00516-0 (dostęp 16.12.2024).
  5. Petersson CJ, et al. Sensitization profile in undiagnosed children with skin and respiratory allergy-like symptoms in primary care.  Abstract presented at WAO, Buenos Aires, Argentina 6–10 December 2009. (dostęp 16.12.2024).
  6. Bergmann MM, et al. J Allergy Clin Immunol Pract. 2013;1:22-8. (dostęp 16.12.2024).

Powracające infekcje i alarmujące statystyki: krztusiec, różyczka i odra

Powracające infekcje stanowią poważne wyzwanie zarówno dla pacjentów, jak i medyków, zwłaszcza w przypadku wysoce zakaźnych chorób, takich jak krztusiec, różyczka i odra. Chociaż infekcjom tym można w znacznym stopniu zapobiegać dzięki powszechnym szczepieniom, w ostatnim czasie obserwujemy gwałtowny wzrost liczby przypadków zachorowań.

Dzieje się tak m.in. z powodu osłabienia odporności zbiorowiskowej, które jest skutkiem działania ruchów antyszczepionkowych, utrudnionego dostępu do szczepień oraz pojawiania się nowych wariantów patogenów.

W niniejszym artykule analizujemy przyczyny powrotu (w przeszłości niemalże wyeliminowanych) chorób zakaźnych, przedstawiamy krótką charakterystykę krztuśca, różyczki i odry oraz omawiamy zastosowanie testów laboratoryjnych z krwi (serologicznych) w diagnostyce tych trzech poważnych infekcji.

Spis treści:

  1. „Wielka trójka”, czyli krztusiec, różyczka i odra
  2. Diagnostyka serologiczna infekcji
  3. Podsumowanie

„Wielka trójka”, czyli krztusiec, różyczka i odra

W ostatnim czasie odnotowano intensywny wzrost liczby zachorowań na:

  • krztusiec,
  • różyczkę,
  • odrę.

Lekarze są zaniepokojeni obserwowaną tendencją, która wskazuje na obniżenie odporności populacyjnej. Głównymi przyczynami tej sytuacji epidemicznej są:

  • dezinformacja,
  • zakłócenia w programach szczepień.

W przypadku krztuśca wzrost liczby zakażeń jest związany również z tym, że z upływem czasu odporność po szczepieniu słabnie.

Krztusiec (inaczej koklusz)

Krztusiec to infekcja dróg oddechowych wywoływana przez bakterie Bordetella pertussis, które niezwykle łatwo rozprzestrzeniają się drogą kropelkową. Jest szczególnie niebezpieczny dla niemowląt i małych dzieci, które stanowią niemal wszystkie przypadki wymagające hospitalizacji.

Krztusiec występuje na całym świecie, a szczyty epidemii pojawiają się co 2–5 lat. Jak wynika z danych Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization, WHO), każdego roku odnotowuje do 40 milionów przypadków krztuśca, z czego 400 tysięcy kończy się śmiercią.

W Polsce według oficjalnych danych od początku 2024 roku do końca listopada odnotowano aż 36 razy więcej przypadków zachorowań niż w tym samym okresie w roku poprzednim!

Różyczka

Różyczka to ostra choroba wywoływana przez wirusa różyczki, charakteryzująca się m.in.:

  • gorączką,
  • wysypką.

Chociaż przebieg choroby jest zwykle łagodny, pierwotne zakażenie wirusem różyczki we wczesnej ciąży może prowadzić do zespołu różyczki wrodzonej (ang. congenital rubella syndrome, CRS), który powoduje poważne powikłania zdrowotne dla dziecka. Według szacunków WHO rocznie na świecie występuje około 100 tysięcy przypadków zespołu różyczki wrodzonej.

Różyczka - badanie przeciwciał IgM

Odra

Odra jest wysoce zakaźną chorobą wywoływaną przez wirusa odry z rodziny Paramyxoviridae. Rozpoczyna się zwykle gorączką, katarem, kaszlem oraz charakterystyczną plamisto-grudkową wysypką.Powikłania występują u 10% do 40% pacjentów, a leczenie ma głównie charakter objawowy.

Szacuje się, że w latach 2000–2023 szczepienia zapobiegły 60 milionom zgonów. Mimo to w wielu krajach rozwijających się, szczególnie w niektórych regionach Afryki i Azji, odra nadal jest powszechna.

Jak wskazują dane WHO, w 2023 roku na odrę zachorowało ponad 10 milionów osób, a zmarło około 107,5 tysiąca, z czego większość zgonów stanowiły dzieci poniżej 5. roku życia. W krajach Unii Europejskiej do końca listopada 2024 odnotowano prawie dziewięciokrotnie więcej przypadków odry niż w 2023 roku.

Eksperci prognozują wzrost liczby przypadków odry z powodu zbyt niskiego odsetka populacji zaszczepionej dwiema dawkami szczepionki oraz wysokiego ryzyka przywleczenia zakażeń z regionów, gdzie obecnie obserwuje się intensywną aktywność wirusa odry.

Diagnostyka serologiczna infekcji

W diagnostyce powracających infekcji ważną rolę odgrywająbadania serologiczne, wykonywane z próbki krwi. Są one oparte na zaawansowanych metodach, takich jak:

  • immunoenzymatyczna ELISA (ang.enzyme-linked immunosorbent assay),
  • monospecyficzne testy typu immunoblot, które umożliwiają precyzyjne wykrycie specyficznych przeciwciał.

U pacjentów z podejrzeniem krztuśca badania serologiczne powinny być wykonywane w przypadku kaszlu, który utrzymuje się powyżej 2–3 tygodni.We krwi wykrywa się specyficzne przeciwciała w klasie IgA, IgM, ale zgodnie z rekomendacjami największe znaczenie ma badanie w kierunku przeciwciał w klasie IgG.

Podstawowym testem jest test ELISA dla przeciwciał przeciwko toksynie krztuścowej w klasie IgG, będący rekomendowanym badaniem przesiewowym.

Do diagnostyki różyczki często wykorzystuje się test awidności ELISA, różnicujący między świeżym a przewlekłym zakażeniem. Układ odpornościowy reaguje na infekcję, wytwarzając najpierw przeciwciała o niskiej awidności, czyli słabo wiążące się z antygenami. W miarę trwania choroby produkowane są przeciwciała IgG o wyższej awidności. Wykrycie w surowicy krwi przeciwciał klasy IgG o niskiej awidności sugeruje świeżą infekcję.

W przypadku serologicznej diagnostyki odry w wytycznych WHO rekomendowane są m.in. testy oparte na metodzie ELISA. Na szczególną uwagę zasługuje test z zastosowaniem jako antygenu nukleoproteiny wirusa odry.

Nukleoproteina jest jednym z najbardziej immunogennych białek wirusa odry. Organizm ludzki wytwarza przeciwko niej silną odpowiedź immunologiczną. Testy oparte na nukleoproteinie charakteryzują się wyższą swoistością w porównaniu z konwencjonalnymi testami opartymi na pełnych lizatach wirusowych.

Interpretacja wyników badań serologicznych powinna być przeprowadzana przez lekarza z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjenta, historii szczepień oraz ewentualnych wcześniejszych wyników badań. Prawidłowa ocena wyników jest kluczowa dla postawienia trafnej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego leczenia lub profilaktyki.

Podsumowanie

Powracające infekcje, takie jak krztusiec, różyczka czy odra, wciąż stanowią istotne wyzwanie zdrowotne, pomimo dostępności skutecznych szczepień. Wzrost liczby zachorowań wynika głównie z niewystarczającego poziomu wyszczepialności oraz obniżenia odporności populacyjnej. Jeśli masz wątpliwości dotyczące swojej odporności lub podejrzewasz trwającą infekcję, skonsultuj się z lekarzem.


Piśmiennictwo

  1. Decker D.M. et al., Pertussis (Whooping Cough), The Journal of Infectious Diseases 2021; 224 (4): 310–320. [dostęp 16.12.2024]
  2. Winter K.A. et al., Rubella, The Lancet 2022; 399 (10332): 1336–1346.[dostęp 16.12.2024]
  3. https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/measles [dostęp: 02.12.2024].
  4. https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/rubella [dostęp: 02.12.2024].
  5. https://epibaza.pzh.gov.pl/story/krztusiec-informacje-og%C3%B3lne [dostęp: 03.12.2024].
  6. https://www.gov.pl/web/psse-miechow/alarmujacy-wzrost-zachorowan-na-odre-w-europie [dostęp: 03.12.2024].
  7. https://measles-rubella-monthly.ecdc.europa.eu/ [dostęp: 03.12.2024].
  8. Zakład Epidemiologii Chorób Zakaźnych i Nadzoru NIZP PZH – PIB, Zachorowania na wybrane choroby zakaźne w Polsce od 1 stycznia do 30 listopada 2024 r. oraz w porównywalnym okresie 2023 r.,Departament Zapobiegania i Kontroli Chorób Zakaźnych GIS. [dostęp 16.12.2024]
  9. Bester J.C., Measles and Measles Vaccination: A Review, JAMA Pediatr. 2016; 170 (12): 1209–1215, doi:10.1001/jamapediatrics.2016.1787. [dostęp 16.12.2024]

Gorączka u dziecka – kiedy budzi niepokój?

