Strona główna Blog Strona 28

Przejedzenie – objawy i sposoby na ból brzucha z przejedzenia

W czasie świąt ciężko oprzeć się pokusie nałożenia sobie dodatkowej porcji ulubionego sernika, sałatki jarzynowej itd. Może prowadzić to do przejedzenia, które objawia się m.in. bólem brzucha i uczuciem dyskomfortu. Co pomoże na przejedzenie? Zapoznaj się z naszymi wskazówkami – być może okażą się pomocne w okresie świątecznym, gdy stół ugina się od pysznych potraw!

Spis treści:

  1. Czym jest przejedzenie?
  2. Przejedzenie: objawy przepełnionego żołądka
  3. Czy przejedzenie może być groźne dla zdrowia?
  4. Co na przejedzenie?
  5. Jak zapobiec przejedzeniu?

Czym jest przejedzenie?

Przejedzenie opisywane jest jako uczucie pełności, dyskomfortu, a czasami bólu po spożyciu zbyt dużej ilości jedzenia. Niektórzy mówią, że czują się, jakby żołądek miał im pęknąć. W rzeczywistości jest on w stanie rozciągnąć się do większego rozmiaru, a przypadki pęknięcia jego ścian zdarzają się niezwykle rzadko. Co nie oznacza, że przejedzenie nie stanowi zagrożenia dla zdrowia. Może nim być, gdy dochodzi do niego często i pojawiają się inne niepokojące dolegliwości.

Co jest przyczyną bólu brzucha z przejedzenia? Jak sama nazwa wskazuje, jest nią spożycie zbyt obfitego posiłku (o co zazwyczaj nietrudno np. w okresie Świąt Bożego Narodzenia). Układ pokarmowy ma problem z efektywnym trawieniem tak dużej ilości jedzenia, co prowadzi do nieprzyjemnych dolegliwości.

>> Przeczytaj: Ból brzucha – skąd się bierze? Możliwe przyczyny i diagnostyka

Potrawy ciężkostrawne a przejedzenie

Przyczyną bólu brzucha po przejedzeniu jest nie tylko zbyt duża objętość posiłku. Czasami źródłem problemu jest jego skład. Uciążliwe objawy mogą pojawić się po zjedzeniu potrawy bogatej w tłuszcze, ponieważ wymaga ona dłuższego procesu trawienia.

Znaczenie tempa jedzenia w objawach przepełnienia żołądka

Jedną z przyczyn przejedzenia jest również spożywanie posiłku w zbyt szybkim tempie. Powoduje ono niedokładne przeżuwanie kęsów, co wydłuża proces trawienia.

>> Sprawdź również: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Przejedzenie: objawy przepełnionego żołądka

Jakie są objawy przejedzenia u człowieka? Oprócz bólu brzucha mogą wystąpić dolegliwości, takie jak:

  • uczucie ciężkości w żołądku,
  • cofanie się treści żołądkowej,
  • zgaga,
  • wymioty,
  • mdłości,
  • odbijanie po jedzeniu.

Czasami pojawiają się również objawy przejedzenia, które nie dotyczą układu pokarmowego. Należą do nich m.in. osłabienie i uczucie senności.

Ile trwa przejedzenie? U niektórych osób nieprzyjemne dolegliwości utrzymują się do kilkunastu godzin.

pakiet lipidogram extra baner

Czy przejedzenie może być groźne dla zdrowia?

W okresie świątecznym często słychać żarty o przejedzeniu, przez co bywa ono lekceważone i traktowane jako coś mało groźnego. Jak jest w rzeczywistości? Czy efekty przejedzenia mogą być zagrożeniem dla zdrowia, a nawet życia?

Ciekawostka:
Ściany żołądka mogą rozciągnąć się do większego rozmiaru, dlatego wydawać by się mogło, że przyjmie on każdą ilość jedzenia. Czy w takim razie śmierć z przejedzenia jest możliwa? Historia zna takie przypadki, choć nie są one częste. Dane historyczne pokazują, że przejedzenie było przyczyną śmiercią m.in. syna Kazimierza I, księcia opolsko-raciborskiego.

Śmierć z powodu przejedzenia może wydawać się czymś wręcz abstrakcyjnym. Jednak należy pamiętać, że nie zawsze chodzi tu o pęknięcie ścian żołądka czy śmierć z powodu niewydolności krążenia po spożyciu zbyt dużej ilości jedzenia. Negatywne efekty przejedzenia mogą być odczuwalne dopiero po pewnym czasie.

Częste spożywanie obfitych, źle zbilansowanych posiłków zwiększa ryzyko otyłości. Wiąże się ona m.in. z większym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych, które są jedną z głównych przyczyn zgonów w Polsce.

Przejadanie może doprowadzić również do refluksu żołądkowo-jelitowego, zaburzeń lipidowych, stłuszczenia wątroby czy cukrzycy typu 2.

Przejedzenie a serce

Przejedzenie powoduje różne dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Jednak tak naprawdę jego skutki nie ograniczają się tylko do niego. W wyniku spożycia zbyt dużej ilości jedzenia dochodzi do przyspieszenia akcji serca w celu podniesienia metabolizmu i strawienia nadmiernej ilości pożywienia. To tłumaczy, dlaczego główną przyczyną śmierci z przejedzenia wcale nie jest pęknięcie ścian żołądka, a niewydolność układu krążenia (jednak należy podkreślić, że jest ona bardzo rzadkim zjawiskiem w przypadku spożycia zbyt dużych ilości jedzenia).

>> Przeczytaj też: Niedokrwienie mięśnia sercowego (zawał serca) – przyczyny, objawy, badania i leczenie

Poza tym częste spożywanie tłustych posiłków, które powodują przejedzenie, może prowadzić do zaburzeń lipidowych. Wiążą się one z większym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych, dlatego można powiedzieć, że przejedzenie wpływa na serce również w pośredni sposób.

Wpływ przejedzenia na układ pokarmowy

Przejedzenie może doprowadzić do refluksu żołądkowo-przełykowego. Jest to schorzenie, które charakteryzuje się cofaniem się treści pokarmowej z żołądka do przełyku, podrażnieniem jego ścian i rozwojem stanu zapalnego. Objawia się m.in. uczuciem pieczenia za mostkiem (tzw. zgagą), nudnościami czy pustym odbijaniem.

Częste przejadanie się wiąże się również z większym ryzykiem niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby (NAFLD). Zazwyczaj daje ona mało charakterystyczne dolegliwości (np. osłabienie, uczucie dyskomfortu w prawej górnej części brzucha) i jest rozpoznawana w badaniach zlecanych z innych powodów.

>> To może Cię zainteresować: Ból brzucha z prawej strony – co może oznaczać? Jakie mogą być przyczyny?

pakiet wątrobowy baner

Co na przejedzenie?

Co na przejedzenie? Po pierwsze warto zadbać o to, aby w ogóle do niego nie dopuścić. Jednak, gdy już do niego dojdzie, nie warto ulegać uczuciu senności i osłabienia, które towarzyszą przejedzeniu.Zdecydowanie lepszym pomysłem od drzemki jest wypicie herbaty ziołowej, która wspomaga trawienie, a potem wstanie od stołu i przejście się na spacer.

Pamiętaj:
W niektórych przypadkach uczucie pełności w żołądku jest jednym z objawów choroby i wymaga konsultacji z lekarzem. Szybkie uczucie pełności poposiłkowej, wczesne uczucie sytości po posiłku, pieczenie i ból w nadbrzuszu mogą świadczyć m.in. o dyspepsji czynnościowej.

 Jakie zioła na przejedzenie?

Jakie zioła mogą pomóc złagodzić skutki przejedzenia? Podczas Świąt Bożego Narodzenia (czy przy innych okazjach, które sprzyjają spożywaniu obfitych posiłków) warto mieć pod ręką zioła, takie jak:

  • mięta pieprzowa,
  • rumianek pospolity,
  • koper włoski,
  • mniszek lekarski,
  • szanta zwyczajna.

Przy czym należy mieć na uwadze, że nie każdy może przyjmować wyżej wymienione zioła (np. mięta pieprzowa nie jest zalecana przy refluksie żołądkowo-jelitowym). Ponadto warto pamiętać, że niektóre rośliny mogą wchodzić w interakcje z lekami, dlatego należy korzystać z ich cennych właściwości z rozwagą.

>> Sprawdź również: Dieta na wzdęcia i gazy jelitowe. Co jeść, by ograniczyć wzdęcia i gazy?

Jak zapobiec przejedzeniu?

Zamiast zastanawiać się, co na przejedzenie, lepiej zrobić wszystko, aby mu zapobiec. Jak? Oto kilka wskazówek, które mogą przydać się w okresie świątecznym:

  1. Jedz regularnie, co 3-4 godziny. Lepsze będą częstsze, ale mniejsze posiłki niż np. obfita obiadokolacja zjedzona po całym dniu w pracy.
  2. Odczekaj około 20 minut, zanim weźmiesz dokładkę.
  3. Używaj mniejszych talerzy – porcja jedzenia wydaje się na nich większa.
  4. Jedz powoli, dokładnie przeżuwaj każdy kęs.
  5. Zadbaj o to, aby Twoje posiłki były bogate w błonnik pokarmowy. Znajdź na świątecznym stole miejsce nie tylko na ryby czy słodkości, ale i sałatki ze świeżych warzyw.
  6. Unikaj leżenia tuż po posiłku. Zamiast tego wstań od stołu i przejdź się na krótki spacer.

Nie każdy świąteczny posiłek musi wyglądać tak samo i kończyć się przejedzeniem. Wystarczy pamiętać o kilku prostych zasadach i przemóc się, chociażby do krótkiej aktywności fizycznej na świeżym powietrzu między posiłkami. Jeśli mimo wszystko nie uda się uniknąć uczucia dyskomfortu, bólu brzucha itd., można sięgnąć np. po zioła wspomagające trawienie. Ważne, aby nie przejadać się zbyt często.

>> Przeczytaj także: Bulgotanie (przelewanie) w brzuchu i wodnista biegunka – przyczyny i zapobieganie

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. Bartnik, Witold, Dyspepsja—co nowego na Kongresie Digestive Disease Week w Chicago w 2011 roku?, Gastroenterologia Kliniczna. Postępy i Standardy 3.3 (2011): 99-105.
  2. JUNG, S., LEE, S., AHN, B., BAEK, S., Gastric Perforation Caused by Acute Massive Gastric Dilatation: Report of a Case, Journal of Medical Cases, North America, 3, aug. 2012.
  3. Ishikawa, Takaki, et al., Sudden unexpected death due to rupture of the stomach, Legal medicine 5.1 (2003): 60-64.
  4. https://sklep.alablaboratoria.pl/centrum-wiedzy/dieta-w-chorobie-refluksowej-przelyku-refluksie/, (dostęp: 03.12.2024).

Półpasiec u dzieci

Półpasiec to bolesna choroba, która może dotykać pacjentów w każdym wieku, w tym dzieci. Jak przebiega? Skąd się bierze? Czy istnieją skuteczne metody leczenia? Na te oraz wiele innych pytań odpowiedzi znajdziesz w poniższym tekście.

Spis treści:

  1. Czy półpasiec występuje u dzieci?
  2. Przyczyny półpaśca u dzieci
  3. Półpasiec u dzieci – objawy
  4. Diagnostyka półpaśca u dzieci – jakie badania należy wykonać?
  5. Czy półpasiec u dzieci jest zaraźliwy?
  6. Leczenie półpaśca u dzieci
  7. Półpasiec u dzieci – powikłania
  8. Jak uchronić się przed półpaścem?
  9. Podsumowanie

Czy półpasiec występuje u dzieci?

Półpasiec to reaktywacja utajonego wirusa Voricella zoster, który znajduje się w komórkach nerwowych po przechorowaniu ospy wietrznej. Ogólną częstość występowania tej choroby na całym świecie szacuje się na 3–5 na 1000 osób, jednak większość przypadków występuje u pacjentów w podeszłym wieku. W populacji pediatrycznej ta wartość jest około 4 do 7 razy niższa.

>> Przeczytaj też: Półpasiec – choroba jednej połowy ciała

Przyczyny półpaśca u dzieci

    W wielu przypadkach nie udaje się ustalić, dlaczego zakażenie wirusem ospy wietrznej ulega reaktywacji w postaci półpaśca; jest jednak znanych kilka istotnych czynników ryzyka:

    • obniżona odporność: wrodzone i nabyte niedobory odporności, stan po przeszczepieniu narządu, leczenie immunosupresyjne,
    • choroby przewlekłe, np. młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, astma,
    • niektóre infekcje, zwłaszcza COVID-19,
    • zaburzenia hormonalne: prawdopodobnie odpowiedzialne za zwiększoną zachorowalność wśród nastolatków.

