Strona główna Blog Strona 24

Biała i brunatna tkanka tłuszczowa – różnice, funkcje, umiejscowienie

Tkanka tłuszczowa w organizmie człowieka pełni kilka ważnych funkcji: ochronną, izolacyjną, energetyczną i endokrynną. Jakie mamy rodzaj tkanki tłuszczowej? Czym się różnią? Jakie pełnią funkcje? Dlaczego powinniśmy dbać o to, aby mieć więcej brązowej tkanki tłuszczowej? Dowiesz się z artykułu.

Spis treści:

  1. Tkanka tłuszczowa – rodzaje
  2. Tkanka tłuszczowa biała – rola, budowa, umiejscowienie
  3. Tkanka tłuszczowa brunatna – rola, budowa, umiejscowienie
  4. PODSUMOWANIE

Tkanka tłuszczowa – rodzaje

W organizmie człowieka stwierdza się obecność trzech rodzajów tkanki tłuszczowej. Są to:

  • biała tkanka tłuszczowa (WAT, ang. white adipose tissue)
  • brunatna (brązowa) tkanka tłuszczowa (BAT, ang. brown adipose tissue)
  • różowa tkanka tłuszczowa (PAT, ang. pink adipose tissue)

Oprócz wymienionych rodzajów adiopocytów, wyróżnia się także komórki beżowe, które są postacią pośrednią pomiędzy białą i brunatną tkanką tłuszczową.

tkanka tluszczowa infografika

Każdy rodzaj tkanki ma różne role do spełnienia, jednak każda z nich spełnia funkcje endokrynne – wydzielają substancje o charakterze hormonów.

pakiet hormony regulujące apetyt rozszerzony

Tkanka tłuszczowa biała – rola, budowa, umiejscowienie

Biała tkanka tłuszczowa jest dominującą tkanką tłuszczową naszego organizmu. Jest przede wszystkim magazynem energii, ale odpowiada również za amortyzację i izolację – chroniąc poszczególne narządy przez urazami i uszkodzeniami mechanicznymi.

Białą tkankę tłuszczową cechuje plastyczność (wielkość jej komórek może wynosić od 20 do 200 μm), a tłuszcz może stanowić aż 90% objętości jej komórek, spychając cytoplazmę, jądro i organella komórkowe na peryferia. Oznacza to, iż w sytuacji nadmiernego dostarczania energii z pokarmem powstaje nadwaga, a następnie otyłość.

Biała tkanka tłuszczowa zbudowana jest z:

  • tłuszczu, który stanowi 60-90% – w tym aż 90-99% to trójglicerydy, poza tym kwasy tłuszczowe, cholesterol, fosfolipidy;
  • wody, stanowiącej 5-30%;
  • białek.

Oprócz kumulowania energii, ten rodzaj tkanki tłuszczowej jest odpowiedzialny za wydzielanie wielu aktywnych substancji, wpływających na procesy łaknienia i sytości, na działanie insuliny, metabolizm glukozy i tłuszczów, regulujących ciśnienie tętnicze krwi, krzepliwość krwi, itp.

Do substancji wydzielanych przez adipocyty zaliczamy m.in:

  • adipokiny – hormony tkanki tłuszczowej, w wśród nich: leptynę, adiponektynę, rezystynę, omentynę;
  • hormony steroidowe: estron, estradiol, testosteron, hormon wzrostu;
  • cytokiny i czynniki wzrostu: TNF-α– czynnik martwicy nowotworów, IL-6;
  • czynniki naczynioaktywne: angiotensynogen/angiotensyna II, przedsionkowy peptyd natriuretyczny, prostaglandynę I2;
  • modulatory metaboliczne: apolipoproteina E, kwasy tłuszczowe, prostaglandynę E2.

Pełna lista substancji wydzielanych przez adipocyty jest bardzo długa i dobrze pokazuje, dlaczego leczenie otyłości jest tak trudnym procesem.

Tkanka tłuszczowa biała – umiejscowienie

Tkanka tłuszczowa buduje tzw. depozyty. W przypadku białej tkanki tłuszczowej są to:

  • depozyty podskórne – gromadzone w okolicach brzucha i okolicy pośladkowo udowej;
  • depozyty trzewne (brzuszne) – gromadzone w otrzewnej, krezce oraz pozaotrzewnowo;
  • depozyty międzynarządowe – gromadzone okołowątrobowo i międzymięśniowo.

Rozmieszczenie białej tkanki tłuszczowej jest bardzo ważnym wskaźnikiem i czynnikiem ryzyka wystąpienia zaburzeń metabolicznych.

Jeśli jej nadmiar gromadzi się w okolicy jamy brzusznej, mamy do czynienia z otyłością centralną (typu jabłko), natomiast jeśli rozmieszczony jest w dolnej części ciała (biodra, pośladki) występuje otyłość gynoidalna (typu gruszka).

Otyłość centralna wiąże się w ryzykiem występowanie chorób sercowo-naczyniowych, cukrzycy i innych zaburzeń metabolicznych, wisceralna tkanka tłuszczowa charakteryzuje się bowiem dużo większą aktywnością metaboliczną.

Aktywność białej tkanki tłuszczowej

Zdolność tkanki tłuszczowej do lipolizy (wytwarzania kwasów tłuszczowych) podlega wielu regulacjom:

  • hormonalnej,
  • nerwowej,
  • czynników fizjologicznych (wiek, stan odżywienia, stres, aktywność fizyczna).

Hormony i substancje wpływające na aktywność tkanki tłuszczowej możemy podzielić na dwie grupy:

  • Hormony i czynniki stymulujące lipolizę (w dużym uproszczeniu są to hormony wpływające na przyrost masy ciała):
    • katecholaminy – działają poprzez aktywację układu współczulnego – receptorów β-adrenergicznych (zwłaszcza receptora β3, występującego głównie w tkance tłuszczowej brzusznej)
    • hormon wzrostu – który potęguje i wspiera efekty działania katecholamin
    • glukagon
    • parathormon
    • kortyzol – również wspiera efekty działania katecholamin, ale reguluje również ekspresję β-receptorów
    • testosteron – szczególnie u mężczyzn w otyłości typu brzusznego i zespole PCOS
    • żeńskie hormony płciowe
  • Hormony i czynniki hamujące lipolizę to m.in.:
    • insulina – hormon o najsilniejszym działaniu antylipolitycznym, działający anabolicznie
    • katecholaminy – przez hamowanie α2- receptora
    • IGF-1
    • adenozyna.

>> Zobacz też: Układ hormonalny człowieka. Budowa, funkcje, hormony

Tkanka tłuszczowa brunatna – rola, budowa, umiejscowienie

Tkanka tłuszczowa brązowa, określana również jako brunatna tkanka tłuszczowa, jest odpowiedzialna przede wszystkim za utrzymywanie stałej temperatury ciała oraz wykorzystywanie nadmiaru energii dostarczanej z pokarmem.

Ciekawostką jest fakt, iż ten rodzaj tkanki tłuszczowej występuje tylko u ssaków. Barwę brunatną adipocytom tej tkanki tłuszczowej nadają cytochromy umiejscowione w bardzo licznie występujących mitochondriach.

Wielkość skupisk BAT zależy od kilku czynników. Należą do nich:

  • płeć,
  • wiek,
  • pora roku,
  • zawartość białej tkanki tłuszczowej,
  • poziom aktywności fizycznej.

Tkanka tłuszczowa brunatna – umiejscowienie

Komórki brązowej tkanki tłuszczowej pojawiają się pod koniec ciąży – około siódmego miesiąca. U noworodka jest to tkanka już w pełni rozwinięta, umiejscowiona głównie w górnych partiach ciała, w okolicach:

  • tętnic szyjnych,
  • tętnic podobojczykowych,
  • śródpiersia,
  • dołu pachowego,
  • między łopatkami.

Umiejscowienie brązowej tkanki tłuszczowej w ciele dorosłego człowieka jest podobne jak u noworodków. Najwięcej komórek brązowych leżu w okolicy nadobojczykowej i na karku. Uważa się, że to właśnie brunatna tkanka tłuszczowa odpowiada za powiększenie depozytów tłuszczu w okolicach karku u pacjentów z zespołem Cushinga.

Występowanie komórek brązowych notuje się również w śródpiersiu (w okolicy serca i aorty), wzdłuż rdzenia kręgowego, mniej podprzeponowo i w okolicach nadnerczy.

Tkanka tłuszczowa brunatna – budowa

Komórki tkanki tłuszczowej brązowej mają wielkość 20-40 μm (nawet 10 razy mniej niż komórki białe). Charakterystyczną ich cechą są liczne, bogate w cytochromy mitochondria. Tłuszcz w komórkach magazynowany jest w postaci wielu pęcherzyków, jądro komórki położone jest centralnie.

Ten rodzaj tkanki tłuszczowej charakteryzuje się bogatym unerwieniem i unaczynieniem.

Ważnym składnikiem brązowych komórek tłuszczowych jest białko nazywane termogeniną. Jego podstawową funkcją jest rozpraszanie i wydatkowanie energii cieplnej, kosztem wytwarzania i jej kumulowania w postaci ATP.

Brunatna tkanka tłuszczowa a wytwarzanie ciepła

Wytwarzanie i przenoszenie ciepła do tkanek odbywa się dzięki pośrednictwu układu sympatycznego (współczulnego). Stymulacja receptorów β2 i β3 adrenergicznych pobudza adipocyty do produkcji termogeniny i powoduje rozszerzenie docierających do nich naczyń krwionośnych. Wytworzone w komórkach ciepło pobierane jest następnie przez krew i transportowane do tkanek ciała.

Receptory β-adrenergiczne u człowieka rozmieszczone są w wielu tkankach i narządach całego ciała. Natomiast receptor β3-adrenergiczny w przeważającej części występuje w brunatnej tkance tłuszczowej brunatnej. niewielka aktywność notowana jest w pęcherzyku żółciowym, przewodzie pokarmowym i lewym przedsionku serca.

Aktywacja syntezy termogeniny u człowieka ma miejsce, gdy temperatura otoczenia spada poniżej 20-22°C, dzięki czemu krew może zachować prawidłową temperaturę, a ciepło może być rozprowadzane po całym organizmie.

Badania wskazują, iż długotrwała ekspozycja na zimno może aktywować BAT i zwiększać jej objętość, co obserwuje się u osób pracujących na wolnym powietrzu. Upośledzenie produkcji termogeniny obserwuje się w stanie otyłości. Modyfikacja brązowych komórek tłuszczowych zachodzi również pod wpływem deficytu kalorycznego – brunatne adipocyty kurczą się i zatrzymują tylko część energii wydatkowanej na termogenezę, dlatego osoby na dietach skarżą się na dyskomfort cieplny.

Tkanka tłuszczowa brunatna – jak zwiększyć jej objętość

Brunatna tkanka tłuszczowa jest sprzymierzeńcem człowieka, dlatego powinniśmy zadbać o jej optymalny poziom, aby nasze ciało mogło utrzymywać komfort cieplny.

Ilość brązowych komórek tłuszczowych zwiększa się pod wpływem:

  • ekspozycji na zimno (zimne prysznice, obniżenie temperatury powietrza w pomieszczeniu),
  • aktywności fizycznej,
  • odpowiedniej diety (z optymalną zawartością żelaza – brunatna tkanka tłuszczowa jest bogata w żelazo).

Przebywanie w pomieszczeniach, w których panuje wysoka temperatura, nie sprzyja aktywności tej tkanki tłuszczowej. W przegrzanych pomieszczeniach komórki brązowe mogą zamieniać się komórki białe.

>> Przeczytaj też: Otyłość i jej zapobieganie – profilaktyka otyłości pierwotnej i wtórnej

PODSUMOWANIE

Adipocyty białe i brązowe to komórki tej samej tkanki, różniące się jednak budową, funkcją i wpływem na organizm człowieka. Warto wiedzieć, dlaczego tak się dzieje, jakie są konsekwencje ich działania i dlaczego należy dbać optymalny poziom zarówno tkanki białej, jak i brunatnej.


PIŚMIENNICTWO

  1. Murawska-Ciałowicz E., Tkanka tłuszczowa – charakterystyka morfologiczna i biochemiczna różnych depozytów, Postepy Hig Med Dosw (online), 2017; 71: 466-484 e-ISSN 1732-2693
  2. Buczkowska M, Buczkowski K, Głogowska-Gruszka A, Duda S, Dyaczyński M, Nowak P. Tkanka tłuszczowa – budowa i funkcje, ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki wybranych adipokin i ich wpływu na organizm. Med Og Nauk Zdr. 2019;25(3):162-169. doi:10.26444/monz/110429.

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci

Jedną z chorób budzących największe obawy rodziców jak i pediatrów jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Podstawowa wiedza to cenny skarb, gdyż choroba jest obarczona wysokim ryzykiem trwałych, poważnych powikłań i zgonu. Co każdy rodzic powinien wiedzieć o zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych?

Spis treści:

  1. Zapalenie opon mózgowych u dzieci – co to za choroba?
  2. Objawy zapalenia opon mózgowych u dzieci
  3. Zapalenie opon mózgowych u dzieci – grupa ryzyka
  4. Diagnostyka zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci
  5. Zapalenie opon mózgowych u dzieci – leczenie
  6. Skutki zapalenia opon mózgowych u dzieci
  7. Profilaktyka
  8. Podsumowanie

Zapalenie opon mózgowych u dzieci – co to za choroba?