Gorączka jest powszechnym objawem u dziecka. Może towarzyszyć zwykłej, niegroźnej infekcji wirusowej, jak i poważnym, zagrażającym życiu chorobom. Jak rozpoznać, czy gorączka stanowi duże zagrożenie? W jaki sposób obniżać temperaturę ciała? Kiedy zgłosić się po pomoc? Przeczytaj, a uzyskasz odpowiedzi na powyższe oraz wiele innych pytań.

Spis treści

  1. Gorączka u dziecka – jak ją rozpoznać?
  2. Gorączka u dziecka – jakie są jej przyczyny?
  3. Gorączka u dziecka – jak może przebiegać?
  4. Jak obniżyć gorączkę u dziecka?
  5. Gorączka u dziecka – niepokojące objawy
  6. Wysoka gorączka u dziecka – kiedy jest niebezpieczna?
  7. Nawracająca gorączka u dziecka bez innych objawów – czy jest groźna?
  8. Podsumowanie

Gorączka u dziecka – jak ją rozpoznać?

Parafrazując klasyka „jaka gorączka jest, każdy widzi”. Nie istnieje jednak konsensus w świecie medycznym co do jej jednoznacznej definicji. Można przyjąć, że gorączka to temperatura ciała przekraczająca normę, co jest skutkiem odpowiedzi organizmu na czynniki:

Z powyższych względów wartość temperatury ciała, przy której należy rozpoznać gorączkę, jest w literaturze zróżnicowana. Najczęściej podaje się, że należy uznać temperaturę wynoszącą przynajmniej:

  • 38,3°C w odbytnicy,
  • 37,8°C w jamie ustnej,
  • 37,2°C w dole pachowym,
  • powyżej  38°C a w uchu.

Prozaicznym, ale niepozbawionym dowodów postępowaniem jest po prostu dotknięcie dziecka i subiektywna ocena, czy gorączkuje. Każdorazowo należy jednak zweryfikować obserwację obiektywnym pomiarem.

Gorączka u dziecka – jakie są jej przyczyny?

Wśród przyczyn gorączki wymieniane są trzy duże grupy chorób:

  • infekcje,
  • choroby nowotworowe,
  • choroby autoimmunologiczne.

U dzieci zdecydowanie najczęstsze są infekcje, z których większość ma łagodny, niepowikłany przebieg, co nie zawsze koreluje z ciężkością choroby podstawowej.

Gorączka u dziecka – jak może przebiegać?

Opracowania naukowe podają, że istnieje kilka charakterystycznych przebiegów gorączki:

  • dwugarbna (dwuokresowa) – dwie fazy trwające po 2-3 dni rozdzielone fazą normalizacji temperatury, towarzyszy np. infekcjom wirusowym górnych dróg oddechowych,
  • ciągła (stała) – trudna do opanowania, temperatura ciała waha się o około 1 °C. Ten typ występuje np. w płatowym zapaleniu płuc,
  • przerywana – dość częste, naprzemienne okresy gorączki i prawidłowej ciepłoty ciała, towarzyszy np. malarii, bakteryjnemu zapaleniu wsierdzia,
  • zwalniająca – poranne i wieczorne wahania temperatury wynoszą więcej niż 1°C. Może pojawić się w przebiegu zapalenia płuc i/lub posocznicy.

Innym, klinicznym typem jest gorączka niewyjaśnionego pochodzenia, w której wzrost temperatury ciała jest wiodącym objawem trwającym od 7 do 10 dni bez innych uchwytnych nieprawidłowości. Każdorazowo wymaga diagnostyki, u dziecka optymalnie w warunkach szpitalnych.

Morfologia krwi obwodowej

Jak obniżyć gorączkę u dziecka?

Podstawą postępowania jest ustalenie źródła gorączki, co w większości przypadków jest u dzieci dość szybkie i proste. Poza leczeniem przyczynowym – jeśli takowe jest konieczne i możliwe – prowadzone jest leczenie objawowe, w tym obniżanie temperatury ciała.

Lekami I rzutu są ibuprofen w dawce 8-10 mg na kg masy ciała na dawkę (do 3 razy dziennie) z paracetamolem w dawce 10 – 15 mg na kg masy ciała na dawkę (do 3 razy dziennie). Można je podawać naprzemiennie lub jednoczasowo.

Lekiem II rzutu jest metamizol w dawce od 8 do 16 mg na kg masy ciała maksymalnie do 4 razy dziennie.

Należy pamiętać o kilku ważnych elementach postępowania z dzieckiem gorączkującym:

  • dzieci posiadają duży stosunek powierzchni ciała do objętości, co sprawia, że szybciej tracą wodę przez skórę,
  • skóra dziecka jest o wiele mniej szczelną barierą,
  • zapotrzebowanie płynowe przy gorączce gwałtownie wzrasta,
  • u odwodnionego dziecka może dojść do zaburzeń elektrolitowych dających wtórnie gorączkę, której nie da się opanować standardowymi lekami.

Woda to substancja posiadająca dużą pojemność cieplną; pamiętaj, gdy Twoje dziecko gorączkuje, podaj płyny w dużej ilości! Całkowite dobowe zapotrzebowanie płynowe, w zależności od masy ciała dziecka, wynosi:

  • 100 ml na kg masy ciała od 0 do 10 kg,
  • 50 ml na każdy kg powyżej 10, a mniej niż 20 kg,
  • 20 ml na każdy kg masy ciała powyżej 20 kg.

Gorączka u dziecka – niepokojące objawy

Kilka wskazówek pozwala na szybkie wychwycenie, kiedy gorączka jest objawem bardzo niepokojącym, wymagającym pilnej pomocy lekarskiej:

  • gorączka u noworodka – wskazanie do natychmiastowej hospitalizacji,
  • gorączka u niemowlęcia poniżej 4. miesiąca życia, zwłaszcza jeśli współistnieje z innymi objawami,
  • gorączka nieustępująca mimo podawania leków przeciwgorączkowych, zwłaszcza gdy towarzyszą jej objawy takie jak ból głowy, wymioty, przyspieszony oddech, zaburzenia świadomości, niewielka ilość oddawanego moczu,
  • gorączka bez uchwytnej przyczyny utrzymująca się dłużej niż 3 dni (przy dobrym stanie ogólnym dziecka),
  • w każdym przypadku, gdy gorączkujące dziecko sprawia wrażenie „innego”, „dziwnego”, wyglądającego na bardzo chore – jest to zalecenie bardzo nieswoiste, ale niekiedy ratujące życie,
  • drgawki – utrata przytomności z symetrycznym, krótkotrwałym drżeniem całego ciała, samoustępującym, wskazuje na drgawki gorączkowe proste. Utrata przytomności i każdy inny rodzaj drżeń wskazuje na drgawki złożone wymagające pilnej hospitalizacji.
badanie ogólne moczu baner

Wysoka gorączka u dziecka – kiedy jest niebezpieczna?

Gorączka sama w sobie jest jednym z mechanizmów obronnych. Podniesienie temperatury ciała ma zmobilizować układ odpornościowy do wytężonej pracy i zapobiegać namnażaniu się zarazków. Zdarza się jednak, że mechanizmy regulacji temperatury ciała zawodzą.

Wzrost temperatury ciała powyżej 40°C jest niebezpieczny – w takiej temperaturze część białek w naszym organizmie może ulec uszkodzeniu.

Nawracająca gorączka u dziecka bez innych objawów – czy jest groźna?

Każdy przypadek nawracających stanów gorączkowych wymaga diagnostyki. W przypadku ich wystąpienia należy udać się do specjalisty pediatrii, który odpowiednio ukierunkuje diagnostykę.

CRP białko C-reaktywne

Podsumowanie

Gorączka jest zazwyczaj jednym z objawów typowych chorób zakaźnych wieku dziecięcego. Zdarza się jednak, że w ten sposób objawiają się bardzo poważne choroby, potencjalnie zagrażające życiu. Stąd w przypadku wymienionych wyżej niepokojących cech niezwłocznie zgłoś się do lekarza.


Źródła

  1. Barbi E, Marzuillo P, Neri E, Naviglio S, Krauss BS. Fever in Children: Pearls and Pitfalls. Children (Basel). 2017 Sep 1;4(9):81. doi: 10.3390/children4090081. PMID: 28862659; PMCID: PMC5615271.https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5615271/ (dostęp 17.12.2024 r.)
  2. Green C, Krafft H, Guyatt G, Martin D. Symptomatic fever management in children: A systematic review of national and international guidelines. PLoS One. 2021 Jun 17;16(6):e0245815. doi: 10.1371/journal.pone.0245815. PMID: 34138848; PMCID: PMC8211223.https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8211223/ (dostęp 17.12.2024 r.)
  3. El-Radhi AS. Fever management: Evidence vs current practice. World J Clin Pediatr. 2012 Dec 8;1(4):29-33. doi: 10.5409/wjcp.v1.i4.29. PMID: 25254165; PMCID: PMC4145646. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC4145646/ (dowód: 17.12.2024 r.)
  4. Standardy medyczneFever in children: daily practice and recommendations, with respect to emergency and special situations; Mieczysława Czerwionka-Szaflarska, Ewa Łoś-Rycharska; Katedra i Klinika Pediatrii, Alergologii i Gastroenterologii Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet im. M. Kopernika w Toruniu https://www.standardy.pl/artykuly/id/836 (dostęp 17.12.2024 r.)
  5. Pediatria tom I W. Kawalec, R.Grenda, H. Ziółkowska, 2024 (dostęp 17.12.2024 r.)
  6. Trapani S, Fiordelisi A, Stinco M, Resti M. Update on Fever of Unknown Origin in Children: Focus on Etiologies and Clinical Approach. Children (Basel). 2023 Dec 24;11(1):20. doi: 10.3390/children11010020. PMID: 38255334; PMCID: PMC10814770. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10814770/ (dostęp 17.12. 2024 r.)

