Strona główna Blog Strona 108

Jod, płyn Lugola, tarczyca – fakty i mity

Tocząca się za naszą wschodnią granicą wojna oraz ewentualne zagrożenie atakiem nuklearnym spowodowały, iż powróciło zainteresowanie płynem Lugola i tabletkami z jodem. Dlatego w naszym artykule postaramy się odpowiedzieć na pytania:

  • Czy promieniowanie radioaktywne rzeczywiście powoduje raka tarczycy?
  • Czy warto zażywać profilaktycznie płyn Lugola i czy jego zażywanie jest bezpieczne?
  • Jakie znaczenie w obecnej sytuacji ma spożycie jodowanej soli?
  • Skąd możemy wiedzieć, jaki jest poziom jodu w organizmie?

Zapraszamy do lektury!

FAKT: Promieniowanie radioaktywne może powodować raka tarczycy

Ewentualna emisja promieniowania jonizującego i substancji promieniotwórczych jest potencjalnym źródłem izotopów jodu. Po przedostaniu się do organizmu pierwiastek gromadzi się w tarczycy, co może być związane z rozwojem raka tego narządu. Największe ryzyko powstania tego nowotworu występuje u dzieci – do 12 r.ż. – i jest zależne od dawki izotopu jodu. Osoby starsze – powyżej 20 r.ż, a  zwłaszcza po 40 r.ż. – mają znikome prawdopodobieństwo powstania raka tarczycy pod wpływem promieniowania radioaktywnego.

MIT: Wskazane jest profilaktyczne stosowanie płynu Lugola

Zażycie płynu Lugola powoduje, iż tarczyca przestaje wychwytywać jod. Problem jednak w tym, iż jest to efekt krótkotrwały – trwa nie dłużej niż dobę – po którym tarczyca ponownie zaczyna wychwytywać jod z krwi. Dlatego stosowanie płynu Lugola w celach profilaktycznych nie jest wskazane.

FAKT: Stosowanie płyny Lugola w celach profilaktycznych może być szkodliwe

Przyjęcie płynu Lugola, czyli zbyt dużej ilości jodu jednorazowo, może być szkodliwe dla wielu grup osób.

Szczególnie ostrożne powinny być osoby z predyspozycją do choroby autoimmunologicznej tarczycy oraz osoby chore. Chodzi zwłaszcza o chorobę Graves-Basedowa, która przebiegała z nadczynnością tarczycy, a obecnie jest w remisji. Stosowanie płynu Lugola może uaktywnić chorobę.

pakiet Gravesa-Basedowa

Inna grupa osób to pacjenci z chorobą Hashimoto, u których zażycie jednorazowej dużej dawki jodu może przyspieszyć pojawienie się niedoczynności tarczycy. A jeśli ta niedoczynność już występuje, może się pogłębić.

pakiet hashimoto

Poza pacjentami z chorobami tarczycy, zbyt duża ekspozycja na jod może być szkodliwa dla wcześniaków oraz noworodków, po operacjach tarczycy oraz z niewydolnością nerek. Przeciwwskazania do podawania jodu obejmują również alergię na jod oraz opryszczkowate zapalenie skóry.  

MIT: Podanie płynu Lugola w celach profilaktycznych jest nadal rekomendowane przez lekarzy

Płyn Lugola to wodny roztwór czystego jodku potasu, zawierający aż 5-8 mg jodu w jednej kropli płynu, co przekracza 25-50 razy dobowe zapotrzebowanie na jod. Jego podanie wywołuje blokadę tarczycy, która broniąc się przed nadmierną podażą jodu w organizmie, zmniejsza transport tego pierwiastka do gruczołu i syntezę hormonów. Z tego powodu płyn Lugola zastosowano w Polsce po wybuchu w elektrowni atomowej w Czernobylu. Jednak obecnie nie rekomenduje się tego roztworu w celach profilaktycznych w sytuacji zagrożenia promieniowaniem radioaktywnym.

FAKT: Wzbogacanie żywności (np. soli) w jod obniża jodochwytność tarczycy, co zmniejsza narażenie na wchłanianie radioaktywnego jodu

W Polsce prowadzi się profilaktykę jodową, polegającą na jodowaniu soli kuchennej. Dzięki temu zmniejszyła się gotowość tarczycy do wychwytywania jodu z krwi i – w przypadku ewentualnego skażenia – ryzyko kumulacji radioaktywnego pierwiastka jest znacznie niższe. Dlaczego? Organizm, w którym poziom jodu jest wystarczający nie będzie już tak chętnie wychwytywał pierwiastka skażonego.

MIT: Najlepszym sposobem na sprawdzenie poziomu jodu w organizmie jest posmarowanie skóry jodyną i obserwacja, jak szybko się wchłania

W ostatnim czasie w internecie opisywany jest test na sprawdzenie poziomu jodu w organizmie, polegający na posmarowaniu skóry jodyną i obserwacji jak szybko się wchłania. Niestety w ten sposób nie sprawdzimy, czy rzeczywiście mamy niedobór jodu. Po pierwsze dlatego, iż wchłanianie jodu przez skórę zależy głównie od innych czynników niż jego poziom w organizmie, np. od temperatury otoczenia. Poza tym ocena szybkości tego wchłaniania jest subiektywna a dawka, którą smarujemy skórę nieokreślona.

Jak zatem sprawdzić poziom jodu w organizmie? Jedynym obiektywnym sposobem jest zwalidowany test laboratoryjny polegający na określeniu poziomu jodu w moczu.

badanie jodu w moczu baner

Antybiotyki – czy nadal są skuteczne?

Artykuł został zaktualizowany 13.03.2025 r.

Spis treści

  1. Przyczyny narastania oporności na antybiotyki
  2. Skutki nadużywania antybiotyków
  3. Antybiotyki w lecznictwie otwartym
  4. Badanie mikrobiologiczne
  5. Racjonalna polityka antybiotykowa

Co roku w  listopadzie mają miejsce dwa wydarzenia związane z terapią antybiotykową:

  • 18 listopada – Europejski Dzień Wiedzy o Antybiotykach – ustanowiony przez Komisję Europejską w 2008 r. na wniosek ECDC ( ang. European Centre for Disease Prevention and Control)
  • 18-24 listopada – Światowy Tydzień Wiedzy o Antybiotykach – ustanowiony w 2015 r. przez WHO (ang. World Health Organization)

Celem wydarzeń  jest szerzenie wiedzy na temat problemu narastania oporności drobnoustrojów na antybiotyki i wskazania drogi postępowania, która może zapobiec utracie  skuteczności leków przeciwdrobnoustrojowych.

Przyczyny narastania oporności na antybiotyki

Narastanie antybiotykooporności drobnoustrojów jest zjawiskiem powszechnym, prowadzącym do ograniczenia możliwości terapii chorób zakaźnych. Jego przyczyna kryje się w nadużywaniu antybiotyków w medycynie, weterynarii, rolnictwie, czy kosmetologii. Szczególnie istotnym problemem jest częste stosowanie antybiotyków w chorobach wirusowych układu oddechowego, takich jak pospolite przeziębienia czy grypa, a przecież antybiotyki na wirusy nie działają!

Skutki nadużywania antybiotyków

Skutkiem nadużywania antybiotyków, nieodpowiedniego ich dobierania czy przerywania kuracji jest pojawienie się drobnoustrojów opornych na leki.  Na świecie, w tym w Polsce, z materiałów pobranych od chorych nierzadko izolowane są superbakterie oporne na wszystkie znane antybiotyki! Oporność na antybiotyki dotyczy przede wszystkim szczepów izolowanych od pacjentów hospitalizowanych, ale niestety, coraz częściej wielooporne bakterie pochodzą również z próbek od pacjentów ambulatoryjnych.

oporność na antybiotyki infografika

Antybiotyki w lecznictwie otwartym

W warunkach ambulatoryjnych antybiotyki przepisywane są najczęściej empirycznie, na podstawie oceny stanu klinicznego pacjenta. Niestety badania mikrobiologiczne są zlecane przez lekarza POZ bardzo rzadko. Raport Naczelnej Izby Kontroli z 2019 r. wskazał, że w Polsce w lecznictwie otwartym zlecenie na badanie mikrobiologiczne dostało tylko 1,5% pacjentów spośród tych, którym przepisano antybiotyk. Ponad 31% pacjentów poddanych terapii antybiotykowej powróciło do lekarza z powodu braku poprawy stanu zdrowia, a 40% spośród nich dostało receptę na nowy antybiotyk. Najczęściej występującymi schorzeniami, z powodu których lekarze POZ przepisywali antybiotyki, były ostre zakażenie górnych dróg oddechowych.

Badanie mikrobiologiczne

Badanie mikrobiologiczne ma na celu zidentyfikowanie drobnoustroju odpowiedzialnego za zakażenie oraz ocenę jego wrażliwości na leki, czyli wykonanie tzw. antybiogramu. W zależności od rodzaju próbki i zidentyfikowanego drobnoustroju antybiogram obejmuje od kilku do kilkunastu leków. Szczep bakterii może być wrażliwy, wrażliwy przy zwiększonej ekspozycji lub oporny na dany antybiotyk.