    >> Zobacz także: Gorączka u dziecka – kiedy budzi niepokój?

    Półpasiec u dzieci – objawy

      Pacjenci najczęściej zgłaszają objawy ogólne, takie jak:

      • złe samopoczucie,
      • ból głowy,
      • gorączkę (niezbyt wysoką, zazwyczaj około 38°C),
      • lokalne powiększenie węzłów chłonnych,
      • nietypowe odczucia skórne (mrowienie, pieczenie, ból czy dyskomfort) przez dwa do trzech dni przed pojawieniem się klasycznej wysypki.
      Uwaga:
      Powyższe dolegliwości mogą wystąpić przed lub jednocześnie z pojawieniem się wysypki.

      To właśnie wysypka jest głównym objawem pozwalającym na postawienie rozpoznania. Zwykle jest jednostronna, ograniczona do pojedynczego dermatomu (obszaru skóry unerwionego przez jedną gałązkę nerwu) i zwykle postępuje, tworząc przejrzyste pęcherzyki, które w ciągu 7–10 dni stają się mętne i pokrywają się strupem.

      Najczęstszą lokalizacją półpaśca jest klatka piersiowa, drugą z najczęstszych – twarz.

      Diagnostyka półpaśca u dzieci – jakie badania należy wykonać?

        Rozpoznanie zwykle opiera się na obrazie klinicznym i nie wymaga dodatkowych badań. Oznaczenie przeciwciał anty-VZV zaleca się jedynie wtedy, gdy historia szczepień pacjenta przeciwko ospie wietrznej jest nieznana bądź obraz kliniczny jest niejasny (co zdarza się bardzo rzadko).

        Ospa wietrzna i półpasiec badanie przeciwciał IgG

        Analiza DNA metodą PCR płynu z pęcherzyków może pomóc w ustaleniu etiologii w nietypowych przypadkach u pacjentów seropozytywnych wobec VZV. Do rozróżnienia szczepów szczepionkowych wirusa od szczepów typu dzikiego również można zastosować metodę PCR, chociaż nie jest ona rutynowo dostępna.

        Pakiet małego dziecka (zawiera 6 badań)

        Czy półpasiec u dzieci jest zaraźliwy?

          Płyn w pęcherzykach ze zmian skórnych zawiera cząsteczki wirusa zdolne do wywoływania ospy, stąd tak – półpasiec jest zaraźliwy dla osób nieszczepionych, które nie zachorowały dotychczas na ospę. Zakaźność jest jednak mniejsza niż w przypadku zakażenia pierwotnego.

          Uwaga:
          Ospa wietrzna nie jest „zwykłą” chorobą; przebieg trudno jednoznacznie przewidzieć nawet u osób zdrowych; potencjalne powikłania są rzadkie, lecz bardzo ciężkie. Pamiętaj o tym i jeśli Ty lub Twoje dziecko nie chorowaliście na ospę, zaszczepcie się.

          Leczenie półpaśca u dzieci

            W leczeniu, oprócz postępowania objawowego, zalecane są leki przeciwwirusowe takie jak acyklowir, famcyklowir, walacyklowir i brywudyna; ograniczają pojawianie się nowych zmian i przyspieszają gojenie.

            Z uwagi na dostępność i cenę zdecydowanie najczęściej stosowane są doustne preparaty zawierające acyklowir. Należy go włączyć do 72 godzin od wystąpienia choroby; po tym czasie także można rozpocząć leczenie, szczególnie w przypadku:

            • zajęcia twarzy lub szyi,
            • obecności powikłań,
            • ciężkiej postaci wysypki,
            • współistnienia ciężkiej postaci atopowego zapalenia skóry.
            Uwaga:
            Dzieci z obniżoną odpornością lub z poważnymi powikłaniami, takimi jak zajęcie oka, wymagają hospitalizacji i dożylnego podania leku.

            Półpasiec u dzieci – powikłania

              Do najczęstszych powikłań półpaśca należą:

              • postać oczna (wiąże się z dużym ryzykiem utraty wzroku!),
              • zespół Ramseya Hunta: jednostronne porażenie twarzy, ból ucha i zmiany skórne w obrębie małżowiny usznej lub przewodu słuchowego zewnętrznego,
              • półpasiec krtani: występuje bardzo rzadko, obejmuje silny ból gardła i trudności w połykaniu, którym czasami towarzyszy gorączka i powiększenie węzłów chłonnych szyjnych,
              • neuralgia popółpaścowa: ból utrzymujący się przez co najmniej trzy miesiące od przechorowania,
              • zaburzenia w unaczynieniu mózgu: niedowłady, narastające upośledzenie zdolności poznawczych, drgawki; to rzadkie powikłanie występuje w bardzo różnym czasie po półpaścu,
              • zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu,
              • lokalne osłabienie mięśni: pojawia się od 1 dnia do nawet 4 miesięcy po chorobie,
              • zespół Guillaina-Barre: postępujące osłabienie mięśni, które może prowadzić do zgonu.

              >> To może Cię zainteresować: Sepsa – poważne zagrożenie dla dziecka

              Jak uchronić się przed półpaścem?

                Najskuteczniejszą metodą profilaktyki są szczepienia przeciwko ospie wietrznej. Podawane są 2 dawki szczepionki w odstępie co najmniej 4 tygodni. Gdy doszło do kontaktu z osobą chorą na ospę wietrzną lub półpasiec pierwszą dawkę szczepionki można podać do 96 godzin po kontakcie, optymalnie do 72.

                >> Przeczytaj też: Półpasiec i możliwości zapobiegania tej chorobie

                Podsumowanie

                  Półpasiec to efekt reaktywacji zakażenia wywołanego przez wirusa ospy wietrznej. Zazwyczaj objawia się charakterystyczną wysypką po jednej stronie ciała. Choroba może dawać poważne powikłania, w tym prowadzić do utraty wzroku. Najskuteczniejszą metodą zapobiegania jest szczepienie przeciwko ospie wietrznej.


                  Źródła

                  1. Kennedy PGE. The Spectrum of Neurological Manifestations of Varicella-Zoster Virus Reactivation. Viruses. 2023 Jul 30;15(8):1663. doi: 10.3390/v15081663. PMID: 37632006; PMCID: PMC10457770. (dostęp: 12.12.2024).
                  2. Pietrzak, Maja K. MD*; Pokorska-Śpiewak, Maria MD, PhD*,†. Shingles in Children. The Pediatric Infectious Disease Journal 43(8):p e275-e277, August 2024. | DOI: 10.1097/INF.0000000000004404 (dostęp: 12.12.2024).
                  3. Saguil A, Kane S, Mercado M, Lauters R. Herpes Zoster and Postherpetic Neuralgia: Prevention and Management. Am Fam Physician. 2017 Nov 15;96(10):656-663. PMID: 29431387. (dostęp: 12.12.2024).
                  4. Patil A, Goldust M, Wollina U. Herpes zoster: A Review of Clinical Manifestations and Management. Viruses. 2022 Jan 19;14(2):192. doi: 10.3390/v14020192. PMID: 35215786; PMCID: PMC8876683. (dostęp: 12.12.2024).

                  Depresja u dzieci i młodzieży

                  Depresja to jedno z najczęstszych zaburzeń psychicznych nie tylko wśród dorosłych, ale i młodzieży. Niestety, wiele przypadków pozostaje nierozpoznanych. Po części dzieje się tak dlatego, że choroba bywa bagatelizowana, a jej istnienie kwestionowane. W poniższym artykule skupiamy się na faktach. Dzięki temu dowiesz się, czym jest depresja, jaka jest skala zachorowań u dzieci i młodzieży, gdzie szukać pomocy oraz jakie są metody leczenia.

                  Spis treści:

                  1. Depresja u dzieci i młodzieży – jaka jest skala problemu?
                  2. Czym jest depresja?
                  3. Depresja u dzieci – badania krwi
                  4. Przyczyny depresji u dzieci i młodzieży
                  5. Leczenie depresji u dzieci i młodzieży
                  6. Jak zapobiegać depresji u dzieci i młodzieży?
                  7. Podsumowanie

                  Depresja u dzieci i młodzieży – jaka jest skala problemu?

                  Depresja jest częstą chorobą wśród młodzieży. Dane sprzed pandemii COVID-19 wskazują, że z co najmniej jednym epizodem tej choroby zmaga się od 13 do 15% osób powyżej 13. roku życia. Wśród dzieci odsetek ten jest zdecydowanie mniejszy i wynosi około 1%. Niemniej w latach 2019-2022 odnotowano istotny wzrost zachorowań. A to nie koniec ponurych danych – jak wynika z opracowań naukowych, jedynie 50% nastolatków jest rozpoznawanych i leczonych przed osiągnięciem dorosłości.

                  >> Przeczytaj też: Depresja. Objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

                  Czym jest depresja?

                  Zgodnie z definicją Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, depresję rozpoznaje się, gdy istnieje co najmniej pięć z podanych objawów:

                  • istotna utrata lub przyrost masy ciała,
                  • obniżony nastrój przez większą część dnia, prawie codziennie (np. uczucie smutku, pustki, beznadziejności),
                  • brak czerpania satysfakcji z podejmowanych aktywności,
                  • bezsenność lub nadmierna senność prawie codziennie,
                  • pobudzenie lub spowolnienie psychoruchowe,
                  • zmęczenie lub utrata energii niemal codziennie,
                  • poczucie winy,
                  • zmniejszona zdolność koncentracji,
                  • nawracające myśli i zamiary samobójcze.

                  Objawy powinny trwać co najmniej 2 tygodnie i powodować istotną zmianę wcześniejszego funkcjonowania, a co najmniej jednym z objawów jest obniżony nastrój lub utrata zainteresowań albo przyjemności.

                  Jak podają eksperci, dodatkowym kryterium jest brak możliwości przypisania powyższych objawów skutkom stosowania substancji psychoaktywnych lub innemu stanowi chorobowemu.

                  Oznacza to, że podejrzenie depresji skłania do przeprowadzenia diagnostyki różnicowej.

                  Uwaga:
                  U dzieci poniżej 8. roku życia objawy są nieco inne. Mogą wystąpić problemy z werbalizacją uczuć, wyraźny spadek zainteresowania zabawą, motywy autodestrukcyjne w zabawie, a objawy nie muszą występować przez 2 tygodnie. Dodatkowo możliwe jest pojawienie się dolegliwości somatycznych (np. bólu głowy, brzucha), napady płaczu lub krzyku, niewyjaśniona drażliwość.

                  Depresja u dzieci – badania krwi

                  Część objawów depresji może być wywołanych niezdiagnozowanymi, dość częstymi u dzieci  i młodzieży chorobami takimi jak np. niedoczynność tarczycy (spowolnienie psychoruchowe, zmęczenie, wzrost masy ciała) czy niedokrwistość (zmęczenie, utrata zdolności koncentracji, senność).

                  pakiet tarczycowy

                  Z tego względu, w ramach różnicowania, warto wykonać proste oznaczenia potwierdzające bądź wykluczające somatyczne podłoże prezentowanych objawów:

                  badanie witaminy D

                  Przyczyny depresji u dzieci i młodzieży

                  Istnieje kilka czynników ryzyka związanych z depresją u dzieci i młodzieży. Ryzyko jest wyższe u dziewcząt w okresie dojrzewania.

                  Silnymi czynnikami ryzyka są:

                  • wywiad rodzinny (depresja u bliskiego członka rodziny),
                  • trauma psychiczna (choroba lub śmierć członka rodziny, przemoc fizyczna lub seksualna),
                  • zachowania awersyjne wobec dziecka (np. krytyka, kara i konflikt),
                  • brak autonomii przyznanej dziecku lub nastolatkowi,
                  • brak bliskości emocjonalnej między rodzicem a dzieckiem,
                  • nadmierne zaangażowanie rodziców (nadopiekuńczość),
                  • nękanie ze strony rówieśników,
                  • brak więzi koleżeńskich z rówieśnikami,
                  • słabe osiągnięcia w nauce,
                  • nadużywanie substancji psychoaktywnych (najczęściej wtórnie do zaburzonych relacji rodzinnych),
                  • nieprawidłowa higiena życia: mało snu, dużo czasu przed ekranem, niezdrowa dieta,
                  • nadmierna masa ciała i związany z tym ostracyzm ze strony otoczenia,
                  • treści internetowe: budowanie u młodzieży nierealnych oczekiwań wobec siebie,
                  • przewlekłe choroby, zwłaszcza widoczne dla otoczenia (np. choroby skóry).