Oczyszczanie organizmu (detoksykacja) – jak usunąć toksyny i ile trwa detoks?

Oczyszczanie organizmu, popularnie nazywane detoksykacją, to temat, który budzi ogromne zainteresowanie wśród osób chcących zadbać o zdrowie i dobre samopoczucie. Hasła te coraz częściej pojawiają się w mediach i na etykietach suplementów diety. Wokół nich narosło też wiele mitów i sprzecznych informacji. Dlatego warto przyjrzeć im się bliżej. Dowiedz się, czy organizm naprawdę potrzebuje detoksykacji przy pomocy diety i innych metod.

Spis treści:

  1. Detoksykacja organizmu: co to jest?
  2. Kiedy warto zrobić oczyszczanie organizmu z toksyn?
  3. Usuwanie toksyn z organizmu: dieta wspomagająca detoks
  4. Detoksykacja i oczyszczanie organizmu: objawy
  5. Detoksykacja organizmu na własną rękę: przeciwwskazania

Detoksykacja organizmu: co to jest?

Zwolennicy medycyny alternatywnej uznają, że detoksykacja organizmu to działania mające na celu oczyszczenie organizmu ze skumulowanych w nim toksyn (pochodzących głównie z zanieczyszczeń obecnych w środowisku lub przetworzonej żywności) oraz bakterii, pasożytów czy grzybów.

Pamiętaj:
Nie istnieje coś takiego, jak „oczyszczanie” czy „detoksykacja” organizmu. To marketingowy mit. Ciało człowieka każdego dnia usuwa toksyny w sposób naturalny, dzięki pracy wątroby, nerek, jelit i innych narządów. Dbanie o ich zdrowie jest istotne, ale nie wymaga stosowania specjalnych, restrykcyjnych oczyszczających diet czy suplementów.

Zbędne produkty przemiany materii oraz różnego rodzaju szkodliwe substancje są usuwane z organizmu przy pomocy fizjologicznych procesów, które zachodzą nieustannie. Najważniejszymi organami, które biorą w nich udział, są wątroba, nerki, płuca, skóra i układ pokarmowy.

Warto wiedzieć:
Szkodliwe substancje są usuwane z moczem, śliną, żółcią, potem, a także wydychanym powietrzem.

Z czego można oczyścić organizm?

Poprzez fizjologiczne procesy organizm usuwa:

  • zbędne produkty przemiany materii (np. mocznik, dwutlenek węgla),
  • substancje pochodzące z zewnątrz (np. leki, alkohol, zanieczyszczenia).
Warto wiedzieć:
Zdarza się, że organizm nie radzi sobie z usunięciem nadmiaru jakiejś substancji (np. alkoholu, toksyn obecnych w trujących grzybach lub metabolitów leków), co prowadzi do zatrucia. Powinno być ono leczone w warunkach szpitalnych. Nie istnieją żadne domowe sposoby na „detoks” organizmu.

Kiedy warto zrobić oczyszczanie organizmu z toksyn?

Detoksykacja jelit, wątroby czy całego organizmu nie jest potrzebna. W niektórych przypadkach stosowanie „detoksu” może być szkodliwe.

Warto jednak prowadzić zdrowy styl życia, który wspomaga funkcjonowanie organizmu i zmniejsza ryzyko wielu poważnych chorób, które zaburzają prawidłową pracę narządów wewnętrznych. Jeśli masz wątpliwości co do diety lub stanu zdrowia, skonsultuj się z lekarzem lub dietetykiem, zamiast sięgać po niesprawdzone metody „oczyszczania”.

Dobrze zbilansowana dieta, regularna aktywność fizyczna, wystarczająca ilość snu, odpowiednie nawodnienie organizmu – to działania, które trzeba podejmować przez cały czas, a nie tylko w określonych okresach lub sytuacjach gorszego samopoczucia.

>> Zobacz także: Choroby cywilizacyjne: czym są, rodzaje, przyczyny i profilaktyka

Usuwanie toksyn z organizmu: dieta wspomagająca detoks

Podstawą we wspieraniu prawidłowej pracy organizmu jest dobrze zbilansowana dieta, dostosowana do potrzeb organizmu. Jadłospis powinien zawierać m.in. świeże owoce i warzywa, pełnoziarniste produkty zbożowe, oleje roślinne, tłuste ryby morskie, jaja, drób. Należy ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych, żywności wysokoprzetworzonej, cukru, alkoholu oraz innych używek. Zalecane jest picie minimum 2 litrów wody dziennie.

Należy także kontrolować ilość i rodzaj stosowanych leków oraz suplementów diety. Ich nadmiar może obciążać wątrobę. Dlatego wszelkie kuracje należy wcześniej omówić z lekarzem.

>> Przeczytaj też: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Detoksykacja i oczyszczanie organizmu: objawy

Według zwolenników „oczyszczania organizmu” objawy wskazujące na nagromadzenie toksyn w organizmie to m.in.:

  • przewlekłe zmęczenie,
  • pogorszenie tolerancji wysiłku,
  • problemy z koncentracją,
  • zaburzenia nastroju,
  • bóle głowy,
  • obniżenie odporności,
  • problemy skórne,
  • alergie i nietolerancje pokarmowe,
  • nieprzyjemny zapach z ust lub potu.

Należy mieć świadomość, że powyższe objawy mogą wskazywać na poważne schorzenia, które wymagają szczegółowej diagnostyki (m.in. badań laboratoryjnych z krwi, takich jak morfologia, glukoza, ALT, AST, poziom żelaza, elektrolitów, TSH) i często leczenia pod okiem lekarza. Dlatego nigdy nie należy ich bagatelizować i próbować łagodzić ich samodzielnie przy pomocy sposobów na „detoks” organizmu.

pakiet wątrobowy baner

Detoksykacja organizmu na własną rękę: przeciwwskazania

Oczyszczanie organizmu z toksyn przy pomocy restrykcyjnych diet, suplementów diety czy innych zyskujących na popularności metod nigdy nie powinno być przeprowadzane na własną rękę. Wszelkie zmiany sposobu odżywiania czy rozpoczęcie suplementacji należy zawsze skonsultować z lekarzem i dopasować do aktualnego stanu zdrowia.

Popularne „oczyszczające” diety, preparaty czy inne sposoby na „detoksykację” organizmu często bazują na marketingowych obietnicach, a nie na naukowych dowodach. Zdrowe ciało dobrze radzi sobie z usuwaniem szkodliwych substancji dzięki naturalnym procesom. Może je wspierać prowadzenie zdrowego stylu życia, oparte m.in. o dobrze zbilansowaną dietę, rezygnację z używek i regularną aktywność fizyczną. Wszelkie niepokojące objawy należy zawsze skonsultować z lekarzem.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. K. Jura, Oczyszczanie organizmu z toksyn. Praktyczne przepisy z dnia na dzień, Wydawnictwo internetowe e-bookowo 2015
  2. https://www.mp.pl/pacjent/dieta/zasady/329815,regeneracja-i-oczyszczanie-watroby-czy-wspomaganie-jest-potrzebne (dostęp 11.12.2024)
  3. A. Tahreem i in., Fad Diets: Facts and Fiction https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9294402/ (dostęp 11.12.2024)
  4. A.V. Klein, H. Kiat, Detox diets for toxin elimination and weight management: a critical review of the evidence https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25522674/ (dostęp 11.12.2024)
  5. I.S.M. Martin i in., Are detox diets an effective strategy for obesity and oxidation management in the short term?, JONNPR. 2017, 2(9), s. 399–409
  6. A. Ciołkowski, Zioła wspomagające oczyszczanie organizmu, Lek w Polsce 2024, vol. 34, s. 15–21

Zatrucie alkoholowe: objawy, przebieg, leczenie

Zatrucie alkoholowe jest poważnym stanem medycznym, który może prowadzić do powikłań zagrażających życiu. Dlatego zawsze musi być odpowiednio rozpoznane i leczone. Bardzo ważna jest świadomość jego przebiegu oraz wiedza, jak udzielić pierwszej pomocy. Dowiedz się, jakie są objawy zatrucia alkoholem i jak wygląda leczenie.

Spis treści:

  1. Czym jest zatrucie alkoholowe?
  2. Zatrucie alkoholowe: objawy
  3. Zatrucie alkoholowe: ile trwa i co na nie pomaga?
  4. Przewlekłe zatrucie alkoholem: jakie skutki może mieć dla zdrowia?
  5. Jak uniknąć zatrucia alkoholowego?

Czym jest zatrucie alkoholowe?

Zatrucie alkoholowe to stan spowodowany nadmiernym spożyciem alkoholu etylowego, które przekracza zdolność organizmu do jego metabolizowania. Gdy jego stężenie we krwi rośnie, dochodzi do uszkodzenia różnych układów w organizmie – w szczególności ośrodkowego układu nerwowego – co prowadzi do różnego rodzaju zaburzeń.