By zrozumieć chorobę należy poznać kilka podstawowych faktów anatomicznych:

  • ośrodkowy układ nerwowy składa się z mózgowia oraz rdzenia kręgowego;
  • mózg jest otoczony przez 3 błony; idąc od zewnątrz (strona czaszkowa) są to opona twarda, opona pajęcza oraz opona miękka;
  • między oponą pajęczą (tzw. pajęczynówką) oraz miękką istnieje niewielka przestrzeń wypełniona płynem mózgowo-rdzeniowym, tzw. przestrzeń podpajęczynówkowa, zapewniająca pewną elastyczność, ruchomość oraz miejsce dla przechodzenia naczyń krwionośnych i nerwów czaszkowych.

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (ZOMR) to zakażenie obejmujące wspominaną przestrzeń anatomiczną. Zakażenie w jej obrębie powoduje odpowiedź zapalną, wzrost objętości płynu mózgowo-rdzeniowego i/lub pojawienie się odczynu ropnego, co powoduje wzrost ciśnienia wewnątrz czaszki.

ZOMR może być wywołane przez bakterie, wirusy, grzyby, a nawet pasożyty, jednak zdecydowanie najczęstszą przyczyną choroby są dwa pierwsze z wymienionych.

Zapalenie opon mózgowych u dzieci_infografika

Objawy zapalenia opon mózgowych u dzieci

Do pierwszych niespecyficznych objawów zaliczają się:

  • gorączka u dziecka,
  • dziecięcy ból głowy (u dzieci, które są w stanie werbalizować dolegliwości),
  • u młodszych dzieci napięte, wypukłe ciemiączko,
  • wymioty,
  • światłowstręt,
  • trudności w karmieniu,
  • przyspieszony oddech,
  • rozdrażnienie lub zaburzenia świadomości,
  • przyjmowanie przez dziecko odgięciowej pozycji ciała,
  • zmiany skórne; najbardziej charakterystyczne są wybroczyny (w kolorze ciemnoczerwonym/wiśniowym), które nie bledną pod wpływem ucisku, są najbardziej charakterystyczne dla ZOMR o etiologii meningokokowej.

Zapalenie opon mózgowych u dzieci – grupa ryzyka

W populacji pediatrycznej istnieje kilka czynników ryzyka zwiększonego zachorowania, do których zalicza się:

  • urazy czaszki penetrujące do mózgu i/lub przebiegające z wyciekiem płynu mózgowo-rdzeniowego,
  • nieleczone ostre zapalenie ucha środkowego i/lub zatok przynosowych,
  • zaburzenia odporności,
  • choroby nowotworowe,
  • cukrzyca,
  • stan po usunięciu śledziony,
  • sinicze wady serca,
  • uczęszczanie do żłobka i/lub przedszkola,
  • brak szczepień ochronnych.

Diagnostyka zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci

Pamiętaj, że zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych jest stanem potencjalnego zagrożenia życia i podejrzewając chorobę nie można przeprowadzać diagnostyki na własną rękę. Grozi to wysokim ryzykiem nieodwracalnych powikłań ze strony mózgu oraz zgonem!

Podstawą postępowania jest szczegółowo zebrany wywiad lekarski oraz badanie przedmiotowe. W dalszej kolejności wykonuje się szereg badań diagnostycznych:

  • badanie dna oka lub tomografia komputerowa głowy w przypadku podejrzenia zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego,
  • płyn mózgowo-rdzeniowy (badanie ogólne oraz posiew): podstawa rozpoznania, pierwszy z wymienionych pozwala na wstępne określenie etiologii,
  • badania krwi:
    • posiew,
    • morfologia z rozmazem,

Morfologia krwi obwodowej
  • układ krzepnięcia,
    • CRP,
CRP białko C-reaktywne
  • prokalcytonina (wskaźniki stanu zapalnego),
    • sód,
    • potas,
    • kreatynina,
    • glukoza,
    • mocznik,
    • albumina,
    • kwas mlekowy;

w zależności od indywidualnych wskazań lista może być rozszerzona.

Zapalenie opon mózgowych u dzieci – leczenie

Najważniejszym elementem postępowania jest czas. Podejrzewając zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (zwłaszcza przy nasilonych wymienionych wyżej objawach), należy w trybie natychmiastowym zgłosić się do szpitala.

Pamiętaj, że początkowe objawy ZOMR mogą być słabo nasilone i nieswoiste, dlatego część dzieci trafia początkowo pod opiekę placówki podstawowej opieki zdrowotnej. Skierowanie dziecka przez lekarza pierwszego kontaktu do szpitala jest postępowaniem słusznym i każdorazowo należy wykonać zalecenie lekarskie.

W przypadku zapaleń na tle wirusowym w większości przypadków leczenie jest objawowe. Dla niektórych wirusów istnieją leki celowane ograniczające namnażanie się wirusa. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych jest wskazaniem do natychmiastowej antybiotykoterapii o szerokim spektrum działania.

W obu przypadkach prowadzi się jednoczesne leczenie objawowe, w tym wentylację (niekiedy mechaniczną, z wykorzystaniem respiratora) oraz zmniejszanie ciśnienia wewnątrzczaszkowego.

Skutki zapalenia opon mózgowych u dzieci

ZOMR niesie za sobą wiele groźnych powikłań, w tym trwałych uszkodzeń neurologicznych:

  • wysięk podtwardówkowy (występuje u 20–39 proc. dzieci, najczęściej bezobjawowy),
  • ogniskowe ubytki neurologiczne, np. niedowłady kończyn, trudności i/lub niezdolność do mówienia,
  • utrata słuchu,
  • padaczka,
  • wodogłowie,
  • upośledzenie zdolności poznawczych,
  • zgon.

Profilaktyka

Przed częścią przypadków zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych można się uchronić poprzez szczepienia przeciwko:

  • odrze, śwince i różyczce (MMR),
  • otoczkowym szczepom Haemophilus influenzae (u dzieci do 5. roku życia),
  • ospie wietrznej,
  • inwazyjnej chorobie pneumokokowej (w standardzie szczepionka 10-walentna, chroniąca przed 10 szczepami wirusa, odpłatnie 13 i 20-walentna),
  • inwazyjnej chorobie meningokokowej (odpłatnie, 2 rodzaje szczepionek: przeciwko serotypowi B oraz A, C, W135, Y),
  • kleszczowemu zapaleniu mózgu (odpłatnie).

Należy pamiętać, że kontakt z osobą z potwierdzonym zakażeniem meningokokowym, odrą i ospą jest wskazaniem do profilaktyki poekspozycyjnej. W tym przypadku zgłoś się do swojego lekarza pierwszego kontaktu.

Podsumowanie

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych to choroba obarczona wysokim ryzykiem zgonu lub trwałych uszkodzeń neurologicznych. Objawia się m.in. gorączką, wymiotami, bólem głowy, światłowstrętem. Wymaga pilnej hospitalizacji i szybkiego działania, co zwiększa szanse na przebieg niepowikłany. Pamiętaj, że istnieje skuteczna profilaktyka w postaci szczepień ochronnych w zakresie wielu groźnych przyczyn ZOMR. Jeśli chcesz uchronić swoje dziecko przed dramatyczną chorobą to nie zwlekaj – udaj się do pediatry i dowiedz się, kiedy i jak zaszczepić swoje dziecko.


Źródła

  1. Rekomendacje postępowania w zakażeniach ośrodkowego układu nerwowego Epidemiologia, diagnostyka kliniczna i laboratoryjna
  2. Krajowy Ośrodek Referencyjny ds. Bakteryjnych Zakażeń Ośrodkowego Układu Nerwowego „KOROUN”, Zakład Epidemiologii i Mikrobiologii Klinicznej, Narodowy Instytut Leków, Warszawa, 2024
  3. Zainel A, Mitchell H, Sadarangani M. Bacterial Meningitis in Children: Neurological Complications, Associated Risk Factors, and Prevention. Microorganisms. 2021 Mar 5;9(3):535. doi: 10.3390/microorganisms9030535. PMID: 33807653; PMCID: PMC8001510.
  4. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8001510
  5. Tacon CL, Flower O. Diagnosis and management of bacterial meningitis in the paediatric population: a review. Emerg Med Int. 2012;2012:320309. doi: 10.1155/2012/320309. Epub 2012 Sep 20. PMID: 23050153; PMCID: PMC3461291.
  6. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC3461291
  7. Al-Qahtani SM, Shati AA, Alqahtani YA, Ali AS. Etiology, Clinical Phenotypes, Epidemiological Correlates, Laboratory Biomarkers and Diagnostic Challenges of Pediatric Viral Meningitis: Descriptive Review. Front Pediatr. 2022 Jun 16;10:923125. doi: 10.3389/fped.2022.923125. PMID: 35783317; PMCID: PMC9249085.
  8. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9249085
  9. Alamarat Z, Hasbun R. Management of Acute Bacterial Meningitis in Children. Infect Drug Resist. 2020 Nov 11;13:4077-4089. doi: 10.2147/IDR.S240162. PMID: 33204125; PMCID: PMC7667001.
  10. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7667001

Kofeina – właściwości, działanie, optymalne dawki

Kofeina to substancja, która wzbudza duże zainteresowanie konsumentów, ze względu na pojawiające się doniesienia o korzystnym lub niekorzystnym jej działaniu. Jednocześnie obserwujemy wzrost spożycia kofeiny z dietą. Kawa jest trzecim – po wodzie i herbacie – najczęściej spożywanym na świecie napojem.

Czym jest kofeina? Ile kaw dziennie można wypić? Jaka jest bezpieczna dawka kofeiny? Czy kobiety w ciąży mogą ją przyjmować? Czy kofeinę mogą zażywać dzieci?

Zapraszamy do przeczytania pierwszej części artykułu o kofeinie.

Spis treści:

  1. Kofeina – co to jest? Wchłanianie i metabolizm kofeiny w organizmie człowieka
  2. Jak długo działa kofeina?
  3. W jakich produktach występuje kofeina? Czy w herbacie jest kofeina?
  4. Ile kofeiny dziennie można spożywać?
  5. Kofeina u dzieci
  6. Kofeina a ciąża
  7. PODSUMOWANIE

Kofeina – co to jest? Wchłanianie i metabolizm kofeiny w organizmie człowieka

Kofeina jest związkiem pochodzenia naturalnego, należącym do grupy alkaloidów purynowych. Chemicznie to 1,3,7-trimetyloksantyna, bezwonny biały proszek o gorzkim smaku, rozpuszczalny w wodzie i w tłuszczach.

Po spożyciu kofeina łatwo wchłania się z przewodu pokarmowego. Jako substancja łatwo rozpuszczalna w wodzie przenika przez większość błon biologicznych, w tym barierę krew-mózg, a jej biologiczna biodostępność jest bliska 100%.

Wchłanianie kofeiny i tempo jej metabolizmu zależne jest do czynników genetycznych oraz wieku, płci, chorób, spożycia alkoholu, narkotyków i nikotyny.

glutation zredukowany/utleniony

Wchłanianie kofeiny odbywa się głównie w jelicie cienkim, a ponad 95% metabolizowane jest w wątrobie przez cytochrom P450 – enzym 1A2, do trzech głównych metabolitów:

  • paraksantyny (1,7-dimetyloksantyny) – główna droga metabolizmu kofeiny (70-80%) i jej wydalania z moczem. Aktywność tego metabolitu jest dosyć niska, dlatego ludzki organizm może przyjmować dawki 300-500 mg kofeiny dziennie bez widocznych skutków ubocznych. Paraksantyna rozkłada tłuszcze, przyczynia się do zwiększonego poziomu glicerolu i tłuszczów we krwi;
  • teobrominy (3,7-dimetyloksantyny) – rozszerza naczynia krwionośne i nasila oddawanie moczu;
  • teofiliny (1,3-dimetyloksantyny) – rozszerza drogi oddechowe, stosowana w leczeniu astmy.
kofeina cz.1_infografika_1

Jak długo działa kofeina?

Kofeina szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, głównie z jelita cienkiego – aż 99% kofeiny wchłania się w ciągu 45 minut. Jej maksymalne stężenie w osoczu po podaniu doustnym obserwuje się w okresie od 15-30 do 120 minut. Średni okres półtrwania kofeiny u osób zdrowych wynosi ok.5 godzin (4-6 godzin), ale może wahać się od 1,5 do ponad 9 godzin.

Jak długo kofeina pozostaje w organizmie konkretnego pacjenta i jak długo działa? To zależy od kilku czynników. Metabolizm kofeiny może być hamowany przez stosowanie leków, np. antykoncepcji hormonalnej lub stymulowany przez palenie papierosów. Inne czynniki mające wpływ na siłę działania kofeiny to otyłość czy wysokość nad poziomem morza.

Również forma podania kofeiny wpływa na siłę i okres jej działania. Przyjmowanie tej substancji w formie kapsułek przyspiesza metabolizm (w jednym z badań szczyt stężenia kofeiny po przyjęciu kapsułek został osiągnięty już po 30 minutach), podczas gdy jej wchłanianie z coli lub czekolady opóźnia działanie (w tym samym badaniu szczyt stężenia obserwowano po 90-120 minutach).