                  >> Sprawdź również: Otyłość u dzieci i młodzieży – poważna choroba i duże wyzwanie

                  Leczenie depresji u dzieci i młodzieży

                  Łagodną do umiarkowanej postać depresji u dzieci i młodzieży można leczyć za pomocą psychoedukacji, edukacji rodzinnej i psychoterapii. Psychoedukacja jest ważna zarówno dla pacjenta, jak i rodziny – każdy domownik powinien być świadomy planu i celów leczenia. Kiedy zapewniona jest edukacja, zwiększa się przestrzeganie zaleceń terapeutycznych.

                  W postaciach umiarkowanych do ciężkich wyżej wymienione interwencje są niezbędne, jednak niewystarczające. W tych przypadkach do leczenia włączane są leki przeciwdepresyjne.

                  Jak zapobiegać depresji u dzieci i młodzieży?

                  W części przypadków depresji można zapobiec, podejmując stosowne działania:

                  • budowanie więzi z dzieckiem opartej o wzajemną miłość i szacunek,
                  • normalizację relacji między członkami rodziny; pamiętaj, że ryzyko depresji wzrasta nie tylko, gdy dziecko jest bezpośrednią ofiarą przemocy, ale także gdy jest jej świadkiem,
                  • regularne rozmowy z dzieckiem; ważne, by rodzic wiedział, z czym aktualnie zmaga się dziecko, jakie ma problemy, emocje i plany,
                  • edukacja co do szkodliwości niektórych treści internetowych,
                  • wspieranie rozwijania pasji,
                  • brak nadmiernej kontroli rodzicielskiej,
                  • dbałość o higienę życia; zdrowy sen (ilościowo i jakościowo), ruch, zdrowa dieta,
                  • leczenie istniejących chorób przewlekłych.

                  >> Sprawdź również: Depresja maskowana – objawy, przyczyny, leczenie

                  Podsumowanie

                  Depresja jest częstą chorobą wśród młodzieży. Prowadzi do niej wiele czynników, z których na część ma wpływ rodzic i sam młody człowiek. Pamiętaj, że jeżeli dostrzegasz cechy depresji u swojego dziecka, zgłoś się po pomoc. Udzieli jej specjalista psychiatrii, psychiatrii dziecięcej lub pediatrii. Nie zwlekaj, gdyż depresja może prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji i powikłań, w tym prób samobójczych.


                  Źródła

                  1. Remes O, Mendes JF, Templeton P. Biological, Psychological, and Social Determinants of Depression: A Review of Recent Literature. Brain Sci. 2021 Dec 10;11(12):1633. doi: 10.3390/brainsci11121633. PMID: 34942936; PMCID: PMC8699555. (dostęp: 10.12.2024).
                  2. Spoelma MJ, Sicouri GL, Francis DA, Songco AD, Daniel EK, Hudson JL. Estimated Prevalence of Depressive Disorders in Children From 2004 to 2019: A Systematic Review and Meta-Analysis. JAMA Pediatr. 2023 Oct 1;177(10):1017-1027. doi: 10.1001/jamapediatrics.2023.3221. PMID: 37639261; PMCID: PMC10463172. (dostęp: 10.12.2024).
                  3. Mullen S. Major depressive disorder in children and adolescents. Ment Health Clin. 2018 Nov 1;8(6):275-283. doi: 10.9740/mhc.2018.11.275. PMID: 30397569; PMCID: PMC6213890. (dostęp: 10.12.2024).
                  4. Beck A, LeBlanc JC, Morissette K, Hamel C, Skidmore B, Colquhoun H, Lang E, Moore A, Riva JJ, Thombs BD, Patten S, Bragg H, Colman I, Goldfield GS, Nicholls SG, Pajer K, Potter BK, Meeder R, Vasa P, Hutton B, Shea BJ, Graham E, Little J, Moher D, Stevens A. Screening for depression in children and adolescents: a protocol for a systematic review update. Syst Rev. 2021 Jan 12;10(1):24. doi: 10.1186/s13643-020-01568-3. PMID: 33436094; PMCID: PMC7802305. (dostęp: 10.12.2024).
                  5. Korczak DJ, Westwell-Roper C, Sassi R. Diagnosis and management of depression in adolescents. CMAJ. 2023 May 29;195(21):E739-E746. doi: 10.1503/cmaj.220966. PMID: 37247881; PMCID: PMC10228578. (dostęp: 10.12.2024).

                  Bielactwo – co warto o nim wiedzieć?

                  Białe plamy na zdrowej skórze – brzmi znajomo? Jeśli tak to koniecznie dowiedz się, czym jest bielactwo. Odpowiednia wiedza pomoże Ci zrozumieć, czym jest ta choroba, jakie są jej przyczyny oraz metody leczenia.

                  Spis treści

                  1. Bielactwo – co to za choroba?
                  2. Bielactwo – jakie są przyczyny choroby?
                  3. Bielactwo nabyte i wrodzone – jaka jest między nimi różnica?
                  4. Czy bielactwo jest niebezpieczne?
                  5. Czy bielactwo może się cofnąć?
                  6. Bielactwo – leczenie i niezbędna diagnostyka
                  7. Bielactwo – czy dieta ma znaczenie?
                  8. Podsumowanie

                  Bielactwo – co to za choroba?

                  Bielactwo to choroba skóry charakteryzująca się występowaniem białych, odbarwionych plam na skórze w wyniku utraty melanocytów – komórek, które wytwarzają barwnik i nadają skórze kolor. Dotyka od 0,1 do 2% populacji, bez istotnych różnic ze względu na:

                  • płeć,
                  • pochodzenie etniczne,
                  • region geograficzny.

                  >> Przeczytaj: Czy bielactwo występuje u dzieci?

                  Bielactwo – jakie są przyczyny choroby?

                  Bielactwo może pojawić się w każdym wieku, od dzieciństwa do dorosłości, ale szczyt zachorowań przypada na drugą i trzecią dekadę życia. Według danych literaturowych najczęstszą przyczyną są:

                  • predyspozycje genetyczne – dowody z wielu badań naukowych potwierdzają wieloczynnikowy, wielogenowy sposób dziedziczenia,
                  • czynniki środowiskowe, takie jak stres, nadmierna ekspozycja na światło słoneczne i podrażnienie chemiczne,
                  • mutacje w pojedynczym genie, które prowadzą do albinizmu, czyli całkowitej utraty zdolności do wytwarzania melaniny (barwnika skóry).

                  >> To może Cię zainteresować: Wpływ promieni słonecznych na skórę

                  Bielactwo nabyte i wrodzone – jaka jest między nimi różnica?

                  Bielactwo wrodzone jest prawdopodobnie uwarunkowane genetycznie. Jest to bardzo rzadka choroba, w której już od urodzenia widoczne są odbarwione plamy na skórze. W przypadku albinizmu nie występują plamy, cała skóra jest bardzo jasna.

                  Bielactwo nabyte jest chorobą autoimmunologiczną. Wskutek połączenia czynników genetycznych i środowiskowych organizm rozpoznaje komórki wytwarzające barwnik skóry jako nieprawidłowe, wytwarza przeciwko nim przeciwciała i zaczyna je niszczyć.

                  Bielactwo wrodzone – przyczyny i objawy

                  Z uwagi na niezwykle rzadkie występowanie bielactwa wrodzonego (odnotowano zaledwie kilka-kilkanaście przypadków na całym świecie) jego przyczyna nie jest dokładnie wspomniana.

                  Albinizm z kolei jest chorobą genetyczną, autosomalną recesywną. Dotychczas poznano 19 genów, których mutacje prowadzą do całkowitej utraty melaniny.

                  Bielactwo nabyte – czym się charakteryzuje?

                  Bielactwo nabyte charakteryzuje się:

                  • odbarwionymi mlecznobiałymi plamami, dobrze odgraniczonymi od zdrowej skóry (ich rozmiar waha się od kilku milimetrów do kilku centymetrów),
                  • typową lokalizacją zmian (występują na twarzy, szyi, grzbiecie dłoni, skórze głowy i tułowiu),
                  • na twarzy zmiany rozmieszczają się najczęściej wokół ust i oczu,
                  • zmiany mogą również wystąpić w obszarach narażonych na urazy, takich jak kolana i łokcie.

                  Bielactwo nabyte często współistnieje z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak:

                  Dane naukowe podają, że osoby z bielactwem nabytym posiadają zwiększone ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 oraz atopowe zapalenie skóry.

                  Czy bielactwo jest niebezpieczne?

                  Nie jest to choroba skracająca długość życia, jednak powoduje znaczny, negatywny wpływ na psychikę, porównywalny z ciężkimi chorobami skóry, takimi jak AZS czy łuszczyca. Liczne badania naukowe wskazują, że u osób z bielactwem nabytym często dochodzi do:

                  • zaburzeń depresyjnych,
                  • zaburzeń lękowych,
                  • wykluczenia społecznego,
                  • obniżonej samooceny,
                  • dysfunkcji seksualnych,
                  • zaburzeń snu,
                  • trudności w budowaniu relacji z innymi ludźmi.

                  Powyższe negatywne skutki choroby są szczególnie widoczne u kobiet, osób młodych (poniżej 30. roku życia), u osób ze zmianami skórnymi w okolicach intymnych, a także w przypadku dużej powierzchni plam.

                  Czy bielactwo może się cofnąć?

                  Rokowanie zależy od wieku, w którym wystąpiła choroba i stopnia zaawansowania. Wczesny początek jest zwykle związany z zajęciem większej powierzchni ciała i większą dynamiką postępu.

                  U niektórych pacjentów może wystąpić samoistna repigmentacja w obszarach odbarwionych. W ostatnich latach pojawiło się kilka zaawansowanych leków biologicznych, które przynoszą bardzo dobry efekt.

                  >> Przeczytaj również: Przebarwienia skóry. Przyczyny, diagnostyka i terapia

                  Bielactwo – leczenie i niezbędna diagnostyka

                  Rozpoznanie jest stawiane na podstawie obrazu klinicznego:

                  • wywiadu,
                  • charakterystycznych zmian skórnych.

                  Z reguły dalsza diagnostyka nie jest konieczna, choć w przypadkach wątpliwych pobierany jest wycinek skóry do badania histopatologicznego.

                  Leczenie przynosi różny efekt, zależny od ciężkości samej choroby, i obejmuje:

                  • foto- i laseroterapię,
                  • leczenie miejscowe – głównie maści lub kremy z glikokortykosteroidami lub inhibitorami kalcyneuryny,
                  • leczenie biologiczne,
                  • leczenie chirurgiczne – jest ono stosowane w przypadku bielactwa zajmującego niewielką powierzchnię skóry i nieobejmującego obszarów, które zwykle nie ulegają ponownej pigmentacji (linia włosów, grzbietowa część palców, czoło).
                  pakiet tarczycowy rozszerzony

                  Bielactwo – czy dieta ma znaczenie?

                  Korelacja między dietą a bielactwem nadal wymaga badań naukowych. Dotychczasowe wskazują, że suplementacja witaminy B12 i kwasu foliowego sprzyja repigmentacji skóry.

                  Z kolei suplementacja cynku i odpowiednia podaż ważnego aminokwasu – fenyloalaniny – zwiększa skuteczność leczenia miejscowego.

                  Podsumowanie

                  Bielactwo to choroba prowadząca do obszarowej utraty barwnika skóry. Główną przyczyną jest wielogenowa predyspozycja genetyczna. Zdecydowaną większość przypadków stanowi bielactwo nabyte ujawniające się zazwyczaj w 2. lub 3. dekadzie życia. Choroba nie zagraża życiu, jednak istotnie obniża jego jakość. Jeśli dostrzegasz u siebie lub bliskich cechy bielactwa to nie zwlekaj – udaj się do dermatologa. Pamiętaj, że bielactwo współistnieje niekiedy z groźnymi chorobami.