Pamiętaj:
Szkodliwe skutki alkoholu pojawiają się po jednorazowym spożyciu 6 standardowych porcji alkoholu (60 g czystego alkoholu etylowego: 1,5 l piwa, 180 ml wódki, 0,6 l wina) w przypadku mężczyzn oraz 4 porcji standardowych (40 g czystego alkoholu etylowego: 1 l piwa, 120 ml wódki, 0,4 l wina) w przypadku kobiet.

Alkohol etylowy jest toksyczną substancją psychoaktywną. Jego wchłanianie następuje już w jamie ustnej, ale głównym miejscem jest jelito cienkie. Za jego metabolizm odpowiedzialna jest głównie wątroba.

Alkohol etylowy po wchłonięciu w krótkim czasie jest rozprowadzany po całym organizmie. Jego stężenie jest największe w płynach fizjologicznych i dobrze ukrwionych narządach. Bardzo szybko przenika barierę krew-mózg, dostając się do ośrodkowego układu nerwowego, gdzie powoduje niedotlenienie i zakłócenie funkcji neuronów.

>> Przeczytaj o: Środki psychoaktywne – definicja, rodzaje, wykrywanie w organizmie

Czy zatrucie alkoholowe jest tym samym, co upojenie alkoholowe i kac?

Upojenie alkoholowe (nietrzeźwość) to stan, w którym organizm reaguje na obecność alkoholu we krwi, wywołując różnorodne efekty psychofizyczne. Narastające upojenie alkoholowe prowadzi do zatrucia alkoholowego, które jest poważnym stanem.

Natomiast kac to złe samopoczucie, które pojawia się kilka godzin po spożyciu alkoholu. Jest spowodowany m.in. odwodnieniem, hipoglikemią oraz zatruciem aldehydem octowym (produkt metabolizmu alkoholu etylowego w wątrobie).

>> To może Cię zainteresować: Badania wspierające leczenie alkoholizmu

Zatrucie alkoholowe: objawy

Reakcja organizmu na alkohol jest różna dla każdej osoby. Ma na to wpływ wiele czynników – m.in. płeć, wiek, masa ciała, stopień wypełnienia żołądka, tolerancja organizmu, ogólny stan zdrowia. Co ważne, najczęściej objawy zatrucia alkoholowego są bardziej nasilone u kobiet.

Ogólnie przebieg zatrucia alkoholowego można podzielić na 4 etapy:

  1. Etap I – występują głównie zaburzenia mowy i koordynacji ruchów, zmiany w zachowaniu, osłabiony czas reakcji, podniecenie, zwiększenie pewności siebie i osłabienie samokontroli;
  2. Etap II – pojawiają się zaburzenia równowagi i kontroli ruchów, senność, zaburzenia świadomości (łącznie z utratą świadomości), utrata samokontroli, obniżenie napięcia mięśni;
  3. Etap III – pojawiają się objawy ciężkiego zatrucia alkoholowego, takie jak niezborność ruchów, stępienie reakcji zmysłowej, znacznie zaburzenia równowagi, zaburzenia krążeniowo-oddechowe, obniżenie temperatury ciała, upośledzenie czucia, pogłębiające się zaburzenia świadomości (łącznie ze śpiączką);
  4. Etap IV – jest to bardzo ciężkie zatrucie, które przebiega z zaburzeniami oddychania i rytmu serca oraz śpiączką.

Ciężkie zatrucie alkoholem może prowadzić do zgonu, który jest spowodowany porażeniem ośrodka oddechowego.

Warto wiedzieć:
Przyjmuje się, że śmiertelna dawka alkoholu etylowego dla osoby dorosłej wynosi 5 g na kilogram masy ciała.

Ostre zatrucie alkoholowe: kiedy można podejrzewać?

Alarmujące powinno być zaobserwowanie powyższych objawów zatrucia alkoholem. Szczególną uwagę należy zwrócić na wszelkiego rodzaju zaburzenia świadomości, brak reakcji na bodźce zewnętrzne, problemy z oddychaniem, spadek ciśnienia tętniczego. W takich sytuacjach niezbędne jest udzielenie pierwszej pomocy i wezwanie pogotowia ratunkowego.

Wskazówka:
Pierwsza pomoc przy zatruciu alkoholowym polega na ułożeniu chorego w pozycji bocznej bezpiecznej. Zapobiega to zadławieniu się wymiotami lub uduszeniu. Wskazane jest przykrycie poszkodowanego kocem termicznym. Należy pozostać przy chorym do momentu przyjazdu pogotowia ratunkowego. Jeżeli dojdzie do ustania oddechu, konieczne jest natychmiastowe rozpoczęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

Należy pamiętać, że pomocy potrzebuje każda osoba w stanie zatrucia alkoholowego. Pojawienie się pierwszych objawów powinno skłonić do zaprzestania dalszego spożywania alkoholu.

>> Sprawdź także: Dopalacze – wykrywanie w organizmie

Zatrucie alkoholowe: ile trwa i co na nie pomaga?

Czas powrotu do zdrowia po zatruciu alkoholowym jest kwestią bardzo indywidualną. Zależy w głównej mierze od ilości spożytego alkoholu, stopnia uszkodzenia układu nerwowego i narządów wewnętrznych oraz ogólnego stanu zdrowia.

Zatrucie alkoholowe jest leczone w warunkach szpitalnych. Działania terapeutyczne mają na celu złagodzenie objawów oraz zapobieganie groźnym dla zdrowia i życia powikłaniom. Postępowanie dostosowywane jest do stanu pacjenta na podstawie objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych z krwi (m.in. gazometrii krwi tętniczej, stężenia etanolu we krwi, stężenia elektrolitów, aktywności aminotransferaz).

pakiet wątrobowy baner

Przewlekłe zatrucie alkoholem: jakie skutki może mieć dla zdrowia?

Nadużywanie alkoholu etylowego prowadzi do uzależnienia. Ponadto powoduje trwałe uszkodzenia układu nerwowego i narządów wewnętrznych – w szczególności wątroby. Skutki to m.in.:

W diagnostyce i kontroli przebiegu procesu alkoholowego stosuje się różnego rodzaju testy laboratoryjne – tzw. markery spożycia etanolu. Są to m.in. transferyna desialowana (CDT), glukuronid etylu (EtG), fosfatydylo etanol (PEth).

Jak uniknąć zatrucia alkoholowego?

Najlepszym sposobem na uniknięcie zatrucia alkoholowego jest zaprzestanie spożywania alkoholu. Należy pamiętać, że nie ma bezpiecznej dawki.

Jeżeli już zdarzy się okazyjne sięgnięcie po alkohol, należy zawsze zachować umiar. Ważne jest dobre nawodnienie organizmu, spożycie posiłku przed konsumpcją alkoholu oraz niełączenie go z innymi substancjami (np. lekami).

Natomiast osoby uzależnione powinny rozpocząć leczenie pod okiem specjalisty. Indywidualnie dopasowana terapia może pomóc w uporaniu się z problemem, a tym samym ograniczyć skutki przewlekłego nadużywania alkoholu.

>> Przeczytaj również: Z czym nie łączyć witamin D, C i innych? Interakcje witamin z lekami

Zatrucie alkoholowe może nieść za sobą poważne konsekwencje zdrowotne. Ważna jest świadomość tego, jakie zagrożenia powoduje nadmierne picie alkoholu oraz umiejętność wczesnego rozpoznania objawów zatrucia alkoholowego i udzielenia pomocy osobie poszkodowanej.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. D. Klimaszyk, Zatrucie alkoholem – jak uniknąć błędów w diagnostyce i leczeniu?, Stany Nagłe po Dyplomie 03/2020.
  2. D. Wiechuła, R. Rochel, Toksyczne działanie alkoholi [w:] D. Wiechuła (red.), Materiały do zajęć z toksykologii. Część I, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach 2013.
  3. https://www.mp.pl/pacjent/psychiatria/uzaleznienia/81259,ostre-zatrucie-alkoholem (dostęp 02.12.2024).
  4. M. Łukasik-Głębocka, Ocena alkoholemii w ostrych zatruciach etanolem i alkoholowych zespołach abstynencyjnych w zależności od stanu klinicznego i wartości wybranych parametrów biochemicznych, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2014.

Mózg – budowa, funkcje, działanie ludzkiego mózgu

Mózg to najważniejszy organ ludzkiego układu nerwowego, odpowiedzialny za kontrolę funkcji życiowych, percepcję zmysłową, procesy poznawcze i emocje. Jego struktura jest niezwykle skomplikowana, a zdolność do przetwarzania informacji czyni go jednym z najbardziej fascynujących narządów w ludzkim ciele.

Choć mózg jest centrum sterowania całym organizmem, jego funkcjonowanie wciąż skrywa wiele tajemnic. Zrozumienie, jak działa, wymaga spojrzenia na jego złożoną budowę oraz powiązania między różnymi strukturami. W tym artykule omówimy najważniejsze aspekty anatomiczne mózgu, jego kluczowe funkcje oraz czynniki, które mogą wpływać na jego wydajność i zdrowie. Dowiemy się również, jak dbać o mózg, aby wspierać jego prawidłowe działanie przez całe życie.

Spis treści:

  1. Mózg: podstawowe informacje o mózgowiu
  2. Budowa mózgu i funkcje poszczególnych części
  3. Co wpływa na funkcjonowanie mózgu?
  4. Stany nieprawidłowe wpływające na funkcje mózgu
  5. Jak dbać o mózg?