Wynik testów ułatwia lekarzowi podjęcie decyzji o dobraniu właściwego leku lub odstąpienie od przepisywania antybiotyku, jeśli badanie nie potwierdzi etiologii bakteryjnej.

posiew moczu
posiew kału

Badanie mikrobiologiczne w lecznictwie otwartym jest szczególnie istotne przy nawracających zakażeniach układu moczowego, płciowego, niegojących się ranach, przedłużających się dolegliwościach ze strony układu pokarmowego. Wymazy z górnych dróg oddechowych mogą pomóc w rozróżnieniu zakażenia bakteryjnego od wirusowego.

Racjonalna polityka antybiotykowa

Postępowanie zgodnie z zasadami racjonalnej antybiotykoterapii może powstrzymać  tendencję marszu w kierunku „ery post antybiotykowej”, w której zostaniemy bezbronni wobec bakterii.

Z jednej strony edukacja lekarzy w zakresie zwalczania chorób zakaźnych, z drugiej postępowanie pacjenta, są elementami polityki chroniącej antybiotyki.

Pacjenci powinni pamiętać o tym, że:

  • nie należy przyjmować antybiotyków przy „zwykłym” przeziębieniu (za ponad 95 % przypadków odpowiedzialne są wirusy)
  • należy stosować wyłącznie antybiotyki przepisane przez lekarza
  • należy postępować zgodnie z wytycznymi lekarza:
    • nie przerywać kuracji antybiotykowej
    • nie zmieniać dawkowania
  • nie należy stosować antybiotyków, które pozostały po wcześniejszej kuracji
  • nie należy przekazywać antybiotyków innym osobom

Rtęć w organizmie – przyczyny, objawy i diagnostyka zatrucia rtęcią

0

Spis treści

  1. Czym jest rtęć i jak dostaje się do organizmu?
  2. Ostre zatrucie rtęcią – objawy
  3. Przewlekłe zatrucie rtęcią – objawy
  4. Rtęć – wartości biologiczne i toksyczne
  5. Jak wykryć rtęć w organizmie?

Czym jest rtęć i jak dostaje się do organizmu?

Rtęć w postaci metalu występuje w temperaturze pokojowej w stanie ciekłym. Jest najbardziej lotnym metalem. Najbardziej narażeni zawodowo na działanie par rtęci są pracownicy zatrudnieni w przemyśle wydobywczym, przy produkcji chloru i ługu metodami elektrolitycznymi, przy produkcji barwników i fungicydów.

Źródłem rtęci zanieczyszczającej środowisko jest spalanie produktów ropy naftowej i węgla. Rtęć jest stałym składnikiem ścieków komunalnych, których stosowanie do nawożenia gleb stanowi duże zagrożenie włączenia tego metalu do produktów spożywczych. Nagromadzenie rtęci w żywności pochodzenia morskiego i lądowego stwarza ryzyko dla człowieka, głównie przez spożywanie ryb, a zwłaszcza tuńczyków, krabów i ślimaków oraz ptactwa łownego.

Rozmieszczenie w narządach tego metalu jest uwarunkowane nie tylko rodzajem związku rtęci wchłoniętego do organizmu, lecz zależy też od czasu trwania ekspozycji. W pracy zawodowej główną drogą wchłaniania rtęci jest układ oddechowy. Rtęć wchłonięta w ten sposób jest w 80% zatrzymywana w organizmie.

Badanie rtęci we krwi baner

Pary rtęci w procesie oddychania dostają się do krwi, gdzie pewna część tego metalu przenika przez barierę mózgowo – rdzeniową i barierę łożyska, powodując odkładanie rtęci w mózgu i tkankach płodu. U ludzi eksponowanych na pary rtęci wydalanie tego metalu z moczem nieznacznie przewyższa wydalanie z kałem.

Ogólnie wiadomo, że błona komórkowa jest pierwszym miejscem atakowanym nie tylko przez rtęć, lecz także i inne metale ciężkie. Grupy sulfhydrylowe, wchodzące w skład błon komórkowych wykazują wysoki stopień powinowactwa do rtęci i jej związków. Prawie wszystkie białka zawierają grupy sulfhydrylowe i dlatego związki rtęciowe mogą zakłócić prawie wszystkie reakcje enzymatyczne.

Nerki są narządem o największej zdolności do kumulacji rtęci, niezależnie od jej postaci.

Ostre zatrucie rtęcią – objawy

Narządem krytycznym w zatruciach ostrych parami rtęci są płuca. Może rozwinąć się ostre zapalenie oskrzeli, oskrzelików i śródmiąższowe zapalenie płuc. Zgon następuje z powodu niewydolności oddechowej.

W przebiegu ostrego zatrucia rtęcią może się pojawić krwotoczne zapalenie jelit z odwodnieniem i ostrą niewydolnością krążenia, ślinotok, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, objawy uszkodzenia nerek oraz uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Postać ostra może przejść w postać przewlekłą. W przypadku spożycia nieorganicznych soli rtęci następuje ślinotok, pieczenie w przełyku, wymioty, krwawa biegunka, martwica błony śluzowej jelit oraz uszkodzenie czynności nerek prowadzące do bezmoczu i uremii.

Przewlekłe zatrucie rtęcią – objawy

W przypadku przewlekłego narażenia na pary rtęci układem krytycznym jest ośrodkowy układ nerwowy. Ta postać choroby występuje w przypadku długotrwałego narażenia na niskie stężenia par rtęci.

Przewlekłe zatrucie rtęcią rozwija się powoli, po kilkutygodniowym lub kilkuletnim narażeniu. W pierwszej kolejności pojawiają się niecharakterystyczne ogólne objawy zatrucia rtęcią, takie jak osłabienie, bóle głowy i bóle kończyn, ślinotok, zapalenie błon śluzowych i dziąseł, wypadanie zębów oraz wysychanie jamy ustnej. Bardzo charakterystycznym objawem zatrucia rtęcią jest występowanie niebiesko-fioletowego rąbka na dziąsłach, skłonności do biegunek i objawy uszkodzenia czynności nerek.

W dalszym przebiegu choroby obserwowane są głównie objawy uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, do których należą kolejno: zaburzenia snu, upośledzenie koncentracji uwagi, zaburzenia pamięci, wzmożonej pobudliwości nerwowej, stan nieśmiałości, dużej wrażliwości, zmienności nastroju od agresywnych do przygnębienia. Występuje drżenie pleców, przechodzące stopniowo w drżenie rąk, ramion, głowy i nóg, niezborność chodu. Osoby zatrute rtęcią często mają problemy z pisaniem, charakterystyczne jest tzw. „drżące pismo”. Rozwija się zespół encefalopatii rtęciowej, w której dominują zaburzenia móżdżkowe.

Rtęć – wartości biologiczne i toksyczne

W badaniach nad oceną ryzyka narażenia na pary rtęci metalicznej stwierdzono zależność pomiędzy stężeniem rtęci w moczu a stężeniem tego metalu we krwi. Ocenę ryzyka wynikającego z narażenia ludzi na związki metylortęciowe ustalono na podstawie najmniejszej dawki dziennej dla organizmu człowieka, która wywołuje objawy zatrucia.

Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do Żywności ustalił tymczasową dopuszczalną tygodniową dawkę równą 0,3 mg całkowitej ilości rtęci dla człowieka. Dawka ta nie może zawierać więcej niż 0,2 mg metylortęci (wyrażonej jako rtęć). Ilości są zrównoważone 5 µg/kg mc. i 3,3 µg/kg mc. rtęci całkowitej lub organicznej.

W różnych krajach wartości NDS (najwyższe dopuszczalne stężenie) dla par rtęci wahają się w granicach 0,06 – 0,10 mg/m3

W Polsce zaproponowana została wartość NDS dla par rtęci: 0,025 mg/m3, NDSCh (najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe): 0,2 mg/m3, wartość DSB (dopuszczalne stężenie biologiczne) wynosi 50 µg/g kreatyniny.

Dla nieorganicznych związków rtęci NDS wynosi 0,05 mg/m3, NDSCh 0,15 mg/m3, a dla organicznych związków rtęci NDS odpowiednio 0,01 mg/m3, a NDSCh 0,03 mg/m3.

Jak wykryć rtęć w organizmie?

Zawartość rtęci w organizmie człowieka można określić za pomocą badania próbki krwi lub moczu. Jako jedna z nielicznych w Polsce, pracownia spektrometrii mas ALAB laboratoria wykonuje te badania przy wykorzystaniu wysoce referencyjnej techniki, jaką jest ICP-MS (spektrometria mas sprzężona z plazmą wzbudzoną indukcyjnie). Dzięki temu analiza materiału odbywa się na najwyższym poziomie czułości i selektywności, spełnia wymogi najnowszych światowych standardów, a uzyskane w ten sposób wyniki mieszczą się w najwyższych zakresach wiarygodności.

badania rtęci tabela

Andropauza – męskie przekwitanie

0

Spis treści

  1. Andropauza – czym jest?
  2. Kiedy zaczyna się andropauza?
  3. Objawy andropauzy
  4. Andropauza – badania laboratoryjne

Kiedy zaczyna się andropauza, jakie są jej objawy, jak można ją zdiagnozować?

Andropauza – czym jest?

Zgodnie z definicją Polskiego Towarzystwa Menopauzy i Andropauzy, andropauza to okres w życiu mężczyzny, który następuje po pojawieniu się, postępujących z wiekiem, niedoborów hormonów androgennych: testosteronu, DHEA (dihydrotestosteronu), hormonu wzrostu, melatoniny.