                  Źródła:

                  1. Marchioro HZ, Silva de Castro CC, Fava VM, Sakiyama PH, Dellatorre G, Miot HA. Update on the pathogenesis of vitiligo. An Bras Dermatol. 2022 Jul-Aug;97(4):478-490. doi: 10.1016/j.abd.2021.09.008. Epub 2022 May 25. PMID: 35643735; PMCID: PMC9263675. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9263675/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  2. Perez-Bootello J, Cova-Martin R, Naharro-Rodriguez J, Segurado-Miravalles G. Vitiligo: Pathogenesis and New and Emerging Treatments. Int J Mol Sci. 2023 Dec 9;24(24):17306. doi: 10.3390/ijms242417306. PMID: 38139134; PMCID: PMC10743634. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10743634/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  3. Joge RR, Kathane PU, Joshi SH. Vitiligo: A Narrative Review. Cureus. 2022 Sep 18;14(9):e29307. doi: 10.7759/cureus.29307. PMID: 36304341; PMCID: PMC9586189. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9586189/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  4. Diotallevi F, Gioacchini H, De Simoni E, Marani A, Candelora M, Paolinelli M, Molinelli E, Offidani A, Simonetti O. Vitiligo, from Pathogenesis to Therapeutic Advances: State of the Art. Int J Mol Sci. 2023 Mar 3;24(5):4910. doi: 10.3390/ijms24054910. PMID: 36902341; PMCID: PMC10003418. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10003418/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  5. Ezzedine K, Lim HW, Suzuki T, Katayama I, Hamzavi I, Lan CC, Goh BK, Anbar T, Silva de Castro C, Lee AY, Parsad D, van Geel N, Le Poole IC, Oiso N, Benzekri L, Spritz R, Gauthier Y, Hann SK, Picardo M, Taieb A; Vitiligo Global Issue Consensus Conference Panelists. Revised classification/nomenclature of vitiligo and related issues: the Vitiligo Global Issues Consensus Conference. Pigment Cell Melanoma Res. 2012 May;25(3):E1-13. doi: 10.1111/j.1755-148X.2012.00997.x. PMID: 22417114; PMCID: PMC3511780. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC3511780/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  6. Casey C, Weis SE. Insight into Natural History of Congenital Vitiligo: A Case Report of a 23-Year-Old with Stable Congenital Vitiligo. Case Rep Dermatol Med. 2017;2017:5172140. doi: 10.1155/2017/5172140. Epub 2017 Aug 14. PMID: 28884030; PMCID: PMC5573094. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5573094/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  7. Ahmed jan N, Masood S. Vitiligo. [Updated 2023 Aug 7]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK559149/(dostęp 17.12.2024 r.).
                  8. Ezzedine K, Eleftheriadou V, Jones H, Bibeau K, Kuo FI, Sturm D, Pandya AG. Psychosocial Effects of Vitiligo: A Systematic Literature Review. Am J Clin Dermatol. 2021 Nov;22(6):757-774. doi: 10.1007/s40257-021-00631-6. Epub 2021 Sep 23. PMID: 34554406; PMCID: PMC8566637. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8566637/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  9. Marçon CR, Maia M. Albinism: epidemiology, genetics, cutaneous characterization, psychosocial factors. An Bras Dermatol. 2019 Sep-Oct;94(5):503-520. doi: 10.1016/j.abd.2019.09.023. Epub 2019 Sep 30. PMID: 31777350; PMCID: PMC6857599. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6857599/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  10. Dutta RR, Kumar T, Ingole N. Diet and Vitiligo: The Story So Far. Cureus. 2022 Aug 28;14(8):e28516. doi: 10.7759/cureus.28516. PMID: 36185835; PMCID: PMC9515252. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9515252/ (dostęp 17.12.2024 r.).

                  Czy bielactwo występuje u dzieci?

                  Dobrze odgraniczone białe plamki – zauważasz je u swojego dziecka? Jeżeli tak to koniecznie sprawdź, jaka to może być choroba. W poniższym artykule dowiesz się, czym jest bielactwo, jak stawia się rozpoznanie i czy istnieje skuteczne leczenie.

                  Spis treści:

                  1. Bielactwo u dzieci – co to jest?
                  2. Jakie są przyczyny bielactwa u dzieci?
                  3. Rodzaje bielactwa u dzieci
                  4. Bielactwo u dzieci – diagnostyka
                  5. Bielactwo u dzieci – jak leczyć?
                  6. Bielactwo u dzieci – czy można je wyleczyć?
                  7. Podsumowanie

                  Bielactwo u dzieci – co to jest?

                  Bielactwo to choroba, w której dochodzi do obszarowej utraty zdolności do wytwarzania barwnika nadającego skórze kolor – melaniny. Choroba dotyczy głównie młodych dorosłych, choć aż 25% przypadków ujawnia się do 8. roku życia.

                  Zmiany skórne w przebiegu bielactwa przyjmują postać wyraźnie odgraniczonych, niezapalnych białych plam różnej wielkości, które mogą pojawić się w dowolnym miejscu na ciele. Najczęściej spotykane miejsca to okolice:

                  • ust,
                  • genitaliów,
                  • obszary narażone na działanie słońca, takie jak twarz i dłonie.

                  Stopień i rozkład plam często zmienia się w ciągu życia chorego. Włosy, a niekiedy nawet oczy również mogą stracić kolor.

                  Uwaga:
                  Bielactwo to nie to samo co albinizm. Druga z wymienionych jest skutkiem mutacji prowadzącej do całkowitej (a nie miejscowej) utraty zdolności do produkcji melaniny.

                  >> Zobacz: Bielactwo – co warto o nim wiedzieć?

                  Jakie są przyczyny bielactwa u dzieci?

                  Szacuje się, że w około 80% przypadków choroba ma podłoże genetyczne. Według danych naukowych do rozwoju choroby prowadzą drobne mutacje w wielu genach jednocześnie. Za kolejne 20% odpowiadają czynniki środowiskowe, do których należą głównie:

                  • silny stres (wskutek innej poważnej choroby, operacji chirurgicznej, wypadku),
                  • częste infekcje i powtarzające się przyjmowanie antybiotyków,
                  • nadmierna ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe,
                  • oparzenia słoneczne,
                  • czynniki chemiczne takie jak tiole, fenole, katechole, merkaptoaminy, chinony i ich pochodne,
                  • ciąża,
                  • niedożywienie,
                  • złe nawyki żywieniowe: spożywanie produktów konserwowanych, nieświeżych, wysokoprzetworzonych.

                  Warto dodać, że bielactwo jest skutkiem procesu autoimmunologicznego. Układ odpornościowy rozpoznaje melanocyty (komórki produkujące barwnik skóry) jako obce i je niszczy. Wyżej wymienione czynniki środowiskowe najczęściej indukują ten proces u osoby podatnej genetycznie.

                  >> Przeczytaj również: Wpływ promieni słonecznych na skórę

                  Rodzaje bielactwa u dzieci

                  Bielactwo można podzielić na:

                  • nabyte – zdecydowana większość przypadków,
                  • wrodzone – bardzo, bardzo rzadkie.

                  Zdecydowanie bardziej praktycznym jest podział kliniczny, zgodnie z którym wyróżnia się:

                  • bielactwo segmentowe – jedna lub więcej plam o wyglądzie liniowym lub flagowatym, z jednostronnym rozmieszczeniem w tzw. dermatomach, czyli obszarach skóry unerwionych przez ten sam nerw,
                  • bielactwo niesegmentowe – heterogenna grupa zaburzeń barwnikowych o różnej lokalizacji, zwykle o układzie symetrycznym,
                  • bielactwo niesklasyfikowane lub nieokreślone – jednym z jego podtypów jest ogniskowe bielactwo błon śluzowych obejmujące tylko jedną stronę ciała.

                  >> To może Cię zainteresować: Przebarwienia skóry. Przyczyny, diagnostyka i terapia

                  Bielactwo u dzieci – diagnostyka

                  Rozpoznanie jest stawiane w oparciu o obraz kliniczny. Badania dodatkowe z reguły nie są potrzebne, należy jednak pamiętać, że z bielactwem współistnieje wiele groźnych chorób. Stąd szczegółowy wywiad i badanie przedmiotowe pozwolą na ocenę wskazań do rozszerzenia diagnostyki.

                  Do chorób tych należą:

                  pakiet tarczycowy rozszerzony

                  Bielactwo u dzieci – jak leczyć?

                  Leczeniem pierwszego rzutu jest miejscowa terapia kortykosteroidami. Jest ograniczona ryzykiem wystąpienia miejscowych działań niepożądanych, takich jak zaniki, rozstępy i teleangiektazje. Alternatywą są tu inhibitory kalcyneuryny, które nie dają tego typu powikłań. W przypadku rozsianych zmian o szybkim postępie stosuje się ogólnoustrojową terapię kortykosteroidami. Coraz częściej, także u dzieci, zastosowanie znajdują leki biologiczne.

                  Z terapii niefarmakologicznych należy wspomnieć o laseroterapii i fototerapii, a także możliwości leczenia chirurgicznego w przypadku zmian małych i niepostępujących.

                  Bielactwo u dzieci – czy można je wyleczyć?

                  Rokowanie jest zróżnicowane. U części dzieci przebieg choroby jest nieprzewidywalny, a zastosowane leczenie nie przynosi oczekiwanych skutków.

                  Na drugim biegunie znajdują się osoby, u których dochodzi do samoistnej remisji.

                  Z danych literaturowych wynika, że wysoką skutecznością wykazują się niektóre leki biologiczne, jednak zastosowanie jest ograniczone z uwagi na dostępność i koszty.

                  Podsumowanie

                  Bielactwo to rzadka choroba, która dotyka głównie młodych dorosłych, ale w około ¼ przypadków ujawnia się przez 8. rokiem życia. Mimo, że nie zagraża życiu, to wywiera bardzo destrukcyjny wpływ na jakość życia i dodatkowo może współistnieć z bardzo groźnymi chorobami.

                  Istnieje kilka opcji leczenia, jednak ich skuteczność jest zróżnicowana. Jeżeli zauważasz u swojego dziecka białe plamki na skórze to nie zwlekaj – udaj się do specjalisty pediatry lub dermatologa. Rozpoznanie jest stawiane w oparciu o obraz kliniczny, stąd warto zgłosić się po odpowiednią pomoc.


                  Źródła

                  1. Hu Z, Wang T., Beyond skin white spots: Vitiligo and associated comorbidities. Front Med (Lausanne), 2023 Feb 23;10:1072837. doi: 10.3389/fmed.2023.1072837. PMID: 36910477; PMCID: PMC9995999.https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9995999/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  2. Faria AR, Tarlé RG, Dellatorre G, Mira MT, Castro CC, Vitiligo–Part 2–classification, histopathology and treatment, An Bras Dermatol. 2014 Sep-Oct;89(5):784-90. doi: 10.1590/abd1806-4841.20142717. PMID: 25184918; PMCID: PMC4155957.https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC4155957/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  3. Gianfaldoni S, Wollina U, Tchernev G, Lotti J, França K, Lotti T, Vitiligo in Children: A Review of Conventional Treatments, Open Access Maced J Med Sci. 2018 Jan 21;6(1):213-217. doi: 10.3889/oamjms.2018.054. PMID: 29484026; PMCID: PMC5816302.https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5816302/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  4. Gianfaldoni S, Tchernev G, Wollina U, Lotti J, Satolli F, França K, Rovesti M, Lotti T, Vitiligo in Children: A Better Understanding of the Disease, Open Access Maced J Med Sci. 2018 Jan 20;6(1):181-184. doi: 10.3889/oamjms.2018.040. PMID: 29484022; PMCID: PMC5816297.https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5816297/(dostęp 17.12.2024 r.).
                  5. Farajzadeh S, Khalili M, Mirmohammadkhani M, Paknazar F, Rastegarnasab F, Abtahi-Naeini B., Global clinicoepidemiological pattern of childhood vitiligo: a systematic review and meta-analysis, BMJ Paediatr Open. 2023 Apr;7(1):e001839. doi: 10.1136/bmjpo-2022-001839. PMID: 37616066; PMCID: PMC10083860. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10083860/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  6. Patel R, Pandya AG, Sikirica V, Gandhi K, Daniel SR, Anastassopoulos KP, Yamaguchi Y, Napatalung L, Baik R, Ezzedine K, Prevalence of Vitiligo among Children and Adolescents in the United States Dermatology, 2023;239(2):227-234. doi: 10.1159/000528180. Epub 2023 Jan 11. PMID: 36630928; PMCID: PMC10210084. (dostęp 17.12.2024 r.).
                  7. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10210084/(dostęp 17.12.2024 r.).
                  8. Matin R, Vitiligo in adults and children, BMJ Clin Evid. 2011 Mar 28;2011:1717. PMID: 21439099; PMCID: PMC3217714. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC3217714/(dostęp 17.12.2024 r.).