Mózg: podstawowe informacje o mózgowiu

Mózg człowieka waży średnio od 1,2 kg do 1,5 kg, przy czym u mężczyzn jest zazwyczaj nieco cięższy niż u kobiet. Jego objętość oscyluje w granicach 1200-1500 cm³. Wbrew popularnym mitom większy mózg nie oznacza wyższej inteligencji. Kluczową rolę odgrywa złożoność sieci neuronalnych i efektywność połączeń między nimi.

Objętość i waga mózgu mogą się różnić w zależności od indywidualnych predyspozycji, wieku, stylu życia i stanu zdrowia. Z wiekiem mózg naturalnie się kurczy, szczególnie w obszarach odpowiedzialnych za pamięć i funkcje poznawcze. Negatywny wpływ na jego masę mają również choroby neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, a także przewlekły stres czy nadużywanie substancji psychoaktywnych.

Inteligencja nie jest bezpośrednio związana z rozmiarem mózgu, ale z jego strukturą, liczbą neuronów i jakością połączeń synaptycznych. Regiony takie jak kora przedczołowa i hipokamp są kluczowe dla procesów myślowych, pamięci i zdolności uczenia się. Badania wskazują, że plastyczność mózgu, czyli jego zdolność do adaptacji i tworzenia nowych połączeń, jest jednym z najważniejszych czynników decydujących o zdolnościach poznawczych człowieka.

>> Przeczytaj: Choroba Alzheimera: wczesne sygnały ostrzegawcze dla pacjenta

Pakiet stres (12 badań)

Budowa mózgu i funkcje poszczególnych części

Mózg człowieka dzieli się na kilka głównych części, z których każda odpowiada za różne funkcje. Choć każda część mózgu współdziała z pozostałymi, niektóre obszary są w szczególności odpowiedzialne za określone zadania.

Prawa i lewa półkula mózgu oraz inne elementy kresomózgowia

Mózg jest podzielony na dwie półkule: prawą i lewą, które są połączone ciałem modzelowatym, umożliwiającym wymianę informacji między nimi. Choć tradycyjnie przypisuje się prawej półkuli większą rolę w wyobraźni i kreatywności, a lewej w logicznym myśleniu i języku, rzeczywiste lateralizacje funkcji są bardziej złożone i mogą się różnić między osobami.

Kresomózgowie, w tym kora mózgowa, jest największą częścią mózgu i zawiera wiele struktur odpowiedzialnych za myślenie, pamięć, decyzje oraz kontrolowanie ruchów ciała.

>> Sprawdź również: Co to jest tężyczka? Rodzaje, objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Pień mózgu

Pień mózgu, składający się z rdzenia przedłużonego, mostu i śródmózgowia, pełni kluczową rolę w regulowaniu podstawowych funkcji życiowych, takich jak oddychanie, tętno, ciśnienie krwi i procesy trawienne. Odpowiada również za przekazywanie informacji sensorycznych i motorycznych między mózgiem a rdzeniem kręgowym.

Międzymózgowie

Międzymózgowie to struktura odpowiedzialna za regulację emocji, temperatury ciała oraz cykli snu i czuwania. Należy do niego m.in. podwzgórze i wzgórze, które pełnią kluczową rolę w integracji informacji sensorycznych oraz kontrolowaniu funkcji hormonalnych organizmu.

Móżdżek

Móżdżek, chociaż stanowi zaledwie około 10% masy mózgu, szacuje się, że zawiera dużą część neuronów całego ośrodkowego układu nerwowego. Jest odpowiedzialny za koordynację ruchów ciała, równowagę oraz precyzyjne wykonywanie złożonych czynności motorycznych.

>> To może Cię zainteresować: Zawroty głowy i ich możliwe przyczyny. Jakie badania należy przeprowadzić?

Co wpływa na funkcjonowanie mózgu?

Funkcjonowanie mózgu zależy od wielu czynników, które wpływają na jego wydajność i zdolności poznawcze. Wśród najważniejszych wyróżniamy:

  • Sen,
  • Dieta,
  • aktywność fizyczna,
  • stres,
  • używki,
  • środowisko,
  • stymulacja intelektualna.
Warto wiedzieć:
Mózg ludzki jest wyjątkowo energochłonny. Choć stanowi tylko około 2% masy ciała, zużywa aż 20% całkowitej energii organizmu. Większość tej energii jest wykorzystywana do podtrzymywania aktywności neuronów, które cały czas przetwarzają informacje i utrzymują połączenia między komórkami nerwowymi.

Ciekawostką jest również tzw. oś jelitowo-mózgowa, która opisuje dwukierunkową komunikację między jelitami a mózgiem. Badania sugerują, że skład mikrobiomu jelitowego może wpływać na nastrój i funkcje poznawcze, choć mechanizmy tej interakcji są nadal intensywnie badane.
organix gastro pośredni test dysbiozy baner

Stany nieprawidłowe wpływające na funkcje mózgu

Stany nieprawidłowe, które wpływają na funkcjonowanie mózgu, obejmują zarówno urazy, jak i choroby neurologiczne. Wśród najczęstszych czynników znajdują się wstrząsy mózgu, krwawienia wewnętrzne oraz uszkodzenia mechaniczne.

Wstrząsy mózgu, wynikające z uderzenia w głowę, często prowadzą do krótkotrwałych zaburzeń funkcji mózgu, jednak w przypadku poważniejszych urazów mogą pozostawić trwałe następstwa, takie jak problemy z pamięcią czy koncentracją. Krwawienia wewnętrzne, które mogą być wynikiem pęknięcia naczyń krwionośnych spowodowane nadciśnieniem tętniczym, tętniakami czy zaburzeniami krzepliwości, prowadzą do martwicy komórek mózgowych. Udary mózgu, będące wynikiem zablokowania lub pęknięcia naczyń krwionośnych, również prowadzą do obumarcia komórek mózgowych i mogą powodować poważne problemy z pamięcią, mową czy kontrolowaniem ruchów.

Choroby neurologiczne, takie jak choroba Alzheimera, Parkinsona czy stwardnienie rozsiane, również mają istotny wpływ na funkcjonowanie mózgu. Zmiany degeneracyjne, które zachodzą w strukturach mózgowych, prowadzą do zaburzeń poznawczych i motorycznych, w tym problemów z pamięcią, mową oraz zdolnością do wykonywania codziennych czynności.

Dodatkowo, czynniki metaboliczne, takie jak cukrzyca, mogą prowadzić do uszkodzeń mózgu, wpływając negatywnie na jego zdolność do przetwarzania informacji oraz koordynowania działań organizmu. Nowotwory mózgu, zmieniając jego strukturę, mogą powodować poważne trudności z utrzymaniem równowagi, percepcją oraz zaburzeniami poznawczymi.

Jak dbać o mózg?

Aby zachować mózg w dobrej kondycji, warto zadbać o odpowiednią dietę, regularną aktywność fizyczną, higienę snu oraz unikać nadmiernego stresu, który, mimo że jest nieodłącznym elementem współczesnego życia, może negatywnie wpływać na jego funkcjonowanie. Ważne jest także, by regularnie angażować umysł w wyzwania intelektualne, takie jak rozwiązywanie łamigłówek, nauka nowych umiejętności czy czytanie książek, co wspiera neuroplastyczność i pomaga utrzymać zdolności poznawcze na wysokim poziomie.

Czujesz się przewlekle zmęczony? Zadbaj o swoje zdrowie i sprawdź, jakie badania mogą pomóc w diagnozie. Skorzystaj z naszego pakietu badań dostosowanego do potrzeb mężczyzn lub kobiet.

Pakiet ciągłe zmęczenie kobieta (9 badań)
Pakiet ciągłe zmęczenie mężczyzna (9 badań)

Wpływ diety i ćwiczeń na funkcje mózgu

Zrównoważona dieta ma ogromny wpływ na funkcje poznawcze. Pokarmy bogate w witaminy, minerały oraz antyoksydanty wspierają zdolności zapamiętywania, koncentracji i myślenia. Szczególnie ważne są kwasy tłuszczowe omega-3, które wspomagają płynność i efektywność przekazywania impulsów nerwowych, co jest kluczowe dla utrzymania sprawności funkcji poznawczych i procesów pamięciowych.

Natomiast ćwiczenia fizyczne wpływają na produkcję neurotroficznych czynników wzrostu, które wspierają neuroplastyczność – zdolność mózgu do tworzenia nowych połączeń między neuronami. Regularna aktywność fizyczna stymuluje także układ sercowo-naczyniowy, co zapewnia lepsze dotlenienie mózgu, niezbędne do utrzymania jego sprawności.

Mózg to niezwykle skomplikowany i wciąż nie do końca zrozumiany organ, który nieprzerwanie kontroluje wszystkie funkcje życiowe, myśli, emocje i zachowania. Choć jesteśmy w stanie odkrywać coraz więcej tajemnic jego działania, wciąż pozostaje on pełen zagadek. To on decyduje o tym, jak reagujemy na otaczający nas świat i jak przetwarzamy informacje. Dlatego tak ważne jest, aby o niego dbać – poprzez odpowiednią dietę, aktywność fizyczną, higienę snu i unikanie szkodliwych czynników.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. Paulsen F., Waschke J., Jędrzejewski, KS., & Polguj, M. (Eds.). (2019). Atlas anatomii człowieka Sobotta. Angielskie mianownictwo. Tom 3. Głowa, szyja i układ nerwowy (24. wyd.). Urban & Partner. ISBN 9788366310285.
  2. Ackerman S. Discovering the Brain. Washington (DC): National Academies Press (US); 1992. 2, Major Structures and Functions of the Brain. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK234157/ (dostęp: 12.12.2024).
  3. Pittella JEH. The uniqueness of the human brain: a review. Dement Neuropsychol. 2024 Apr 15;18:e20230078.