Kiedy zaczyna się andropauza?

Słowo andropauza pochodzi od połączenia dwóch greckich słów „andros”, czyli „mężczyzna”, i „pausis”, czyli „przerwa” i jest okresem przejścia od dojrzałości do starości. W przeciwieństwie do menopauzy, gdzie ustanie czynności jajników i zanik miesiączki jest wyraźną cezurą wyznaczającą ten okres, początki andropauzy są stopniowe i zaczynają się od obniżania stężenia testosteronu o ok. 1% rocznie. Proces zaczyna się pomiędzy 40-60 r.ż. Uciążliwe objawy andropauzy obserwuje się u ok. 20-30% mężczyzn w okolicach 60 r.ż, u 30-40% po 70 r.ż i u 50% po 80 r.ż.

spadek stężenie testosteronu wraz z wiekiem

Objawy andropauzy

Niedobory hormonów androgennych powodują szereg zaburzeń, wśród których na pierwszy plan zazwyczaj wysuwają się (są najbardziej odczuwane) problemy seksualne (zaburzenia erekcji, problemy z libido) i znaczący spadek zadowolenia w tej sferze życia. Podkreślić należy, iż problemy seksualne związane są nie tylko z niedoborem hormonów androgennych, ale również z nasilającym się łagodnym rozrostem prostaty i u wielu mężczyzn są źródłem spadków nastroju, problemów psychologicznych czy depresji. Zdarzają się również problemy z koncentracją i pamięcią krótkotrwałą.

Niestety nie są to jedyne objawy, które mogą wystąpić u mężczyzn w okresie andropauzy. Niedobory hormonów androgennych powodują bowiem zaburzenia metaboliczne, które przyczyniają się do powstawania chorób układu sercowo-naczyniowego (miażdżyca, choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze), cukrzycy, otyłości.

U mężczyzn w okresie andropauzy wykrywana jest również osteoporoza, czyli zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej, obserwuje się także obniżenie masy mięśniowej, zmiany skórne, zmiany owłosienia.

objawy andropauzy infografika

Andropauza – badania laboratoryjne

Badania pomocne w diagnostyce andropauzy obejmują badania hormonalne oraz badania ogólnego stanu zdrowia – jest to związane z faktem, iż w okresie andropauzy wzrasta ryzyko chorób sercowo-naczyniowych (patrz wyżej).

Rekomendowane badania hormonalne obejmują:

pakiet hormony męskie andropauza baner

Mężczyzna po 40 r.ż powinien również wykonać badania obrazujące ogólny stan zdrowia. Ma to duże znaczenie zwłaszcza w przypadkach, gdy dominującymi objawami występującymi w okresie andropauzy są zaburzenia erekcji, bowiem mogą one być związane z chorobami układu krążenia i zaburzeniami lipidowymi (miażdżyca naczyń występuje również w naczyniach doprowadzających krew wewnątrz penisa, co utrudnia krążenie i uniemożliwia wzwód).

Pakiet mężczyzny 50+ baner
Pakiet mężczyzny 60+ baner

Wyleczyć się z alergii na pyłki – czy jest to możliwe?

0

Spis treści

  1. Jakie pyłki nam dokuczają?
  2. Pyłki drzew
  3. Immunoterapia swoista (SIT) – który alergen brzozy jest najważniejszy?
  4. Pyłki traw
  5. Immunoterapia swoista (SIT) – który alergen pyłku tymotki jest najważniejszy?
  6. Pyłki chwastów
  7. Immunoterapia swoista (SIT) – który alergen pyłku chwastów jest najważniejszy?

Okres jesienno-zimowy to czas, aby pomyśleć o immunoterapii.

Jeżeli w sezonie pylenia roślin pojawiają się niepożądane objawy, najczęściej ze strony układu oddechowego, to możemy podejrzewać alergię na pyłki. Okres jesienno-zimowy to czas, kiedy możemy pomyśleć o sposobach radzenia sobie z nimi. Jednym z nich jest immunoterapia swoista (specific immunotherapy, SIT), czyli odczulanie. Immunoterapia swoista pozwala wykształcić tolerancję na dany alergen. Jest to proces długotrwały, bo trwa od 3 do 5 lat, ale pozwala w dużej części przypadków zupełnie wyciszyć objawy alergii na wiele lat.

Pacjentowi podaje się niewielkie dawki alergenów w różnej formie – podskórnie, podjęzykowo lub w tabletkach. Aby immunoterapia swoista (SIT) była skuteczna, ważne jest wykrycie, która konkretnie molekuła, czyli białko wchodzące w skład alergenu, odpowiedzialne jest za alergię. Podstawą jest poznanie uczulającego alergenu. Dlatego warto pomyśleć o diagnostyce komponentowej, która pozwoli precyzyjnie ustalić uczulające białko, a ponadto przewidzieć, czy długoletni proces odczulania będzie skuteczny.

Jakie pyłki nam dokuczają?

Pyłki drzew

Wśród pyłków drzew największe znaczenie przypisuje się pyłkom brzozy. W Polsce brzoza jest najczęstszą przyczyną alergicznego nieżytu nosa, zapalenia spojówek i astmy pyłkowej. Sezon pylenia brzozy rozpoczyna się z końcem marca i trwa do maja, a nawet do połowy czerwca.

Objawy alergii na pyłki brzozy pojawiają się nagle, co jest spowodowane bardzo wysokim stężeniem pyłków, szczególnie w pełni sezonu pylenia. Najczęstsze objawy to:

  • wodnisty katar, kichanie, świąd w nosie,
  • zapalenie spojówek – zaczerwienione oczy, łzawienie,
  • duszność, napadowy kaszel, świszczący oddech.

Oprócz tych objawów brzoza jest istotną przyczyną występowania reakcji krzyżowych. U pacjentów z  potwierdzoną alergią na pyłek brzozy (obecność Bet v 1) może się rozwijać zespół alergii jamy ustnej (OAS), czyli krzyżowe uczulenie na niektóre warzywa, owoce, czy orzechy ziemne.

Brzoza reakcje krzyżowe - infografika

Należy pamiętać, że również w wyniku reakcji krzyżowych, objawów możemy się spodziewać w czasie pylenia leszczyny i olchy. Przy coraz cieplejszych zimach mogą wystąpić już na początku stycznia.

Immunoterapia swoista (SIT) – który alergen brzozy jest najważniejszy?

W przypadku alergii na pyłki brzozy warunkiem skutecznej immunoterapii jest wykrycie cząsteczki Bet v1. Aby dowiedzieć się, czy kwalifikujesz się do skutecznej immunoterapii na pyłki drzew warto wykonać pakiet testów alergenowych.

Pakiet skuteczne odczulanie na pyłki drzew - lista alergenów i interpretacja wyniku pozytywnego
skuteczne odczulanie na pyłki drzew baner

Pyłki traw

Sezon pylenia traw zaczyna się zazwyczaj z końcem maja i może trwać aż do września. Główną przyczyną objawów w tym okresie dla osób uczulonych są alergeny pyłków tymotki łąkowej.

Jakie objawy towarzyszą alergii na pyłki traw?

  • wodnisty katar,
  • zaczerwienione i łzawiące oczy,
  • problemy z oddychaniem,
  • zaostrzenia astmy.

Również podobnie jak pyłki brzozy, pyłek tymotki łąkowej może być przyczyną reakcji krzyżowych z alergenami pokarmowymi.

Trawy reakcje krzyżowe - infografika

Immunoterapia swoista (SIT) – który alergen pyłku tymotki jest najważniejszy?

W przypadku alergii na pyłki traw, warunkiem skutecznej immunoterapii jest wykrycie cząstek rPhlp 1 i Phl p5b – głównych przeciwciał. Aby dowiedzieć się, czy kwalifikujesz się do skutecznej immunoterapii na pyłki traw, warto wykonać pakiet testów alergenowych. Pamiętajmy, ze aż 11% pacjentów uczulonych na pyłek tymotki nie ma głównych przeciwciał, tym samym wiąże się to z niską skutecznością długoletniego procesu odczulania.

Pakiet skuteczne odczulanie na pyłki traw - lista alergenów i interpretacja wyniku pozytywnego
skuteczne odczulanie na pyłki traw baner

Pyłki chwastów

Sezon pylenia chwastów w zależności od regionu zaczyna się z końcem czerwca i może trwać aż do początku października. Główną przyczyną objawów w tym okresie dla osób uczulonych są alergeny pyłków bylicy pospolitej oraz pyłków ambrozji, dwóch najpowszechniej występujących gatunków chwastów.

Jakie objawy mogą świadczyć o uczuleniu na pyłki chwastów?

  • katar sienny w postaci obfitej, wodnistej wydzieliny,
  • ograniczona drożność nosa,
  • utrudnione oddychanie,
  • podrażnienia, zaczerwienienia i łzawienie oczu,
  • zapalenie spojówek

Zarówno bylica, jak i ambrozja mają również swój udział w objawach spowodowanych reaktywnością krzyżową.

bylica reakcje krzyżowe - infografika
Pyłek ambrozji reakcje krzyżowe

Immunoterapia swoista (SIT) – który alergen pyłku chwastów jest najważniejszy?