                  Sepsa – poważne zagrożenie dla dziecka

                  Termin „sepsa” budzi uzasadniony lęk u każdego rodzica. Jakie są jej objawy? Gdzie szukać pomocy? Czy sepsę da się wyleczyć? Przeczytaj i dowiedz się najważniejszych rzeczy o sepsie.

                  Spis treści:

                  1. Sepsa u dziecka – co to jest?
                  2. Sepsa u dziecka – przyczyny
                  3. Sepsa u dzieci – objawy
                  4. Sepsa u dziecka – niezbędna diagnostyka
                  5. Leczenie sepsy u dzieci
                  6. Sepsa u dziecka – powikłania
                  7. Sepsa u dzieci – czy jest wyleczalna?
                  8. Podsumowanie

                  Sepsa u dziecka – co to jest?

                  Sepsa to stan, w którym dochodzi do gwałtownej reakcji organizmu na zakażenie ogólnoustrojowe. Nie jest to samodzielna jednostka chorobowa, gdyż do sepsy prowadzi wiele rodzajów zakażeń, np.:

                  Gdy reakcji tej towarzyszy dysproporcja między zapotrzebowaniem organizmu na tlen a możliwościami efektywnego dostarczania mówimy o wstrząsie septycznym.

                  Zarówno sepsa, jak i wstrząs septyczny, są stanami zagrożenia życia i wymagają natychmiastowej hospitalizacji.

                  Sepsa u dziecka – przyczyny

                  Do sepsy mogą prowadzić zakażenia wirusowe, bakteryjne i grzybicze. Sepsa jest najczęściej wywołana zakażeniem bakteryjnym, a w poszczególnych grupach wiekowych istnieją spore różnice co do konkretnych patogenów:

                  • u noworodkówpaciorkowce grupy B (GBS), Escherichia coli i Listeria monocytogenes,
                  • u niemowląt i starszych dzieci, zwłaszcza do 5. roku życia – Haemophilus influenzae typu b (Hib), Neisseria meningitidis i Streptococcus pneumoniae.

                  Dzieci obciążone niektórymi chorobami przewlekłymi znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka zakażenia ogólnoustrojowego:

                  • dzieci często hospitalizowane mogą być podatne na zakażenia gronkowcem złocistym opornym na metycylinę (MRSA) i enterokokami opornymi na wankomycynę,
                  • dzieci z obniżoną odpornością (wrodzoną lub nabytą, np. po przeszczepach) i osoby z przewlekłymi chorobami współistniejącymi są narażone na zwiększone ryzyko sepsy wywołanej przez drobnoustroje Gram-ujemne, w szczególności Pseudomonas aeruginosa, a także paciorkowce alfa-hemolizujące i grzyby.

                  >> Przeczytaj: Choroba Kawasaki – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

                  Sepsa u dzieci – objawy

                  Pierwsze objawy sepsy mogą nie być wyraźne, stąd przy interpretacji stanu chorego dziecka bardzo ważne jest śledzenie dynamiki przebiegu choroby. Pierwszym, jednym z najważniejszych elementów, z jednej strony subiektywnym, z drugiej bardzo charakterystycznym, jest ogólny wygląd dziecka. W większości przypadków dziecko z sepsą sprawia wrażenie naprawdę chorego.

                  Po tej wstępnej, szybkiej ocenie dodatkowo można zaobserwować:

                  • gorączkę (powyżej 38°C) lub hipotermię,
                  • przyspieszony oddech i/lub wzmożony wysiłek przy oddychaniu,
                  • bezdechy,
                  • marmurkowatą lub nadmiernie ucieploną, czerwonawą skórę; zdarza się, że skóra dziecka septycznego wydaje się szara, jakby pokryta woskiem,
                  • zaburzenia świadomości – drażliwość, płacz z grymasem bólu, dezorientacja, patologiczna senność, utrudniony lub brak kontaktu z opiekunem,
                  • bardzo niewielka ilość oddawanego moczu lub bezmocz,
                  • przyspieszona czynność serca,
                  • wysypka nieblednąca pod wpływem ucisku,
                  • wymioty, ból brzucha.

                  >> Zobacz również: Duszność – punkt wspólny wielu dramatycznych chorób

                  Sepsa u dziecka – niezbędna diagnostyka

                  Podejrzenie sepsy jest wskazaniem do natychmiastowej hospitalizacji. Rozpoznanie jest ustalane przy pomocy:

                  • badania podmiotowego i przedmiotowego,
                  • szeregu badań dodatkowych.

                  Celem pierwszego etapu, czyli szczegółowej oceny lekarskiej, jest ocena stanu dziecka i wdrożenie pierwszych, kluczowych elementów leczenia. W drugim etapie wykonywane są badania dodatkowe, których celem jest nie tylko potwierdzenie rozpoznania, ale także ocena ewentualnych powikłań narządowych. Równocześnie dąży się do ustalenia źródła infekcji.

                  Uwaga:
                  Szczegółowe omówienie badań, które należy wykonać, przekracza ramy tego opracowania; zapamiętaj, że sepsy nie można próbować diagnozować w warunkach ambulatoryjnych, szczególnie u dziecka!
                  Morfologia krwi obwodowej

                  Leczenie sepsy u dzieci

                  Terapia zakażenia ogólnoustrojowego jest złożona. Obejmuje nie tylko leczenie przyczynowe, ale i podtrzymujące i/lub wspomagające pracę ważnych dla życia narządów:

                  • antybiotykoterapia, najczęściej podwójna – początkowo empiryczna, a po uzyskaniu wyniku posiewu krwi, celowana,
                  • leki przeciwwirusowe (nie we wszystkich przypadkach możliwe; na część wirusów nie ma lekarstwa) lub przeciwgrzybicze,
                  • płynoterapia uwzględniająca zaburzenia elektrolitowe,
                  • leki przeciwgorączkowe i/lub przeciwbólowe,
                  • tlenoterapia (od biernej, np. wąsów tlenowych do czynnej, czyli respiratora),
                  • w przypadkach indywidualnych leki wspomagające pracę serca i nerek.
                  CRP białko C-reaktywne

                  Sepsa u dziecka – powikłania

                  Sepsa, nawet leczona, może zostawiać trwałe następstwa, głównie uszkodzenie ważnych dla życia narządów. Najpoważniejszym powikłaniem jest zgon.

                  >> To może Cię zainteresować: Wymaz z gardła – co wykrywa badanie i kiedy się je zleca? Jak się przygotować?

                  Sepsa u dzieci – czy jest wyleczalna?

                  Sepsa, która została odpowiednio wcześnie rozpoznana, w większości przypadków jest wyleczalna. Pamiętaj, że jeżeli podejrzewasz sepsę u swojego dziecka, jego stan szybko się pogarsza lub Twój maluch sprawia wrażenie bardzo chorego (często rodzice podają, że nie poznają własnego dziecka), wezwij pogotowie ratunkowe lub niezwłocznie udaj się do najbliższego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego.

                  Uwaga:
                  Przed bardzo groźnymi patogenami wywołującymi sepsę można się zaszczepić. Kalendarz szczepień ochronnych przewiduje szczepienie dzieci przeciwko pneumokokom (standardowo 10-walentną, można zdecydować się na odpłatną 13- lub 20-walentną, które są skuteczniejsze) i Haemophilus influenzae typu b.

                  Zalecane (odpłatne) są szczepienia przeciwko meningokokom – pełen cykl szczepienia jest drogi, ale spodziewanych korzyści nie da się przeliczyć na jakąkolwiek walutę.

                  badanie prokalcytoniny

                  Podsumowanie

                  Sepsa to stan zagrożenia życia. Podejrzenie tego stanu jest wskazaniem do natychmiastowej hospitalizacji. Odpowiednio szybkie rozpoznanie istotnie zwiększa szansę na wyleczenie bez trwałych następstw.

                  Pamiętaj, że to Ty odpowiadasz za zdrowie i życie swojego dziecka – nie wahaj się zgłosić po pomoc dzwoniąc na 112 lub udając się na Szpitalny Oddział Ratunkowy.


                  Źródła

                  1. Cruz AT, Lane RD, Balamuth F, Aronson PL, Ashby DW, Neuman MI, Souganidis ES, Alpern ER, Schlapbach LJ. Updates on pediatric sepsis. J Am Coll Emerg Physicians Open. 2020 Jul 3;1(5):981-993. doi: 10.1002/emp2.12173. PMID: 33145549; PMCID: PMC7593454.  https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7593454/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  2. Mathias B, Mira JC, Larson SD. Pediatric sepsis. Curr Opin Pediatr. 2016 Jun;28(3):380-7. doi: 10.1097/MOP.0000000000000337. PMID: 26983000; PMCID: PMC4913352. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC4913352/(dostęp 17.12.2024 r.).
                  3. Schlapbach LJ, Watson RS, Sorce LR, Argent AC, Menon K, Hall MW, Akech S, Albers DJ, Alpern ER, Balamuth F, Bembea M, Biban P, Carrol ED, Chiotos K, Chisti MJ, DeWitt PE, Evans I, Flauzino de Oliveira C, Horvat CM, Inwald D, Ishimine P, Jaramillo-Bustamante JC, Levin M, Lodha R, Martin B, Nadel S, Nakagawa S, Peters MJ, Randolph AG, Ranjit S, Rebull MN, Russell S, Scott HF, de Souza DC, Tissieres P, Weiss SL, Wiens MO, Wynn JL, Kissoon N, Zimmerman JJ, Sanchez-Pinto LN, Bennett TD; Society of Critical Care Medicine Pediatric Sepsis Definition Task Force. International Consensus Criteria for Pediatric Sepsis and Septic Shock. JAMA. 2024 Feb 27;331(8):665-674. doi: 10.1001/jama.2024.0179. PMID: 38245889; PMCID: PMC10900966. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10900966/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  4. Miranda M, Nadel S. Pediatric Sepsis: a Summary of Current Definitions and Management Recommendations. Curr Pediatr Rep. 2023;11(2):29-39. doi: 10.1007/s40124-023-00286-3. Epub 2023 May 9. PMID: 37252329; PMCID: PMC10169116. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10169116/ (dostęp 17.12.2024 r.).
                  5. Peshimam N, Nadel S. Sepsis in children: state-of-the-art treatment. Ther Adv Infect Dis. 2021 Nov 23;8:20499361211055332. doi: 10.1177/20499361211055332. PMID: 34868580; PMCID: PMC8637770. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8637770/ (dostęp 17.12.2024 r.).

                  Angina wirusowa – objawy, diagnostyka i leczenie u dorosłych i dzieci

                  Główną przyczyną anginy zarówno u dzieci, jak i u dorosłych są wirusy. Artykuł odpowiada na pytania, jakie wirusy najczęściej wywołują zapalenia górnych dróg oddechowych, jak przebiega choroba o etiologii wirusowej i czym różni się od anginy bakteryjnej oraz które badania laboratoryjne pozwalają ustalić przyczyny infekcji, a także jak przebiega jej leczenie.

                  Spis treści:

                  1. Angina wirusowa – czym jest?
                  2. Angina wirusowa – objawy u dorosłych i dzieci
                  3. Angina wirusowa a bakteryjna – różnice
                  4. Angina wirusowa – diagnostyka
                  5. Angina wirusowa – podsumowanie

                  Angina wirusowa – czym jest?

                  Angina jest ostrym zapaleniem śluzówki gardła i migdałków podniebiennych wywołanym przez różne drobnoustroje (bakterie, wirusy, grzyby). Wirusowa przyczyna anginy dotyczy ok.:

                  • 95% przypadków choroby u dorosłych,
                  • 70-85% przypadków wśród dzieci.

                  Za infekcję wirusową górnych dróg oddechowych odpowiadają przede wszystkim rinowirusy i koronawirusy (65% przypadków). Może być ona spowodowana również przez adenowirusy, wirusy paragrypy, RSV czy wirus Epsteina–Barr.

                  Angina wirusowa ma zazwyczaj charakter sezonowy, ze szczytem zachorowań późną jesienią, zimą i wczesną wiosną. Źródłem zakażenia są osoby chore. Wirusy są przenoszone drogą kropelkową w trakcie mówienia, kaszlu czy kichania. Do zakażenia dochodzi również przez bezpośredni kontakt z wydzielinami z górnych dróg oddechowych osób zainfekowanych.