Kto i dlaczego powinien wybrać badanie krwi w domu?

Jak dbać o zdrowie, gdy harmonogram dnia jest napięty i brakuje w nim czasu na dojazd do Punktu Pobrań, gdzie można wykonać np. morfologię krwi? Nawet intensywny tryb życia nie jest już przeszkodą, ponieważ usługa badania krwi w domu pacjenta umożliwia pobranie krwi w domowym zaciszu, bez konieczności dojazdu do placówki. Kto i dlaczego powinien ją wybrać?

Spis treści:

  1. Badanie krwi w domu pacjenta: co to za usługa?
  2. Kto może skorzystać z domowego badania krwi?
  3. Kiedy skorzystać z usługi mobilnego pobrania krwi?
  4. Jak zamówić badanie krwi w domu pacjenta?
  5. Jak przygotować się do badań krwi i morfologii w domu?
  6. Domowe badania krwi: odpowiedzi na najczęstsze pytania

Badanie krwi w domu pacjenta: co to za usługa?

Badanie krwi w domu pacjenta to usługa, która polega na pobraniu krwi w domu osoby zamawiającej badanie. Wykwalifikowany personel przyjeżdża pod wskazany adres i pobiera krew. Dzięki temu pacjent nie musi dojeżdżać do Punktu Pobrań, co zapewnia mu oszczędność czasu i maksymalny komfort.

>> Przeczytaj: Jak wykonać badania krwi bez wychodzenia z domu?

Kto może skorzystać z domowego badania krwi?

Każdy może skorzystać z domowego badania krwi, które pozwala na monitorowanie stanu zdrowia w wygodny i bezpieczny sposób. Przynajmniej raz w roku zaleca się zrobienie morfologii krwi, glikemii, lipidogramu, badania poziomów hormonów tarczycy, OB i CRP oraz prób wątrobowych.

Morfologia krwi obwodowej

W przypadku pojawienia się niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem. Po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego odpowie on na pytanie o to, jakie jeszcze badania są niezbędne.

Kiedy skorzystać z usługi mobilnego pobrania krwi?

Mobilne pobranie krwi to usługa, która umożliwia wykonanie badań laboratoryjnych bez konieczności wychodzenia z domu i dojazdu do Punktu Pobrań. Może być dużym ułatwieniem dla:

  • osób starszych (mających np. problemy z poruszaniem się) i ich opiekunów, którzy dzięki pobraniu krwi w domu pacjenta nie muszą martwić się o zapewnienie transportu do Punktu Pobrań;
  • kobiet w ciąży, którym zależy na maksymalnym komforcie i spokoju;
  • osób, które obawiają się pobrania krwi i chcą zminimalizować stres, który się z nim wiąże;
  • rodziców, którym zależy na komforcie dziecka (usługa mobilnego pobrania krwi jest realizowana u dzieci od 5. roku życia) i pragną, żeby badanie było wykonane w miejscu, gdzie ich pociecha czuje się bezpiecznie.
Pakiet małego dziecka rozszerzony (9 badań)

Jak zamówić domowe badanie krwi, gdy zaistnieje taka potrzeba?

Jak zamówić badanie krwi w domu pacjenta?

Zamówienie badania krwi jest bardzo proste. Nie wymaga wychodzenia z domu – wystarczy wejść na stronę internetową alab.pl i wybrać opcję „ALAB w domu”. Następnie należy zaznaczyć odpowiednie badanie lub pakiet badań i wskazać miasto, w którym ma być wykonana usługa.

Inną opcją jest zamówienie usługi przez telefon.

Jak przygotować się do badań krwi (np. morfologii) w domu?

Morfologia krwi powinna być wykonana na czczo, choć dopuszcza się wypicie niewielkich ilości wody. Bezpośrednio przed badaniem należy również pozostać przez chwilę w spoczynku (najlepiej w pozycji siedzącej). Ponadto na 2-3 dni przed badaniem zaleca się unikanie spożywania alkoholu i ograniczenie używek (w tym kawy).

Ważne jest również to, aby poinformować wcześniej pielęgniarkę o wszystkich przyjmowanych lekach i suplementach diety, a także ewentualnym leczeniu.

Poszczególne badania mogą wymagać różnego przygotowania – dokładnych informacji należy szukać na kartach badań, w razie wątpliwości można też poprosić o wskazówki swojego lekarza.

>> To może Cię zainteresować: Jak prawidłowo przygotować się do badań laboratoryjnych?

Domowe badania krwi: odpowiedzi na najczęstsze pytania

Jakie są najczęstsze pytania dotyczące badania krwi w domu pacjenta? Jednym z nich jest pytanie o koszt badań. Jest on zgodny z obowiązującym cennikiem usług laboratoryjnych w wybranym mieście.

Poniżej znajdziesz odpowiedzi na inne, równie popularne pytania dot. domowych badań krwi.

Czy podczas wizyty domowej można wykonać każde badanie?

Nie, ponieważ część z nich wymaga specjalnych warunków pobrania i natychmiastowego przewiezienia do laboratorium.

Czy potrzebne jest skierowanie od lekarza, aby zakupić i wykonać badanie?

Jest ono potrzebne tylko w niektórych przypadkach, dlatego przed złożeniem zamówienia warto zapoznać się z opisem badania, w którym znajduje się taka informacja.

Czy badanie krwi w domu pacjenta można przełożyć lub odwołać?

Jeśli pojawi się potrzeba przełożenia lub odwołania badania, należy skontaktować się z Działem Obsługi Klienta.

Jak odebrać wyniki badań przeprowadzonych w ramach mobilnej usługi pielęgniarskiej?

Po wykonaniu badania pacjent otrzymuje indywidualny kod kreskowy, dzięki któremu może odebrać wyniki bez wychodzenia z domu (poprzez stronę internetową w zakładce „Odbierz wyniki”). Wyjątkiem są testy w kierunku chorób zakaźnych (HIV i kiły) oraz badania z zakresu genetyki człowieka. Ich wyniki można odebrać w dowolnym Punkcie Pobrań ALAB laboratoria (po wcześniejszym kontakcie z infolinią).

Jak można zapłacić za badania krwi w domu?

Zamówienie na morfologię w domu lub inne badania można złożyć poprzez sklep internetowy lub telefonicznie.  W razie konieczności istnieje możliwość dokupienia badań podczas wizyty pielęgniarki i zapłacenia za nie gotówką lub kartą.

Badania krwi pozwalają na monitorowanie stanu zdrowia i wczesne wykrycie ewentualnych nieprawidłowości, dlatego zaleca się ich regularne wykonywanie. Intensywny tryb życia i brak czasu nie powinny być tu wymówką, ponieważ badanie krwi w domu pacjenta nie wymaga dojazdu do Punktu Pobrań.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Piśmiennictwo

  1. https://sklep.alablaboratoria.pl/centrum-wiedzy/morfologia-krwi-badanie-ktore-moze-uratowac-zycie/ (dostęp: 13.11.2024).
  2. Teległów, Aneta. „Diagnostyka hematologiczna–podstawowe badanie: morfologia krwi.” W: A. Teległów (red.), Diagnostyka laboratoryjna i obrazowa dla potrzeb fizjoterapii i kosmetologii, AWF im. B. Czecha w Krakowie (2020): 212-221.

Przeciwciała przeciwjądrowe – wskazania do badania ANA. Co wykrywa badanie?

Przeciwciała przeciwjądrowe (ANA, ang. antinuclear antibodies) są istotnymi markerami diagnostycznymi w medycynie, szczególnie w obszarze chorób autoimmunologicznych. Choć ich obecność we krwi nie jest diagnozą choroby, jest to ważny sygnał, który może wskazywać na poważne schorzenia takie jak toczeń rumieniowaty układowy (SLE), twardzina skórna czy zespół Sjögrena. Zrozumienie, czym są przeciwciała ANA, jak przebiega ich wykrywanie i co mogą oznaczać wyniki badania, jest kluczowe dla pacjentów i lekarzy w procesie diagnostycznym. W artykule omówiono zasady badań ANA, metody oznaczania oraz interpretację wyników.

Spis treści:

  1. Czym są przeciwciała przeciwjądrowe?
  2. Badanie krwi ANA: co to jest?
  3. Co wykrywa badanie ANA?
  4. Interpretacja badania krwi ANA: co oznaczają wyniki?
  5. Dodatni wynik badania ANA. Przy jakich chorobach?

Czym są przeciwciała przeciwjądrowe?

Przeciwciała przeciwjądrowe to grupa immunoglobulin, które wykazują powinowactwo do składników jądra komórkowego. Ich obecność we krwi jest charakterystyczna dla chorób autoimmunologicznych, a mechanizm ich działania polega na rozpoznawaniu antygenów w jądrze komórkowym, co prowadzi do rozwoju reakcji zapalnej oraz uszkodzenia tkanek.

Badanie krwi ANA: co to jest?