Badacze oceniali również, jaki wpływ na działanie kofeiny ma jej powolne (20 minut) spożywanie w stosunku do szybkiego (2 minuty) wypicia napoju. Badano również wpływ przyjmowania kofeiny z ciepłą lub zimną kawą czy napojami energetycznymi. Okazało się, iż tempo wypijania napoju, jego temperatura i rodzaj (kawa, napój energetyczny) ma niewielki wpływ na efekt działania kofeiny i jej aktywność farmakokinetyczną.

Szybsze działanie kofeiny ma miejsce po jej przyjęciu w postaci gumy do żucia. Wydaje się, że wpływ na to ma fakt, iż większość kofeiny uwalniania jest wówczas w jamie ustnej i wchłaniana przez śluzówkę policzka. Okazuje się jednak, iż taka droga podania nie ma wpływu na dostępność biologiczną substancji. 

Badanie kofeiny w moczu (jakościowo)

W jakich produktach występuje kofeina? Czy w herbacie jest kofeina?

Kofeina występuje w różnych produktach pochodzenia naturalnego, a poza tym jest stosowana jako dodatek do napojów czy słodyczy. Gdzie znajdziesz tę substancję?

Naturalnie występująca kofeina

Naturalnie występująca kofeina znajduje się w kawie. Zawartość kofeiny w tej roślinie zależy od gatunku kawowca, z którego pozyskuje się ziarna, a także od technologii palenia i przygotowywania napoju. Kawa mocno palona zawiera mniej kofeiny niż kawa palona krócej. Mniej kofeiny zawiera kawa Arabica (do 1,5%), w porównaniu z kawą Robusta (do 4%). Dlatego ta pierwsza jest łagodniejsza w smaku i mniej gorzka.

>> Dowiedz się więcej: Wpływ kawy na zaburzenia lipidowe i nadciśnienie tętnicze

Źródłami kofeiny są także:

  • herbata – mamy wówczas do czynienia z teiną;
  • guarana – z guaraniną;
  • yerba mate – mateina;
  • kakao i czekolada.

Oprócz tego kofeina występuje w ponad 60 innych roślinach, ich liściach, owocach lub ziarnach.

Ciekawostka
Zawartość kofeiny w kawie i teiny w mocnej herbacie jest porównywalna.
kofeina cz.1_infografika_2

Kofeina jako dodatek do produktów spożywczych i napojów

Oprócz produktów spożywczych, w których kofeina występuje naturalnie, mamy grupę produktów, do których producenci dodają ten składnik w postaci syntetycznej lub naturalnej, np. jako guarana lub orzech kola.

Są to głównie słodycze (czekolada), ale także np. masło orzechowe.

Najpopularniejsze produkty, do których dodaje się kofeinę to napoje energetyzujące, które zawierają powyżej 80 mg kofeiny lub napoje typu cola, zawierające 10-15 mg tej substancji.

kofeina cz.1_infografika_3

Kofeina w lekach

Syntetyczna kofeina jest również składnikiem leków (np. przeciwbólowych), gdzie jest dodawana w celu wzmocnienia ich działania.

Kofeina dostępna jest również jako suplement diety. Czasem w jedynym suplemencie występuje zarówno kofeina, jak i ekstrakt z guarany. Należy być ostrożnym, spożywając suplementy z kofeiną, aby nie przekraczać bezpiecznego dawkowania – zwłaszcza jeśli pijemy również kawę lub herbatę.

Napój bezkofeinowy – czy na pewno bez kofeiny?

Należy mieć świadomość, iż kawa bezkofeinowa jest napojem, który nadal zawiera kofeinę. Oczywiście jest jej tam mniej niż w zwykłej kawie, ale nadal należy brać to pod uwagę, jeśli musimy z niej całkowicie zrezygnować.

>> Przeczytaj też: Wpływ kawy na zaburzenia lipidowe i nadciśnienie tętnicze

Kawa bezkofeinowa może zawierać od 2-15 mg kofeiny w filiżance o pojemności ok. 220 ml. W filiżance zwykłej kawy o tej pojemności jest ok. 160-180 mg kofeiny.

MIT
Kawa bezkofeinowa w ogóle nie zawiera kofeiny.

Ile kofeiny dziennie można spożywać?

Kofeina jest substancją, która w umiarkowanych ilościach wywiera korzystny wpływ na zdrowie. Zgodnie z zaleceniami FDA dzienne spożycie kofeiny dla większości osób dorosłych nie powinno przekraczać 400 mg, ponieważ powyżej tej ilości substancja wywiera niepożądane skutki.

Mniej kofeiny jest dopuszczalne u kobiet w ciąży – ich dawka dzienna nie powinna przekraczać 300 mg. Pacjentki, które chcą zajść w ciążę, również powinny ograniczać jej spożycie.

>> To może Ci się przydać: Dieta matki karmiącej – co jeść, a czego unikać w okresie karmienia piersią?

Dieta dziecka do 12 r.ż w ogóle nie powinna zawierać kofeiny, a do 18 r.ż – do 100 mg.

Modyfikacja dawek kofeiny zalecana jest również u osób z niektórymi chorobami i przyjmujących niektóre leki.

pakiet lipidogram extra baner

Kofeina u dzieci

Kofeina kojarzy nam się głównie z kawą, której w Polsce dzieciom się nie podaje. Natomiast dzieci piją herbatę, czekoladę, a nastolatki dodatkowo napoje energetyczne. 

Nie ma udowodnionej bezpiecznej dawki kofeiny u dzieci. Pediatrzy rekomendują, aby nie podawać tej substancji dzieciom do 12. r.ż., a napojów energetycznych (również za względu na wysoką zawartość cukru) wszystkim dzieciom i nastolatkom. Amerykańska Akademia Pediatrii sugeruje również, aby dawkę kofeiny dla osób 12-18 lat ograniczać do 100 mg dziennie.

Wytyczne z Kanady zalecają następujące dzienne limity kofeiny:

  • 4-6 r.ż. – 45 mg
  • 7-9 r.ż. – 62 mg
  • 10-12 r.ż. – 80 mg
  • 12-18 r.ż. – 100 mg.

Nadmierne spożycie kofeiny przez dzieci i nastolatki może powodować problemy ze snem, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (bóle brzucha, problemy trawienne), przyspieszenie akcji serca, kołatania serca, niepokój, nadpobudliwość.

Kofeina a ciąża

Badania wskazują, iż kobiety w ciąży powinny unikać kofeiny, zwłaszcza w dużych dawkach. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ustalił, iż maksymalna bezpieczna dawka kofeiny w diecie kobiety ciężarnej wynosi 200 mg dziennie. Należy pamiętać, iż jest to sumaryczna dawka kofeiny, obejmująca wszystkie jej źródła, nie tylko kawę. WHO dopuszcza spożycie 300 mg tej substancji.

Takie rekomendacje dla kobiet w ciąży wiążą się z potencjalnym niekorzystnym wpływem kofeiny na przebieg ciąży i zdrowie dziecka. Spożywanie wysokich dawek kofeiny wiąże się ograniczeniem wzrostu dziecka, ryzykiem poronienia i niską wagą urodzeniową noworodka.

>>> Dowiedz się więcej: Kawa w ciąży – czy można ją pić i w jakich ilościach?

Podsumowanie

Kofeina to substancja, która budzi duże zainteresowanie konsumentów. Wykazuje korzystne dla zdrowia działanie, pod warunkiem, iż jest spożywana w umiarkowanych ilościach. Jak powiedział Paracelsus „Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną. Tylko dawka czyni, że dana substancja jest trucizną”.

Kofeina wpisuje się w tę definicję, dlatego warto pić kawę lub inne napoje z kofeiną, ale mieć świadomość, iż nie należy przekraczać pewnych ilości i pamiętać, iż kofeina to nie tylko kawa.

Jak działa kofeina na nasz organizm, czy podnosi ciśnienie, jak działa na sen, jakie ma skutki uboczne – te wszystkie informacje znajdziesz w drugiej części artykułu: Kofeina – jak wpływa na organizm człowieka, skutki uboczne. Fakty i mity na temat kofeiny


PIŚMIENNICTWO

  1. Vundrala Sumedha Reddy, S. Shiva, Srinidhi Manikantan, Seeram Ramakrishna,Pharmacology of caffeine and its effects on the human body,European Journal of Medicinal Chemistry Reports, Volume 10,2024,100138, ISSN 2772-4174, https://doi.org/10.1016/j.ejmcr.2024.100138.
  2. Surma S., Sahebkar A., Banach M.,Coffee or tea: Anti-inflammatory properties in the context of atherosclerotic cardiovascular disease prevention, Pharmacological Research, Volume 187, 2023,106596,ISSN 1043-6618,https://doi.org/10.1016/j.phrs.2022.106596.
  3. Saimaiti A, Zhou DD, Li J, Xiong RG, Gan RY, Huang SY, Shang A, Zhao CN, Li HY, Li HB. Dietary sources, health benefits, and risks of caffeine. Crit Rev Food Sci Nutr. 2023;63(29):9648-9666. doi: 10.1080/10408398.2022.2074362. Epub 2022 May 16. PMID: 35574653.
  4. Guest, N. S., VanDusseldorp, T. A., Nelson, M. T., Grgic, J., Schoenfeld, B. J., Jenkins, N. D. M., … Campbell, B. I. (2021). International society of sports nutrition position stand: caffeine and exercise performance. Journal of the International Society of Sports Nutrition, 18(1). https://doi.org/10.1186/s12970-020-00383-4
  5. Antonio J, Newmire DE, Stout JR, Antonio B, Gibbons M, Lowery LM, Harper J, Willoughby D, Evans C, Anderson D, Goldstein E, Rojas J, Monsalves-Álvarez M, Forbes SC, Gomez Lopez J, Ziegenfuss T, Moulding BD, Candow D, Sagner M, Arent SM. Common questions and misconceptions about caffeine supplementation: what does the scientific evidence really show? J Int Soc Sports Nutr. 2024 Dec;21(1):2323919. doi: 10.1080/15502783.2024.2323919. Epub 2024 Mar 11. PMID: 38466174; PMCID: PMC10930107.
  6. https://shoppo.pl/pl/blog/co-to-znaczy-kawa-100-arabica-1715021706.html
  7. https://www.fda.gov/consumers/consumer-updates/spilling-beans-how-much-caffeine-too-much
  8. Diane C. Mitchell, Jon Hockenberry, Robyn Teplansky, Terryl J. Hartman,Assessing dietary exposure to caffeine from beverages in the U.S. population using brand-specific versus category-specific caffeine values, Food and Chemical Toxicology, Volume 80, 2015, Pages 247-252, ISSN 0278-6915, https://doi.org/10.1016/j.fct.2015.03.024.
  9. https://www.aacap.org/AACAP/Families_and_Youth/Facts_for_Families/FFF-Guide/Caffeine_and_Children-131.aspx
  10. https://www.hopkinsmedicine.org/health/wellness-and-prevention/is-coffee-bad-for-kids
  11. https://ncez.pzh.gov.pl/dietetyka-sportowa/

FSH – co to jest, kiedy wykonać badanie i co oznaczają wyniki?

Artykuł został zaktualizowany 11.02.2025 r.

FSH – hormon folikulotropowy wytwarzany jest w przednim płacie przysadki mózgowej. Jak wpływa na organizm kobiety? Czy mężczyzna również ma ten hormon? Kiedy go należy badać? Zapraszamy do lektury.

Spis treści:

  1. Co to jest FSH?
  2. Kiedy należy wykonać badanie FSH?
  3. Jak przygotować się do badania FSH?
  4. FSH – interpretacja wyników

Co to jest FSH?

FSH – hormon folikulotropowy, folikulitropina – jest hormonem glikoproteinowym, produkowanym w komórkach gonadotropowych przysadki mózgowej. Składa się z dwóch podjednostek – α i β. Przysadka produkuje również inne gonadotropiny – TSH, LH. Każda z nich ma taką samą podjednostkę α, natomiast fragment β jest swoisty dla każdego hormonu.

Wydzielanie hormonów gonadotropowych kontrolowane jest przez gonadoliberynę (GnRH) produkowaną w podwzgórzu oraz poziom hormonów płciowych. Narządami docelowymi dla FSH są gonady – jajniki i jądra.

Poziom FSH zależy od wieku, płci, okresu cyklu menstruacyjnego.

Zaraz po urodzeniu, u noworodków, poziom gonadotropin jest niski i w tym okresie nie zależy od płci. Zaczyna wzrastać w 2 tygodniu życia dziecka, a obserwowany pik występuje pomiędzy 2 tygodniem a 3 miesiącem życia.

Poziom FSH zaczyna być wyższy u dziewczynek (a poziom LH u chłopców). U chłopców obniża się w okresie 6-9 miesięcy, zaś u dziewczynek pozostaje podwyższony do 3-4 roku życia.

>> Przeczytaj też: Krótkie kompendium wiedzy o dojrzewaniu płciowym

FSH u kobiet

Rolą hormonu folikulotropowego w organizmie kobiety jest stymulacja wydzielania hormonów płciowych:

Ważną funkcją tego hormonu jest również wpływ na wzrost i dojrzewanie komórek jajowych, pęcherzyka jajnikowego i stymulowanie owulacji.