                  Okres wylęgania choroby wynosi 1–6 dni. Objawy anginy wirusowej ustępują samoistnie po 3-4 dniach. Chory staje się źródłem zakażenia dla otoczenia na 1-2 dni przed pojawieniem się objawów i pozostaje zakaźny, zależnie od rodzaju wirusa, do 3 tygodni po ustąpieniu choroby.

                  Czynniki ryzyka zachorowania na anginę to:

                  • kontakt z chorym na zapalenie gardła i migdałków podniebiennych o podłożu infekcyjnym – częsta przyczyna zachorowań w dużych skupiskach (żłobki, przedszkola, szkoły); szacuje się, że wśród współdomowników chorego prawdopodobieństwo zakażenia dotyczy 2 na 3 osoby,
                  • wiek – częściej chorują dzieci w wieku 5-15 lat, w przypadku mononukleozy zakaźnej młodzież i młodzi dorośli,
                  • zaburzenia odporności.

                  >> Przeczytaj o: Powracające infekcje i alarmujące statystyki: krztusiec, różyczka i odra

                  Angina wirusowa – objawy u dorosłych i dzieci

                  U osób dorosłych wirusy są zdecydowanie główną przyczyną anginy – odpowiadają za 95% przypadków choroby. U dzieci, mimo że wirusy również przeważają wśród czynników etiologicznych anginy, często dochodzi do zakażeń bakteryjnych. Angina o podłożu bakteryjnym jest wywoływana przede wszystkim przez Streptococcus pyogenes (paciorkowca ropotwórczego grupy A).

                  Angina wirusowa charakteryzuje się powolnym narastaniem objawów chorobowych i przebiega zazwyczaj łagodnie.

                  Objawami klinicznymi pojawiającymi w przebiegu choroby są:

                  • ból i zaczerwienienie gardła,
                  • ból głowy,
                  • ból mięśni i stawów,
                  • niewielka gorączka (<38°C) lub prawidłowa temperatura ciała,
                  • chrypka, kaszel, nieżyt nosa,
                  • zapalenie spojówek,
                  • czasami owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej,
                  • biegunka.

                  Warto zdawać sobie sprawę również z tego, że czasami wirusowe zapalenie gardła może przypominać anginę bakteryjną. Tak dzieje się w przypadku mononukleozy zakaźnej, wywoływanej przez wirusa Epsteina–Barr (EBV), kiedy na początku infekcji pojawia się wysoka gorączka, węzły chłonne szyjne ulegają powiększeniu, migdałki podniebienne są powiększone i pokryte biało-szarym nalotem.

                  Mononukleozę zakaźną od anginy paciorkowcowej odróżnia:

                  • uogólniony charakter powiększenia węzłów chłonnych,
                  • długotrwała gorączka (10-14 dni),
                  • powiększenie wątroby i śledziony,
                  • zatkany nos,
                  • obrzęk powiek.
                  posiew z górnych dróg oddechowych rozszerzony

                  Angina wirusowa a bakteryjna – różnice

                  Anginę wirusową od anginy bakteryjnej różni przede wszystkim tempo rozwoju choroby i stopień nasilenia objawów.

                  Angina wirusowa_infografika tabela

                  Angina wirusowa – diagnostyka

                  Diagnozowanie anginy opiera się na objawach klinicznych oraz na wynikach badań laboratoryjnych. Rozróżnienie anginy o podłożu wirusowym i bakteryjnym jest niezwykle ważne ze względu na konieczność podjęcia odpowiedniej terapii chorego. Antybiotyki stosowane są wyłącznie w anginie bakteryjnej.

                  Wstępne rozpoznanie ostrego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych obejmuje:

                  • wywiad i badanie przedmiotowe (badanie gardła, jamy ustnej, węzłów chłonnych),
                  • różnicowanie etiologii zakażenia w oparciu o skalę punktową wg Centora/McIsaaca (określa prawdopodobieństwo anginy paciorkowcowej).

                  Obraz kliniczny w przebiegu anginy może być niejednoznaczny i może nasuwać wątpliwości związane z etiologią infekcji. Rozwianiu wątpliwości służą badania laboratoryjne. Najczęściej stosowane są testy potwierdzające lub wykluczające zakażenie bakteryjne, ponieważ przekłada się to na podjęcie decyzji o stosowaniu antybiotyków.

                  W diagnostyce laboratoryjnej wykorzystywane są:

                  • szybkie testy antygenowe w kierunku paciorkowca grupy A (ujemne w przypadku zakażenia wirusowego),
                  • posiew mikrobiologiczny, w którym wykrywane są bakterie i grzyby (ujemny wynik może wskazywać na zakażenie wirusowe).

                  W niektórych przypadkach zapalenia gardła (np. w mononukleozie zakaźnej) konieczne jest przeprowadzenie badań ukierunkowanych na wirusa. Stosowane są wtedy testy serologiczne i molekularne (genetyczne). Pomocne są również inne badania laboratoryjne, np. morfologia krwi z rozmazem czy ocena aktywności aminotransferaz (AlAT, AspAT).

                  Morfologia krwi obwodowej

                  Angina wirusowa – leczenie

                  W terapii anginy wirusowej, w przeciwieństwie do anginy o etiologii bakteryjnej, nie są stosowane antybiotyki. Chory wymaga leczenia objawowego, które obejmuje:

                  • odpoczynek,
                  • przebywanie w dobrze nawilżonym pomieszczeniu,
                  • spożywanie dużej objętości płynów,
                  • spożywanie pokarmów niedrażniących śluzówki gardła,
                  • płukanie gardła roztworem soli,
                  • przyjmowanie w razie potrzeby leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych,
                  • stosowanie leków o działaniu miejscowym (łagodzących ból i działających przeciwzapalnie).

                  Rokowania w anginie wirusowej są pomyślne. Powikłania po przechorowaniu są rzadkie, znacznie rzadsze niż po anginie o etiologii bakteryjnej.

                  UWAGA: Błędne rozpoznanie i podanie antybiotyków w anginie wirusowej naraża pacjenta na:

                  • skutki uboczne działania leku,
                  • niszczenie flory fizjologicznej,
                  • szerzenie lekooporności drobnoustrojów.

                  Podanie choremu na mononukleozę zakaźną antybiotyków z grupy aminopenicylin (np. amoksycyliny) powoduje wystąpienie na skórze czerwonej, rozsianej wysypki przypominającej wysypkę w przebiegu odry (dotyczy 80–90% pacjentów).

                  Angina wirusowa – podsumowanie

                  • Wirusy są najczęstszą przyczyną ostrego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych,
                  • Za infekcję wirusową górnych dróg oddechowych odpowiadają przede wszystkim rinowirusy i koronawirusy (65% przypadków),
                  • Angina wirusowa charakteryzuje się powolnym narastaniem objawów klinicznych i ma zazwyczaj  łagodniejszy przebieg niż angina bakteryjna,
                  • Głównym celem różnicowania etiologii anginy jest unikanie podawania choremu antybiotyków w przypadku zakażenia wirusami,
                  • Terapia anginy wirusowej opiera się na leczeniu objawowym.

                  Piśmiennictwo

                  1. dr hab. med. Bożena Skotnicka, Angina – objawy, przyczyny, leczenie, https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/choroby/laryngologia/78438,angina-objawy-przyczyny-leczenie (dostęp 05.12.2024 r.).
                  2. Leszek Szenborn, Piotr Sawiec, Jacek Mrukowicz, Ostre zapalenie gardła i migdałków (angina), https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.3.3.?postlogin=  (dostęp 05.12.2024 r.).
                  3. dr hab. n. med. Ernest Kuchar, Mononukleoza zakaźna u dorosłych, https://www.mp.pl/pacjent/choroby-zakazne/choroby/zakazenia-wirusowe/160210,mononukleoza-zakazna-u-doroslych (dostęp 08.12.2024 r.).

                  Wymaz z gardła – co wykrywa badanie i kiedy się je zleca? Jak się przygotować?

                  Wymaz z gardła jest badaniem służącym wykryciu patogennych mikroorganizmów odpowiedzialnych za zakażenia górnych dróg oddechowych. Wymaz może służyć również do oceny kolonizacji gardła (obecność drobnoustrojów bez objawów chorobowych). Warunkiem prawidłowego wykonania badania jest odpowiednie przygotowanie pacjenta i właściwa technika pobrania materiału biologicznego.

                  Spis treści:

                  1. Wymaz z gardła – co to za badanie?
                  2. Co wykrywa wymaz z gardła?
                  3. Kiedy zrobić wymaz z gardła?
                  4. Przygotowanie do wymazu z gardła
                  5. Wymaz z gardła – interpretacja wyników
                  6. Podsumowanie

                  Wymaz z gardła – co to za badanie?

                  Wymaz z gardła to badanie mikrobiologiczne, w którym wykrywane są drobnoustroje bytujące w górnych drogach oddechowych. Próbka materiału biologicznego pobierana jest z tylnej ściany gardła oraz obu migdałków podniebiennych sterylnymi (jałowymi) wymazówkami.

                  Możliwe jest samodzielne pobieranie próbki przez pacjenta. Specjalne zestawy transportowe zawierające wymazówkę i podłoże transportowe dostępne są w punktach pobrań i aptekach. Materiał pozyskuje się poprzez kilkukrotne wykonywanie zdecydowanych, uciskających ruchów obrotowych zbierających wydzielinę z dróg oddechowych. Należy unikać zanieczyszczenia próbki śliną oraz unikać dotykania wymazówką języka, języczka podniebiennego i policzków.

                  W przypadku diagnozowania infekcji, należy pobierać materiał z miejsc zmienionych (czopy ropne, pęcherzyki, zaczerwienienia). Doświadczenie w pobraniu próbki do badania ma istotny wpływ na wynik końcowy, zalecane jest pobranie wymazu z gardła przez osoby kompetentne, np. przez personel medyczny w punkcie zabiegowym.

                  Wymazy z gardła są analizowane w laboratorium z zastosowaniem techniki posiewów, szybkich testów antygenowych lub badań molekularnych (genetycznych). Wybór metody, zależnie od celu badania, dokonywany jest przy jego zlecaniu.

                  >> Sprawdź: Czy warto poznać swoje geny? Znaczenie badań genetycznych w diagnostyce i leczeniu chorób

                  Co wykrywa wymaz z gardła?

                  W materiale pobieranym z gardła i migdałków podniebiennych wykrywane są bakterie, grzyby i wirusy. Badanie może być ukierunkowane na konkretny patogen/patogeny lub może służyć szerszej ocenie flory zasiedlającej górne drogi oddechowe.

                  Technika posiewów mikrobiologicznych służy wykrywaniu bakterii i grzybów drożdżopodobnych.

                  Szybkie testy antygenowe i badania molekularne, oprócz identyfikacji bakterii i grzybów, znalazły również zastosowanie w wykrywaniu wirusów.

                  Wymaz z gardła na paciorkowce

                  Paciorkowiec ropotwórczy grypy A (Streptococcus pyogenes) jest głównym bakteryjnym czynnikiem anginy, czyli ostrego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych u ludzi. Przyczyną anginy mogą być również paciorkowce grupy C i G. Angina bakteryjna dotyczy przede wszystkim dzieci (15-30% przypadków zapalenia gardła i migdałków), rzadziej pojawia się u dorosłych.

                  Głównymi objawami anginy bakteryjnej są:

                  • nagły początek,
                  • ból gardła i ból przy przełykaniu,
                  • zaczerwienienie gardła i migdałków podniebiennych,
                  • ból głowy,
                  • gorączka (>38°C),
                  • powiększone węzły chłonne podżuchwowe,
                  • wybroczyny na podniebieniu,
                  • malinowy język,
                  • czasami bóle brzucha, nudności i wymioty.

                  Potwierdzeniem bakteryjnej przyczyny anginy jest dodatni wynik badania mikrobiologicznego wykonanego z  materiału pobranego z gardła i migdałków podniebiennych. Najczęściej z wymazu z gardła wykonywany jest posiew i/lub szybki test kasetkowy w kierunku Streptococcus pyogenes.