Aby dowiedzieć się, czy kwalifikujesz się do skutecznej immunoterapii na pyłki chwastów, warto wykonać pakiet testów alergenowych.

Pakiet skuteczne odczulanie na pyłki chwastów - lista alergenów i interpretacja wyniku pozytywnego
skuteczne odczulanie na pyłki chwastów baner

Wszystkie badania w wyżej omawianych pakietach wykonywane są przy pomocy metody referencyjnej ImmunoCAP, uznawanej za złoty standard w diagnostyce molekularnej alergii. Charakteryzuje się wysoką czułością – 92% oraz specyficznością – 90%.

Choroby reumatyczne

Spis treści

  1. Czym jest reumatyzm i co warto o nim wiedzieć?
  2. Choroby reumatyczne w liczbach
  3. Choroby reumatyczne nie pytają o wiek!
  4. Leczenie reumatyzmu – liczy się czas!

Czym jest reumatyzm i co warto o nim wiedzieć?

Choroby reumatyczne powszechnie nazywane reumatyzmem to liczna grupa schorzeń przewlekłych atakujących przede wszystkim układ ruchu, w części przypadków o podłożu autoimmunologicznym. Mają one charakter postępujący i cechują się występowaniem silnego bólu reumatycznego, obrzęków oraz ograniczeniem ruchomości stawów. Nieleczony reumatyzm może doprowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń skutkujących niepełnosprawnością, ponadto przyczynia się do powikłań wielonarządowych, które mogą prowadzić do zgonu.

Choroby reumatyczne najogólniej można podzielić na zapalne, które przebiegają z przewlekłym procesem zapalnym, np. reumatoidalne zapalenie stawów RZS i choroby niezapalne, np. choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS). Możemy również wyróżnić choroby reumatyczne, w których objawy stawowe są wynikiem innej choroby ogólnoustrojowej, np. choroby nowotworowej.

choroby reumatyczne infografika

Klasyfikacja chorób reumatycznych zaproponowana przez American Rheumatism Association (ARA), obecnie American College of Rheumatology wygląda następująco:

I. Układowe choroby tkanki łącznej

  • Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)
  • Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (MIZS)
  • Zespół antyfosfolipidowy (APS)
  • Toczeń rumieniowaty układowy (TRU)
  • Twardzina układowa
  • Zapalenie wielomięśniowe/zapalenie skórno-mięśniowe
  • Martwicze zapalenie naczyń
  • Zespół Sjögrena
  • Mieszana choroba tkanki łącznej
  • Zespoły nakładania i wiele innych.

II. Seronegatywne zapalenie stawów kręgosłupa

  • Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK)
  • Reaktywne zapalenie stawów (Zespół Reitera)
  • Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS)
  • Zapalenie stawów towarzyszące przewlekłym zapalnym chorobom jelit

III. Choroba zwyrodnieniowa stawów pierwotna lub wtórna

IV. Zapalenia stawów towarzyszące zakażeniu

  • W wyniku bezpośredniego działania drobnoustrojów (bakteryjne, wirusowe, pasożytnicze, grzybicze)
  • Zapalenie odczynowe bakteryjne (np. gorączka reumatyczna), wirusowe (np. zakażenie HCV)

V. Zapalenie stawów towarzyszące chorobom metabolicznym i gruczołów dokrewnych m.in.

  • Związanych z obecnością kryształów -np. dna moczanowa
  • W chorobach gruczołów dokrewnych – np. cukrzyca, choroby tarczycy
  • W niedoborach immunologicznych – np. niedobory IgA, czy składowych dopełniacza

VI. Nowotwory, np. białaczki

VII. Zaburzenia nerwowo – naczyniowe

Na przykład Staw Charcota lub choroba, czy objaw Raynauda

VIII. Choroby kości i chrząstek

W tym m.in. osteoporoza, czy choroba Pageta

IX. Zmiany pozastawowe np. zapalenie ścięgien

X. Zmiany w stawach i innych zespołach chorobowych

Choroby reumatyczne w liczbach

Szacuje się, że w Polsce na reumatyzm cierpi około 10 milionów ludzi, w tym na choroby zapalne tkanki łącznej, takie jak ZZSK, RZS, MIZS, TRU, choruje 300-500 tysięcy osób.

  1. Ponad 120 mln ludzi w Europie cierpi z powodu chorób reumatycznych, z towarzyszącym bólem stawów, trudnościami w poruszaniu się, z ograniczoną zdolnością do pracy i bardzo często ze znaczącym pogorszeniem jakości życia.
  2. Europejska Liga Reumatologiczna (EULAR) wyznacza czas 6 tygodni od pojawienia się pierwszych objawów reumatyzmu dotyczących wczesnego zapalenia (np. obrzęk pojedynczego stawu) do dotarcia do specjalisty i rozpoczęcia leczenia.
  3. W odniesieniu do reumatoidalnego zapalenia stawów pacjent powinien mieć postawione rozpoznanie i włączone leczenie w terminie nieprzekraczającym 12 tygodni od wystąpienia pierwszych objawów.
  4. Średni czas rozpoznania choroby reumatycznej w Polsce dla RZS to 33 miesiące – 3 lata, a już dla np. łuszczycowego zapalenia stawów 7-8 lat, przy rekomendowanym czasie 6 miesięcy.
  5. Choroby reumatyczne w wielu przypadkach skracają życie o około 10 lat.

Przyczyny występowania chorób reumatycznych nie są jasne. Przypuszcza się, że na ich rozwój mogą mieć wpływ czynniki genetyczne, zażywane leki, zakażenia oraz urazy mechaniczne. Na reumatyzm częściej chorują kobiety, Afroamerykanie i Latynosi.

przyczyny występowania chorób reumatycznych infografika

Pierwsze objawy świadczące o chorobie zapalnej to m.in.: nieurazowy ból stawów, obrzęki stawów, uczucie sztywności porannej, stany podgorączkowe, stałe uczucie zmęczenia, niezamierzona utrata masy ciała. 

objawy chorób reumatycznych infografika

Choroby reumatyczne nie pytają o wiek!

Dorośli w wieku 18-45 lat to grupa wiekowa, w której najczęściej pojawiają się pierwsze objawy chorób reumatycznych, głównie układowych chorób tkanki łącznej, takich jak toczeń rumieniowaty układowy, zespół antyfosfolipidowy, twardzina układowa, mieszana choroba tkanki łącznej i niektóre zapalenia naczyń.

Okres drugiej i trzeciej dekady życia jest charakterystyczny dla zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (ZZSK), reaktywnego zapalenia stawów (Zespół Reitera), łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS) oraz zapalenia stawów towarzyszącego przewlekłym chorobom zapalnym jelit.

W grupie wiekowej 46-65 lat dolegliwości ze strony narządu ruchu są bardzo częste i mogą, mieć równocześnie wiele przyczyn, co utrudnia diagnostykę. Najczęściej kobiety zapadają na reumatoidalne zapalenie stawów. Z kolei u mężczyzn po 40. roku życia najczęstszą postacią zapalenia stawów jest dna moczanowa.

U dorosłych powyżej 65. roku życia wśród chorób reumatycznych dominuje choroba zwyrodnieniowa stawów.

Leczenie reumatyzmu – liczy się czas!

O rozwoju choroby zapalnej mogą świadczyć nawet niewielkie dolegliwości, takie jak obrzęk i bolesność małego stawu, które nie są związane z wcześniejszym urazem.

Młodzi ludzie chorujący na zapalne choroby reumatyczne łączą pierwsze takie objawy z normalną aktywnością fizyczną; z niewielkim urazem, czy przeciążeniem kręgosłupa. Tymczasem wymagają szybkiej diagnostyki i leczenia na początkowym etapie choroby, zanim dojdzie do nieodwracalnych zmian w stawach i narządach. Opóźniona diagnoza choroby zapalnej może prowadzić do niepełnosprawności i wykluczenia z rynku pracy.

pakiet reumatyczny baner

pakiet reumatyczny baner

W Raporcie z roku 2021 „SZYBKA ŚCIEŻKA OPIEKI ZDROWOTNEJ DLA PACJENTÓW PIERWSZORAZOWYCH Z ZAPALENIEM STAWÓW” opracowanym przez Narodowy Instytut Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji w Warszawie, w zaleceniach Polskiego Towarzystwa Zapalnych Chorób Autoimmunologicznych opartych na rekomendacjach EULAR możemy przeczytać m.in. że:

  1. Chory powinien zgłosić się do lekarza POZ w przypadku obrzęku stawu, który pojawił się nagle i nie jest związany z przebytym urazem. Objawami zwiększającymi prawdopodobieństwo zapalenia stawów jest zajęcie co najmniej dwóch stawów oraz sztywność poranna trwająca powyżej 30 minut.
  2. Pacjent z zapaleniem stawów (wystarczy jeden staw z obrzękiem, któremu towarzyszy ból lub sztywność) powinien być kierowany i konsultowany przez reumatologa najlepiej w ciągu 6 tygodni od pierwszych objawów.
  3. Jeżeli chory nie spełnia kryteriów diagnostycznych dla żadnej choroby reumatycznej, a występują objawy wczesnego zapalenia stawów, należy ocenić, czy występują czynniki ryzyka przetrwałego i/lub nadżerkowego zapalenia stawów takie jak: liczba obrzękniętych stawów, wartość CRP i OB, obecność przeciwciał anty-CCP, czynnika reumatoidalnego (RF), czy wyniki badań obrazowych. Dalsze postępowanie terapeutyczne uzależnione jest od wyżej wymienionych czynników.