Badanie ANA polega na wykrywaniu obecności przeciwciał przeciwjądrowych we krwi pacjenta. Jest ono wykonywane zazwyczaj w przypadkach podejrzenia choroby autoimmunologicznej lub w celu monitorowania pacjentów z rozpoznanymi schorzeniami. Wynik pozytywny oznacza obecność przeciwciał, lecz nie jest jednoznaczny z diagnozą choroby.

Metody oznaczania przeciwciał przeciwjądrowych (IIF i ELISA)

W diagnostyce przeciwciał przeciwjądrowych stosuje się dwie główne metody: immunofluorescencję pośrednią (IIF, ang. Indirect Immunofluorescence) oraz test immunoenzymatyczny (ELISA, ang. Enzyme-Linked Immunosorbent Assay).

  • IIF polega na nałożeniu surowicy pacjenta na preparat z komórek, a następnie na reakcji z odpowiednimi przeciwciałami oznaczonymi fluorochromem. Obserwacja mikroskopowa pozwala na ocenę obecności oraz wzoru fluorescencji.
  • ELISA umożliwia ilościowe oznaczanie przeciwciał. Jest mniej skomplikowana od IIF i bardziej automatyzowalna, co czyni ją szeroko stosowaną w diagnostyce.

>> To może Cię zainteresować: Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – co to za choroba? Objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Co wykrywa badanie ANA?

Przeciwciała ANA mogą być skierowane przeciwko różnym komponentom jądra komórkowego, takim jak DNA, histony, rybonukleoproteiny czy białka rybosomalne. Ich obecność we krwi świadczy o nieprawidłowym działaniu układu odpornościowego i może wskazywać na rozwój chorób autoimmunologicznych. W badaniu ANA wyróżnia się wiele typów przeciwciał, z których każde jest skojarzone z innym schorzeniem.

Badanie ANA 1: co wykrywa?

ANA1 to podstawowe badanie przesiewowe, które określa, czy w surowicy krwi obecne są przeciwciała ANA. Dodatni wynik tego testu stanowi wskazanie do przeprowadzenia bardziej szczegółowych analiz, ponieważ samo ANA1 nie pozwala na identyfikację konkretnych typów przeciwciał. Jest to etap wstępny, który potwierdza lub wyklucza obecność autoimmunizacji.

Badanie ANA 2: co wykrywa?

ANA2 to bardziej zaawansowane badanie, które pozwala na rozróżnienie poszczególnych typów przeciwciał. W ramach tej analizy wykrywa się przeciwciała skierowane przeciwko wybranym antygenom, takim jak dsDNA (dwuniciowe DNA), SS-A/Ro i SS-B/La (charakterystyczne dla zespołu Sjögrena), RNP (rybonukleoproteiny), Sm (antygen Smitha, specyficzny dla SLE) czy Scl-70 (związane z twardziną układową). Dzięki temu ANA2 dostarcza bardziej precyzyjnych informacji diagnostycznych niż ANA1.

Badanie ANA 3: co wykrywa?

ANA3 to rozszerzony panel badania, który uwzględnia dodatkowe przeciwciała związane z mniej typowymi lub rzadziej występującymi schorzeniami autoimmunologicznymi. Przeciwciała badane w ramach ANA3 obejmują m.in. przeciwciała przeciw centromerom (charakterystyczne dla ograniczonej twardziny układowej), Jo-1 (związane z zapaleniem mięśni) czy białkom histonowym (mogą wskazywać na toczeń polekowy). ANA3 jest użyteczne w przypadkach wymagających dokładniejszej diagnostyki.

Badanie ANA 4: co wykrywa?

ANA4 to najbardziej zaawansowany i kompleksowy panel badań ANA, obejmujący pełny zakres analizy przeciwciał. Jest stosowany w złożonych przypadkach diagnostycznych, zwłaszcza gdy wyniki wcześniejszych testów są niejednoznaczne lub objawy kliniczne wymagają szczegółowej oceny. ANA4 może obejmować przeciwciała przeciw rybosomalnemu P (powiązane z zaburzeniami neuropsychiatrycznymi w SLE), przeciw RNA polimerazie III (często obecne w twardzinie układowej) i inne markery rzadkich chorób autoimmunologicznych.

Interpretacja badania krwi ANA: co oznaczają wyniki?

Interpretacja wyników badania ANA zależna jest od miana (stężenia) przeciwciał oraz wzoru fluorescencji. Wysokie miana ANA są zwykle bardziej charakterystyczne dla chorób autoimmunologicznych, podczas gdy niskie miana mogą wskazywać na obecność przeciwciał w populacji zdrowych ludzi lub na inne czynniki (np. wiek, stres, czynniki środowiskowe czy czynniki genetyczne).

Badanie ANA: odczyt miana

Miano ANA określa stężenie przeciwciał w surowicy krwi i jest wyrażane jako największe rozcieńczenie próbki, w którym nadal obserwuje się dodatnią reakcję. Na przykład miano 1:160 oznacza, że przeciwciała są wykrywane nawet po rozcieńczeniu próbki w stosunku 1 do 160. Im wyższe miano, tym większe stężenie przeciwciał, co może wskazywać na bardziej aktywny proces autoimmunologiczny. Niskie miana, takie jak 1:40 lub 1:80, mogą występować u zdrowych osób, natomiast miana powyżej 1:160 są częściej związane z chorobami autoimmunologicznymi.

Przeczytaj także o:

>> Choroba Hashimoto – autoimmunologiczne zapalenie tarczycy

>> Choroba Gravesa-Basedowa – objawy, przyczyny, powikłania i leczenie

Badanie ANA: wzór fluorescencji

Wzór fluorescencji w badaniu ANA, obserwowany pod mikroskopem podczas testu immunofluorescencji pośredniej, dostarcza informacji o rodzaju obecnych przeciwciał i może wskazywać na konkretne schorzenia.

Na przykład wzór homogenny (jednorodny) jest typowy dla przeciwciał przeciwko DNA i histonom, co może sugerować toczeń rumieniowaty układowy. Wzór ziarnisty (grudkowaty) wiąże się z przeciwciałami przeciw rybonukleoproteinom (RNP) i jest charakterystyczny dla zapaleń mięśni czy zespołu Sjögrena. Wzór centromerowy wskazuje na przeciwciała skierowane przeciwko centromerom, często spotykane w ograniczonej postaci twardziny układowej. Inne wzory, takie jak jąderkowy czy obwodowy, mogą być związane z różnymi  procesami autoimmunologicznymi.

Wzór fluorescencji stanowi cenną wskazówkę diagnostyczną, ale zawsze należy interpretować go w połączeniu z wynikiem miana i objawami klinicznymi.

Dodatni wynik badania ANA. Przy jakich chorobach?

Dodatni wynik badania ANA jest charakterystyczny dla wielu chorób autoimmunologicznych, zwłaszcza tych związanych z układowymi chorobami tkanki łącznej. Wśród najczęściej diagnozowanych chorób, w których ANA odgrywają istotną rolę diagnostyczną wyróżniamy:

Warto pamiętać, że dodatni wynik ANA nie jest specyficzny dla żadnej konkretnej choroby, dlatego kluczowa jest kompleksowa ocena kliniczna pacjenta oraz wykonanie dodatkowych badań, takich jak testy na specyficzne przeciwciała, miana ANA oraz analiza wzoru fluorescencji.

Badanie ANA to narzędzie diagnostyczne, które może wskazywać na obecność chorób autoimmunologicznych, ale jego wynik nie jest jednoznaczną diagnozą. Choć wykrycie przeciwciał ANA we krwi jest istotne, kluczowe jest ich właściwe zrozumienie i interpretacja w kontekście pełnego obrazu klinicznego pacjenta. Pozytywne wyniki mogą wskazywać na wiele chorób, od tych powszechnie występujących, jak zespół Sjögrena, po bardziej rzadkie schorzenia autoimmunologiczne, jak choroby związane z twardziną układową.

Aby skutecznie wykorzystać badanie ANA, należy uwzględnić nie tylko miano przeciwciał i ich wzory fluorescencji, ale także objawy pacjenta i inne wyniki badań. Tylko takie podejście pozwala na trafne rozpoznanie i odpowiednio szybkie wdrożenie leczenia.


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.87.3.1.5. (dostęp: 12.12.2024).
  2. Kraev K., Hristov B., Uchikov P. et al. Comprehensive Exploration of Antinuclear Antibodies (ANAs): Unveiling Clinical Significance, Associations with Cancer, and the Nuances of Differential Diagnosis in Positive ANA Patients. Diagnostics (Basel). 2024 Feb 1;14(3):320.
  3. Bonroy, C., Vercammen, M., Fierz W. et al. (2024). Detection of antinuclear antibodies: recommendations from EFLM, EASI and ICAP EFLM Paper. Diagn Lab., 60(2), 39-84.
  4. Irure-Ventura J., López-Hoyos M. The Past, Present, and Future in Antinuclear Antibodies (ANA). Diagnostics (Basel). 2022 Mar 7;12(3):647.

Migrena z aurą (oczna) – objawy, przyczyny, badania i leczenie

Migrena to częsty problem medyczny, który może dotykać nawet 15–18% kobiet i 8% mężczyzn. Czym jest migrena z aurą? Czy migrena oczna jest niebezpieczna? Do jakiego lekarza należy się udać celem diagnostyki i leczenia migreny? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na temat tego schorzenia neurologicznego.