                  • Posiew mikrobiologiczny w kierunku paciorkowców grupy A, C i G obejmuje identyfikację drobnoustrojów do gatunku i grupy serologicznej oraz wykonanie antybiogramu (ocena wrażliwości na leki przeciwdrobnoustrojowe). Na wynik badania oczekuje się 3-4 dni. Dodatni wynik badania jest pewnym potwierdzeniem rozpoznania zakażenia.
                  • Test kasetkowy w kierunku paciorkowców grupy A jest badaniem przesiewowym i stosowany jest jako badanie pomocnicze. Czułość i swoistość dostępnych na rynku szybkich testów antygenowych jest stosunkowo duża – czułość 85–95%, swoistość ≥95%.
                  Uwaga:
                  Ze względu na możliwość nosicielstwa S. pyogenes w gardle, pomocniczą wartość w diagnozowaniu anginy paciorkowcowej ma skala punktowa Centora/McIsaaca, która pozwala na określenie prawdopodobieństwa zakażenia na podstawie objawów klinicznych i wieku pacjenta.

                  Wymaz z gardła na bakterie i grzyby

                  Zapalenie gardła wywołane przez bakterie inne niż paciorkowce grupy A, C i G zdarzają się niezwykle rzadko i stanowią ok. 1% wszystkich przypadków.

                  Przyczyną zakażeń mogą być:

                  • Fusobacterium necrophorum,
                  • Streptococcus pneumoniae,
                  • Haemophilus influenzae,
                  • Chlamydia pneumoniae,
                  • Mycoplasma,
                  • Neisseria gonorrhoeae,
                  • Corynebacterium diphteriae.

                  Wykrycie w/w patogenów najczęściej wymaga zlecenia ukierunkowanego badania mikrobiologicznego ze względu na specyficzne wymagania wzrostowe drobnoustrojów.

                  Obecność w gardle grzybów drożdżopodobnych z rodzaju Candida spp. może świadczyć o kolonizacji górnych dróg oddechowych (obecność w jamie ustnej u 20–50% zdrowych osób dorosłych i u 65% dzieci) lub być przyczyną grzybiczego zapalenia gardła i migdałków.

                  Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi grzybicy są: antybiotykoterapia, terapia sterydami, leczenie immunosupresyjne, cukrzyca, zaburzenia hormonalne, niedożywienie; niedobory żelaza, kwasu foliowego, witaminy C; nieprawidłowa higiena jamy ustnej, uszkodzenia śluzówki (źle dopasowane protezy), zanieczyszczone smoczki (noworodki).

                  Grzybica gardła objawia się występowaniem:

                  Badaniem potwierdzającym grzybicę jest posiew wymazu z gardła na podłoża mikrobiologiczne przeznaczone do hodowli grzybów.

                  >> To może Cię zainteresować: Grzybica jako najczęstsza choroba płytki paznokcia

                  Wymaz gardła z antybiogramem

                  Celem określenia wrażliwości bakterii odpowiedzialnych za stan zapalny gardła na leki przeciwustrojowe wykonywany jest antybiogram. Antybiogram jest ostatnim etapem posiewu mikrobiologicznego. Na wyniku badania laboratoryjnego podawana jest interpretacja kliniczna wrażliwości wykrytego patogenu na leki z określeniem „wrażliwy” lub „oporny”.  

                  Wykonanie antybiogramu jest istotne, jeżeli wcześniej zastosowana terapia antybiotykowa u pacjenta z bakteryjnym zakażeniem nie spowodowała poprawy stanu zdrowia.

                  Uwaga:
                  Zapalenia gardła są wywoływane najczęściej przez wirusy, na które antybiotyki nie działają! Antybiotyk jest dobierany i przepisywany przez lekarza przy rozpoznaniu zakażenia bakteryjnego. Wykonanie badania mikrobiologicznego zwiększa prawdopodobieństwo dobrania odpowiedniej terapii. Należy ściśle przestrzegać przyjmowania leku zgodnie z zaleceniami lekarza.

                  >> Dowiedz się więcej: Antybiotyki – do czego prowadzi ich nadużywanie i jak temu przeciwdziałać?

                  Kiedy zrobić wymaz z gardła?

                  Wykonanie badania mikrobiologicznego wymazu z gardła może być zlecone przez lekarza lub można je wykonać odpłatnie, bez skierowania,  w punkcie pobrań przyjmującym materiał do badań laboratoryjnych.

                  posiew z górnych dróg oddechowych rozszerzony

                  Najczęstszą przyczyną zlecania wymazu z gardła jest podejrzenie bakteryjnej przyczyny zapalenia, czemu towarzyszy:

                  • gorączka,
                  • powiększone węzły chłonne podżuchwowe i szyjne,
                  • zmiany na migdałkach podniebiennych,
                  • ból gardła utrudniający przełykanie.

                  Wykonanie badania jest szczególnie ważne, jeżeli zastosowana wcześniej terapia antybiotykowa nie przyniosła pozytywnych rezultatów. Rozpoznanie patogenu (drobnoustroju, który jest przyczyną zakażenia) jest ważnym elementem skutecznej walki z chorobą.

                  Posiew wymazu z jamy ustnej (tlenowo)

                  Wynik badania umożliwia dobranie odpowiedniego leku, co może złagodzić i skrócić czas choroby oraz zapobiec powikłaniom w postaci zapalenia zatok, ucha środkowego, ropnego zapalenia migdałków, ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek czy gorączki reumatycznej.

                  >> Przeczytaj także: Zapalenie nerek – objawy, przyczyny, rodzaje, diagnostyka i leczenie

                  Przygotowanie do wymazu z gardła

                  Pobieranie wymazu z gardła wymaga od pacjenta odpowiedniego przygotowania. Przestrzeganie zaleceń istotnie wpływa na uzyskanie wiarygodnego, niezafałszowanego wyniku.

                  Na minimum 2 godziny przed pobraniem wymazu z gardła nie należy:

                  • spożywać pokarmów i płynów,
                  • żuć gumy,
                  • palić papierosów,
                  • płukać jamy ustnej,
                  • myć zębów,
                  • przyjmować leków (np. tabletek do ssania, syropów, aerozoli),
                  • wykonywać inhalacji.

                  Bezpośrednio przed pobraniem należy wyjąć z jamy ustnej ruchome protezy.

                  Wymaz z gardła – interpretacja wyników

                  Prezentacja wyniku wymazu z gardła jest zależna od rodzaju zleconego badania:

                  • Badania ukierunkowane – wynik dodatni wskazuje na wyhodowanie poszukiwanego drobnoustroju, wynik ujemny świadczy o braku wykrycia patogenu w próbce materiału pobranej od pacjenta;
                  • Badanie rozszerzone – wynik badania obejmuje informację zarówno o drobnoustrojach, które mogą być przyczyną zapalenia gardła, jak i o florze fizjologicznej, która zasiedla górne drogi oddechowe.

                  Prawidłowo skonstruowany wynik powinien obejmować identyfikację do gatunku wykrytych patogennych/potencjalnie patogennych drobnoustrojów. W przypadku wykrycia paciorkowców określana jest ich przynależność do grupy serologicznej. Wyniki posiewów mikrobiologicznych obejmują zazwyczaj również antybiogram (są wyjątki), który określa wrażliwość wyhodowanych bakterii na leki.

                  Uwaga:
                  Obecność antybiogramu na wyniku badania wymazu z gardła nie jest równoznaczna z sugestią konieczności stosowania antybiotyków. Interpretacja wyniku powinna być dokonywana przez lekarza, który w zestawieniu z objawami klinicznymi pacjenta podejmuje decyzję o wdrożeniu terapii antybiotykami, innymi lekami przeciwdrobnoustrojowymi lub zaleca jedynie leczenie objawowe.

                  Podsumowanie

                  • Zapalenie gardła wywoływane jest w 90% przez wirusy, ale jego przyczyną mogą być również bakterie i grzyby.
                  • Streptococcus pyogenes (paciorkowiec grupy A) odpowiada za większość przypadków bakteryjnego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych.
                  • Najczęściej zlecanymi badaniami laboratoryjnymi wymazu z gardła są szybkie testy kasetkowe i posiewy na pożywki mikrobiologiczne; dostępne są również testy genetyczne.
                  • Badania serologiczne wymazu z gardła są ukierunkowanymi badaniami przesiewowymi, w których poszukiwane są antygeny charakterystyczne dla danego gatunku drobnoustroju.
                  • Posiew mikrobiologiczny wymazu z gardła służy wykryciu i określeniu do gatunku wyhodowanych drobnoustrojów, obejmuje również określenie lekowrażliwości patogenów (są wyjątki).
                  • Posiew mikrobiologiczny wymazu z gardła może być badaniem ukierunkowanym na konkretny patogen lub badaniem rozszerzonym, w którym dodatkowo ocenia się występowanie flory fizjologicznej zasiedlającej gardło.

                  Piśmiennictwo

                  1. dr hab. n. med. Katarzyna Dzierżanowska-Fangrat, Czy szybki test na obecność antygenów paciorkowca pozwala odróżnić zakażenie od kolonizacji? Czy jest sens go wykonywać? Czy dostępne w Polsce testy mają wystarczającą czułość? Skąd należy pobierać materiał – czy wystarczy wymaz ze śluzówki jamy ustnej? (dostęp 01.12.2024 r.)
                  2. dr n. med. Mariola Zagor, Ostre i przewlekłe zapalenie gardła (dostęp 01.12.2024 r.)

                  Pielęgnacja skóry atopowej. Jak dbać o skórę z AZS w zimie?

                  Zimowa aura to wyzwanie dla osób z atopowym zapaleniem skóry (AZS). Chłodne powietrze, niska wilgotność i zmienne temperatury mogą nasilać objawy tej choroby. Ale czy wiesz, że u podłoża AZS może leżeć alergia? W tym artykule dowiesz się, jak pielęgnować skórę atopową zimą i jak diagnostyka alergii może pomóc w walce z objawami. Sprawdź, jak właściwe badania mogą ułatwić życie!

                  Spis treści:

                  1. Jak wygląda skóra z AZS?
                  2. Pielęgnacja skóry atopowej – od czego zacząć?
                  3. Dlaczego warto dbać o skórę atopową?
                  4. Jak pielęgnować skórę atopową zimą?
                  5. Czego unikać w pielęgnacji skóry atopowej?
                  6. Pielęgnacja skóry atopowej – zrób krok dalej

                  Jak wygląda skóra z AZS?

                  Skóra atopowa to więcej niż tylko suchość i świąd. Może być:

                  • zaczerwieniona,
                  • szorstka,
                  • podatna na pękanie.

                  Objawy nasilają się w zimie, gdy sucha, ogrzewana powietrzem przestrzeń w pomieszczeniach oraz mróz na zewnątrz pozbawiają skórę naturalnej ochrony. Nie bez znaczenia są także alergeny, które mogą działać jak niewidzialny czynnik drażniący, zaostrzając stan skóry.

                  >> To może Cię zainteresować: Sucha skóra cz. 1. Postawienie prawidłowej diagnozy – problem interdyscyplinarny

                  Pielęgnacja skóry atopowej – od czego zacząć?

                  Podstawą jest odbudowa bariery ochronnej skóry. Krótkie kąpiele w letniej wodzie z dodatkiem delikatnych olejków myjących to pierwszy krok. Po kąpieli należy nałożyć emolienty, które zatrzymują wilgoć i zmniejszają swędzenie.

                  Wybór odpowiednich kosmetyków jest kluczowy – produkty te powinny być pozbawione substancji zapachowych i alkoholu, aby zminimalizować ryzyko podrażnień.

                  Dlaczego warto dbać o skórę atopową?

                  Nieleczone AZS to więcej niż tylko dyskomfort. Zaniedbanie pielęgnacji prowadzi do zaostrzenia objawów, wtórnych infekcji i większego zapotrzebowania na leki. Co więcej, u podstaw objawów mogą leżeć alergeny pokarmowe lub wziewne, takie jak roztocza kurzu domowego czy białka mleka i jaj.

                  Diagnostyka alergii, np. z wykorzystaniem pojedynczych testów alergenowych, pomaga zidentyfikować potencjalne przyczyny i stworzyć plan leczenia.

                  >> Przeczytaj też: Znajdź swój alergen – diagnostyka alergii w laboratorium

                  Jak pielęgnować skórę atopową zimą?

                  Oto kilka wskazówek:

                  • Codzienna rutyna –nawilżanie skóry emolientami to podstawa – stosuj je przynajmniej dwa razy dziennie.
                  • Ochrona przed zimnem – przed wyjściem na zewnątrz używaj tłustych kremów barierowych, które ochronią skórę przed mrozem i wiatrem.
                  • Unikanie drażniących materiałów –wełna czy szorstkie tkaniny mogą podrażniać – wybieraj ubrania z miękkiej bawełny.
                  • Dieta i diagnostyka –skonsultuj się z lekarzem specjalistą, aby wykluczyć alergeny w diecie i otoczeniu, które mogą zaostrzać objawy.