Warto również wspomnieć o nowych cząsteczkach zapalnych, jak kalprotektyna krążąca, która umożliwia identyfikację stanu zapalnego m.in. w chorobach reumatycznych w chwili, gdy CRP pozostaje „nieme”. Kalprotektyna krążąca nazywana jest biomarkerem aktywności i ciężkości przebiegu RZS, czy MIZS. Przeczytaj więcej.

badanie kalprotektyny krążącej baner

Badania laboratoryjne pozwalają na rozpoznanie i weryfikację bardzo wczesnych objawów chorób reumatologicznych i wykazanie ich charakteru zapalnego. Służą również do monitorowania aktywności zapalnej choroby lub oceny rokowania.

Kalprotektyna krążąca – czuły marker stanu zapalnego

Czym jest kalprotektyna krążąca?

Kalprotektyna krążąca (tj. oznaczana w osoczu) jest markerem stanu zapalnego, białkiem ostrej fazy. Występuje w postaci heterodimerycznego kompleksu utworzonego przez dwa białka: S100A8 oraz S100A9 i ma charakterystyczną strukturę przestrzenną wspólną dla białek S100. Jest białkiem cytoplazmatycznym wiążącym wapń i cynk w leukocytach, co tłumaczy w znacznym stopniu jej właściwości bakteriostatyczne i grzybobójcze.

Kalprotektyna krążąca występuje głównie w granulocytach (neutrocytach) –  w  ziarnistościach cytoplazmatycznych granulocytów obojętnochłonnych, monocytach i wczesnych stadiach makrofagów. Może być również wytwarzana przez komórki dendryczne i komórki śródbłonka. Białko to jest bezpośrednio uwalniane przez leukocyty podczas interakcji z aktywowanym zapalnie śródbłonkiem w miejscu zapalenia i zapoczątkowuje proces migracji neutrocytów do miejsca stanu zapalnego oraz zwiększa ich zdolność do fagocytozy, tym samym uruchamiając reakcje obronne organizmu.

Jakie funkcje pełni kalprotektyna krążąca?

Udowodniono, że kalprotektyna krążąca indukuje produkcję TNF-α i interleukin IL-6, IL-1 β, IL-8 w monocytach, odgrywając ważną rolę w wywoływaniu i utrzymaniu stanu zapalnego

Wykazano również, że kalprotektyna w osoczu koreluje z aktywnością choroby i laboratoryjnymi zmiennymi zapalenia, takimi jak białko C-reaktywne (CRP) i szybkość sedymentacji erytrocytów (OB).

Podwyższone poziomy tego białka w osoczu stwierdzono między innymi w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) – biomarker aktywności i ciężkości przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) oraz młodzieńczym idiopatycznym zapaleniu stawów (MIZS). W przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), w błonie maziowej oraz płynie stawowym jest to białko o najwyższym wzroście ekspresji.

W porównaniu do białka C-reaktywnego (CRP), kalprotektyna krążąca ma wyższą wartość predykcyjną dla zapalenia błony maziowej oraz uszkodzenia stawów. Umożliwia identyfikację stanu zapalnego w chwili, gdy białko C-reaktywne (CRP) pozostaje „nieme”. Poziom kalprotektyny krążącej jest skorelowany z wynikami aktywności choroby w USG oraz wykrywanym podczas USG zapaleniem błony maziowej. Umożliwia monitorowanie zapalenia błony maziowej stwierdzonego w USG.  Kalprotektyna krążąca pozwala na  odróżnienie aktywność choroby w postaci subklinicznej od remisji definiowanej w badaniu USG u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) w remisji klinicznej. Jest to tzw. marker „niemego” zapalenia (rośnie, gdy inne markery zapalenia są jeszcze nieaktywne).

Jakich informacji może dostarczyć badanie kalprotektyny krążącej?

W większości chorób reumatycznych wieku dziecięcego specyficzne markery stanu zapalnego diagnostyczne nie są jeszcze dostępne. Dlatego w dzisiejszych badaniach medycznych główny nacisk kładzie się na odkrycie nowych cząsteczek zapalnych, takich jak właśnie kalprotektyna krążąca.

badanie kalprotektyny krążącej baner

Podwyższone i wysokie stężenia kalprotektyny krążącej są stwierdzane również w szeregu innych chorób zapalnych, w tym: w toczniu rumieniowatym, łuszczycowym zapaleniu stawów (ŁZS), chorobie Stilla u dorosłych i nieswoistym zapaleniu jelit (NZJ), w których to przypadkach jej stężenie również koreluje z aktywnością procesu chorobowego.

Szczególnym zakresem zastosowania tego parametru jest diagnostyka i prowadzenie pacjentów z COVID-19.

Zgodnie z danymi literaturowymi, podniesione poziomy kalprotektyny krążącej stwierdzane były u pacjentów z ciężkim przebiegiem choroby. Poziom tego białka znacznie lepiej niż IL-6 korelował ze stanem klinicznym pacjenta, w porównaniu do parametrów klasycznych (CRP, ferrytyna, mleczany). Okazało się, że jest również skuteczniejszym markerem oceny progresji choroby oraz konieczności wprowadzenia wentylacji mechanicznej. W ciężkich przypadkach COVID-19 wzrost stężenia kalprotektyny krążącej był niezależny od niekorzystnych czynników rokowania, takich jak: zaawansowany wiek, choroby współistniejące, towarzyszące zakażenie bakteryjne (w przypadku których stwierdzono jedynie niewielki wpływ na poziom kalprotektyny krążącej).

Poza wykorzystaniem kalprotektyny krążącej w diagnostyce chorób zapalnych i w stratyfikacji ryzyka u pacjentów z COVID-19, parametr ten może być wykorzystany w ocenie skuteczności leczenia pacjentów z układowymi chorobami tkanki łącznej (bywa jedynym markerem stanu zapalnego dającym odpowiedź przy „niemych” pozostałych parametrach oceniających proces zapalny).

Kalprotektyna krążąca ma przede wszystkim znaczenie w ocenie skuteczności wdrożonego leczenia biologicznego pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) (szybka ocena odpowiedzi na leczenie, klasyfikacja do grup responder /non responder, możliwości szybkiej zmiany preparatu/ wyłączenia pacjenta z programu). Jest skuteczniejsza niż klasyczne białka ostrej fazy w ocenie remisji/aktywności choroby u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) leczonych Tocilizumabem.

Wszystkie publikacje i doniesienia naukowe wskazują, że kalprotektyna jest cennym uzupełnieniem konwencjonalnych markerów stanu zapalnego i bardzo skutecznym biomarkerem do wykorzystania w precyzyjnej, spersonalizowanej medycynie.

Markery nowotworowe – czym są i jakich informacji dostarczają?

Artykuł został zaktualizowany 14.01.2025 r. przez Agatę Strukow.

Autorzy: dr n. med. Beata Samson, mgr Mariola Krasucka

Nowotwory złośliwe stanowią w krajach rozwiniętych, również w Polsce drugą po chorobach układu krążenia przyczynę zgonów. Mianem nowotworów złośliwych określa się grupę około 100 schorzeń, które zostały sklasyfikowane w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych. Jednym z elementów ich diagnostyki i monitorowania odpowiedzi na leczenie są markery nowotworowe

Spis treści

  1. Czym są markery nowotworowe?
  2. Markery nowotworowe z krwi – wskazania do badań
  3. Markery nowotworowe – rodzaje
  4. Markery nowotworowe – interpretacja
  5. Czy markery nowotworowe są wiarygodne?
  6. Jak często robić markery nowotworowe?
  7. Czy lekarz rodzinny może dać skierowanie na markery nowotworowe?

Czym są markery nowotworowe?

W diagnostyce laboratoryjnej chorób nowotworowych wykorzystuje się fakt, że komórki nowotworowe cechują się zdolnością wytwarzania i uwalniania do płynów ustrojowych szeregu swoistych dla nich substancji oraz związków występujących w warunkach fizjologii, ale w znacznie mniejszych stężeniach lub tylko na pewnym etapie rozwoju człowieka (np. w życiu płodowym). Organizm chorego w odpowiedzi na rozwijający się nowotwór dokonuje wielu zmian, w tym również metabolicznych co ma wyraz w stężeniu czy aktywności wskaźników biochemicznych, które mogą być też wyrazem stanów klinicznych o innej etiologii, a więc o mniejszej swoistości dla nowotworów. Aktualnie mianem markerów nowotworowych określa się także cechy charakteryzujące tkanki czy komórki nowotworowe, takie jak markery cytogenetyczne, np. mutacje w onkogenach i genach supresorowych lub aberracje chromosomalne.