Poziom FSH u kobiety zależy od fazy cyklu miesiączkowego i związany jest z funkcjonowaniem osi podwzgórze-przysadka-jajnik, która jest klasycznym ujemnym sprzężeniem zwrotnym. Zasada działania takiego ujemnego sprzężenia zwrotnego polega na tym, iż wzrost produkcji substancji A wpływa na aktywację stężenia substancji B. Z chwilą, gdy substancja B osiąga poziom optymalny, substancja A zaczyna obniżać swój poziom do czasu, gdy działanie substancji B znów osłabnie i cykl zaczyna się od początku.

W przypadku stymulacji wydzielania FSH sygnałem do jej uwolnienia jest GnRH (gonadoliberyna) produkowana przez podwzgórze. Następstwem tego jest wzrost produkcji FSH i jej wydzielanie do krwiobiegu. Miejscem docelowym działania FSH jest jajnik, który reagując na wzrost FSH zaczyna produkować estradiol lub progesteron – w zależności od fazy cyklu menstruacyjnego. Podniesienie poziomu jednego z tych dwóch hormonów jest sygnałem dla wyższych poziomów układu hormonalnego do redukcji poziomu GnRH, a następnie FSH.

FSH u mężczyzn

Poziom FSH u mężczyzny zależy od wieku, niższy jest przed osiągnięciem wieku dojrzewania. W czasie dojrzewania zaczyna wzrastać, aby osiągnąć plateau po jego zakończeniu.

Miejscem docelowym działania tego hormonu u mężczyzny są jądra, a jego funkcje to:

  • stymulacja syntezy testosteronu
  • wpływ na proliferację komórek Sertoliego, a przez to na spermatogenezę.

Kiedy należy wykonać badanie FSH?

Wskazaniami do wykonania badania poziomi hormonu folikulotropowego są:

Badanie FSH (folikulotropiny)

Jak przygotować się do badania FSH?

Badanie poziomu FSH u kobiety – w zależności od celu – powinno się odbywać w określonym dniu cyklu. Rutynowo badanie wykonuje się we wczesnej fazie folikularnej, czyli między 2-5 dniem cyklu, chyba, że lekarz zdecyduje inaczej.

pakiet hormony kobiece zaburzenia miesiączkowania

Badanie powinno być wykonywane w godzinach porannych.

>> Zobacz też: Jak prawidłowo przygotować się do badań laboratoryjnych?

FSH – interpretacja wyników

Prawidłowy poziom FSH zależy od fazy cyklu miesiączkowego oraz od płci. Wartości referencyjne, czyli tzw. normy FSH, podawane są na wyniku każdego laboratorium. Dlatego nie piszemy w tym miejscu jakie wartości są prawidłowe, dokładny ich zakres może być różny w zależności od stosowanej metody laboratoryjnej.

Warto jednak wiedzieć, iż na każdym wyniku powinny być wyszczególnione wartości dla każdej fazy cyklu, dla kobiety po menopauzie i oczywiście zależne od płci.

Podwyższone wartości FSH

FSH – wartości podwyższone obserwuje się w:

  • hipogonadyzmie – stan obniżonego wydzielania hormonów płciowych,
  • PCOS,
  • zespole Turnera – dysgenezja jajników,
  • zespole Klinefeltera – dysgenezja jąder,
  • zaniku jąder, kastracji,
  • gruczolaku przysadki,
  • przedwczesnym dojrzewaniu,
  • menopauzie.

Podwyższony poziom FSH może być również obserwowany w alkoholizmie.

Jaki wynik FSH świadczy o menopauzie?

Warto wiedzieć, iż jedno oznaczenie poziomu FSH nie wystarczy, aby stwierdzić, iż jest to menopauza. O menopauzie będzie świadczyła tendencja obniżonej wartości tego hormonu w czasie w połączeniu z objawami klinicznymi.

Obniżone wartości FSH

Obniżony poziom FSH może świadczyć o:

  • niewydolność przysadki mózgowej
  • niewydolność podwzgórza
  • guz nadnerczy, przerost nadnerczy.

Obniżony poziom FSH może być również związany ze stresem, niedożywieniem i jadłowstrętem psychicznym.

Wysokie FSH a ciąża

Poziom FSH jest ważny dla oceny możliwości zajścia w ciążę i oszacowania (razem z AMH i estradiolem) rezerwy jajnikowej.

Szacuje się, iż:

  • FSH w 3 dniu cyklu > 10 IU/l oznacza obniżoną rezerwę jajnikową
  • FSH > 20 IU/l – oznacza, iż zajście w ciążę jest mało prawdopodobne
  • FSH > 40 IU/l – oznacza, iż zajście w ciążę jest raczej niemożliwe – menopauza.

FSH – hormon folikulotropowy to badanie dostarczające cennych informacji o funkcjonowaniu układu hormonalnego zarówno kobiety, jak i mężczyzny. Jest jednym z badań rutynowych u kobiet z menopauzą (zarówno przedwczesną, jak i fizjologiczną), jest również bardzo pomocne w diagnostyce niepłodności. Badanie poziomu FSH jest zwykle zlecane z innymi hormonami płciowymi.


Piśmiennictwo

  1. Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, pod red. A. Dembińskiej-Kieć, J. Naskalskiego i B. Solnicy, wyd. IV, Wrocław 2018
  2. Caquet R., 250 badań laboratoryjnych. Kiedy zlecać, jak interpretować. PZWL, Warszawa 2007, 2009
  3. Pagana K., Pagana T., Testy laboratoryjne i badania diagnostyczne w medycynie, Elsevier Urban&Partner, Wrocław, 2013.
  4. Jankowska K., Diagnostyka niepłodności u kobiety – algorytm postępowania, szkolenie online Naczelnej Izby Lekarskiej, 17.01.2025.

Estradiol – co to jest, za co odpowiada? Kiedy wykonuje się badanie poziomu estradiolu

Estradiol jest hormonem steroidowym, jednym z trzech estrogenów (obok estronu i estriolu).  Jest to główny estrogen ludzkiego organizmu, kojarzący się przede wszystkim z równowagą hormonalną kobiety, ale ma swoje zadania również w ciele mężczyzny. Jak działa estradiol, jak można go zbadać i o czym mogą świadczyć nieprawidłowe wyniki? Dowiesz się z artykułu.

Spis treści:

  1. Co to jest estradiol?
  2. Jakie funkcje pełni estradiol w organizmie?
  3. Kiedy należy badać estradiol – wskazania do badania
  4. Kiedy bada się estradiol i jak się przygotować do badania?
  5. Co oznacza podwyższony poziom estradiolu?
  6. Co oznacza obniżony poziom estradiolu?
  7. Estradiol w terapii chorób oraz w hormonalnej terapii zastępczej

Co to jest estradiol?

Estradiol (17-β-estradiol) to naturalny, najważniejszy w okresie rozrodczym i najsilniejszy estrogen w organizmie kobiety. 95% tego hormonu uwalnianie jest przez komórki ziarniste jajników, zaś niewielkie ilości wytwarzane są poza jajnikiem, z DHEA i testosteronu.

Po uwolnieniu przez komórki ziarniste estradiol jest transportowany we krwi do tkanek docelowych, gdzie wywiera odpowiednie działanie. Działanie estradiolu odbywa się za pośrednictwem swoistych receptorów rozmieszczonych w narządach płciowych, macicy, podwzgórzu, przysadce oraz w gruczołach piersiowych.

Mechanizm wydzielania estradiolu u kobiet sterowany jest przy pomocy mechanizmu sprzężenia zwrotnego. Niski poziom E2 w osoczu stymuluje podwzgórze do wydzielania FSH i LH, a pod wpływem tych hormonów poziom estradiolu osiąga szczyt swojego stężenia w czasie fazy owulacyjnej.

Jakie funkcje pełni estradiol w organizmie?

Estradiol u kobiet

E2 jest hormonem niezbędnym, aby u kobiety mogła wystąpić owulacja, a w jej następstwie zapłodnienie i ciąża. Dlatego poziom estradiolu stopniowo rośnie w I fazie cyklu miesiączkowego i osiąga pik 24 godziny przed owulacją.

Drugi pik występuje z fazie lutealnej, gdy tworzy się ciałko żółte, a następnie poziom estradiolu znów zaczyna się obniżać.

estradiol infografika

Estradiol odgrywa ważną rolę nie tylko u kobiet w okresie reprodukcyjnym, jest również ważny w czasie wzrostu i dojrzewania. Uczestniczy w rozwoju narządów płciowych i drugorzędowych cech płciowych. Jest odpowiedzialny za proliferację błony śluzowej macicy, stwarzając warunki do zagnieżdżenia się potencjalnie zapłodnionej komórki jajowej. Jest jednym z czynników warunkujących wytwarzanie w szyjce macicy uwodnionego śluzu, co sprzyja penetracji plemników.

W organizmie kobiety estradiol ma również wpływ na rozmieszczenie tkanki tłuszczowej, która gromadzi się wokół bioder, na udach i pośladkach. Jest to sylwetka typu gruszka.

Nie mniej ważne jest ogólnoustrojowe działanie estradiolu w organizmie kobiety. U kobiet w okresie reprodukcyjnym nazywany jest hormonem ochronnym, który wpływa na:

Ponadto estradiol jest hormonem mającym zdolność wiązania się z receptorami w ośrodkowym układzie nerwowym. Korzystnie wpływa na stan psychiczny i emocje. Niektóre badania wskazują korzystny wpływ estradiolu na pamięć przestrzenną oraz poprawę uczenia się.

Estradiol jest również hormonem, który ma wpływ na krzepnięcie krwi, co jest ważne w kontekście terapii hormonalnej w czasie menopauzy. Wpływ tego hormonu na parametry krzepnięcia krwi jest następujący:

  • zwiększenie poziomu VII czynnika krzepnięcia i białka C,
  • zmniejszenie poziomu inhibitora aktywatora plazminogenu, antytrombiny III i fibrynogenu.

Estradiol ma także wpływ na stan skóry – dzięki temu, że zwiększa przepuszczalność błon komórkowych poprawia nawodnienie i elastyczność skóry.

>> Sprawdź też: Równowaga hormonalna u kobiet

Estradiol u mężczyzn

Estradiol jest hormonem występującym także u mężczyzn. Jest go mniej niż w organizmie kobiety w wieku reprodukcyjnym, ale więcej niż u kobiet po menopauzie.

Źródłem estradiolu u mężczyzny jest tkanka tłuszczowa oraz mózg, ponadto jest produkowany w wątrobie, nadnerczach, jądrach oraz gruczołach piersiowych.

Estradiol w organizmie mężczyzny wpływa na jakość nasienia i ruchliwość plemników, a co za tym idzie na płodność. Odgrywa również rolę w utrzymaniu libido.

>> Zobacz też: Niepłodność u mężczyzn

Badania wskazują, że estradiol jest również do pewnego stopnia hormonem ochronnym u mężczyzn, ponieważ jest ważnym czynnikiem utrzymującym odpowiednią masę kostną. Zmiany gęstości mineralnej kości u mężczyzny w większym stopniu zależą do stężenia estradiolu niż testosteronu.

Odpowiednie stężenie estradiolu również u płci męskiej wpływa na zmniejszenie ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Hormon ten łagodzi też objawy andropauzy.

Kiedy należy badać estradiol – wskazania do badania

Oznaczanie poziomu estradiolu jest ważnym elementem oceny wydolności jajników. Dlatego wskazaniem do badania E2 u kobiety są:

  • zaburzenia miesiączkowania;
  • zaburzenia dojrzewania płciowego – dojrzewanie opóźnione, czyli brak cech dojrzewania płciowego u dziewczynki przed 13. rokiem życia i/lub brak miesiączki przed 16. rokiem życia;
  • niepłodność – trudności z zajściem w ciążę i/lub utrzymaniem ciąży;
  • monitorowanie owulacji – również w procedurze wspomaganego rozrodu i u pacjentek leczonych hormonalnie.

Ponadto estradiol bada się w przypadku podejrzenia nowotworu jajników oraz przerostu nadnerczy.

Dowiedz się więcej:

>> Krótkie kompendium wiedzy o dojrzewaniu płciowym

>> Testosteron u kobiet – co oznacza nieprawidłowy wynik?

Wskazania do badania poziomu estradiolu u mężczyzn:

  • problemy z płodnością;
  • ginekomastia;
  • podejrzenie nowotworu jąder;
  • podejrzenie przerostu nadnerczy.

>> Sprawdź także: Nowotwór jądra: objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Kiedy bada się estradiol i jak się przygotować do badania?

Poziom estradiolu u kobiety zależny jest od dnia cyklu miesięcznego, dlatego badanie – w zależności od wskazań – wykonuje się w określonych dniach pierwszej fazy cyklu. Ocena stężenia tego hormonu w fazie lutealnej – II fazie – nie ma znaczenia klinicznego.

Standardowo poziom estradiolu bada się pomiędzy 2-5 dniem cyklu. W celu stwierdzenia, czy pacjentka ma owulację, należy oznaczyć estradiol w czasie piku w cyklu menstruacyjnym – zazwyczaj jest to 12-14 dzień cyklu.

Badanie estradiolu

Badanie poziomu estradiolu przeprowadza się z krwi żylnej. Na badanie powinno się zgłaszać w godzinach porannych, wskazane jest bycie na czczo.

>> Zobacz też: Jak prawidłowo przygotować się do badań laboratoryjnych?