                  Czego unikać w pielęgnacji skóry atopowej?

                  W pielęgnacji skóry atopowej równie ważne jak stosowanie odpowiednich kosmetyków jest unikanie czynników, które mogą pogorszyć jej stan. Wiele codziennych nawyków, choć pozornie nieszkodliwych, może prowadzić do nasilenia objawów AZS. Aby tego uniknąć, zwróć uwagę na poniższe kwestie:

                  • Gorące kąpiele –wysoka temperatura wody usuwa naturalną barierę hydrolipidową skóry, co sprzyja jej wysuszaniu.
                  • Kosmetyki perfumowane –substancje zapachowe mogą działać drażniąco na skórę wrażliwą i atopową.
                  • Wełna i szorstkie materiały –tkaniny te mogą mechanicznie podrażniać skórę, zwiększając dyskomfort i świąd.
                  • Przegrzewanie – zarówno w domu, jak i na zewnątrz, unikanie przegrzania pomoże zmniejszyć suchość skóry.

                  Pamiętaj, aby wprowadzać te zmiany stopniowo i dostosowywać je do indywidualnych potrzeb swojej skóry. Ważne jest także regularne obserwowanie, jak reaguje Twoja skóra na poszczególne zmiany w rutynie pielęgnacyjnej.

                  Pielęgnacja skóry atopowej – zrób krok dalej

                  Zimowa pielęgnacja skóry atopowej to proces, który wymaga konsekwencji i uwagi. Regularne nawilżanie, unikanie czynników drażniących i ochrona przed zimnem pomogą utrzymać skórę w lepszym stanie.

                  Nie zapominaj jednak o diagnostyce – alergeny często stoją u podłoża objawów AZS.  Pakietu testów na alergeny związane z AZS może pomóc w uzyskaniu odpowiedzi. Dzięki odpowiedniej diagnozie i pielęgnacji możesz cieszyć się większym komfortem na co dzień!


                  Bibliografia

                  1. Purnamawati S, Indrastuti N, Danarti R, Saefudin T. The role of moisturizers in addressing various kinds of dermatitis: A review. Clin Med Res. 2017;15(3-4):75-87. doi:10.3121/cmr.2017.1363 (dostęp 16.12.2024).
                  2. Murota H, Yamaga K, Ono E, Murayama N, Yokozeki H, Katayama I. Why does sweat lead to the development of itch in atopic dermatitis?. Exp Dermatol. 2019 Dec;28(12):1416-1421. doi: 10.1111/exd.13981 (dostęp 16.12.2024).
                  3. Sargen MR, Hoffstad O, Margolis DJ. Warm, humid, and high sun exposure climates are associated with poorly controlled eczema: PEER (Pediatric Eczema Elective Registry) cohort, 2004-2012 [published correction appears in J Invest Dermatol. 2014 Jun;134(6):1779]. J Invest Dermatol. 2014;134(1):51-57. doi:10.1038/jid.2013.274 (dostęp 16.12.2024).
                  4. Jaros J, Wilson C, Shi VY. Fabric selection in atopic dermatitis: An evidence-based review. Am J Clin Dermatol. 2020;21(4):467-482. doi:10.1007/s40257-020-00516-0 (dostęp 16.12.2024).
                  5. Petersson CJ, et al. Sensitization profile in undiagnosed children with skin and respiratory allergy-like symptoms in primary care.  Abstract presented at WAO, Buenos Aires, Argentina 6–10 December 2009. (dostęp 16.12.2024).
                  6. Bergmann MM, et al. J Allergy Clin Immunol Pract. 2013;1:22-8. (dostęp 16.12.2024).

                  Powracające infekcje i alarmujące statystyki: krztusiec, różyczka i odra

                  Powracające infekcje stanowią poważne wyzwanie zarówno dla pacjentów, jak i medyków, zwłaszcza w przypadku wysoce zakaźnych chorób, takich jak krztusiec, różyczka i odra. Chociaż infekcjom tym można w znacznym stopniu zapobiegać dzięki powszechnym szczepieniom, w ostatnim czasie obserwujemy gwałtowny wzrost liczby przypadków zachorowań.

                  Dzieje się tak m.in. z powodu osłabienia odporności zbiorowiskowej, które jest skutkiem działania ruchów antyszczepionkowych, utrudnionego dostępu do szczepień oraz pojawiania się nowych wariantów patogenów.

                  W niniejszym artykule analizujemy przyczyny powrotu (w przeszłości niemalże wyeliminowanych) chorób zakaźnych, przedstawiamy krótką charakterystykę krztuśca, różyczki i odry oraz omawiamy zastosowanie testów laboratoryjnych z krwi (serologicznych) w diagnostyce tych trzech poważnych infekcji.

                  Spis treści:

                  1. „Wielka trójka”, czyli krztusiec, różyczka i odra
                  2. Diagnostyka serologiczna infekcji
                  3. Podsumowanie

                  „Wielka trójka”, czyli krztusiec, różyczka i odra

                  W ostatnim czasie odnotowano intensywny wzrost liczby zachorowań na:

                  • krztusiec,
                  • różyczkę,
                  • odrę.

                  Lekarze są zaniepokojeni obserwowaną tendencją, która wskazuje na obniżenie odporności populacyjnej. Głównymi przyczynami tej sytuacji epidemicznej są:

                  • dezinformacja,
                  • zakłócenia w programach szczepień.

                  W przypadku krztuśca wzrost liczby zakażeń jest związany również z tym, że z upływem czasu odporność po szczepieniu słabnie.

                  Krztusiec (inaczej koklusz)

                  Krztusiec to infekcja dróg oddechowych wywoływana przez bakterie Bordetella pertussis, które niezwykle łatwo rozprzestrzeniają się drogą kropelkową. Jest szczególnie niebezpieczny dla niemowląt i małych dzieci, które stanowią niemal wszystkie przypadki wymagające hospitalizacji.

                  Krztusiec występuje na całym świecie, a szczyty epidemii pojawiają się co 2–5 lat. Jak wynika z danych Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization, WHO), każdego roku odnotowuje do 40 milionów przypadków krztuśca, z czego 400 tysięcy kończy się śmiercią.

                  W Polsce według oficjalnych danych od początku 2024 roku do końca listopada odnotowano aż 36 razy więcej przypadków zachorowań niż w tym samym okresie w roku poprzednim!

                  Różyczka

                  Różyczka to ostra choroba wywoływana przez wirusa różyczki, charakteryzująca się m.in.:

                  • gorączką,
                  • wysypką.

                  Chociaż przebieg choroby jest zwykle łagodny, pierwotne zakażenie wirusem różyczki we wczesnej ciąży może prowadzić do zespołu różyczki wrodzonej (ang. congenital rubella syndrome, CRS), który powoduje poważne powikłania zdrowotne dla dziecka. Według szacunków WHO rocznie na świecie występuje około 100 tysięcy przypadków zespołu różyczki wrodzonej.

                  Różyczka - badanie przeciwciał IgM

                  Odra

                  Odra jest wysoce zakaźną chorobą wywoływaną przez wirusa odry z rodziny Paramyxoviridae. Rozpoczyna się zwykle gorączką, katarem, kaszlem oraz charakterystyczną plamisto-grudkową wysypką.Powikłania występują u 10% do 40% pacjentów, a leczenie ma głównie charakter objawowy.

                  Szacuje się, że w latach 2000–2023 szczepienia zapobiegły 60 milionom zgonów. Mimo to w wielu krajach rozwijających się, szczególnie w niektórych regionach Afryki i Azji, odra nadal jest powszechna.

                  Jak wskazują dane WHO, w 2023 roku na odrę zachorowało ponad 10 milionów osób, a zmarło około 107,5 tysiąca, z czego większość zgonów stanowiły dzieci poniżej 5. roku życia. W krajach Unii Europejskiej do końca listopada 2024 odnotowano prawie dziewięciokrotnie więcej przypadków odry niż w 2023 roku.

                  Eksperci prognozują wzrost liczby przypadków odry z powodu zbyt niskiego odsetka populacji zaszczepionej dwiema dawkami szczepionki oraz wysokiego ryzyka przywleczenia zakażeń z regionów, gdzie obecnie obserwuje się intensywną aktywność wirusa odry.

                  Diagnostyka serologiczna infekcji

                  W diagnostyce powracających infekcji ważną rolę odgrywająbadania serologiczne, wykonywane z próbki krwi. Są one oparte na zaawansowanych metodach, takich jak:

                  • immunoenzymatyczna ELISA (ang.enzyme-linked immunosorbent assay),
                  • monospecyficzne testy typu immunoblot, które umożliwiają precyzyjne wykrycie specyficznych przeciwciał.

                  U pacjentów z podejrzeniem krztuśca badania serologiczne powinny być wykonywane w przypadku kaszlu, który utrzymuje się powyżej 2–3 tygodni.We krwi wykrywa się specyficzne przeciwciała w klasie IgA, IgM, ale zgodnie z rekomendacjami największe znaczenie ma badanie w kierunku przeciwciał w klasie IgG.

                  Podstawowym testem jest test ELISA dla przeciwciał przeciwko toksynie krztuścowej w klasie IgG, będący rekomendowanym badaniem przesiewowym.

                  Do diagnostyki różyczki często wykorzystuje się test awidności ELISA, różnicujący między świeżym a przewlekłym zakażeniem. Układ odpornościowy reaguje na infekcję, wytwarzając najpierw przeciwciała o niskiej awidności, czyli słabo wiążące się z antygenami. W miarę trwania choroby produkowane są przeciwciała IgG o wyższej awidności. Wykrycie w surowicy krwi przeciwciał klasy IgG o niskiej awidności sugeruje świeżą infekcję.

                  W przypadku serologicznej diagnostyki odry w wytycznych WHO rekomendowane są m.in. testy oparte na metodzie ELISA. Na szczególną uwagę zasługuje test z zastosowaniem jako antygenu nukleoproteiny wirusa odry.

                  Nukleoproteina jest jednym z najbardziej immunogennych białek wirusa odry. Organizm ludzki wytwarza przeciwko niej silną odpowiedź immunologiczną. Testy oparte na nukleoproteinie charakteryzują się wyższą swoistością w porównaniu z konwencjonalnymi testami opartymi na pełnych lizatach wirusowych.

                  Interpretacja wyników badań serologicznych powinna być przeprowadzana przez lekarza z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjenta, historii szczepień oraz ewentualnych wcześniejszych wyników badań. Prawidłowa ocena wyników jest kluczowa dla postawienia trafnej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego leczenia lub profilaktyki.

                  Podsumowanie

                  Powracające infekcje, takie jak krztusiec, różyczka czy odra, wciąż stanowią istotne wyzwanie zdrowotne, pomimo dostępności skutecznych szczepień. Wzrost liczby zachorowań wynika głównie z niewystarczającego poziomu wyszczepialności oraz obniżenia odporności populacyjnej. Jeśli masz wątpliwości dotyczące swojej odporności lub podejrzewasz trwającą infekcję, skonsultuj się z lekarzem.


                  Piśmiennictwo

                  1. Decker D.M. et al., Pertussis (Whooping Cough), The Journal of Infectious Diseases 2021; 224 (4): 310–320. [dostęp 16.12.2024]
                  2. Winter K.A. et al., Rubella, The Lancet 2022; 399 (10332): 1336–1346.[dostęp 16.12.2024]
                  3. https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/measles [dostęp: 02.12.2024].
                  4. https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/rubella [dostęp: 02.12.2024].
                  5. https://epibaza.pzh.gov.pl/story/krztusiec-informacje-og%C3%B3lne [dostęp: 03.12.2024].
                  6. https://www.gov.pl/web/psse-miechow/alarmujacy-wzrost-zachorowan-na-odre-w-europie [dostęp: 03.12.2024].
                  7. https://measles-rubella-monthly.ecdc.europa.eu/ [dostęp: 03.12.2024].
                  8. Zakład Epidemiologii Chorób Zakaźnych i Nadzoru NIZP PZH – PIB, Zachorowania na wybrane choroby zakaźne w Polsce od 1 stycznia do 30 listopada 2024 r. oraz w porównywalnym okresie 2023 r.,Departament Zapobiegania i Kontroli Chorób Zakaźnych GIS. [dostęp 16.12.2024]
                  9. Bester J.C., Measles and Measles Vaccination: A Review, JAMA Pediatr. 2016; 170 (12): 1209–1215, doi:10.1001/jamapediatrics.2016.1787. [dostęp 16.12.2024]