Markery nowotworowe z krwi – wskazania do badań

Markery nowotworowe z krwi znajdują zastosowanie we wszystkich fazach procesu diagnostycznego, takich jak:

  • badania przesiewowe (profilaktyka nowotworów),
  • rozpoznanie toczącego się procesu nowotworowego w korelacji z konkretnymi objawami,
  • określanie stopnia zaawansowania choroby (zależność poziomu markera od zaawansowania procesu nowotworowego),
  • lokalizacja zmian nowotworowych w obrębie narządu (markery narządowo swoiste),
  • monitorowanie skuteczności leczenia (ocena progresji/regresji choroby po zastosowanej operacji czy radioterapii/chemioterapii, wykrycie wznowy),
  • wyznaczanie potencjalnego celu terapeutycznego dla nowych leków.

>>> Przeczytaj też: Marker nowotworowy CA 15-3 a rak piersi

Markery nowotworowe – rodzaje

Z uwagi na fakt, iż większość markerów nowotworowych nie jest produkowana tylko przez komórki guza, jak również różnice ilościowe ocenianych parametrów w zmianach łagodnych i złośliwych, markery nowotworowe można sklasyfikować w trzech podstawowych grupach:

  • Markery nowotworowe charakteryzujące się wysoką czułością i wysoką swoistością – do tej grupy zaliczamy kalcytoninę – marker raka rdzeniastego tarczycy oraz ß-HCG – marker raka jądra u mężczyzn. W warunkach fizjologicznych u kobiet ß-HCG produkowane jest np. w czasie ciąży, jednak znaczący wzrost poziomu tego markera wskazuje na obecność zmiany nowotworowej
  • Markery rakowe o różnej swoistości i czułości CEA, AFP, PSA, CA 125, CA 15-3, CA 19-9 i inne. Poziomy tych markerów w surowicy w początkowej fazie toczącego się procesu nowotworowego nie różnią się istotnie od tych stwierdzanych u osób zdrowych czy w łagodnych zmianach. Jednak w stanach zaawansowanych ich wysokie stężenia mogą potwierdzać zmiany złośliwe. Dysfunkcje innych narządów, jak marskość wątroby, przewlekła obturacyjna choroba płuc czy niewydolność nerek mogą powodować fałszywie pozytywny wzrost poziomu tych markerów, jednakże wartości powyżej uznanych za symptomatyczne, nie są spotykane u zdrowych osób i z dużym prawdopodobieństwem wskazują na obecność nowotworu lub charakteryzują się wysoką wartością predykcyjną progresji choroby czy obecności przerzutów.

>>> Przeczytaj też: Marker nowotworowy CA-125 – co to za badanie? oraz CEA – co to za badanie i co wykrywa?

  • Markery nowotworowe o różnej czułości i niskiej swoistości – cytokeratyny (TPS, TPA) oraz większość enzymów szlaku glikolitycznego (PHI, LDH). Koncentracja tych parametrów zależy od stanu zaawansowania i rozmiaru guza, równie wysokie wartości stwierdzane są w wielu innych schorzeniach niezwiązanych z chorobą podstawową (np. zapalenie wątroby, zawał serca czy zapalenie płuc).

>>> Przeczytaj też: Markery nowotworowe w diagnostyce raka płuc

sugerowane markery nowotworowe w diagnostyce wybranych chorób nowotworowych - infografika

Markery nowotworowe – interpretacja

Markery nowotworowe mają zróżnicowaną swoistość, co utrudnia właściwą interpretację. Należy podkreślić, iż zawsze powinna ona być powiązana z objawami i obrazem klinicznym konkretnego pacjenta.

  • Prawidłowy poziom markerów nowotworowych w zakresie wartości referencyjnych nie może wykluczyć nowotworu. Niski poziom markera wskazuje na niskie prawdopodobieństwo obecności procesu nowotworowego. Jednak im wyższa koncentracja markera, tym większe prawdopodobieństwo obecności nowotworu złośliwego.
  • Podwyższony poziom markerów nowotworowych. Przekroczenie wartości referencyjnych markerów nowotworowych nie jest równoznaczne z diagnozą. Stwierdzenie wzrostu poziomu markera nowotworowego zawsze sugeruje konieczność wykluczenia zmian niebędących zmianami złośliwymi. Wzrost markera nowotworowego może być wynikiem zmian o innej etiologii w tkankach, w których zachodzi produkcja markera lub zmian w narządach odpowiedzialnych za ich katabolizm i usuwanie z organizmu (wątroba, nerki). Na przykład podczas interpretacji wyników SCCA (antygen raka płaskonabłonkowego) należy zwrócić uwagę na jego częsty wzrost w złuszczeniowych chorobach dermatologicznych, czy wyższe uzyskiwane wartości markera CEA u palaczy. Większość markerów wykazuje również umiarkowany wzrost w przypadku zaburzeń wątroby (zapalenie, marskość) czy niewydolności nerek.
  • Podwyższony poziom markerów nowotworowych u pacjentów z rozpoznaną chorobą nowotworową może być wynikiem wznowy procesu chorobowego. Należy jednak pamiętać, że wzrost może być wynikiem zmian niezłośliwych, wynikających np. z zaburzeń pracy wątroby czy nerek, także jako efekt uboczny zastosowanego leczenia.

>>> Przeczytaj też: Markery nowotworowe w diagnozie raka jelita grubego i trzustki

pakiet markery nowotworowe kobieta

Czy markery nowotworowe są wiarygodne?

Podwyższony poziom markerów nowotworowych nie jest podstawą do postawiania diagnozy i prawie nigdy nie jest jedyną przesłanką, aby ją stwierdzić. Rozpoznanie nowotworów w głównej mierze opiera się o badania histopatologiczne i cytologiczne. Nieprawidłowe stężenia markerów nowotworowych są jednak dla lekarza zazwyczaj podstawą wdrożenia bardziej szczegółowej diagnostyki, a w połączeniu z obrazem klinicznym pacjenta oraz wywiadem stanowią integralną całość procesu, którego głównym celem jest potwierdzenie lub wykluczenie zmian złośliwych.

Dyskutując o wiarygodności wyników oznaczeń markerów nowotworowych należy pamiętać o tym, iż laboratoria posługują się różnymi metodami i systemami aparaturowymi, co ogranicza wiarygodną interpretację kilku wyników tego samego markera, uzyskanych w różnych placówkach. Do właściwej interpretacji i porównywania, wyniki markerów nowotworowych, muszą być one oznaczone w tym samym systemie aparaturowym i odczynnikowym, najlepiej w tym samym laboratorium.

>>> Przeczytaj też: Markery nowotworowe żołądka. Jakie badania w kierunku raka żołądka wykonać?

pakiet markery nowotworowe mężczyzna

Jak często robić markery nowotworowe?

Należy pamiętać, iż markery nowotworowe wykonuje się w konkretnych sytuacjach klinicznych (np. w monitorowaniu leczenia) lub jako element uzupełniający diagnostyki. Dlatego decyzję o tym, jak często wykonywać te badania podejmuje lekarz prowadzący.

Pojedynczy wynik badania, wykazujący nawet dość znaczny wzrost w przypadku niejednoznacznej sytuacji klinicznej, wymaga dwóch bądź trzech oznaczeń powtórnych. Odstęp pomiędzy badaniami związany jest z okresem półtrwania markera (średnio czas ten wynosi 15-20 dni dla większości markerów).

>>> Przeczytaj też: Rak jajnika – objawy, czynniki ryzyka, diagnostyka laboratoryjna

Czy lekarz rodzinny może dać skierowanie na markery nowotworowe?

Lekarz rodzinny (lekarz POZ) nie na swoim koszyku świadczeń markerów nowotworowych, dlatego nie może nam dać skierowania na te testy.

Badania markerów nowotworowych są refundowane, czyli możemy je wykonać bezpłatnie, jeśli skierowanie wystawi nam lekarz specjalista i jest to elementem diagnostyki.

Badania można również zrobić bez skierowania, wówczas są to badania płatne.

Podsumowując – markery nowotworowe to wartościowe i wiarygodne badania laboratoryjne, jeśli są wykonywane w konkretnych wskazaniach. Czasem pojawiają się pytania „jakie markery nowotworowe warto zrobić”. Nie ma markerów, które „warto zrobić”, są to badania które wykonuje się w konkretnych wskazaniach.