Co oznacza podwyższony poziom estradiolu?

Podwyższony poziom tego hormonu może występować w przypadku:

  • guzów nowotworowych jajnika,
  • guzów jąder,
  • guzów nadnerczy.

Wysoki poziom estradiolu może wskazywać również na choroby wątroby (marskość wątroby), może mieć związek z nadczynnością tarczycy. Wysoki poziom estradiolu u dziewczynek może świadczyć o przedwczesnym dojrzewaniu.

Wyższe stężenie estradiolu występuje również u kobiet w ciąży.

Zbyt wysoki poziom E2 u mężczyzn może być związany z ginekomastią.

Co oznacza obniżony poziom estradiolu?

Obniżony poziom estradiolu stwierdza się w:

U pacjentek w ciąży obniżony poziom estradiolu oznacza ciążę patologiczną i może świadczyć o ryzyku poronienia.

pakiet hormony kobiece zaburzenia miesiączkowania

Obniżony poziom estradiolu obserwuje się także u kobiet w menopauzie, a ponadto u pacjentek z jadłowstrętem psychicznym oraz u kobiet uprawiających intensywnie sport.

>> Przeczytaj także: Nieregularny okres i zaburzenia miesiączkowania

Estradiol w terapii chorób oraz w hormonalnej terapii zastępczej 

Estradiol jest hormonem podawanym jako lek w terapiach chorób oraz w hormonalnej terapii zastępczej u kobiet po menopauzie.

Może być zastosowany w kilku postaciach:

  • doustnie,
  • przezskórnie,
  • dopochwowo,
  • domięśniowo,
  • donosowo.

Wskazania do zastosowania estradiolu jako leku obejmują:

  • pierwotny i wtórny brak miesiączki – hipogonadyzm u kobiet;
  • objawy wypadowe w okresie menopauzy;
  • osteoporoza wywołana niedoborem estrogenów;
  • zanikowe zapalenie pochwy wywołanie niedoborem estrogenów – dopochwowo.

Estradiol jest lekiem, który podwyższa ryzyko wystąpienia epizodów zatorowo-zakrzepowych. Dlatego pacjentki z predyspozycjami do ich występowania nie powinny stosować tej substancji.

Ponadto estradiol wchodzi w interakcje z lekami przeciwzakrzepowymi, osłabiając ich działanie.

Ważne jest również, aby zachować ostrożność w przyjmowaniu leku u osób, które wymagają unieruchomienia (np. z powodu złamania), ponieważ nasila to ryzyko powikłań zatorowo-zakrzepowych.

Estradiol jest przeciwwskazany u kobiet w ciąży, a przed rozpoczęciem terapii u kobiet w wieku reprodukcyjnym należy przeprowadzić test ciążowy, aby upewnić się, że pacjentka nie jest w ciąży.

>> To może Cię zainteresować: Badania laboratoryjne u pacjentek przyjmujących hormony (antykoncepcję hormonalną, HTZ)

Estradiol to bardzo ważny hormon w organizmie kobiety, a jego badanie dostarcza wielu cennych informacji o stanie gospodarki hormonalnej. Należy tylko pamiętać, aby test przeprowadzać w odpowiednim czasie w ciągu cyklu, aby był rzeczywiście pomocny.

W określonych sytuacjach badanie jest również cenne u mężczyzn, dlatego jest coraz częściej u nich wykonywane.


Piśmiennictwo

  1. Luine V, Frankfurt M. Estrogenic regulation of memory: The first 50 years. Horm Behav. 2020 May;121:104711. doi: 10.1016/j.yhbeh.2020.104711. Epub 2020 Feb 13. PMID: 32035072; PMCID: PMC7198346.
  2. Lachowicz-Ochędalska A., Nowe aspekty działania estrogenów poprzez receptory błonowe, materiał zjazdowy IV Konferencja Sekcji Endokrynologii Molekularnej PTE, Poznań, 2-3.10.2004, Endokrynologia Polska / Polish Journal of Endocrinology 2005; 3 (56).
  3. Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, pod red. A. Dembińskiej-Kieć, J. Naskalskiego i B. Solnicy, wyd. IV, Wrocław 2018

Co jeść by wzmocnić odporność? Zasady zdrowego żywienia

Nasza odporność to mechanizm obronny organizmu, który chroni nas przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi, takimi jak wirusy, bakterie czy grzyby. Aby nasz układ odpornościowy funkcjonował w sposób optymalny, istotne jest, aby dostarczać mu odpowiednich składników odżywczych, które wspierają jego działanie. Odpowiednia dieta pełni zatem kluczową rolę w budowaniu i utrzymaniu silnej odporności. Niniejszy artykuł podpowie nam, co jeść na odporność oraz jaka powinna być codzienna dieta dla wzmocnienia organizmu.

Spis treści:

  1. Ogólne zasady odżywiania, aby wzmocnić odporność
  2. Dieta na wzmocnienie odporności – kiedy z niej korzystać?
  3. Co jeść, aby wzmocnić organizm?
  4. Podsumowanie

Ogólne zasady odżywiania, aby wzmocnić odporność

Aby wzmocnić odporność, kluczowe jest zapewnienie organizmowi odpowiednich składników odżywczych, które wspierają funkcje układu immunologicznego. Istnieje wiele badań, które wskazują na rolę diety w poprawie zdolności organizmu do walki z infekcjami. Poniżej przedstawiono ogólne zasady wzmocnienia odporności oraz zalecenia dietetyczne wspierające zdrowie układu immunologicznego.

Ogólne zasady wzmocnienia odporności:

  1. Odpowiednio bilansowana dieta – codzienna dieta powinna być zrównoważona, oparta na różnorodnych produktach spożywczych, bogatych w witaminy, składniki mineralne, białka, tłuszcze, węglowodany oraz błonnik. Regularne spożywanie warzyw, owoców, pełnoziarnistych produktów zbożowych, chudego mięsa oraz ryb zapewnia organizmowi wszystko, co niezbędne do prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego,
  2. Regularne posiłki – nasz organizm wymaga regularnego dostarczania energii, którą wydatkuje przez cały dzień. Regularnie spożywane posiłki (4-5 na dobę), zapewniają lepszy metabolizm i optymalne wykorzystanie składników odżywczych, a tym samym wzmocnienie odporności organizmu. Należy podkreślić, że regularne spożywanie posiłków sprzyja prawidłowej sprawności umysłowej i fizycznej.  Prawidłowo skomponowane pod względem odżywczym pierwsze śniadanie, jest niezbędne, aby pobudzić metabolizm i przygotować organizm człowieka do prawidłowego funkcjonowania w ciągu dnia. Ma za zadanie zabezpieczyć nasz organizm przed wahaniami stężenia glukozy we krwi. Regularne spożywanie posiłków zapobiega spadkom energii w ciągu doby, ma to także pozytywny wpływa na odporność (badanie WHO).
  3. Odpowiednie nawodnienie – nawodnienie organizmu również jest ważne dla prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego. Woda wspomaga transport składników odżywczych, dzięki czemu wspiera utrzymanie prawidłowego stanu zdrowia. Pamiętajmy, iż nawodnienie organizmu pochodzi nie tylko z wypijanej przez nas wody. Na bilans płynów wpływa także woda zawarta w pokarmach stałych, warzywach i owocach. Zapotrzebowanie na płyny zależy od wielu czynników, m.in., wieku, płci czy aktywności fizycznej.
  4. Odpowiednia ilość i jakość snu – warto dbać o odpowiednią ilość snu, czyli co najmniej 7-8 godzin dziennie. Osoby, które śpią za krótko lub często się wybudzają ze snu, mają osłabioną odpowiedź immunologiczną.
  5. Aktywność fizyczna – regularna, dostosowana do indywidualnych potrzeb aktywność fizyczna pomaga utrzymać układ odpornościowy w dobrej kondycji. Nawet 30 minutowy, codzienny spacer wzmacnia i dotlenia nasz organizm. Dla zachowania dobrego zdrowia i optymalnej odporności, wskazana jest umiarkowana aktywność fizyczna, zbyt intensywny wysiłek nie jest wskazany.
  6. Unikanie stresu – długotrwały stres ma negatywny wpływ na układ odpornościowy, techniki relaksacyjne, jak medytacja czy joga pomagają w opanowaniu stresu.

Sprawdź też:

>> Suplementacja – świadome budowanie odporności

>> Nawadnianie organizmu – suplementacja elektrolitów

Dieta na wzmocnienie odporności – kiedy z niej korzystać?

Odporność naszego organizmu powinniśmy wzmacniać każdego dnia, jednak jest to szczególnie ważne w:

  1. Sezonie infekcyjnym – przeziębień i grypy – zwiększona liczba infekcji w okresie jesienno-zimowym to czas, kiedy warto szczególnie dbać o dietę wspierającą odporność,
  2. Czasie przewlekłego stresu – gdy organizm jest narażony na chroniczny stres, warto wspomagać odporność odpowiednimi nawykami zdrowotnymi,
  3. Okresie po chorobie – po przebytej infekcji organizm potrzebuje wsparcia w regeneracji, dlatego warto zwiększyć spożycie składników odżywczych, które wspierają funkcjonowanie układu immunologicznego.

Co jeść, aby wzmocnić organizm?

Nasza codzienna dieta powinna być urozmaicona i pełnowartościowa, aby codzienny jadłospis zawierał składniki pokarmowe wzmacniające i pobudzające układ odpornościowy do prawidłowej pracy.

Owoce i warzywa wzmacniające odporność

Do produktów wpływających na wzmocnienie odporności należą warzywa i owoce, które są naturalnym i najlepszym źródłem:

  • witamin – organizm człowieka nie jest w stanie syntetyzować witamin, dlatego muszą być one dostarczane wraz z pożywieniem;
  • składników mineralnych;
  • związków bioaktywnych takich jak: antocyjany, flawonoidy, izoflawony.

Składniki te m.in. stymulują układ immunologiczny, mają działanie antyoksydacyjne, chronią DNA komórek, regulują działanie hormonów. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia powinniśmy jeść minimum 400 g owoców i warzyw dziennie w co najmniej 5 porcjach. Coraz więcej badań wskazuje, że im więcej warzyw i owoców jemy, tym lepiej dla naszego zdrowia.

>> Sprawdź także: Układ hormonalny człowieka. Budowa, funkcje, hormony

Co jeść na odporność? Witamina C

Źródła witaminy C w diecie to:

  • warzywa – papryka, brokuły, kalafior, kapusta, natka pietruszki;
  • owoce – w zimie owoce cytrusowe, latem – owoce sezonowe (np. truskawki, porzeczki).

>> Zobacz także: Z czym nie łączyć witaminy C? Dietetyczne fakty i mity na temat witaminy C

Dieta na odporność – witamina A

Źródła witaminy A w diecie (β-karotenu) to: dynia, marchew, papryka, pomidory, jarmuż.

Dieta na wzmocnienie odporności – produkty bogate w witaminę D

Źródła witaminy D:

  • tłuste ryby morskie: śledź, łosoś, halibut, makrela;
  • jaja;
  • wątroba;
  • mleko wzbogacane w witaminę D;
  • margaryny, do których w Polsce obligatoryjnie dodaje się witaminę D.

W populacji polskiej występują niedobory witaminy D, dlatego – szczególnie w okresie jesienno-zimowym, gdzie mamy małą ekspozycję na światło słoneczne, pod wpływem którego witamina D jest syntezowana w skórze – zaleca się wykonywanie badania poziomu witaminy D i odpowiednią suplementację.

>> Dowiedz się więcej: Przedawkowanie witaminy D – objawy, przyczyny, badania laboratoryjne, leczenie

Co jeść na odporność? Produkty pełnoziarniste

Ważnym elementem diety wspierającej odporność są produkty zbożowe pełnoziarniste, będące źródłem witamin z grupy B i składników mineralnych (magnez i cynk), a także błonnika pokarmowego. Dlatego do codziennej diety należy włączyć:

  • pieczywo razowe,
  • kaszę gryczaną i jęczmienną,
  • makaron ryżowy,
  • ryż brązowy,
  • naturalne płatki zbożowe.

>> Przeczytaj też: Dieta antyrakowa (przeciwnowotworowa). Co jeść, czego unikać, przykładowy jadłospis

Składniki diety wzmacniającej odporność: selen i cynk

Składnikiem budowania odporności są także selen i cynk. Najlepszym źródłem obydwu minerałów jest dieta.

Cynk można znaleźć w:

  • mięsie,
  • owocach morza,
  • nasionach dyni,
  • orzechach,
  • pełnoziarnistych produktach zbożowych.

Źródła selenu to:

  • orzechy brazylijskie,
  • ryby i owoce morza,
  • mięso.

Pozostałe składniki diety wpływające na odporność

Białka pokarmowe to podstawowe cegiełki, z których zbudowane są komórki, w tym komórki odpornościowe. Zbyt mała ilość białka w diecie może prowadzić do osłabienia mechanizmów obronnych organizmu. Dlatego codzienna dieta powinna być bogata w produkty białkowe.

Bogate w białko są:

  • chude mięso,
  • tłuste ryby morskie,
  • jaja,
  • rośliny strączkowe np. fasola, groch, bób, ciecierzyca, soja, soczewica,
  • orzechy i nasiona.