Spis treści:

  1. Migrena z aurą – co to za choroba?
  2. Przyczyny migreny ocznej
  3. Migrena z aurą – jakie daje objawy?
  4. Migrena z aurą – jakie badania wykonać?
  5. Leczenie migreny ocznej

Migrena z aurą – co to za choroba?

Migrena to przewlekłe schorzenie neurologiczne o charakterze napadowym, którego istotą jest pojawianie się silnego lub umiarkowanego bólu głowy o charakterystycznych cechach. Bólowi temu mogą towarzyszyć objawy dodatkowe ze strony układu pokarmowego, czy zmysłów.

Najważniejsze cechy bólu migrenowego to:

  • ból jednostronny, trwający średnio 4–72 godziny;
  • towarzyszące nudności i wymioty,
  • nadwrażliwość na światło, hałas, czy zapachy,
  • różnego rodzaju zaburzenia wegetatywne np. kołatanie serca, niepokój.

Jeden z podstawowych podziałów dzieli tę przypadłość na migrenę bez aury (migrenę zwykłą) oraz migrenę z towarzyszącą aurą. Aurą nazywa się pojawienie się dodatkowych, ogniskowych objawów neurologicznych, które najczęściej dotyczą narządu wzroku, choć mogą również manifestować się jako zaburzenia czuciowe lub ruchowe. Aura dotyczy około 15-30% pacjentów z migreną. Wśród objawów związanych z aurą migrenową dominują te związane z narządem wzroku, co określa się potocznie mianem migreny ocznej. Warto dodać, że aura najczęściej poprzedza pojawienie się bólu głowy, jednak może również mu współtowarzyszyć lub występować bez niego.

>> Przeczytaj także: Bóle głowy – rodzaje i przyczyny. Jakie badania wykonać przy częstych (przewlekłych) bólach głowy?

Przyczyny migreny ocznej

Aktualnie uważa się, że za wystąpienie bólu migrenowego odpowiadają zaburzenia neuronalno-naczyniowe, dotyczące układu nerwowego. Ujawnienie się migreny jest związane z nadmiernym rozszerzeniem się naczyń mózgowych, co wynika między innymi z uwolnienia z zakończeń nerwowych różnego rodzaju neuropeptydów (na przykład substancji P, neurokininy A, czy tlenku azotu).

Przyczyny pojawiania się objawów okulistycznych w przebiegu aury nie są do końca poznane. Jednak jak sugeruje literatura medyczna, migrena oczna może wynikać ze zmian dotyczących polaryzacji, a dokładniej z rozprzestrzeniania się depolaryzacji korowej od obszaru potylicy, ku przodowi poprzez korę mózgową.

Wyróżnia się pewne czynniki, które mogą prowokować napady migrenowe (zarówno te z aurą, jak i bez niej). Zalicza się do nich:

  • czynniki stresowe,
  • pokarmy, w tym nabiał, czekolada, niektóre owoce i przyprawy, alkohol,
  • zbyt długi, jak i zbyt krótki sen,
  • zaburzenia hormonalne,
  • miesiączka,
  • niektóre leki, w tym estrogeny, nitrogliceryna, ranitydyna,
  • wysiłek fizyczny,
  • wahania pogodowe,
  • jasne światło,
  • intensywne perfumy,
  • przebywanie na dużych wysokościach nad poziomem morza,
  • głodzenie.
pakiet hormony kobiece rozszerzony

Migrena z aurą – jakie daje objawy?

Migrena z aurą oczną objawia się różnorodnymi zjawiskami wzrokowymi. Pacjenci najczęściej podają obecność takich symptomów jak pojawienie się przed oczami:

  • charakterystycznego, owalnego mroczka migocącego,
  • specyficznych błysków świetlnych,
  • różnorodnych kształtów geometrycznych,
  • obecność linii – na przykład w kształcie zygzaków.

Warto zaznaczyć, że te wrażenia wzrokowe najczęściej dotyczą jednego oka, po tej stronie, po której pojawiają się dolegliwości bólowe. Co więcej, objawy wzrokowe zajmują typowo połowę pola widzenia. W przebiegu aury pojawiają się niekiedy objawy dodatkowe, takie jak:

  • zniekształcenie widzianego obrazu,
  • wrażenie powiększenia widzianych przedmiotów, a więc makropsja,
  • wrażenie zmniejszenia widzianych przedmiotów, czyli mikropsja,
  • plamiste ubytki w polu widzenia,
  • tak zwane widzenie zoomowe,
  • niedowidzenie, wraz z przejściowym, całkowitym zaniewidzeniem.

Zjawiskom okulistycznym w przebiegu aury mogą towarzyszyć również objawy niezwiązane z układem wzroku, w tym między innymi:

  • mrowienie pojawiające się w obrębie różnych części ciała, czasami o charakterze wędrującym, 
  • drętwienie w obrębie języka,
  • zaburzenia artykulacji i zaburzenia mowy,
  • niedowłady – na przykład jednostronne osłabienie ręki,
  • trudności w rozpoznawaniu obiektów i zjawisk, a więc agnozja,
  • stany zmienionej świadomości, w tym zjawisko déjà vu,
  • rzadziej stany majaczeniowe.

>> Przeczytaj: Zawroty głowy i ich możliwe przyczyny. Jakie badania należy przeprowadzić?

Migrena z aurą – jakie badania wykonać?

Rozpoznanie migreny z aurą wymaga przeprowadzenia dokładnego wywiadu chorobowego, w tym ustalenia charakteru bólu, okoliczności jego występowania oraz stwierdzenia obecności objawów dodatkowych. Konieczne jest również szczegółowe badanie przedmiotowe pacjenta, w tym badanie neurologiczne. Przy klasycznym przebiegu migreny, rozpoznanie można postawić na podstawie obrazu klinicznego. Jednak w wybranych sytuacjach klinicznych lekarz może zdecydować o konieczności wykonania badań dodatkowych, w tym między innymi:

  • tomografii komputerowej głowy,
  • rezonansu magnetycznego (MR),
  • nakłucia lędźwiowego,
  • badań dopplerowskich tętnic dogłowowych (szyjnych i kręgowych).
pakiet tarczycowy
badanie diaminooksydazy dao

Leczenie migreny ocznej

Leczenie migreny z objawami ocznymi zależy przede wszystkim od nasilenia dolegliwości, wieku pacjenta oraz jego sytuacji zdrowotnej. Leczenie migreny skupia się zarówno na terapii napadu bólowego oraz na leczeniu profilaktycznym, które ma na celu zapobieganie kolejnym epizodom migrenowym. W leczeniu doraźnym migreny stosuje się przede wszystkim:

  • leki przeciwbólowe, w tym paracetamol, kwas acetylosalicylowy (ASA), a także niesteroidowe leki przeciwzapalne (do których należy na przykład ketoprofen, ibuprofen),
  • pochodne ergotaminy – które działają poprzez zwężenie naczyń krwionośnych, warto dodać, że substancji tych nie powinno się stosować w trakcie trwania aury, lecz dopiero w momencie wystąpienia bólu,
  • tryptany – mechanizm ich działania jest związany ze zwężeniem naczyń mózgowych i zahamowaniem uwalniana z zakończeń nerwowych neuropeptydów.

Leczenie profilaktyczne obejmuje między innymi stosowanie:

  • beta-blokery, w tym propranolol, atenolol,
  • trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, w tym amitryptylinę, doksepinę,
  • leki przeciwpadaczkowe, w tym gabapentyna, czy kwas walproinowy,
  • antagoniści wapnia, na przykład werapamil,
  • inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, w tym fluoksetyna.

Należy podkreślić, że leczenie profilaktyczne obejmuje również metody niefarmakologiczne, w tym:

  • unikanie czynników wyzwalających napady migreny,
  • stosowanie się do zaleceń lekarza oraz prowadzenie dzienniczka napadów,
  • unikanie przyjmowania leków mogących sprzyjać napadom,
  • jak najszybsze włączanie leku przeciwbólowego zaleconego przez lekarza przy rozpoczynającym się napadzie migrenowym.

Migrena to przewlekłe schorzenie neurologiczne, które istotnie obniża jakość życia pacjentów. Leczeniem tego schorzenia zajmują się lekarze neurolodzy. Migrena to nie tylko ból głowy, mogą jej bowiem towarzyszyć liczne objawy dodatkowe, w tym również okulistyczne. Jeżeli borykamy się z problemem migreny, to zdecydowanie warto udać się na konsultację neurologiczną. Podczas takiej konsultacji lekarz zadecyduje o dalszym postępowaniu i włączy odpowiednie leczenie, mające na celu zapobieganie napadom migrenowym.


Bibliografia

  1. A. Prusiński i inni, Tryptany w migrenie — tu i teraz (15 lat od wprowadzenia do terapii), Neurol. Neurochir. Pol. 2005; 39: 68–77.
  2.  H. Wójcik-Drączkowska i inni, Migrena — rozpoznanie i leczenie,  Forum Medycyny Rodzinnej 2007, tom 1, nr 2, 109–114,
  3. A. Stępień, Kryteria diagnostyczne i leczenie migreny w oparciu o obowiązujące zalecenia międzynarodowe Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Bólu Głowy dotyczące leczenia migreny,  Medycyna po Dyplomie 2011(20); 9(186): 81-87,
  4. A. Stępień, Patofizjologia i możliwości leczenia migreny. Psychiatria-Neurologia 2000; 4: 19–28,
  5. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021.