Piśmiennictwo

  1. M. Skroński, A. Szpechciński, J. Chorostowska-Wynimko. Współczesne metody wykrywania mutacji genu EGFR jako czynnika predykcyjnego dla terapii ukierunkowanej molekularnie chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca – czy istnieje „złoty standard” diagnostyczny? Pneumonologia i Alergologia Polska 2014; 82(3):311-322.
  2. A. Soborczyk, A. Deptała. Markery nowotworowe w praktyce klinicznej. Choroby serca i naczyń 2007; 4(4):184-189.
  3. M. Swolkień, P. Pilch, K. Juszczak i współ. Badania przesiewowe w kierunku raka gruczołu krokowego z wykorzystaniem oceny stężenia swoistego antygenu sterczowego – przegląd literatury. Przegląd urologiczny 2013; 6(82).
  4. A. M. Badowska-Kozakiewicz. Wybrane markery nowotworowe w rutynowej diagnostyce raka endometrium i szyjki macicy. Przegląd menopauzalny 2012; 3:168-173.
  5. V. A. Moyer. Screening for ovarian cancer: U.S. preventive services task force reaffirmation recommendation statement. Ann. Intern. Med. 2012; 157:900-904.
  6. D. L. Clarke-Pearson. Screening for ovarian cancer. N. Engl. J. Med. 2009; 361:170-177.
  7. Y. Ch. Kim, J. H. Kim, D. Y. Cheung i współ. The usefulness of a novel screening kit for colorectal cancer using the immunochromatographic fecal tumor M2 pyruvate kinase test. Gut Liver. 2014 Dec 5.
  8. J. Jassem, R. Duchnowska, A. Kawecki i współ. Badania kontrolne po leczeniu w najczęstszych nowotworach litych u dorosłych. NOWOTWORY Journal of Oncology 2014; 64,5:415–435.
  9. E. Wójcik, B. Sas-Korczyńska, J. Tarapacz i współ. Możliwości wykorzystania markerów ProGRP, NSE i CYFRA 21-1 w diagnostyce raka płuca. NOWOTWORY Journal of Oncology 2008; 58(3):231-237.
  10. M. Krzakowski (red.), K. Warzocha (red.), i współ. (red.). Zalecenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w nowotworach złośliwych. Gdańsk 2013, Via Medica, tom I ISBN: 978-83-7599-594-7, tom II ISBN: 978-83-7599-596-1.
  11. R. Molina, X. Filella, J.M. Auge, J.M.Escudero. Clinical value of tumor markers, Current status and future prospects III. Roche 2013.
  12. R. Molina, J. M. Auge, J. M. Escudero, X. Filella. Tumor markers (TM), Applications in clinical practice. Roche 2014.
  13. E. Wójcik, B. Sas-Kaczyńska, J. Tara Pacz, U. Rychlik, Z. Stasik, J. Kanty Kulpa. Możliwości wykorzystania markerów proGRP, NSE i CYFRA 21-1 w diagnostyce raka płuca. NOWOTWORY Journal of Oncology 2008; 58,3: 231-237.

Menopauza – ważny okres w życiu kobiety

Spis treści:

  1. Perimenopauza – pierwszy etap menopauzy
  2. Postmenopauza
  3. Jak rozpoznać menopauzę?
  4. Objawy menopauzy – leczenie
  5. Jakie choroby mogą towarzyszyć menopauzie?

Czy można się przygotować na menopauzę i co należy o niej wiedzieć? Jakie badania laboratoryjne mogą potwierdzić menopauzę?

Menopauza to okres obejmujący 12 miesięcy po ostatniej miesiączce, związany z fizjologicznym wygasaniem czynności jajników. Słowo menopauza oznacza dosłownie zaprzestanie miesiączkowania (grec. men — miesiąc, pausis — pauza) i u większości kobiet w Polsce ma miejsce w wieku 50-51 lat.

Perimenopauza – pierwszy etap menopauzy

Jednak sama menopauza jest dłuższym procesem. Zaczyna się perimenopauzą (w wieku ok. 43 lat), czyli okresem, gdy zaczynający się niedobór hormonów płciowych powoduje, iż pojawiają się zaburzenia cyklu miesiączkowego (np. skąpe i długie krwawienia lub obfite i bardzo krótkie, nieregularne miesiączki – raz na kilka miesięcy lub co 14 dni). Kobieta z perimenopauzą może zacząć również odczuwać objawy kojarzone z przekwitaniem, czyli:

  • uderzenia gorąca, nocne poty,
  • kołatania serca, zwiększone ciśnienie krwi, obrzęki nóg,
  • bóle i zawroty głowy, zaburzenia snu,
  • obrzęki i silne bóle piersi,
  • bóle pleców, bóle w podbrzuszu.

Jest to właściwy czas, aby przygotować się do nadchodzących dalszych zmian i zacząć zmieniać nawyki żywieniowe oraz rozpocząć aktywność fizyczną (jeśli do tej pory prowadziłyśmy wyłącznie siedzący tryb życia). Pamiętajmy, iż aktywność fizyczna nie oznacza, że musimy codziennie chodzić na siłownię. Wskazany jest umiarkowany ruch (np. spacery, nordic walking), trwający co najmniej 30-45 minut pięć razy w tygodniu.

objawy menopauzy infografika

Nasilenie objawów towarzyszących menopauzie jest sprawą indywidualną. Ocenia się, iż u ok. 25% objawy są uciążliwe i nasilone, ok. 25-30% nie odczuwa ich wcale. Pozostałe kobiety odczuwają je w stopniu łagodnym i umiarkowanym. Badania wskazują, iż na nasilenie objawów wpływa np. aktywność fizyczna – im większa częstotliwość, intensywność oraz różnorodność aktywności fizycznej, tym mniejsze są objawy wypadowe. Również kobiety z prawidłowym BMI oraz obwodem talii mniejszym niż 80 cm łagodniej przechodzą menopauzę.

Postmenopauza

WHO jako okres pomenopauzalny określa czas od wystąpienia ostatniej miesiączki do końca życia kobiety. W Polsce średni czas życia kobiety wynosi 80 lat, co oznacza, iż 1/3 jej życia przypada na okres postmenopauzy. Etap postmenopauzy u większości kobiet łączy się z ustaniem objawów, jeśli były odczuwane do tej pory. U pewnego odsetka kobiet uderzenia gorąca czy zlewne poty mogą się jednak utrzymywać przez dłuższy czas, u niektórych nawet do końca życia.

etapy menopauzy infografika

Jak rozpoznać menopauzę?

Opisane powyżej objawy menopauzy mogą być wywołane również innymi przyczynami, dlatego warto potwierdzić rozpoznanie kliniczne badaniami laboratoryjnymi.

Jakie badania warto zrobić? Kluczowa zmiana, jaka zachodzi w czasie menopauzy, to zaprzestanie pracy jajników i stopniowe zmniejszanie produkcji estradiolu. W odpowiedzi na tę zmianę, przysadka mózgowa zwiększa wydzielanie hormonów FSH i LH, aby „przekonać” jajniki do większej produkcji estradiolu. Dlatego w początkowej fazie menopauzy stężenie FSH oraz LH rośnie.

Z czasem możliwości dalszej produkcji estradiolu wyczerpują się całkowicie, jego poziom nieodwołalnie spada. W ślad za tym następuje ograniczenie wydzielania LH i FSH, stężenie tych hormonów we krwi również się zmniejsza.

Badania hormonalne, które poleca się wykonać w celu potwierdzenia rozpoczęcia procesu menopauzy obejmują:

Badania wykonuje się z krwi żylnej. Jeśli kobieta jeszcze miesiączkuje, powinny być wykonane pomiędzy 3-5. dniem cyklu, licząc od pierwszego dnia miesiączki.

pakiet hormony kobiece menopauza baner

Objawy menopauzy – leczenie

Najważniejszą rolę w zmniejszaniu nasilonych objawów wypadowych menopauzy odgrywa hormonoterapia zastępcza (HTZ). Głównym wskazaniem do stosowania HTZ są objawy wynikające z niedoboru estrogenów, natomiast nie stosuje się hormonoterapii tylko w celu zapobiegania chorobom sercowo-naczyniowym lub osteoporozie. Rekomendacje podkreślają konieczność indywidualizacji terapii, tak aby maksymalizować korzyści i zmniejszać potencjalne ryzyko.

Współczesna HTM powinna polegać na podawaniu hormonów bioidentycznych, nie hormonów syntetycznych. Rekomendowane są niskie dawki estrogenów doustnych – 1 mg/d lub 50 mcg/d przezskórnie. Jeśli u kobiety zachowana jest macica, niezbędna jest dawka progestagenów w postaci mikronizowanego progesteronu lub dydrogesteronu.

Dostępna literatura medyczna wskazuje, iż estrogeny mają korzystny wpływ na stężenie lipidów, insuliny i glukozy we krwi, zmniejszają ryzyko chorób sercowo-naczyniowych.

Wiele kobiet obawia się stosowania hormonalnej terapii menopauzalnej, ponieważ boją się zwiększenia ryzyka raka piersi. Nowoczesne leki minimalizują to ryzyko i prawdopodobny wzrost ryzyka rozwoju raka piersi pod wpływem HTM jest niewielki i porównywalny z ryzykiem wywołanym wzrostem masy ciała po menopauzie o 5 kg. Kluczowym elementem jest stosowanie odpowiedniego progesteronu – najkorzystniejszy profil wykazana dla mikronizowanego progesteronu i dydrogesteronu. Jednak nie zaleca się stosowania HTM u kobiet po leczeniu raka piersi.

Jakie choroby mogą towarzyszyć menopauzie?