Kwasy tłuszczowe omega-3 mają działanie przeciwzapalne, co jest szczególnie istotne w kontekście ochrony przed przewlekłymi stanami zapalnymi, które mogą osłabić odporność.

Źródłami kwasów omega-3 są:

  • ryby morskie łosoś, makrela, sardynki,
  • siemię lniane,
  • orzechy włoskie,
  • oleje roślinne np. olej lniany, rzepakowy.

Produkty fermentacji mlekowej w codziennej diecie powinny znaleźć się także produkty mleczne, zwłaszcza napoje fermentowane do których należą:

  • jogurty,
  • kefiry,
  • maślanki,
  • zsiadłe mleko najlepiej naturalne,
  • bez dodatku cukru.

Napoje te zawierają bakterie probiotyczne, które wzmacniają układ odpornościowy organizmu, a także regulują pracę układu pokarmowego.

Probiotyki znajdują się także w naturalnych kiszonkach, które powstają w wyniku fermentacji mlekowej:

  • kapuście kiszonej (cenne źródło witaminy C),
  • ogórkach kiszonych.

Kiszenie jest jedną z najstarszych metod utrwalania żywności, w codziennej diecie nie może zabraknąć produktów fermentacji mlekowej.

>> To może Cię zainteresować: Odporność populacyjna – co to takiego?

Podsumowanie

Pamiętajmy, że aby wzmocnić swoją odporność musimy przestrzegać kilku zaleceń, dzięki którym mamy szansę uchronić się przed infekcją lub przejść ją w sposób łagodny. Przyjmowane z pokarmem witaminy i składniki mineralne są najlepszym sposobem zapobiegania niedoborom odporności. Jeśli do zdrowego odżywiania dodamy odłowieni sen i umiarkowaną aktywność fizyczną mamy szansę na cieszenie się pełnią zdrowia przez cały rok.


Piśmiennictwo

  1. Lynch S.V., Pedersen O.: The Human Intestinal Microbiome in Health and Disease. N. Engl. J. Med., 2016; 375: 2369–2379
  2. Gruber-Bzura BM.: Vitamin D and influenza – prevention or therapy? Int. J. Mol. Sci. 2018; 19:2419. doi: 10.3390/ijms19082419 
  3. Anna Ławniczek-Wałczyk, Joanna Orysiak, Agata Stobnicka „Wspomaganie dietą układu odpornościowego w walce z infekcją”, „The use of diet in the support of the immune system in the fight against infections”. Published by: Centralny Instytut Ochrony Pracy – Państwowy Instytut Badawczy

Zdrowie psychiczne a toczeń rumieniowaty układowy – co musisz wiedzieć?

Toczeń rumieniowaty układowy (TRU, ang. systemic lupus erythematosus, SLE) to przewlekła choroba autoimmunologiczna, w której układ immunologiczny atakuje własne tkanki i narządy, prowadząc do zaburzeń ich funkcjonowania.

Schorzenie to może powodować zmiany w niemal całym organizmie, w tym wpływać na funkcjonowanie układu nerwowego. W takich przypadkach mówimy o toczniu neuropsychiatrycznym. W tym artykule wyjaśniamy, jakie są możliwe przyczyny problemów związanych z psychiką w przebiegu tocznia, jakie objawy mogą występować oraz kiedy należy skonsultować się z lekarzem.

Spis treści:

  1. Toczeń neuropsychiatryczny – co to jest?
  2. Przyczyny tocznia neuropsychiatrycznego
  3. Objawy tocznia neuropsychiatrycznego
  4. Jak dbać o zdrowie psychiczne w toczniu?
  5. Diagnostyka tocznia neuropsychiatrycznego
  6. Kiedy udać się do lekarza?
  7. Leczenie zaburzeń psychicznych w przebiegu tocznia
  8. Podsumowanie

Toczeń neuropsychiatryczny – co to jest?

Toczeń rumieniowaty układowy to choroba, która może wpływać na funkcjonowanie całego organizmu. Charakteryzuje się nieprzewidywalnym przebiegiem i różnorodnymi objawami, zależnymi od narządów lub układów dotkniętych procesem chorobowym.

Zmiany w układzie nerwowym występują u około 50% pacjentów z TRU, a taki stan określa się mianem tocznia neuropsychiatrycznego (ang. neuropsychiatric systemic lupus erythematosus, NPSLE).

Przyczyny tocznia neuropsychiatrycznego

Przyczyna rozwoju choroby jest złożona i nie została jeszcze w pełni poznana. Uważa się jednak, że zaburzenia neurologiczne i psychiatryczne w przebiegu tocznia rumieniowatego układowego mogą mieć związek z:

  • obecnością autoprzeciwciał – specyficzne przeciwciała, takie jak ANA (przeciwciała przeciwjądrowe, np. anty-dsDNA), mogą atakować komórki układu nerwowego, powodując stan zapalny,
  • odkładaniem się kompleksów immunologicznych – kompleksy te, związane z obecnością autoprzeciwciał, mogą odkładać się w tkankach, co prowadzi do uszkodzenia neuronów (komórek nerwowych) i zaburza ich prawidłowe funkcjonowanie,
  • stanem zapalnym w mózgu – procesy zapalne mogą uszkadzać naczynia krwionośne oraz zwiększać skłonność do zakrzepów w mózgu i negatywnie wpływać na jego funkcjonowanie;
  • efektami ubocznymi leczenia – niektóre leki, takie jak np. kortykosteroidy, mogą powodować zmiany nastroju, drażliwość, a czasem nawet epizody depresyjne lub psychozę.

Objawy tocznia neuropsychiatrycznego

Objawy tocznia rumieniowatego układowego są różnorodne i zależą od stopnia zaawansowania choroby oraz, w przypadku NPSLE, od jej wpływu na układ nerwowy. W przebiegu tocznia neuropsychiatrycznego mogą wystąpić:

  • zaburzenia psychiatryczne, które obejmują zaburzenia nastroju, funkcji poznawczych, stany lękowe, psychozę oraz zaburzenia świadomości;
  • zaburzenia neurologiczne, w tym m.in. zespół Guillaina-Barrégo, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, bóle głowy, mnogie zapalenie pojedynczych nerwów, neuropatia obwodowa lub czaszkowa, zaburzenia ruchowe, drgawki.

Warto podkreślić, że wystąpienie izolowanych zaburzeń psychicznych ponad 18 miesięcy przed rozpoznaniem SLE może budzić wątpliwości co do diagnozy NPSLE. W takich przypadkach konieczne jest przeprowadzenie diagnostyki różnicowej, aby wykluczyć inne przyczyny zaburzeń psychicznych. Objawy neurologiczne u pacjentów z toczniem mogą być bezpośrednio związane z przebiegiem choroby lub stanowić efekt uboczny stosowanego leczenia.

Jak dbać o zdrowie psychiczne w toczniu?

Chociaż życie z chorobą przewlekłą może być dużym wyzwaniem, istnieją skuteczne sposoby na poprawę zdrowia psychicznego i jakości życia:

  1. Regularne kontrole lekarskie – zgłaszaj lekarzowi wszelkie niepokojące objawy, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Warto konsultować się z reumatologiem, neurologiem i psychiatrą.
  2. Wsparcie psychologiczne – terapia psychologiczna, zwłaszcza poznawczo-behawioralna, może pomóc w radzeniu sobie z emocjami, stresem i lękiem. Dobrym rozwiązaniem jest również dołączenie do grup wsparcia dla osób chorujących na toczeń rumieniowaty układowy.
  3. Zdrowy styl życia:
    • Aktywność fizyczna, dostosowana do możliwości, może poprawić nastrój i zmniejszyć zmęczenie.
    • Zdrowa dieta, bogata w kwasy tłuszczowe omega-3, wspiera zdrowie mózgu.
    • Dbanie o higienę snu pomaga regenerować organizm.
  4. Farmakoterapia – jeśli objawy psychiczne są nasilone, lekarz może zalecić leki przeciwdepresyjne, przeciwlękowe lub inne dostosowane do sytuacji pacjenta.
  5. Monitorowanie aktywności choroby – regularne badania wykonywane na zlecenie lekarza specjalisty, na przykład oznaczanie poziomu przeciwciał anty-dsDNA, mogą pomóc w monitorowaniu aktywności choroby i dostosowywaniu leczenia.

    Diagnostyka tocznia neuropsychiatrycznego

    Rozpoznanie tocznia opiera się na analizie objawów klinicznych oraz wyników badań laboratoryjnych. Diagnostyka problemów psychicznych u pacjenta chorującego na toczeń może obejmować wykonanie badań:

    • laboratoryjnych, w tym oznaczenie obecności ANA,
    • obrazowych (np. MRI lub CT głowy),
    • konsultację psychiatryczną i psychologiczną.

    W diagnostyce tocznia rumieniowatego układowego wykorzystuje się kryteria klasyfikacyjne opracowane przez ACR (American College of Rheumatology) oraz EULAR (European League Against Rheumatism) z 2019 roku. Jednym z kryteriów jest obecność we krwi przeciwciał:

    • przeciwjądrowych (ANA): anty-dsDNA, anty-Sm,
    • antyfosfolipidowych: anty-β2-glikoproteina 1, anty-kardiolipina.

    Uważa się, że w przypadku tocznia neuropsychiatrycznego mogą występować również inne ANA, np. przeciwciała anty-RNP/Sm, anty-rybosomalne białko P oraz przeciwciała skierowane przeciwko antygenom układu nerwowego.

    przeciwciała przeciwjądrowe ANA

    Kiedy udać się do lekarza?

    Jeśli chorujesz na toczeń rumieniowaty układowy i zauważysz u siebie jakiekolwiek zmiany w zdrowiu psychicznym, natychmiast skontaktuj się z lekarzem. Do objawów, które wymagają szczególnej uwagi, należą:

    • pogorszenie nastroju, apatia, depresja,
    • silny lęk, napady paniki,
    • trudności z pamięcią lub koncentracją,
    • objawy psychotyczne (omamy, urojenia),
    • objawy neurologiczne.

    Wczesna diagnoza i szybkie wdrożenie odpowiedniego leczenia są kluczowe dla poprawy jakości życia pacjentów.

    Badanie przeciwciał anty-dsDNA

    Leczenie zaburzeń psychicznych w przebiegu tocznia

    Objawy neurologiczne u pacjentów z toczniem stanowią istotne wyzwanie terapeutyczne. Kluczowym krokiem przed rozpoczęciem leczenia jest dokładna diagnostyka różnicowa, która pozwala wykluczyć inne schorzenia o podobnych, niespecyficznych objawach.

    W przypadku wystąpienia objawów neuropsychiatrycznych konieczna jest konsultacja ze specjalistą. Reumatolodzy często współpracują z neurologami, co umożliwia skuteczniejsze monitorowanie choroby i zapewnienie pacjentom kompleksowej opieki medycznej.

    Podsumowanie

    Toczeń rumieniowaty układowy może znacząco wpływać na zdrowie psychiczne. Objawami tej choroby mogą być między innymi zaburzenia nastroju, lęk, problemy z pamięcią, bóle głowy czy objawy psychotyczne.

    Wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia mogą pomóc w poprawie stanu psychicznego pacjentów i umożliwić prowadzenie satysfakcjonującego życia. Jeśli zauważasz u siebie jakiekolwiek niepokojące objawy, skonsultuj się z lekarzem prowadzącym. Troska o swoje zdrowie psychiczne to klucz do lepszego samopoczucia i jakości życia z toczniem.


    Piśmiennictwo

    1. Bogaczewicz A. i wsp., Zaburzenia psychiczne w toczniu rumieniowatym układowym, Aktualn Neurol 2013; 13 (3): 168–178 (dostęp 03.01.2025)
    2. Hajduk A., Zespoły neuropsychiatryczne u chorych na toczeń rumieniowaty układowy, Reumatologia 2012; 50, 6: 493–500, DOI: 10.5114/reum.2012.32433 (dostęp 03.01.2025)
    3. Buska-Mach K., Toczeń neuropsychiatryczny,https://laboratorium.info.pl/toczen-neuropsychiatryczny/ (dostęp 03.01.2025)
    4. Musiał J., Choroby układowe tkanki łącznej. Toczeń rumieniowaty układowy, w: Interna Szczeklika, Kraków 2023: Medycyna Praktyczna, 2083–2086 (dostęp 03.01.2025)
    5. Yoshio T., Hiroshi O., Pathogenesis of neuropsychiatric syndromes of systemic lupus erythematosus, Open Journal of Rheumatology and Autoimmune Diseases 2015; 5.02: 46 (dostęp 03.01.2025)

    Nefropatia toczniowa – wszystko, co musisz wiedzieć

    Nefropatia toczniowa, zwana również toczniowym zapaleniem nerek, to jedno z najpoważniejszych powikłań tocznia rumieniowatego układowego (TRU). Stanowi ona główną przyczynę śmiertelności wśród pacjentów zmagających się z tą chorobą.

    Nefropatia może prowadzić do uszkodzenia nerek, zaburzeń ich funkcjonowania, a w konsekwencji – do poważnych komplikacji zdrowotnych. W tym artykule wyjaśniamy, czym jest nefropatia toczniowa, jakie są jej objawy i przyczyny, jak przebiega proces diagnostyczny oraz jakie metody leczenia są dostępne.