Estradiol jest hormonem, który u kobiet wykazuje działanie ochronne na układ sercowo-naczyniowy oraz układ kostny. Z tego powodu po wygaśnięciu czynności jajników przez menopauzę rośnie ryzyko wystąpienia pewnych chorób. Są to:

  • osteoporoza – dlatego należy pamiętać o prawidłowej podaży wapnia oraz witaminy D (koniecznie należy wykonywać badania laboratoryjne określające stężenie witaminy D we krwi). Profilaktyką osteoporozy jest właściwa aktywność fizyczna.
  • choroby sercowo-naczyniowe – po menopauzie obserwuje się wzrost zachorowalności kobiet na choroby układu krążenia – nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną serca, miażdżycę. Obserwuje się również wzrost poziomu cholesterolu.
  • zaburzenia gospodarki węglowodanowej – cukrzyca i insulinooporność
  • otyłość
  • wzrost ryzyka nowotworów – m. in. raka piersi, raka jajnika

Wzrost ryzyka występowania tych chorób powinien być wskazówką dla wszystkich kobiet 40/50+, aby regularnie wykonywać badania profilaktyczne. Aby ułatwić paniom dostęp do tych badań w ALAB laboratoria skomponowaliśmy – specjalnie dla kobiet w tym wieku – pakiety badań, które obejmują testy wskazujące na ryzyko rozwoju chorób okresu menopauzy i postmenopauzy.

pakiet kobiety 40+ baner
pakiet kobiety 50+ baner
pakiet kobiety 60+ baner

Monitorowanie stężenia leku we krwi

0

Spis treści

  1. Czym jest monitorowanie stężenia leku we krwi?
  2. Jakie są korzyści związane z prowadzeniem terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi?
  3. Kiedy należy stosować terapię monitorowaną stężeniem leku we krwi?
  4. Przykłady leków monitorowanych w celach terapeutycznych
  5. Jakie są zasady pobierania materiału do badań w terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi?
  6. Po jakim czasie należy pobrać próbkę w terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi?
  7. Monitorowanie poziomu leku we krwi – badania w ALAB laboratoria

Czym jest monitorowanie stężenia leku we krwi?

Monitorowanie jest procesem mającym na celu oznaczenie i analizę stężenia leku we krwi w trakcie terapii, którego głównym zadaniem jest dobranie odpowiedniego sposobu dawkowania leku.

Jakie są korzyści związane z prowadzeniem terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi?

Monitorowanie stężenia leku we krwi niesie ze sobą wiele korzyści zarówno dla pacjenta, jak i lekarza.

Zastosowanie tego rodzaju terapii w znaczny sposób pozwala na:

  • weryfikację stosowanego wcześniej sposobu dawkowania leków,
  • archiwizację informacji dotyczących sposobów stosowania leków i ich skuteczności, działań niepożądanych oraz możliwych interakcji występujących w trakcie farmakoterapii,
  • wykazanie zaistnienia problemu związanego z niedodawkowaniem stosowanego leku,
  • poprawne określenie dawkowania, co ma istotny wpływ na zmniejszenie toksyczności leku, poprawę skuteczności farmakoterapii oraz obniżenie kosztów leczenia,
  • wykrycie zagrożenia objawami niepożądanymi, zanim ujawnią się one klinicznie,
  • bezpieczne zastosowanie wysokich dawek potencjalnie silnie toksycznych leków,
  • wykazanie interakcji farmakokinetycznych w odniesieniu do politerapii,
  • wykazanie istnienia różnic w DNA populacji, jak również wielu innych czynników wpływających na zmianę stężenia leku we krwi,
  • kontrolę stosowania się pacjenta do zaleceń lekarza.

Kiedy należy stosować terapię monitorowaną stężeniem leku we krwi?

Terapię monitorowaną stężeniem leku we krwi stosuje się w przypadku, gdy:

  • podawany lek posiada wąski indeks terapeutyczny, czyli występuje niewielka różnica pomiędzy stężeniem terapeutycznym, a stężeniem toksycznym,
  • występuje silna korelacja pomiędzy stosunkiem stężeń leku we krwi i tkankach, a efektem farmakologicznym,
  • efekt terapeutyczny danego leku jest trudny do oceny innymi metodami,
  • farmakokinetyka (losy leku w organizmie) leku jest nieliniowa, złożona i zróżnicowana,
  • lek posiada liczne działania niepożądane,
  • gdy istnieje podejrzenie, że zastosowany sposób leczenia nie został zrealizowany lub jego realizacja przebiegała w sposób nieprawidłowy,
  • występuje brak efektu klinicznego lub pojawiają się objawy toksyczne, pomimo zalecanego sposobu dawkowania leku,
  • objawy toksyczne bezpośrednio zagrażają życiu oraz są podobne do objawów choroby leczonej danym lekiem,
  • nie istnieją inne, dostatecznie dokładne i obiektywne metody obserwacji skuteczności terapii,
  • współistnieją stany chorobowe mogące spowodować zakłócenie obiektywnej oceny skuteczności działania leku,
  • istnieją międzyosobnicze różnice mające wpływ na losy leku w organizmie (wiek, genotyp),
  • występują choroby narządów odpowiedzialnych za metabolizm danego leku,
  • polifarmakoterapia (równoczesne przyjmowanie kilku leków) zwiększa ryzyko zaistnienia interakcji pomiędzy stosowanymi lekami,
  • wskazana jest kontrola farmakoterapii celowo wykorzystującej duże dawki leków np.  przeciwnowotworowych.

Terapia monitorowana stężeniem leku we krwi pozwala także na ocenę skuteczności i bezpieczeństwa stosowania nowych leków.

Przykłady leków monitorowanych w celach terapeutycznych:

  • digoksyna,
  • antybiotyki aminogikozygowe, ryfampicyna, wankomycyna,
  • leki przeciwpadaczkowe I generacji (fenytoina, fenobarbital, karbamazepina, kwas walproinowy),
  • teofilina,
  • leki antyarytmiczne (chinidyna, dizopiramid, lidokaina, prokainamid, propafenon),
  • leki przeciwbólowe (paracetamol, ASA),
  • leki immunosupresyjne (cyklosporyna A, sirolimus, takrolimus, kwas mykofenowy),
  • leki przeciwnowotworowe (metotreksat),
  • trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne,
  • leki działające na o. u. n.

Jakie są zasady pobierania materiału do badań w terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi?

Optymalny czas pobierania próbek jest odmienny dla różnych leków i zależny od sposobu ich dawkowania. Planując odstęp czasu pomiędzy kolejnymi pobraniami próbek do oznaczania stężenia wybranego leku, należy pamiętać, że osiągnięcie równowagi pomiędzy procesami wchłaniania i eliminacji wymaga czasu, równego co najmniej 5 okresom biologicznego półtrwania. Po rozpoczęciu dawkowania leku lub po zmianie dawki, należy wstrzymać się od pobierania próbek przez odpowiedni czas, zależny od okresu biologicznego półtrwania substancji. Minimalne stężenie leku we krwi występuje krótko przed podaniem następnej dawki.

Po jakim czasie należy pobrać próbkę w terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi?

Decyzję o prowadzeniu terapii monitorowanej stężeniem leku we krwi każdorazowo podejmuje lekarz, a także wskazuje, kiedy pacjent powinien oddać próbkę materiału do badań laboratoryjnych. 

Monitorowanie poziomu leku we krwi – badania w ALAB laboratoria

W odniesieniu do powyższych zagadnień związanych z terapią monitorowaną poziomem leku we krwi, ALAB laboratoria udostępnia możliwość oznaczenia licznych leków.

Trójcykliczne leki przeciwdepresyjne

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

amitryptylina, dezypramina, doksepina, imipramina, klomipramina, maprotylina, nordoksepina, norklomipramina, nortryptylina, trimipramina.

monitorowanie stężenia trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych badania tabelka

Leki przeciwdepresyjne SSRI, SSNRI i inne

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

citalopram, demetylocitalopram, demetylofluoksetyna, demetylosertralina, demetylowenlafaksyna, duloksetyna, fluoksetyna, fluwoksamina, mianseryna, mirtazapina, paroksetyna, reboksetyna, sertralina, trazodon, wenlafaksyna.

badania oznaczenia stężenia leków przeciwdepresyjnych SSRI, SSNRI i innych tabela

Leki przeciwpadaczkowe

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

10-OH-karbazepina, epoksyd karbamazepiny, etosuksymid, felbamat, fenobarbital, fenytoina, gabapentyna, karbamazepina, lakozamid, lamotrygina, lewetyracetam, oksakarbazepina, pregabalina, prymidon, rufinamid, sultiam, tiagabina, wigabatryna, normetasuksymid, styrypentol.

monitorowanie stężenia leków przeciwpadaczkowych tabela

Psychostymulanty

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

atomoksetyna, kwas ritalinowy, metylofenidat.

monitorowanie psychostymulanty badania tabela

Neuroleptyki

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

9-OH-rysperydon, amisulpryd, arypiprazol, chlorprotiksen, demetyloolanzapina, haloperidol, klozapina, kwetiapina, lewomepromazyna, norklozapina, olanzapina, perazyna, pipamperon, prometazyna, rysperydon, zyprazydon.

monitorowanie stężenia neuroleptyków badania tabela

Benzodiazepiny

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

alprazolam, bromazepam, chlordiazepoksyd, demoksepam, diazepam, estazolam, fenazepam, flunitrazepam, flurazepam, klobazam, klonazepam, lorazepam, lormetazepam, medazepam, midazolam, nitrazepam, nordiazepam, norklobazam, oksazepam, prazepam, temazepam, tetrazepam, triazolam, zaleplon, zolpidem, zopiklon.

monitorowanie stężenia benzodiazepin badania tabela

Leki antyarytmiczne

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

deetyloamiodaron, dronedaron, debutylodronedaron.

monitorowanie stężenia leków antyarytmicznych badania tabela

Immunosupresanty

Dostępne są oznaczenia następujących leków:

cyklosporyna A, ewerolimus, kwas mykofenolowy, takrolimus.

monitorowanie stężenia immunosupresantów badania tabela