    Spis treści:

    1. Czym jest nefropatia toczniowa?
    2. Objawy nefropatii toczniowej
    3. Przyczyny nefropatii toczniowej
    4. Diagnostyka nefropatii toczniowej
    5. Rola autoprzeciwciał w nefropatii toczniowej
    6. Leczenie nefropatii toczniowej
    7. Podsumowanie

    Czym jest nefropatia toczniowa?

    Nefropatia toczniowa rozwija się w wyniku zajęcia nerek w przebiegu tocznia rumieniowatego układowego. TRU to choroba o podłożu autoimmunizacyjnym, która może atakować wiele układów i narządów w organizmie. Jednym z jej poważniejszych powikłań jest właśnie nefropatia toczniowa, która może dotyczyć nawet 60% pacjentów z TRU! W większości przypadków choroba ujawnia się w ciągu pierwszych pięciu lat od postawienia diagnozy.

    Toczniowe zajęcie nerek obejmuje przede wszystkim kłębuszki nerkowe, choć zmiany chorobowe mogą dotyczyć także cewek nerkowych oraz tkanki miąższowej. Proces ten może prowadzić do poważnego uszkodzenia nerek, zaburzenia ich funkcji, a w skrajnych przypadkach – do niewydolności nerek.

    Objawy nefropatii toczniowej

    Objawy nefropatii toczniowej mogą być złożone i często rozwijają się stopniowo. Należy jednak pamiętać, że w niektórych przypadkach choroba może postępować gwałtownie, prowadząc do niewydolności nerek. Do najczęstszych symptomów należą:

    • nieprawidłowe wyniki badań moczu – obecność białka (białkomocz), erytrocytów (krwinkomocz) czy wałeczków ziarnistych,
    • zmiany w wyglądzie moczu – pojawienie się piany (świadczącej o obecności białka) lub ciemniejszy kolor,
    • obrzęki – zwłaszcza w okolicach twarzy, stóp, kostek i podudzi,
    • podwyższone ciśnienie krwi – często wynikające z uszkodzenia nerek,
    • zmęczenie, bóle stawów, gorączka – objawy ogólne związane z aktywnością tocznia w organizmie,
    • rumień na twarzy w kształcie motyla – charakterystyczny dla pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym.

    Warto podkreślić, że powyższe objawy nie muszą występować jednocześnie. Dlatego kluczowe znaczenie ma szybka reakcja w przypadku pojawienia się niepokojących symptomów oraz regularne monitorowanie stanu zdrowia.

    Przyczyny nefropatii toczniowej

    Bezpośrednią przyczyną nefropatii toczniowej są reakcje autoimmunologiczne charakterystyczne dla tocznia rumieniowatego układowego. Układ immunologiczny (odpornościowy) zamiast chronić organizm, atakuje jego własne tkanki i komórki. W wyniku tych nieprawidłowych reakcji dochodzi do produkcji autoprzeciwciał, które niszczą tkanki organizmu.

    W przypadku nefropatii toczniowej celem ataku stają się nerki, a konkretnie kłębuszki nerkowe. Autoprzeciwciała łączą się z innymi cząsteczkami, tworząc tzw. kompleksy immunologiczne, które odkładają się w kłębuszkach nerkowych. To prowadzi do rozwoju procesu zapalnego, którego konsekwencją są stopniowe uszkodzenia i zakłócenia funkcji filtracyjnych kłębuszków nerkowych.

    W grupie ryzyka zachorowania na nefropatię toczniową są przede wszystkim osoby chore na toczeń rumieniowaty układowy. Większość pacjentów z TRU to kobiety, a nefropatia toczniowa najczęściej rozwija się u młodych kobiet w wieku od 20. do 40. r.ż.

    Diagnostyka nefropatii toczniowej

    Rozpoznanie nefropatii toczniowej wymaga wykrycia zmian w nerkach u pacjenta z uprzednio zdiagnozowanym TRU, przy jednoczesnym wykluczeniu innych możliwych przyczyn uszkodzenia nerek. Kluczowe elementy diagnostyki to:

    • biopsja nerki – jest to podstawowe badanie diagnostyczne, pozwalające ocenić rodzaj i stopień uszkodzenia nerek,
    • badania laboratoryjne – istotne nieprawidłowości obejmują:
      • białkomocz,
      • krwinkomocz,
      • obniżenie współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR),
      • obecność we krwi specyficznych dla TRU autoprzeciwciał, takich jak przeciwciała przeciwjądrowe (ANA), np. anty-dsDNA.

    Zgodnie z aktualnymi rekomendacjami rozpoznanie nefropatii toczniowej wymaga potwierdzenia zmian w biopsji nerki oraz wykazania obecności przeciwciał przeciwjądrowych.

    Dzięki tym metodom diagnostycznym możliwa jest precyzyjna ocena zmian w nerkach i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Jest to kluczowe dla ochrony funkcji nerek u pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym.

    Badanie przeciwciał anty-dsDNA

    Rola autoprzeciwciał w nefropatii toczniowej

    W nefropatii toczniowej charakterystyczna jest obecność przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), które występują nawet u 90% pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym. W diagnostyce choroby kluczowe znaczenie mają nie tylko ANA jako test przesiewowy, ale także specyficzne autoprzeciwciała należące do tej grupy, takie jak:

    • przeciwciała anty-dsDNA – służące również do monitorowania aktywności choroby,
    • przeciwciała anty-Sm,
    • przeciwciała przeciw nukleosomom,
    • przeciwciała antyfosfolipidowe – obejmujące przeciwciała antykardiolipinowe oraz  przeciwko β2-glikoproteinie 1, które mogą występować w przebiegu TRU.
    przeciwciała przeciwjądrowe ANA

    Leczenie nefropatii toczniowej

    Leczenie nefropatii toczniowej ma na celu zahamowanie toczącego się stanu zapalnego, ochronę nerek przed dalszym uszkodzeniem i poprawę ich funkcjonowania. Główne metody terapii to:

    • leki immunosupresyjne,
    • kortykosteroidy,
    • inhibitory ACE i blokery receptora angiotensyny II,
    • zmiana stylu życia – dieta niskosodowa i niskobiałkowa, unikanie stresu oraz regularne ćwiczenia fizyczne wspierają leczenie.

    Podsumowanie

    Nefropatia toczniowa to poważne powikłanie tocznia rumieniowatego układowego, które może prowadzić do uszkodzenia nerek i poważnych konsekwencji zdrowotnych. Wczesne rozpoznanie oraz odpowiednie leczenie odgrywają kluczową rolę w zapobieganiu rozwojowi niewydolności nerek.

    Jeśli chorujesz na toczeń rumieniowaty układowy lub zauważysz u siebie objawy mogące świadczyć o problemach z nerkami, regularnie monitoruj swój stan zdrowia. Konsultacja z lekarzem i wykonanie odpowiednich badań umożliwiają szybkie wykrycie ewentualnych zmian i wdrożenie skutecznej terapii. Zdrowie zaczyna się od świadomości – zadbaj o nie już dziś!


    Piśmiennictwo

    1. https://www.mp.pl/pacjent/nefrologia/choroby/chorobyudoroslych/166687,toczniowe-zapalenie-nerek (dostęp 03.01.2025)
    2. https://laboratorium.info.pl/autoimmunologia/nefrologia/nefropatia-toczniowa/ (dostęp 03.01.2025)
    3. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.16.3 (dostęp 03.01.2025)
    4. Nowicki M., Nowości w leczeniu nefropatii toczniowej – woklosporyna, Nefrol. Dial. Pol. 2024; 28: 21–26 (dostęp 03.01.2025)

    Dieta bezglutenowa – co jeść a czego unikać? Przykładowy jadłospis i przepisy

    Dieta bezglutenowa polega na eliminacji z pożywienia glutenu, występującego  w ziarnach zbóż pszenicy, żyta i jęczmienia. Z niniejszego artykułu dowiemy się, na czym polega dieta bezglutenowa, poznamy zasady jej stosowania, zalety, a jakie przeciwskazania.

    Spis treści:

    1. Dieta bezglutenowa – na czym polega i kiedy należy ją stosować?
    2. Zasady i zalecenia stosowania diety bezglutenowej
    3. Dieta bezglutenowa – przeciwskazania, kto nie powinien jej stosować?
    4. Dieta bezglutenowa – zawartość glutenu w poszczególnych produktach
    5. Dieta bezglutenowa a niedobór witamin i minerałów
    6. Dieta bezglutenowa – jadłospis, przykładowe przepisy
    7. Dieta bezglutenowa – podsumowanie

    Dieta bezglutenowa – na czym polega i kiedy należy ją stosować?

    Dieta bezglutenowa najczęściej stosowana jest w leczeniu celiakii, nietolerancji glutenu i nieceliakalnej nadwrażliwości na gluten.

    Dieta bezglutenowa polega na całkowitym wyeliminowaniu z codziennych posiłków produktów zawierających gluten:

    • Unikamy wszelkich przetworów zbożowych zawierających w swoim składzie pszenicę, żyto czy jęczmień oraz ich mieszanki, a także tych produktów spożywczych, do których gluten może być dodany.
    • Produkty glutenowe muszą zostać zastąpione przez ich bezglutenowe odpowiedniki np. grykę, kukurydzę, komosę ryżową, kaszę jaglaną.
    • Korzystamy z surowców naturalnie niezawierających glutenu lub takich, z których gluten został usunięty na drodze technologicznej.
    • Za żywność bezglutenową uznaje się produkty, w których zawartość glutenu nie przekracza 20 mg/kg. Oznaczone są one napisem „produkt bezglutenowy” lub „produkt nie zawiera glutenu” lub symbol przekreślonego kłosa na opakowaniu.
    • Czytamy etykiety, aby upewnić się, że produkty, które chcemy zakupić nie zawierają glutenu lub dodatku glutenu.
    • Dbamy o odpowiedni sposób przechowywania żywności bezglutenowej oraz przygotowywania bezglutenowych posiłków, tak aby uniknąć ich wtórnego zanieczyszczenia glutenem.

    Zasady i zalecenia stosowania diety bezglutenowej

    W przypadku celiakii ścisłe przestrzeganie diety bezglutenowej przez całe życie oraz zachowanie higieny bezglutenowej, czyli:

    • korzystamy z oddzielnych desek do krojenia i przygotowania pokarmów, noży i przyborów kuchennych,
    • przed dokonaniem zakupu produktów spożywczych, czytamy etykiety ze składem produktu aby upewnić się, że nie zawiera on glutenu,
    • zwracamy szczególną uwagę na zawarte na opakowaniach informacje typu „może zawierać śladowe ilości glutenu”, „może zawierać zboża zawierające gluten”, „w zakładzie pakowane są produkty zawierające gluten”,
    • jeżeli artykuł spożywczy zawiera białko roślinne niewiadomego pochodzenia, rezygnujemy z jego zakupu,
    • kontrowersyjnym zbożem w diecie bezglutenowej jest owies – często jest zanieczyszczony glutenem (np. produkcja na tej samej linii produkcyjnej); owies nawet w tzw. wersji bezglutenowej u części osób chorych na celiakię wywołuje dolegliwości.

    Ze względu na swoje właściwości gluten jest powszechnie stosowany w produkcji żywności jako substancja:

    • wiążąca wodę,
    • emulgująca,
    • stabilizująca,
    • jako nośnik aromatów i przypraw.

    Dlatego też, gluten może występować w różnych produktach – chipsach, kiełbasach, wędlinach podrobowych – pasztetach, salcesonie, zupach i sosach z proszku, dressingach, alkoholu, gumach do żucia. Gluten może być wykorzystywany do produkcji leków oraz suplementów diety.

    Czytanie etykiet to nawyk absolutny, nawet gdy stale kupujemy ten sam produkt i mamy pewność, że nie zawiera on glutenu, należy co jakiś czas sprawdzać jego skład. Czasami producenci mogą zmienić swoje receptury.

    Dieta bezglutenowa powinna być zgodna z zasadami zdrowego żywienia. Konieczność wprowadzenia diety bezglutenowej, nie oznacza radykalnych zmian w codziennym jadłospisie:

    • powinno się spożywać 4-5 dobrze zbilansowanych posiłków,
    • zawsze do godziny od wstania jeść śniadanie, ostatni posiłek spożywać na ok 3h przed snem,
    • pijemy wodę niegazowaną 1,5l/kobiety a 2l/mężczyźni na dobę,
    • ważny jest całokształt diety, jakość wybieranych produktów i ich urozmaicenie.

    Na diecie bezglutenowej, można spożywać takie same dania, jak w diecie tradycyjnej – makarony, pierogi czy ciasta przygotowane przy użyciu mąki bezglutenowej. Wiele popularnych dań to dania bezglutenowe np. kluski śląskie czy popularna zupa pomidorowa z ryżem.

    Regularna, codzienna aktywność fizyczna:

    • minimum 30 minut regularnej aktywności – spacer, szybki marsz, basen, ćwiczenia indywidulane lub grupowe,
    • codzienna aktywność – spacer do pacy zamiast jazdy samochodem (jeśli to możliwe), wybór schodów zamiast windy, proste czynności życia codziennego przynoszą korzyści dla zdrowia,

    Remisja objawów występuje u 75% osób chorych na celiakię po roku diety bezglutenowej. Natomiast od wprowadzenia restrykcyjnej diety bezglutenowej już po kilku pierwszych tygodniach jej stosowania obserwuje się poprawę samopoczucia oraz stanu zdrowia.

    Dieta bezglutenowa – przeciwskazania, kto nie powinien jej stosować?

    Należy podkreślić, że gluten zdrowym ludziom nie szkodzi. Jak każda dieta eliminacyjna, dieta bezglutenowa niesie ze sobą różnego rodzaju zagrożenia. Osoby, które ją stosują, często wykluczają przetwory zbożowe w ogóle lub korzystają z wysokoprzetworzonych produktów przeznaczonych dla osób nietolerujących glutenu, nie zwracając uwagi na ich wartość odżywczą. W konsekwencji nieprawidłowe stosowanie diety bezglutenowej może być przyczyną niedoborów składników odżywczych, których dobrym źródłem są produkty ze zbóż glutenowych.

    Pogląd, że dieta bezglutenowa działa odchudzająco, nie ma żadnego uzasadnienia. To nadwyżka spożywanych kalorii odpowiada za przybieranie na wadze, zaś sam gluten nie ma z tym nic wspólnego.

    Produkty bezglutenowe mają często podobną, a nawet większą wartość energetyczną w porównaniu z podobnymi wyrobami ze zbóż glutenowych – np. 100 g bagietki bezglutenowej dostarcza 373 kcal, a taka sama ilość tradycyjnej bagietki 283 kcal.

    Zdrowe diety zawierają gluten – jedna z najzdrowszych diet na świecie – dieta śródziemnomorska preferuje pełnoziarniste produkty ze zbóż glutenowych. Ich spożycie wspomaga w leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz zmniejsza ryzyko zachorowania na niektóre typy nowotworów.

    Stosowanie diety bezglutenowej, powinno wynikać ze wskazań medycznych. Decyzja o jej wprowadzeniu powinna być skonsultowana z lekarzem. Wykluczenie glutenu może być przyczyną trudności diagnostycznych w przypadku rzeczywistego istnienia chorób związanych z wrażliwością na dane białko.

    Pakiet monitorowanie diety bezglutenowej (2 badania)

    Dieta bezglutenowa – zawartość glutenu w poszczególnych produktach

    dieta bezglutenowa
    Zawartość glutenu w poszczególnych produktach. Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej

    Dieta bezglutenowa a niedobór witamin i minerałów

    U chorych z nadwrażliwością na gluten, alergią a zwłaszcza u osób z celiakią w początkowym okresie wprowadzania diety, może być potrzebna suplementacja np.:

    Zawsze jednak należy skonsultować się z lekarzem, który określi dawkę i rodzaj brakujących witamin czy minerałów.

    Dieta bezglutenowa – jadłospis, przykładowe przepisy

    I śniadanie

    Bułka kukurydziana z jajkiem na twardo i pomidorem oraz posiekanym szczypiorkiem i kiełkami rzodkiewki.

    II śniadanie

    Jaglanka na mleku migdałowym z truskawkami, nasiona babki płesznik.

    Obiad

    Udziec pieczony z indyka. Podane z kaszą gryczaną niepaloną oraz z surówką z kiszonej kapusty, cebuli, marchewki i jabłka.

    Podwieczorek

    Warzywa pieczone w piekarniku lub grillowane na patelni (do wyboru burak, marchew, pietruszka, pieczarki, cukinia lub bakłażan).

    Kolacja

    Zupa krem z białych warzyw (kalafior/ziemniaki/pietruszka), na bulionie. Posypane uprażonymi pestkami dyni. Podajemy z grzanką z chleba gryczanego, polanego kilkoma kroplami oliwy i posmarowanego świeżym ząbkiem czosnku.

    Dieta bezglutenowa – podsumowanie

    Produkty bezglutenowe jedynie pod względem wartości energetycznej są zbliżone do tradycyjnych glutenowych. Potrafią się znacznie różnić pod względem zawartości niektórych składników pokarmowych. Wśród produktów bezglutenowych najbogatsza w witaminy i składniki mineralne jest mąka gryczana, natomiast gryka obfituje w białko i błonnik.

    Aby dieta bezglutenowa była prawidłowo zbilansowana, nie dochodziło do niedoborów witamin i składników mineralnych należy zasięgnąć porady lekarza oraz przez jakiś czas być pod opieką dietetyka.

    Nie zaleca się eliminacji glutenu przed postawieniem ostatecznej diagnozy lekarskiej.


    Bibliografia

    1. Dieta bezglutenowa. Co wybrać?. (red. H. Kunachowicz). Wyd. 2. PZWL Warszawa 2015. (dostęp 02.01.2025)
    2. Celiakia i dieta bezglutenowa. Praktyczny poradnik. (red. G. Konińska, A. Marczewska, M. Źródlak). Polskie Stowarzyszenie Osób z Celiakią i na Diecie Bezglutenowej. Wydanie IX. Warszawa 2013. (dostęp 02.01.2025)
    3. Celiakia. Dieta bezglutenowa. Wiedzieć więcej 2016. Stowarzyszenie Przyjaciół Chorych na Celiakię „Przekreślony Kłos”, Bydgoszcz 2016. (dostęp 02.01.2025)
    4. Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej „Dieta bezglutenowa”. (dostęp 02.01.2025)

    Wątroba – budowa, funkcje, najczęstsze choroby

    Wątroba to jeden z najważniejszych narządów w naszym ciele, pełniący wiele istotnych funkcji dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Bez jej sprawnej pracy niemożliwe byłoby m.in. skuteczne usuwanie toksyn, trawienie tłuszczów. Dlatego niezwykle ważne jest dbanie o jej prawidłowe funkcjonowanie i odpowiednie leczenie, gdy pojawią się niepokojące dolegliwości. Sprawdź, za co odpowiada wątroba, gdzie się znajduje oraz jakie są najczęstsze choroby wątroby i ich objawy.

    Spis treści:

    1. Budowa wątroby
    2. Czy wątroba boli?
    3. Funkcje wątroby
    4. Objawy chorej wątroby
    5. Choroby wątroby
    6. Diagnostyka chorób wątroby

    Budowa wątroby

    Wątroba jest częścią układu pokarmowego. To największy narząd w jamie brzusznej i największy gruczoł u ludzi. Jej przeciętna masa u osoby dorosłej wynosi około 1,5 kg, a różnice w jej masie mogą występować w zależności od płci. 

    W budowie wątroby wyróżnia się 4 płaty: prawy, lewy, czworoboczny i ogoniasty. Ich granice są wydzielone przez bruzdy – poprzeczną, podłużną lewą i podłużną prawą.

    Bruzda poprzeczna ma długość około 5 cm. Jest określana mianem wrót wątroby. To właśnie w tym miejscu do wątroby wchodzą nerwy, tętnica wątrobowa i żyła wrotna, a wychodzą naczynia limfatyczne i przewód wątrobowy.

    Krew do wątroby płynie przez 2 naczynia krwionośne – tętnicę wątrobową i żyłę wrotną. Pierwsza z nich doprowadza krew bogatą w tlen. Natomiast żyła wrotna dostarcza krew z układu pokarmowego.

    Wątroba jest otoczona cienką, ale wytrzymałą błoną włóknistą, która zapewnia ochronę i stabilizację. Wnętrze wątroby składa się z tysięcy małych (średnica 1–2 mm) jednostek funkcjonalnych, tzw. zrazików wątrobowych.

    Zraziki wątrobowe ściśle do siebie przylegają i są połączone tkanką łączną. Każdy z nich jest zbudowany z dużej liczby komórek wątrobowych (hepatocytów) ułożonych w jednorzędowe beleczki i oplecionych siecią naczyń zatokowych. Pomiędzy nimi znajdują się kanaliki żółciowe, do których wydzielana jest żółć.

    Kanaliki żółciowe przechodzą w przewodziki żółciowe. Następnie łączą się w coraz większe przewody żółciowe, ostatecznie tworząc przewód wątrobowy wspólny, który łączy się z przewodem pęcherzykowym.

    Hepatocyty stanowią około 70% miąższu wątroby. Poza nimi obecne są także komórki niemiąższowe (m.in. wrzecionowate i gwiazdkowate).

    Gdzie jest wątroba?

    Warto znać nie tylko anatomię, ale także wiedzieć, po której stronie jest wątroba. Jest położona w górnej części jamy brzusznej, tuż pod prawym łukiem żebrowym. Jej większa część leży po prawej stronie, ale fragment lewego płata sięga aż do nadbrzusza, a czasem nawet nieco na lewo od linii środkowej ciała. Wątroba sąsiaduje z przeponą od góry,   a w części bocznej i dolnej z częścią przewodu pokarmowego.

    W prawidłowych warunkach wątroba osób dorosłych jest całkowicie schowana pod łukiem żebrowym. Gdy dochodzi do jej powiększenia na skutek procesu chorobowego, może wystawać, co jest wyczuwalne podczas badania palpacyjnego.

    Czy wątroba boli?

    Wątroba nie posiada zakończeń nerwowych odpowiedzialnych za odczuwanie bólu. Oznacza to, że narząd ten nie może boleć.

    Unerwiona czuciowo jest natomiast błona włóknista, która otacza wątrobę. Jeżeli na skutek procesów chorobowych dojdzie do jej podrażnienia, może pojawić się dyskomfort lub ból brzucha z prawej strony, w okolicy żeber.

    Funkcje wątroby

    Funkcje wątroby w organizmie człowieka to:

    • wydzielanie żółci niezbędnej do trawienia tłuszczów
    • magazynowanie węglowodanów w postaci glikogenu,
    • przekształcanie węglowodanów i białka w tłuszcze,
    • syntezowanie lipoprotein i cholesterolu,
    • syntezowanie czynników krzepnięcia krwi,
    • syntezowanie i magazynowanie niektórych białek osocza krwi i enzymów,
    • wytwarzanie mocznika,
    • magazynowanie witamin (A, D, K, B12) i żelaza,
    • neutralizowanie toksyn,
    • udział w termoregulacji.

    Wątroba pełni ważną funkcję immunologiczną. Odpowiada za pochłanianie produktów procesów zapalnych c, które dostają się z krwią z żyły wrotnej. Dodatkowo jej komórki wydzielają mediatory zapalenia niezbędne do odpowiedzi odpornościowej.

    Objawy chorej wątroby

    Choroby wątroby mogą objawiać się w różnoraki sposób. Część z nich przez długi czas może przebiegać bezobjawowo lub z niespecyficznymi dolegliwościami. Dlatego bardzo ważne są regularne kontrole kondycji wątroby, dzięki którym możliwe jest wykrycie ewentualnych nieprawidłowości na wczesnym etapie.

    Na choroby wątroby mogą wskazywać objawy, takie jak m.in.:

    • zmęczenie i osłabienie,
    • utrata apetytu,
    • spadek masy ciała,
    • zaburzenia krzepnięcia krwi,
    • ból w prawym podżebrzu,
    • zażółcenie skóry i białek oczu,
    • zanik mięśni,
    • wodobrzusze,
    • biegunka,
    • obrzęki kończyn,
    • świąd skóry,
    • zaczerwienienie dłoni,
    • zaburzenia pamięci i koncentracji,
    • pogorszenie tolerancji wysiłku.

    Należy pamiętać, że powyższe objawy mogą być obecne nie tylko przy chorobach wątroby. Wszystkie niepokojące dolegliwości wymagają konsultacji z lekarzem.

    >> Zobacz także: Objawy chorej wątroby. Na co zwrócić uwagę i jakie badania wykonać?

    Choroby wątroby

    Wśród najczęstszych chorób wątroby wymienić można m.in.:

    Miąższ wątroby jest bardzo kruchy, dlatego narząd ten może ulec pęknięciu na skutek urazu.

    Wczesne wykrycie problemów z wątrobą zwiększa szansę na skuteczne leczenie i poprawę jakości życia.

    >> Zobacz także: Dieta w chorobach wątroby

    Diagnostyka chorób wątroby

    Badania diagnostyczne wykonywane w przypadku podejrzenia chorób wątroby to:

    pakiet wątrobowy baner

    >> Zobacz także: Markery uszkodzenia wątroby i dróg żółciowych – enzymy wątrobowe

    Wątroba jest położona w jamie brzusznej, pod prawym łukiem żebrowym. Odpowiada m.in. za wydzielanie żółci, syntezowanie cholesterolu, czynników krzepnięcia krwi i niektórych białek osocza krwi oraz magazynowanie węglowodanów czy witamin. Choroby wątroby mogą rozwijać się przez długi czas bez wyraźnych objawów. Dlatego bardzo ważne jest regularne monitorowanie jej kondycji – m.in. poprzez badania laboratoryjne z krwi.

    Pakiet wątrobowy rozszerzony

    Opieka merytoryczna: lek. Mateusz Nawrocki


    Bibliografia

    1. W. Sylwanowicz, A. Michajlik, W. Ramotowski, Anatomia i fizjologia człowieka. Podręcznik dla średnich szkół medycznych, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich PZWL
    2. https://www.mp.pl/pacjent/gastrologia/choroby/watroba/50948,watroba-gdzie-sie-znajduje-budowa-funkcje (dostęp 13.12.2024)
    3. I. Jankowska i in., Markery przewlekłej niewydolności wątroby, Pediatria po Dyplomie 01/2013
    4. M. Pawłowska, Szczepienia przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A, Medycyna po Dyplomie 2020, s. 6–11